Tête de Femme,
Sanctuaire d'Aphrodite à Arsos, Vers 300 - 200 avant JC., Calcair.
Femme voilée
assise, fragment de stèle funéraire attique, marbre, H. 1.22 m
Tête du guerrier B
de Riace, Bronze
«Η μεγάλη επανάσταση της ελληνικής τέχνης, η ανακάλυψη της φυσικής μορφής και της βράχυνσης, συνέβη σε μιαν εποχή που μπορεί να θεωρηθεί γενικά η πιο εκπληκτική στην ανθρώπινη ιστορία. Είναι η εποχή που οι άνθρωποι στις ελληνικές πόλεις αρχίζουν να αμφισβητούν τις παραδόσεις και τους μύθους που αφορούσαν τους θεούς, και ερευνούν δίχως προκατάληψη τη φύση των πραγμάτων.
Είναι η εποχή που γεννιούνται η φιλοσοφία και η επιστήμη, όπως την εννοούμε σήμερα, και που ξεπηδά το θέατρο από τις τελετές προς τιμήν του Διονύσου. Δεν πρέπει ωστόσο να νομίσουμε πως οι καλλιτέχνες ανήκαν τότε στην τάξη των διανοουμένων. Οι πλούσιοι που κυβερνούσαν τις πόλεις και που περνούσαν τον καιρό τους στην αγορά με ατελεύτητες συζητήσεις, ίσως ακόμη και οι ποιητές και οι φιλόσοφοι, αντιμετώπιζαν συνήθως με συγκατάβαση τους γλύπτες και τους ζωγράφους. Οι καλλιτέχνες δούλευαν με τα χέρια, και το έκαναν για να βγάλουν το ψωμί τους. Εργάζονταν στα χυτήρια, ιδρωμένοι και βρώμικοι, μοχθούσαν σαν τον κοινό σκαφτιά. Δεν μπορούσαν λοιπόν να θεωρηθούν μέλη της «καλής κοινωνίας». Ο ρόλος τους ωστόσο στη ζωή της πόλης ήταν ασύγκριτα μεγαλύτερος από το ρόλο του Αιγύπτιου ή του Ασσύριου τεχνίτη, γιατί οι περισσότερες ελληνικές πόλεις, και ιδιαίτερα η Αθήνα, ήταν δημοκρατίες, όπου αυτοί οι ταπεινοί εργάτες, περιφρονημένοι από τους υπεροπτικούς πλούσιους, μπορούσαν ωστόσο να μετέχουν, ως ένα βαθμό, στη διαχείριση των κοινών.»
Dionysos in a ship,
sailing among dolphins. Attic black-figure kylix, ca. 530 BC. From Vulci.
Είναι η εποχή που γεννιούνται η φιλοσοφία και η επιστήμη, όπως την εννοούμε σήμερα, και που ξεπηδά το θέατρο από τις τελετές προς τιμήν του Διονύσου. Δεν πρέπει ωστόσο να νομίσουμε πως οι καλλιτέχνες ανήκαν τότε στην τάξη των διανοουμένων. Οι πλούσιοι που κυβερνούσαν τις πόλεις και που περνούσαν τον καιρό τους στην αγορά με ατελεύτητες συζητήσεις, ίσως ακόμη και οι ποιητές και οι φιλόσοφοι, αντιμετώπιζαν συνήθως με συγκατάβαση τους γλύπτες και τους ζωγράφους. Οι καλλιτέχνες δούλευαν με τα χέρια, και το έκαναν για να βγάλουν το ψωμί τους. Εργάζονταν στα χυτήρια, ιδρωμένοι και βρώμικοι, μοχθούσαν σαν τον κοινό σκαφτιά. Δεν μπορούσαν λοιπόν να θεωρηθούν μέλη της «καλής κοινωνίας». Ο ρόλος τους ωστόσο στη ζωή της πόλης ήταν ασύγκριτα μεγαλύτερος από το ρόλο του Αιγύπτιου ή του Ασσύριου τεχνίτη, γιατί οι περισσότερες ελληνικές πόλεις, και ιδιαίτερα η Αθήνα, ήταν δημοκρατίες, όπου αυτοί οι ταπεινοί εργάτες, περιφρονημένοι από τους υπεροπτικούς πλούσιους, μπορούσαν ωστόσο να μετέχουν, ως ένα βαθμό, στη διαχείριση των κοινών.»
E. H. Gombrich,Το χρονικό της τέχνης, ΜΙΕΤ, Αθήνα, 1994, σ. 82
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου