Τα ερωτικά ενός κλόουν. The love of a clown

Ángel Zárraga, La mujer y el pelele, 1909

Είμαι ένα Δάκρυ, ένα χαμόγελο ζωγραφιστό

Είμαι ένας κλόουν, που απέξω μου γελώ,

Είμαι ένας κλόουν, που μέσα μου πονώ…

Guillaume Seignac, Pierrot's embrace, 1900

Κι είναι μικρό… μα είναι γλυκό,

στο ψέμα που έφτιαξα…. να ζω,

γιατί η αλήθεια είναι πικρή,

πικρά να σ’ αγαπώ…

Edward Hopper, Soir Bleu, 1914

Κι είναι γλυκό να ακολουθώ

στον δρόμο τον αποψινό

την ονειροβασία,

γιατί η αλήθεια είναι πικρή,

πικρή κι η κοινωνία..

Félicien Rops, L'Amour Mouché, 1881

Είναι μικρό πολύ μικρό,

σοκάκι η καρδιά σου,

κάνε μου χώρο να διαβώ,

στη γη με τ’ όνειρά σου…

Heinz Hajek-Halke, In Love, 1936

Θα ψάξω δύναμη να βρω

πίσω να μην γυρίσω,

γιατί η νύχτα είναι μικρή,

μικρό και να λυγίσω

Erich Heckel, Dead Pierrot, 1914

Δώσ’ μου της λήθης το νερό,

Να πιω να σ’ αγαπήσω,

Δωσ’ μου της λήθης το νερό,

Να πιω κι ας ξεψυχήσω…

Almada Negreiros, Study for a Theatre Decoration, 1929

Είναι μικρό πολύ μικρό,

σοκάκι η καρδιά σου,

κάνε μου χώρο να διαβώ,

στη γη με τ’ όνειρά σου…

Amandus Faure, Standing Artist and Pierrot, 1909

Είμαι ένα Δάκρυ, ένα χαμόγελο ζωγραφιστό

Κλόουν σε τσίρκο, ακροβατώ,

Ψάχνω στον κόσμο να σε βρω….

 Θανάσης Σάλτας

Federico Fellini: «Από τότε που πρωτοσυνάντησα κλόουν σε τσίρκο αποφάσισα να γίνω σαν κι αυτόν. Στο βάθος τα κατάφερα…».

Ο Φεντερίκο Φελίνι έτρεφε ιδιαίτερη συμπάθεια στους κλόουν. Θα μπορούσε αν δεν είχε ακολουθήσει το επάγγελμα του σκηνοθέτη, να είχε γίνει κάλλιστα διευθυντής τσίρκου. Ξεκίνησε την καριέρα του ως σκιτσογράφος και η προτίμησή του στο διάβασμα ήταν τα κόμικς, τα πρόσωπα των οποίων του θύμιζαν κλόουν.

Το τσίρκο πίστευε, είχε μια δύναμη ταυτόσημη με εκείνη του κινηματογράφου και ιδιαίτερα οι κλόουν διότι είναι οι μόνοι που διακινδυνεύουν πολλά την ώρα ακριβώς που τα ζουν. Διόλου παράξενο το ότι μια από τις αγαπημένες του ταινίες ήταν το «Τσίρκο» του Τσάρλι Τσάπλιν.

Pablo Picasso, Familie d'arlequin, 1905

Για τον Φελίνι όχι μόνο το τσίρκο αλλά ο κόσμος ολόκληρος ήταν γεμάτος από κλόουν. Στην αυτοβιογραφία του «Ο Φελίνι για τον Φελίνι» δίνει ένα διαφορετικό χαρακτηρισμό κλόουν σε μερικές από τις διασημότερες προσωπικότητες της παγκόσμιας ιστορίας και τέχνης: στον Πικάσο (ένας ακόμη που αγαπούσε το τσίρκο και ζωγράφισε για αυτό στη γαλάζια περίοδο), στον Μοράβια, στον Παζολίνι, στον Αντονιόνι, στον Χίτλερ, στον Φρόιντ,. Αν ξεφυλλίσει κανείς τη φιλμογραφία του, θα δει να ξεπετάγονται πού και πού αυτά τα αστεία ανθρωπάκια με τις θλιμμένες φατσούλες, με την απορία ζωγραφισμένη στα μάτια, τεντωμένα ανάμεσα στη θλίψη και στη χαρά.

Κάποτε μάλιστα το 1970, έκανε ταινία για αυτούς «Οι Κλόουν» κάτι σαν ντοκιμαντέρ, το οποίο βέβαια δεν έμεινε στη ψυχρή απεικόνιση της δουλειάς τους αλλά πήρε τη μορφή ενός λυρικού ύμνου στη θλίψη και στη χαρά.

O Φελίνι ήταν ένας τραγικός γελωτοποιός της ζωής, ο οποίος, χωρίς ποτέ να σε κάνει να ξεσπάς στα γέλια αλλά ούτε και σε λυγμούς, σου έδινε τη δυνατότητα να σκεφτείς πόσο αστεία πικρή είναι στην πραγματικότητα η ζωή. Γι’ αυτό αγαπούσε τόσο πολύ τους κλόουν , δηλαδή εμάς, όλους εμάς. Ένας παλιάτσος βρίσκεται μέσα σε έναν κόσμο αστείας φαντασίας αλλά είναι πάντα μελαγχολικός, λες και βρίσκεται σε μια αιώνια βαθιά μοναξιά. Το ίδιο και οι ταινίες του Φελίνι. Το ίδιο κι εμείς….

Πηγή: Κινηματογραφική Λέσχη Κορυδαλλού