Η ποίηση του Ρόμπερτ Οπενχάιμερ. The poetry of Robert Oppenheimer

Detail from the cover of American Prometheus: The Triumph and Tragedy of J. Robert Oppenheimer.

Η Παγκόσμια Ημέρα της Ποίησης εορτάζεται κάθε χρόνο, σαν σήμερα, στις 21 Μαρτίου. Την αρχική έμπνευση για αυτόν τον εορτασμό είχε ο ποιητής Μιχαήλ Μήτρας και τον Οκτώβριο του 1999, η γενική διάσκεψη της Unesco στο Παρίσι, ανακήρυξε την πρώτη μέρα της άνοιξης ως  Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης. Γιαυτό η σημερινή ανάρτηση είναι αφιερωμένη στην άγνωστη ποιητική πλευρά ενός από τους μεγαλύτερους φυσικούς του 20ου αιώνα, του Julius Robert Oppenheimer.

Όταν  τον Σεπτέμβριο του 1922 ο Ρόμπερτ Οπενχάιμερ (1904 – 1967) γράφτηκε στο Χάρβαρντ δεν ήταν σίγουρος για ποιον ακαδημαϊκό κλάδο θα έπρεπε να ακολουθήσει. Παρακολούθησε μια ποικιλία άσχετων μεταξύ τους μαθημάτων, όπως φιλοσοφία, γαλλική και αγγλική λογοτεχνία, εισαγωγή στον απειροστικό λογισμό, ιστορία και τρία μαθήματα φυσικοχημείας. Για λίγο σκέφτηκε την αρχιτεκτονική, αλλά επειδή στο Λύκειο  του άρεσαν πάρα πολύ τα Αρχαία Ελληνικά, φλέρταρε με την ιδέα του να γίνει μελετητής των κλασικών πολιτισμών, ή ακόμα και ποιητής ή ζωγράφος. (…)

Poem by J. Robert Oppenheimer. 1928.

Διάβασε και τις τρεις χιλιάδες σελίδες της κλασικής ιστορίας του Γίββωνος, Παρακμή και πτώση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Διάβασε επίσης γαλλική λογοτεχνία σε μεγάλη έκταση και ξεκίνησε να γράφει ποίηση, λίγα δείγματα της οποίας εμφανίστηκαν στο φοιτητικό περιοδικό Hound and Horn. «‘Οταν εμπνέομαι», έγραψε στον Χέρμπερτ Σμιθ, «γράφω πρόχειρα στιχάκια. Όπως εύστοχα παρατήρησες, ούτε προορίζονται αλλά ούτε και είναι άξια για την προσεκτική μελέτη κανενός και το να επιβάλω τις αυτοϊκανοποιητικές υπερβολές τους σε οποιονδήποτε θα ήταν έγκλημα. Θα τα κρύψω σε ένα συρτάρι για λίγο για λίγο καιρό και, εάν θελήσεις να τα δεις, θα σου τα στείλω.» Εκείνη τη χρονιά ο Τ. Σ. Έλιοτ δημοσίευσε το ποίημα Έρημη χώρα και, όταν το διάβασε, ο Ρόμπερτ ταυτίστηκε αμέσως με τον σπάνιο υπαρξισμό του ποιητή. Τα θέματα της θλίψης και της μοναξιάς κυριαρχούσαν και στη δική του ποίηση. Στις αρχές της φοίτησής του στο Χάρβαρντ είχε γράψει τους εξής στίχους:

Η αυγή πλημμυρίζει την ύπαρξή μας με πόθο

Και το φως, νωθρό, αποκαλύπτει το είναι και τη νοσταλγία μας:

Καθώς το ουράνιο κροκί

Ξεθωριάζει και χάνεται

Και ο ήλιος

Στερεύει πια, κι η ενδόμυχη φωτιά

Ξυπνάει το κορμί μας,

Θα βρούμε τον εαυτό μας ξανά

Στην προσωπική του φυλακή κλεισμένο

Έτοιμο, απελπισμένο,

Γι’ αλισβερίσι

Με άλλους ανθρώπους

(…) Τον χειμώνα 1923-24 έγραψε αυτό που ονόμασε «το πρώτο ερωτικό του ποίημα», για να τιμήσει εκείνη την «εξόχως όμορφη και αξιαγάπητη κυρία που γράφει διατριβή για τον Σπινόζα.» Παρατηρεί αυτή τη μυστηριώδη γυναίκα από απόσταση, στη βιβλιοθήκη, αλλά προφανώς δεν της μιλάει ποτέ.

Όχι, το γνωρίζω, πως έχουν κι άλλοι καταπιαστεί με τον Σπινόζα

Κι εγώ ακόμη∙

Κι άλλοι έχουν σταυρώσει τα λευκά τους χέρια

Γυρίζοντας τις κίτρινες σελίδες

Κι άλλοι, πολλοί αγνοί για να λοξοκοιτάξουν, έστω και μια στιγμή

Πέρα απ’ την ιερή μέγκενη της μόρφωσης.

Μα τι’ ναι όλ’ αυτά για μένα;

Πρέπει νά ‘ρθείς, σου λέω, να δεις τους γλάρους,

Το χρυσάφι στο λιόγερμα∙

Πρέπει να ‘ρθείς, να μου μιλήσεις και να μου πεις γιατί

Σ’ αυτόν τον ίδιο κόσμο, μικρές λευκές τούφες σύννεφου –

σαν βάτες βαμβακιού, αν θες, ή από μεσοφόρια,

Το ‘χω ξανακούσει αυτό –

Μικρές λευκές τούφες σύννεφου να πλανιώνται τόσο αθόρυβα

Στον καθάριο ουρανό,

Κι εσύ να στέκεις χλομή, σε μάυρο φόρεαμ, που θα γέμιζε χάρη

Ακόμη και τον ασκητισμό ενός Βενεδικτίνου,

Και να διαβάζεις Σπινόζα, και να αφήνεις τον άνεμο να σκορπάει τα σύννεφα,

Και να αφήνεις εμένα να πνίγομαι σε μια έκταση κενού…

Λοιπόν, τι κι αν ξεχάσω;

Αν ξεχάσω τον Σπινόζα και την επιμονή σου,

Αν ξεχάσω τα πάντα, μέχρι να μου ξεμείνεις,

Μονάχα μια αδύναμη λειψή ελπίδα, λειψή θλίψη

Και οι ατέρμονες εκτάσεις της θάλασσας

Robert Oppenheimer against a photograph of a hydrogen bomb test in June 1957.

Ο Ρόμπερτ Οπενχάιμερ ήταν ένα αίνιγμα· ένας θεωρητικός φυσικός με τις ιδιότητες ενός χαρισματικού ηγέτη, ένας εστέτ που χαρακτηριζόταν από την έντονη αμφισημία. Ήταν ο Προμηθέας της Αμερικής, ο «πατέρας της ατομικής βόμβας», που σε καιρό πολέμου βρήκε το μυστικό της αστείρευτης ενέργειας του Ήλιου, για χάρη της χώρας του. Όμως, όταν πάλεψε να μας κάνει να συνειδητοποιήσουμε τους τρομερούς κινδύνους της βόμβας, το κατεστημένο στράφηκε αμέσως εναντίον του.

Oppenheimer in 1946 with his trademark cigarette.

Η οδύνη και ο εξευτελισμός που υπέστη ο Οπενχάιμερ το 1954 -κατηγορούμενος ως επικίνδυνος για την εθνική ασφάλεια των Η.Π.Α.- δεν ήταν μια μεμονωμένη περίπτωση την εποχή του μακαρθισμού. Όμως ο «Όπι» ως κατηγορούμενος ήταν ασύγκριτος. Γοητευτικός, μανιώδης καπνιστής, ψηλός και αδύνατος, γνώστης των αρχαίων ελληνικών, φίλος της γαλλικής και ρωσικής λογοτεχνίας, λάτρης της ποίησης και του γυναικείου φύλου: ένας εθνικός ήρωας, υπόδειγμα επιστήμονα-δημόσιου λειτουργού.

Για τους φιλελεύθερους συμβόλιζε τον άνθρωπο που αποκάλυπτε το ανήθικο πρόσωπο της Δεξιάς. Για τους πολιτικούς του εχθρούς ήταν ένας κομουνιστής, ένας αποδεδειγμένος ψεύτης.

Στην πραγματικότητα, ήταν ένας υπέροχος άνθρωπος, προσιτός αλλά και απόμακρος, ευφυής αλλά και αφελής, παθιασμένος υποστηρικτής της κοινωνικής δικαιοσύνης αλλά και ακούραστος κυβερνητικός σύμβουλος. Ήταν ένας λαμπρός άνδρας που βίωσε τόσο τον θρίαμβο όσο και την τραγωδία.

Η ιστορία του Οπενχάιμερ υπενθυμίζει ότι η εθνική ταυτότητα των ΗΠΑ παραμένει στενά συνδεδεμένη με τον πολιτισμό της πυρηνικής εποχής. Στην μετά την 11η Σεπτεμβρίου εποχή, αξίζει να θυμόμαστε ότι ο «πατέρας της ατομικής βομβας» είχε προειδοποιήσει ότι επρόκειτο για ένα όπλο τρόμου δίχως διακρίσεις, που στα επόμενα χρόνια κατέστησε την Αμερική στόχο των πλέον ετερόκλητων επιθέσεων.

Πηγή: O ΘΡΙΑΜΒΟΣ ΚΑΙ Η ΤΡΑΓΩΔΙΑ ΤΟΥ ΡΟΜΠΕΡΤ ΟΠΕΝΧΑΪΜΕΡ Kai Bird & Martin Sherwin, Μετάφραση Μαριλένα Κορωναίου.