Τάκης Παπατσώνης, «Εν Ώρα Θερινή»

Pierre Bonnard, La Sieste au jardin, Détail, 1914

Έχω αντικρύ μου τις δήθεν δροσιές αυτού του κήπου.

Πότε πια θα περάσει ο μπερδεμένος κόμπος των ζεστών ημερών.

Πότε πια θα περάσουμε τον κατάξερο κάβο των ζεστών ημερών.

Πιέζομαι να καταλάβω αυτό που λένε Θαύμα του Ήλιου.

Αυτό που λένε φως της Ελλάδας ή Απολλώνιαν Αίγλη,

ο μισός εαυτός μου μονάχα το νιώθει, ο άλλος μισός

το απωθεί. Άλλωστε με το να παρατραβά

ο κόμπος των ζεστών ημερών, έγινε μια σκονισμένη

μουντάδα όλος ο ουρανός· και τα βουνά

με τις γαλήνιες γραμμές, Πεντέλες, Υμηττοί,

είναι σαν είδη για ξεσκόνισμα, τόσο βουτημένα

στις ανταύγειες της δύσπνοιας. Έφυγε και ο Απόλλωνας,

εφύγαν κι οι Δρυάδες, πάνε μακριά από την αναμμένη πέτρα.

Κωνσταντίνος Μαλέας, Σαντορίνη, 1925

«Εν ώρα θερινή», 1-13. Εκλογή Α´. Ίκαρος, 1962. 93.