«Οι Συνταγές της Πείνας», Τι έτρωγαν οι Έλληνες στην περίοδο της Γερμανικής Κατοχής

Τέτοιο καιρό, πριν από 70 περίπου χρόνια, τον Απρίλη του 1941, οι Γερμανοί έμπαιναν στην Αθήνα (27 Απρίλη) και ξεκινούσε για την Ελλάδα η κατοχή.

Μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα, τα τρόφιμα εξαφανίζονται, η πείνα γίνεται μόνιμος σύντροφος του ελληνικού πληθυσμού με αποτέλεσμα περίπου 40.000 συμπατριώτες μας να χάσουν τη ζωή τους το χειμώνα του ΄41 – ΄42.

Τα φαγητά που έτρωγε ο κόσμος στη γερμανοκρατούµενη Αθήνα, οι «Συνταγές της… πείνας» (εκδόσεις Οξυγόνο 2011), είναι το αντικείμενο πρωτότυπης ιστορικής έρευνας της γνωστής ιστορικού Ελένης Νικολαΐδου, που αναδεικνύει ανάγλυφα ιστορίες καθημερινής τρέλας στην κατεχόμενη πόλη.

Στα χρόνια της Κατοχής, τα χόρτα ήταν στο επίκεντρο των συνταγών στα αλμυρά φαγητά και η σταφίδα στα γλυκά.

«Παίρνετε τις ντομάτες, αν τις βρείτε, τις λιώνετε, τις βράζετε και μετά ρίχνετε τις ελιές: 5 µε 6 ελιές για κάθε άτομο της οικογένειας. Να μια νόστιμη σούπα που δεν την είχατε σκεφτεί πριν». Τέτοιου τύπου συμβουλές έδιναν καθημερινά οι εφημερίδες της Κατοχής, καθώς οι ελλείψεις προϊόντων, οι αστρονομικές τιμές, η μαύρη αγορά έκαναν την επιβίωση δύσκολη και έφερναν την ασιτία προ των πυλών.

Αν σε κάποιον είχε περισσέψει από το μεσημέρι ένα πιάτο φασολάκια γιαχνί, ο περίφημος Νίκος Τσελεμεντές στη στήλη του σε εφημερίδα πρότεινε: «Ψιλοκόψτε το περίσσευμα, ρίξτε το στην κατσαρόλα, ρίξτε και αρκετό νερό, βάλτε και μερικές ελιές και έτοιμη η σούπα». Στην εξαιρετικά ενδιαφέρουσα έρευνά της µε τίτλο «Οι συνταγές της… πείνας», η ιστορικός Ελένη Νικολαΐδου παρουσιάζει όλες τις λεπτομέρειες της δύσκολης καθημερινότητας του Αθηναίου στην Κατοχή μαζί µε περισσότερες από εβδομήντα σελίδες µε τις συνταγές που χρησιμοποιούσαν τότε οι άνθρωποι για να στρώνουν ένα τραπέζι, έστω και εκ των ενόντων. Φασολάκια χωρίς φασόλια, μουσταλευριά χωρίς… μούστο, βλίτα ογκρατέν, βλιτοκεφτέδες, βιεννέζικο «νόκερλ» από πατάτες, λάχανο με κάστανα, μελιτζάνες με πουρέ πατάτας, κολοκύθια γεμιστά με τραχανά, σπανακοπίλαφο, σέσκουλα πουρέ, κυδωνόπαστο, μαρμελάδα πορτοκάλι χωρίς ζάχαρη, τσάι πορτοκαλιού.

Τα χόρτα ήταν στο επίκεντρο των συνταγών στα αλμυρά και η σταφίδα στα γλυκά. Η σταφίδα άλλωστε, λόγω της μεγάλης θερμιδικής της αξίας, έσωσε κόσμο στην Κατοχή.

Επιπλέον, όλα αυτά είχαν όνοµα και μάλιστα ευφάνταστο: λέγονταν «πολεμικά εδέσματα».

Μπορεί και να τα… ξαναχρειαστούμε, λέει μεταξύ σοβαρού και αστείου η συγγραφέας Ελένη Νικολαΐδου που, εκτός από το ότι συμβουλεύτηκε μια εκτενή βιβλιογραφία, αποδελτίωσε τρεις εφημερίδες της εποχής: τα «Αθηναϊκά Νέα», την «Καθημερινή» και τη «Βραδυνή». Ενώ ταυτόχρονα κατέγραψε και το βασικό χρονολόγιο της κατοχικής Αθήνας µε τις διαδικασίες παράδοσης της πόλης, τις τρεις κυβερνήσεις (Τσολάκογλου, Λογοθετόπουλου, Ράλλη) της περιόδου αυτής, τις πρώτες απεργίες των δηµοσίων υπαλλήλων, τις πρώτες αντιστασιακές ενέργειες, τις μαζικές εκτελέσεις. Το αποτέλεσμα είναι εντυπωσιακό. Διαβάζοντας μαθαίνουμε λ.χ. ότι παγωτά και πάστες φτιάχνονταν από σταφιδίνη. Και ότι είδος μεγάλης κατανάλωσης ήταν η σταφιδόπαστα που φτιάχνεται από μαύρες σταφίδες και μοιάζει με κέικ.

Διαβάζουμε ότι στα περισσότερα εξοχικά κέντρα οι πελάτες τότε προσέρχονταν µε τα φαγητά τους. Και ότι δεν ήταν λίγα τα εξοχικά κέντρα που νοίκιαζαν τα καθίσματά τους µε μοναδική υποχρέωση του πελάτη να πάρει ένα ποτήρι κρύο νερό.

Στα Χαυτεία υπήρχαν ζαχαροπλαστεία που πωλούσαν γλυκίσματα ακατάλληλα προς βρώση, κατασκευασμένα με τσουένι (ρίζα κέθρου) και άλλες επιβλαβείς ουσίες. Το σαπούνι ήταν σπάνιο. Κάποιοι αετονύχηδες πωλούσαν νέο είδος σαπουνιού που, αν το χρησιμοποιούσες, κατέστρεφες τα ρούχα σου ή βρώμιζες το σώμα σου χειρότερα από πριν.

Οι γάμοι γίνονταν με μαύρα κουφέτα! Επειδή τα κουφέτα ήταν πανάκριβα και δυσεύρετα, έφτιαχναν κουφέτα από καμένη ζάχαρη.

Ως νόστιμο χειμωνιάτικο φρούτο οι άνθρωποι κατανάλωναν κούμαρα. Τα κούμαρα έχουν γλυκιά γεύση, αλλά είναι γεμάτα µε σκληρούς σπόρους και πρέπει να τρώγονται σε μια συγκεκριμένη φάση ωρίμανσης, ενώ δεν αντέχουν σχεδόν καθόλου μετά τη συγκομιδή.

Οι τιμές των βιβλίων δεκαπλασιάστηκαν μέσα στους πρώτους μήνες του 1942. Κι επειδή από τους πρώτους ήδη μήνες της Κατοχής είχαν επιταχθεί τα αυτοκίνητα, η βενζίνη είχε έλλειψη και τα μέσα μεταφοράς σπάνιζαν, οι Αθηναίοι διένυαν τις περισσότερες αποστάσεις με τα πόδια. Τα γαϊδούρια έγιναν της μόδας, αλλά ένα γαϊδουράκι κόστιζε όσο κόστιζε προπολεμικά μια μοτοσυκλέτα. Αργότερα τα έσφαζαν κι αυτά για το κρέας τους.

Σαρδέλες για δώρο

Στις γιορτές, οι Αθηναίοι συνέχιζαν να ανταλλάσσουν επισκέψεις, αλλά για δώρα έδιναν τρόφιµα. Τα καταστήµατα πλάσαραν στις βιτρίνες ως καλύτερα δώρα µεγάλες στολισµένες σακούλες που περιείχαν δύο κοµµάτια µαντολάτο, δύο κοµµάτια παστέλι, πενήντα φιστίκια, πενήντα αµύγδαλα κ.ο.κ. Οι βασιλόπιτες από χαρουπάλευρο και σταφίδες κόστιζαν µια περιουσία. Τα Χριστούγεννα του 1941 ένα µαγαζί πωλούσε για πρωτοχρονιάτικο δώρο παστές σαρδέλες. Ο καθένας πωλούσε ό,τι µπορούσε. Κατάστηµα που προπολεµικά πωλούσε µόνο ηλεκτρικά είδη τώρα δίπλα στην ηλεκτρική συσκευή είχε ένα µικρό, πανάκριβο γλυκό, 50 δραχµές το κοµµάτι. Και τα γνωστά ανθοπωλεία της Βασιλίσσης Σοφίας στη Βουλή πουλούσαν επίσης µελιτζάνες, κολοκυθάκια και παντζάρια…

Γάτες και σκύλοι

Τον πρώτο χειμώνα της Κατοχής εξαφανίστηκαν από την Αθήνα γάτες και σκύλοι για ευνόητους λόγους. Η Αστυνομία συνέλαβε κάποιον που προσπαθούσε να πουλήσει σκύλο ράτσας «λουλού» ως αρνάκι γάλακτος. Άλλος συνελήφθη να πουλάει κοκκινιστές γάτες στην κατσαρόλα, ενώ μια γάτα ήταν γδαρμένη και την πωλούσε για κουνέλι. Σε μια συνοικία της Αθήνας, τον Ασύρματο, μια γυναίκα έσφαζε σκυλιά, τα μαγείρευε και τα πουλούσε ως φαγητό. Όταν πιάστηκε, είχε μαγειρέψει έναν σκύλο µε κολοκυθάκια. Το σκληρό κρέας είχε βάλει σε υποψίες έναν πελάτη που μασούσε το κρέας και δεν μπορούσε να το καταπιεί.

Σύμφωνα με την Ελένη Νικολαΐδου το Μάρτιο του 1942 συνελήφθη κάποιος που είχε μαζί του τρεις γαϊδουροκεφαλές και τις πήγαινε σε εστιατόριο. Ο εν λόγω πολίτης έσφαζε συστηματικά γαϊδούρια και τα καλύτερα κομμάτια των ζώων τα πωλούσε σε πολυκατοικίες του Κολωνακίου ως… μοσχαρίσια φιλέτα. Τα λιγότερο καλά τα πήγαινε σε άλλες συνοικίες. Στην Καισαριανή διέθεταν κατά σύστημα το κοινό αλογίσιο κρέας, το οποίο γινόταν ανάρπαστο. Ο Τύπος, μάλιστα, δεν δίστασε να επιδοκιμάσει την πρακτική: «Σ’ όλον τον κόσμον τρώγεται το άλογον. Και εφ’ όσον έχει επιστημονικώς διαπιστωθεί ότι είναι κατάλληλον προς βρώσιν είναι ακατανόητον, με τας σημερινάς μάλιστα δυσχερείας, να το κρατάμε μακριά από τις κουζίνες μας».

Σπάνιες στιγμές της γερμανικής κατοχής από τον κινηματογραφιστή εκείνης της εποχής, Άγγελο Παπαναστασίου.

Καφές από ρεβίθια και για επιδόρπιο «εμετός των Γερμανών»

Παιδιά σκελετωμένα από την πείνα. Φωτογραφίες από άλμπουμ που εστάλη παρανόμως στον Διεθνή Ερυθρό Σταυρό προκειμένου να γίνει γνωστό διεθνώς το δράμα της πείνας στην Αθήνα, Ελληνικό Λογοτεχνικό και Ιστορικό Αρχείο – Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης.

Τα φρούτα στην κατοχική Αθήνα, αποτελούσαν ένα είδος υπό εξαφάνιση. «Υπήρχαν όμως συνταγές για ορεκτικά που έκοβαν την όρεξη! Οι οδηγίες δηλαδή που δίνονταν ήταν, πώς θα ξεγελάσουμε το στομάχι μας, ώστε να νιώσει ότι είναι γεμάτο. Τούς προέτρεπαν λοιπόν να τρώνε χόρτα και να τα μασούν αργά αργά για να νομίσει το στομάχι ότι είναι χορτάτο».

Ακόμη, λόγω του ότι ο καφές ήταν δυσεύρετος, απλοί πολίτες έφτιαχναν έναν τύπο καφέ από διάφορα προϊόντα, όπως τα ρεβίθια ή από βραστά κουκούτσια.

«Αυτό που υπήρχε σε μερική αφθονία, ήταν το κρασί, το οποίο έσωσε αρκετούς Αθηναίους, γιατί τους τόνωνε. Επίσης και οι σταφίδες και τα σύκα ήταν υλικά που τους κρατούσαν ζωντανούς, αφού τα χρησιμοποιούσαν ως υποκατάστατα ζάχαρης και έφτιαχναν γλυκά. Υπήρχαν εστιατόρια που πουλούσαν γάλα, νερωμένο φυσικά, και αμφιβόλου ποιότητας. Να συμπληρώσω εδώ ότι από την πείνα τους, οι Αθηναίοι μάζευαν ό, τι χόρτο έβρισκαν, αλλά πόσα χόρτα μπορεί να υπάρχουν για να ταΐσουν μία πόλη; Δίνονταν τότε οδηγίες να είναι προσεκτικοί  στο τι τρώνε, αλλά στην πράξη ήταν ανέφικτο λόγω της πείνας».

Άλλοι επιβίωναν με φέτες λασπώδους ψωμιού ή την λεγόμενη μπομπότα (χυλός από καλαμποκάλευρο), ενώ είναι εξακριβωμένο ότι υπήρχαν άνθρωποι και παιδιά ή ορφανά πολέμου, που σύχναζαν έξω από τις ταβέρνες που έπιναν και έτρωγαν οι Γερμανοί και όταν αυτοί ξερνούσαν, θρέφονταν από τον εμετό τους».

Μοναδική πρώτη ύλη το νερό και τα χόρτα… ογκρατέν

Διανομή συσσιτίου στην Αθήνα, Αρχείο ΕΡΤ – Πέτρος Πουλίδης.

«Είναι τραγικό αυτό που θα σας πω αλλά η πρώτη ύλη ήταν το ...νερό! Όταν βέβαια έτρεχε από τις βρύσες, γιατί η αλήθεια είναι ότι τους το έκοβαν πολύ συχνά. Για να σας δώσω να καταλάβετε, υπήρχε συνταγή που έλεγε ότι αν και εφόσον βρεθείτε τόσο τυχεροί και αγοράσετε φασολάκια, να τα καθαρίσετε, κρατήστε τις άκρες και τις κλωστές και όλα μαζί ψιλοκόψτε τα. Σε μία κατσαρόλα με νερό ρίξτε τα όλα μέσα, προσθέστε λίγο κρεμμύδι, ντομάτα ή ελιές και να μία θαυμάσια σούπα για το βράδυ!».

Να σημειωθεί ότι σε περισσότερη αφθονία, αναλογικά, ήταν τα χόρτα και γι’ αυτό υπήρχαν πολλές συνταγές με αυτά, μέχρι και το πώς να μαγειρέψετε… χόρτα ογκρατέν!

Η ανταλλακτική οικονομία και οι «σκοπιές» στα λάχανα

Άδεια μεταφοράς τροφίμων από την επαρχία στην Αθήνα «προς οικογενειακήν χρήσιν» το καλοκαίρι του 1941, Ελληνικό Λογοτεχνικό και Ιστορικό Αρχείο – Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης.

Οι Αθηναίοι επέστρεψαν από τα πρώτα χρόνια της Κατοχής στην ανταλλακτική οικονομία. Η οδός Αθηνάς, ο γνωστός δρόμος στο κέντρο της Αθήνας, ήταν ο τόπος συνάντησης των απανταχού ταλαιπωρημένων και πεινασμένων.

«Εκεί θα βλέπατε να έχουν στο δρόμο ό, τι μπορούσε κανείς να πουλήσει από το σπίτι του. Προσωπικά αντικείμενα, έπιπλα, ίσως κάποια τρόφιμα, μαγειρευτά φαγητά με ύποπτα κρέατα μέσα, ζαχαρωτά που περισσότερο ήταν καθαρτικά, ακόμη και σαπούνια που τελικά έλιωναν τα ρούχα (παρασκευάζονταν παράνομα και χωρίς γνώσεις). Τότε άλλωστε, υπήρχε τρομερή έλλειψη από σαπούνι».

Αρκετοί απλοί πολίτες κατάφεραν να σωθούν, χάρη στα συσσίτια που διοργάνωναν τα σωματεία προς τα μέλη τους. Αποτέλεσμα ήταν η εξασφάλιση ενός πιάτου με όσπρια ή μία κούπα νεροζούμι. «Τα συσσίτια ήταν πολύ διαδεδομένα και εξαιτίας τους κατάφεραν πολλοί Αθηναίοι να επιβιώσουν. Φυσικά μην νομίζετε ότι ήταν τίποτα φαγητά της προκοπής αλλά ήταν αρκετά για να μπορέσουν να σταθούν τα πόδια τους. Να σας πω επιπλέον, ότι πολλοί Αθηναίοι έβαζαν κοτέτσια στα μπαλκόνια και τις αυλές ή έφτιαχναν δικό τους μπαξέ που όμως φύλαγαν σκοπιά για να μην πάει κάποιος πεινασμένος να τους πάρει την κότα ή το λαχανικό».

Οι εφημερίδες την εποχή της Κατοχής ήταν γεμάτες με ειδήσεις από την κεντρική αγορά. Φουφούδες είχαν στηθεί στους δρόμους και πουλούσαν ζωμούς από κρέας, χωρίς να διευκρινίζεται για το τι κρέας μαγείρευαν. Οι μεταφορές γίνονταν με αυτοσχέδια καροτσάκια. Τα παπούτσια έλιωναν και άρχισαν οι Αθηναίοι σκάλιζαν ξύλα και τα φορούσαν. Τότε εμφανίστηκαν λοιπόν στην Αθήνα και τα τσόκαρα. Τα μαγαζιά με ηλεκτρικά είδη πουλούσαν μέχρι και σπιτικά γλυκά.

Πατατοφλουδοκεφτέδες και ροφήματα από φλούδες μήλων

Γράφημα που απεικονίζει τις συνέπειες του φονικού λιμού της Κατοχής στην ευρύτερη περιοχή της Αθήνας. Υφυπουργείο Ανοικοδομήσεως – Κ. Α. Δοξιάδης (επιμ.), Αι θυσίαι της Ελλάδος στο Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, Αθήνα 1946, Γενικά Αρχεία του Κράτους – Κεντρική Υπηρεσία.

"Μην το πάρετε για παραδοξολογία. Πρόκειται για φαγητό δοκιμασμένο και νοστιμότατο. Τότε έλεγε ότι πρέπει να: Βράζετε τις πατάτες, αφού τις πλύνετε καλά. Έπειτα τις ξεφλουδίζετε. Τι κάνετε τις φλούδες; Τις πετάτε. Πετάτε δηλαδή το πιο θρεπτικό και το πιο υγιεινό μέρος της πατάτας, αφού είναι πια γνωστό πως κάθε λαχανικό και φρούτο στο φλοιό του και γενικά προς τα εξωτερικά του στρώματα περιέχει τις διάφορες πολύτιμες βιταμίνες. Παίρνετε, λοιπόν, αυτές τις φλούδες, προσθέτετε μπόλικο κρεμμυδάκι ψιλοκομμένο, λιγάκι δυόσμο, αλάτι, πιπέρι, ζυμώνετε και τηγανίζετε. Θα απορήσετε για το αποτέλεσμα. Αν δεν πρόκειται να βράσετε τις πατάτες, αλλά να τις μαγειρέψτε αλλιώς όποτε θα τις παστρέψτε πριν τις βράσετε, πάλι μπορείτε να κάνετε τους κεφτέδες σας, βράζοντας τις φλούδες που θα είναι ακόμα πιο νόστιμες γιατί θα έχουν επάνω και λίγη πατάτα.

Στις συνταγές της εποχής συγκαταλέγονται επίσης, τα ροφήματα ή γλυκίσματα από φλούδες μήλων, η χρησιμότητα των κουκουτσιών για περίφημα γλυκά και τα μπισκότα από ελάχιστο αλεύρι.

Πηγές: http://news247.gr/eidiseis/weekend-edition/oi-syntages-ths-peinas-sthn-katoxh.3098543.html - Η πρώτη περίοδος της Κατοχής - Ο λιμός - Η Αθήνα ελεύθερη | 12 ...

Entartete Kunst: Η «Εκφυλισμένη Τέχνη» του 3ου Ράιχ. 1937 Exposition nazie, Art Dégénéré

Το 1937 στο Μόναχο, παρουσιάστηκε μια πολύ διαφορετική έκθεση έργων τέχνης, πολλά από τα διασωθέντα εκθέματα της οποίας θαυμάζουμε ακόμα και σήμερα σε διάφορες συλλογές αφού οι δημιουργοί τους θεωρούνται από τους κορυφαίους εκπροσώπους της μοντέρνας τέχνης. Αυτό που έκανε την έκθεση “Entartete Kunst“, (Εκφυλισμένη Τέχνη), μοναδική στο είδος της, είναι το πρίσμα μέσα από το οποίο παρουσιάστηκαν τόσο οι δημιουργοί όσο και τα έργα τους.

Hitler and Goebbels visit Degenerate Art Show, 1937, Germany

Οι αρχές του 20ου αιώνα χαρακτηρίστηκαν από νέα, ρηξικέλευθα εικαστικά κινήματα που εξερεύνησαν και άλλαξαν για πάντα τις παραστατικές τέχνες, όπως ο κυβισμός, ο ντανταϊσμός, ο σουρεαλισμός, ο συμβολισμός, ο φωβισμός και άλλα. Το ίδιο διάστημα, στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, γεννήθηκε ένα νέο είδος μουσικής, με αφρικανικές επιρροές της μουσικής των πρώην σκλάβων που αργότερα εξελίχθηκε σε blues, swing, jazz.

Visitors to the Degenerate Art Show, 1937, Germany

Τα νέα αυτά ρεύματα βρήκαν γρήγορα θερμούς υποστηρικτές στην Ευρώπη, αλλά συνάντησαν και δυνατές αντιστάσεις αφού από πολλούς θεωρήθηκαν ακατανόητα ελιτίστικα και αμφίβολης ηθικής. Το τέλος του Πρώτου Παγκόσμιου Πόλεμου είχε άλλωστε ήδη σημάνει μεγαλύτερες, πολιτικές αυτή τη φορά, αλλαγές για τη Γερμανική Αυτοκρατορία που το 1919 απέκτησε νέο δημοκρατικό πολίτευμα.

Hitler and Ziegler inspect Willrich's and Hansen's Installation of Degenerate Art Show, 1937, Germany

Στα χρόνια λοιπόν της νέας αυτής Δημοκρατίας της Βαϊμάρης και μέχρι την άνοδο του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος, η Γερμανία αν και έβγαινε ηττημένη από έναν καταστροφικό πόλεμο υπήρξε σημαντικό κέντρο της νέας εικαστικής, αρχιτεκτονικής και μουσικής πρωτοπορίας. Υπήρξε η πατρίδα του Εξπρεσιονισμού, του Bauhaus και μουσικών όπως οι Paul Hindemit και Kurt Weill.

Η άνοδος των Εθνικοσοσιαλιστών στην εξουσία το 1933, σήμανε παρόλα αυτά το τέλος αυτής της περιόδου, της ελεύθερης δημιουργικής έκφρασης. Τα εικαστικά πρότυπα που προήγαγε το κόμμα των Nazi ήταν σαφώς πιο συντηρητικά και αφενός εξέφραζαν τις προσωπικές προτιμήσεις του αρχηγού Hitler, ενώ αφετέρου εξυπηρετούσαν μια συγκεκριμένη στρατηγική προπαγάνδας, αντίστοιχη με εκείνη που εφάρμοζε ο Μουσολίνι στην Ιταλία, με διαρκείς αναφορές στα κλασσικά ιδεώδη της Ελληνικής και Ρωμαϊκής αρχαιότητας αλλά και το μεγαλείο και την υπεροχή του Γερμανικού πνεύματος. Απέρριπταν δε κάθε τύπου ατονική μουσική, όπως η jazz και εξιδανίκευαν τα έργα του Ρίχαρντ Βάγκνερ ως γνήσια έκφραση του Γερμανικού πνεύματος και ιδεώδους.

Στην προσπάθεια τους να διατηρήσουν τη φυλετική καθαρότητα, αλλά και να εξαλείψουν τις βλαβερές για το Γερμανικό λαό επιρροές, βρήκαν θεωρητικό υπόβαθρο σε μία παλαιότερη θεωρία που ανέπτυξε στα τέλη του 19ου αιώνα ο κριτικός και συγγραφέας Max Nordau . Ο Nordau, στηριζόμενος στο έργο του εγκληματολόγου Cesare Lombroso  (που προσπάθησε να αποδείξει το 1976 ότι ορισμένοι άνθρωποι είναι γεννημένοι με δολοφονικές προδιαθέσεις, οι οποίες μπορούν να εντοπιστούν μετρώντας σωματικά χαρακτηριστικά που ξέφευγαν του “φυσιολογικού“) ανέπτυξε μια δική του θεωρητική προσέγγιση της μοντέρνας τέχνης.

Δανείστηκε από την βιολογία τον όρο εκφυλισμό (Entartung), που δηλώνει την κατάσταση κατά την οποία ένα είδος χάνει τα ποιοτικά χαρακτηριστικά και αλλάζει προς το χειρότερο. Στο ομώνυμο βιβλίο που εξέδωσε το 1892 παρουσίασε την Μοντέρνα Τέχνη σαν προϊόν ανθρώπων σε τόσο προχωρημένο εκφυλιστικό στάδιο, που αδυνατούν να παράγουν κατανοητά έργα. Σύμφωνα με την θεωρία του Nordau, τα διάφορα κινήματα της μοντέρνας τέχνης ήταν προϊόντα ψυχοπαθολογίας ή εκφυλιστικών παθήσεων του οπτικού νεύρου, σε αντίθεση με διάφορα “λαμπρά” παραδείγματα κλασσικών γερμανικών έργων τέχνης που εξέφραζαν την παραδοσιακή γερμανική κουλτούρα.

 

The Nazis not only burned books, they also banned numerous German artists from hanging their works. In a very showy fashion, the Nazis banned the "degenerate" art of some 93 artists (including such recognized greats as Marc Chagall, Max Ernst, Wassily Kandinsky, Paul Klee, and Piet Mondrian.) If you've heard anything about Nazi kultur, you may have wanted to see just what kind of "degenerate" art the Nazi regime expelled and what kind of "heroic" art they promoted. Here are some 250 examples of both. This is not meant to glorify Nazi art, nor to denigrate it. It is simply a collection for the curious. For music we have "Hojotoho! Hojotoho!" from Die Walküre, an opera by one of Hitler's favorite composers, Richard Wagner. Then comes the German national anthem, "Das Deutschlandlied" (The Song of Germany), by Joseph Haydn.

Αν και οι Cesare Lombroso   και Max Nordau  ήταν επιφανείς Εβραίοι, οι θεωρίες τους γύρω από τον πολιτισμικό εκφυλισμό και την απαίτηση της φυλετικής καθαρότητας χρησιμοποιήθηκαν, υιοθετήθηκαν και εμπλουτίστηκαν από τους Nazi στα πλαίσια της αντισημιτικής και ρατσιστικής τους προπαγάνδας.

Hitler and Ziegler jurying Great German Art Exhibition, 1937, Germany

Κάτω από αυτό το πνεύμα, το 1937 ταυτόχρονα και στον αντίποδα της Μεγάλης Γερμανικής Έκθεσης Τέχνης (“Große Deutsche Kunstausstellung”) που εγκαινιάστηκε από τον ίδιο τον Hitler και παρουσίαζε τα “υγιή” έργα εγκεκριμένων από τo Reich καλλιτεχνών στο νέο Mέγαρο Γερμανικών Tεχνών, διοργανώθηκε η έκθεση της “Εκφυλισμένης Τέχνης” (“Entartete Kunst”).

Εμπνευστές της ήταν οι Adolf Ziegler  και Goebbels  που γνώριζαν την απέχθεια του Hitler  για τη μοντέρνα τέχνη. Μια πενταμελής ομάδα υπό τον Ziegler, επισκέφτηκε τα μουσεία διαφόρων πόλεων και κατάσχεσε σε λίγες εβδομάδες 5.238 έργα που κρίθηκαν εκφυλιστικά, και επέδειχναν σημάδια παρακμής, αδυναμίας χαρακτήρα, ψυχασθένειας και έλλειψης φυλετικής καθαρότητας. Στο στόχαστρο των “κριτών” ήταν καλλιτέχνες που είχαν συμμετάσχει ή αναφερθεί σε πρωτοποριακές εικαστικές εκδηλώσεις και εκδόσεις, ενώ η λίστα των κατασχεθέντων εμπλουτιζόταν τακτικά φτάνοντας στο τέλος τα 16.558 έργα.

Ο Γκαίμπελς επισκέπτεται την Έκθεση Εκφυλισμένης Τέχνης

Ο χώρος που φιλοξένησε την έκθεση στο Ινστιτούτο Αρχαιολογίας επελέγη ειδικά για την στενότητα των αιθουσών και των κακό φωτισμό τους, αφού σκοπός της ήταν να χειραγωγηθεί η αντίληψη των μαζών και να τονιστεί η διεφθαρμένη, απεχθής φύση των έργων και των δημιουργών τους.

 

Ο μοντερνισμός και οι εικαστικοί πειραματισμοί των σύγχρονων ζωγράφων, με τις σαφείς επιρροές τους από την αφαιρετική αφρικανική λαϊκή τέχνη και την αμερικανική μουσική τζαζ των μαύρων, δεν μπορούσαν παρά να θορυβήσουν τους ναζί. 

Wassily Kandinsky, Composition II, 1928

Η αντίθεση του μοντερνισμού με το εικαστικό ιδεώδες των ναζί δεν θα μπορούσε να είναι εντονότερη. Από τη μια, η περιγραφική απεικόνιση μιας εξιδανικευμένης -άρα ανύπαρκτης- γερμανικής υπαίθρου και, από την άλλη, η παρουσίαση της αδυσώπητης πραγματικότητας και της αφόρητης αδικίας των ετών της Βαϊμάρης μέσα από την αφαίρεση και τις νέες τολμηρές συνθέσεις.

Ernst Ludwig Kirchner, Malade dans la nuit, 1920

Η έκθεση περιλάμβανε 650 αρπαχθέντα έργα που παρουσιάστηκαν πρόχειρα, συνοδευόμενα από περιπαικτικό ειρωνικό και ρατσιστικό graffiti στους τοίχους. Ανάμεσα στους 112 συνολικά δημιουργούς τους συναντάμε τα ονόματα των Marc Chagall, Georg Grosz, Wassily Kandinsky, Ernst Ludwig Kirchner, Paul Klee,  Georg Kolbe,  Wilhelm Lehmbruck, Franz Marc, Emil Nolde.

Ernst Ludwig Kirchner, Autoportrait en soldat, soldat et putain, 1915

Αν και κατασχέθηκαν και έργα ξένων καλλιτεχνών (όπως των Pablo Picasso, Piet Mondrian, Miro και άλλων) λίγα από αυτά εκτέθηκαν, αφού μεγαλύτερη βαρύτητα δινόταν στα διεφθαρμένα έργα Γερμανών καλλιτεχνών.

Otto Dix, Portrait du joailler Karl Krall, 1923

Ακόμη πιο προσβλητικά στην εθνικιστική και αλυτρωτική ρητορική των ναζί είναι τα έργα των Γερμανών αντιπολεμικών ζωγράφων του Μεσοπολέμου, όπως των Ότο Ντιξ και Μπέκμαν. Οι ζωγράφοι αυτοί συνδυάζουν το αντιπολεμικό με το ταξικό μήνυμα, παρουσιάζοντας τη φρίκη των χαρακωμάτων του Πρώτου Πολέμου, παράλληλα με τη χλιδή της αστικής τάξης, που πλουτίζει παρά τους επαχθείς όρους της γερμανικής συνθηκολόγησης.

Max Beckmann, Le Christ et la femme adultère, 1917

Η παρουσίαση ομαδοποιούσε στην πρώτη αίθουσα έργα βλάσφημα προς την θρησκεία, στην επόμενη έργα Εβραίων καλλιτεχνών, στην τρίτη έργα προσβλητικά προς την Γερμανίδα γυναίκα, τους αγρότες και τους στρατιώτες της χώρας και ακολουθούσαν έργα ποικίλης θεματολογίας.

Marc Chagall, Rabbin, 1912

Εκτός από τα περιπαικτικά σχόλια/τίτλους στους τοίχους, τα έργα τέχνης συνόδευαν κείμενα από εξέχοντα μέλη του κόμματος που υποτίθεται πως ανασκεύαζαν τα επιχειρήματα των manifesti των διάφορων κινημάτων, υπογράμμιζαν το υπέρογκο κόστος του έργου (ειδικά αν εκείνο είχε αποκτηθεί στις πληθωριστικές εποχές των αρχών της δεκαετίας του ’20) και γενικά οτιδήποτε προήγαγε την θεωρία πως ο Μοντερνισμός είναι μια συνωμοσία των Εβραίων-μπολσεβίκων που επιβουλεύονται την Γερμανική αγνότητα, παρόλο που μόλις 6 από του 112 δημιουργούς ήταν πραγματικά Εβραίοι.

Karl Hofer, Deux amis, 1926 

Παρόλα αυτά η επιτυχία της έκθεσης ήταν τεράστια: σε τέσσερις μήνες είχε πάνω από δύο εκατομμύρια επισκέπτες -σχεδόν τρεις φορές το κοινό της Μεγάλης Γερμανικής Έκθεσης Τέχνης- και επαναλήφθηκε στο Βερολίνο, την Λειψία, το Ντίσελντορφ, τη Βιέννη και άλλες μεγάλες πόλεις.

Lovis Corinth, Ecce Homo, 1925

Οι καλλιτέχνες το έργο των οποίων χαρακτηρίστηκε εκφυλιστικό και διεφθαρμένο, έχασαν κάθε δημόσια θέση και δυνατότητα να καταλάβουν άλλη, ενώ ήταν υποχρεωμένοι να δέχονται αιφνιδιαστικούς έλεγχους ώστε να διαπιστωθεί ότι δεν παραβιάζουν την απαγόρευση που τους επιβλήθηκε, δημιουργώντας μη αποδεκτά έργα.

Paul Klee, ( Vers où) jardin d'enfants, 1925

Πολλοί από τους εκφραστές της Γερμανικής πρωτοπορίας όπως ο Max Beckmann, ο Max Ernst,  ο Paul Klee  και άλλοι αυτοεξορίστηκαν, ενώ ο Kirchner αυτοκτόνησε. 

Emil Nolde, Nus et eunuques Le gardien du Harem, 1912

Άλλοι, όπως ο Otto Dix, αποσύρθηκαν και υιοθέτησαν ένα πιο συντηρητικό και αποδεκτό στυλ για να μην προκαλέσουν, στον Emil Nolde  και τον Edgar Ende  απαγορεύτηκε να αγοράζουν υλικά ζωγραφικής (αν και ο Nolde συνέχισε να ζωγραφίζει με νερομπογιές) και όσοι ήταν Εβραϊκής καταγωγής, και δεν κατάφεραν να διαφύγουν, στάλθηκαν σε στρατόπεδα.

Emil Nolde, La vie du Christ, en crucifixion, 1911 – 1912

Πολλά από τα έργα που κατασχέθηκαν κατέληξαν σε δημοπρασίες στην Γαλλία (που αν και βρισκόταν Γερμανική κατοχή, δεν ίσχυε ο περιορισμός στις Τέχνες) και την Ελβετία από όπου έφτασαν σε ιδιωτικές συλλογές και μουσεία. Αρκετά από αυτά τα κράτησαν οι ίδιοι οι Γερμανοί αξιωματούχοι για τις δικές του συλλογές. Τον Μάρτιο του 1939 η πυροσβεστική υπηρεσία του Βερολίνου έκαψε περίπου 4.000 με 5.000 έργα μικρής αξίας, ενώ το  1942 πάνω από 500 έργα καλλιτεχνών όπως των Picasso, Dalí, Ernst, Klee, Léger και Miró,  κάηκαν στους κήπους της Galerie nationale du Jeu de Paume στο Παρίσι.

Karl Schmidt-Rottluf, Pharisiens, 1912

Μετά το τέλος του πολέμου, αρκετά μεταφέρθηκαν στην Σοβιετική Ένωση και εκτίθενται στο  Hermitage  στην Αγία Πετρούπολη.

Marg Moll, Tanzerin

Το 2010, σε εργασίες επέκταση του μετρό του Βερολίνου από την Alexanderplatz  προς την πύλη του Βραδενβούργου μέσω του Ιστορικού κέντρου, βρέθηκαν στο υπόγειο μιας κατοικίας γλυπτά που είχαν κατασχεθεί και παρουσιαστεί στην έκθεση. Ανάμεσα τους βρισκόταν και ένα κυβιστικό γλυπτό χορεύτριας, της Marg Moll, που τώρα εκτίθενται στο Neues Museum.

«Ζωντάνεψαν» μούμια 2.000 ετών! Revealing the secrets of the Rhind Mummy

Η σορός της μούμιας, 2000 χρόνια μετά, διατηρεί κάποια από τα μαλακά μόρια και το δέρμα του προσώπου. Βάση αυτών έγινε και η ανάπλαση του προσώπου από την ιατροδικαστή Δρ. Κρανιώτη, και ακόμα έναν 'Ελληνα τον Ιάκωβο Ουρανό.

Με τη βοήθεια της σύγχρονης τεχνολογίας οι επιστήμονες κατάφεραν να «ζωντανέψουν» μούμια ηλικίας 2000 ετών!

Της έφτιαξαν το πρόσωπο, και βρήκαν όλα τα μυστικά που έκρυβε η σαρκοφάγος. Από την αιτία θανάτου, την εργασία που έκανε, αν ήταν πλούσια ή όχι, το πιστοποιητικό θανάτου μέχρι τα φυλαχτά που είχε πάνω της.

Πως έγιναν όλα αυτά; Με τη συνδρομή διάφορων ειδικοτήτων και ενός αξονικού τομογράφου!

Ο αξονικός τομογράφος ήταν και αυτός που συνέβαλε τα μέγιστα για να μην χρειαστεί να ξετυλιχθούν τα σάβανα της μούμιας.

Τον περασμένο χρόνο το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας της Σκωτίας διεξήγαγε την μη επεμβατική μελέτη , όπως ονομάστηκε.

Πρόκειται για ένα από τα βασικά εκθέματα του Μουσείου κατά την διάρκεια της έκθεσης «Εκπληκτικές Μούμιες (Fascinating Mummies Exhibition) η οποία έδωσε νέες πληροφορίες για την συναρπαστική ζωή και τον πολιτισμό των Αρχαίων Αιγυπτίων.

Πρόκειται για μια έκθεση που σε διάστημα τριών μηνών προσέλκυσε περισσότερους από 60.000 επισκέπτες.

Η μούμια στον αξονικό τομογράφο

Η χρήση της Αξονικής Τομογραφίας επέτρεψε την αποκάλυψη όσων κρυβόταν κάτω από τα σάβανα της μούμιας επιτρέποντας την ανακατασκευή του σκελετού και την εκτίμηση των βιολογικών χαρακτηριστικών του ατόμου καθώς και την ανάπλαση του προσώπου από τα υπολειπόμενα μαλακά μόρια.

Που βρέθηκε;

Εξαρχής ελάχιστα ήταν γνωστά για την μούμια, η οποία χρονολογείται στο 10 π.Χ, και πήρε το όνομα της από τον αρχαιολόγο Alexander Henry Rhind.

 Ο Σκωτσέζος αρχαιολόγος την «εντόπισε» σε ανασκαφή του, σε ηλικία μόλις 24 ετών, στην αρχαία πόλη της Θήβας, το 1857, και την μετέφερε στην Σκωτία.

Ο επικεφαλής της ομάδας του Μουσείου JimTate έφερε σε επαφή επιστήμονες διαφόρων ειδικοτήτων για τη διεκπεραίωση της μελέτης της μούμιας. Η αξονική τομογραφία επέτρεψε την ανακατασκευή του εσωτερικού περιεχομένου των σαβάνων σε 3 διαστάσεις.

Ποια ήταν;

Η Ιατροδικαστής και Ανθρωπολόγος του Πανεπιστημίου Έλενα Κρανιώτη, μίλησε στο MadeinCreta, για αυτήν τη μελέτη, καθώς το βάρος της αποκάλυψης της μυστηριώδους γυναίκας στηρίχθηκε σε αυτήν.

Η μούμια όπως την έδειξε ο αξονικός τομογράφος. Στην τρίτη εικόνα από αριστερά διακρίνεται ο πάπυρος (με μπλε χρώμα) που είναι και το πιστοποιητικό θανάτου.

Ύστερα από διεξοδική έρευνα από τα μορφολογικά χαρακτηριστικά του σκελετού και την οδοντοστοιχία κατέληξε στο συμπέρασμα ότι πρόκειται για νεαρή γυναίκα ηλικίας 25-35, Αιγυπτιακής εθνικότητας και ύψους 1,58μ. 

Από την οδοντοστοιχία (η οποία ήταν σε άριστη κατάσταση) εικάζεται επίσης και η επαγγελματική της δραστηριότητα.

Εκτιμάται ότι έπλεκε καλάθια χρησιμοποιώντας την οδοντοστοιχία της καθώς υπάρχει φυσική αλλοίωση στα δυο μπροστινά δόντια.

Άλλα στοιχεία που προκύπτουν είναι ότι εργαζόταν σε ευγενείς, κάτι το οποίο αποδεικνύεται από την προσοχή που έτυχε το σώμα κατά τη μουμιοποίηση. Ωστόσο η ίδια δεν ήταν ευγενής. Η περιβολή της το αποδεικνύει αυτό σε συνάρτηση με το γεγονός ότι δεν είχε πάνω της κοσμήματα.

Όσον αφορά στα αίτια θανάτου η Δρ. Κρανιώτη δεν αναγνώρισε περιθανάτια τραύματα τα οποία θα μπορούσαν να αποτελέσουν ενδείξεις για την αιτία θανάτου. Το πιθανότερο είναι πως είχε ένα γρήγορο θάνατο λόγω κάποιας σοβαρής λοίμωξης η οποία δεν άφησε σημάδια.

Κατά την εξέταση του κρανίου αναγνωρίστηκε κάταγμα κοντά στην ρινική κοιλότητα το οποίο είναι συμβατό με μεταθανάτιο κάταγμα το οποίο είναι αποτέλεσμα της εξαγωγής του εγκεφάλου δια της ρινός κατά τη διαδικασία της μουμιοποίησης.

Στο πρόσωπο διακρίνονται τα φυλαχτά της

Η σορός της μούμιας διατηρεί κάποια από τα μαλακά μόρια και το δέρμα του προσώπου τα οποία η Δρ. Κρανιώτη χρησιμοποίησε για την ανάπλαση του προσώπου σε 3 διαστάσεις. Το τρισδιάστατο μοντέλο φωτογραφήθηκε σε γωνία 45 περίπου μοιρών και με τη βοήθεια ενός Έλληνα καλλιτέχνη του Ιάκωβου Ουρανού δημιουργήθηκε κατά προσέγγιση το πρόσωπο της μυστηριώδους γυναίκας.

Το πιστοποιητικό θανάτου και τα φυλαχτά

Επιπρόσθετα η ανακατασκευή της μούμιας από τις αξονικές τομές αποκάλυψε την ύπαρξη φυλακτού σε σχήμα σκαραβαίου στην κεφαλή της γυναίκας καθώς και ένα τυλιγμένο πάπυρο που εικάζεται πως αποτελεί ένα είδος πιστοποιητικού θανάτου που περιέχει το όνομα, την ηλικία και την αιτία θανάτου της γυναίκας και διασφαλίζει το ασφαλές πέρασμά της στην άλλη ζωή όπως ορίζουν τα αιγυπτιακά έθιμα.

Ο σκαραβαίος ανακατασκευάστηκε και τυπώθηκε σε 3 διαστάσεις από ομάδα του Πανεπιστημίου του Λίβερπουλ με επικεφαλής τον Joseph Robinson.

In 1857, Scottish archaeologist Alexander Rhind excavated this mummy, now in the collection of National Museums Scotland. The mummy has never been unwrapped; instead, medical CT scanning was used to investigate inside the wrappings. This video reveals what was found. The video forms part of our Fascinating Mummies exhibition, at National Museum Scotland until 27 May 2012.

Το κυνήγι της αόρατης σκοτεινής ύλης. The Hunting of the invisible dark matter

Εικόνα του γιγαντιαίου σμήνους γαλαξιών CL0025+1654, στην οποία φαίνονται τόσο οι γαλαξίες (κόκκινες κηλίδες) όσο και η σκοτεινή ύλη του σμήνους (κυανό χρώμα)

Τα βράδια, κοιτάζοντας τον ουρανό,  βλέπουμε αστέρια, γαλαξίες και νεφελώματα και έχουμε την αίσθηση ότι κοιτάζουμε ολόκληρο το Σύμπαν, ως εκεί που φτάνει το μάτι μας. Κι όμως, αυτό που βλέπουμε δεν είναι παρά ένα μικρό μόνο μέρος από το υλικό περιεχόμενο του Σύμπαντος. Μας διαφεύγει το μεγαλύτερο μέρος του, επειδή δεν εκπέμπει φως και, άρα, δεν είναι ορατό. Εξαιτίας αυτής ακριβώς της ιδιότητάς της, η ύλη που δεν φαίνεται έχει ονομασθεί «σκοτεινή ύλη» και η φύση της αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα άλυτα προβλήματα της Αστρονομίας σήμερα.

Το «κάτι» που λείπει...

Στη δεκαετία του 1930 δύο μεγάλοι αστρονόμοι, ο Ολλανδός Γιαν Οορτ και ο Ελβετοαμερικανός Φριτς Ζβίκι, παρατήρησαν δύο παρόμοια αστρονομικά «παράδοξα». Συγκεκριμένα, ο Οορτ διεπίστωσε ότι οι ταχύτητες των αστέρων στον Γαλαξία μας είναι μεγαλύτερες απ' ό,τι δικαιολογεί η μάζα του Γαλαξία και ο Ζβίκι παρατήρησε ότι οι ταχύτητες των γαλαξιών που κινούνται μέσα σε μεγάλα σμήνη γαλαξιών είναι μεγαλύτερες απ' ό,τι δικαιολογεί η μάζα των ίδιων των σμηνών. Για να καταλάβουμε σε τι συνίσταται το «παράδοξο», αρκεί να φέρουμε στο μυαλό μας, ως μοντέλο, την κίνηση των πλανητών γύρω από τον Ήλιο. Για παράδειγμα, η Γη περιφέρεται γύρω από τον Ήλιο με ταχύτητα 107.000 χιλιομέτρων την ώρα. Αν δεν υπήρχε η μάζα του Ηλίου, για να την έλκει προς το κέντρο του ηλιακού συστήματος και να την αναγκάζει να κινείται σε κύκλο, η Γη θα εκινείτο σε ευθεία γραμμή και θα είχε απομακρυνθεί από τον Ήλιο εδώ και δισεκατομμύρια χρόνια. Αντιστοίχως, τα αστέρια του Γαλαξία μας κινούνται σε (σχεδόν) κυκλικές τροχιές γύρω από το κέντρο του Γαλαξία, επειδή τα έλκει η μάζα του ίδιου του Γαλαξία. Για τον ίδιο λόγο οι γαλαξίες σε ένα σμήνος γαλαξιών δεν απομακρύνονται από αυτό, επειδή τους έλκει η μάζα των υπόλοιπων γαλαξιών του σμήνους.  Ο Γιαν Οορτ υπολόγισε τη μάζα του Γαλαξία μας από τη μάζα των αστέρων και των νεφών αερίου και σκόνης που περιέχονται σε αυτόν, και διεπίστωσε με έκπληξη ότι είναι πολύ μικρότερη από τη μάζα που φαίνεται να έλκει τους αστέρες, έτσι ώστε να κινούνται γύρω από το κέντρο του Γαλαξία με τις συγκεκριμένες ταχύτητες που μετρούμε παρατηρησιακά. Παρομοίως ο Φριτς Ζβίκι διεπίστωσε ότι η μάζα ενός σμήνους γαλαξιών, που υπολογίζεται προσθέτοντας τις μάζες του καθενός από αυτούς, δεν είναι αρκετή για να «κρατήσει» τους γαλαξίες-μέλη του σμήνους συγκεντρωμένους. Το «παράδοξο» αυτό είναι γνωστό στην Αστρονομία ως «φαινόμενο της ελλείπουσας μάζας».

Τι «αισθάνονται» τα άγνωστα σωματίδια

Από το 1930 ως σήμερα οι αστρονόμοι έχουν ελέγξει ένα πλήθος υποθέσεων για τη φύση της ελλείπουσας μάζας, δηλαδή της μάζας που έλκει τους αστέρες και τους γαλαξίες αλλά δεν είναι ορατή. Θα μπορούσε να οφείλεται σε «αστρικά πτώματα», δηλαδή λευκούς νάνους, αστέρες νετρονίων ή μελανές οπές, τα οποία δεν ακτινοβολούν αισθητά επειδή δεν έχουν πια διαθέσιμες πηγές ενέργειας. Θα μπορούσε να οφείλεται σε ουράνια σώματα με μάζα μικρότερη από εκείνη των αστέρων, ώστε να μην είναι δυνατή σε αυτά η σύντηξη του υδρογόνου σε ήλιο, αντίδραση που είναι υπεύθυνη για την παραγωγή της ενέργειας των αστέρων. Θα μπορούσε να οφείλεται σε ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία εκτός του ορατού φάσματος (αφού σύμφωνα με τη Θεωρία της Σχετικότητας η ενέργεια της ακτινοβολίας είναι ισοδύναμη με μάζα). Τέλος, θα μπορούσε να οφείλεται στην ύπαρξη άλλων στοιχειωδών σωματιδίων εκτός από πρωτόνια, νετρόνια και ηλεκτρόνια, τα οποία γνωρίζουμε ότι σχηματίζουν τα άτομα από τα οποία αποτελείται η ύλη γύρω μας.

Προσομοίωση της κατανομής της σκοτεινής ύλης στα πρώτα στάδια της δημιουργίας του Σύμπαντος.

Οι παρατηρήσεις έχουν δείξει ότι όλα αυτά τα είδη ύλης και ενέργειας υπάρχουν πραγματικά, όμως ακόμη και όλα μαζί δεν είναι ικανά να δικαιολογήσουν ολόκληρη την ποσότητα της ελλείπουσας μάζας. Το τελικό συμπέρασμα είναι ότι τα άτομα κάθε είδους χημικών στοιχείων αποτελούν το 12% της συνολικής μάζας του Σύμπαντος, τα νετρίνα το 10% και η ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία άλλο ένα 15%, ενώ το υπόλοιπο 63% αντιπροσωπεύει ύλη, η φύση της οποίας δεν είναι σήμερα γνωστή. Υποθέτουμε ότι η ύλη αυτή αποτελείται από σωματίδια που «αισθάνονται» τη βαρύτητα αλλά δεν «αισθάνονται» τις πυρηνικές δυνάμεις ώστε να σχηματίσουν άτομα, ούτε είναι ηλεκτρικά φορτισμένα ώστε να δέχονται ηλεκτρικές δυνάμεις, ενώ είναι πιθανό να «αισθάνονται» τη λεγόμενη «ασθενή πυρηνική δύναμη», δηλαδή την τέταρτη από τις τέσσερις γνωστές σήμερα δυνάμεις της Φύσης. Για τον λόγο αυτόν τα υποθετικά αυτά σωματίδια αναφέρονται από τους επιστήμονες με το όνομα «WIMPs», που είναι το αρκτικόλεξο της ονομασίας «Weakly Interacting Massive Particles» (σωματίδια με μάζα τα οποία αλληλεπιδρούν μέσω της ασθενούς δύναμης).

Διαπερνούν το σώμα μας κατά χιλιάδες, κάθε στιγμή

Τα νετρίνα είναι ένα είδος WIMPs, αφού δεν έχουν ηλεκτρικό φορτίο και επηρεάζονται μόνο από τη βαρυτική και την ασθενή πυρηνική δύναμη. Όπως όμως αναφέρθηκε ήδη, ο αριθμός τους, που είναι γνωστός από πειράματα και θεωρητικές εκτιμήσεις, δεν μπορεί να δικαιολογήσει παρά ένα μέρος μόνο της ελλείπουσας μάζας.

Έτσι η μόνη «λογική» λύση που απομένει στο μυστήριο της ελλείπουσας μάζας είναι η ύπαρξη σωματιδίων που δεν έχουν ανιχνευθεί ως σήμερα. Αν αυτό είναι σωστό, τότε χιλιάδες τέτοιου είδους σωματίδια θα πρέπει να διέρχονται από κάθε τετραγωνικό εκατοστό του σώματός μας κάθε δευτερόλεπτο. Δυστυχώς, ως σήμερα δεν έχει αναφερθεί η ανίχνευσή τους με πειραματικά στοιχεία πέραν πάσης αμφιβολίας. Αν όμως θεωρεί κανείς ότι η αδυναμία πειραματικής επιβεβαίωσης της ύπαρξης αυτών των σωματιδίων, η οποία θα έλυνε το μυστήριο της ελλείπουσας μάζας, είναι ένα είδος βόμβας στα θεμέλια της σήμερα αποδεκτής επιστημονικής γνώσης, η περίπτωση να μην υπάρχουν τελικά τέτοιου είδους σωματίδια έχει ακόμη πιο σοβαρές συνέπειες. Κι αυτό επειδή υπάρχουν περιορισμένες εναλλακτικές ερμηνείες του μυστηρίου της ελλείπουσας μάζας, οι οποίες δημιουργούν ακόμη «χειρότερα» προβλήματα. 

Συγκεκριμένα, θα πρέπει να κάνουμε μία ή περισσότερες από τις παρακάτω υποθέσεις. Ο νόμος της παγκόσμιας έλξης του Νεύτωνα δεν ισχύει για όλες τις αποστάσεις, η παγκόσμια σταθερά της έλξης δεν είναι σταθερά, ο χώρος αποτελείται από 10 διαστάσεις και, τέλος, ο χώρος δεν είναι συνεχής αλλά αποτελείται από τη συνένωση στοιχειωδών σωματιδίων χωροχρόνου. Καμία από τις παραπάνω εναλλακτικές ερμηνείες δεν ανήκει στο σήμερα γενικά αποδεκτό οικοδόμημα της Φυσικής. Η διευκρίνιση του ποια τελικά από τις ερμηνείες ισχύει, η ύπαρξη άγνωστων σωματιδίων ή η ανατροπή των γνωστών νόμων της Φυσικής, αποτελεί μια από τις σπουδαιότερες προκλήσεις της σύγχρονης επιστήμης.

Χάρης Βάρβογλης, καθηγητής του Τμήματος Φυσικής του ΑΠΘ

Έφυγε ο φωτογράφος του Άουσβιτς Βίλχελμ Μπράσε. Auschwitz photographer Wilhelm Brasse dies aged 95

Ο φωτογράφος της φρίκης του ναζισμού στο κολαστήριο του Άουσβιτς Βίλχελμ Μπράσε έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 95 ετών. Οι φωτογραφίες του Μπράσε, πρώην κρατούμενου στο Άουσβιτς, αποτέλεσαν ένα πολύτιμο και ταυτόχρονα ανατριχιαστικό ιστορικό χρονικό για τις φρικαλεότητες που διαπράττονταν στο κολαστήριο.

Wilhelm Brasse, photographer and former prisoner of Auschwitz-Birkenau death camp, shows his pictures in his home in Zywiec, southern Poland, in 2009. Picture: AFP Source: AFP

Ο Μπράσε εστάλη στο στρατόπεδο συγκέντρωσης το 1940, ενώ προσπαθούσε να διαφύγει από την γερμανοκρατούμενη Πολωνία για να συνταχθεί με τους εξόριστους συμπατριώτες του πολεμιστές. Είχε τοποθετηθεί στις ομάδες εργασίας που μετέφεραν τις σορούς των εκτελεσμένων στους θαλάμους αερίων για να απανθρακωθούν.

Όταν οι δεσμοφύλακές του στο Άουσβιτς ανακάλυψαν πως ήταν ένας πεπειραμένος φωτογράφος, τον «προβίβασαν» για να απαθανατίζει με το φακό του τους κρατουμένους για τους εσωτερικούς φακέλους, αλλά και τις επισκέψεις των Γερμανών αξιωματούχων στις εγκαταστάσεις, ώστε να παραμείνουν στην αιωνιότητα τα «ανδραγαθήματά τους».

Επίσης είχε διαταχθεί να φωτογραφίζει και τα ιατρικά πειράματα που πραγματοποιούσαν οι ιατρικές ομάδες του στρατοπέδου πάνω στους κρατουμένους.

«Μεταπολεμικά προσπάθησε να επιστρέψει στη φωτογραφία, όμως ήταν πολύ δύσκολο για εκείνον. Το γεγονός ότι τράβηξε εκείνες τις φωτογραφίες τον τάραζε πολύ» τονίζει η ιστορικός Τερέζα Βόντορ-Τσίσι.

Οι φωτογραφίες του Μπράσε, που απαριθμούνται μεταξύ των λίγων ντοκουμέντων από τη φρίκη του Άουσβιτς, ανακαλύφθηκαν από τα αρχεία των Ναζί μετά τα τέλη του πολέμου και πλέον αποτελούν το κεντρικό έκθεμα στο ομώνυμο Μουσείο.

Στα πέντε χρόνια που πέρασε στο Άουσβιτς ο Μπράσε τράβηξε περίπου 50.000 φωτογραφίες, από τις οποίες πάνω από 40.000 διασώθηκαν.

Ο ίδιος, που ήταν μισός Αυστριακός, μισός Πολωνός, πρωτοστάτησε ενεργά στην ίδρυση του Μουσείου του Άουσβιτς και πέρασε μεγάλο μέρος του βίου του διδάσκοντας τους νέους, ιδιαίτερα στη Γερμανία, για το Ολοκαύτωμα.

Το 2005, ο Πολωνός σκηνοθέτης Ίρεκ Ντομπροβόλσκι είχε γυρίσει ένα ντοκιμαντέρ για τη ζωή του Μπράσε, με τίτλο «Ο Προσωπογράφος» (Portrecista).

Ο φωτογράφος της φρίκης του ναζισμού θα κηδευτεί την Πέμπτη στην πόλη Ζίβιετς, στη νότιο Πολωνία.