Τέχνης Σύμπαν και Φιλολογία

Το ιστολόγιο "Τέχνης Σύμπαν και Φιλολογία" είναι ένας διαδικτυακός τόπος που αφιερώνεται στην προώθηση και ανάδειξη της τέχνης, της επιστήμης και της φιλολογίας. Ο συντάκτης του ιστολογίου, Κωνσταντίνος Βακουφτσής, μοιράζεται με τους αναγνώστες του τις σκέψεις του, τις αναλύσεις του και την αγάπη του για τον πολιτισμό, το σύμπαν και τη λογοτεχνία.

Τετάρτη 8 Μαΐου 2013

Σατωμπριάν, Σκέψεις και Αφορισμοί, François de Chateaubriand: Thoughts and Quotes

François-René de Chateaubriand by Henri Félix Emmanuel Philippoteaux

Περί του ανθρώπου

Scène de nuit pendant l'acte final de 'René' de Chateaubriand

Είναι στιγμές όπου το πεπρωμένο μας, είτε επειδή υποχωρεί στην κοινωνία είτε επειδή υπακούει στη φύση είτε επειδή ήρθε η ώρα να μας κάνει αυτό που οφείλουμε να παραμείνουμε, απομακρύνεται αιφνίδια από την αρχική πορεία του, όπως ένα ποτάμι που αλλάζει τη ροή του εξαιτίας μιας ξαφνικής καμπής.

René Magritte, The Infinite Recognition (1963)

Κάθε άνθρωπος φέρει μέσα του έναν κόσμο, μια σύνθεση όλων όσων έχει και αγαπήσει, κι εκεί επιστρέφει ακατάπαυστα, ακόμα κι όταν διασχίζει και φαίνεται να κατοικεί έναν άλλο κόσμο, ξένο.

Illustration by Saul Steinberg (1976)

Η αβέβαιότητα του μέλλοντός σας πρόσδίδει στα αντικείμενα την αληθινή αξία τους: και η γη, αν την κοιτάξετε από το μέσον της φουρτουνιασμένης θάλασσας, μοιάζει με τη ζωή όπως τη βλέπει κάποιος που βρίσκεται στα πρόθυρα του θανάτου.

Δεν αντιλαμβανόμαστε σχεδόν ποτέ την αλήθεια των πραγμάτων, μα τις εικόνες τους έτσι όπως παραμορφωμένες αντανακλώνται από τις επιθυμίες μας. Και οι μέρες μας περνούν, σχεδόν όπως οι μέρες κάποιου που, στη δική μας νεφελώδη ζώνη, θα έβλεπετον ουρανό μόνον μέσα από κείνα τα χρωματισμένα τζάμια που εξαπατούν το μάτι, προσφέροντάς του τη γλυκύτητα ενός πιο ήπιου κλίματος.

Οι άνθρωποι βλέπουν συχνά το λάθος σαν αλήθεια, διότι κάθε ιδιότητα του πνεύματος ή της καρδιάς έχει το ανεστραμμένο είδωλό της: η ψυχρότητα μοιάζει στην αρετή, το σκέπτεσθαι στη λογική, η κενότητα στο βάθος. Και ούτω καθεξής.

Εξαπατήστε με καλά κι εγώ δεν θά 'χω από εσάς καμία άλλη απαίτηση: γιατί τι άλλο είναι τάχα η ζωή αν όχι ένα ψέμα;

Photo by Ralph Gibson: From Days at Sea (1975)

Οι άνθρωποι πλανιούνται σχεδόν πάντα σχετικά με το συμφέρον τους, κινούμενοι άλλοτε από τη σύνεση κι άλλοτε από το πάθος.

Κάθε μου μέρα είναι κι ένας αποχαιρετισμός.

78

Photo by Jan Saudek, The Slavic Girl with Her Father (1998)

Ας μη διεκδικούμε από κανέναν άνθρωπο τα βάσανά του. Γιατί οι πίκρες είναι όπως κι οι πατρίδες, καθένας έχει τη δική του.

Sculpture by Paige Bradley: Expansion (c. 2007)

Όλα έχουν φθαρεί στις μέρες μας, ακόμα και η δυστυχία.

Sphinx des Naxiens, Sanctuaire de la Terre, Delphes, en Marbre, H. 2,32 m

Γιατί ο Άγις δολοφονήθηκε στη Σπάρτη; Γιατί ο Διονύσιος εκδιώχτηκε από τις Συρακούσες; Γιατί ο Θρασύβουλος περιπλανήθηκε μακριά από την Αθήνα, την πατρίδα του; Γιατί, και ούτω καθεξής; Γιατί στη Σπάρτη, στις Συρακούσες και στην Αθήνα, υπήρχαν άνθρωποι, και η καρδιά αυτού του ακατανόητου διπόδου προσφέρει την εξήγηση για όλα.

92

Photo by Sally Mann: Candy Cigarette (1989)

Κάθε έγκλημα εμπεριέχει μία ριζική ανικανότητα και ένα σπόρο δυστυχίας: ας πράττουμε λοιπόν το καλό για να είμαστε ευτυχείς, κι ας είμαστε δίκαιοι για να είμαστε ικανοί.

103

Δεν παρακολουθώ ποτέ μια βάπτιση ή ένα γάμο δίχως ένα πικρό χαμόγελο, δίχως να νιώσω ένα σφίξιμο στην καρδιά. Μετά τη δυστυχία τού να γεννηθείς, δεν γνωρίζω άλλη μεγαλύτερη από το να φέρνεις έναν άνθρωπο στον κόσμο.

107

Και η ψυχή μου, τι ήταν; Μια ασήμαντη οδύνη που εξατμίστηκε και αναμείχθεικε με τους ανέμους;

108

Σε κάθε βήμα της ζωής, ανοίγονται μπροστά μας χιλιάδες τόποι μακρινοί, χιλιάδες διαφορετικές μορφές του μέλλοντος. Κι όμως θα αγγίξετε έναν μόνον ορίζοντα. Θα σπεύσετε προς ένα μόνο αύριο.

109

Καθίστε στον κορμό του πεσμένου δέντρο στα τρίσβαθα του δάσους: κι αν μέσα στου εαυτού σας τη βαθιά λησμονιά, μες στην ακινησία σας, μέσα στη σιωπή σας, δεν συναντήσετε το άπειρο, θα είναι εξίσου ανώφελη και η περιπλάνησή σας στις ακροποταμιές του Γάγγη.

(μετάφραση: Έφη Γιαννοπούλου, Ολκός)

Τρίτη 7 Μαΐου 2013

RoboBee: το μικρότερο ιπτάμενο ρομπότ στον κόσμο. Robotic insect: World's smallest flying robot takes off

The tiny 80 milligram device has a pair of buzzing fly-like wings that flap 120 times a second.

Ερευνητές του Πανεπιστημίου του Χάρβαρντ κατασκεύασαν ένα ρομπότ στο μέγεθος μιας μύγας, ικανό να εκτελέσει ελιγμούς παρόμοιους με αυτούς των εντόμων.

Το ιπτάμενο ρομποτάκι – έντομο κατασκευάστηκε από ανθρακονήματα, ζυγίζει 80 μιλιγραμμάρια, άνοιγμα φτερών 3 εκατοστά. Τα φτερά του κινούνται με συχνότητα 120 Χερτς, επιτρέποντάς το να απογειώνεται κάθετα και να εκτελεί περίπλοκους ελιγμούς.

Επίδειξη της ρομποτικής εντόμων από το Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ. Harvard University's tiny 80 milligram device the size of a house fly called a RoboBee.

Σύμφωνα με τους ερευνητές τα μικροσκοπικά ρομπότ θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν σε επιχειρήσεις διάσωσης.

Στο βίντεο που ακολουθεί βλέπουμε την πρώτη πτήση του RoboBee:

«Έγκλημα και Τιμωρία» και o Paul Dirac. "Crime and Punishment" and Paul Dirac

Για τον ιδιόμορφο χαρακτήρα του μεγάλου φυσικού Paul Dirac υπάρχουν πολλές αστείες ιστορίες.

Asked to explain his discoveries in quantum mechanics, Dirac responded that they 'cannot be explained in words at all'. Photograph: AIP Emilio Segrè Visual Archives

Ο Dirac ήταν υπερβολικά εσωστρεφής άνθρωπος, καθόλου εμπαθής αλλά πολύ επιφυλακτικός με τους γύρω του. Απέφευγε τις συναναστροφές όσο μπορούσε περισσότερο, προτιμώντας να κάνει μοναχικές βόλτες.

Ήταν επιρρεπής σε πολύ μεγάλες σιωπές και η αδιαφορία του για τις καθημερινές κοινωνικές συζητήσεις ήταν θρυλική. Οι συνεργάτες του στο Cambridge, χαριτολογώντας, εφηύραν μια νέα μονάδα μέτρησης που την ονόμασαν Dirac και την όρισαν ως: μία λέξη ανά ώρα.

Dostoyevsky in Paris (1863)

Ήταν τόσο ντροπαλός άνθρωπος ο Dirac, που παραλίγο να απέρριπτε το βραβείο Νόμπελ, γιατί δεν ήθελε τη δημοσιότητα. Το δέχτηκε μόνο όταν οι συνάδελφοί του, του επεσήμαναν ότι η απόρριψη του βραβείου θα δημιουργούσε πολύ μεγαλύτερη δημοσιότητα απ’ ότι η αποδοχή του!

Γιατί τα θυμήθηκα όλα αυτά; Γιατί μόλις τέλειωσα το διάβασμα του μυθιστορήματος του Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι «Έγκλημα και τιμωρία» (1866). Το είχα διαβάσει τουλάχιστον άλλες δυο φορές μέχρι σήμερα. Αυτή τη φορά όμως το διάβασμα είχε και έναν επιπλέον στόχο.

Προσπαθούσα παράλληλα να εντοπίσω σε ποιο σημείο του μυθιστορήματος ο Ντοστογιέφσκι είχε κάνει ένα «μοιραίο» λάθος, το οποίο είχε επισημάνει ο Dirac.

Ο Ρώσος φυσικός Peter Kapitza κάποτε δάνεισε στον Dirac το «Έγκλημα και τιμωρία», του Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι .

Όταν Dirac επέστρεψε το βιβλίο, o Kapitza τον ρώτησε πως του φάνηκε. Το μόνο σχόλιο Dirac για το λογοτεχνικό αριστούργημα του Ντοστογιέφσκι ήταν: «Είναι ωραίο, αλλά σε ένα από τα κεφάλαια ο συγγραφέας έκανε ένα λάθος. Περιγράφει τον ήλιο να ανατέλλει δύο φορές την ίδια μέρα».

Δεν ξέρω, ίσως να παρασύρθηκα από το χειμαρρώδες γράψιμο του Ντοστογιέφσκι, ίσως η “διπλή ανατολή” να ήταν τυπογραφικό ή μεταφραστικό λάθος της αγγλικής έκδοσης που διάβασε ο Dirac, τελικά … δεν κατάφερα να εντοπίσω το σημείο όπου σύμφωνα με τον Dirac, ο ήλιος ανατέλλει δυο φορές την ίδια μέρα!

Εντόπισα όμως ένα δεύτερο σημείο του μυθιστορήματος, που μάλλον θα προσήλκυσε το ενδιαφέρον του Dirac. Είναι το απόσπασμα από τον διάλογο μεταξύ Ρασκόλνικοφ και ανακριτή Πορφύριου, που περιέχει την μοναδική σε όλο το έργο αναφορά στον κόσμο της φυσικής:

«… Σύμφωνα με την άποψή μου λοιπόν αν οι ανακαλύψεις του Κέπλερ και του Νεύτωνα δεν μπορούσαν να μεταδοθούν στην ανθρωπότητα λόγω διαφόρων περιστάσεων παρά μόνο με τη θυσία εκατό, διακοσίων ή περισσότερων ανθρώπινων ζωών, που θα έφραζαν το δρόμο σ’ αυτές τις ανακαλύψεις, τότε ο Νεύτων θα είχε το δικαίωμα, για να μην πω το καθήκον, να τους εξοντώσει, για να γίνει έτσι δυνατή η διάδοση των ανακαλύψεών του σ’ ολόκληρο τον κόσμο.

Απ’ αυτά όμως δεν βγαίνει καθόλου ότι ο Νεύτων θα είχε το δικαίωμα να δολοφονεί οποιονδήποτε ή να κλέβει στην αγορά. Στο υπόλοιπο του άρθρου μου, αν θυμάμαι καλά, επιμένω στην ιδέα ότι όλοι οι νομοθέτες και οι φάροι και οι οδηγοί της ανθρωπότητας αρχίζοντας από τους παλιούς και μετά στον Λυκούργο, στον Σόλωνα, στον Μωάμεθ, στον Ναπολέοντα κτλ., υπήρξαν εγκληματίες.

Gustave Doré. Les trois Juges de l'enfer, Three Judges of the hell

Προσφέροντας καινούργιους νόμους καταπατούσαν έτσι τους παλιούς, που μέχρι τότε είχαν τηρηθεί πιστά από την κοινωνία και μεταβιβάζονταν από γενιά σε γενιά. Επίσης δεν δίστασαν ποτέ μπροστά στο αίμα (αθώο και ηρωικά χαμένο τις περισσότερες φορές, για την υπεράσπιση των παλιών νόμων), αν αυτό θα χρησίμευε να πετύχουν τους σκοπούς τους.

Πρέπει επίσης να παρατηρήσουμε ότι η πλειονότητα αυτών των ευεργετών και των οδηγών της ανθρωπότητας έχει χύσει ποταμούς αίματος. Και συμπεραίνω με δυο λόγια ότι όλοι, όχι μόνο οι μεγάλοι, αλλά και εκείνοι που κάτι καινούργιο μπορούν να πουν, είναι αναγκαστικά από την ίδια τους τη φύση εγκληματίες, διαφορετικού επιπέδου και βαθμού βέβαια ο καθένας τους.

Χωρίς αυτό το δικαίωμα δεν θα μπορούσαν να ξεφύγουν από την καθημερινή μικρότητα. Ούτε μπορούν να παραμείνουν, λόγω της φύσης τους, στην καθημερινή μικρότητα. Και αυτό κατά τη γνώμη μου είναι καθήκον τους να μην το δεχτούν.

Βλέπετε λοιπόν πως δεν έχω πει μέχρι τώρα τίποτα το καινούργιο. Αυτές οι σκέψεις έχουν ξαναγραφτεί χιλιάδες φορές. Όσο για τη διαίρεση που κάνω ανάμεσα στους «κοινούς» και «εξαιρετικούς» ανθρώπους, παραδέχομαι πως είναι λιγάκι αφηρημένη, αλλά δεν επιμένω σε ακριβείς αριθμούς.

Πιστεύω μονάχα πως στο βάθος η ιδέα μου είναι σωστή. Και η ιδέα μου αυτή συνίσταται στο ότι οι άνθρωποι γενικά χωρίζονται από τη φύση σε δυο κατηγορίες: την κατώτερη (κοινοί) και την ανώτερη (εξαιρετικοί) ή αλλιώς σε ανθρώπους που είναι ικανοί μονάχα για την αναπαραγωγή και σε ανθρώπους, πραγματικούς ανθρώπους, που έχουν το χάρισμα ή το ταλέντο να φέρουν κάτι καινούργιο στο περιβάλλον τους.

Οι υποδιαιρέσεις είναι φυσικά απροσδιόριστες, όμως τα γνωρίσματα των δυο κατηγοριών μου φαίνονται αρκετά καθαρά: η πρώτη αποτελείται από συντηρητικούς ανθρώπους που ζουν στην υπακοή, μια υπακοή που τους είναι πολύ ακριβή. Και νομίζω πως είναι υποχρεωμένοι να υπακούν, γιατί αυτός είναι ο ρόλος τους στη ζωή και δεν υπάρχει τίποτα το ταπεινωτικό.

Η δεύτερη αποτελείται από ανθρώπους που παραβιάζουν συνέχεια το νόμο. Είναι οι καταλύτες ή αυτοί που έχουν τη δύναμη να καταλύουν ανάλογα με τις ικανότητές τους και τα μέσα τους.

James Ensor. L'Entrée du Christ à Bruxelles, The Entry of Christ in Brussels, 1889.

Τα εγκλήματα τους βέβαια είναι σχετικά και ποικιλόμορφα:

Τις πιο πολλές φορές επιζητούν, με μεθοδολογία πολύ διαφορετική, να καταλύσουν το παρόν εν ονόματι κάποιου καινούργιου που θα είναι καλύτερο.

Αν όμως ένας απ’ αυτούς χρειαστεί να περάσει πάνω από ένα πτώμα ή από ένα ποτάμι αίμα για να φτάσει στον σκοπό του μπορεί, κατά τη γνώμη μου, ν’ αποφασίσει ενσυνείδητα να το κάνει σε σχέση βέβαια πάντοτε με την ιδέα του και την έκταση του περιεχομένου της, σημειώστε το αυτό καλά.

Μόνο μ’ αυτή την έννοια, λέω στο άρθρο μου, ότι οι άνθρωποι έχουν το δικαίωμα να σκοτώσουν (όπως θα θυμόσαστε η συζήτηση μας άρχισε από τη νομική όψη του ζητήματος).

Δεν υπάρχει λοιπόν κανένας λόγος ν’ ανησυχούμε πολύ. Η μάζα δεν τους αναγνωρίζει σχεδόν ποτέ αυτό το δικαίωμα.

Τους καταδικάζει, τους κρεμάει και εκπληρώνει έτσι κατά τον πιο λογικό τρόπο τον συντηρητικό της ρόλο, μέχρι την ημέρα που αυτή η μάζα με τις επόμενές της γενεές λατρεύει τους εκτελεσμένους και τους στήνει αγάλματα.

Η πρώτη κατηγορία είναι κυρίαρχη του παρόντος, η δεύτερη του μέλλοντος.

Η πρώτη διατηρεί τον κόσμο και χάρη σ’ αυτήν ο κόσμος πολλαπλασιάζεται, η δεύτερη οδηγεί τον κόσμο και τον κατευθύνει προς ένα σκοπό. Και οι δυο έχουν τους λόγους της ύπαρξής τους….»