Η σουρεαλίστρια Remedios Varo. Remedios Varo, a female surrealist

Caravan

Αινιγματική και ασφυκτικά κλειστοφοβική και ταυτόχρονα ανάλαφρη και διάφανη η Remedios Varο... Γεννήθηκε το 1908 στη Καταλωνία και πέθανε το 1963 στο Μεξικό.

Ladies' Suit, 1957

In 1908, Remedios Varo was born into a complicated family setting in the small town of Gerona, Spain. Her mother was a deeply religious woman, committed to Catholic spirituality, while her father was an atheist engineer, whose life was built on reason, mathematics, and free thinking. These two forces, the mystical and scientific, greatly influenced Remedios's work throughout her artistic career. When she was nine, the Varo family moved to Madrid, where Remedios was formally educated at a religious school; however, at night she stealthily read science books and taught herself to use her father's engineering tools. At age sixteen, Remedios escaped the world of the convent to attend the Academia de San Fernando in Madrid, where she was a classmate of Salvador Dali until he was expelled for recalcitrance.

Farewell, 1958

"In clear contrast with the surrealist tendencies seeking 'liberation' from the underground depths of unconscious desire, the art of Remedios Varo projects itself toward the opposite extreme: toward the supra-conscious understanding of a 'superior' reality... Remedios consciously "constructs" an idealized world in which harmony and sublimity reign." Juliana Gonzales, art historian.

The World Beyond

At age twenty-two, Remedios's artistic career began to take off. She participated in her first group exhibition, married fellow artist Gerardo Lizarraga (with whom she stayed married for only two years), and moved to Barcelona with him. With the outbreak of the Spanish Civil War in 1936, Varo decided to move to Paris with the poet Benjamin Peret, who was a close companion of the so-called father of Surrealism, Andre Breton. With Peret by her side, Remedios was brought into Breton's circle of Surrealist artists, yet she often felt overshadowed by Peret's presence and notoriety. Because of her gender, she was never considered an integral member of the Surrealist group; on the fringe, she participated in Surrealist shows only occasionally. It was partly due to her marginalization and partly due to her inability to relinquish complete control over her artistic creations, that many art historians, and even Remedios herself, did not consider her to be a strict Surrealist.

Varo's artistic style--part surrealistic, part realistic--truly blossomed when she fled Nazi-occupied France and moved to Mexico in 1941. About her move to Mexico, Varo remarked "I came to Mexico searching for the peace that I had not found, neither in Spain because of the revolution nor in Europe because of the terrible war. For me it was impossible to paint amidst such anguish." Although she initially felt like an exile, Remedios found home in Mexico, and she realized that she ultimately experienced more artistic and intellectual freedom there than she had anywhere in Europe. "I can see that my life" she said, "not only in material or emotional terms, but also my intellectual life, is here in [this] land I sincerely love with all its faults, shortcomings, and hardships." It was her deep love for Mexico that kept her from returning to Paris with Peret in 1947, and instead pushed her to explore another Latin-American country, Venezuela, where her mother and brother Rodrigo then lived. Rodrigo was chief of epidemiology for the Ministry of Public Health in Venezuela, and under his tutelage, Remedios began studying and drawing mosquitoes for a campaign against malaria. Again, her artistic work dipped into the scientific realm.

Exploring River of The Source Orinonoco

In the early 1950's Remedios returned to Mexico and married Walter Gruen, an Austrian political refugee, and at this time she pledged to devote her life entirely to painting. It was then that her style fully matured to include its unique brand of symbolism and iconography: women with heart-shaped faces that mimic her own, and slit-like eyes that convey a sense of loneliness and a lack of fulfillment. This loneliness is highlighted again and again as Varo paints her characters trapped in one environment or another, whether it be a tower in the sky, like in Celestial Pablum, a room without a door, or even a chair that seems to have a magical power that forces its victims to stay put, like in Mimetismo, which is currently in the Museo de Arte Moderno in Mexico City. In all of her works, one senses the artist's own isolation; yet this seclusion is coupled with internal revelation and astonishment that takes the form of a mysterious ray of light or patches of luminosity on the canvas. This combination of isolation and revelation is mirrored in Remedios's overall juxtaposition of whimsy and precision, a blend that many art historians find unsettling. Varo uses her scientific knowledge to paint scenes that place scientifically accurate machinery in an unrealistic fantasy world. Essay by Lauren A Kaplan.

Fantastic animal, 1959

Allegory of Winter, 1948

Rheumatic pain

Plant, 1960

Unexpected view

Aurora, 1962

Homo rodans, 1959

Floral bouquet with birds, 1960

Gypsy and harlequin, 1947       

Premonition, 1953

Harmony, 1956

This portrait of Doña María was painted by Remedios just two years after she entered the Academia de San Fernando.  Salvador Dalí, the Surrealist painter, was also a student of the Academia in Madrid, around the time frame Varo attended.  (Kaplan 29)

Plant architecture, 1962

Vagabond

Witch going to the Sabbath, 1957

Lady Godiva, 1959

The World, 1958

Christmas turkey

Malaria, 1947

Garden of love, 1951

Cats Paradise, 1955

As the Volante, 1962

The battle

The task

By Aquarium, 1961

The Pollution of the Water

Creation with astral rays, 1955

The rich, 1958

Pain, 1948

Trasitoen Espiral

Creation of the Birds

The Message, 1935

Lunar reflection

The emigrants

Still life Reslicitando, 1963

Eyes on the table, 1938

Tightrope walkers, 1944

The Juggler

Visit to the plastic surgeon, 1960

Cold, 1948

The Labrador, 1958

Rheumatic pain, 1948

Towards The Tower

"In Surrealism, the artist attempts to depict a time/space that is somewhere in between reality and dreaming. Varo accomplished this goal, but was dissatisfied with the traditional role of women in Surrealist painting: female as the muse or object.  In her work, she shifted the role of woman to embody the heroine, explorer, and creator." (Congdon, 291)

O Octavio Paz της αφιέρωσε το ποίημα του "Remedios Varo’s Appearances and Disappearances"

With the visible violence of wind scattering

clouds, but with greater delicacy, as if she

painted with her eyes rather than with her

hands, Remedios sweeps the canvas clean and

heaps up clarities on its transparent surface.

In their struggle with reality, some painters

violate it or cover it with signs, explode it

or bury it, flay it. Remedios volatizes it:

it is not blood but light that flows through

its body.

She slowly paints lightening-quick apparitions.

Appearances are the shadows of archetypes.

Remedios does not invent: she remembers.

Except that these appearances resemble nothing

and no one.

Sea voyages within a precious stone.

A speculative painting, a mirror-image painting:

not the world in reverse, but the reverse

of the world.

The art of leviatation: the loss of gravity,

the loss of seriousness. Remedios laughs,

but her laughter echoes in another world.

Space is not an expanse but a magnet attracting

Appearances. A woman’s hair… the strings

of a harp… the sun’s rays streaming down

… the strings of a guitar. The world seen

as music: listen to Remedios’s lines.

The secret theme of her work: harmony… lost

equality.

In Appearance she paints Disappearance.

Roots, fronds, rays, locks of hair, flowing

beards, spirals of sound: threads of death,

of life, of time. The weft is woven and un-

woven: the unreality that we call life, the

unreality that we call death… only the canvas

is real. Remedios the anti-Moira.

She does not paint time, but the moments when

time is resting.

In her world of stopped clocks, we hear the

flow of substances, the circulation of shadow

and light: time ripening.

Forms seek their own form, form seeks its own

dissolution.

- Octavio Paz

Τεχνική «copy-paste» τροποποιεί με ακρίβεια το DNA. Genetically modified monkeys created with cut-and-paste DNA

Τα δίδυμα πιθηκάκια Ningning και Mingming που γεννήθηκαν στα πλαίσια των πειραμάτων στο Ιατρικό Πανεπιστήμιο της Ναντζίνγκ. Two Chinese monkeys, named Ningning and Mingming, have become the first genetically-modified primates to be born using a powerful 'cut and paste' DNA technique. Photograph: Cell, Niu et al

Μια μέθοδος απλούστερης και ταχύτερης «χειραγώγησης» του DNA κατά βούληση, ανοίγει το δρόμο σε μια νέα εποχή στη γενετική. Η τεχνική -ένα είδος «αντιγραφής και επικόλλησης» (copy-paste) των γονιδίων- επιτυγχάνει την ακριβέστερη τροποποίηση (κατευθυνόμενη μετάλλαξη) του γενετικού υλικού ενός ζωντανού οργανισμού.

Το επίτευγμα ανήκει σε κινέζους επιστήμονες. Δοκιμάστηκε για πρώτη φορά με επιτυχία σε πιθήκους και μπορεί μελλοντικά να βοηθήσει στη θεραπεία διαφόρων ασθενειών, όπως η νόσος Αλτσχάιμερ, η νόσος του Πάρκινσον και ο αυτισμός.

Προσθήκη, διαγραφή ή τροποποίηση γονιδίων

CRISPR-Cas9 technology precisely changes target parts of genetic code. Unlike other gene-silencing tools, the CRISPR-Cas9 system targets the genome's source material and permanently turns off genes at the DNA level.

Οι κινέζοι γενετιστές, με επικεφαλής τον δρα Τζιαχάο Σα του Ιατρικού Πανεπιστημίου της Ναντζίνγκ, που δημοσίευσαν τη μελέτη τους στην επιστημονική επιθεώρηση Cell, εφάρμοσαν για πρώτη φορά σε πιθήκους τη νέα τεχνική Crispr/Cas9, η οποία επιτρέπει την προσθήκη νέων γονιδίων, τη διαγραφή υπαρχόντων γονιδίων ή την τροποποίησή τους.

Ως τώρα η τεχνική -που αναπτύχθηκε στο Τεχνολογικό Ινστιτούτο της Μασαχουσέτης (ΜΙΤ) των ΗΠΑ- είχε εφαρμοστεί μόνο σε ποντίκια και αρουραίους. Σε πιο εξελιγμένα ζώα, όπως οι πίθηκοι, η επιθυμητή μετάλλαξη, δηλαδή η εισαγωγή συγκεκριμένων γονιδίων στο σώμα τους, μέχρι σήμερα γίνεται με την παραδοσιακή μέθοδο της χρήσης ενός ακίνδυνου ιού «οχήματος μεταφοράς» των κατάλληλων γονιδίων.

Όμως η τεχνική Crispr/Cas9, που «γέννησε» τον πρώτο μεταλλαγμένο πίθηκο το 2000, παρότι επιτυγχάνει όντως  τη γενετική τροποποίηση, δεν έχει την αναγκαία ακρίβεια, καθώς ενσωματώνει τα γονίδια της μετάλλαξης σε απρόβλεπτα και τυχαία σημεία του DNA των ζώων.

Ωστόσο, οι κινέζοι επιστήμονες μετάλλαξαν με απολύτως στοχευμένο τρόπο δύο γονίδια σε γονιμοποιημένα ωάρια μακάκων, τα οποία στη συνέχεια μετέφεραν σε παρένθετες μητέρες, από τις οποίες μερικές γέννησαν και άλλες απέβαλαν.

Νέο βήμα στο πεδίο της γενετικής μηχανικής

The ladder-rung patterns in an image of a DNA gel show that genome editing successfully modified a gene in two macaque infants (shown in the central columns), but not in an untreated animal (right column).

Γενετιστές από όλο τον κόσμο χαιρέτισαν το νέο βήμα στο πεδίο της γενετικής μηχανικής, λόγω των τρομερών δυνατοτήτων που ανοίγει, καθώς με ταχύτητα και ακρίβεια οι επιστήμονες θα μπορούν να αφαιρούν ελαττωματικά γονίδια από τα κύτταρα και να τα αντικαθιστούν με άλλα υγιή, όχι πλέον μόνο σε τρωκτικά, αλλά και σε ζώα πολύ πιο συγγενικά με τον άνθρωπο. Θα μπορούν έτσι με στοχευμένο τρόπο, για πειραματικούς λόγους, να αλλάζουν ακόμα και ένα μοναδικό «γράμμα» του κώδικα του DNA πιθήκων.

Οι επιστήμονες ενδιαφέρονται να διεξαγάγουν σχετικά πειράματα στους εγκεφάλους ανεπτυγμένων ζώων, με την ελπίδα ανάπτυξης νέων γενετικών θεραπειών για τις νευροεκφυλιστικές ασθένειες που πλήττουν τους ανθρώπους.

Όμως, η συνεχής γενετική πρόοδος εγείρει νέα διλήμματα βιοηθικής φύσης, κυρίως όσον αφορά τη χρήση των ζώων για εργαστηριακά πειράματα. Οι υπέρμαχοι των δικαιωμάτων των ζώων ανησυχούν ότι, αντί να περιοριστεί η χρήση των συγγενικών προς τον άνθρωπο εξελιγμένων πειραματόζωων στα εργαστήρια, θα αυξηθεί στο μέλλον.

Αντιδράσεις για τα πειράματα σε εξελιγμένα ζώα

Breakthrough could help battle diseases such as Alzheimer’s and Parkinson’s, but ethical concerns remain over animal testing. Photo: Reuters

Η διεθνής ανθρωπιστική οργάνωση Humane Society International ζήτησε την πλήρη απαγόρευση της γενετικής «χειραγώγησης» (μετάλλαξης) των πρωτευόντων πειραματόζωων, με το σκεπτικό ότι οι άνθρωποι έχουν μεγάλη ευθύνη ιδίως απέναντι στα «έξυπνα» ζώα και δεν πρέπει να τα κάνουν να υποφέρουν σωματικά και ψυχικά.

Διευθυντικό στέλεχος της οργάνωσης δήλωσε ότι η γενετική μηχανική δίνει στους επιστήμονες «σχεδόν απεριόριστη δύναμη να δημιουργούν άρρωστα ζώα» και επεσήμανε πως «δεν είναι τυχαίο ότι η νέα έρευνα εγκαινιάζεται στην Κίνα, όπου σήμερα δεν υπάρχουν καθόλου νόμοι ή επιβεβλημένοι ηθικοί έλεγχοι στα πειράματα με ζώα».

Πέρα πάντως από τα πειραματόζωα, ανακύπτουν ευρύτερα ζητήματα βιοηθικής, καθώς η νέα τεχνική στο μέλλον μπορεί να αξιοποιηθεί για να αλλάζει κατά βούληση το DNA του ανθρώπου, κάτι που αναβιώνει το φάσμα της ευγονικής.

Η «αγχώδης» περιοχή του εγκεφάλου. Worry on the brain: Researchers find new area linked to anxiety

Edvard Munch, Evening on Karl Johan, 1892. Η περιοχή του εγκεφάλου που ελέγχει το άγχος είναι τελικώς διαφορετική από εκείνη που νόμιζαν ως σήμερα οι επιστήμονες. Researchers say the discovery could lead to new treatments for people suffering from anxiety disorders.

Ένα μεγάλο επίτευγμα το οποίο μπορεί να οδηγήσει σε καλύτερη αντιμετώπιση των αγχωδών διαταραχών ανακοίνωσαν ειδικοί του Ινστιτούτου Τεχνολογίας της Καλιφόρνιας (Caltech). Η ερευνητική ομάδα ανακάλυψε την περιοχή του εγκεφάλου που ελέγχει το άγχος – και είδε μάλιστα ότι δεν ήταν εκεί που πιστεύαμε.

Αποτελεσματικότερες θεραπείες μέσα σε 10 χρόνια

Σε αυτή τη σχηματική απεικόνιση φαίνεται το νευρικό δίκτυο το οποίο, σύμφωνα με ειδικούς από το Caltech, παίζει ρόλο στην εμφάνιση άγχους. Το πλάγιο διάφραγμα (LS) είναι σημειωμένο μέσα στον κόκκινο κύκλο και ελέγχει την όλη διαδικασία. What really makes us anxious: A brain schematic shows the neural circuit found by Caltech researchers to play a role in anxiety. The lateral septum is circled in red, and controls the process.

Σύμφωνα με τους ερευνητές, η περιοχή αυτή θα μπορεί να στοχευθεί πλέον με φάρμακα, γεγονός που αναμένεται να οδηγήσει σε πιο αποτελεσματικές θεραπείες μέσα σε μια δεκαετία.

Προηγούμενες μελέτες είχαν δείξει ότι το «κέντρο του άγχους» στον εγκέφαλο είναι η αμυγδαλή, μια περιοχή που είναι γνωστό ότι παίζει ρόλο στον φόβο. Ωστόσο οι επιστήμονες με επικεφαλής βιολόγους του Caltech είχαν την αίσθηση ότι μια διαφορετική περιοχή του εγκεφάλου που ονομάζεται πλάγιο διάφραγμα (LS) πιθανότατα εμπλέκεται στον τρόπο με τον οποίον ο εγκέφαλος επεξεργάζεται το άγχος.

Το «ένστικτο» της ομάδας αποδείχθηκε σωστό – με χρήση μοντέλων ποντικών εντοπίστηκε ένα νευρικό δίκτυο το οποίο συνδέει την LS με άλλες δομές του εγκεφάλου με τρόπο ο οποίος επιδρά άμεσα στο άγχος. «Η μελέτη μας έδειξε ένα νέο νευρικό δίκτυο το οποίο έχει αιτιώδη ρόλο στην εμφάνιση καταστάσεων άγχους» ανέφερε ο επικεφαλής της μελέτης Ντέιβιντ Αντερσον από το Caltech και προσέθεσε: «Ένας από τους λόγους που δεν έχουμε στα χέρια μας πιο στοχευμένα και αποτελεσματικά φάρμακα για το άγχος είναι επειδή δεν γνωρίζουμε πώς ακριβώς ο εγκέφαλος επεξεργάζεται τέτοιες καταστάσεις. Η μελέτη μας ανοίγει νέους δρόμους στη μελέτη των δικτύων του εγκεφάλου που ελέγχουν το άγχος».

Με βάση την οπτογενετική

Anatomy of the human brain. Credit: © Ioannis Pantzi / Fotolia

Στο πλαίσιο της νέας μελέτης που δημοσιεύθηκε στην επιθεώρηση «Cell» οι ερευνητές χρησιμοποίησαν την οπτογενετική –μια τεχνική η οποία βασίζεται στη χρήση φωτός προκειμένου να ελεγχθεί η νευρική δραστηριότητα – ώστε να ενεργοποιήσουν τεχνητά μια ομάδα συγκεκριμένων νευρώνων στο πλάγιο διάφραγμα ποντικών.

Όπως φάνηκε, μόλις ενεργοποιήθηκαν οι νευρώνες αυτοί, τα πειραματόζωα έγιναν πιο αγχώδη. Μάλιστα οι ερευνητές είδαν ότι ακόμη και μια σύντομη, παροδική ενεργοποίηση των συγκεκριμένων νευρώνων μπορούσε να οδηγήσει σε εμφάνιση αγχώδους κατάστασης η οποία διαρκούσε επί τουλάχιστον μισή ώρα. Το γεγονός αυτό μαρτυρούσε ότι ακόμη και όταν οι νευρώνες σταματούσαν να είναι ενεργοποιημένοι η κατάσταση άγχους συνεχιζόταν.

«Φρένο» στη δράση των νευρώνων του άγχους

Jean-Baptiste Le Prince, The anxiety, 1769

Η νέα γνώση αναμένεται να οδηγήσει σε καινούργιες θεραπείες για το άγχος. Με δεδομένο ότι, όπως φάνηκε, οι νευρώνες στην περιοχή του πλάγιου διαφράγματος προάγουν το άγχος, η έρευνα πρέπει να στραφεί προς ένα φάρμακο που θα βάζει «φρένο» στη δράση τους. «Βρισκόμαστε πιθανότατα μια δεκαετία μακριά από το να μεταφραστεί αυτή η βασική έρευνα σε οποιουδήποτε είδους θεραπεία για τον άνθρωπο, ωστόσο ελπίζουμε ότι οι πληροφορίες που μας παρέχει η νέα μελέτη θα οδηγήσουν την ιατρική σε ανάπτυξη καλύτερων θεραπειών για τις ψυχικές διαταραχές» σημείωσε ο δρ Άντερσον. Ο ειδικός συμπλήρωσε ότι έχουν υπάρξει πολύ λίγα φάρμακα για τις ψυχικές διαταραχές τα οποία αναπτύχθηκαν τα τελευταία 40 με 50 χρόνια. «Και αυτό διότι γνωρίζουμε τόσο λίγα για τα δίκτυα του εγκεφάλου που ελέγχουν τα συναισθήματα τα οποία εμπλέκονται σε διαταραχές όπως το άγχος ή η κατάθλιψη».