Η Φωτογράφος Λι Μίλερ. Lee Miller Photographer

Η Λι Μίλερ γεννήθηκε στις 23 Απριλίου 1907 στη Νέα Υόρκη. Στη φωτογραφία την εισήγαγε πρώτος ο πατέρας της – μηχανικός, εφευρέτης, επιχειρηματίας. Αρχικά την χρησιμοποιούσε σαν μοντέλο. Σιγά σιγά όμως έμαθε να φωτογραφίζει και η ίδια. 

Και ενώ η Λι ζούσε μια χαρούμενη, κάπως καλλιτεχνική παιδική ηλικία και ομόρφαινε διαρκώς, ξαφνικά οκτώ ετών, έζησε ένα τρομακτικό γεγονός. Πήγε για επίσκεψη στο σπίτι ενός οικογενειακού φίλου στο Μπρούκλιν και βιάστηκε, από άγνωστο. Αποτέλεσμα του βιασμού δεν ήταν μόνο το σοκ αλλά και μια γερή βλεννόρροια. 

Η ζωή όμως συνεχίστηκε. Τα χρόνια περνούσαν και εκείνη μεγάλωνε και γινόταν όλο και πιο όμορφη. Τόσο όμορφη, ώστε στα 19 της μια μέρα, και ενώ περπατούσε αμέριμνη στο Μανχάταν, την σταμάτησε ένα αυτοκίνητο, και ο οδηγός που βγήκε από μέσα, της πρότεινε να φωτογραφηθεί ως μοντέλο για το περιοδικό Vogue. Ο άντρας αυτός ήταν ο Κοντέ Ναστ, ο ιδρυτής του περιοδικού και του μεγάλου εκδοτικού οίκου της Αμερικής. 

Η καριέρα της Λι ως μοντέλο άρχισε λοιπόν με ένα... εξώφυλλο στη Vogue που κυκλοφόρησε στις 15 Μαρτίου 1927. Σ' αυτό το επάγγελμα τη ηρωΐδα μας, γνώρισε τεράστια επιτυχία και κέρδισε πολλά χρήματα. Για τα επόμενα δύο χρόνια ήταν περιζήτητη στους καλύτερους φωτογράφους του κόσμου. Ωστόσο μια μέρα έγινε το κακό: μια φωτογραφία της χρησιμοποιήθηκε για διαφήμιση της σερβιέτας Kotex και έκτοτε το image του σνομπ μοντέλου μόδας καταστράφηκε! 

Όμως η Λι δεν πτοήθηκε. Αποφάσισε να κάνει το άλλο όνειρό της πραγματικότητα και να γίνει η ίδια μια σπουδαία φωτογράφος. Πως; Ξεκίνησε για το Παρίσι, για να συναντήσει το ίνδαλμά της, τον σουρεαλιστή Μαν Ρέι και να του ζητήσει να της διδάξει τα μυστικά της φωτογραφίας του. Εκείνος όταν την αντίκρισε ξαφνιάστηκε και είπε «Όχι, δεν παίρνω μαθητευόμενους, δεν με ενδιαφέρει κάτι τέτοιο, δεν το κάνω ποτέ». Σύντομα όμως η Λι έγινε βοηθός του, μοντέλο του, μούσα του και ερωμένη του. Δεν ξέρουμε με ποια σειρά έγιναν όλα αυτά. Αυτό που ξέρουμε είναι ότι η ίδια ποζάρει στις πιο διάσημες φωτογραφίες του Μαν Ρέι, ότι στο διάστημα που έμεινε στο Παρίσι (1929-1932) έγινε πολύ ενεργητικό μέλος στην ομάδα των σουρεαλιστών με τις πνευματώδεις και χιουμοριστικές εικόνες της, ότι κολλητοί της φίλοι έγιναν ο Πικάσο, ο Κοκτώ και ο Ελιάρ και ότι η ίδια ενσαρκώνει ένα γλυπτό που ζωντανεύει στην ταινία του Κοκτώ με τίτλο «Το αίμα του ποιητή» (1930). 

Στο Παρίσι άνοιξε και το δικό της στούντιο στο οποίο αναλάμβανε πολύ συχνά αναθέσεις που προορίζονταν για τον Μαν Ρέι, προκειμένου εκείνος να έχει ελεύθερο χρόνο για τη ζωγραφική του. Κάπως έτσι τελικά η ίδια έχει φωτογραφίσει μερικές από τις πιο διάσημες φωτογραφίες που υπογράφει ο σουρεαλιστής εκείνη την περίοδο. Μια μέρα όμως το 1932, βαρέθηκε τον Ρέι και την αφόρητη ζήλια του, βαρέθηκε και το Παρίσι και αποφάσισε να επιστρέψει στην Αμερική για να δουλέψει εκεί ως φωτογράφος. 

Πίσω στη Νέα Υόρκη άνοιξε το δικό της στούντιο και προσέλαβε βοηθό τον μικρότερο αδερφό της Έρικ. Ανάμεσα στους πελάτες της εκείνη την περίοδο ήταν ο σουρεαλιστής εικαστικός Τζόζεφ Κορνέλ και οι διάσημες ηθοποιοί του μεσοπολέμου Λίλαν Χάρβεϊ και Γερτρούδη Λόρενς. Οι δουλειές πήγαιναν καλά, αλλά δύο χρόνια μετά, το 1934 εγκατέλειψε το στούντιο για να παντρευτεί τον Αιγύπτιο επιχειρηματία Αζίζ Ελουί Μπέι τον οποίο γνώρισε στη Νέα Υόρκη όταν εκείνος είχε πάει για να προμηθευτεί εξοπλισμό για τους Αιγυπτιακούς Σιδηροδρόμους. 

Η Λι ακολούθησε τον σύζυγο στην Αίγυπτο. Εκεί δεν εργάστηκε επαγγελματικά ως φωτογράφος, αλλά οι εικόνες που τράβηξε στη χώρα, συμπεριλαμβανομένου του «Πορτρέτου του Διαστήματος» θεωρούνται τα πιο χαρακτηριστικά δείγματα της σουρεαλιστικής περιόδου της. 

Βεβαίως, όπως ήταν αναμενόμενο, ήδη το 1937 είχε βαρεθεί τη συζυγική ζωή στο Κάιρο. Τα μάζεψε λοιπόν και πήγε πάλι στο Παρίσι, όπου γνώρισε τον σουρεαλιστή εικαστικό και curator Ρόναλντ Πένροουζ. Ο έρωτας προέκυψε γρήγορα. Το ίδιο και η συγκατοίκηση. Έτσι, ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος βρήκε τη Λι σε ένα σπίτι στο Χάμστεντ του Λονδίνου. Εκεί μετακόμισε μαζί με τον Πένροουζ, ενώ δεν είχε πάρει ακόμα διαζύγιο από τον Αιγύπτιο. 

Στο Λονδίνο η Λι αποφάσισε να δοκιμάσει το φωτορεπορτάζ. Και τι καλύτερο από το πολεμικό φωτορεπορτάζ; Επικοινώνησε λοιπόν με την αμερικανική Vogue και συμφώνησε να αναλάβει δουλειά ως η επίσημη φωτογράφος του περιοδικού προκειμένου να καλύψει τους γερμανικούς βομβαρδισμούς του Λονδίνου. Το 1942 διαπιστεύτηκε και ως Αμερικανίδα φωτογράφος του πολέμου και ταξίδεψε στη Κεντρική Ευρώπη για να απαθανατίσει τις περίφημες πολεμικές σκηνές της που παρουσιάζονται στην έκθεση του Πολεμικού Μουσείου στη Βρετανία. Μαζί της ταξίδευε και ο φωτογράφος του αμερικανικού περιοδικού Life Ντέιβιντ Σέρμαν. Με τον Σέρμαν πέρα από φίλοι και συνεργάτες, υπήρξαν και εραστές για όσο κράτησε ο πόλεμος. Αυτός τράβηξε μάλιστα το διάσημο πορτρέτο της Λι το 1945 στη μπανιέρα του Χίτλερ. 

Μετά τον πόλεμο η Λι Μίλερ ήταν πλέον απολύτως καταξιωμένη φωτογράφος, οπότε συνέχισε να συνεργάζεται για άλλα δύο χρόνια με τη Vogue και να φωτογραφίζει θέματα μόδας και διασημοτήτων για το πανίσχυρο αμερικανικό περιοδικό. Όμως η ζωή ήταν βαρετή πια για τη δραστήρια προσωπικότητά της εν καιρώ ειρήνης. Έτσι άρχισαν να εμφανίζονται τα πρώτα σημάδια κατάθλιψης (αργότερα μετονομάστηκαν σε «μετατραυματικό πολεμικό σύνδρομο») συνοδεία μεγάλων ποσοτήτων αλκοόλ και ακόμη μεγαλύτερης αβεβαιότητας για το μέλλον. 

Το 1946 ταξίδεψε με τον Πένροουζ στην Αμερική για να επισκεφτούν τον παλιό της φίλο Μαν Ρέι στην Καλιφόρνια, μήπως και αισθανθεί καλύτερα. Εκεί η Λι ανακάλυψε ότι είναι έγκυος, οπότε ζήτησε επιτέλους διαζύγιο από τον Αιγύπτιο σύζυγο και παντρεύτηκε τον Βρετανό εικαστικό. 

Το παιδί γεννήθηκε τον Σεπτέμβριο του 1947 και ονομάστηκε Άντονι. Δύο χρόνια αργότερα η νεόκοπη οικογένεια εγκαταστάθηκε σε ένα σπίτι με κήπο, το γνωστό Farley Farm House στο Ανατολικό Σάσεξ. Αυτό το σπίτι, τις δεκαετίες του '50 και του '60 εξελίχθηκε σε μέκκα για τους καλλιτέχνες της Ευρώπης. Εκεί συνέρρεαν οι Πικάσο, Μαν Ρέι, Χένρι Μουρ, Αϊλίν Αγκάρ, Ζαν Ντιμπουφέ, Δωροθέα Τάνινγκ, Μαξ Έρνστ...

Και ενώ η Λι εξακολουθούσε να δουλεύει για τη Vogue σταδιακά εγκατέλειπε τον σκοτεινό θάλαμο και έμπαινε στην... κουζίνα. Αφιερώθηκε δε τόσο πολύ στην μαγειρική που απέκτησε μεγάλη φήμη για τις γκουρμέ λιχουδιές της! 

Περιστασιακά εκείνα τα χρόνια δούλεψε ως φωτογράφος για τις μονογραφίες των Πικάσο και Τάπιες που επιμελούνταν ο σύζυγός της, αλλά δεν ένιωθε καλά όταν φωτογράφιζε. Όπως έλεγε η ίδια, κάθε φορά που έπαιρνε στα χέρια της τη μηχανή, έβλεπε μπροστά τις εικόνες του πολέμου. 

Ο γιος της αργότερα περιέγραψε αυτή την περίοδο σαν «μεγάλη κατρακύλα». Μάλλον σ΄αυτό το ψυχολογικό πατατράκ συντέλεσε και ο δεσμός του Πένροουζ με τη νεαρή ακροβάτιδα Νταϊάν Ντεριάζ. 

Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, οι βρετανικές μυστικές υπηρεσίες για δύο δεκαετίες ('40-'50) την υποψιάζονταν για κατάσκοπο των Σοβιετικών, την παρακολουθούσαν και την καλούσαν κάθε τόσο για ανακρίσεις. Τελικά τα περί κατασκοπείας δεν αποδείχθηκαν ποτέ.

Έτσι η ζωή συνεχίστηκε για λίγο ακόμα και μετά ο θάνατος ήρθε σαν σωτηρία. Μόνο που κι αυτός ήταν επίπονος για την καταπονημένη ψυχολογία της τόσο ενδιαφέρουσας αυτής γυναίκας. Η Λι Μίλερ πέθανε 70 ετών, από καρκίνο, στο σπίτι της στο Σάσεξ. Οι στάχτες της σκορπίστηκαν αργότερα στον κήπο του σπιτιού που έζησε τα περισσότερα ήρεμα και ταραγμένα χρόνια της.

Fashion model, photographer, war correspondent, Lee Miller is now being rediscovered for her remarkable talent. Here is a rich selection of her finest photographs, one that will ensure Lee Miller's place among the great photographers of the 20th century.

Πηγή: iefimerida.gr

Ανακαλύφθηκε η πιο μακρινή υπερμεγέθης μαύρη τρύπα. Found: Most Distant Black Hole

Βρίσκεται σε απόσταση 13 δισεκατομμυρίων ετών φωτός και έχει μάζα 800 εκατομμύρια φορές μεγαλύτερη από τη μάζα του Ήλιου. This artist's concept shows the most distant supermassive black hole ever discovered. It is part of a quasar from just 690 million years after the Big Bang. Credits: Robin Dienel/Carnegie Institution for Science

Οι αστρονόμοι ανακάλυψαν μια υπερμεγέθη μαύρη τρύπα, που είναι η πιο μακρινή στο χώρο και στο χρόνο που έχει βρεθεί μέχρι σήμερα. Βρίσκεται σε απόσταση 13 δισεκατομμυρίων ετών φωτός, δηλαδή έχει ηλικία μόλις 690 εκατομμυρίων ετών μετά την αρχική «Μεγάλη Έκρηξη». Ήταν μια εποχή που το σύμπαν είχε μόνο το 5% περίπου της σημερινής ηλικίας του και μόλις είχαν αρχίσει να εμφανίζονται οι πρώτοι γαλαξίες.

Οι επιστήμονες δεν περίμεναν να βρουν μία τόσο μεγάλη μαύρη τρύπα στην κοσμική «αυγή» του σύμπαντος, τόσο νωρίς δηλαδή στην κοσμική ιστορία. Κανείς δεν έχει μια επιστημονική εξήγηση με ποιo τρόπο είναι δυνατό να σχηματίσθηκε ένα τέτοιο τεράστιο αντικείμενο σε ένα τόσο σχετικά σύντομο χρονικό διάστημα μετά τη γέννηση του σύμπαντος.

Καθώς ένας ενεργός γαλαξιακός πυρήνας (κβάζαρ) φιλοξενεί την εν λόγω γιγάντια μαύρη τρύπα, πρόκειται ταυτόχρονα για την ανακάλυψη του πιο μακρινού κβάζαρ που έχει ποτέ βρεθεί. O προηγούμενος κάτοχος του ρεκόρ του πιο μακρινού κβάζαρ, ήταν ένα που είχε εντοπισθεί, όταν το σύμπαν ήταν περίπου 800 εκατ. ετών.

Τα κβάζαρ είναι ανάμεσα στα φωτεινότερα αντικείμενα στο σύμπαν. Η ενέργειά τους πιστεύεται ότι παράγεται από τη διαρκή ανάπτυξη μιας μαύρης τρύπας-γαργαντούα, που τροφοδοτείται συνεχώς «καταβροχθίζοντας» την ύλη (από αέρια έως ολόκληρα άστρα) στο κέντρο του μεγάλου γαλαξία τους.

Artist’s conceptions of the most-distant supermassive black hole ever discovered, which is part of a quasar from just 690 million years after the Big Bang. It is surrounded by neutral hydrogen, indicating that it is from the period called the epoch of reionisation, when the universe’s first light sources turned on. Illustrations by Robin Dienel, provided courtesy of the Carnegie Institution for Science

Το συγκεκριμένο κβάζαρ ULAS J1342+0928, ένας από τους πρώτους γαλαξίες του σύμπαντος, εκτιμάται ότι διαθέτει μια μαύρη τρύπα με μάζα 800 εκατομμύρια φορές μεγαλύτερη από τη μάζα του Ήλιου μας. Η ύπαρξη μιας τόσο μεγάλης μαύρης τρύπας στο πρώιμο σύμπαν αναμένεται να οδηγήσει σε αναθεώρηση των έως τώρα θεωρητικών μοντέλων για τις δυνατότητες πρώιμης ανάπτυξης των μαύρων οπών.

Οι ερευνητές, με επικεφαλής τον αστρονόμο Εδουάρδο Μπανάδος, του Ινστιτούτου Επιστημών Κάρνεγκι στην Καλιφόρνια, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό «Nature» πραγματοποίησαν τις παρατηρήσεις τους με τα δύο τηλεσκόπια Gemini σε Χαβάη και Χιλή. Όπως είπαν, εκτιμούν ότι στο σύμπαν υπάρχουν μόνο 20 έως 100 τόσο μακρινά και φωτεινά κβάζαρ.

Πηγές: https://www.nature.com/articles/nature25180 - www.amna.gr – carnegiescience.edu

Το μικρό βιβλίο των μαύρων τρυπών. The Little Book of Black Holes

A black hole cannot hide another object (in this case another black hole) that passes directly behind it. Instead, the object in the background will appear like a ring surrounding the one in the foreground. Credit: ALAIN RIAZUELO/INSTITUT D’ASTROPHYSIQUE DE PARIS

Αν και η ίδια η θεωρία του, η Γενική Θεωρία της Σχετικότητας, προβλέπει τις μαύρες τρύπες, ο Άλμπερτ Αϊνστάιν δεν πίστεψε ποτέ ότι υπάρχουν. Πολλοί του δίνουν σε έναν βαθμό δίκιο, αφού οι μελανές οπές είναι τα πιο αλλόκοτα αντικείμενα που γνωρίζουμε στο Σύμπαν. Σήμερα κανείς δεν αμφισβητεί τη «σκοτεινή» παρουσία τους. Τις τελευταίες πέντε δεκαετίες έχουν περιγραφεί θεωρητικά και έχουν εντοπιστεί γύρω μας, ακόμη και στο κέντρο του ίδιου του γαλαξία μας. Και τον τελευταίο ενάμιση χρόνο η ύπαρξή τους έχει επιτέλους αποδειχθεί πέραν πάσης αμφιβολίας, με τις επανειλημμένες ανιχνεύσεις βαρυτικών κυμάτων που προήλθαν από συγχωνεύσεις τους.

Color Animation of a Black Hole with Accretion Disk. General Relativity Calculation by Jean-Alain Marck, 1991. From the documentary "Infinitely Curved". Authors: Laure Delesalle, Marc Lachieze-Rey, Jean Pierre Luminet.

Παρά το γεγονός ότι πλέον είμαστε βέβαιοι ότι υπάρχουν, τα παράξενα αντικείμενα παραμένουν μυστηριώδη για τους επιστήμονες και ακόμη περισσότερο για έναν μέσο άνθρωπο ο οποίος δεν παίζει στα δάχτυλα τις θεωρίες της σχετικότητας. Πώς ακριβώς σχηματίζονται; Πώς συμπεριφέρονται; Πώς είναι ο ορίζοντας γεγονότων και η μοναδικότητά τους, το σημείο όπου η βαρύτητα είναι τόσο ισχυρή ώστε τίποτε, ούτε καν το φως, δεν μπορεί να ξεφύγει;

Princeton Prof. Frans Pretorius, co-author. Princeton Prof. Steven S. Gubser ’94 *98.

Αυτά και άλλα ερωτήματα προσπαθούν να απαντήσουν ο Στίβεν Γκούμπσερ και ο Φρανς Πρετόριους, δύο επιφανείς φυσικοί από το Πανεπιστήμιο του Πρίνστον, με το «The Little Book of Black Holes» – ένα εκλαϊκευμένο αλλά άκρως επιστημονικό «μικρό βιβλίο των μαύρων τρυπών», στο οποίο έχουν συμπυκνώσει τις γνώσεις που διαθέτουμε σήμερα γύρω από αυτές.

Αποκαλυπτικά κύματα

The General Relativity picture of curved spacetime, where matter and energy determine how orbiting, inspiraling systems evolve over time, has made successful predictions that no other theory can match. Ripples in spacetime can be generated by fast orbiting stars (neutron stars, white dwarfs or black holes). Credit: NASA

Το πιο σημαντικό «νέο» στον τομέα είναι αδιαμφισβήτητα οι ανιχνεύσεις των βαρυτικών κυμάτων που προκλήθηκαν από συγχωνεύσεις μελανών οπών. Μέχρι τώρα έχουν καταγραφεί πέντε καθαρά σήματα από τέτοια γεγονότα, αλλά το πρώτο, που ανακοινώθηκε τον Φεβρουάριο του 2016 από τους υπευθύνους των ανιχνευτών LIGO, είναι το πιο διάσημο αφού αποτέλεσε πραγματική «αποκάλυψη».

As two neutron stars orbit each other, Einstein's theory of general relativity predicts orbital decay, and the emission of gravitational radiation. In the final stages of a merger -- never before observed in gravitational waves -- the amplitude should spike so high that LIGO could, conceivably, detect them. Credit: NASA (L), Max Planck Institute for Radio Astronomy / Michael Kramer

«Πριν από αυτές τις ανιχνεύσεις δεν υπήρχε άμεση απόδειξη ότι οι μαύρες τρύπες πραγματικά υπάρχουν» λέει ο Φρανς Πρετόριους, ο οποίος είναι καθηγητής στο Τμήμα Φυσικής του Πανεπιστημίου του Πρίνστον. «Υπήρχαν θεωρητικές προβλέψεις καθώς και έμμεσες ενδείξεις για την ύπαρξή τους. Αυτή όμως είναι η πρώτη επιστημονική απόδειξη ότι οι μαύρες τρύπες, έτσι όπως περιγράφονται από τη θεωρία του Αϊνστάιν, πραγματικά υπάρχουν».

With numerous black hole-black hole mergers under its belt and even a neutron star-neutron star collision, gravitational wave astronomy has blossomed into a bona fide science over the past two years. Credit: LIGO-Virgo/Frank Elavsky/Northwestern University

Εκτός από τις αποδείξεις, τα βαρυτικά κύματα και οι πρώτες άμεσες πληροφορίες που μετέφεραν έφεραν επίσης εκπλήξεις. «Κάτι το οποίο εξέπληξε πολλούς, ιδιαίτερα στο πρώτο γεγονός, ήταν το πόσο βαριές ήταν αυτές οι μαύρες τρύπες, είχαν περίπου τριάντα φορές τη μάζα του Ηλίου» εξηγεί ο καθηγητής. «Όλες οι μαύρες τρύπες που είχαν παρατηρηθεί έμμεσα ως τώρα στον γαλαξία μας είχαν πολύ μικρότερη μάζα, πέντε ως δεκαπέντε φορές τη μάζα του Ηλίου. Κάποτε εθεωρείτο αδιανόητο ότι τόσο πολύ βαριές μαύρες τρύπες θα μπορούσαν να δημιουργηθούν από άστρα που καταρρέουν και καθώς δεν βλέπαμε τέτοιες στον γαλαξία μας, αποτέλεσε έκπληξη το ότι εκεί έξω υπάρχουν αστρικές μαύρες τρύπες με τόσο μεγάλη μάζα».

The most massive black hole binary signal ever seen: OJ 287. This tight binary black hole system takes on the order of ~11-12 years to complete an orbit. The newly discovered system, J0045+41, orbits approximately 50 times as rapidly. Credit: S. Zola & NASA/JPL

Μια άλλη παρατήρηση η οποία προβλημάτισε τους επιστήμονες ήταν η ταχύτητα περιστροφής των μελανών οπών που αποκάλυψαν τα βαρυτικά κύματα. «Κάτι το οποίο φαίνεται ενδιαφέρον είναι ότι ως τώρα καμία από τις μαύρες τρύπες που συγχωνεύτηκαν δεν φαίνεται να είχε πολύ μεγάλη ταχύτητα περιστροφής πριν από τη συγχώνευση» λέει ο κ. Πρετόριους. «Στη σχετικότητα οι μαύρες τρύπες μπορεί να φθάσουν από το να μην περιστρέφονται σχεδόν καθόλου ως το να περιστρέφονται πάρα πολύ γρήγορα. Υπάρχει ένα ανώτατο όριο, αλλά μπορούν να περιστραφούν με πολύ μεγάλη ταχύτητα. Δεν γνωρίζουμε πολύ καλά ποια θα πρέπει να είναι η περιστροφή τους όταν σχηματίζονται, αλλά περιμέναμε ότι όλες οι δυνατές τιμές θα πρέπει να είναι πιθανές. Ωστόσο μέχρι τώρα όλοι οι υποψήφιοι που ανιχνεύθηκαν με τα βαρυτικά κύματα δεν περιστρέφονται με μεγάλη ταχύτητα, και αυτό ίσως σημαίνει ότι κάτι μας διαφεύγει».

Η νέα αστρονομία

The first accurate image of the appearance of a black hole (India ink on Canson negative paper). Credit: JEAN-PIERRE LUMINET

Για να μάθουμε αν πράγματι συμβαίνει κάτι τέτοιο θα πρέπει να περιμένουμε τη «νέα αστρονομία» που θα γεννηθεί με τη συμβολή των βαρυτικών κυμάτων όταν οι ανιχνεύσεις τους – και οι παρατηρήσεις που προκύπτουν από αυτές – θα είναι περισσότερες. «Ίσως να καταφέρουμε να ξεκινήσουμε αυτή τη νέα επιστήμη σε έναν χρόνο» αναφέρει ο καθηγητής. «Για να δώσουμε όμως μια απάντηση στο ζήτημα της περιστροφής θα πρέπει να έχουμε ίσως και εκατό γεγονότα. Τότε θα μπορέσουμε να πούμε αν πραγματικά υπάρχει κάποιο μυστήριο ή όχι». Όσον αφορά τον τύπο των μαύρων τρυπών που ενδέχεται να αποκαλύψουν τα νέα δεδομένα ο κ. Πρετόριους δεν περιμένει τρομακτικές εκπλήξεις. Αυτό γιατί αν και η θεωρία προβλέπει κάποιες διαφοροποιήσεις, στην ουσία τα πράγματα είναι πιο απλά.

Η Κερ, έχει δακτυλιοειδή μοναδικότητα. Η ανατομία μιας μαύρης τρύπας Κερ φαίνεται στην παραπάνω εικόνα. Η εξωτερική έλλειψη ονομάζεται στατικό όριο, και ο κύκλος μέσα στην έλλειψη είναι ο ορίζοντας γεγονότων. Η περιοχή ανάμεσα στο στατικό όριο και τον ορίζοντα γεγονότων ονομάζεται εργόσφαιρα. Στην περιοχή της εργόσφαιρας υπάρχει δυνατότητα διαφυγής, όμως αν ένα σώμα βρεθεί εκεί θα αρχίσει να περιστρέφεται γύρω από τον ορίζοντα γεγονότων, όπως αν θα βρισκόταν κοντά σε μια θαλάσσια δίνη. Η μοναδικότητα έχει τη μορφή δακτυλίου (ντόνατς) και το κέντρο του δακτυλίου θεωρείται κενό. Χρησιμοποιώντας μια Κερ, θα μπορούσες να ταξιδέψεις μέσα από το κέντρο του δακτυλίου χωρίς να συναντήσεις τον άπειρα καμπυλωμένο χωρόχρονο της μοναδικότητας.

«Ουσιαστικά υπάρχει ένας μόνο τύπος μαύρης τρύπας, η μαύρη τρύπα του Κερ» μας λέει. «Αυτή εξαρτάται από δύο ιδιότητες: μπορεί να έχει οποιοδήποτε μέγεθος και με βάση το μέγεθός της μπορεί να περιστρέφεται με μηδενική ως πολύ μεγάλη ταχύτητα». Το μέγεθος, όπως εξηγεί, καθορίζεται από τη μάζα. «Για παράδειγμα, μια μαύρη τρύπα με τη μάζα του Ηλίου θα έχει διάμετρο τρία χιλιόμετρα ενώ μια θεωρητική μαύρη τρύπα με τη μάζα της Γης θα έχει ακτίνα σχεδόν ένα εκατοστό» αναφέρει. «Κατά τον ίδιο τρόπο που οι πλανήτες εξαιτίας της περιστροφής τους γύρω από τον Ήλιο συμπιέζονται ελαφρά στους πόλους, η ταχύτητα περιστροφής μιας μαύρης τρύπας καθορίζει τον ορίζοντα γεγονότων της και τη δομή του χωροχρόνου γύρω από αυτόν. Όσο πιο γρήγορη είναι η περιστροφή τόσο πιο συμπιεσμένος είναι ο ορίζοντας».

Συχνές παρανοήσεις

What Happens if You Fall Into a Black Hole? David Kaplan explores one of the biggest mysteries in physics: the apparent contradiction between general relativity and quantum mechanics. Credit: Quanta Magazine

Όταν τον ρωτάμε τι από όλα όσα γνωρίζουμε για τις μαύρες τρύπες νομίζει ότι είναι πιο δύσκολο να «χωνέψει» το ευρύ κοινό, ο Φρανς Πρετόριους χαμογελάει. «Νομίζω πολλά. Είναι πολύ παράξενα αντικείμενα. Πιστεύω ότι το ευρύ κοινό πιάνει τη βασική ιδέα, ότι είναι ένα αντικείμενο από το οποίο η διαφυγή είναι αδύνατη. Όταν όμως αρχίζουμε να πηγαίνουμε πιο βαθιά, μάλλον υπάρχει αρκετή σύγχυση» απαντά επισημαίνοντας ότι μια συνηθισμένη παρανόηση αφορά το πόσο «αδηφάγες» είναι οι μαύρες τρύπες. «Το ότι τίποτε δεν μπορεί να ξεφύγει από αυτές δεν σημαίνει ότι οι μαύρες τρύπες ρουφάνε τα πάντα» υπογραμμίζει. «Αυτό δεν ισχύει. Πρέπει να περάσει κάποιος τον ορίζοντα γεγονότων για να μην υπάρχει διαφυγή».

Ως παράδειγμα φέρνει τη μαύρη τρύπα που βρίσκεται στο κέντρο του γαλαξία μας. «Δεν υπάρχει κίνδυνος να μας ρουφήξει ποτέ. Ενδεχομένως κάποια υλικά που θα τύχει να κινηθούν προς το μέρος της και θα περάσουν τον ορίζοντα γεγονότων της θα πέσουν μέσα σε αυτήν, όμως εμείς δεν διατρέχουμε τέτοιον κίνδυνο» εξηγεί. «Είναι όπως με τον Ήλιο, δεν πρόκειται ποτέ να πέσουμε πάνω στον Ήλιο, περιφερόμαστε γύρω από αυτόν. Οπότε δεν υπάρχει κίνδυνος ανησυχίας. Οι μαύρες τρύπες είναι κακές μόνο αν περάσουμε τον ορίζοντα γεγονότων τους, όπως ο Ήλιος είναι κακός μόνο αν πάμε να πέσουμε καταπάνω του».

Μια άλλη διαδεδομένη παρεξήγηση αφορά το περίφημο «σημείο χωρίς επιστροφή», τον ορίζοντα γεγονότων. «Ο ορίζοντας γεγονότων δεν είναι μια επιφάνεια, δεν θα το καταλάβετε καν αν τον περάσετε» λέει ο φυσικός. «Ως τόπος, ο ορίζοντας γεγονότων είναι απολύτως απαρατήρητος στον χωροχρόνο. Είναι πολύ παράξενο, όταν το σκεφτείς από απόσταση και στη θεωρία μπορείς να πεις ότι υπάρχει αυτή η περιοχή που είναι απολύτως καταστροφικό να περάσεις γιατί δεν μπορείς ποτέ να γυρίσεις πίσω από αυτήν, όμως όταν είσαι εκεί και την περνάς δεν το καταλαβαίνεις».

Ο δυναμισμός του χωροχρόνου

Και οι… παραξενιές δεν σταματούν εδώ. «Ένα άλλο παράξενο είναι ότι έξω από τις μαύρες τρύπες σκεφτόμαστε τον χώρο σαν κάτι καταρχήν στατικό και καθορισμένο, αλλά μέσα σε αυτές ο χώρος γίνεται εγγενώς δυναμικός και περιστρέφεται προς τη μοναδικότητα» εξηγεί. «Ακόμη και αυτές οι λέξεις, όταν λες «ο χωροχρόνος γίνεται ευγενώς δυναμικός», σκέφτεσαι «μα τι λέω;». Ακόμη και άνθρωποι που έχουν μελετήσει για αρκετό καιρό τη σχετικότητα είναι δύσκολο να συμφιλιωθούν με κάτι τέτοιο». Αυτό φαίνεται να ισχύει όχι μόνο για όσους μελετούν τη θεωρία αλλά και για τον ίδιο τον πατέρα της. «Νομίζω ότι αυτός είναι ένας από τους λόγους που ο Αϊνστάιν δεν πίστεψε ποτέ τη λύση του Σβάρτσιλντ (σ.σ.: η πρώτη για τις μαύρες τρύπες) και το πέρασμα του ορίζοντα» επισημαίνει ο κ. Πρετόριους. «Χρειάστηκε να φθάσουμε στις δεκαετίες του 1960 και του 1970 για να αρχίσουν οι θεωρητικοί να μελετούν αυτή τη λύση και να λένε, όσο παράξενη και αν είναι, μπορούμε πράγματι να βγάλουμε κάποιο νόημα από αυτήν. Εκτός από τη βαρυτική μοναδικότητα. Για αυτήν εξακολουθούμε να μην έχουμε αίσθηση».

Με τη «νέα αστρονομία» οι συγγραφείς του βιβλίου ευελπιστούν ότι θα αποκτήσουμε μια καλύτερη αίσθηση για το μυστήριο των μελανών οπών. «Θα μπορέσουμε ενδεχομένως να μελετήσουμε τη φύση του χωροχρόνου σε αυτό το περίεργο καθεστώς, όπου η βαρύτητα γίνεται τόσο ισχυρή – ο καλύτερος τρόπος να το πούμε είναι ότι εκεί ο χώρος και ο χρόνος καμπυλώνονται τόσο ώστε μπορούν να τυλιχτούν γύρω από τον εαυτό τους και τότε ο χώρος μπορεί να γίνει χρόνος και ο χρόνος να γίνει χώρος» εξηγεί ο καθηγητής. «Η βαρύτητα μπορεί να είναι μια πολύ διαισθητική έννοια – αυτή η έλξη, το ότι η Γη μας έλκει. Στο καθεστώς των μελανών οπών όμως η βαρύτητα είναι τόσο ισχυρή ώστε δεν μπορούμε να έχουμε καμία διαισθητική αντίληψη για αυτήν. Δεν υπάρχουν στη Γη εργαστήρια που να μπορούν να τη μετρήσουν, δεν υπάρχει τίποτε κοντά μας, στο ηλιακό μας σύστημα, από το οποίο να μπορούμε να αποκτήσουμε μια ιδέα για αυτήν. Ουσιαστικά πρόκειται για μια καθαρά θεωρητική κατασκευή».

While numerous black holes and even black hole pairs have been detected, we’d have to wait millions of years for any of them to merge. Credit: NASA/Goddard Space Flight Center/S. Immler and H. Krimm

Οι πληροφορίες από τα βαρυτικά κύματα ενδέχεται όμως να μας περάσουν από τη θεωρία στην πράξη. «Τώρα μπορούμε να δούμε πραγματικά πως η τρελή πρόβλεψη της θεωρίας του Αϊνστάιν μπορεί να ισχύει. Και υπό αυτή την έννοια οι μαύρες τρύπες μπορούν να αποτελέσουν εργαστήρια για τη μελέτη αυτής της πολύ ισχυρής βαρύτητας όπου η γεωμετρία αναποδογυρίζει, τα πάνω έρχονται κάτω και τα μέσα έξω» καταλήγει ο κ. Πρετόριους. «Κάποια στιγμή, όσο περισσότερες μαύρες τρύπες βλέπουμε, θα σταθούμε τυχεροί, θα δούμε κάποια που να βρίσκεται πολύ κοντά μας και έτσι θα μπορέσουμε να διερευνήσουμε καλύτερα το καθεστώς του χωροχρόνου που προβλέπει η θεωρία. Αυτό είναι το μοναδικό μέρος στο παρατηρήσιμο Σύμπαν όπου τα πράγματα είναι τόσο ακραία ώστε η διαίσθησή μας είναι παντελώς ανεπαρκής».

«The Little Book of Black Holes»: το «μικρό βιβλίο των μαύρων τρυπών» των Στίβεν Γκούμπσερ και Φρανς Πρετόριους, καθηγητών Φυσικής στο Πανεπιστήμιο του Πρίνστον, κυκλοφορεί από τον εκδοτικό οίκο Princeton University Press.

Πηγές: tovima.gr - http://blogs.nature.com/aviewfromthebridge/2017/03/28/imaging-black-holes/ - https://paw.princeton.edu/article/physics-behind-black-holes-explained-general-terms

Άλλη μια υποψήφια Γη. 'Super-Earth' that could host alien life is discovered

Καλλιτεχνική απεικόνιση του εξωπλανήτη K2-18b που μπορεί να είναι φιλικός στην ζωή. New research has revealed that a little-known exoplanet called K2-18b could well be a scaled-up version of Earth. Just as exciting, the same researchers also discovered for the first time that the planet has a neighbor. An artist illustrates the K2-18 planetary system. Credit: University of Montreal

Η ανακάλυψη εξωπλανητών είναι πλέον σχεδόν καθημερινή υπόθεση. Ο αριθμός τους έχει ξεπεράσει πλέον τους έξι χιλιάδες και όταν τεθούν σε λειτουργία τα νέας γενιάς διαστημικά και επίγεια τηλεσκόπια ο αριθμός τους αναμένεται να εκτοξευθεί. Το τελευταίο διάστημα η προσπάθεια των αστρονόμων έχει επικεντρωθεί στην προσπάθεια εντοπισμού πλανητών με χαρακτηριστικά παρόμοια με αυτά της Γης.

The ESO 3.6-metre telescope at La Silla. Credit: Y. Beletsky (LCO)/ESO

Μια τέτοια περίπτωση ανακοινώθηκε πριν από λίγα 24ωρα από ερευνητές του Πανεπιστημίου του Μόντρεαλ και του Πανεπιστημίου του Τέξας. Χρησιμοποιώντας το τηλεσκόπιο του αστεροσκοπείου La Silla στην Χιλή οι ερευνητές εντόπισαν ένα εξωπλανήτη σε απόσταση 111 ετών φωτός από εμάς. Ο K2-18b όπως ονομάστηκε ο εξωπλανήτης είναι μια Σούπερ Γαία ή Υπερ Γαία, όρος που χαρακτηρίζει πλανήτες με μέγεθος 1-10 φορές μεγαλύτερο από αυτό της Γης. Οι πρώτες αναλύσεις δείχνουν ότι ο εξωπλανήτης είναι πιθανότατα βραχώδης και βρίσκεται στην λεγόμενη κατοικήσιμη ζώνη του συστήματος του. Είναι δηλαδή σε απόσταση τέτοια από το μητρικό του άστρο να υπάρχουν ευνοϊκές για την ζωή συνθήκες όπως νερό σε υγρή μορφή στην επιφάνεια του.

Ο πλανήτης διαθέτει και μια ατμόσφαιρα που και αυτή δείχνει φιλική στην ύπαρξη κάποιων μορφών ζωής έστω και σε μικροβιακό επίπεδο. Οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι κοντά στον K2-18b βρίσκεται άλλη μια Σούπερ Γαία. Όπως είναι ευνόητο τόσο ο εξωπλανήτης όσο και το σύστημα αυτό γενικότερα θα αποτελέσουν τώρα στόχο των επιστημόνων αφού δείχνουν αφού βάζουν σοβαρή υποψηφιότητα να διαθέτουν ζωή.

Πηγές: R. Cloutier, N. Astudillo-Defru, R. Doyon, X. Bonfils, J.-M. Almenara, B. Benneke, F. Bouchy, X. Delfosse, D. Ehrenreich, T. Forveille, C. Lovis, M. Mayor, K. Menou, F. Murgas, F. Pepe, J. Rowe, N. C. Santos, S. Udry, A. Wünsche. Characterization of the K2-18 multi-planetary system with HARPS. Astronomy & Astrophysics, 2017; 608: A35 DOI: 10.1051/0004-6361/201731558 - http://www.tovima.gr/science/physics-space/article/?aid=922346