Φωβισμός. Le Fauvisme

Henri Matisse, Luxe, Calme et Volupté ("Luxury, Calm and Pleasure"), 1904. Oil on canvas, 98 x 118.5 cm. Musée d'Orsay, Paris. This painting was first shown at the Salon d'Automne, 1905.

Φωβ ή Φωβισμός από το γαλλικό fauves, που σημαίνει θηρία. Η ονομασία οφείλεται στον Λουί Βωξέλ, που στο παρισινό Σαλόν του 1907, κοιτάζοντας μια προτομή παιδιού του Αλμπέρ Μάρκ, τοποθετημένη ανάμεσα σε πίνακες των Ματίς Μαρκέ, Πυύ, Μανγκέν, Φρις, Βαλτά, Ντεραίν (André Derain), Βλαμένκ (Maurice Vlaminck) ανέκραξε, «Κοιτάξτε ο Ντονατέλλο εν μέσω των θηρίων». Η κακογλωσσιά όμως αυτή σημείωσε επιτυχία και έδωσε το όνομα στο πρώτο πρωτοποριακό κίνημα του 20ου αιώνα. Άμεσοι πρόδρομοι της ζωγραφικής των φωβιστών μπορούν να θεωρηθούν, ο Βαν Γκογκ, με την αγχώδη διεγερτική χρήση του χρώματος, που τονίζει τον ρυθμό και ο Γκωγκέν, που εκφράζει μια νέα αντίληψη του χώρου με υπερεπιθέσεις χρωματικών ζωνών.

Maurice de Vlaminck, Berges de la Seine à Chatou, 1904

Ο Φωβισμός ήταν ένα σύντομο επεισόδιο, ένα βραχύβιο κίνημα στην ιστορία της ζωγραφικής, που κράτησε από το 1901 ως το 1908 ή ακριβέστερα από το 1904 ως το 1907. Τα μέλη του ήταν οι περισσότερο πειραματιζόμενοι καλλιτέχνες του Παρισιού αυτά τα χρόνια. Στον πυρήνα των προθέσεών τους βρισκόταν η διάθεση να συγκρουστούν με ότι σήμερα θα ονομάζαμε κοινωνικό και καλλιτεχνικό κατεστημένο, αδιαφορώντας για το μέγεθος της πρόκλησης και για τις συνέπειές της. 

André Derain, Self-portrait in studio. c.1903. Oil on canvas, 422 x 346mm (16 5/8 x 13 5/8").

Δεν φοβούνταν την αντιδημοτικότητα και το σκάνδαλο, αλλά δεν είχαν και ιδεολογική σημασία. Καμία σχέση δεν υπήρχε ανάμεσα σε αυτούς και στην επίσημη πολιτιστική πολιτική της Γαλλίας. Ο καθένας είχε τις προσωπικές του πεποιθήσεις και ιδέες για τη ζωγραφική, αλλά τις προσπάθειες όλων τις συντόνιζε η βαθύτερη ανάγκη να δώσουν μια νέα και άμεση απάντηση, στους μεγάλους δασκάλους που είχαν κάνει πράξη την ελευθερία του χρώματος.

Henri Manguin, La dormeuse, 1905

Το κίνημα του φωβισμού, δεν ήταν κίνημα με συγκεκριμένο θεωρητικό πρόγραμμα, αλλά απλώς μια ομάδα καλλιτεχνών, οι οποίοι εμπνευσμένοι από τις ίδιες προθέσεις, συνδέθηκαν για μια ολόκληρη δεκαετία, γύρω στα τέλη του 19ου αιώνα ως το 1907, όταν η κατεύθυνση στράφηκε προς τον κυβισμό. 

Henri Matisse, La fenêtre ouverte, Collouire, 1905, National Gallery of Art, Washington, DC.

Η κυριότερη προσωπικότητα, σχεδόν ο πόλος έλξεως του κινήματος, ήταν ασφαλώς ο Ανρί Ματίς (Henri Matisse), ο οποίος ώθησε στα υψηλότερα και οριστικά συμπεράσματα τις αρχές της τέχνης εκείνων των ετών.

Charles Camoin, Le port de Marseille, 1904

Albert Marquet, Le Port de Fécamp, 1906

Στο εργαστήριο του Γκυστάβ Μορώ, όπου άρχισε να εργάζεται το 1892, ο Ματίς συνάντησε τους Αλμπέρ Μαρκέ, Ανρί Σαρλ Μανγκέν, αργότερα το 1899 τον Σαρλ Καμιόν, προστέθηκαν σε αυτούς και οι Ζαν Πυύ και Αντρέ Ντεραίν.

 André Derain, Portrait de Henri Matisse, 1905

Maurice de Vlaminck, Portrait de Derain, 1905

Ο τελευταίος γνώρισε τον Μωρίς Βλαμένκ και συνδέθηκε μαζί του με φιλία που είχε γονιμότατα αποτελέσματα στην κοινή τους εργασία στο προάστιο του Παρισιού Σατού.

 Othon Friesz, Port d'Anvers, 1906

Raoul Dufy, Saint-Adresse, la jetée, 1906

Georges Braque, L'Estaque, 1906

Ο Όθων Φρις, που ήταν στην Ακαδημία της Χάβρης μαζί με τον Ραούλ Ντυφύ (Raoul Dufy), πήγε το 1899 στο Παρίσι και συνδέθηκε με τον Ματίς, όπως και ο Ζωρζ Μπρακ, φίλος του Φριζ, που ενδιαφερόταν για το είδος αυτό των αναζητήσεων.

Kees Van Dongen, La femme au collant vert, 1905

Georges Rouault, Jeu de massacre (Slaughter), (Forains, Cabotins, Pitres), (La noce à Nini patte en l'air), 1905, watercolor, gouache, India ink and pastel on paper, 53 x 67 cm, Centre Georges-Pompidou, Paris.

Το 1906 προστέθηκε στην ομάδα ο Κορνέλιους βαν Ντόνγκεν (Kees van Dongen). Επίσης ο Ζωρζ Ρουάλτ (Georges Rouault), συνδέθηκε με την ομάδα των φωβιστών και έδωσε βαρύτητα όχι τόσο στην αισθητική, όσο στην ανθρώπινη και ειδικότερα στη θρησκευτική εμπειρία.

André Derain, La femme en chemise, 1906

Βασική πεποίθηση των φωβιστών, ήταν ότι ο πίνακας είναι ένας αυτόνομος, αυτάρκης πνευματικός χώρος, στον οποίο δεν επιτρέπεται η δημιουργία ψευδαισθήσεων. Είναι ένας ξεχωριστός κόσμος, που έχει βέβαια σχέση με το φυσικό, αλλά δεν είναι απλή αντανάκλασή του. Δεν ενδιαφέρουν τόσο τα αντικείμενα αλλά η αίσθηση που αυτά προκαλούν, όχι τόσο στο μάτι, αλλά στην ψυχή. Η αίσθηση αυτή μεταφέρεται με υποκειμενικό τρόπο στον πίνακα που γίνεται μαρτυρία, ενώ ταυτόχρονα συντελείται η υπέρβαση της ορατής πραγματικότητας. Έτσι, θέτουν στην ουσία το πρόβλημα της αναγκαιότητας της τέχνης, αφού, μια κοινωνία χωρίς τέχνη δεν θα είχε συνείδηση της συνέχειας ανάμεσα στο αντικείμενο και στο υποκείμενο, της θεμελιώδους ενότητας του πραγματικού.

Kees Van Dongen, Les cavaliers au bois, 1906

Για να φτάσουν στον στόχο τους οι φωβιστές, πρώτα παραμορφώνουν τα αντικείμενα, τα απλοποιούν με τη γραμμή, αλλάζουν λιγότερο ή περισσότερο τα σχήματα μέσα από τα οποία αυτά έχουν καταγραφεί στη μνήμη μας και δημιουργούν αυθαίρετα νέες μορφές. Τώρα η σημασία των αντικειμένων αλλάζει ή μειώνεται, γιατί νοούνται ως απλά στοιχεία της ζωγραφικής. Οι φόρμες αποκτούν υπόσταση μέσα από το περίγραμμα που ορίζει μια επιφάνεια, επενδυμένη με καθαρό χρώμα. Αποφεύγεται το πλάσιμό τους, με τη βοήθεια του σκιοφωτισμού, με συνέπεια να μην λειτουργούν σε ένα προοπτικά οργανωμένο τρισδιάστατο χώρο, αλλά στη δισδιάστατη ζωγραφική επιφάνεια. Η επίπεδη φόρμα καταργεί την αίσθηση του βάθους, το χρώμα, το σκιοφωτισμό και την πλαστικότητα.

Maurice de Vlaminck, Les chataigners à Chatou, 1906

Εκείνο που συνέδεε όλους αυτούς τους καλλιτέχνες, ήταν κυρίως η απεικόνιση του χώρου με τον συντονισμό χρωματικών επιφανειών, η παραδοχή των εμβληματικών αξιών των χρωμάτων και της γραμμής και η πειθαρχία της συναισθηματικής δυναμικής των συνθετικών στοιχείων στην ενιαία, ουσιαστική ιδέα. Όσο σύντομη και αν ήταν η συνεργασία των ζωγράφων που είχαν συσπειρωθεί κάτω από τον τίτλο των φωβιστών, όσο και αν ο Ματίς με την ασύγκριτη ποιότητα της ζωγραφικής του, ενσάρκωνε τις προϋποθέσεις της ιδεολογίας τους, σε αυτούς ανήκει η τιμή ότι πρότειναν και με τα έργα τους, πραγματοποίησαν σε μεγάλο βαθμό εκείνο που ο Ντενί ονόμασε καθαρή τέχνη της ζωγραφικής, αναζήτηση του απόλυτου.

Georges Braque, Les barques à Collioure, 1906

Ο πίνακας είναι πρώτα ζωγραφιά και μετά μπορεί να θυμίζει οτιδήποτε. Αυτό είχε τονίσει ο Ντενί το 1890. Οι φωβιστές κρίνουν ότι δεν είναι απαραίτητο τα αντικείμενα να απεικονίζονται με το γνωστό μας στη φύση χρωματικό τους ένδυμα και έχοντας ήδη αρνηθεί τη φυσική τους φόρμα και το φυσικό τους χώρο, είναι σχεδόν απόλυτα ελεύθεροι. Οι πινελιές είναι πλατιές και όλα βασίζονται στη συνομιλία βασικών χρωμάτων, κόκκινο, κίτρινο, μπλε και των συμπληρωματικών, πορτοκαλί, πράσινο, μωβ.

Henri Manguin, La faunesse, villa Demière, 1905

Στόχος τους είναι να αυξήσουν στο μέγιστο βαθμό τις εκφραστικές δυνατότητες των χρωμάτων, τα οποία κυριολεκτικά έρχονται να πνίξουν τα αντικείμενα. Η χρωματική ένταση των φωβιστών, μοιάζει να γίνεται αυτοσκοπός. Μεγάλες χρωματικές ενότητες, καθαροί τόνοι χωρίς άλλους ενδιάμεσους και λαμπρότητα που οφείλεται στο ότι το φως υπάρχει μέσα από τα χρώματα και όχι τα χρώματα μέσα στο φως. Τα χρώματα του βάθους είναι τόσο ζωηρά όσο και του πρώτου επιπέδου. Αυτά κυρίως οργανώνουν τη ζωγραφική επιφάνεια, αφού καταργείται η σύγκλιση των γραμμών, που δημιουργεί την εντύπωση του βάθους.

Βιβλιογραφία:

E.H. Gombrich, 1998, «Το χρονικό της Τέχνης», Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης

Εγκυκλοπαίδεια έγχρωμη «ΔΟΜΗ», Όλες οι γνώσεις για όλους, Τόμος 15ος 1975, Εκδόσεις «ΔΟΜΗ» Αθήναι

Άλκης Χαραλαμπίδης, 1993, «Η Τέχνη του Εικοστού Αιώνα», Τόμος 1ος, Εκδόσεις Επιστημονικών Βιβλίων και Περιοδικών

Πηγή: Art Magazine

Προϊόντα από... «ζωντανά υλικά». Engineers design ‘living materials’

Υλικά φτιαγμένα (και) από βακτήρια είναι το νέο επίτευγμα των εργαστηρίων του ΜΙΤ. An artist's rendering of a bacterial cell engineered to produce amyloid nanofibers that incorporate particles such as quantum dots (red and green spheres) or gold nanoparticles. IMAGE: YAN LIANG

Ερευνητές του Πανεπιστημίου ΜΙΤ των ΗΠΑ έκαναν ένα ακόμα βήμα για τη δημιουργία των λεγόμενων «ζωντανών υλικών», υλικών που συνδυάζουν ανόργανα και οργανικά συστατικά. Η έμπνευση προέρχεται από την ύπαρξη στη φύση υλικών όπως τα οστά, όπου συνυπάρχουν ανόργανα μέταλλα και ζωντανά κύτταρα.

Η μετατροπή

Hybrid materials combine bacterial cells with nonliving elements that can conduct electricity or emit light.

Μηχανικοί του ΜΙΤ, με επικεφαλής τον Τίμοθι Λου καθηγητή του Τμήματος Ηλεκτρολόγων Μηχανικών και Βιολογικής Μηχανικής, κατάφεραν να μετατρέψουν βακτηριακά κύτταρα, έτσι ώστε αυτά να παράγουν βιοφίλμ με ενσωματωμένα μη έμβια υλικά, όπως νανοσωματίδια χρυσού και κβαντικές κουκίδες.

Αυτά τα «ζωντανά υλικά», όπως αποκαλούνται, συνδυάζουν τα πλεονεκτήματα των έμβιων κυττάρων (άμεση ανταπόκριση στα ερεθίσματα του περιβάλλοντος, παραγωγή πολύπλοκων βιολογικών μορίων κ.α.) με τα οφέλη των άβιων υλικών (μεταφορά ηλεκτρισμού, εκπομπή φωτός κ.α.).

Στο μέλλον, τέτοια «υβριδικά» υλικά μπορεί να χρησιμοποιηθούν για τον σχεδιασμό πιο πολύπλοκων συσκευών, όπως νέου τύπου μπαταριών, ηλιακών κυψελών, αυτο-επιδιορθούμενων υλικών ή διαγνωστικών και περιβαλλοντικών αισθητήρων.

«Η ιδέα μας είναι να βάλουμε μαζί τον έμβιο και τον άβιο κόσμο, προκειμένου να δημιουργήσουμε υβριδικά υλικά, τα οποία θα έχουν ζωντανά κύτταρα μέσα τους και θα είναι λειτουργικά», δήλωσε ο Λου.

Το βακτήριο

3D reconstruction of an E. coli biofilm composed of two strains, one expressing GFP (green) and one tdTomato (red). A void in the biofilm can be seen in the central area of the image, part of many channels that run through the structure. Lu and his colleagues chose to work with the bacterium E. coli because it naturally produces biofilms that contain so-called “curli fibers” — amyloid proteins that help E. coli attach to surfaces. Each curli fiber is made from a repeating chain of identical protein subunits called CsgA, which can be modified by adding protein fragments called peptides. These peptides can capture nonliving materials such as gold nanoparticles, incorporating them into the biofilms.

Οι ερευνητές πειραματίστηκαν με το γνωστό βακτήριο E.coli που από τη φύση του παράγει βιοφίλμ, το οποίο περιέχει αμυλοειδείς πρωτεϊνες που το βοηθούν να προσκολλάται σε επιφάνειες. Αυτές οι πρωτεϊνες αποτελούνται από υπομονάδες (CsgA), οι οποίες είναι δυνατό να τροποποιηθούν έτσι ώστε πλέον να ενσωματώνουν άβια υλικά, όπως τα νανοσωματίδια χρυσού.

Προγραμματίζοντας γενετικά με κατάλληλο τρόπο τα κύτταρα του E.coli, οι ερευνητές κατάφεραν να ελέγξουν τις ιδιότητες του παραγόμενου βιοφίλμ και να δημιουργήσουν υβριδικά «ζωντανά» νανοσύρματα χρυσού, βιοφίλμ-αγωγούς του ηλεκτρικού ρεύματος και φιλμ με διάσπαρτες κβαντικές κουκίδες (μικροσκοπικούς κρυστάλλους με κβαντομηχανικές ιδιότητες). Ακόμη, μπόρεσαν να «καθοδηγήσουν» τα κύτταρα έτσι να επικοινωνούν μεταξύ τους και να μεταβάλλουν μόνα τους τη σύνθεση του βιοφίλμ με το πέρασμα του χρόνου.

«Δείξαμε ότι είναι δυνατό να φτιάξουμε κύτταρα που ‘μιλάνε' και μπορούν να αλλάξουν τη σύνθεση του υλικού. Ο απώτερος στόχος μας είναι να μιμηθούμε τον τρόπο που τα συστήματα της φύσης, όπως τα οστά, σχηματίζονται. Κανένας δεν λέει σε ένα οστό τι να κάνει, όμως αυτό δημιουργεί ένα υλικό αναποκρινόμενο στα περιβαλλοντικά σήματα» αναφέρει ο Λου.

Το εύρος των πιθανών πρακτικών εφαρμογών φαίνεται από το γεγονός ότι η έρευνα χρηματοδοτείται, μεταξύ άλλων, από τα Γραφεία Ερευνών τόσο του Πολεμικού Ναυτικού, όσο και του Στρατού, καθώς επίσης από το υπουργείο Άμυνας, τα Εθνικά Ινστιτούτα Υγείας και το Εθνικό Ίδρυμα Επιστημών των ΗΠΑ. Η έρευνα δημοσιεύεται στην επιθεώρηση «Nature Materials»

Διαστημικό «λουλούδι» θα αποκαλύπτει πλανήτες, Could flower power spot alien life? Nasa reveals giant space sunflower that could allow exoplanets to be photographed for the first time

To διαστημικό λουλούδι θα μπλοκάρει το φως του άστρου που παρατηρεί το τηλεσκόπιο και θα του επιτρέπει να παρατηρεί τους πλανήτες που υπάρχουν εκεί. The 'flower' would act as a giant 'starshade', blocking the light form stars and allowing researchers to photograph exoplanets.

Οι επιστήμονες ανέπτυξαν τα τελευταία χρόνια προηγμένη τεχνολογία και νέες μεθόδους εντοπισμού πλανητών που βρίσκονται σε άλλα αστρικά συστήματα. Όμως η απευθείας παρατήρηση και πολύ περισσότερο η οπτική καταγραφή (φωτογράφιση) ενός εξωηλιακού πλανήτη έχει αποδειχθεί εξαιρετικά δύσκολη υπόθεση. Ένα νέο σύστημα που αναπτύσσει η NASA θα επιτρέψει όπως υποστηρίζουν οι δημιουργοί του να «βλέπουμε» και να φωτογραφίζουμε μακρινούς πλανήτες. Έτσι θα μπορέσουμε ευκολότερα να ανακαλύψουμε ένα πλανήτη με συνθήκες φιλικές στην παρουσία της ζωής.

Το λουλούδι

Fullt unfurled, the starshade can block light, giving space telescopes a clearer view.

Ειδικοί του τμήματος JPL της NASA, το οποίο σηκώνει το μεγαλύτερο βάρος των διαστημικών προγραμμάτων της αμερικανικής υπηρεσίας, κατασκευάζουν μια επαναστατικού σχεδιασμού διαστημοσυσκευή που θα εγκαθίσταται κοντά σε ένα διαστημικό τηλεσκόπιο. Η συσκευή θα αποτελείται από πολλά μέρη που θα παραμένουν «διπλωμένα» μέχρις ότου το τηλεσκόπιο να έχει στοχεύσει κάποιο άστρο το οποίο έχει πιστοποιηθεί ότι διαθέτει ένα ή περισσότερους πλανήτες ή κάποιο άστρο στο οποίο υπάρχουν ενδείξεις της παρουσίας πλανητών.

 A prototype of one of the petals being tested by Nasa.

Τότε η συσκευή θα αρχίσει να... ξεδιπλώνεται μετατρεπόμενο σε ένα «αστροσκίαστρο» όπως το χαρακτηρίζουν οι δημιουργοί του. Η συσκευή σε πλήρη ανάπτυξη μοιάζει πολύ με λουλούδι.

The 'pretals' are arranged around a central structure, and microthrusters move if to the perfect position.

Αυτό το «λουλούδι» θα μπλοκάρει το φως του άστρου-στόχου καθαρίζοντας έτσι το οπτικό πεδίο του τηλεσκοπίου ώστε να δει καθαρά τον πλανήτη που υπάρχει εκεί, να τον παρατηρήσει άμεσα και να τον φωτογραφίσει.

Εκτός από τους περίπου δύο χιλιάδες πλανήτες που έχουν εντοπιστεί μέχρι σήμερα το  διαστημικό τηλεσκόπιο Kepler έχει υποδείξει την ύπαρξη άλλων τόσων. Έτσι η λειτουργία ενός συστήματος σαν τον «λουλούδι» της NASA αναμένεται να προσφέρει σημαντικές υπηρεσίες από την πρώτη κιόλας στιγμή της λειτουργίας του.

Γιώργος Σεφέρης, «Επί ασπαλάθων...». Giorgos Seferis, “Over Aspalathus Bushes…”

Marcin Owczarek, Democracy, 70x170cm, Photograph.

Είναι το τελευταίο ποίημα του Σεφέρη και δημοσιεύτηκε στο Βήμα (23.9.71) τρεις μέρες μετά το θάνατό του στην περίοδο της δικτατορίας. Το ποίημα βασίζεται σε μια περικοπή του Πλάτωνα (Πολιτεία 614 κ.ε.) που αναφέρεται στη μεταθανάτια τιμωρία των αδίκων και ιδιαίτερα του Αρδιαίου. Ο Αρδιαίος, τύραννος σε μια πόλη, είχε σκοτώσει τον πατέρα του και τον μεγαλύτερο του αδερφό του. Γι' αυτό και η τιμωρία του, καθώς και των άλλων τυράννων, στον άλλο κόσμο στάθηκε φοβερή. Όταν εξέτισαν την καθιερωμένη ποινή που επιβαλλόταν στους αδίκους και ετοιμαζόταν να βγουν στο φως, το στόμιο δεν τους δεχόταν αλλά έβγαζε ένα μουγκρητό. "Την ίδια ώρα άντρες άγριοι και όλο φωτιά που βρισκόταν εκεί και ήξεραν τι σημαίνει αυτό το μουγκρητό, τον Αρδιαίο και μερικούς άλλους αφού τους έδεσαν τα χέρια και τα πόδια και το κεφάλι, αφού τους έριξαν κάτω και τους έγδαραν, άρχισαν να τους σέρνουν έξω από το δρόμο και να τους ξεσκίζουν επάνω στ' ασπαλάθια και σε όλους όσοι περνούσαν από εκεί εξηγούσαν τις αιτίες που τα παθαίνουν αυτά και έλεγαν πως τους πηγαίνουν να τους ρίξουν στα Τάρταρα". (Πλ. Πολιτεία 616).

Ήταν ωραίο το Σούνιο τη μέρα εκείνη του Ευαγγελισμού

πάλι με την άνοιξη.

Λιγοστά πράσινα φύλλα γύρω στις σκουριασμένες πέτρες

το κόκκινο χώμα κι ασπάλαθοι

δείχνοντας έτοιμα τα μεγάλα τους βελόνια

και τους κίτρινους ανθούς.

Απόμακρα οι αρχαίες κολόνες, χορδές μιας άρπας αντηχούν ακόμη ...

Ο ναός του Ποσειδώνα στο Σούνιο.

 Γαλήνη.

- Τι μπορεί να μου θύμισε τον Αρδιαίο εκείνον;

Μια λέξη στον Πλάτωνα θαρρώ, χαμένη στου μυαλού τ' αυλάκια·

τ' όνομα του κίτρινου θάμνου

δεν άλλαξε από εκείνους τους καιρούς.

Το βράδυ βρήκα την περικοπή:

«Τον έδεσαν χειροπόδαρα» μας λέει

«τον έριξαν χάμω και τον έγδαραν

τον έσυραν παράμερα τον καταξέσκισαν

απάνω στους αγκαθερούς ασπάλαθους

και πήγαν και τον πέταξαν στον Τάρταρο, κουρέλι».

Maxim Kantor, Structure of Democracy, 2003-04

Έτσι στον κάτω κόσμο πλέρωνε τα κρίματά του

ο Παμφύλιος Αρδιαίος ο πανάθλιος Τύραννος.

31 του Μάρτη 1971

Ο Γιώργος Σεφέρης το 1921.

This is G.Seferis last poem, and was published three days after his death (23/9/71), in Vima newspaper, during the junta era in Greece. It is based on an excerpt of Plato's "Politeia", referring to the afterlife punishment of the unfair and especially Ardieus, a tyrant who had murdered his father and his older brother. Because of this, his punishment- and all tyrants in general- in the nether world was terrible. When the tyrants got the usual punishment of the unfair and were ready to come out into the light, the orifice didn't let them out and roared. "At the same time, some wild men nearby who knew what that roar stood for , grabbed Ardieus and the other tyrants,tied them down at hands and feet and beat and scratched them bad. Then, they drew them out the road through the aspalathus thorns and tore them apart and at the end they drove them down to Tartarus." (Plato, Politeia 616).

Sounion looked beautiful

that day of Annunciation,

in spring once again.

A few green leaves

around the rusty stones

colour red and the aspalathus bushes

ready, showing their long needles

and their yellow flowers.

Not far away the ancient columns,

threads of an harp

echoing still.

Sunset at Cape Sounion.

Tranquillity.

-What may reminded me

of that man Ardieus?

A word of Plato I suppose

lost in my brain's ditches.

The name of the yellow bush

did not change all this time.

In the night I found the excerpt:

"They tied him in hands and feet", he says,

threw him down and skinned him,

drew him farther and tore him apart,

over the aspalathus thorns,

grabbed him and left him as a rag

down in Tartarus."

Ilya Glazunov, The Market of Our Democracy, 1999

And so, in the nether world, paid his sins

Ardieus from Pamfylia, the sordid tyrant.

1971, March 31

English Translation: Panagiotis Xourafas

Giorgos Seferis

Ο Αριστοτέλης ως ιστορικός της φυσικής επιστήμης. Aristotle as an Historian of Science

Roman copy in marble of a Greek bronze bust of Aristotle by Lysippus, c. 330 BCE. The alabaster mantle is modern. Buste d'Aristote. Marbre, copie romaine d'un original grec en bronze de Lysippse (vers 330 av. J.-C.). Ancienne collection Ludovisi. On Wednesday, March 26, 2014 Richard McKirahan (Professor of Classics and Philosophy Pomona College, USA and Member of the Scientific Committee of the “Interdisciplinary Centre for Aristotle Studies”) will give a lecture entitled “Aristotle as an Historian of Science.” The lecture is the 4th of the series of the 2nd “International Colloquium on Aristotle.”

Το «Διεπιστημονικό Κέντρο Αριστοτελικών Μελετών», ύστερα από τον επιτυχημένο κύκλο διαλέξεων και εκδηλώσεων που πραγματοποίησε το περυσινό ακαδημαϊκό έτος, συνεχίζει και φέτος τις δραστηριότητες του, διοργανώνοντας εκδηλώσεις μεταξύ των οποίων και τον 2ο κύκλο του «Διεθνούς Colloquium για τον Αριστοτέλη», με ομιλητές ειδικούς Αριστοτελιστές από την Αγγλία, την Ιταλία, Ισπανία, τις ΗΠΑ και την Ελλάδα.

Francesco Hayez, "Aristotle", 1811. Aristotle is a towering figure in ancient Greek philosophy, making contributions to logic, metaphysics, mathematics, physics, biology, botany, ethics, politics, agriculture, medicine, dance and theatre. He was a student of Plato who in turn studied under Socrates. He was more empirically-minded than Plato or Socrates and is famous for rejecting Plato’s theory of forms.

Στόχος του «Διεθνούς Colloquium για τον Αριστοτέλη» είναι η σε βάθος εξέταση διαφόρων πτυχών της Αριστοτελικής φιλοσοφίας από ειδικούς μελετητές. Αναλύονται θέματα που ανήκουν στον χώρο της Λογικής, της Μεταφυσικής, της Θεολογίας, της Ηθικής και Πολιτικής φιλοσοφίας, της Οικονομίας, της Φυσικής, των Μαθηματικών, της Αστρονομίας, της Μετεωρολογίας, της Βιολογίας, της Ιατρικής, της Ψυχολογίας, της Φιλοσοφίας του νου, της Φιλοσοφίας της Επιστήμης, με στόχο, μεταξύ άλλων, τη συσχέτιση της Αριστοτελικής φιλοσοφίας με τα σύγχρονα δεδομένα στον χώρο της Φιλοσοφίας και των Επιστημών.

Στο πλαίσιο του Colloquium, την Τετάρτη 26 Μαρτίου 2014, και ώρα 19.00, ο Καθηγητής Κλασικών Σπουδών και Φιλοσοφίας στο Pomona College της Καλιφόρνια και Μέλος του Επιστημονικού Συμβουλίου του «Διεπιστημονικού Κέντρου Αριστοτελικών Μελετών» Richard McKirahan θα μιλήσει με θέμα «Ο Αριστοτέλης ως Ιστορικός της Φυσικής Επιστήμης». Τον ομιλητή θα προλογίσει η Πρόεδρος του ΔΙΚΑΜ, Ομότιμη Καθηγήτρια Δήμητρα Σφενδόνη-Μέντζου.

Rembrandt, Aristotle contemplating a bust of Homer, 1653.  As Professor McKirahan will elaborate in his lecture: “The aim of this project is to investigate the complex relation Aristotle had with his predecessors in the area of natural science, and chiefly with the Presocratic philosophers. Even though his surviving works do not have the form of historical writings, he frequently refers to his predecessors. References of this kind form an important element of his scientific research methodology. The question is whether they amount to history, whether or not they have a historical purpose. I employ Michael Frede’s taxonomy of different practices and approaches that are used in the history of philosophy to understand in what sense or senses Aristotle was in fact an historian of science and also to display his key role in the subsequent development of the practices of the history of science.”

Στόχος της ομιλίας του Richard McKirahan είναι η διερεύνηση της πολύπλοκης σχέσης του Αριστοτέλη με τους προηγούμενους στοχαστές στον τομέα των φυσικών επιστημών, και κυρίως με τους Προσωκρατικούς φιλοσόφους. Σύμφωνα με τον καθηγητή McKirahan: «Ακόμα και αν τα σωζόμενα συγγράμματά του δεν έχουν τη μορφή ιστορικής γραφής, συχνά αναφέρεται στους προκατόχους του. Και αναφορές αυτού του είδους αποτελούν σημαντικό στοιχείο της επιστημονικής και ερευνητικής μεθόδου του. Το ζήτημα είναι αν ισοδυναμούν με ιστορία, δηλαδή αν έχουν ιστορικό σκοπό, ή όχι. Χρησιμοποιώντας την κατάταξη που επινόησε ο Michael Frede για τις διαφορετικές πρακτικές και προσεγγίσεις ως προς την ιστορία της φιλοσοφίας, μπορούμε να καταλάβουμε με ποια έννοια ή με ποιες έννοιες ο Αριστοτέλης ήταν πράγματι ιστορικός της φυσικής επιστήμης και επίσης να αναγνωρίσουμε πόσο σημαντικός ήταν ο ρόλος του Σταγειρίτη για την επακόλουθη εξέλιξη των πρακτικών της ιστορίας της φυσικής επιστήμης».

Where and when: Research Dissemination Center Room 1, 3rd Septemvriou str., University Campus, Thessaloniki; Wednesday, March 26, 2014, at 7.00 p.m.

Η διάλεξη θα πραγματοποιηθεί στα ελληνικά και η είσοδος θα είναι ελεύθερη για το κοινό (Κέντρο Διάδοσης Ερευνητικών Αποτελεσμάτων ΑΠΘ, Αμφιθέατρο 1, 3ης Σεπτεμβρίου, Πανεπιστημιούπολη Θεσσαλονίκης).