Κωνσταντίνος Π. Καβάφης, Χαλδαϊκή Eικών

Albert Watson


Brassai, Passers by in the rain, 1935

Herbert Maeder, 1952

Dmitri Baltermants

Louis Stettner

Alfred Eisenstaedt, 1961

Andrei Pandele

Αrthur Εlgort

D I E T E R  B I S K A M P

Dru Donovan

G I O V A N N I  T I L O T T A

J E F F  T A N G E N

K O S M O B I L

Long way home


Lothar Reichel, 1970

Marcin Twardowski

Marvin E. Newman, Wall-street, 1956


Peer Kugler

R A P H A E L  G U A R I N O

Χαλδαϊκή Eικών

Thanatos on the right with his twin brother Hypnos/Sleep.

Πριν πλάσει ο θεός Εά τον άνθρωπον, γεμάτη

        ήτο η γη με γόνους απεχθείς

του Άψου — που ατέρμονας αβύσσους είχε σώμα —

        και του υγρού χάους Μουμού Ταμάτ.

Υπήρχαν τότε Μαχηταί με σώματα ορνέων·

        Λαοί κατά το σώμα άνθρωποι

και κόρακες την κεφαλήν· με κεφαλάς ανθρώπων

        Γένη μεγάλων ταύρων κ’ υψηλών·

και κύνες που εγαύγιζαν νυχθημερόν και είχον

        τέσαρα σώματα και τας ουράς

ιχθύων. — Ο καλός Εά και οι λοιποί θεοί μας

        τα όντα εξολόθρευσαν αυτά

πριν θέσωσι τον άνθρωπον εντός του Παραδείσου

        (εξ ου, οίμοι!, πώς έπεσεν οικτρώς). 

(Από τα Κρυμμένα Ποιήματα 1877;-1923, Ίκαρος 1993)

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης 

Αρχίλοχος, αποσπάσματα. ARCHILOCHUS FRAGMENTS

Coin from ancient Thasos showing showing Satyr and nymph, dated to late fifth century BC. Archilochus was involved in the Parian colonization of Thasos about two centuries before the coin was minted. His poetry includes vivid accounts of life as a warrior, seafarer and lover.

Πολλά δ' εἰς πόρνης γυναικὸς ἐρρυΐσκετ' ἔντερον

τὰ χρόνῳ μακρῷ πόνῳ τε συλλεγέντα χρήματα.

Ὁ χρόνος, ἡ σκληρὴ δουλειὰ καὶ ἡ ὑπομονὴ

ὁλόκληρες περιουσίες καταθέτουν

στῆς πουτάνας τὸ μουνί.

WONDERFUL GREEK APHRODITE, ca. 4th-3rd century BC. The goddess naked except for her robes which have slipped below the tops of her thighs, wearing only a necklace and armlets and bracelets on both arms, her long braids falling over her shoulders. 2.8 x 3.5 inches. Even with losses a quintessential portrayal of feminine beauty. Very rare this fine.

Ὑφ' ἡδονῆς σαλευομένη κορώνη.

Κουρούνα ποὺ φτερουγίζει ὀργασμό.

Archilochus Louvre

Ἓν δ' ἐπίσταμαι μέγα,

 τὸν κακῶς με δρῶντα δέννοις ἀνταμείβεσθαι κακοῖς.

Ἕνα πράγμα ξέρω καλά: νὰ ἐπιστρέφω ἀνοιχτὲς

 τὶς πληγὲς ποὺ μοῦ ἀνοίγουν.

«Η Κόρη με τα αμυγδαλωτά μάτια». Γύρω στα 500 π.Χ. Η πιο γοητευτική Κόρη που υπάρχει στην αθηναϊκή Ακρόπολη. Η νεανική γυναικεία χάρη έχει αποδοθεί με μεγάλη εκφραστική δύναμη. Η ανεπαίσθητη καμπύλη των πτυχών του ιματίου, οι λεπταίσθητοι πλόκαμοι των μαλλιών κι το έξοχο μοίρασμα της κόμης επάνω από το μέτωπο, τα εύχυμα χείλη και τα αινιγματικά μάτια συνθέτουν ένα απαράμιλλο σύνολο, που θα λαμποκοπούσε και με τη χρωματική του αρμονία.

Θυμέ, θύμ᾽ ἀμηχάνοισι κήδεσιν κυκώμενε

ἀνάδυ, δυσμενῶν δ' ἀλέξευ προσβαλῶν ἐναντίον

στέρνον ἐνδόκοισιν, ἐχθρῶν πλησίον κατασταθεὶς

ἀσφαλέως· καὶ μήτε νικῶν ἀμφαδὴν ἀγάλλεο

μήτε νικηθεὶς ἐν οἴκῳ καταπεσῶν ὀδύρεο·

ἀλλὰ χαρτοῖσίν τε χαῖρε καὶ κακαῖσιν ἀσχάλα

μὴ λίην· γίγνωσκε δ' οἷος ῥυσμὸς ἀνθρώπους ἔχει.

Καρδιά μου, ἀμήχανη καρδιά, πῶς μπερδεύτηκες ἔτσι;

Περίπλοκη ὑπόθεση ἡ δυστυχία. Συγκροτήσου.

Ἀποφάσισε τὴν αἰχμή σου, ἰσχυρίσου τὴν ὁρμή σου,

τρέξε τὴν ἐτοιμότητά σου, στάσου τὴν ἀντοχή σου.

Ὅταν νικᾶς, μὴν ἀνοίγεσαι πολὺ στὴν ἰκανοποίηση.

Ὅταν νικιέσαι, μὴν κλείνεσαι τελείως στὴν ἀπελπισία.

Συγκρατημένα. Συγκροτημένα.

Δυὸ τρεῖς κινήσεις εἶναι ἡ ζωή. Μάθε τις ἐπιτέλους.

A LARGE CANOSAN GREEK FUNERARY OINOCHOE, ca. 3rd century BC. At the base the finely modeled head of a lady or goddess with laurel leaf wreath. Above on a broad strap handle, the molded figure of an elegant lady wearing hat and cloak. Considerable white slip remaining with slight traces of pink and blue. Intact and very rare this type of vessel was made for the tomb without an enclosed bottom and not intended for daily use.

Ὡς Διωνύσοι᾽ ἄνακτος καλὸν ἐξάρξαι μέλος

οἶδα διθύραμβον οἴνῳ συγκεραυννθεὶς φρένας.

Ὅταν ξεσπάει μέσα μου ἡ μπόρα τοῦ κρασιοῦ,

ξέρω νὰ εἰσβάλλω πρῶτος στὸ χορὸ τοῦ κύριου Διονύσου.

Κούρος Τενέας, 575-550 π.Χ. Staatliche Antikensammlungen und glyptothek, Μόναχο, Christa Koppermann

Εἰμὶ δ' ἐγὼ θεράπων μὲν Ἐνυαλίοιο ἄνακτος,

καὶ Μουσέων ἐρατὸν δῶρον ἐπιστάμενος.

Δουλειά μου: ὁ πόλεμος

καὶ ἡ ποίηση ἐπίσης.

Η περιβαλλοντική αλλαγή μας έκανε έξυπνους; Climate change actually boosts human evolution as it forces us to move to new areas and work together

Beneficial: Far from hindering human development scientists now believe periods of climate change helped us evolve

Μπορεί το γεγονός ότι είμαστε έξυπνοι να οφείλεται σε μια σειρά από αλλαγές στο περιβάλλον; Αυτό υποστηρίζει μια ομάδα ερευνητών που, ανατρέποντας την κρατούσα θεωρία, διαπίστωσε ότι, σε μια περίοδο-κλειδί στην πορεία της εξέλιξης του ανθρώπινου είδους, το περιβάλλον στο οποίο ζούσαν οι πανάρχαιοι πρόγονοί μας άλλαζε συνεχώς ριζικά. Η ανάγκη προσαρμογής σε αυτές τις ακραίες μεταβολές, λένε οι ειδικοί, πυροδότησε την ανάπτυξη ιδιαίτερων γνωσιακών και νοητικών ικανοτήτων στους πρώτους ανθρώπους.

On the move: An artist's impression of early human hunters crossing the Bering Strait into North America around 25,000 years ago when freezing temperatures caused a 330ft drop in the sea level

Συγκεκριμένα οι αναλύσεις τους έδειξαν ότι την εποχή της εμφάνισης του άμεσου προγόνου μας, του Homo erectus, η Αφρική δεν «βίωνε» μια παρατεταμένη περίοδο ξηρασίας διάρκειας εκατομμυρίων ετών, όπως εθεωρείτο ως τώρα. Αντιθέτως, γνώριζε πολύ συντομότερες υγρές και ξηρές περιόδους που εναλλάσσονταν μεταξύ τους με αποτέλεσμα το τοπίο να μεταβάλλεται συνεχώς ανά μερικές γενεές από ξηρή σαβάνα σε πλούσιους δασότοπους και το αντίστροφο, αναγκάζοντας τα ανθρωποειδή που ζούσαν εκεί να αναπτύξουν νέες δεξιότητες για να μπορέσουν να επιβιώσουν.

Στη σαβάνα της Τανζανίας

Η αλλαγή της διαθέσιμης τροφής εξαιτίας της μεταβολής του περιβάλλοντος οδήγησε στην αύξηση των γνωσιακών δεξιοτήτων των πρώτων ανθρώπων Πηγή Nicolle Rager Fuller, National Science Foundation

Οι ερευνητές από τα πανεπιστήμια Penn State και Rutgers μελέτησαν ιζήματα από το Φαράγγι Ολντουβάι της Τανζανίας. Το φαράγγι αυτό, το οποίο βρίσκεται στο ανατολικό άκρο της Πεδιάδας Σερενγκέτι, θεωρείται η «κοιτίδα» της ανθρωπότητας, αφού εκεί έχουν βρεθεί τα απολιθώματα μερικών από τα αρχαιότερα ανθρωποειδή. Οι επιστήμονες επικέντρωσαν κυρίως το ενδιαφέρον τους σε υπολείμματα κεριών από φύλλα προκειμένου να διαπιστώσουν τι φυτά ευδοκιμούσαν στην περιοχή σε συγκεκριμένες χρονικές περιόδους πριν από περίπου δυο εκατομμύρια χρόνια, την εποχή δηλαδή κατά την οποία εμφανίστηκε ο Homo erectus.

«Εξετάσαμε τα κεριά των φύλλων επειδή είναι ανθεκτικά και διατηρούνται καλά μέσα στα ιζήματα» εξήγησε η Κάθριν Φρίμαν, καθηγήτρια βιογεωχημείας στο Penn State και εκ των επικεφαλής της μελέτης, η οποία δημοσιεύθηκε στην επιθεώρηση «Proceedings of the National Academy of Sciences».

Η εξέταση των δειγμάτων με αέρια χρωματογραφία και φασματομετρία μάζας καθώς και η ανάλυση των ισοτόπων άνθρακα έδειξαν ότι το περιβάλλον στο Φαράγγι Ολντουβάι γνώριζε για μια μακρά χρονική περίοδο μεγάλα «σκαμπανεβάσματα»: για ένα διάστημα κυριαρχούσε η ανοιχτή σαβάνα με τη χαμηλή βλάστηση αλλά αμέσως μετά αυτή έδινε τη θέση της σε «κλειστά» πυκνά δάση. Αυτή η εναλλαγή, όπως διαπιστώθηκε, σημειώθηκε περίπου πέντε ως έξι φορές μέσα σε διάστημα 200.000 χρόνων.

Ανατροπή της «Μεγάλης Ξηρασίας»

Scorched: A dry period 2million years ago which caused forests to disappear, forced early humans to adapt to life on the grassy plains

Τα ευρήματα αυτά έρχονται σε πλήρη αντίθεση με την κρατούσα άποψη η οποία θεωρούσε ότι την εποχή των πρώτων ανθρωποειδών η Αφρική βρισκόταν σε μια παρατεταμένη περίοδο προοδευτικής ξηρασίας – γνωστή ως η «Μεγάλη Ξηρασία» – η οποία διήρκεσε τρία εκατομμύρια χρόνια. «Τα δεδομένα μας όμως δείχνουν ότι δεν επρόκειτο για μια τεράστια, προοδευτική πορεία προς την ξηρασία, αντιθέτως το περιβάλλον ήταν εξαιρετικά μεταβλητό» τόνισε η δρ Φρίμαν.

Από την πλευρά του ο Κλέιτον Μαγκίλ, τελειόφοιτος στις γεωλογικές επιστήμες στο Penn State και εκ των συντελεστών της μελέτης, επεσήμανε ότι η «ποικιλία» των εμπειριών εξαιτίας της μεταβολής των περιβαλλοντικών συνθηκών μπορεί να πυροδοτήσει την ανάπτυξη των γνωσιακών ικανοτήτων – μια άποψη η οποία είναι διαδεδομένη στους ανθρωπολόγους.

During the ice age, Neanderthals (above) thrived in Europe, Denisovians in Asia and modern humans in Africa

«Οι πρώτοι άνθρωποι περνούσαν από το να έχουν στη διάθεσή τους δέντρα στο να έχουν στη διάθεσή τους μόνο χόρτα μέσα σε μόλις 10 ως 100 γενιές και η διατροφή τους θα πρέπει να άλλαζε αναλόγως» ανέφερε. «Οι μεταβολές στη διαθεσιμότητα της τροφής, στο είδος της τροφής ή στον τρόπο απόκτησής της μπορούν να πυροδοτήσουν εξελικτικούς μηχανισμούς για την αντιμετώπιση αυτών των αλλαγών. Το αποτέλεσμα μπορεί να είναι η αύξηση του μεγέθους του εγκεφάλου και της γνωσιακής ικανότητας, αλλαγές στην κίνηση, ακόμη και κοινωνικές αλλαγές».

Για να στηρίξει ακόμη περισσότερο τα ευρήματά της η ομάδα, στην οποία συμμετείχε επίσης η Γκέιλ Ασλεϊ, καθηγήτρια γεωλογικών και πλανητικών επιστημών στο Πανεπιστήμιο Rutgers, ανέπτυξε στατιστικά και μαθηματικά μοντέλα τα οποία συσχετίζουν τις μεταβολές που αποκάλυψαν τα ιζήματα με τη θερμοκρασία του νερού των γύρω ωκεανών όπως και με τις μεταβολές στην τροχιά της Γης (τους λεγόμενους «κύκλους του Μιλάνκοβιντς») που έχουν ως αποτέλεσμα την αυξομείωση της ηλιοφάνειας του πλανήτη.

Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα, Πάσο

By azien

(Τραγοῦδι ποὺ λέει ἕνας πιστὸς στὴν εἰκόνα

τὴν ὥρα ποὺ περνάει ἡ λιτανεία)

Παναγιὰ μὲ τὰ πλουμίδια

Παναγιὰ τῆς μοναξιᾶς

ὁλάνθιστη θεόρατη

τουλίπα

μεσ' στὸ καράβι ἀπὸ φῶς

περνᾶς

πάνω ἀπὸ τῆς πολιτείας

τὴν παλίρροια

ἀνάμεσα σὲ τραγούδια θαμπὰ

κι' ἀστέρια κρυσταλλένια

Παναγιὰ μὲ τὰ πλουμίδια

ἐσὺ περνᾶς

ἀπὸ τῆς στράτας τὸ ποτάμι

στὴ θάλασσα νὰ φτάσει

Ἀπόδοση : ΙΟΥΛΙΑΣ ΙΑΤΡΙΔΗ

Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα

Ντάνιελ Ρίχτερ. Daniel Richter

Jawohl und Gomorrah (2001). Oil on canvas, 225 x 370 cm

Richter attended Hochschule für bildendende Künste Hamburg from 1991-1995. Between 1992-1996 he studied with Werner Büttner – one of the protagonists, along with Martin Kippenberger, of the revival of expressive trends in painting during the 1980s –, and worked as assistant to Albert Oehlen. Between 2004 and 2006 he served as Professor for Painting at the Universität der Künste, Berlin. Since 2006, he has been teaching at Akademie der bildenden Künste, Vienna. He is married to director Angela Richter.

Rag Mal Eine Frau, 2009

Initially, Richter did abstract paintings, with a cosmos of forms intensely colourful to the point of being psychedelic – somewhere between graffiti and intricate ornamentation. Since 2002 he has painted large-scale scenes filled with figures, often inspired by reproductions from newspapers or history books.

Die Idealisten (2007-2008)

Within a stone’s throw of Daniel Richter’s studio in the funky neighborhood known as Mitte, the Berlin Biennale has laid out an international smorgasbord of artists, curators, dealers and critics. But the scraggly-haired, athletically built Richter—whose giant, cacophonous paintings overflow with exuberant graffiti scrawls, gobs of Day-Glo color and ghoulish references to Goya, Ensor and Munch—is deliberately steering clear of the action. From a window in the Gothic-style former postal-service carriage house where he has lived and worked in relative quiet for 10 years, the artist spots a journalist roaming a dilapidated courtyard and raps lightly on the darkened pane. Moments later he emerges—towering, unshaven—in a blue flannel bathrobe, pajamas and paint-speckled soccer shoes.

Dog Planet

Richter, 46, burst onto the already spirited German painting scene in 1995 with his first solo show, at the Contemporary Fine Arts Gallery (CFA), in Berlin, including works such as Love, whose colorful, free-form style evinced a fascination with punk rock and the album covers of R. Crumb and Raymond Pettibon. Four years later, Richter’s abstract squiggles and pinkish tones began to assume the shapes of faces in a crowd as he segued into figuration. But it wasn’t until 2000, when Phienox and Tuanus, also first displayed at CFA, revealed his keen grasp of color and dappled-light effects, that Richter’s meteoric ascent in Germany translated into a quick succession of gallery shows.

HMMMNGMEISE, 1995

Duisen (2004)

Enthusiasm for his work continues to grow. A sold-out show of Richter’s most recent paintings and drawings at Los Angeles’s Regen Projects this past February was followed a month later by an exhibition of new work, also sold out, at David Zwirner Gallery, in New York. This month, “Daniel Richter: A Major Survey” opens at Denver Art Museum, ending a tour that began in Hamburg and included stops in the Hague and Málaga, Spain.

Horde, 2007

The midcareer retrospective, which includes 25 large-scale paintings and nearly 40 smaller works from 1994 to the present, will finally give the artist broad institutional exposure in the United States. Organized by Denver’s recently appointed curator of modern and contemporary art, Christoph Heinrich, the exhibition rides a wave of international interest in contemporary German painters, among them Neo Rauch, Franz Ackermann, Thomas Scheibitz and now Richter.

Im Birkengrund

Richter often uses news photographs as sources for his work, and evidence of his reading preferences—from leaning towers of newspapers and magazines to existential novels—clutters the dining table of his small kitchen adjacent to the studio. He loves talking politics and unselfconsciously spouts provocative opinions. That said, the imagery of his best-known history paintings— friezelike depictions of comic-book superheroes, burlesque dancers, dogs and zombies confronting policemen—defies easy interpretation.

Jeans (2002)

The same is true of his more recent portraits of solitary instrumentalists and soldiers, whose fuzzy edges and shadows render guitars and guns interchangeable. “One minute, you have the melancholic blues folk musician, the heroic poor guy,” he says. “The next, you have the lost soul of a soldier entering a vast enemy area.” Presented from the rear, the figures in this series are stooped, abject, like prisoners awaiting their own execution but, says Richter, only half accepting their fate.

Les Paul Dictatorship, 2008

With its 30-foot ceilings and persistent damp chill, Richter’s studio has the feel of a giant garage, and in fact, the building was an auto body shop after it was abandoned by the post office. Overlapping Persian carpets do little to warm things up. A series of dark rooms off his studio reveals an unmade bed and shelves cluttered with books and records.

Mahnungen, 2008

It’s as if his real life exists elsewhere— which in some ways it does. After working in monk-like seclusion for two- to three-week periods, he joins his wife, Angela, a theater director, and their toddler son at their home in Hamburg for several days—or weeks—of rest. After this much-needed domesticity, he returns to Berlin to start the cycle all over.

Still. 2002. Oil and Ink on Canvas. 280 x 380 cm

Two enormous whitewashed wooden panels run the length and width of the cavernous space. In the room’s center, a single, swiveling office chair, its seat padded with a thick wool blanket, offers the perfect vantage from which to view an enormous painting in progress hanging from the smaller of the two panels.

The Entertainus

The Owner’s Historic Lesson

WE'LL NEVER STOP LIVING LIKE THIS, 2009

Trevelfast, 2004

Like a witness to Richter’s many contradictions, the picture features neither guitar hero nor soldier but a burning hand suspended before a horrified man in a blue suit and a frieze of fluorescent skeletons.