Ο σιωπηλός γυναικείος κόσμος της Montserrat Gudiol. The silent female world of Montserrat Gudiol

The renowned Catalan painter Montserrat Gudiol Corominas was born in 1933 in Barcelona, daughter of the art historian Josep Gudiol Ricart, she taught herself and arrived at her artistic language through her preoccupation with Catalan Gothic art combined with Surreal elements and influenced by Picasso's blue and pink periods. Gudiol uses an ancient painting technique: she applies colors in fine layers onto wooden panels grounded in plaster.

In 1950, she studied restoration of old paintings and focuses specifically on painting on wood and paper. It sets out in Spain but also in South Africa, the United States, Russia and Canada. In 1981 she became the first woman admitted to the Real Academia Catalana of Fine Arts of San Jordi. In 1998 she received the Cross of St. George.

Formed with his father, one of the most eminent teachers in the study of Catalan Art and grow within a family where art and music were a vital, necessary and everyday, Montserrat Gudiol has struggled since its inception to find a personal pictorial language and most sincere person who voluntarily avoids any style or fad. 

He knows that in matters of art, like everything, there is no middle. What matters above all, it's only beauty . And from this point of view, it is not safe to proclaim that the art of Montserrat Gudiol is timeless and beautiful, because it is true and sincere. Because only wants to express the feelings of the artist and because he expressed that he has gained expertise with an intense fight, with great effort, with a relentless tenacity.

The paintings and drawings Montserrat Gudiol impeccable reveal also the strong personality of a woman, her ability to work and struggle, her infinite tenderness of a mother, but also the extreme problems of human beings. Because, at the bottom of his creations are always a silence deep, mysterious and unsettling time, an emotional affection and also a certain anxiety, an unspeakable peace and a very human anguish. For this reason, the dialogue of his creations enriches us and makes us love so much and feel that so and so affectionate.

Πηγή: Montserrat Guidol website

Η επιληψία την έκανε ξαφνικά... ποιήτρια. A Woman’s Epilepsy Medication Turned Her Into a Compulsive Poet

Portrait of a Poetess by Italian (Florentine) School. Στα 76 χρόνια της, αφού διαγνώστηκε με επιληψία των κροταφικών λοβών και έλαβε την κατάλληλη θεραπεία, άρχισε να γράφει 10-15 ποιήματα την ημέρα ενώ πριν δεν είχε κανένα ενδιαφέρον για την ποίηση. Introducing what appears to be the exact opposite of writer’s block: After starting a new medication for epilepsy, a 76-year-old woman was suddenly stricken with an unstoppable urge to write poetry, according to a case study in the journal Neurocase.

Στα 76 της χρόνια ανέπτυξε μια άκρως σπάνια διαταραχή η οποία της χάρισε αστείρευτη επιθυμία να γράφει ποίηση. Η γυναίκα αυτή δεν σταματά να δημιουργεί ποιήματα και τώρα ο εγκέφαλός της μελετάται εξονυχιστικά από επιστήμονες οι οποίοι προσπαθούν να κατανοήσουν περισσότερα σχετικά με τη νευρολογική βάση της δημιουργικότητας.

Η ασθενής κατέφυγε σε ένα βρετανικό νοσοκομείο το 2013 με προβλήματα μνήμης και προσανατολισμού. Τα δύο προηγούμενα έτη εμφάνιζε σποραδικές επιληπτικές κρίσεις.

Διαγνώστηκε με επιληψία του κροταφικού λοβού και έλαβε το φάρμακο λαμοτριγίνη, το οποίο έβαλε τέλος στις επιληπτικές κρίσεις. Καθώς όμως οι κρίσεις υποχωρούσαν, ο ποιητικός οίστρος έβγαινε στην επιφάνεια. Η ηλικιωμένη γυναίκα άρχισε να γράφει «ψυχαναγκαστικά» ποίηση   είναι αξιοσημείωτο ότι η ποίηση δεν την ενδιέφερε ποτέ στη ζωή της μέχρι τότε.

15 ποιήματα την ημέρα

The Tragic Poetess by Frederic Leighton. Suddenly, the woman was writing 10 to 15 poems a day, becoming annoyed if she was disrupted. Her work rhymed but the content was banal if a touch wistful – a style her husband described as doggerel (see "Unstoppable creativity"). About six months after her seizures stopped, the desire to write became less strong, although it still persists to some extent. Doctors call the intense desire to write hypergraphia. It typically occurs alongside schizophrenia and an individual's output is usually rambling and disorganised. "It was highly unusual to see such highly structured and creative hypergraphia without any of the other behavioural disturbances," says the woman's neurologist, Jason Warren at University College London.

Ξαφνικά «γεννούσε» 10 ως 15 ποιήματα την ημέρα και μάλιστα ενοχλούνταν πολύ αν κάποιος τη διέκοπτε. Τα ποιήματά της είχαν ομοιοκαταληξία και μια «πινελιά» μελαγχολίας - η θεματολογία ήταν σχετικώς κοινότοπη και το στυλ άτεχνο. Περίπου έξι μήνες μετά το τέλος των επιληπτικών κρίσεων η επιθυμία για την ποίηση μειώθηκε, αν και συνεχίζει να υπάρχει ως έναν βαθμό.

Οι ειδικοί ονομάζουν την έντονη επιθυμία ενός ατόμου να γράφει «υπεργραφία». Η υπεργραφία εμφανίζεται συνήθως μαζί με τη σχιζοφρένεια και τις περισσότερες φορές η γραφή του ατόμου είναι ανοργάνωτη και χαοτική. «Ηταν πάρα πολύ ασυνήθιστο να βλέπουμε τόσο καλά δομημένη και δημιουργική υπεργραφία χωρίς τα άλλα προβλήματα συμπεριφοράς» εξήγησε ο Τζέισον Γουόρεν, νευρολόγος από το University College του Λονδίνου που παρακολουθεί την 76χρονη.

Αναδιοργάνωση των εγκεφαλικών κυκλωμάτων

The connection between temporal lobe epilepsy and creativity is well known. Lewis Carroll, Fyodor Dostoyevsky, Edgar Allan Poe, and Vincent van Gogh all likely experienced the condition. And the relationship between verse and unusual temporal lobe activity isn’t just noticeable in people with a diagnosed neurological disorder: A 1985 study of students who enjoyed writing poetry in their free time showed that they had many more spikes in temporal lobe activity, as recorded by an EEG, than their non-poet peers.

Τι ακριβώς συνέβη λοιπόν σε αυτή τη γυναίκα; Η ομάδα του δρος Γουόρεν εκτιμά, όπως αναφέρει και στο επιστημονικό έντυπο «Neurocase», ότι οι χρόνιες επιληπτικές κρίσεις της οδήγησαν σε «αναδιοργάνωση» κυκλωμάτων του εγκεφάλου - στη συγκεκριμένη περίπτωση επρόκειτο για τα συστήματα της γλώσσας τα οποία συνδέθηκαν με εκείνα που προκαλούν συναισθηματική απόκριση και αίσθημα επιβράβευσης, εξηγώντας έτσι τον ψυχαναγκασμό για γράψιμο. Τα κυκλώματα αυτά βρίσκονται σχετικά κοντά το ένα στο άλλο στους κροταφικούς λοβούς του εγκεφάλου. «Ίσως αυτά τα αναδιοργανωμένα κυκλώματα βρίσκονταν σε ύπνωση όταν οι κρίσεις λάμβαναν χώρα. Όταν οι επιληπτικές κρίσεις σταμάτησαν, βγήκαν στο προσκήνιο και έτσι εμφανίστηκε η νέα συμπεριφορά».

Έχουν υπάρξει και προηγούμενες αναφορές σχετικά με την εμφάνιση αλλαγών στη συμπεριφορά ασθενών όταν οι επιληπτικές κρίσεις τους άρχιζαν να υποχωρούν. Μάλιστα ο δρ Γουόρεν και οι συνεργάτες του έχουν ασχοληθεί και με μια άλλη περίπτωση επιληπτικού ασθενούς ο οποίος παρουσίασε έντονη, άσβεστη επιθυμία για τη μουσική όταν απαλλάχθηκε από τις κρίσεις του. Σε κάθε περίπτωση πάντως, τέτοιου είδους περιπτώσεις παραμένουν σε μεγάλο βαθμό στο σκοτάδι σε ό,τι αφορά την κατανόησή τους. «Τελικώς το να αποκαλυφθούν οι μηχανισμοί του εγκεφάλου που εμπλέκονται σε αυτό το φαινόμενο απαιτεί χρήση λειτουργικών απεικονιστικών τεχνικών όπως η λειτουργική μαγνητική τομογραφία» σημειώνει ο ειδικός.

Υπάρχει επίσης η πιθανότητα να υπήρξε αλληλεπίδραση μεταξύ των νευρικών αλλαγών που προκάλεσε στον εγκέφαλο της ασθενούς η λαμοτριγίνη και των αλλαγών που προκάλεσαν οι επιληπτικές κρίσεις, δημιουργώντας προδιάθεση σε κυκλώματα για αναδιοργάνωση.

Πληροφορίες για την ανθρώπινη συμπεριφορά

Ο δρ Γουόρεν συνιστά προσοχή σε ό,τι αφορά αυτές τις μεμονωμένες περιπτώσεις ασθενών υπογραμμίζοντας ότι πολλές φορές δεν μπορούμε να εξάγουμε από αυτές γενικευμένα συμπεράσματα. Σε κάθε περίπτωση όμως όπως λέει, αυτά τα περιστατικά μπορούν να μας προσφέρουν πολύτιμες πληροφορίες για την ανθρώπινη συμπεριφορά.

Για παράδειγμα, όταν σκεφτούμε το πώς γράφεται η ποίηση, θεωρούμε ότι αποτελεί «προϊόν» συνειδητής σκέψης και προσπάθειας. Η περίπτωση της 76χρονης όμως δείχνει ότι το γράψιμο άρχισε αυθόρμητα. Απεικονιστικές εξετάσεις του εγκεφάλου αποκάλυψαν ότι εμφανιζόταν ασυνήθιστη δραστηριότητα στον αριστερό κροταφικό λοβό, ο οποίος θεωρείται «κλειδί» σε ό,τι αφορά την παραγωγή της γλώσσας και τη λεκτική σκέψη. «Θα μπορούσαμε λοιπόν να υποθέσουμε ότι υπάρχουν κυκλώματα του εγκεφάλου που δημιουργούν μια άκρως οργανωμένη συμπεριφορά και τα οποία με κάποιον τρόπο ανάβουν όπως ένας υπολογιστής οδηγώντας ξαφνικά στην παραγωγή στίχων. Είναι πολύ εντυπωσιακό» καταλήγει ο δρ Γουόρεν.

Πηγή: New Scientist 

Tο μυστήριο με τους βράχους που «γλιστράνε μόνοι τους». Mystery of how rocks move across Death Valley lake bed solved

Σε μια ερημική περιοχή στην Καλιφόρνια που ονομάζεται κοιλάδα του θανάτου, βράχοι που ζυγίζουν μέχρι και 400 κιλά, φαίνονται σαν να έχουν συρθεί εκατοντάδες μέτρα. Newly published findings resolve the mystery of the moving rocks like this one that have left trails on the Racetrack playa in Death Valley National Park. Credit: Louis Sahagun / Los Angeles Times

Grooves in the dry mud trace the paths of the moving rocks. Credit: Don Bartletti / Los Angeles Times

Στις εικόνες βλέπουμε τα ίχνη που αφήνει αυτή η μυστηριώδης κίνηση των βράχων. Rocks on the Racetrack playa in Death Valley National Park. Credit: Don Bartletti / Los Angeles Times

Το φαινόμενο αυτό έχει παρατηρηθεί από το 1940 και πολλές ερμηνείες δόθηκαν από διάφορους ερευνητές και μη. 

The source of motion for the rocks on Death Valley's Racetrack playa had long puzzled geologists. Credit: Louis Sahagun / Los Angeles Times

Πρόκειται για ένα φαινόμενο που εξιτάρει τους λάτρεις των «υπερφυσικών» φαινομένων ή των UFO.

Richard Norris surveys one of several hundred rocks that have left trails as they moved across the surface of Racetrack Playa in Death Valley National Park. (Louis Sahagun / Los Angeles Times)

Όμως από τον χειμώνα του 2011 δυο ξαδέρφια, οι Richard D. Norris και James M. Norris, μαζί με τους συνεργάτες τους αποφάσισαν να μελετήσουν τον φαινόμενο τοποθετώντας 15 βράχους στην περιοχή, τους οποίους θα παρακολουθούσαν με σύστημα GPS. Επρόκειτο για το πιο βαρετό πείραμα στον κόσμο δήλωνε ο Ralph Lorenz, ένας από τους συνεργάτες της ομάδα.

Ένας από τους βράχους που παρακολουθούσαν με GPS οι πειραματιστές.

Και τον Δεκέμβριο του 2013, η τύχη χαμογέλασε στους Richard και James Norris Norris. Φτάνοντας στην κοιλάδα του θανάτου διαπίστωσαν ότι είχε καλυφθεί από πάγο, που το μεσημέρι έλιωσε δημιουργώντας ένα λεπτό στρώμα νερού επτά εκατοστών. Και οι πέτρες άρχισαν να κινούνται με ταχύτητες 2 έως έξι μέτρα ανά λεπτό. Να πως εξήγησαν την κίνηση των βράχων:

1. Η βροχή δημιουργεί ένα ρηχό στρώμα νερού 2. Το νερό παγώνει κατά τη διάρκεια της νύχτας και το πρωί ο πάγος σπάει σε λεπτά φύλλα 3. Ο άνεμος σπρώχνει τον πάγο που επιπλέει και ο πάγος τους ογκόλιθους. Ο πάγος δρα σαν ένα “πανί” που κάνει τους βράχους να γλιστράνε πάνω στο υγρό έδαφος με την βοήθεια του ανέμου.

Η ερμηνεία των Norris et al για την ολίσθηση των βράχων δημοσιεύεται με τίτλο “Sliding Rocks on Racetrack Playa, Death Valley National Park: First Observation of Rocks in Motion” στο plosone.org. Πρόκειται για την πρώτη άμεση επιστημονική παρατήρηση της κίνησης των βράχων με χρήση GPS, σε συνδυασμό με μετεωρολογικό σταθμό και κάμερες time-lapse.

Συγκλονιστική αναφορά σε ποίημα του 2ου αιώνα π.Χ. για το μυστικό της Αμφίπολης! Poem of the 2nd century BC for the secret of Amphipolis!

Εἰπέ, λέον, φθιμένοιο τίνος τάφον ἀμφιβέβηκας, βουφάγε; τίς τᾶς σᾶς ἄξιος ἦν ἀρετᾶς; Tell, lion, whose tomb do you guard, you slayer of cattle? And who was worthy of your valour? Anthologia Palatina 7.426.1-2 (Trans. M. Fantuzzi & R. Hunter). The lines above, by Hellenistic poet Antipater of Sidon, are as much of a tease today as they were when Oscar Broneer quoted them in The Lion Monument at Amphipolis in 1941. The Lion of Amphipolis, 1962. Photo ASCSA Archaeological Photographic Collection.

Μία απίστευτη αναφορά κάνει ο Αντίπατρος ο Σιδώνιος, ποιητής του 2ου αιώνα π.Χ., δηλαδή μόλις 200 χρόνια μετά την κατασκευή του τύμβου της Αμφίπολης, για το λιοντάρι του τύμβου.

Σε ποίημα του το οποίο υπάρχει και στην εισαγωγή του βιβλίου του αρχαιολόγου Όσκαρ Μπρόνεερ με θέμα "The Lion Monument of Amphipolis" που γράφτηκε το 1941, o αρχαίος ποιητής αναρωτιέται: «Εἰπέ, λέον, φθιμένοιο τίνος τάφον ἀμφιβέβηκας, βουφάγε; τίς τᾶς σᾶς ἄξιος ἦν ἀρετᾶς;»

Μετάφραση: "Πες, λέοντα, ποιανού τον τάφο φυλάς, εσύ που τρως τα βουβάλια; Ποιος ήταν άξιος των αρετών σου;" 

Η συγκεκριμένη αναφορά που χρονικά είναι πολύ κοντά στην πηγή και έχει καλύτερη πληροφόρηση κατά... 2.200 χρόνια, φέρνει στο φως μία πάρα πολύ σημαντική πληροφορία, που δένει με όσα σενάρια έχουν γραφτεί κατά καιρούς.

Τι δείχνει η αναφορά αυτή; 

The tomb so far...

1) Ότι ακόμα και τον 2ο αιώνα , δεν γνώριζαν τι υπάρχει μέσα στον τύμβο και το περιεχόμενο ήταν μυστικό.

2) Ότι οι πηγές είχαν χαθεί από τότε και όχι στα μετέπειτα χρόνια που κάηκε η βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας. Άρα κάποιος ήθελε να εξαφανίσει τις συγκεκριμένες αναφορές στον τύμβο και αυτές δεν χάθηκαν απλά στην μεγάλη καταστροφή της Αλεξάνδρειας.

In 2012 Greek archaeologists unearthed northeast of Amphipolis (location: 40.8394°N 23.8628°E) at a location called the Casta Hill, a vast tomb, the biggest burial tomb ever unearthed in Greece. The perimeter is 497 meters long and is made of limestone covered with marble. Until today there are three sections revealed by the excavation, each closed with a stone wall. There are two sphinxes just outside the entrance to the tomb. Two of the columns supporting the roof in the first section are in the form of Karyatids, apparently mimicking the fourth ce. BC style. The large size of the tomb indicates the prominence of the burial made there. The identity of the burial remains unknown, since the excavation is still going on. Dr. Katerina Peristeri, the archaeologist currently heading the excavation of the tomb, dates the tomb to the late period of the 4th Century BC, which is the period after the death of Alexander the Great (323 BC). Latest findings (2 October 2014).

Στη δημοσιότητα δόθηκε σήμερα σχέδιο από τη μαρμάρινη δίφυλλη πόρτα που βρέθηκε στον τρίτο διαφραγματικό τοίχο του τάφου της Αμφίπολης η οποία σύμφωνα με την εκτίμηση της ανασκαφικής - διεπιστημονικής ομάδας οδηγεί σε κλίμακα (σκάλα) που κατεβαίνει σε βάθος ίσως και 2 μέτρων. Η θύρα είναι κατασκευασμένη από μάρμαρο Αλυκής Θάσου- όπως είναι κατασκευασμένο και όλο το ταφικό συγκρότημα- με εφηλίδες, οι οποίες μιμούνται την κεφαλή καρφιών, όπως είθισται στις ξύλινες πόρτες και έχει την τυπική μορφή αυτών που βρίσκονται σε μακεδονικούς τάφους. Στη δυτική πλευρά της πόρτας διαπιστώθηκε ότι υπάρχει στροφέας, το σημείο κρέμασης της θύρας από την παραστάδα, κάτι σαν τους σημερινούς μεντεσέδες. Latest findings (2 October 2014).

3) Έχει δίκιο η Περιστέρη και ο Λεφαντζής που λένε ότι ο Λέων της Αμφίπολης ήταν στην κορυφή του τύμβου

4) Το μνημείο δεν ήταν επισκέψιμο στο εσωτερικό του, αλλά φύλαγε κάποιο μυστικό, επιβεβαιώνοντας την Περιστέρη που λέει πως οι επιχωματώσεις δεν έχουν προέλθει από φυσικά αίτια (πχ βροχές κτλ) αλλά ήταν από την κατασκευή του για να μην συληθεί το μνημείο.

Ποιος ήταν ο Αντίπατρος ο Σιδώνιος 

The original/traditional list of the Seven Wonders of the Ancient World comes from Greek Poet Antipater of Sidon (~140 BC).

Ο Αντίπατρος ήταν Έλληνας συγγραφέας και ποιητής του 2ου αιώνα π.Χ.. Είναι γνωστός για τον κατάλογο που συνέταξε για τα επτά θαύματα του αρχαίου κόσμου. Μάλιστα λέγεται ότι τα επισκέφτηκε όλα για να διαπιστώσει ιδίοις όμμασι αν άξιζε να συμπεριληφθούν στον κατάλογό του. Από σωζόμενα γραπτά που υπάρχουν φαίνεται να μαγεύτηκε από την μεγαλοπρέπεια του Ναού της Αρτέμιδος στην Έφεσο όπου και τον παρομοίασε με τον Όλυμπο. Πιθανολογείται ότι ο ίδιος μαζί με τον μαθηματικό και αρχιτέκτονα Φίλωνα τον Βυζαντινό (γεννημένο το 280 π.Χ. περίπου) ήταν παρατηρητές των επτά θαυμάτων.

Ρομποτικό χταπόδι από έλληνες ερευνητές. Robot Octopus Takes to the Sea

Early last year, we wrote up some betentacled research from Greece that explored what gaits were most effective at propelling a robotic octopus through water. The researchers commented that they were working on adding another physical feature flaunted by the biological version of the octopus: a web between their tentacles, which they hypothesized might help swimming speed or efficiency. Now the researchers report that the addition of a soft and supple silicone web has nearly doubled the speed of the roboctopus, and not satisfied with that, the scientists have also taught it to crawl, carry objects, and swim free in the Aegean Sea. Image: FORTH

Ρομποτικό χταπόδι το οποίο αναπτύχθηκε από έλληνες ερευνητές του Ιδρύματος Τεχνολογίας και Έρευνας (ΙΤΕ) βρέθηκε στο επίκεντρο δημοσιευμάτων του IEEE Spectrum και του Mashable, με αφορμή την πρόσφατη παρουσίασή του στην IEEE International Conference on Intelligent Robots and Systems (IROS) 2014 στο Σικάγο.

Το χταπόδι των ελλήνων ερευνητών είναι μία από τις ρομποτικές πλατφόρμες του ΕΥΟΡ (Εργαστήριο Υπολογιστικής Όρασης και Ρομποτικής) και αποτελεί ένα οκτάποδο ρομπότ εμπνευσμένο από τη μορφολογία και τις ικανότητες κίνησης του χταποδιού. Είναι κατασκευασμένο κυρίως από ελαστικά υλικά και, όπως αναφέρεται στην ιστοσελίδα του ΙΤΕ, «πειράματα στο νερό έδειξαν έναν καινοτόμο μηχανισμό υποβρύχιας κίνησης με κατάλληλο συνδυασμό κίνησης των βραχιόνων και του ʽδικτύουʼ», καθώς και την αποδοτικότητά του.

Όπως σημειώνεται στο δημοσίευμα του IEEE Spectrum, οι ερευνητές τόνισαν ότι η δουλειά τους επικεντρώνεται στην πρόσθεση στο ρομπότ του συγκεκριμένου χαρακτηριστικού του πραγματικού χταποδιού: του «δικτύου» μεταξύ των πλοκαμιών, που θεωρείται ότι βοηθά στην ταχύτητα κολύμβησης και την αποδοτικότητα. Η εισαγωγή ενός μαλακού και εύκαμπτου δικτύου σιλικόνης έχει διπλασιάσει την ταχύτητά του, ενώ παράλληλα οι ερευνητές το προίκισαν και με τη δυνατότητα να έρπει, να μεταφέρει αντικείμενα και να κολυμπά ελεύθερο.

Όπως επεσήμαναν οι ερευνητές, το ρομπότ θα μπορούσε να αποτελέσει μια καλή πλατφόρμα παρατήρησης της θαλάσσιας ζωής χωρίς να παρενοχλούνται τα πλάσματα, τα οποία σε βίντεο φάνηκαν να μην αντιδρούν αρνητικά στην παρουσία του- αρκεί βέβαια να μην γίνει απόπειρα παρακολούθησης οργανισμών που στοχοποιούνται από τα κεφαλόποδα. 

Scientists at the Foundation for Research and Technology-Hellas (FORTH) in Greece have created a robot octopus that swims and crawls. "Multi-arm Robotic Swimming With Octopus-Inspired Compliant Web," by Michael Sfakiotakis, Asimina Kazakidi, Avgousta Chatzidaki, Theodoros Evdaimon, and Dimitris P. Tsakiris from the Foundation for Research and Technology-Hellas (FORTH) in Greece, was presented last week at the IEEE International Conference on Intelligent Robots and Systems (IROS) 2014 in Chicago.

Το paper «Multi-arm Robotic Swimming With Octopus-Inspired Compliant Web» συνέταξαν οι Μιχαήλ Σφακιωτάκης, Ασημίνα Καζακίδη, Αυγούστα Χατζιδάκη, Θεόδωρος Ευδαίμων και Δημήτρης Τσακίρης του ΙΤΕ.

Στις υπόλοιπες ρομποτικές πλατφόρμες του ΕΥΟΡ περιλαμβάνονται το ρομπότ κυματοειδούς κίνησης «Νηρηίς», ρομποτικές ενδοσκοπικές κάψουλες, τα ρομπότ «ΛΕΥΚΟΣ», Plato και Peleas, το FLYBOT (ελικόπτερο που ανήκει στην κατηγορία των Rotorcraft Unmanned Aerial Vehicles- RUAV), μια ρομποτική αναπηρική καρέκλα εξοπλισμένη με αισθητήρες σόναρ και πανοραμική όραση και ο «ΤΑΛΩΣ» - μια ρομποτική πλατφόρμα RWI B21, εξοπλισμένη με σόναρ, υπέρυθρούς και bumper αισθητήρες και ένα TRC στερεοσκοπικό σύστημα.

Πηγή: spectrum.ieee.org

Η όσφρηση δείκτης της διάρκειας ζωής. Your nose knows death is imminent

Τα άτομα που είχαν τα χαμηλότερα σκορ στα τεστ... μυρωδιάς αντιμετώπιζαν πολύ αυξημένο κίνδυνο θανάτου στην πενταετία, σύμφωνα με τη μελέτη. Losing the sense of smell predicts death within five years, according to new research. A visitor smells the aroma of a rose at the Hampton Court Palace Flower Show. Photograph: David Levene

Με τον κίνδυνο πρόωρου θανάτου συνδέεται η σταδιακή απώλεια της όσφρησης στους ηλικιωμένους, σύμφωνα με αμερικανική μελέτη που δημοσιεύθηκε στο επιστημoνικό έντυπο PLoS One. Οι ερευνητές του Ιατρικού Κέντρου του Πανεπιστημίου του Σικάγου, πιστεύουν ότι η όσφρηση μπορεί να αποτελέσει αξιόπιστο προγνωστικό δείκτη της πρόωρης θνησιμότητας. 

Η... μυρωδάτη δοκιμή 

The inability of older adults to identify scents is a strong predictor of death within five years. Almost 40% of those who failed a smelling test died during that period, compared to 10% of those with a healthy sense of smell. Olfactory dysfunction predicted mortality better than a diagnosis of heart failure or cancer. Jayant Pinto, M.D., is shown with one of the Sniffin' Sticks used to test a patient's ability to identify scents for his research on olfactory dysfunction and aging. Credit: Robert Kozloff/The University of Chicago

Η επιστημονική ομάδα του καθηγητή Χειρουργικής δρα Τζαγιάντ Πίντο, μελέτησε στοιχεία από ένα αντιπροσωπευτικό δείγμα 3.000 ατόμων ηλικίας 57 - 85 ετών. Η μελέτη έγινε σε δύο στάδια. Στο πρώτο, οι συμμετέχοντες κλήθηκαν να αναγνωρίσουν διάφορες μυρωδιές (μέντας, ψαριού, πορτοκαλιού, τριαντάφυλλου και δέρματος). Στο δεύτερο στάδιο, μετά από μια πενταετία, οι ερευνητές έλεγξαν ποιοι συμμετέχοντες είχαν στο μεταξύ πεθάνει (430 ή το 12,5%) και συσχέτισαν τους θανάτους με την ικανότητα όσφρησης.

Το 45% αναγνώρισε και τις πέντε μυρωδιές, ενώ το 29% τις τέσσερις από τις πέντε. Το 20% βρήκε δύο ή τρεις από τις πέντε, ενώ το 3,5% ανήκε στους λεγόμενους «ανοσμικούς», καθώς το 2,4% βρήκε μόνο μια οσμή και το 1,1% δεν πέτυχε σωστά ούτε μια μυρωδιά. Όπως αναμενόταν, η ικανότητα όσφρησης μειώνεται με την ηλικία: το 64% των 57χρονων αναγνώρισε και τις πέντε μυρωδιές, ενώ μεταξύ των 85χρονων το ποσοστό αυτό ήταν μόνο 25%.

Σημαντικός κίνδυνος πρόωρου θανάτου

Η σταδιακή απώλειά της όσφρησης στους ηλικιωμένους συνδέεται με κίνδυνο πρόωρου θανάτου. The health of your nose may predict a five-year death sentence.

Η στατιστική ανάλυση έδειξε ότι μέσα στην πενταετία που είχε μεσολαβήσει, απεβίωσε το 39% όσων είχαν αποτύχει στο τεστ όσφρησης, το 19% όσων τα είχαν πάει μέτρια στη δοκιμασία και μόνο το 10% όσων είχαν τις καλύτερες επιδόσεις. Επίσης, αν κάποιος βρίσκεται σε ομάδα υψηλού κινδύνου λόγω υγείας και παράλληλα η όσφρησή του φθίνει, τότε ο κίνδυνος πρόωρου θανάτου είναι υπερδιπλάσιος.

Οι επιστήμονες δεν έχουν κατανοήσει πλήρως γιατί η όσφρηση σχετίζεται με τη θνησιμότητα. Είναι όμως αξιοσημείωτο ότι η δυσλειτουργία της όσφρησης αποτελεί καλύτερο δείκτη πρόγνωσης για πρόωρη θνησιμότητα σε σύγκριση με τη διάγνωση καρδιοπάθειας, καρκίνου ή πνευμονοπάθειας. Μόνο η σοβαρή ηπατοπάθεια είναι πιο ισχυρός δείκτης πιθανού θανάτου.

Προς χρήσιμο κλινικό τεστ

«Η απώλεια της αίσθησης της όσφρησης δεν αποτελεί άμεση αιτία θανάτου, αλλά έναν προάγγελο, ένα πρώιμο προειδοποιητικό σήμα ότι κάτι έχει ήδη πάει στραβά, ότι κάποια ζημιά έχει γίνει. Τα ευρήματά μας μπορεί να οδηγήσουν σε ένα χρήσιμο κλινικό τεστ, έναν γρήγορο και φθηνό τρόπο να εντοπίζουμε τους ασθενείς που κινδυνεύουν περισσότερο», σχολιάζει ο Δρ Πίντο.