Ένας Νείλος στον Τιτάνα. Cassini spots mini Nile River on Saturn moon Titan

Στην κοίτη του εξωγήινου Νείλου ρέει πιθανότατα αιθάνιο και μεθάνιο. This image from NASA's Cassini spacecraft shows a vast river system on Saturn's moon Titan. Image credit: NASA/JPL-Caltech/ASI

Το ραντάρ του διαστημικού σκάφους Cassini της NASA εντόπισε στο μεγαλύτερο φεγγάρι του Κρόνου ένα εξωγήινο αντίστοιχο του ποταμού Νείλου.

A miniature version of the Nile River, seen on Saturn’s moon Titan by the international Cassini mission. The river valley stretches more than 400 km from its ‘headwaters’ to a large sea, and likely contains hydrocarbons. The image was acquired on 26 September 2012, on Cassini’s 87th close flyby of Titan. The river valley crosses Titan’s north polar region and runs into Kraken Mare, one of the three great seas in the high northern latitudes of the moon. NASA/JPL–Caltech/ASI

Το ποτάμι που ανακαλύφθηκε στον Τιτάνα, συνολικού μήκους περίπου 400 χιλιομέτρων, εκβάλλει σε μια μεγάλη αλλά ρηχή θάλασσα, στην οποία καταλήγουν κι άλλα, μικρότερα ποτάμια.

Από το 2004, όταν η αποστολή Cassini έφτασε στο σύστημα του Κρόνου, οι πλανητολόγοι υποψιάζονταν ότι ο Τιτάνας διαθέτει λίμνες και ποτάμια. Μέχρι πρόσφατα αυτό ήταν σχεδόν αδύνατο να επιβεβαιωθεί, αφού ο δορυφόρος καλύπτεται από μια παχιά, πορτοκαλί και εντελώς αδιαφανή ατμόσφαιρα.

Ωστόσο το ραντάρ του Cassini κατάφερε να διαπεράσει το πέπλο του μυστηρίου -ο Τιτάνας είναι πλέον το μόνο άλλο σώμα του Ηλιακού Συστήματος στο οποίο έχουν ανακαλυφθεί θάλασσες, λίμνες και ποτάμια.

Σε αντίθεση όμως με ό,τι συμβαίνει στη Γη, της οποία ς ο υδρολογικός κύκλος αφορά το νερό, ο αντίστοιχος κύκλος του Τιτάνα αφορά υδρογονάνθρακες όπως το μεθάνιο και το αιθάνιο. Στην κατεψυγμένη επιφάνεια του δορυφόρου, οι υδρογονάνθρακες αυτοί εξατμίζονται, σχηματίζουν σύννεφα, πέφτουν ως βροχή και συγκεντρώνονται σε μεγάλους όγκους υγρού.

Σύγκριση της λίμνης Ontario Lacus του Τιτάνα με την εφήμερη λίμνη Ετόσα Παν της Ναμίμπια σε εικόνες ραντάρ. A region on Saturn’s moon Titan has been found to be similar to the Etosha Pan in Namibia, Africa. Both are ephemeral lakes – large, shallow depressions that sometimes fill with liquid. Cassini radar image JPL/NASA. Envisat radar image ESA. Composite image: LPGNantes

Η πρώτη εντυπωσιακή ανακάλυψη είχε έρθει το 2008, όταν το Cassini επιβεβαίωσε την ύπαρξη μιας μεγάλης λίμνης στην περιοχή Ontario Lacus του Τιτάνα. Δύο χρόνια αργότερα εντοπίστηκαν περιοχές που σκούρυναν απότομα έπειτα από βροχοπτώσεις και πιθανότατα αντιστοιχούν σε εποχικές, εφήμερες λίμνες. Μια ακόμα λίμνη που εντοπίστηκε το 2006 εκτιμάται ότι είναι μεγαλύτερη από το νησί της Λέσβου.

Ο «μίνι Νείλος» που διακρίνεται στις νέες εικόνες της αποστολής είναι το μεγαλύτερο ποτάμι που έχει ανακαλυφθεί ως σήμερα πέρα από τη Γη, επισήμαναν ερευνητές του αμερικανικού Πανεπιστημίου Brigham Young που μελέτησαν τα δεδομένα.

These two gray-scale images from NASA’s Space Shuttle show part of the Nile River, near the Fourth Cataract in Sudan. Image credit: NASA/JPL-Caltech

These are two views of part of the Nile River, near the Fourth Cataract in Sudan. The top image is a photograph taken with color infrared film from Space Shuttle Columbia in November 1995. The radar image at the bottom was acquired by the Spaceborne Imaging Radar C/X-Band Synthetic Aperture Radar (SIR-C/X-SAR) aboard Space Shuttle Endeavour in April 1994. The thick, white band in the top right of the radar image is an ancient channel of the Nile that is now buried under layers of sand. This channel cannot be seen in the photograph and its existence was not known before this radar image was processed. The area to the left in both images shows how the Nile is forced to flow through a chaotic set of fractures that causes the river to break up into smaller channels, suggesting that the Nile has only recently established this course. 

Οι επιστήμονες συμπεραίνουν ότι η κοίτη είναι γεμάτη υγρό επειδή το ποτάμι φαίνεται σκούρο και επίπεδο σε όλο του το μήκος. Οι εκβολές του, μάλιστα, είναι σχεδόν πανομοιότυπες με τα δέλτα των γήινων ποταμών.

Αγέλαστος Πέτρα. Agelastos Petra

Αναθηματικό ανάγλυφο Δήμητρας στην αγέλαστο πέτρα από το αρχαίο ιερό του ναού. Marmor relief found in the Hieron of Eleusis. According to Otto Rubensohn it shows on the right Demeter sitting on the Agelastos petra (mourning rock). On the left is a group of adorants with a servant maid carrying the mystical ciste on her head.

Η αγέλαστος πέτρα είναι βράχος στην Ελευσίνα. Ο τόπος αυτός θεωρείτο ιερός διότι σύμφωνα με την παράδοση η Δήμητρα κάθησε εδώ για να ξαποστάσει και να μοιρολογήσει την κόρη της Περσεφόνη που την άρπαξε ο Πλούτωνας. Ο Όττο Ρούμπενζον υποστήριζε την άποψη ότι η «αγέλαστος πέτρα» αποτελείτο από σειρά τριών βράχων που έδειχναν την είσοδο μιας σπηλιάς που θεωρείτο ότι ήταν η είσοδος για τον κάτω κόσμο. Οι τρεις βράχοι συνοδεύονταν και από τρεις πηγές νερού, τις Ανθίων, Πανθίων και Καλλίχρονον.

Το Πλουτώνιον στην Ελευσίνα. Plutonion in Eleusis

...«Στην αγέλαστο πέτρα κάθησε η θεά Δήμητρα όταν έψαχνε την Περσεφόνη. Στην Ελευσίνα, την πόλη των αρχαίων Μυστών».

Μια ταινία χωρίς αγγεία, ανασκαφές, αρχαιολόγους, και βρώμικα επαρχιακά δρομάκια. Η κάμερα, για δέκα σχεδόν χρόνια τριγυρνάει στην πόλη και τη γύρω περιοχή. Τη γη των Ελευσίνιων Μυστηρίων, την πόλη της Δήμητρας και της Περσεφόνης που μετατράπηκε τις τελευταίες δεκαετίες από το τσιμέντο και την μόλυνση σε μια από τις υποβαθμισμένες –περιβαλλοντικά και κοινωνικά– περιοχές της Αθήνας.

Η Αγέλαστος Πέτρα (2000) είναι μία ταινία από τον σκηνοθέτη Φίλιππο Κουτσαφτή.

Τιμήθηκε με το Πρώτο Bραβείο Tαινίας Tεκμηρίωσης στα Kρατικά Bραβεία Ποιότητας 2000, το Bραβείο καλύτερης ταινίας της Π.E.K.K., και Bραβείο Kοινού Φεστιβάλ Kινηματογράφου Θεσσαλονίκης.

“H Θεωρία της Σχετικότητας του Αϊνστάιν”, The Einstein Theory of Relativity

A frame from a German relativity film produced in 1922, published in Scientific American.

“H Θεωρία της Σχετικότητας του Αϊνστάιν” είναι μια ταινία του βωβού κινηματογράφου, σε σκηνοθεσία των Max και Dave Fleischer, που κυκλοφόρησε το 1923!

Τον Αύγουστο του 1922, το περιοδικό Scientific American ανακοίνωνε στους αναγνώστες του ότι γυρίστηκε μια βουβή ταινία που θα παρουσίαζε στο ευρύ κοινό τη θεωρία της σχετικότητας του Albert Einstein. Μερικούς μήνες αργότερα στις 11 Φεβρουαρίου 1923, κυκλοφόρησε το πρώτο animation που εκλαΐκευε την θεωρία της σχετικότητας.

The Einstein Theory of Relativity (1923) is a silent film directed by Max and Dave Fleischer and released by Fleischer Studios.

In August 1922, Scientific American published an article explaining their position that a silent film would be unsuccessful in presenting Albert Einstein's theory of relativity to the general public. They argued that only as part of a broader educational package including lecture and text would such a film be successful. Scientific American then went on to review frames from an unnamed German film reported to be financially successful.

Six months later, on February 11, 1923, the Fleischers released their relativity film, produced in collaboration with popular science journalist Garrett P. Serviss to accompany his book on the same topic. Two versions of the Fleischer film are reported to exist - a shorter two-reel (20 minute) edit intended for general theater audiences, and a longer five-reel (50 minute) version intended for educational use.

The Fleischers lifted footage from the German predecessor, Die Grundlagen der Einsteinschen Relativitäts-Theorie, directed by Hanns-Walter Kornblum, for inclusion into their film. Presented here are images from the Fleischer film and German film. If actual footage was not recycled into The Einstein Theory of Relativity, these images and text from the Scientific American article suggest that original visual elements from the German film were.

This film, like much of the Fleischer's work, has fallen into the public domain. Unlike Fleischer Studio's Superman or Betty Boop cartoons, The Einstein Theory of Relativity has very few existing prints and is available in 16mm from only a few specialized film preservation organizations.

From Wikipedia, the free encyclopedia

Η εποχή μας λέγεται... Ανθρωπόκαινο. The Dawn of the Anthropocene Era

Με τις ανθρώπινες δραστηριότητες να αλλάζουν δραστικά το πρόσωπο του πλανήτη, οι γεωλόγοι σκέφτονται να κηρύξουν την έναρξη μιας νέας γεωλογικής εποχής: του Ανθρωπόκαινου.

Δύσκολη υπόθεση ο ορισμός νέας γεωλογικής εποχής

Οι ανθρώπινες δραστηριότητες έχουν αλλάξει δραματικά το πρόσωπο του πλανήτη και έτσι οι γεωλόγοι κάνουν λόγο για μια νέα εποχή της Γης - το Ανθρωπόκαινο. Planet Earth: Are we living in a new geological era? Yes, argue British researchers, the Anthropocene

Στο ετήσιο συνέδριο της Αμερικανικής Εταιρείας Γεωφυσικής, οι ερευνητές συζήτησαν κυρίως τα κριτήρια με βάση τα οποία θα όριζαν την αρχή αυτής της επικυριαρχίας του ανθρώπου -παρά τις δραματικές αλλαγές που παρατηρούνται σε όλο τον κόσμο, ο ορισμός μιας νέας γεωλογικής εποχής είναι δύσκολη υπόθεση.

«Αν πρόκειται για νέα γεωλογική περίοδο, θα πρέπει να είναι εμφανής στο γεωλογικό αρχείο» επισήμανε στο LiveScience.com ο Άντονι Μπράουν του Πανεπιστημίου του Σαουθάμπτον στη Βρετανία.

Mankind's handwriting: This color mapped distribution shows how agriculture has changed nature.

Σύμφωνα με τον ίδιο, η έναρξη του Ανθρωπόκαινου θα μπορούσε να οριστεί με βάση τις αλλαγές που φέρνει στο σχηματισμό ιζημάτων η γεωργία. Για παράδειγμα, η αποψίλωση των δασών για τη δημιουργία καλλιεργητικών εκτάσεων αλλάζει την απορροή του βρόχινου νερού σε ποτάμια και λίμνες, δημιουργώντας συχνά ένα παχύ ίζημα λάσπης.

Άλλοι ερευνητές θεωρούν προβληματική αυτή την πρόταση, επισημαίνοντας ότι η γεωργία δεν υιοθετήθηκε ταυτόχρονα σε όλο τον πλανήτη. Σε ορισμένες περιοχές της Αφρικής, για παράδειγμα, η εντατική γεωργία είναι πρόσφατη εξέλιξη.

Έναρξη με βάση τις αποθέσεις χημικών;

Smoke stacks: Researchers say that mankind has changed the geosphere for the long term through, among other things, CO2 emissions.

Οι γεωλόγοι θα μπορούσαν να παρακάμψουν το πρόβλημα ορίζοντας την έναρξη του Ανθρωπόκαινου με βάση τις αποθέσεις χημικών ουσιών τον 20ό αιώνα, αφού η εκτεταμένη χρήση μολύβδου στη βενζίνη και στις μπογιές έχει ήδη αφήσει ίχνη αυτού του μετάλλου στα εδάφη όλου του κόσμου. Ένα άλλο κριτήριο θα μπορούσε να είναι η παρουσία πολυκυκλικών αρωματικών υδρογονανθράκων, οι οποίοι παράγονται από τις πυρκαγιές και την καύση ορυκτών καυσίμων.

«Στα μέσα του 20ού αιώνα καταγράφεται μια απότομη αύξηση σε αυτά τα χημικά στο έδαφος» είπε o Μάικλ Κρούγκε του Πολιτειακού Πανεπιστημίου Μοντκλέρ στο Νιού Τζέρσι.

Μια τέταρτη ιδέα για τον ορισμό της έναρξης του Ανθρωπόκαινου αφορά τις πρωτοφανείς μετατοπίσεις εδαφών από την εξορυκτική δραστηριότητα ή τη συσσώρευση ορυκτών από την καύση λιθάνθρακα, την παραγωγή τσιμέντου και τη χρήση λιπασμάτων.

Δείκτης τα θαμμένα πλαστικά υλικά; 

Should the detritus of modern human society, such as plastic bottles and tin cans, be used as geologic markers for a new, human-shaped geological era?  CREDIT: Steshkin Yevgeniy

Για άλλους γεωλόγους, το απλούστερο και ασφαλέστερο κριτήριο θα ήταν τα πλαστικά υλικά που θάβονται στα ιζήματα ή γεμίζουν τις χωματερές των πόλεων. Το κριτήριο δεν θα ίσχυε φυσικά μόνο για τις πυκνοκατοικημένες περιοχές, αφού τα πλαστικά σταδιακά διαλύονται σε κομματάκια που μπορούν να κάνουν το γύρο του κόσμου.

Πάντως, όποια άποψη κι αν επικρατήσει τελικά σχετικά με το Ανθρωπόκαινο, οι γεωλόγοι θα έπρεπε να λάβουν υπόψη και τους κλιματικούς και αστρονομικούς παράγοντες που συνήθως σηματοδοτούν τη μετάβαση σε μια νέα εποχή.

Όπως επισήμανε ο δρ Μπράουν, «πρέπει να συνδυάσουμε την ανθρωπογενή ποικιλότητα και τη φυσική ποικιλότητα στο κλιματικό σύστημα. Είναι ένα ερώτημα που οι γεωλόγοι δεν χρειάστηκε να αντιμετωπίσουν ποτέ στο παρελθόν».

«Πρωτοφανή» απολιθώματα πανάρχαιων πλασμάτων. Found: The tiny shrimp-like creatures that are 425 MILLION years old

Μια από τις εικόνες που ανασυνθέτουν την εικόνα του εξωτερικού μέρους αλλά και του εσωτερικού των πανάρχαιων οστρακόδερμων. A reconstruction of a tiny shrimp-like creatures 425 million years old that was found in Hertfordshire.

Μια εντυπωσιακή ανακάλυψη έκαναν ερευνητές στη Βρετανία. Εντόπισαν τα απολιθώματα ενός άγνωστου είδους οστρακόδερμου που μοιάζει με μικροσκοπική γαρίδα. Μαζί με το κέλυφος εντοπίστηκαν σε πολύ καλή κατάσταση τα πόδια, τα μάτια, τα βράγχια, το στομάχι και άλλα «μαλακά» μέρη του σώματος αυτών των όντων. 

Κάπως έτσι έμοιαζε το πανάρχαιο οστρακόδερμο σύμφωνα με την ανασύνθεση που έγινε στους υπολογιστές. They were named Pauline avibella, which researchers say is after a 'special person'.

Τα όντα αυτά ζούσαν στη Βρετανία όταν το κλίμα στην περιοχή ήταν υποτροπικό. Μέχρι στιγμής έχουν εντοπιστεί απολιθώματα από δύο μέλη του μυστηριώδους είδους το οποίο ονομάστηκε Pauline avibella. Οι επιστήμονες αναφέρουν ότι διατηρήθηκαν σε τόσο καλή κατάσταση επειδή καταπλακώθηκαν από ηφαιστειακή τέφρα. 

The tiny animals were virtually reconstructed using scanners which photographed each 'slice' of the fossil.

Ειδικοί του Πανεπιστημίου του Λέστερ χρησιμοποίησαν πολύπλοκες τεχνικές για να ανασυνθέσουν σε υπολογιστή την εικόνα αυτών των οστρακόδερμων. Η μελέτη δημοσιεύεται στην επιθεώρηση Proceedings of the Royal Society B.

Ποθητοί όσοι το παίζουν «δύσκολοι»! Playing Hard Make You More Attractive!

Περικλής Πανταζής, Πείσμα, π. 1875

Το παιχνίδι στρατηγικής κατά το οποίο άνδρες και γυναίκες το παίζουν… «δύσκολοι» αποτελεί τελικά ένα πανίσχυρο εξελικτικό εργαλείο με σκοπό την εξεύρεση του ιδανικού συντρόφου, υποστηρίζουν ερευνητές από την Αυστραλία και τη Σιγκαπούρη.

Σύμφωνα με τους ειδικούς των πανεπιστημίων της Δυτικής Αυστραλίας και Διοίκησης της Σιγκαπούρης, μέσα από τον ρόλο του «κακού» τα άτομα αυτά βάζουν σε δοκιμασία τη δέσμευση του συντρόφου τους.

Ξεσκεπάζοντας το ερωτικό παιχνίδι

Octave Lassaert, Ne sois pas cruelle, Lithogrraphie

Οι ερευνητές κατέγραψαν 58 διαφορετικούς τύπους της εν λόγω στρατηγικής, οι οποίοι ξεκινούσαν από το «σκωτσέζικο ντουζ» και έφταναν μέχρι την υποτιθέμενη αδιαφορία και την απόρριψη μέσω μηνυμάτων αυτόματου τηλεφωνητή.

«Παίζοντας τον ρόλο του “δύσκολου” τα άτομα αυτά – και κυρίως οι γυναίκες – ουσιαστικά δοκιμάζουν τα όρια της δέσμευσης του συντρόφου τους, μέχρις ότου λάβουν αυτό – ή αυτόν – που επιθυμούν» εξηγούν οι ψυχολόγοι.

«Διαπιστώσαμε ότι όσο περισσότερο κάποιος εμφανίζεται ως μη διαθέσιμος, τόσο περισσότερο το έτερον ήμισυ προτίθεται να επενδύσει στη σχέση. Φαίνεται λοιπόν ότι ισχύει αυτό που λένε, ότι η απουσία κάνει την καρδιά να χτυπά πιο γρήγορα» προσθέτουν.

Όπως εξηγούν με δημοσίευσή τους στο επιστημονικό έντυπο «European Journal of Personality», οι ερευνητές πραγματοποίησαν μια μελέτη αποτελούμενη από τέσσερα διαφορετικά στάδια, στα οποία συμμετείχαν συνολικά 1.500 άτομα σε ρόλο «δύσκολου» ώστε να δουν πώς ακριβώς λειτουργεί η συγκεκριμένη στρατηγική. Στην πορεία οι συμμετέχοντες κλήθηκαν να συμπληρώσουν ερωτηματολόγια γύρω από το ποια τακτική είχαν ακολουθήσει, πόσο συχνά την εφάρμοζαν και ποιο ήταν το αποτέλεσμα.

Προς αναζήτηση του ιδανικού πατέρα των παιδιών τους οι γυναίκες βάζουν τους συντρόφους τους συχνά στον... «πάγο», υποστηρίζουν οι επιστήμονες

Από τα στοιχεία που συνέλεξαν οι ερευνητές, φάνηκε ότι οι γυναίκες έπαιζαν συχνότερα τέτοιου είδους «παιχνίδια» συγκριτικά με τους άνδρες. Κάτι τέτοιο, πιστεύουν οι ειδικοί, ίσως συμβαίνει γιατί οι γυναίκες προσπαθούν με τον τρόπο αυτόν να συλλέξουν όσες περισσότερες πληροφορίες μπορούν γύρω από τον υποψήφιο πατέρα των παιδιών τους. Από την πλευρά τους, οι άνδρες ενδεχομένως να καταλήγουν στον ρόλο του «δύσκολου» πιο σπάνια, υπό τον φόβο του ότι μπορεί να χάσουν ευκαιρίες σεξουαλικής συνεύρεσης.

«Επειδή ακριβώς μια γυναίκα ρισκάρει περισσότερα μέσα από τις σχέσεις της – π.χ. μέσω μιας εγκυμοσύνης – εξελικτικά τείνει να διαλέγει τον καλύτερο δυνατό σύντροφο» εξηγούν οι επιστήμονες στη μελέτη τους.

Ψυχολογικά «όπλα» ανά φύλο

Σίλεια Δασκοπούλου, Γατούλες του Σέξ, 1975

Από ό,τι είδαν οι ειδικοί, πρώτη σε προτίμηση ερχόταν η τακτική της υψηλής αυτοπεποίθησης, δεύτερη η διατήρηση φιλικών σχέσεων με άλλους υποψηφίους και τρίτη η αποχή από το σεξ.

Οι γυναίκες φάνηκε ότι χρησιμοποιούσαν περισσότερο τακτικές που περιελάμβαναν σαρκασμό, αποχή από το σεξ, τον ρόλο της απασχολημένης, πειράγματα, φλερτ με άλλους άνδρες και την απάντηση-απόρριψη τηλεφωνικών κλήσεων υποψήφιων γαμπρών μέσω… αυτόματου τηλεφωνητή.

Οι άνδρες από την πλευρά τους, φάνηκε να υιοθετούν περισσότερο τρεις τακτικές: τον ρόλο του σκληρού και του αγενή, τον αποστασιοποιημένο γλυκό χωρίς να τηλεφωνούν συχνά στη σύντροφό τους και τον ρόλο του κακού κάνοντας τη σύντροφο να αισθάνεται τιποτένια.

Η αποκάλυψη των «Χόμπιτ», What a hobbit REALLY looks like: Researchers reconstruct the face of Homo floresiensis

Το πρόσωπο του θηλυκού «Χόμπιτ» που ζούσε στην Ινδονησία όπως το δημιούργησαν οι ερευνητές. A reconstruction of the face of Homo floresiensis unearthed by Professor Mike Morwood and the Liang Bua archaeological team in Flores, Indonesia in 2003, and dubbed the 'hobbit human'

Ομάδα ερευνητών στην Αυστραλία μελέτησε τα απολιθώματα των μικροσκοπικών ανθρώπων που ανακαλύφτηκαν το 2003 στο νησί Φλόρες της Ινδονησίας και η ύπαρξη τους έχει προκαλέσει πολλές συζητήσεις στην επιστημονική κοινότητα. Οι ερευνητές προσπάθησαν να δημιουργήσουν την πιθανή όψη που είχαν αυτοί οι άνθρωποι οι οποίοι εξαιτίας του μεγέθους τους έλαβαν το όνομα της μικροκαμωμένης φυλής των ιστοριών του Τζ.Ρ.Ρ. Τόλκιν, των Χόμπιτ. 

The researchers painstakingly reconstructed the face from skill fragments found in Flores, adding muscle and skin to reveal her face

Οι ερευνητές παρουσίασαν το (πιθανό) πρόσωπο αυτών των ανθρώπων για τους οποίους υπάρχει επιστημονική διαμάχη για το αν πρόκειται για ξεχωριστό είδος ή αν επρόκειτο για «κανονικούς» ανθρώπους που συρρικνώθηκαν είτε εξαιτίας κάποιας γενετικής ασθένειας είτε για να προσαρμοστούν στις συνθήκες που ζούσαν. 

Το πρόσωπο

Martin Freeman as the Hobbit Bilbo Baggins in the fantasy adventure The Hobbit: An Unexpected Journey. Now researchers have revealed what the fossils dubbed the 'hobbit human' looked like.

Η επίσημη ονομασία αυτών των ανθρώπων είναι Ηomo Floresiensis, το ύψος τους δεν ξεπερνούσε το ένα μέτρο και το βάρος τους ήταν περίπου 30 κιλά. Βάση των ευρημάτων που έχουν εντοπιστεί μέχρι σήμερα ζούσαν στο νησί για ένα διάστημα 60 χιλιάδων ετών και εξαφανίστηκαν για άγνωστη μέχρι στιγμής αιτία πριν από περίπου 12 χιλιάδες έτη.

Dr Susan Hayes (right) looking at a replica of Homo floresienses with Penny Williamson from UOW¿s Earth and Environmental Sciences

Ερευνητές του Πανεπιστημίου Wollongong μελέτησαν τα απολιθώματα που έχουν εντοπιστεί και παρουσίασαν το πρόσωπο ενός θηλυκού H.Floresiensis ηλικίας 30 ετών. 

«Δεν μπορείς να την πεις όμορφη αλλά σίγουρα μπορείς να πεις ότι έχει διακριτά χαρακτηριστικά» αναφέρει η Σούζαν Χέις, ανθρωπολόγος με γνώσεις ιατροδικαστικής που ήταν επικεφαλής των ερευνητών. Η παρουσίαση έγινε σε μεγάλο συνέδριο αρχαιολογίας που γίνεται αυτές τις μέρες στην Αυστραλία και συμπίπτει χρονικά με την κυκλοφορία της ταινίας «Χόμπιτ» του Πίτερ Τζάκσον.