Θέλετε να γίνετε νονός ενός φεγγαριού; Astronomers Ask Public to Help Name Pluto's New Moons

Το 1978 οι επιστήμονες ανακάλυψαν ότι ο μακρινός, παγωμένος Πλούτωνας διέθετε ένα δορυφόρο τον οποίο ονόμασαν Χάροντα. Πέρασαν 27 χρόνια για να εντοπιστούν άλλοι δύο, η Νύχτα και η Ύδρα. Ομάδα ερευνητών από το Ινστιτούτο αναζήτησης εξωγήινης ζωής SETI εντόπισε το 2011 και το 2012 άλλα δύο σώματα που κινούνται σε τροχιά γύρω από τον Πλούτωνα.

These images by the Hubble Space Telescope show the new moon discovered around Pluto.

Η ομάδα των ερευνητών ζητά τώρα από τους φίλους του Διαστήματος να τους βοηθήσουν στην επιλογή των ονομάτων των δύο φεγγαριών. Έφτιαξαν μια λίστα από υποψήφια ονόματα και δημιούργησαν έναν δικτυακό τόπο (http://www.plutorocks.com/) στον οποίο οι επισκέπτες μπορούν να ψηφίσουν δύο από αυτά.

Gustave Dore, Charon from the Divine Comedy

 Hades with Cerberus (Heraklion Archaeological Museum)

Charles-François Lebœuf, Dying Eurydice (1822), marble

One of the most famous depictions of Heracles, originally by Lysippos (Marble, Roman copy called Hercules Farnese, 216 CE)

Orpheus (left, with lyre) among the Thracians, from an Attic red-figure [bell-krater (ca. 440 BC)

Persephone opening a liknon, on a pinax from Locri

Hypnos and Thanatos carrying dead Sarpedon, while Hermes watches. Inscriptions in ancient Greek: HVPNOS-HERMES-θΑΝΑΤΟS (here written vice versa). Attic red-figured calyx-krater, 515 BC.

Τα υποψήφια ονόματα σχετίζονται φυσικά με τον μυθικό κόσμο του Πλούτωνα, τον κάτω κόσμο όπου μεταβαίνουν οι ψυχές μετά τον θάνατο. Η λίστα περιέχει ονόματα όπως: Αχέροντας, Κέρβερος, Ευρυδίκη, Ηρακλής, Ορφέας, Περσεφόνη, Ύπνος.

Ο τάφος με το χρυσό στεφάνι έκρυβε μία από τις πρώτες Θεσσαλονικιές!

Η 25χρονη Θεσσαλονικιά που ζούσε δίπλα στο Μετρό…τον 3ο αιώνα π.Χ!

Ένα εύρημα σπουδαίας αρχαιολογικής αξίας ήρθε στο φως κατά τη διάρκεια των εργασιών του μετρό στο εργοτάξιο, στο Σταθμό Δημοκρατίας. Πρόκειται για μια ενταφιασμένη νεαρή γυναίκα που ήταν στεφανωμένη και έφερε στα αφτιά χρυσά σκουλαρίκια. Εντός του τάφου βρέθηκε ακόμη ένας χάλκινος καθρέφτης, αλλά και μια εγχάρακτη επιγραφή. Η γυναίκα αυτή ήταν μια από τις πρώτες κατοίκους της Θεσσαλονίκης, αφού η ταφή της προσδιορίζεται τις πρώτες δεκαετίες του 3ου αι. π.Χ.

«Ήταν ένα απρόβλεπτο εύρημα. Είναι και αυτό χρυσό και εξίσου περίτεχνο και σπάνιο», είπε για το χρυσό στεφάνι η κ. Μισαηλίδου. «Στο ανατολικό νεκροταφείο υπήρχαν δυο τάφοι, όπου είχαν εντοπιστεί από τέσσερα στεφάνια στον καθένα. Εδώ, στη συγκεκριμένη ταφή βρέθηκε μόνο αυτό, πάνω στο κρανίο μιας γυναίκας που υπολογίζουμε κάπου στα 25 χρόνια. Φαίνεται ότι είναι παρόμοιας τεχνικής με τα πρώτα που εντοπίστηκαν. Εξάλλου, δεν πρέπει να υπήρχαν και πολλά εργαστήρια που ασχολούνταν με την κατασκευή αντίστοιχων στεφανιών. Επίσης, η νεκρή φορούσε χρυσά ενώτια (σκουλαρίκια) στα αφτιά, ενώ μέσα στον τάφο βρέθηκε και ένα χάλκινο κάτοπτρο (καθρέφτης), αλλά και μια εγχάρακτη επιγραφή, την οποία ωστόσο μελετάμε ακόμα. Είναι ενδιαφέρον ότι ο τάφος στον οποίο βρέθηκε ήταν μεν σχετικά απλός, αλλά μεγάλος για τα δεδομένα του νεκροταφείου, που είναι πολύ πυκνοί οι τάφοι. Κάποιες φορές, όταν οι τάφοι είναι απλοί, διαθέτουν πιο σημαντικά κτερίσματα. Άλλες φορές, όταν είναι πιο φροντισμένος εξωτερικά ο τάφος, μπορεί να μη μένουν λεφτά για να τοποθετήσουν σημαντικά κτερίσματα. Πάντως, η γυναίκα αυτή πρέπει να είναι από τις πρώτες κατοίκους και τις πρώτες νεκρές της Θεσσαλονίκης. Η ταφή χρονολογείται στις πρώτες δεκαετίες του 3ου αιώνα π.Χ. ενώ η πόλη ιδρύεται το 316 π.Χ.», πρόσθεσε.

Ο «γραμματέας» και ο «αθλητής»

Όπως τόνισε, η σημασία του νεκροταφείου, που χρονολογείται από τις αρχές του 3ου αι. π.Χ. μέχρι τον 4ο αι. μ.Χ., είναι μεγάλη. «Αυτό το νεκροταφείο είναι κοντά στην πόλη και έχει ιδιαίτερη αξία, επειδή είναι αρκετά πυκνό και επειδή αναπτύχθηκε δίπλα σ' ένα δρόμο. Ένα τμήμα του δε σώζεται, επειδή εκ των υστέρων λειτούργησε ως αποθηκευτικός χώρος, με αποτέλεσμα να ισοπεδωθούν παλιότερα τμήματά του. Έχουν αποκαλυφθεί περισσότεροι από 200 τάφοι σε μια αναλογικά μικρή έκταση, με ποικίλες μορφές (κιβωτιόσχημοι, λακκοειδείς, κεραμοσκεπείς), ενώ προκύπτουν και σημαντικά ταφικά έθιμα. Έχουμε, λοιπόν, και καύση και ενταφιασμό. Γίνονταν επιτόπιες μεγάλες πυρές σε μεγάλους λάκκους και μετά έπαιρναν τα οστά και τα πήγαιναν σε τεφροδόχα αγγεία και τα έθαβαν εκεί. Τόσες πολλές πυρές και δεδομένης και της έλλειψης χώρου, συναντούμε πρώτη φορά. Ίσως να πρόκειται και για οικογενειακές πυρές, έχουν μάλιστα και περιβόλους γύρω γύρω, ενώ μια από τις ιδιομορφίες είναι και οι βωμοί ή βωμοειδείς κατασκευές που λειτουργούσαν ως σήμανση για τους τάφους. Δηλαδή μπορεί κάτω ή δίπλα από τους τάφους να υπήρχαν βωμοί που έμοιαζαν με κύβο ή που είχαν κυκλικό σχήμα και που μάλιστα κάποιες φορές ήταν επιχρυσωμένοι εξωτερικά», επισήμανε.

Σε 28.225 ανέρχονται, μέχρι στιγμής, τα κινητά ευρήματα από τις ανασκαφές του μετρό ενώ ανάμεσά τους υπάρχουν και οκτώ χρυσά στεφάνια.

Εντυπωσιακά είναι τα κτερίσματα που εντοπίστηκαν στην ανασκαφή και που πολλές φορές μαρτυρούν στοιχεία για την κοινωνική τάξη, την επαγγελματική ιδιότητα, ακόμα και για τις συνήθειες του νεκρού. «Εντοπίστηκαν κοσμήματα, μυροδοχεία, γυάλινα αγγεία (κάποια μάλιστα βρέθηκαν "τσαλακωμένα" επειδή ρίχνονταν στις πυρές, αλλά είναι ευδιάκριτο το προ της πυράς σχήμα τους), βρέθηκαν ειδώλια (γυναικείες μορφές, και βοοειδή), ενώ κάποια από τα κτερίσματα χαρακτηρίζουν το νεκρό και ως προς την επαγγελματική του ιδιότητα. Για παράδειγμα, σε κάποιες ταφές βρέθηκαν οστέινα μελανοδοχεία με τις γραφίδες τους, οπότε μπορούμε να συμπεράνουμε ότι επρόκειτο για κάποιο είδος γραμματέα. Αλλού πάλι ήρθαν στο φως στιλαγγίδες (συγκεκριμένα ένας κρίκος με δυο στιλαγγίδες), ένα είδος εργαλείου που χρησιμοποιούνταν για να μαζεύει το λίπος από τα σώματα των αθλητών μετά τους αγώνες. Συμπεραίνουμε, λοιπόν, ότι ο νεκρός αυτός είχε σχέση με τον αθλητισμό. Τέλος, εντοπίστηκαν νομίσματα, αλλού ο κλασικός χαρώνειος οβολός, το απαραίτητο κατά τις αρχαίες παραδόσεις νόμισμα για το πέρασμα των νεκρών στον Κάτω Κόσμο, και αλλού νομίσματα μέσα σε πουγγί, που κρατούσε στο χέρι ο νεκρός», τόνισε.

ΠΗΓΗ: Αγγελιοφόρος

«Σουίτ Μούβι» του Ντούσαν Μακαβέγιεφ. “Sweet Movie” by Dušan Makavejev

Ο Σέρβος Dusan Makavejev, όταν έκανε το 1974 το Sweet Movie, ήταν ακόμα Γιουγκοσλάβος και είχε ήδη εξοριστεί από την χώρα του για το  W.R.: Mysteries of the Organism (1971), ενώ η Anna Pruncal εξορίστηκε για 7 χρόνια από την Πολωνία για την συμμετοχή της στο Sweet Movie. Η ταινία είναι απαγορευμένη στην Αγγλία, τον αγγλόφωνο Καναδά και τη Νότιο Αφρική (σίγουρα ήταν μέχρι το 2000).

Το Sweet Movie ασχολείται με το θέμα της πολιτικής – σεξουαλικής επανάστασης, επηρεασμένη ιδεολογικά οπωσδήποτε από τον Βίλχελμ Ράιχ, αλλά και γενικότερα τον μαρξισμό. Είναι μια μελέτη πάνω στις περίπλοκες εσοχές της σεξουαλικότητας στο μυαλό του ανθρώπου, της εμπορευματοποίησής της, της καταπίεσής της από καθεστώτα τύπου Στάλιν. Όταν πρωτοκυκλοφόρησε σκανδάλισε τις μικροαστικές συνειδήσεις˙ αλλά ακόμα και σήμερα, ο σύγχρονος άνθρωπος πέφτει εύκολα στην παγίδα των προκαταλήψεων και της μικροαστικής ηθικής, με αποτέλεσμα να θεωρεί την ταινία  μία υπερβολή απελευθέρωσης ζωικών ενστίκτων, ύμνο στην “ανάρμοστη” σεξουαλική συμπεριφορά, που σκοπό έχει να σοκάρει. Μια από τις διαδικασίες σύνθεσης της ταινίας ήταν η εξής: οι σεκάνς μπήκαν σε μία λίστα και σε κάθε μία δινόταν ένας χαρακτηρισμός, όπως βίαιη, γλυκιά, σεξουαλική, παιδική, ιστορική, κτλ. Μετά ενώνονταν έτσι ώστε να προκύψουν αντιθέσεις και ομοιότητες. Επίσης χρησιμοποιούνται κομμάτια από παλιά "επίκαιρα".

Μουσική: Μάνος Χατζιδάκις (''Τα παιδιά κάτω στον κάμπο'')

Σκηνοθεσία: Dusan Makavejev

Τραγούδι: Anne Lonnberg (''Is there life on the Earth?'')

Παίζουν: Carol Laure, Pierre Clementi, Anna Prucnal

Ξεκινά με μια διασκεδαστική σάτιρα σχετικά με τα ΜΜΕ και την εμπορευματοποίηση που έκαναν στο σεξ. Ένας πάμπλουτος, σαν σε ριάλιτι, δημιουργεί ένα παιχνίδι μέσα από το οποίο θα επιλεγεί μια παρθένα για να γίνει γυναίκα του. Υπάρχει ακόμα και γιατρός που θα εξετάσει τη νεαρή κοπέλα. Η Μις Καναδάς (Carole Laure) η νικήτρια, τρομαγμένη όμως από το χρυσό πέος του μεγιστάνα άντρα της το σκάει. Στο Παρίσι όπου και θα βρεθεί μετά από περιπέτειες, θα συναντήσει μια «αναρχική» κοινότητα με την οποία θα κολλήσει, συμμετέχοντας σε απελευθερωτικές συνεδρίες, μέσω μιας αναγεννησιακής εμπειρίας σεξουαλικής κάθαρσης. Η ταινία από ‘κει και μετά γίνεται ένα λυρικό, συναρπαστικό αριστούργημα γεμάτο συμβολισμούς, που αποδεικνύει ότι η απλή λογική δεν έρχεται σε καμία επαφή με τις αισθήσεις που απαρτίζουν τη σεξουαλικότητα, ενώ έχει πολύ δυνατές σκηνές, οι οποίες είτε είναι μία αισθητική γροθιά στο στομάχι είτε είναι ένα λογικό γρονθοκόπημα στον εγκέφαλο. 

Όπως ήταν φυσικό δέχτηκε καταιγιστικές κριτικές, κάποιοι την χαρακτήρισαν μεταξύ άλλων κοπροφιλική και εμετοφιλική. Ακόμα και σήμερα είναι απαγορευμένη σε διάφορες χώρες. Αυτό το συναρπαστικό πολιτικο-σεξουαλικό μανιφέστο όμως, φτιαγμένο με τη λογική του σινεμά-κολάζ και ευλογημένο με τη μοναδική μουσική του Χατζιδάκι, είναι δύσκολο να μη σε στοιχειώσει ως μια… ιστορία φαντασμάτων. Διότι τι άλλο είναι η Άννα Πλανέτα με το πλοίο- φάντασμά της και την εμβληματική φιγούρα του Μαρξ στην πλώρη, που γυρίζει τον κόσμο, ή ο ναύτης με το πηλήκιο «Ποτέμκιν» που υποκύπτει στο ερωτικό κάλεσμά της; 

Dusan Makavejev

Ευκρινής όσο το μοτίβο ενός παιδικού παραμυθιού, η σπαρακτικά ελεύθερη αλληγορία του Makavejev κάποτε είχε την τιμή να σκανδαλίσει μικροαστικές συνειδήσεις και να διωχθεί με μανία ως ανήθικη. Και παρόλο που οι πολλές εξάρσεις πέφτουν βαριές στους δικούς μας καιρούς της «συμφιλίωσης» (και των ανέραστων ψευδο-επαναστάσεων τύπου «Shortbus» που μοιάζουν μάλλον συντηρητικές), η πρωτόγονη χαρά που αναδύουν μερικά κολάζ εικόνων ποτέ δε θα αφομοιωθεί / χωνευτεί ως «κλασική». Τόσο το καλύτερο, για όποιον επιθυμεί να απολαύσει το γλύκισμα του Makavejev με την έξαψη μιας άτυπης απαγόρευσης. «Τα παιδιά κάτω στον κάμπο / κυνηγάνε τους αστούς / πετσοκόβουν τα κεφάλια / από εχτρούς κι από πιστούς»...

Νέα στοιχεία για τον αστεροειδή που αφάνισε τους δεινόσαυρους. Dinosaurs 'made extinct by Mexico asteroid strike'

The dinosaur extinction – which wiped out the large land-based behemoths as well as many ocean creatures – was first linked to an asteroid or comet strike in 1980, by UC Berkeley professor Luis Alvarez and his son Walter. Photo: ALAMY

Διεθνής ερευνητική ομάδα από τα πανεπιστήμια της Γλασκώβης, του Άμστερνταμ και του Μπέρκλεϋ πιστεύουν πως προσδιόρισαν τους λόγους και την ακριβέστερη ημερομηνία της εξαφάνισης των δεινοσαύρων, η οποία συμπίπτει με την πρόσκρουση ενός αστεροειδή ή κομήτη στη Γη.

Οι ερευνητές χρησιμοποίησαν τεχνικές χρονολόγησης σε δείγματα πετρωμάτων και στάχτης και υπολόγισαν ότι οι δεινόσαυροι εξαφανίστηκαν πριν από περίπου 66.038.000 χρόνια, με περιθώριο σφάλματος 11.000 χρόνια. Η τεχνική ονομάζεται «χρονολόγηση αργού-αργού» και βασίζεται στην κανονικότητα με την οποία το κάλιο αποσυντίθεται εντός του αργού για να προσδιορίσει την ηλικία του δείγματος.

Η έρευνα, η οποία δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Science, δίνει νέα πνοή στη συνεχιζόμενη συζήτηση για το αν οι δεινόσαυροι εξολοθρεύτηκαν αποκλειστικά λόγω της πρόσκρουσης, αν ήταν ήδη σε παρακμή, ή ακόμα αν η πρόσκρουση συνέβη 300.000 χρόνια μετά την εξαφάνισή τους.

Η θεωρία ότι για αυτή τη μαζική καταστροφή ήταν υπεύθυνη η σύγκρουση με έναν αστεροειδή ή κομήτη διατυπώθηκε πρώτη φορά τη δεκαετία του 1980 από τον φυσικό Λουίς Άλβαρεζ και τον γεωλόγο γιο του Βάλτερ. Σημάδια αυτής της πρόσκρουσης βρέθηκαν αργότερα κοντά στην πόλη Τσίκσελουμπ στο Μεξικό, με τη μορφή ενός γιγαντιαίου κρατήρα διαμέτρου 180 χιλιομέτρων. Ο αστεροειδής εκτιμάται πως είχε διάμετρο περίπου 10 χιλιομέτρων και η επακόλουθη έκρηξη απελευθέρωσε ένα δισεκατομμύριο φορές ισχυρότερη ενέργεια από τις ατομικές βόμβες στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι, ή αλλιώς ισοδύναμη με ένα τρισεκατομμύριο τόνους δυναμίτιδας.

Μεταγενέστερες έρευνες υποστήριζαν πως η πρόσκρουση συνέβη 180.000 με 300.000 χρόνια μετά την εξαφάνιση των δεινοσαύρων, και οι επιστήμονες άρχισαν να εξετάζουν άλλες περιπτώσεις και τοποθεσίες κρατήρων. Τώρα, χάρις στην υψηλής ανάλυσης ραδιομετρική χρονολόγηση των δειγμάτων, φαίνεται πως η αρχική θεωρία ήταν σωστή ως προς τη χρονολογία, αν και η σύγκρουση δεν ήταν ο αποκλειστικός παράγοντας της εξαφάνισης.

«Αποδείξαμε ότι η πρόσκρουση και η μαζική εξόντωση των δεινοσαύρων συνέπεσαν όσο περισσότερο μπορούμε με τις υπάρχουσες τεχνικές», δήλωσε ο γεωχρονολόγος Πωλ Ρεν, μέλος της ερευνητικής ομάδας. «Η σύγκρουση ήταν ξεκάθαρα η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι, αλλά πιθανότατα δεν ήταν ο μοναδικός λόγος αυτής της εξόντωσης», πρόσθεσε.

Planet Dinosaur: Spinosaurus - the biggest predator ever to walk the Earth. Photo: BBC

Την περίοδο πριν την πρόσκρουση, δραματικές κλιματικές αλλαγές και ηφαιστειακές εκρήξεις έπαιξαν σημαντικό ρόλο στο να φέρουν πολλά είδη οργανισμών στο χείλος της εξαφάνισης. Τα προγενέστερα αυτά φαινόμενα έκαναν το οικοσύστημα πολύ πιο ευαίσθητο, και η χρονολόγησή τους είναι η επόμενη πρόκληση των επιστημόνων, ώστε να κατανοήσουν καλύτερα πόσο γρήγορα κλιμακώθηκε αυτή η κατάσταση πριν ολοκληρωθεί με τη σύγκρουση του αστεροειδούς.

Η πρώτη γεώτρηση στον πλανήτη Άρη. Curiosity Drills Historic 1st Bore Hole into Mars Rock for First Ever Science Analysis

Curiosity Rover snapped this new self portrait mosaic this week with the MAHLI camera while sitting on flat sedimentary rocks at the “John Klein” outcrop where the robot just conducted historic first sample drilling inside the Yellowknife Bay basin, on Feb. 8 (Sol 182) at lower left in front of rover. The photo mosaic was stitched from raw images snapped on Sol 177, or Feb 3, 2013, by the robotic arm camera – accounting for foreground camera distortion. Credit: NASA/JPL-Caltech/MSSS/Marco Di Lorenzo/Ken Kremer

Έξι ολόκληρους μήνες μετά την άφιξη του ρομπότ στον Άρη, οι μηχανικοί της NASA έκριναν ότι το Curiosity ήταν πια έτοιμο να βάλει μπρος το τρυπάνι του. Για πρώτη φορά στην ιστορία της διαστημικής εξερεύνησης, οι ερευνητές θα μπορέσουν να μελετήσουν δείγματα από το εσωτερικό ενός εξωγήινου βράχου.

Οι δυο τρύπες από το τρυπάνι του Curiosity – η δεξιά έχει 16 χιλιοστά πλάτος και 20 χιλιοστά βάθος, η αριστερή έχει βάθος 64 χιλιοστά. Curiosity’s First Sample Drilling hole is seen in this image at a rock called “John Klein”. The drilling took place on Feb. 8, 2013, or Sol 182 of operations. Several preparatory activities with the drill preceded this operation, including a test that produced the shallower hole on the right two days earlier, but the deeper hole resulted from the first use of the drill for rock sample collection. The image was obtained by Curiosity’s Mars Hand Lens Imager (MAHLI). The sample-collection hole is 0.63 inch (1.6 centimeters) in diameter and 2.5 inches (6.4 centimeters) deep. The “mini drill” test hole near it is the same diameter, with a depth of 0.8 inch (2 centimeters). Credit: NASA/JPL-Caltech/MSSS

Έπειτα από την πρόβα της περασμένης εβδομάδας, το περιστροφικό-κρουστικό δράπανο του Curiosity άνοιξε μια τρύπα βάθους 6 εκατοστών σε έναν επίπεδο, ιζηματογενή βράχο. Τις επόμενες ημέρες το δείγμα λεπτόκοκκης σκόνης θα μεταφερθεί στα ενσωματωμένα εργαστηριακά όργανα του ρομπότ προκειμένου να επιβεβαιωθεί ότι το πέτρωμα σχηματίστηκε παρουσία νερού.

Είναι πιθανότατα η πρώτη τεχνητή τρύπα στο Ηλιακό Σύστημα εκτός της Γης. Η μεγαλύτερη τρύπα έχει βάθος 64 mm. What a hole on Mars ! Alien hole on an Alien Planet. Curiosity precisely bores to a depth of 2.5 inches (64 mm) into water altered rock. Credit: NASA/JPL-Caltech/MSSS

Curiosity accomplished Historic 1st drilling into Martian rock at John Klein outcrop on Feb 8, 2013 (Sol 182), shown in this context mosaic view of the Yellowknife Bay basin taken on Jan. 26 (Sol 169) where the robot is currently working. The robotic arm is pressing down on the surface at John Klein outcrop of veined hydrated minerals – dramatically back dropped with her ultimate destination; Mount Sharp. Credit: NASA/JPL-Caltech/Ken Kremer (kenkremer.com)/Marco Di Lorenzo

Στη λεκάνη του Κρατήρα Γκέιλ τον οποίο εξερευνά, το Curiosity είχε ήδη εντοπίσει στρογγυλεμένες πέτρες που πιστεύεται ότι είναι βότσαλα ενός αρχαίου ποταμού. Οι χημικές αναλύσεις αναμένεται τώρα να προσφέρουν νέες ενδείξεις για το υγρό παρελθόν του Άρη, και ίσως οδηγήσουν στην ανακάλυψη οργανικών ουσιών που σχετίζονται με τη ζωή.

Το πρώτο τρυπάνι

Το τρυπάνι του Curiosity. Side view of Curiosity’s Drill Bit Tip. The bit is about 0.6 inch (1.6 centimeters) wide. This view from the remote micro-imager of the ChemCam instrument merges three exposures taken by the camera at different focus settings to show more of the hardware in focus than would be seen in a single exposure. Images taken on Sol 172, Jan 29, 2013. Credit: NASA/JPL-Caltech/LANL/CNES/IRAP/LPGNantes/CNRS

Το τρυπάνι του ρομπότ -το πρώτο τρυπάνι σε οποιαδήποτε διαστημική αποστολή μέχρι σήμερα- είναι έτσι σχεδιασμένο ώστε η σκόνη που δημιουργείται να περνά μέσα τα αυλάκια της μύτης και να καταλήγει σε μικρούς θαλάμους. Από εκεί μπορεί να μεταφερθεί στο ChemCam, μια κάμερα που προσδιορίζει τη χημική σύσταση, καθώς και στο SAM, μια σειρά από φασματόμετρα που δίνουν περισσότερες πληροφορίες για τη χημεία των δειγμάτων.

Το παραπάνω animation μας δείχνει πως το Curiosity πραγματοποίησε την γεώτρηση στην τοποθεσία που φέρει το όνομα John Klein. This animation depicts NASA's Mars rover Curiosity drilling a hole to collect a rock-powder sample at a target site called "John Klein." Credit: NASA/JPL-Caltech.

Σε πρώτη φάση, όμως, η σκόνη που συλλέχθηκε από την πρώτη τρύπα θα περιστραφεί μέσα στο εσωτερικό του τρυπανιού, προκειμένου να ξύσει και να απομακρύνει τυχόν σωματίδια γήινης σκόνης, τα οποία θα μπορούσαν να επηρεάσουν τα αποτελέσματα των αναλύσεων.

H διαδικασία καθυστερεί και λόγω της ελαφρώς μεγαλύτερης διάρκεια της ημέρας του Άρη σε σχέση με τη Γη. Κάθε αρειανή μέρα, γνωστή ως sol, διαρκεί 24 ώρες και 40 λεπτά, διαφορά που σταδιακά αποσυντονίζει την επικοινωνία με τους ερευνητές. Αυτό σημαίνει ότι κάθε κίνηση του ρομπότ να πρέπει να προγραμματίζεται δύο sol νωρίτερα.

Η δύναμη των χρωμάτων, The power of colors

Η ζωή μας είναι σαν ένα καλειδοσκόπιο γεμάτο εικόνες και το χρώμα τους φαίνεται πως κρατά… όμηρο τα συναισθήματά μας, επηρεάζοντας κατ’ επέκτασιν και τις πράξεις μας. Τα τελευταία χρόνια πολλοί ερευνητές έχουν προσπαθήσει να εξηγήσουν τον μηχανισμό της αντίληψης των χρωμάτων αλλά και της επίδρασής τους στην ανθρώπινη ψυχολογία, όμως τα αναπάντητα ερωτήματα παραμένουν ακόμη πολλά. Άλλες μελέτες πάλι έχουν ασχοληθεί με τη θεραπευτική δύναμη του «ουράνιου τόξου», αναλύοντας τη χρωματολογία ή διερευνώντας την αποτελεσματικότητα της φωτοθεραπείας. Τα χρώματα μας περιβάλλουν, υπό μορφή προϊόντων, διαφημιστικών μηνυμάτων, αγαπημένων αντικειμένων ή ακόμη και εμπειριών – ευχάριστων ή δυσάρεστων. Τη στιγμή που κάποια από αυτά μας «ρίχνουν», κάποια άλλα μπορούν αστραπιαία να κάνουν την καρδιά μας να χτυπά σαν τρελή… Κάποιες από τις αντιδράσεις αυτές έχουν βιολογική βάση, άλλες απορρέουν από προσωπικά βιώματα.

Φανταστείτε μια καθημερινότητα όπου η κούπα του καφέ σας δεν έχει χρώμα, η πορτοκαλάδα είναι γκρίζα, ο ουρανός άχρωμος, τα ρούχα βαρετά και το γύρω περιβάλλον απλά αδιάφορο. Φρίκη; Τώρα φανταστείτε ότι βρίσκεστε σε ένα καταπράσινο λιβάδι γεμάτο ανθισμένα λουλούδια και πολύχρωμες πεταλούδες που «χορεύουν» στον ρυθμό των χρωμάτων και των αρωμάτων. Είναι πραγματικά εντυπωσιακός ο τρόπος με τον οποίο τα χρώματα μπορούν να «παίξουν» με την ψυχολογία μας, να μας φτιάξουν ή να μας χαλάσουν τη διάθεση αντίστοιχα.

Είναι όμως τα πράγματα τόσο απλά ή υπάρχει άραγε ένα πιο περίπλοκο υπόβαθρο; Με βάση ποια κριτήρια βαπτίζουμε ένα χρώμα «αγαπημένο» και γιατί όταν καλούμαστε να διαλέξουμε ένα αντικείμενο ανάμεσα σε πολλά καταλήγουμε σε μια συγκεκριμένη χρωματική επιλογή; Αναζητώντας απαντήσεις στα ερωτήματα αυτά μιλήσαμε με την ψυχολόγο δρα Κάρεν Σλος από το Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας, στο Μπέρκλεϊ, που μαζί με τον καθηγητή Στίβεν Πάλμερ προσπάθησαν να εξηγήσουν τον μηχανισμό πίσω από τις χρωματικές μας προτιμήσεις.

«Οι χρωματικές μας προτιμήσεις φαίνεται πως ενθαρρύνουν τις αποφάσεις μας. Ανεξαρτήτως χρώματος, τα ρούχα μας προσφέρουν ζεστασιά, τα iPod παίζουν μουσική και τα αυτοκίνητα μας πηγαίνουν στον προορισμό μας. Το ίδιο αντικείμενο μπορεί να παράγεται σε όλα τα χρώματα του ουράνιου τόξου, ωστόσο κάθε φορά αφιερώνουμε χρόνο και ενέργεια προκειμένου να επιλέξουμε το τέλειο για εμάς προσωπικά. Δεδομένου λοιπόν ότι τα χρώματα σημαίνουν τόσο πολλά για τον καθέναν από εμάς, αποφασίσαμε να διερευνήσουμε το γιατί μας αρέσουν συγκεκριμένα χρώματα αλλά και γιατί έχουμε χρωματικές προτιμήσεις εξ αρχής» εξηγεί η δρ Σλος.

Στερεότυπα και βιώματα

Βάσει των ευρημάτων των επιστημόνων, φάνηκε ότι τα προσωπικά βιώματα του καθενός παίζουν καθοριστικό ρόλο ως προς την επιλογή ενός χρώματος ή ενός αντικειμένου συγκεκριμένου χρώματος. Σημαντικό ρόλο φάνηκε ακόμη να παίζει το τι αντιπροσωπεύει το κάθε χρώμα και με ποιες έννοιες συνδέεται.

«Πιστεύουμε ότι γενικά ο κόσμος τείνει να προτιμά χρώματα, όπως για παράδειγμα το γαλάζιο, που συνδέονται με θετικές έννοιες (π.χ. καθαρό ουρανό, καθαρό νερό κ.ά.) και να απεχθάνεται χρώματα όπως το σκούρο κίτρινο, που παραπέμπουν σε δυσάρεστα πράγματα (π.χ. εμετό). Φυσικά υπάρχουν και δυσάρεστα πράγματα με γαλάζιο χρώμα και αντίστοιχα ευχάριστα πράγματα με κίτρινο χρώμα. Στις μελέτες μας παρ’ όλα αυτά είδαμε ότι κατά 80% οι χρωματικές μας επιλογές σχετίζονται άμεσα με την προτίμηση που έχουμε σε αντικείμενα και έννοιες των ίδιων χρωμάτων. Οι συγκεκριμένες προτιμήσεις φάνηκε να καθοδηγούν τους εθελοντές ώστε να προσεγγίζουν θετικά πράγματα και έννοιες (π.χ. ένα ώριμο φρούτο, τα μέλη μιας ομάδας κοινωνικής δικτύωσης) και να αποφεύγουν τα αρνητικά (π.χ. ένα σάπιο φρούτο, τα μέλη μιας ανταγωνιστικής ομάδας κοινωνικής δικτύωσης)» αναφέρει συγκεκριμένα η ψυχολόγος.

Άλλα πειράματα που πραγματοποίησαν οι Αμερικανοί έδειξαν ότι οι εμπειρίες (αρνητικές – θετικές) που έχει βιώσει κανείς και σχετίζονται με χρωματιστά αντικείμενα ή έμβια όντα επηρεάζουν άμεσα τις χρωματικές προτιμήσεις.

«Κατά τις δοκιμές μας είδαμε ότι οι χρωματικές προτιμήσεις μπορεί να αλλάξουν, π.χ. βλέποντας μια ευχάριστη/δυσάρεστη φωτογραφία στην οποία απεικονίζεται ένα χρωματιστό αντικείμενο. Για παράδειγμα, η θέα μιας κατακόκκινης ζουμερής φράουλας ενισχύει την προτίμηση προς το κόκκινο χρώμα, τη στιγμή που η θέα ενός αιμορραγικού τραύματος οδηγεί στην απέχθεια του συγκεκριμένου χρώματος» αναφέρει η δρ Σλος.

Έγχρωμα «στρατόπεδα»

«Σε άλλο πείραμα που πραγματοποιήσαμε μεταξύ φοιτητών των ανταγωνιστικών πανεπιστημίων της Καλιφόρνιας, του Μπέρκλεϊ (με λογότυπο μπλε χρώματος) και του Στάνφορντ (με λογότυπο κόκκινου χρώματος), είδαμε ότι οι νέοι έδειχναν μεγαλύτερη προτίμηση στο χρώμα του πανεπιστημίου τους συγκριτικά με τους “αντιπάλους” τους. Μάλιστα, το πόσο τους άρεσε το χρώμα του πανεπιστημίου τους φάνηκε να έχει άμεση σχέση με το πόσο δήλωναν ότι αγαπούσαν τη σχολή τους. Τα ευρήματα αυτά δείχνουν ότι η αντίδρασή μας απέναντι σε “χρωματικές” εμπειρίες μπορεί να οδηγήσει στην αλλαγή των χρωματικών μας προτιμήσεων – γιατί είναι μάλλον απίθανο να επιλέγει κανείς το ίδρυμα στο οποίο θα σπουδάσει βάσει του αγαπημένου του χρώματος».

«Τέλος, βάσει πρόσφατων ευρημάτων μας, είδαμε πως οι πολιτικές πεποιθήσεις μπορούν να επηρεάσουν την προτίμηση των ψηφοφόρων απέναντι στο χρώμα που εκπροσωπεί το κόμμα τους. Την ημέρα των τελευταίων εκλογών (6 Νοεμβρίου 2012) είδαμε ότι παρακολουθώντας τον χάρτη των ΗΠΑ να χρωματίζεται με τα εκλογικά αποτελέσματα, οι Ρεπουμπλικανοί ψηφοφόροι έδειχναν μεγαλύτερη προτίμηση στο κόκκινο χρώμα από ό,τι οι Δημοκρατικοί, παρά το γεγονός ότι κάτι τέτοιο δεν παρατηρούνταν κατά τις προηγούμενες ή τις επόμενες ημέρες της ψηφοφορίας» προσθέτει η ερευνήτρια.

Οι εμπειρίες «χρωματίζουν» τη ζωή

Andy Warhol, Ethel Scull 36 fois, Sérigraphie sur peinture polymère synthétiques sur 36 toiles, 1963

Οι εμπειρίες που προσθέτουμε στο προσωπικό μας «ημερολόγιο» και αφορούν βιώματα που σχετίζονται με χρωματιστά αντικείμενα φαίνεται επίσης να παίζουν ρόλο στη διαμόρφωση της χρωματικής παλέτας της αρεσκείας μας. Σύμφωνα με τους ερευνητές, μια αρνητική εμπειρία στο πλάνο του οποίου, για παράδειγμα, υπήρχε ένα μπλε αυτοκίνητο θα μπορούσε να μας προδιαθέσει αρνητικά απέναντι στο συγκεκριμένο χρώμα.

«Όλοι μας μοιραζόμαστε βασικά πράγματα: π.χ. τον γαλάζιο ουρανό και τον κίτρινο εμετό. Ωστόσο πολλές από τις εμπειρίες μας είναι αυστηρά προσωπικές, όπως π.χ. το χρώμα του δωματίου που είχαμε ως παιδιά. Πρόκειται δηλαδή για έναν συνδυασμό των κοινών μας εμπειριών και των προσωπικών μας βιωμάτων, ο οποίος είναι αυτός που καθορίζει τις τελικές χρωματικές προτιμήσεις μας» προσθέτει η δρ Σλος.

Το πώς ένα χρώμα επηρεάζει τον ψυχισμό μας οφείλεται εν μέρει και στην αισθητική μας αντίληψη. «Σαφώς τα χρώματα που μας περιβάλλουν μπορούν να προκαλέσουν τη θετική ή την αρνητική αισθητική μας αντίδραση. Τα χρώματα σε γενικές γραμμές, ανάλογα με την ένταση και την καθαρότητά τους, συνοδεύονται από ένα αρκετά δυνατό συναισθηματικό “φορτίο”. Για παράδειγμα, τα φωτεινά και έντονα χρώματα συνήθως σχετίζονται με συναισθήματα χαράς, ενώ αντίθετα τα πιο σκούρα και λιγότερο ζωντανά χρώματα σχετίζονται με συναισθήματα λύπης. Παρ’ όλα αυτά, το αν τα χρώματα μπορούν να επηρεάσουν αποτελεσματικά τον συναισθηματικό μας κόσμο παραμένει ένα μεγάλο και ανοιχτό ερώτημα» υποστηρίζει η ειδικός υποδεικνύοντας το κουβάρι συναισθημάτων, βιωμάτων, αντίληψης και χρωμάτων που καλούνται να ξετυλίξουν οι επιστήμονες.

ΠΟΙΕΣ ΑΣΘΕΝΕΙΕΣ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΟΝΤΑΙ

Φωτοθεραπεία στα χρώματα της ίριδας 

Μπορεί να ακούγεται αρκετά «εναλλακτική» ως μορφή θεραπείας, αρκετοί όμως είναι οι ειδικοί που υποστηρίζουν ότι η φωτοθεραπεία σε συγκεκριμένα χρώματα μπορεί να προσφέρει ανακούφιση σε προβλήματα υγείας, από την αϋπνία ως τους πόνους στην πλάτη. «Πρόκειται για ένα πολύ ενδιαφέρον θέμα, το οποίο όμως χρήζει περαιτέρω μελέτης» λέει από την πλευρά της η δρ Σλος.

Οι ερευνητές που εφαρμόζουν τη φωτεινή μορφή θεραπείας πάλι είναι της άποψης ότι η έκθεση σε διαφορετικά μήκη κύματος φωτός, δηλαδή διαφορετικών χρωμάτων, προσφέρει διαφορετικά οφέλη στην υγεία. «Κατά το παρελθόν η επίδραση της φωτοθεραπείας στον οργανισμό δεν ήταν ακόμα γνωστή, γεγονός που αποτελούσε μεγάλο πρόβλημα καθώς κάποια μήκη κύματος συνδέθηκαν στην πορεία με την εμφάνιση καρκίνου του δέρματος»είχε υποστηρίζει πριν από λίγο καιρό σε βρετανικό έντυπο ο δερματολόγος δρ Μπαβ Σεργκίλ. «Σήμερα έχουμε φωτοθεραπείες συγκεκριμένου μήκους κύματος, οι οποίες κάνουν τις συγκεκριμένες μη επεμβατικές θεραπείες ακόμη πιο δελεαστικές».

Οι «άπιστοι Θωμάδες» απέναντι στην αποτελεσματικότητα της συγκεκριμένης μεθόδου πολλοί, εξίσου πολλές ωστόσο είναι και οι μελέτες που έχουν παρουσιάσει εντυπωσιακά αποτελέσματα, ενώ άλλες τόσες βρίσκονται εν εξελίξει.

 Μπλε

Στο πλαίσιο κλινικών δοκιμών, οι ειδικοί του γενικού νοσοκομείου της Μασαχουσέτης, στις ΗΠΑ, είδαν ότι η εκπομπή μπλε φωτός στο στομάχι ασθενών με ελικοβακτηρίδιο του πυλωρού οδηγούσε στον περιορισμό της λοίμωξης ως και κατά 99%. Σε τέτοιες περιπτώσεις η αντιβιοτική θεραπεία που συνήθως ακολουθείται μπορεί να οδηγήσει στην εκρίζωση του βακτηρίου, αν και όχι σε ποσοστό 100%, αλλά επίσης και σε εμφάνιση παρενεργειών, καθώς και στην αύξηση της ανθεκτικότητας του βακτηρίου στις αντιβιοτικές ουσίες. Σύμφωνα με τους αμερικανούς επιστήμονες, το μπλε φως εμφανίζει έντονα αντιβακτηριακή δράση και μπορεί να σκοτώσει τα κύτταρα των βακτηρίων αφήνοντας ανέπαφους τους υγιείς ιστούς.

Ερευνητές από το Ινστιτούτο Φορσάιθ, στη Βοστώνη, ανακάλυψαν ότι λίγα δευτερόλεπτα μπλε φωτός ήταν αρκετά τόσο για την πρόληψη όσο και για την αντιμετώπιση της περιοδοντίτιδας και της ουλίτιδας, καθώς το αστραπιαίο φως φάνηκε να εξολοθρεύει τα «ένοχα» βακτήρια του στόματος.

Αποτελεσματικό «όπλο» ενάντια στην ακμή διεπίστωσαν οι ερευνητές του Πανεπιστημίου του Μιζούρι ότι είναι το μπλε φως. Όπως είχαν δημοσιεύσει τον Ιούνιο του 2011 στο επιστημονικό έντυπο «Journal of Drugs in Dermatology», οι εθελοντές που είχαν υποβληθεί στη γαλάζια θεραπεία εμφάνισαν βελτίωση της κατάστασής τους ήδη από την πρώτη εβδομάδα, ενώ μετά την πάροδο δύο μηνών πάνω από το 90% των συμμετεχόντων είχε εμφανίσει ορατή βελτίωση. Οι ίδιοι υποστηρίζουν ότι μια τέτοια θεραπεία θα μπορούσε να βοηθήσει άτομα που δεν ανέχονται τις συμβατικές θεραπείες κατά της ακμής.

 Κόκκινο

Τη διαδικασία της επούλωσης τραυμάτων επιταχύνει το κόκκινο φως, σύμφωνα με ευρήματα κινέζων ερευνητών από το Πανεπιστήμιο Γιάο Τονγκ, στη Σανγκάη. Σε δοκιμή των ειδικών φάνηκε ότι τα τραύματα ασθενών που υποβάλλονταν καθημερινά σε 30λεπτη φωτοθεραπεία υπό μορφή LED επουλώνονταν κατά μέσον όρο δύο ημέρες νωρίτερα συγκριτικά με εκείνα άλλων ασθενών που δεν ακολουθούσαν την ίδια θεραπεία. Σύμφωνα με τους ίδιους, η έκθεση στο φως ενισχύει την κυκλοφορία του αίματος και συνεπώς τη μεταφορά οξυγόνου και θρεπτικών ουσιών στην περιοχή της πληγής - στοιχεία απαραίτητα για την επούλωσή της. Πιστεύεται ακόμη ότι ενεργοποιεί την παραγωγή κολλαγόνου.

 Πορτοκαλί

Μελέτη των ειδικών του Πανεπιστημίου του Στάνφορντ, στις ΗΠΑ, έδειξε ότι το πορτοκαλί φως αποτελεί «φάρμακο» ενάντια στην αϋπνία, ιδιαίτερα σε άτομα μεγαλύτερης ηλικίας. Βάσει των αποτελεσμάτων τους, οι εθελοντές προχωρημένης ηλικίας που εξετίθεντο σε πορτοκαλί φως επί 30 λεπτά, κατάφεραν να αντιμετωπίσουν επιτυχώς τα προβλήματα ύπνου που παρουσίαζαν. Οι ερευνητές πιστεύουν ότι το πορτοκαλί φως επηρεάζει τον μηχανισμό της ισορροπίας που κρύβεται στο εσωτερικό του αφτιού.

Πράσινο

Μη επεμβατική θεραπεία ενάντια στην υπερπλασία του προστάτη αποτελεί, σύμφωνα με τους ερευνητές του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας, στο Λος Άντζελες  το πράσινο λέιζερ. Όπως είδαν οι επιστήμονες, η συγκεκριμένη μορφή φωτός, η οποία φθάνει στον προστάτη μέσω της ουρήθρας με τη βοήθεια οπτικής ίνας, μπορεί να απομακρύνει επιτυχώς τον περιττό ιστό. Οι Αμερικανοί μάλιστα υποστηρίζουν ότι τα αποτελέσματα της αναίμακτης προσέγγισης είναι εφάμιλλα με εκείνα της επέμβασης, αλλά χωρίς τις παρενέργειες και τους κινδύνους ενός χειρουργείου. Η πράσινη φωτοθεραπεία θα μπορούσε να βοηθήσει άτομα με υπερπλασία του προστάτη που λαμβάνουν αιμολυτικά φάρμακα και τα οποία σε περίπτωση χειρουργείου οφείλουν να σταματήσουν τη λήψη των συγκεκριμένων ουσιών.

ΠΗΓΗ: ΤΟ ΒΗΜΑ

Αυτό ήταν το πρόσωπο του Ριχάρδου του Γ'. The REAL face of Richard III: King who died in battle at 32 is brought back to life with reconstruction of 500-year-old skull found beneath council car park

Revealed: This is the face of King Richard III, reconstructed from 3D scans of his skull after the positive identification of his skeleton found beneath a social services car part in Leicester last year.

Μετά την ταυτοποίηση του σκελετού, που βρέθηκε τον περασμένο Σεπτέμβριο θαμμένος κάτω από ένα πάρκινγκ του Λέστερ, με τον βασιλιά Ριχάρδο τον Γ', οι επιστήμονες προχώρησαν και στην ψηφιακή αναδόμηση του προσώπου του, αποκαλύπτοντας πώς έμοιαζε κατά πάσα πιθανότητα εν ζωή ο μονάρχης.

Posthumous portrait: With its arched nose and prominent chin, the features are similar to those shown in pictures of Richard painted after his death.

'It doesn't look like the face of a tyrant': Richard III Society member Philippa Langley, who instigated the search, stands besides a facial reconstruction of King Richard III before it was officially unveiled.

Μετά την ανασύνθεση του πρόσωπο του, ο βασιλιάς εμφανίζεται με μια ελαφρώς κυρτή μύτη και προτεταμένο πιγούνι, εικόνα παρόμοια με τα πορτρέτα του Ριχάρδου που φιλοτεχνήθηκαν μετά τον θάνατό του.

As they were found: The remains of King Richard III were found in a hastily dug grave beneath a council car park in Leicester last September, in what were once the precincts of Grey Friars church.

The skull of the king as it was found by archaeologists: Trauma to the skeleton showed the king died after one of two significant wounds to the back of the skull - possibly caused by a sword and a halberd.

Τον σκελετό έφερε στο φως τον περασμένο Σεπτέμβριο μια ομάδα αρχαιολόγων από το πανεπιστήμιο του Λέστερ, μετά από ανασκαφή που έγινε στο σημείο όπου ήταν το παρεκκλήσι Γκρεϊφράιαρς όπου είχε θαφτεί ο Ριχάρδος -στον ίδιο χώρο σήμερα βρίσκεται το πάρκινγκ μιας κοινωνικής υπηρεσίας.

Οι εξετάσεις DNA με δείγμα που ελήφθη από μακρινό ζώντα απόγονό του επιβεβαίωσαν τις εκτιμήσεις των επιστημόνων, ότι δηλαδή επρόκειτο για τα οστά του Ριχάρδου του Γ'.

Ο βασιλιάς Ριχάρδος ο Γ', γνωστός κι ως «καμπούρης» επειδή έπασχε από οξεία σκολίωση, απαθανατίστηκε από το ομώνυμο έργο του Σαίξπηρ και την περίφημη κραυγή «το βασίλειό μου για ένα άλογο».

The fatal blows? This image of the skull shows where Richard III was injured.

Another cut mark can be seen on the jaw bone of Richard III: Researchers identified ten wounds on the remains.

Από την πρώτη στιγμή οι επιστήμονες υποστήριξαν ότι ο σκελετός που βρέθηκε στο Λέστερ χρονολογείται στον 15ο αιώνα και ταιριάζει με τη «σωματική ανωμαλία» που παρατηρείται σε σκελετούς ανθρώπων που πέθαναν κατά τη διάρκεια μάχης.

Πάντως, η ιστορία του Ριχάρδου του Γ' είναι θρύλος: Ο διαβολικός βασιλιάς που διέταξε το θάνατο των ανιψιών του για να κλέψει το θρόνο της Αγγλίας προτού χάσει και ο ίδιος τη ζωή του σε μάχη το 1485.

Ο βασιλιάς Ριχάρδος ο Γ, παρ' ότι κράτησε το θρόνο μόνο για 3 χρόνια, με το πέρασμα των χρόνων έγινε μυθική μορφή τόσο για τον τρόπο με τον οποίο αναρριχήθηκε στην εξουσία, όσο και για τον ηρωικό θάνατό του.

Μετά το θάνατο του αδελφού του βασιλιά Εδουάρδου του Δ', ο Ριχάρδος έγινε αντιβασιλέας και στη συνέχεια «έκλεψε» το θρόνο από τα δύο ανήλικα ανίψια του τα οποία αρχικώς οδήγησε στη φυλακή και στη συνέχεια εκτέλεσε.

The Battle of Bosworth: Richard, pictured on the white horse, was killed in battle more than 500 years ago at Bosworth field, in a battle which marked the end of his line and the rise of the Tudors.

Ο βασιλιάς Ριχάρδος ο Γ', έχασε τη ζωή του τον Αύγουστο του 1485, στη μάχη του Μπόσγουορθ εναντίον του Ερρίκου Τυδώρ.