Ζανλού Σιέφ. Jeanloup Sieff

Φωτογράφισε όσα τον ενδιέφεραν χωρίς να περιορίζεται σ' ένα μόνο είδος. Ρεπορτάζ, χορευτές, τοπία, πορτραίτα, μόδα, γυμνά, διαφήμιση… Είχε ήδη φτάσει στην κορυφή όταν ο Ζανλού Σιέφ δήλωνε για την ίδια τη δουλειά του, «Δεν υπάρχει λογική στις φωτογραφίες μου, ούτε κανόνες».

Κι όμως το στυλ του ξεχωρίζει! Ένα μοντέρνο ύφος συνδυασμένο με έναν ψυχρό αισθησιασμό που βρίσκει την επιρροή του στα έργα του Hitchcock και στο σινεμά new wave της δεκαετίας του 1950. Εκλεπτυσμένη κομψότητα πρέσβευε για τη μόδα και δήλωνε «Ο πιο ενδιαφέρων τρόπος να βγάλεις φωτογραφίες μόδας είναι να τη σχετίσεις με κάτι άλλο.»

Για τα τοπία έλεγε: «Για να φωτογραφίσω τα θλιβερά τοπία που προτιμώ, πρέπει να είμαι κεφάτος. Χωρίς κέφια, δεν θέλω να φωτογραφίσω τίποτα, είναι περίεργο».

Ενώ για τα γυμνά δήλωνε: «Δεν πιστεύω στο Θεό, αλλά οι γυναίκες θα μπορούσαν να είναι η απόδειξη της ύπαρξής Του και η φωτογραφία το μέσον για να το εκφράσω».

Πορτραίτα, πολλά πορτραίτα έκανε… η λίστα των διάσημων που φωτογράφισε είναι μεγάλη όπως μεγάλη είναι και η λίστα των εκθέσεών του αλλά και των βραβείων που έλαβε, συμπεριλαμβανομένου του τίτλου του Ιππότη των Τεχνών και των Γραμμάτων (Chevalier des Arts et Lettres) στο Παρίσι το 1981, και το Μεγάλο Εθνικό Βραβείο της Φωτογραφίας (Grand Prix National de la Photographie) το 1992. Μη ξεχνάμε πως είναι ένας από τους πρώτους Γάλλους που πέτυχε στις Ηνωμένες Πολιτείες.

«Οι φωτογραφίες μου είναι τα τόσα άσπρα και μαύρα χαλίκια που έσπειρα για να ξαναβρώ το δρόμο της επιστροφής στην εφηβεία».

Sieff was born in Paris to parents of Polish origin. His interest in photography was first piqued when he received a Photax plastic camera as a birthday gift for his fourteenth birthday. He recalled his holidays in Polish winter resort of Zakopane as a period when photographing newly met girls he got really hooked on photography. In 1953 he attended the Vaugirard School of Photography in Paris, later on moved to the Vevey School in Switzerland, and in 1954 he was already working as a freelance reporter, leaving aside his brief interest in cinema.

In 1956 he began shooting fashion photography, and in 1958 he joined the Magnum Agency. His work for them made him travel to Italy, Greece, Poland and Turkey. He settled in New York for a number of years in the 1960s, where he worked for Esquire, Glamour, Vogue and Harper's Bazaar, becoming extremely popular in America. He won a number of prizes, including the Prix Niepce, the Chevalier des Arts et Lettres in Paris in 1981 and the Grand Prix National de la Photographie in 1992. He photographed many celebrities, among them Jane Birkin, Yves Montand, Alfred Hitchcock, Jacques-Henri Lartigue, Yves Saint-Laurent, and Rudolf Nureyev. Dancers and nudes were two recurring themes in his works. Jeanloup Sieff died in Paris, September 20, 2000 at the age of 66. His daughter, Sonia Sieff, is a known photographer.

Πηγή: http://peopleandideas.gr/2011/06/23/sieff/

Μια κλίμακα κβαντικότητας. Macroscopicity of Mechanical Quantum Superposition States

How much weirder would it be to see Schrödinger’s living/dead cat than to observe a tiny cluster of atoms interfering with itself in a double-slit experiment? That judgment might be in the eye of the observer, but physicists are interested in quantifying the effective size of macroscopic quantum objects in order to explore the border between quantum and classical physics. A new definition for this quantum size, or so-called macroscopicity, is based on how much leeway a given experiment leaves for quantum mechanics to be modified at a fundamental level. In a paper in Physical Review Letters, Stefan Nimmrichter of the University of Vienna, Austria, and Klaus Hornberger of the University of Duisburg-Essen, Germany, apply this formalism to a wide range of experiments, both completed and hypothetical. APS/Alan Stonebraker

Οι φυσικοί υπολόγισαν ότι μία συνηθισμένη σπιτική γάτα, σε κβαντική υπέρθεση όπου βρίσκεται σε δύο θέσεις απόστασης δέκα εκατοστών και για χρόνο ενός δευτερολέπτου, θα είχε σκορ 57 στη νέα κλίμακα.

Το μέγεθος ενός αντικειμένου μπορεί να μετρηθεί με πολλούς τρόπους, όπως κατά μάζα, όγκο, ή ακόμη και σύμφωνα με τον αριθμό των ατόμων που περιέχει. Στην κβαντική φυσική, τα «μακροσκοπικά» αντικείμενα θεωρούνται  μεγαλύτερα από ότι τα «κβαντικά», δεδομένου ότι τα πρώτα συνήθως περιγράφονται από τους κλασσικούς φυσικούς νόμους ενώ τα δεύτερα από κβαντικούς νόμους.

Ωστόσο, αρκετοί φυσικοί έχουν αμφισβητήσει τα όρια μεταξύ αυτών των δύο κατηγοριών,  πραγματοποιώντας πειράματα που υποδεικνύουν ότι πολυσωματιδιακά αντικείμενα μπορούν να υπάρξουν σε κατάσταση κβαντικής υπέρθεσης. Όμως έως τώρα δεν υπήρχε κάποιο εφαρμόσιμο πρότυπο μέτρησης της μακροσκοπικότητας.

Σε πρόσφατη δημοσίευσή τους, οι φυσικοί Στέφαν Νίμριχτερ του Πανεπιστημίου της Βιέννης και Κλάους Χόρνμπεργκερ του Πανεπιστημίου του Ντούισμπουργκ-Έσσεν προτείνουν ότι η μακροσκοπικότητα ενός αντικειμένου μπορεί να μετρηθεί σε σχέση με ορισμένες παραμέτρους του πειράματος που χρησιμοποιήθηκαν για να εξεταστεί η κβαντική του υπέρθεση, και όχι ως μία ξεχωριστή ιδιότητα του ίδιου του αντικειμένου.

Στο παρελθόν, οι ερευνητές έχουν μετρήσει συχνά το βαθμό μακροσκοπικότητας ενός αντικειμένου με βάση τον αριθμό των ατόμων στο αντικείμενο. Όμως διαφορετικά άτομα σημαίνουν διαφορετικά μεγέθη, καθώς περιέχουν διαφορετικούς αριθμούς υποατομικών σωματιδίων, γεγονός που θέτει το ερώτημα του αν η μακροσκοπικότητα πρέπει να μετράται από το συνολικό αριθμό πρωτονίων, νετρονίων ή ηλεκτρονίων ενός αντικειμένου. Καθώς οι φυσικοί εξακολουθούν να παρατηρούν κβαντικά φαινόμενα όπως η υπέρθεση σε μεγαλύτερα αντικείμενα, ένα πρότυπο μέτρησης της μακροσκοπικότητας είναι απαραίτητο για τη σύγκριση αυτών των αποτελεσμάτων.

Η ιδέα των Νίμριχτερ και Χόρνμπεργκερ

Οι φυσικοί υπολόγισαν ότι μία συνηθισμένη σπιτική γάτα, σε κβαντική υπέρθεση όπου βρίσκεται σε δύο θέσεις απόστασης δέκα εκατοστών και για χρόνο ενός δευτερολέπτου, θα είχε σκορ 57 στη νέα κλίμακα. Schrödinger’s cat has a macroscopicity of 57. (Courtesy: Shutterstock/S Castelli)

Ο ορισμός των Νίμριχτερ και Χόρνμπεργκερ βασίζεται στην ιδέα ότι οι κβαντικές εξισώσεις μπορούν να τροποποιηθούν ώστε να καταστεί πιο «κλασσική» η κατάσταση ενός αντικειμένου. Εάν ένα πείραμα μπορεί να αποκλείσει κάποιες από αυτές τις τροποποιήσεις, τότε περιγράφει μία μεγαλύτερη κβαντική υπέρθεση και ένα πιο μακροσκοπικό αντικείμενο. Όσο περισσότερες τροποποιήσεις αποκλείει ένα πείραμα, τόσο πιο μακροσκοπικό είναι το αντικείμενο.

Για παράδειγμα, τόσο μια υπέρθεση με ένα μεγάλο χρονικό διάστημα συνοχής όσο και ένα αντικείμενο με μεγάλη μάζα αποκλείουν τέτοιες τροποποιήσεις. Υπολογίζοντας όλες αυτές τις παραμέτρους μαζί, αποδίδεται ένας αριθμός μ, σε μία λογαριθμική κλίμακα μέτρησης του βαθμού μακροσκοπικότητας. Στην κλίμακα αυτή, η κατάσταση υπέρθεσης ενός αντικειμένου έχει την ίδια μακροσκοπικότητα με εκείνη ενός ηλεκτρονίου που βρίσκεται σε υπέρθεση για 10μ δευτερόλεπτα.

Με βάση αυτά τα κριτήρια, οι φυσικοί βαθμολόγησαν ορισμένα πρόσφατα πειράματα υπέρθεσης. Το καλύτερο σκορ μέχρι στιγμής είναι 12, το ​​οποίο επιτεύχθηκε από τους Νίμριχτερ και Χόρνμπεργκερ το 2010 με ένα μόριο που περιείχε 356 άτομα.

Τι βαθμολογία θα έπιανε η διάσημη γάτα του Σρέντινγκερ σε αυτή τη νέα κλίμακα μακροσκοπικότητας;

Οι φυσικοί υπολόγισαν ότι μία γάτα τεσσάρων κιλών, σε κβαντική υπέρθεση όπου βρίσκεται σε δύο θέσεις απόστασης δέκα εκατοστών και για χρόνο ενός δευτερολέπτου, θα είχε σκορ 57 στη νέα κλίμακα. Η γνώση του αριθμού αυτού δεν κάνει το ενδεχόμενο δημιουργίας μίας πραγματικής τέτοιας γάτας καθόλου ευκολότερο όμως. Σύμφωνα με τους ερευνητές, η κατάσταση αυτή είναι ισοδύναμη με ένα ηλεκτρόνιο που βρίσκεται σε υπέρθεση για 1057 δευτερόλεπτα, δηλαδή περίπου 1039 φορές μεγαλύτερο χρονικό διάστημα από την ηλικία του σύμπαντος.

H «γαλαξιακή» ζωή του Πι, Astronomers Discover New Neighbor Galaxy to the Milky Way

HELLO, NEIGHBOR: The newfound galaxy Leo P, which lies some five million light-years away from the Milky Way.Image: From Katherine L. Rhode et al. in The Astronomical Journal, vol. 145, page 149; 2013. Reproduced by permission of the AAS.

Ερευνητές του Πανεπιστημίου Cornell ανακάλυψαν έναν γειτονικό μας γαλαξία, αυξάνοντας τον αριθμό των γαλαξιών του Τοπικού Σμήνους, του γαλαξιακού σμήνους στο οποίο ανήκει και ο δικός μας. Η ανακάλυψη οδηγεί στην εκτίμηση ότι υπάρχουν και άλλοι γαλαξίες στη γειτονιά μας τους οποίους δεν έχουν καταφέρει ακόμη οι επιστήμονες να εντοπίσουν.

Η ανακάλυψη

Στον αστερισμό του Λέοντα εντοπίστηκε ένας νέος γαλαξίας.

Οι ερευνητές εξερευνούσαν τις περιοχές εντός του Τοπικού Σμήνους με τα ραδιοτηλεσκόπια του Αστεροσκοπείου Arecibo στο Πουέρτο Ρίκο και έπεσαν πάνω σε ένα κοσμικό αντικείμενο που έμοιαζε με ένα μεγάλο νέφος υδρογόνου. Αποφάσισαν να διαπιστώσουν τι ήταν αυτό το αντικείμενο και χρησιμοποίησαν τα οπτικά τηλεσκόπια του Εθνικού Αστεροσκοπείου Kitt Peak στην Αριζόνα. Διαπίστωσαν ότι επρόκειτο για έναν μικρό γαλαξία που ανήκει στο είδος που οι επιστήμονες ονομάζουν «γαλαξίες νάνοι». Η ανακάλυψη δημοσιεύεται στην επιθεώρηση «The Astronomical Journal».

Μοναχικός και ενεργός

Στο αστερισμό του Λέοντα στο Τοπικό Σμήνος γαλαξιών προστίθεται τώρα ένας ακόμη, ο Leo P.

Ο γαλαξίας βρίσκεται σε απόσταση 5-6 εκατομμυρίων φωτός από τον δικό μας γαλαξία στον αστερισμό του Λέοντα (Leo) όπου έχουν ανακαλυφθεί και άλλοι γαλαξίες. Έτσι, ο νέος γαλαξίας έλαβε την ονομασία Leo P. Ο γαλαξίας μας μαζί με εκείνον της Ανδρομέδας λειτουργούν ως «ομαδάρχες» του Τοπικού Σμήνους αφού η πλειονότητα των γαλαξιών του σμήνους συνωστίζονται γύρω τους. Ο Leo P ανήκει σε εκείνους που ζουν πιο απομονωμένα, πιο μοναχικά σε μια περιοχή όπου δεν υπάρχουν σε κοντινή απόσταση άλλοι γαλαξίες.

Δεδομένης της μεγαλύτερης απόστασης από τη Γη στην οποία βρίσκονται αλλά και της μειωμένης τους φωτεινότητας αυτοί οι γαλαξίες είναι δύσκολο να εντοπιστούν. Αν και οι γαλαξίες νάνοι θεωρείται ότι επειδή υπολείπονται σε κοσμική ύλη δεν είναι παραγωγικοί εντούτοις ο Leo P φαίνεται ότι παράγει νέα και ιδιαίτερα λαμπερά άστρα. Βέβαια ο Leo P υπολογίζεται ότι διαθέτει μερικές εκατοντάδες χιλιάδες άστρα ενώ ο γαλαξίας μας εκτιμάται ότι διαθέτει 100-400 δισεκατομμύρια άστρα. 

Σταύρωση στην τέχνη. Crucifixion in art

Edvard Munch, Golgotha, Huile sur Toile, 80x120 cm, 1900, Oslo, Munch-Museet

Master of the Bigallo Crucifix Italian, active c. 1225-65. Crucifix, 1230/1240 

Robert Campin (Master of Flemalle), The Crucified Thief, 1410

Masaccio, Crucifixion, c.1426 

Antonello da Messina, The Sibiu Crucifixion, 1454-1455

Antonello da Messina, The Antwerp Crucifixion, 1454-1455

Michelangelo, Crucifix, 1492

Raphael, Mond Crucifixion, 1502–3

Jacopo Tintoretto, Crucifixion, 1565

Le Tintoret, La Crucifixion, Huile sur Toile, 341x371 cm, 1568

Veronese, Crucifixion, 1580

Andrea Mantegna, The crucifixion, 1457-59

Maître Anonyme, Crucifixion, retables du Bargello, volet droit, 0,50x0,31 cm, 1385-1395

Giotto, La Crucifixion, 1302-1305


Hieronymus Bosch, Crucifixion of St. Julia (Triptych), c. 1497

Hieronymus Bosch, Christ Carrying the Cross, 1510–1535

Hieronymus Bosch, Crucifixion with a Donor, 1480-1485

Annibal Carrache, La Crucifixion, Huile sur Toile, 305x210 cm, 1583, Bologne, Santa Maria della Carita

El Greco, Crucifixion (Prado), 1600

Simon Vouet, La Crucifixion, Huile sur Toile, 375x225 cm, 1622, Gêne, église du Gesù

Antony van Dyck, Crucifixion, 1622

Rembrandt, Jesus on the Cross, 1631

Diego Velazquez, Christ Crucified, 1632

 El Greco, Christ on the Cross Adored by Two Donors, c.1590

Francisco Goya, Christ en Croix, Huile sur Toile, 255x154 cm, 1780

Eugène Carrière, Crucifixion, Huile sur Toile, 227x130 cm, 1897, Paris, musée d'Orsay

Eugène Delacroix, Etude pour Le Christ en Croix, Huile sur Toile, 37x25 cm, 1845

Eugène Delacroix, Le Christ entre les deux larrons ou le Coup de lance, Pastel, 32x31,8 cm, 1830 – 1860

Marc Chagall, White Crucifixion, 1938

Francis Bacon, Crucifixion, 1933

Salvador Dali, Christ of Saint John of the Cross, 1951

Salvador Dali, Corpus Hypercubitus (Crufixion), Huile sur Toile, 194x124 cm, 1954, New-York The Metropolitan Museum of Art

Paul Delvaux, Crucifixion, Huile sur Toile, 270x200 cm, 1957 Anvers, Koninklij Museum voor Schone Kunsten

Pablo Picasso, Crucifixion, 1930

Bernard Buffet, Crucifixion

Robert Indiana, The Demuth American Dream, 1963

Francis Bacon, Three Studies for Figures at the Base of a Crucifixion, 1944. The work is based on the Eumenides—or Furies—of Aeschylus's The Oresteia, and depicts three writhing anthropomorphic creatures set against a flat burnt orange background.