“Κρίσιμη φάση” για τον Διεθνή Θερμοπυρηνικό Αντιδραστήρα (ITER),'Critical phase' for Iter fusion dream

Τα θεμέλια του αντιδραστήρα «tokamak». The foundations for Iter's tokamak - which will contain the hot plasma - have been laid.

Ένα από τα μεγαλύτερα τεχνικά πειράματα του κόσμου, σχεδιασμένο να δείξει αν το όνειρο της πυρηνικής σύντηξης μπορεί να γίνει πραγματικότητα, δείχνει να ξεπερνά τα γραφειοκρατικά και τεχνικά εμπόδια: τα πρώτα εξαρτήματα του ITER (Διεθνής Πειραματικός Θερμοπυρηνικός Αντιδραστήρας) έφτασαν στο χώρο που θα φιλοξενήσει την εγκατάσταση στη νότια Γαλλία.

Η συναρμολόγηση

Preparation work at the Iter site in Cadarache began in 2007. Some 90 hectares has been cleared and levelled for scientific buildings and facilities, leaving the other half of the site in its original wooded state.

Εδώ και δεκαετίες, η πυρηνική σύντηξη -η αντίδραση που τροφοδοτεί τα άστρα- υπόσχεται την παραγωγή ανεξάντλητης καθαρής ενέργειας από ισότοπα υδρογόνου που υπάρχουν σε σχετική αφθονία στο θαλασσινό νερό.

A 12,000 sq m building will be used to assemble the giant poloidal field (PF) coils - part of the magnetic system that helps control plasma inside Iter's vacuum vessel. The 40-tonne circular spreader beam (pictured) can travel the length of the building to move components around.

Όμως οι ακραίες συνθήκες που απαιτούν οι αντιδράσεις σύντηξης θέτουν σχεδόν ανυπέρβλητα τεχνικά εμπόδια -στα πειράματα που έχουν πραγματοποιηθεί ως σήμερα, η ενέργεια που απαιτείται για λίγα μόνο δευτερόλεπτα πυρηνικής σύντηξης είναι περισσότερη από αυτή που τελικά παράγεται από την αντίδραση.

Αυτό θα μπορούσε να αλλάξει με τον ITER, ο οποίος είναι σχεδιασμένος να προσφέρει ισχύ 500 Megawatt, δέκα φορές υψηλότερη από την ισχύ που θα καταναλώνει. Το κτήριο στο Κανταράς, μεγαλύτερο από γήπεδο ποδοσφαίρου, θα στεγάσει έναν αντιδραστήρα σύντηξης βασισμένο στο σχεδιασμό tokamak.

Ο αντιδραστήρας «tokamak» θα συγκρατεί μετέωρο ένα υπέρθερμο σύννεφο υδρογόνου. Credit: ITER 

Πρόκειται ουσιαστικά για ένα θωρακισμένο κάνιστρο που χρησιμοποιεί μαγνητικά πεδία για να συγκρατεί μετέωρο ένα σύννεφο από ιόντα υδρογόνου σε θερμοκρασία 100 εκατομμυρίων βαθμών Κελσίου.

Τα σχέδια

Οι τεχνικές προδιαγραφές για μια τέτοια διάταξη είναι εξαιρετικά υψηλές: το μαγνητικό πεδίο πρέπει να συγκρατεί το υπέρθερμο πλάσμα μακριά από τα τοιχώματα του αντιδραστήρα, και κάθε ατέλεια θα μπορούσε να αποδειχθεί καταστροφική για το πείραμα.

Οι απαιτήσεις αυτές, σε συνδυασμό με διάφορα γραφειοκρατικά εμπόδια, τα οποία αφορούν για παράδειγμα την εξαγωγή εξαρτημάτων και τους δασμούς, έχουν ήδη προκαλέσει σημαντικές καθυστερήσεις, και πολλοί πιστεύουν ότι είναι αναπόφευκτο να υπάρξουν νέες αναβολές στο μέλλον. Στο σχέδιο συμμετέχουν η Ευρωπαϊκή Ένωση, οι οποίες καλύπτουν περίπου το μισό κόστος, μαζί με τις ΗΠΑ, την Ιαπωνία, τη Ρωσία, την Ινδία, την Κίνα και τη Νότιο Κορέα.

Λόγω των καθυστερήσεων, τα σχέδια του κτηρίου του αντιδραστήρα άλλαξαν ώστε να δημιουργηθούν ανοίγματα από τα οποία θα περάσουν μεγάλα εξαρτήματα που αναμένεται πλέον να παραδοθούν με μεγάλη καθυστέρηση. Ακόμα και αν τα πειράματα ξεκινήσουν το 2021 και δώσουν ικανοποιητικά αποτελέσματα, η αξιοποίηση της σύντηξης σε εμπορική κλίμακα πιστεύεται ότι θα απαιτούσε μερικές ακόμα δεκαετίες Παρόλα αυτά, η άφιξη των πρώτων εξαρτημάτων φέρνει το όραμα της σύντηξης πιο κοντά από ποτέ.

Βρέθηκε άγνωστο μέχρι σήμερα «προ-θηλαστικό», Jurassic squirrel older than Tyrannosaurus Rex is discovered in China - and WE could have evolved from it

Καλλιτεχνική απεικόνιση του Megaconus mammaliaformis, του ζώου που προσφέρει νέες πληροφορίες για την εξέλιξη των θηλαστικών. An artist's impression of a Megaconus. The small mammal is older than T-Rex and had reptilian features and long poisonous spurs. Discovered in China by the University of Chicago, the creature has been compared to a modern-day squirrel and may be one the most ancient relatives of humans. Credit: APRIL ISCH, UNIVERSITY OF CHICAGO/ZHE-XI LUO ET AL.

 

Οι παλαιοντολόγοι ανακάλυψαν το απολίθωμα ενός αγνώστου μέχρι σήμερα μακρινού προγόνου των θηλαστικών, που ζούσε πριν από περίπου 165 εκατ. χρόνια, παρέα με τους τότε κυρίαρχους δεινόσαυρους.

Τριχωτό και παμφάγο

Researchers have described the Megaconus as being similar to modern-day squirrels, pictured. The fossil was found with sparse hairs on the animal's abdomen and fur around the top of the creature. This makes Megaconus only the second known pre-mammalian fossil to have fur.

Οι κινέζοι, αμερικανοί και γερμανοί ερευνητές, με επικεφαλής τον κινεζικής καταγωγής καθηγητή βιολογίας Ζε-Σι Λούο του πανεπιστημίου του Σικάγο, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό «Nature» και το «Science», ανέφεραν ότι το ζώο, με την επιστημονική ονομασία Megaconus mammaliaformis, είχε το μέγεθος και την εμφάνιση ενός μεγάλου σκίουρου, με μήκος περίπου 21 εκατοστών και βάρος 250 γραμμαρίων.

Η μελέτη του απολιθώματος, που ανακαλύφθηκε στην κινεζική Μογγολία και φυλάσσεται σε μουσείο παλαιοντολογίας στην Κίνα, αποκαλύπτει πως ορισμένα γνωρίσματα όπως οι τρίχες και η γούνα είχαν ήδη εξελιχθεί πολύ πριν την εμφάνιση των πρώτων αληθινών θηλαστικών, πιθανώς για μόνωση από το κρύο ή για καλύτερη αίσθηση του χώρου.

The skeleton of the Megaconus, and in particular its hind-leg bones and finger claws would have given the animals a gait similar to modern armadillos, pictured. a previously unknown type of movement in mammaliaforms.

Ο Megaconus είναι μόλις το δεύτερο γνωστό προ-θηλαστικό που φαίνεται πως διέθετε τρίχωμα. Μάλλον ήταν παμφάγος, καθώς είχε κοφτερά δόντια, και ζούσε στο δάσος, περπατώντας όπως οι σημερινοί αρμαδίλοι, ιδίως τις νύχτες για να αποφεύγει να φαγωθεί από τους δεινόσαυρους. Εξάλλου, η ανάλυση της ανατομίας του δείχνει πως είχε παράλληλα διατηρήσει και μερικά χαρακτηριστικά ερπετού.

«Δεν μπορούμε να πούμε ότι ο Megaconus ήταν άμεσος πρόγονός μας, αλλά σίγουρα μοιάζει σαν ένα πολύ μακρινός θείος μας. Αποκαλύπτει πως πολλές εξελικτικές προσαρμογές που συναντώνται στα σύγχρονα θηλαστικά, είχαν ήδη δοκιμαστεί από τους μακρινούς εξαφανισμένους πια συγγενείς μας», δήλωσε ο Ζε-Σι Λούο. Σύμφωνα με τους υπολογισμούς του, ο κοινός πρόγονος όλων των σημερινών θηλαστικών έζησε πριν από περίπου 180 εκατ. χρόνια (ενώ η γενεαλογική ομάδα του Megaconus αποκόπηκε από το οικογενειακό δέντρο γύρω στα 40 εκατ. χρόνια προτού εμφανιστούν τα πρώτα κανονικά θηλαστικά).

Και άλλο σημαντικό εύρημα

Based on the structure ofArboroharamiya's lower jaw, palaeontologists believe that the animal had a mammalian-like ear. ZHAO CHUANG/JIN MENG ET AL.

Όμως στο ίδιο τεύχος του «Nature», μια άλλη επιστημονική ομάδα, με επικεφαλής τον Τζιν Μενγκ του Αμερικανικού Μουσείου Φυσικής Ιστορίας, παρουσιάζει την ανακάλυψη ενός άλλου απολιθώματος, με την ονομασία Arboroharamiya, που επίσης ζούσε πριν από περίπου 160 εκατομμύρια χρόνια στην Κίνα όπως και ο Megaconus, αλλά μάλλον επιβίωνε πάνω στα δέντρα, καθώς είχε μακριά δάχτυλα και νύχια.

Ο Τζιν Μενγκ ισχυρίζεται ότι το πλάσμα αυτό ήταν ένα κανονικό θηλαστικό, πράγμα που, όπως υποστηρίζει, τοποθετεί την εμφάνιση των πρώτων θηλαστικών πριν από 201 έως 228 εκατομμύρια χρόνια, με συνέπεια να περιπλέκεται η εικόνα του «οικογενειακού δέντρου» των μακρινών προγόνων μας.

Άλλοι ερευνητές δήλωσαν πως χρειάζονται περισσότερα απολιθώματα για φανεί ποια από τις δύο επιστημονικές ομάδες έχει το δίκιο με το μέρος της, όσον αφορά τις εξελικτικές ρίζες των θηλαστικών.

Είναι πάντως πιθανό και οι δύο να είναι εν μέρει σωστές, με την έννοια ότι τα προ-θηλαστικά και τα πρωτο-θηλαστικά είναι πιθανό να είχαν μια μεγάλη ποικιλία τρόπων ζωής, με άλλα να σκάβουν λαγούμια, άλλα να σκαρφαλώνουν στα δέντρα και άλλα να κολυμπούν.

Ακινητοποίησαν το φως για ένα λεπτό! Scientists ‘freeze’ light for an entire minute!

Light completely stopped for a record-breaking minute. Image: imredesiuk/Shutterstock.

Η ταχύτητα του φωτός είναι πάντα μικρότερη όταν το φως κινείται μέσα σε ένα οποιοδήποτε διαφανές υλικό μέσο – π.χ. μέσα στο γυαλί η ταχύτητα του φωτός μειώνεται κατά περίπου 40%.

Κανένα μέσο, όμως, δεν μπορεί να μειώσει την ταχύτητα του φωτός στο μηδέν. Το 1999, ωστόσο, ερευνητές του Χάρβαρντ κατάφεραν να επιβραδύνουν το φως στα 61 χιλιόμετρα την ώρα, και δύο χρόνια αργότερα μπόρεσαν να το σταματήσουν εντελώς, έστω και για μια στιγμή.

Not so fast (Image: Dougal Waters/Getty).

Τώρα, ερευνητές στο Τεχνικό Πανεπιστήμιο του Ντάρμσταντ δείχνουν ότι το φως μπορεί να αιχμαλωτιστεί για περισσότερο χρόνο, έως και 60 δευτερόλεπτα, χάρη σε μια πειραματική διάταξη που βασίζεται σε έναν κρύσταλλο και δύο δέσμες λέιζερ.

Το μυστικό είναι ότι ο κρύσταλλος, ένα υλικό που μοιάζει με γυαλί, γίνεται διαφανής για να απορροφήσει το εισερχόμενο φως, ενώ αμέσως μετά γίνεται αδιαφανής, οπότε το φως παγιδεύεται μέσα του.

Το φως παγιδεύεται μέσα σε έναν κρύσταλλο που περιέχει το εξωτικό στοιχείο πρασεοδύμιο.

Για να σταματήσουν το φως οι φυσικοί χρησιμοποίησαν έναν κρύσταλλο σαν το γυαλί που περιείχε μια μικρή συγκέντρωση ιόντων από το στοιχείο Πρασεοδύμιο (Pr).

Η πειραματική τους διάταξη περιείχε επίσης δυο δέσμες λέιζερ. Η μια αποτελούσε τμήμα της συσκευής επιβράδυνσης, ενώ η δεύτερη θα αναγκαζόταν να σταματήσει. Η πρώτη δέσμη φωτός, η επονομαζόμενη «δέσμη ελέγχου», μεταβάλλει τις οπτικές ιδιότητες του κρυστάλλου.

Image: Heinze et al.

Η δεύτερη δέσμη, διερχόμενη μέσα από αυτό το νέο μέσο του κρυστάλλου και φωτός από το πρώτο λέιζερ, επιβραδυνόταν. Όταν οι φυσικοί απενεργοποιούσαν την δέσμη ελέγχου, τότε η επιβραδυνόμενη δέσμη σταματούσε. Πιο συγκεκριμένα το φώς μετατρεπόταν σε ένα είδος παγιδευμένου κύματος στο κρυσταλλικό πλέγμα.

Παρουσιάζοντας το πείραμά τους στην επιθεώρηση Physical Review Letters, οι ερευνητές εκτιμούν πάντως ότι το φως είναι δυνατό να μείνει «παγωμένο» για μεγαλύτερο διάστημα, ίσως και μια εβδομάδα.

Συσκευές που ακινητοποιούν το φως θα μπορούσαν να αξιοποιηθούν στο μέλλον για σε οπτικά συστήματα αποθήκευσης δεδομένων. Όπως γνωρίζουμε από τις οπτικές ίνες, το φως μπορεί να μεταφέρει πληροφορίες, οι οποίες θα παγιδεύονταν κι αυτές στον κρύσταλλο όταν το φως ακινητοποιείται.

Στο τελευταίο πείραμα, οι ερευνητές μπόρεσαν να αποθηκεύσουν στον κρύσταλλο τις πληροφορίες που μετέφερε η εισερχόμενη δέσμη -μια απλή εικόνα με ρίγες- και να ανακτήσουν τις πληροφορίες αυτές ένα λεπτό αργότερα.

Επόμενος στόχος των ερευνητών είναι αφενός να αιχμαλωτίσουν το φως για περισσότερο χρόνο, αφετέρου να αυξήσουν την ποσότητα πληροφορίας που μπορεί να αποθηκευτεί. Και, αν οι προσπάθειες αποδώσουν, το αιχμάλωτο φως θα μπορούσε να γίνει βασικό εργαλείο για τα δίκτυα του μέλλοντος.

Ένα ροζ κοσμικό μωρό, Pink Alien Planet Is Smallest Seen with Sun-Like Star

Ο εντυπωσιακός και σπάνιος ροζ εξωπλανήτης. Glowing a dark magenta, the newly discovered exoplanet GJ 504b weighs in with about four times Jupiter's mass, making it the lowest-mass planet ever directly imaged around a star like the sun. Credit: NASA's Goddard Space Flight Center/S. Wiessinger

Μια εντυπωσιακή ανακάλυψη έγινε με τη συνεργασία ερευνητών διαφόρων επιστημονικών προγραμμάτων στα οποία χρησιμοποιήθηκαν επίγεια και διαστημικά τηλεσκόπια. Οι ερευνητές εντόπισαν έναν εξωπλανήτη με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά.

The newly imaged planet orbits the fifth-magnitude star GJ 504, also known as 59 Virginis, which is visible to the unaided eye from suburban skies in the constellation Virgo. Credit: NASA's Goddard Space Flight Center/NOAJ

Ο GJ 504b βρίσκεται σε απόσταση 57 ετών φωτός από τη Γη στον αστερισμό της Παρθένου και κινείται γύρω από ένα άστρο που ανήκει στο ίδιο είδος άστρων με τον Ήλιο. Το άστρο αυτό βρίσκεται σε βρεφική ηλικία αφού είναι 160 εκατομμυρίων ετών. Ο Ήλιος έχει ηλικία περίπου 4,5 δισ. Ετών.

Σύμφωνα με τους επιστήμονες, η θερμότητα που αναπτύχθηκε στον εξωπλανήτη GJ 504b όταν αυτός σχηματίστηκε τον κάνει να φωτοβολεί σε μια ροζ απόχρωση. Το δεύτερο ενδιαφέρον χαρακτηριστικό του GJ 504b είναι πως πρόκειται για τον μικρότερο σε μέγεθος εξωπλανήτη που έχουμε εντοπίσει να κινείται γύρω από ένα άστρο παρόμοιο με τον Ήλιο.

This composite combines Subaru images of GJ 504 using two near-infrared wavelengths (shown in orange and blue). Once processed to remove scattered starlight, the images reveal the orbiting planet, GJ 504 b. Credit: NASA’s Goddard Space Flight Center/NOAJ

Μην νομίσετε βέβαια ότι πρόκειται για έναν μικρό πλανήτη, το αντίθετο. Ο GJ 504b είναι τέσσερις φορές πιο μεγάλος από τον μεγαλύτερο πλανήτη του δικού μας ηλιακού συστήματος, τον Δία. Η ανακάλυψη δημοσιεύεται στην επιθεώρηση «Astrophysical Journal».

 

Ο γραφικός χαρακτήρας «πυξίδα» της προσωπικότητας. What does your handwriting say about you? Study finds more than 5,000 personality traits are linked to how we write

Εσείς γράφετε με μεγάλα κενά μεταξύ των λέξεων ή με μικρά, με μεγάλα ή μικρά γράμματα, με γράμματα στρογγυλεμένα ή μακρουλά; Αυτά και άλλα πολλά στοιχεία του γραφικού χαρακτήρα μας «μιλάνε» για την προσωπικότητά μας.

Είστε άτομο εξωστρεφές ή μήπως είστε υπερόπτης με ροπή προς το ψέμα; Πιάστε μολύβι και χαρτί για να λάβετε την απάντηση! Μελέτη μιας μεγάλης αμερικανικής εταιρείας γραφικής ύλης (National Pen Company) δείχνει ότι ο γραφικός χαρακτήρας μπορεί να αποκαλύψει στοιχεία για περίπου 5.000 διαφορετικά χαρακτηριστικά της προσωπικότητας με βάση, μεταξύ άλλων, το πόσα κενά αφήνει ο καθένας μεταξύ των λέξεων, το πώς υπογράφει αλλά και το πώς ενώνει τα γράμματα μέσα σε μια λέξη.

Ο γραφικός χαρακτήρας μπορεί ακόμη και να δείξει προβλήματα υγείας όπως η σχιζοφρένεια, η υψηλή αρτηριακή πίεση αλλά και τα αποθέματα ενέργειας του οργανισμού, όπως προκύπτει από τα στοιχεία της μελέτης.

Η γραφολογία

Η διαδικασία ανάλυσης του γραφικού χαρακτήρα ονομάζεται γραφολογία και ως σήμερα θεωρείται ψευδοεπιστήμη καθώς υπάρχουν αντιμαχίες σχετικά με το αν μπορεί να προσδιορίσει με ακρίβεια ψυχολογικά χαρακτηριστικά αλλά και στοιχεία της φυσιολογίας ενός ατόμου. Πάντως ορισμένες εταιρείες χρησιμοποιούν τη γραφολογία πριν από την πρόσληψη υπαλλήλων, ενώ η συγκεκριμένη διαδικασία έχει χρησιμοποιηθεί και σε δικαστικές υποθέσεις.

Τώρα η National Pen Company συνέλεξε στοιχεία διαφορετικών γραφολογικών μελετών και δημιούργησε ένα γράφημα που δείχνει πολλά για τον χαρακτήρα με βάση τον γραφικό... χαρακτήρα.

According to the National Pen Company in the U.S., the size of someone's handwriting can determine the type of personality they have. People with small handwriting tend to be shy, studious and meticulous, whereas outgoing people who love attention will have larger handwriting.

Σύμφωνα λοιπόν με αυτό το γράφημα, το μέγεθος των γραμμάτων δείχνει πολλά για την προσωπικότητα του ατόμου που τα γράφει. Οι άνθρωποι που γράφουν μικρά γράμματα τείνουν να είναι ντροπαλοί, επιμελείς και λεπτολόγοι, ενώ αντιθέτως όσοι κάνουν μεγάλα γράμματα είναι εξωστρεφείς και αγαπούν να βρίσκονται στο επίκεντρο της προσοχής. Όταν πάλι τα γράμματα ενός ατόμου είναι μεσαίου μεγέθους (το επάνω μέρος των χαρακτήρων βρίσκεται στο μέσον μιας γραμμής στο τετράδιο), τότε πρόκειται για άτομο προσαρμοστικό.

Η κλίση των γραμμάτων

The type of looping created by the letters 'l' and 'e' can suggest a person's nature, for example, wide loops means someone is relaxed and spontaneous as well as open minded. People who write narrow loops tend to be skeptical of others and may restrict themselves from certain activities, which causes feelings of tension.

Αν ο γραφικός χαρακτήρας έχει κλίση προς τα δεξιά, το άτομο είναι ανοιχτό σε νέες εμπειρίες και απολαμβάνει να γνωρίζει καινούργια άτομα. Αν πάλι έχει κλίση προς τα αριστερά, τότε το άτομο είναι μάλλον εσωστρεφές. Οσοι γράφουν χωρίς κλίση των γραμμάτων προς κάποια κατεύθυνση είναι λογικοί και πρακτικοί. Με δεδομένο ότι η γραφολογική αυτή ανάλυση αφορά την αγγλική γλώσσα, υπάρχουν και λεπτομέρειες του γραφικού χαρακτήρα και κατ' επέκταση του χαρακτήρα του ατόμου... εις την αγγλικήν. Για παράδειγμα, όταν ένα άτομο γράφει τα γράμματα l (καλλιγραφικά) και e, το πόσο μεγάλη κάνει την «κουλούρα» των γραμμάτων μαρτυρεί πολλά: όταν η «κουλούρα» είναι μεγάλη το άτομο είναι χαλαρό, αυθόρμητο και χωρίς προκαταλήψεις. Οι μικρές «κουλούρες» των γραμμάτων υποδηλώνουν σκεπτικισμό, καθώς και περιορισμό από κάποιες δραστηριότητες που συνδέονται με ένταση.

Τα i και j

If the dot of a letter is situated high above the base it suggests the writer has a great imagination. If the dot is close to the base, they are organised and empathetic. Procrastinators tend to dot their 'i's and 'j's to the left of the base letter, while child-like personality types will draw their dots. as circles.

Ρόλο παίζει και πού ακριβώς βάζει ένα άτομο την «τελίτσα» επάνω από το i ή το j. Αν η τελίτσα μπαίνει πολύ επάνω από το γράμμα, μαρτυρεί ότι ο γράφων έχει μεγάλη φαντασία. Αν μπαίνει πολύ κοντά στο γράμμα, τότε ο γράφων είναι οργανωτικός και συμπονετικός. Οι αναβλητικοί τύποι βάζουν την «τελίτσα» του i ή του j στα αριστερά σε σύγκριση με το γράμμα, ενώ όσοι παλιμπαιδίζουν συνηθίζουν να ζωγραφίζουν έναν μικρό κύκλο αντί για την τελεία.

Εκείνοι που στο γράμμα t φτιάχνουν πολύ μεγάλη την οριζόντια γραμμή είναι αποφασιστικοί, ενθουσιώδεις αλλά και ξεροκέφαλοι. Οσοι κάνουν μικρή την οριζόντια γραμμή συνηθίζουν να είναι τεμπέληδες.

Τα τερτίπια του ο

Όταν κάποιος γράφει το ο με κενό στην άκρη του κύκλου ή καλλιγραφικά κάνοντας μια μικρή κουλούρα στο επάνω μέρος του τείνει να είναι συζητήσιμος και κοινωνικός. Το κλειστό ο πάλι δείχνει άνθρωπο που του αρέσει η ιδιωτικότητα. Η ανάλυση μαρτυρεί ότι ακόμη και διαφορετικά προβλήματα υγείας μπορούν να αποκαλυφθούν μέσω του γραφικού χαρακτήρα. Για παράδειγμα, τα άτομα με υψηλή αρτηριακή πίεση τείνουν να γράφουν κάποια γράμματα έντονα και κάποια άλλα στην ίδια πρόταση αχνά. Τα άτομα με σχιζοφρένεια τείνουν να γράφουν γράμματα που αλλάζουν κατεύθυνση, ενώ ένα από τα συμπτώματα της νόσου του Πάρκινσον είναι τα πολύ μικρά και δυσανάγνωστα γράμματα.

Συγχρόνως το να γράφει κάποιος πιέζοντας πολύ το μολύβι δείχνει υψηλά επίπεδα ενέργειας του οργανισμού, ενώ το αντίθετο μαρτυρεί κόπωση.

Αν πάλι αναζητάτε τους ψεύτες, αυτοί αποτυπώνονται στο... χαρτί μέσω αλλαγών στον γραφικό χαρακτήρα στο ίδιο κείμενο.

Ο φάρος ενός γαλαξία. Explosion Illuminates Invisible Galaxy In The Dark Ages Of The Universe

Καλλιτεχνική απεικόνιση της λάμψης του άστρου που φώτισε έναν ολόκληρο γαλαξία. This artist's illustration depicts a gamma-ray burst illuminating clouds of interstellar gas in its host galaxy. By analyzing a recent gamma-ray burst, astronomers were able to learn about the chemistry of a galaxy 12.7 billion light-years from Earth. They discovered it contains only one-tenth of the heavy elements (metals) found in our solar system. Credit: Gemini Observatory/AURA, artwork by Lynette Cook

Η αυτοκαταστροφή ενός άστρου ολοκληρώνεται με μια τρομερή έκρηξη. Η λάμψη της έκρηξης είναι τόσο έντονη ώστε φωτίζει ολόκληρο τον γαλαξία στον οποίο βρίσκεται το άστρο. Ο γαλαξίας λάμπει ένα εκατομμύριο φορές περισσότερο από ό,τι πριν. Μετά από δώδεκα δισεκατομμύρια έτη το φως αυτής της λάμψης φτάνει σε ένα πλανήτη που όταν η έκρηξη έλαβε χώρα δεν υπήρχε. 

Ομάδα ερευνητών χρησιμοποιώντας τα επίγεια τηλεσκόπια MMΤ και Gemini North εντόπισε την λάμψη αυτής της έκρηξης που συνέβη πριν από 12,7 δισ. έτη στο νεαρό τότε Σύμπαν. Η λάμψη  έλουσε με φως τον γαλαξία του άστρου σε μια εποχή που οι ειδικοί έχουν χαρακτηρίσει ως «Κοσμικό Μεσαίωνα». Εκείνη την εποχή το Σύμπαν βρισκόταν στην αρχή της ανάπτυξής του και οι σωματιδιακές διεργασίες που εξελίσσονταν «μπλόκαραν» το φως και του δεν επέτρεπαν να ταξιδεύει ελεύθερα στον χώρο. 

Η έκλαμψη

Before light from the gamma-ray burst arrives at the Earth for astronomers to study, it passes through interstellar gas in its host galaxy (close-up view, left), and intergalactic gas between the distant galaxy and us (wide view, right). This gas filters the light by absorbing some colors and leaves a signature on the light that can be seen in its spectrum. This "signature" allows scientists to characterize the gamma-ray burst, its environment, and the material between us and the distant galaxy. Credit: Gemini Observatory/AURA, artwork by Lynette Cook.

Οι ερευνητές εντόπισαν την έκλαμψη ακτίνων γάμμα (Gamma-Ray Burst ή εν συντομία GRB) που παρήγαγε η αστρική έκρηξη και της έδωσαν την κωδική ονομασία GRB 130606A. «Το άστρο έζησε σε μια πολύ ενδιαφέρουσα εποχή, τον αποκαλούμενο 'Κοσμικό Μεσαίωνα'. Κατά έναν τρόπο λειτουργούμε ως ιατροδικαστές ερευνώντας τον θάνατο ενός άστρου και τη ζωή ενός γαλαξία στις αρχές της ύπαρξης του Σύμπαντος» αναφέρει ο ΡάινΤσορνόκ, του Κέντρου Αστροφυσικής Harvard Smithsonian που ήταν ο επικεφαλής της ερευνητικής ομάδας. Η ανακάλυψη δημοσιεύεται στην επιθεώρηση «The Astrophysical Journal». 

Νεκροταφείο κομητών που φιλοξενεί και... Λαζάρους. Astronomers Discovery a Graveyard for Comets

Εντοπίστηκε νεκροταφείο κομητών αλλά κάποιοι από αυτούς καταφέρνουν να φτάσουν μέχρι τον Ήλιο και... ανασταίνονται. An artist's concept of an asteroid belt orbiting a star like the Sun. Credit: NASA/JPL-Caltech 

Μια ομάδα αστρονόμων του Πανεπιστημίου Anitoquia στην Κολομβία ανακοίνωσε την ανακάλυψη ενός νεκροταφείου κομητών. Οι ερευνητές, που καθοδηγούνται από τον αστρονόμο Ignacio Ferrin, περιγράφουν πως κάποια από αυτά τα αντικείμενα, ανενεργά για εκατομμύρια χρόνια, έχουν επιστρέψει στη ζωή, αποκτώντας δίκαια την επωνυμία «κομήτες Λάζαροι».

Αυτές οι εικόνες αναπαριστούν την ζώνη των αστεροειδών, που βρίσκεται ανάμεσα στον Ήλιο [μαζί με τους τέσσερις πιο κοντινούς στον Ήλιο πλανήτες] και τον Δία, όπως είναι σήμερα και όπως ήταν στις αρχές του Ηλιακού Συστήματος. Η πάνω εικόνα δείχνει το μέχρι τώρα μοντέλο για τη ζώνη των αστεροειδών. Απαρτίζεται σε μεγάλο βαθμό από βραχώδες υλικό. Η μεσαία εικόνα δείχνει το νέο προτεινόμενο μοντέλο, με έναν μικρό αριθμό ενεργών κομητών και έναν πληθυσμό αδρανών κομητών. Το κάτω διάγραμμα δείχνει πως ήταν η ζώνη των αστεροειδών στις απαρχές του Ηλιακού Συστήματος, με έντονη δραστηριότητα κομητών. These illustrations show the asteroid belt in the present day and in the early Solar System, located between the Sun (at centre) and four terrestrial planets (near the Sun) and Jupiter (at bottom left). The top image shows the conventional model for the asteroid belt; largely composed of rocky material. The middle image shows the proposed model, with a small number of active comets and a dormant cometary population. The lower diagram shows how the asteroid belt might have looked in the early Solar System, with vigorous cometary activity. (Credit: Ignacio Ferrin / University of Anitoquia)

Όπως αναφέρει ο Ignacio Ferrin, «φανταστείτε όλους αυτούς τους αστεροειδείς να περιστρέφονται γύρω από τον Ήλιο για αιώνες, χωρίς ίχνος δραστηριότητας. Έχουμε διαπιστώσει ότι ορισμένοι από αυτούς, τελικά, δεν είναι νεκροί βράχοι, αλλά αδρανείς κομήτες οι οποίοι μπορούν ακόμα να επιστρέψουν στη ζωή αν αυξηθεί λίγο περισσότερο η ενέργεια που λαμβάνουν από τον Ήλιο.»

Οι «βρώμικες χιονόμπαλες», όπως είχε αποκαλέσει τους κομήτες ο αμερικανός αστρονόμος Fred Whipple το 1949 λόγω της περιεκτικότητάς τους σε σκόνη και πάγο, θεωρείται ότι προέρχονται από δύο τοποθεσίες, πολύ μακριά από τον Ήλιο: από τη Ζώνη του Kuiper και από το νέφος του Oort. Αυτό εξηγεί γιατί οι κομήτες χρειάζονται χιλιάδες χρόνια για να ολοκληρώσουν την ελλειπτική τους πορεία γύρω από τον Ήλιο και γιατί αυτοί οι σπάνιοι επισκέπτες δεν έχουν καταγραφεί ποτέ στην ανθρώπινη ιστορία. Υπάρχουν ωστόσο περίπου 500 κομήτες μικρής περιόδου, όπως λέγονται, των οποίων η τροχιά εκτρέπεται λόγω της βαρυτικής έλξης του Δία, και επιστρέφουν ανά διαστήματα, που κυμαίνονται από λίγα χρόνια μέχρι ένα-δύο αιώνες.

New observations from NASA's NEOWISE project reveal the hidden nature of centaurs, objects in our solar system that have confounded astronomers for resembling both asteroids and comets. The centaurs, which orbit between Jupiter and Neptune, were named after the mythical half-horse, half-human creatures called centaurs due to their dual nature. This artist's concept shows a centaur creature together with asteroids on the left and comets at right. (Credit: NASA/JPL-Caltech)

Όπως αναφέρει ο Ferrin, τα τελευταία δέκα χρόνια έχουν βρεθεί τουλάχιστον 12 ενεργοί κομήτες στην κύρια αστεροειδή ζώνη. Μέχρι τώρα, οι επιστήμονες πίστευαν ότι η συγκεκριμένη περιοχή αποτελεί μία χωματερή διαστημικών βράχων, μπάζα από έναν αγέννητο πλανήτη.

Η νέα μελέτη όμως δείχνει πως ουσιαστικά πρόκειται για ένα τεράστιο νεκροταφείο αρχαίων αδρανών κομητών, οι οποίοι επέστρεψαν στη ζωή μετά τη μετακίνησή τους πιο κοντά στον Ήλιο. Αυτό μπορεί να συμβεί εάν ένα μικρό σπρώξιμο από τη βαρυτική δύναμη του Δία αλλάξει την πορεία της τροχιάς του κομήτη, μικραίνοντας ελάχιστα την απόστασή του από τον Ήλιο. Η μικρή αυτή αλλαγή στη μέση θερμοκρασία από τη μείωση της απόστασης μετατρέπει ποσότητα πάγου σε αέριο που σπρώχνεται από το φως και τους ηλιακούς ανέμους προς τα πίσω, σχηματίζοντας τη χαρακτηριστική ουρά αερίου και σκόνης που ακολουθεί τον κομήτη.

"Αυτά τα αντικείμενα είναι ‘Κομήτες Λάζαροι’, που επιστρέφουν στη ζωή μετά από αδράνεια χιλιάδων ή εκατομμυρίων ετών. Δυνητικά, κάθε ένας από τις πολλές χιλιάδες των ήσυχων γειτόνων τους μπορεί να κάνει ακριβώς το ίδιο”, σύμφωνα με τον Ferrin. Τα αποτελέσματα της έρευνας δημοσιεύονται στο Oxford University Press journal Monthly Notices of the Royal Astronomical Society.