Alfred Eisenstaedt

 A.Einstein

 Alma Mahler

 Arthur Miller

Arturo Toscanini with R.Wagner's Grandson Wieland 

Augustus John 

 Bertrand Russell

 Charlie Chaplin

 Churchill

 Cynthia Gregory

Dali and his wife 

 Darius Milhaud

 Eisenstaedt

 Elizabeth Bowen

 Emiyn Williams

 Ernest Hemingway

Το 1898 γεννήθηκε στη Dirschau της δυτικής Πρωσίας και σε ηλικία περίπου 8 ετών μετακόμισε με την οικογένειά του στο Βερολίνο. Όταν ήταν 14 ετών, ο θείος του, του έκανε δώρο την πρώτη του φωτογραφική μηχανή (μια Kodak με ρολό film) και κάπως έτσι γνωρίστηκε με την μεγάλη του αγάπη! Έγινε γνωστός, κυρίως, από τις λεγόμενες candid φωτογραφίες, δηλαδή φωτογραφίες χωρίς την γνώση ή την ρητή άδεια του ατόμου, οι οποίες είχαν ένα πιο φυσικό αποτέλεσμα μιας και δεν υπήρχε πόζα! Ο Eisenstaedt επηρεάστηκε κυρίως από τον Martin Munkausci και τον Erich Salomon.

Το 1918 υπηρέτησε την Γερμανία ως στρατιώτης στον Α’ παγκόσμιο πόλεμο, όπου και τραυματίστηκε πολύ σοβαρά στα πόδια του, γεγονός που τον ‘’καθήλωσε’’ σχεδόν για δυο χρόνια στο κρεβάτι, ανίκανος να περπατήσει μόνος του. Ωστόσο, στο διάστημα αυτό ο Eisenstaedt άρπαξε την ευκαιρία και ασχολήθηκε με την μελέτη διάφορων τεχνικών φωτογραφίας και τον εμπλουτισμό  των γνώσεών του γενικότερα γύρω από το θέμα.

Από το 1922 περίπου δούλευε ως πωλητής  ζωνών και κουμπιών με απώτερο σκοπό να αγοράσει καλύτερο φωτογραφικό εξοπλισμό. Με αυτόν τον εξοπλισμό έμελλε να τραβήξει αθάνατες φωτογραφίες τις οποίες επεξεργάζονταν στο μπάνιο του.

Για παράδειγμα, το 1927, ενώ βρισκόταν σε διακοπές, τράβηξε μια γυναίκα καθώς έπαιζε τένις από μια πλαγιά που βρισκόταν 50 μέτρα μακριά από το γήπεδο. Ουσιαστικά, ο φακός έπιασε την σκιά της γυναίκας  Κατόπιν μικρής επεξεργασίας (μεγέθυνσης) της φωτογραφίας, πουλήθηκε στο περιοδικό Der Spiegel Welt για το ποσό των 3 μάρκων. Αυτό ήταν μόνο η αρχή!

Μέχρι το 1931 λοιπόν, μπορούσε να δουλεύει αποκλειστικά ως φωτογράφος! Η γκάμα με τις φωτογραφίες του εκτείνεται σε ένα πολύ ευρύ φάσμα, από πορτραίτα διασημοτήτων μέχρι φωτογραφίες περιβαλλοντικού περιεχομένου (από τον Ειρηνικό και τον Ατλαντικό Ωκεανό).

Το 1933 τραβάει μια από τις καλύτερες φωτογραφίες του, όπου απαθανατίζει τον Αδόλφο Χίτλερ και τον  Μπενίτο Μουσολίνι κατά την διάρκεια μιας σημαντικής τους συνάντησης!

Ωστόσο, το 1935, η ναζιστική Γερμανία γίνεται εξαιρετικά καταπιεστική για τον εβραϊκής καταγωγής φωτογράφο με αποτέλεσμα να μετακομίσει στην Νέα Υόρκη. Εκεί η καριέρα του απογειώθηκε…

Κατά την διάρκεια 1936-1972 είχε μια λαμπρή συνεργασία με το περιοδικό Life. Υπήρξε ένας από τους πρώτους τέσσερις φωτογράφους που προσέλαβε το περιοδικό, όταν εκείνος άρχισε να δουλεύει στα πλαίσια του “Project X” για λογαριασμό του περιοδικού Times, το όποιο αποτέλεσε τον πρόγονο του Life. Η συνεργασία του με το Life όμως δεν του προσέφερε μόνο δόξα αλλά και το όνομα “Eisie” με το οποίο τον αποκαλούσαν οι συνάδελφοί του εκεί. Ο Eisenstaedt έκανε περίπου 90 εξώφυλλα συνολικά για το Life και δημοσιεύτηκαν περί τις 10.000 φωτογραφίες του. Το περιεχόμενό των φωτογραφιών καλύπτει ένα ευρύτατο φάσμα, ξεκινώντας από απλά πορτραίτα διασημοτήτων (τόσο πολιτικούς όσο και ηθοποιούς) και φτάνοντας μέχρι τις καταστροφικές συνέπειες του Β’ παγκοσμίου πολέμου.

Το 1942 γίνεται επίσημα πολίτης των ΗΠΑ και ξεκινάει ταξίδια σε όλο τον κόσμο προκειμένου να φωτογραφήσει τις επιπτώσεις του πολέμου. Φωτογραφίες από Αμερικάνους πολίτες και διαφημίσεις που απεικονίζουν την φτώχεια αλλά και την οικονομική ανάκαμψη που έμελλε να έρθει για την Αμερική  Ο Eisenstaedt έφτασε μέχρι και την Ιαπωνία προκειμένου να απαθανατίσει τις φρικιαστικές συνέπειες της ατομικής βόμβας. Φωτογραφία σταθμός μια μητέρα αγκαλιά με το παιδί τους καθώς εκείνη παρατηρεί την μολυσμένη της σοδειά.

Την δεκαετία του 1950 τραβάει φωτογραφίες από φτωχούς Ιταλούς,  αμερικανικά στρατεύματα καθώς επίσης και ένα πορτραίτο του sir Winston Churchill. Επιπλέον, από την συλλογή των πορτρέτων του δεν λείπουν φυσιογνωμίες όπως Marilyn Monroe, Albert Einstein, Ernest Hemingway και Sophia Loren.

To 1989 τιμάται με το εθνικό μετάλλιο των τεχνών από τον Τζορτζ  Μπους.

Το 1993 τραβάει τις τελευταίες του φωτογραφίες με τον πρόεδρο Μπιλ Κλίντον και την οικογένειά του. Ο Eisenstaedt είναι αδιαμφισβήτητα ένας από τους πιο σημαντικούς φωτορεπόρτερ και από πολλούς έχει χαρακτηριστεί και πατέρας του σύγχρονου φωτορεπορτάζ. Προς τιμήν του μάλιστα, το Columbia University Graduate School of Journalism δίνει το βραβείο “Alfred Eisenstaedt Award for Magazine Photography”, από το 1999.

 Frank Lloyd Wright

 G.Bernard Shaw

Hanna Schygulla 

 Henry Moore

 T.S.Eliot

J.Robert Oppenheimer 

Joseph Goebbels 

 K.Hepburn

 L.Berbstein

Leopold Stpkowski 

 M.Bourke-white

 Marlene Dietrich

 Mussolini and Hitler

 Mussolini

 Norman Rockwell

Nurses, New York City, 1938

 Philosopher Martin Buber

 R. Bryan Owen

 Selassie and his wife, Ethiopia, 1955

Sophia Loren

 The Queen Mother

Το 1945 τραβάει την πιο γνωστή, ίσως , φωτογραφία του , “V-Jay Day, Times Square”, όπου ένας ναύτης αγκαλιάζει και φυλάει μια νοσοκόμα μες στη μέση του δρόμου. Ο Eisenstaedt, παραδέχεται πως ακολούθησε τον ναύτη, ο οποίος, φρενήρης από την χαρά του που δεν θα ξαναπήγαινε στον πόλεμο,  έτρεχε στον δρόμο φιλώντας και αγκαλιάζοντας  οτιδήποτε θηλυκό (και ανεξαρτήτου ηλικίας) συναντούσε! Τράβηξε αρκετές λήψεις αλλά καμία δεν τον ικανοποίησε όσο αυτή. Η ταυτότητα των προσώπων δεν έχει διευκρινιστεί ακόμα με σιγουριά, αλλά σύμφωνα με τον φωτογράφο, δεν είναι αυτό που έχει σημασία μιας και η φωτογραφία αυτή είναι αντιπροσωπευτική! Θα πρέπει όμως να αναφέρουμε πως αυτή η φωτογραφία δεν αποτελεί και την αγαπημένη του Eisenstaedt. Η αγαπημένη του φωτογραφία απεικονίζει μια γυναίκα στη Σκάλα του Μιλάνου.

Violinist N. Milstein, Pianist V. Horowitz and Cellist G. Piatigorsky

Young monks, Florence, 1935

SAR-401: ένα ρωσικό “αστρομπότ”. Meet SAR-401, the Russian 'astrobot' that could be working aboard the International Space Station as soon as next year

Russia's SAR-401robot humanoid could be joining astronauts aboard the International Space Station as early as next year.

Ένα ρωσικό ανθρωποειδές ρομπότ, σχεδιασμένο να αναπαράγει τις κινήσεις του χειριστή του, θα μπορούσε στο μέλλον να αναλάβει ριψοκίνδυνες εργασίες στο εξωτερικό του Διεθνούς Διαστημικού Σταθμού.

Scientists at the Gagarin Cosmonauts' Training Centre in Star City Centre, just outside Moscow, have shown off their creation, which has human-like hands to perform dextrous tasks demanded of astronauts.

Το πρωτότυπο του ρομπότ SAR-401, δημιουργία της εταιρείας Android Technics, παρουσιάστηκε την περασμένη εβδομάδα στο Σταρ Σίτι, το κέντρο εκπαίδευσης των ρώσων κοσμοναυτών λίγο έξω από τη Μόσχα.

A Russian scientist demonstrated how he is able to control the robot's arms and hands by putting on a pair of specially designed gloves.

Όπως αναφέρει το ρωσικό πρακτορείο RIA Novosti, Το SAR-401 σχεδιάστηκε να αναπαράγει τις κινήσεις του χειριστή του, ο οποίος φορά μηχανικά γάντια με τα οποία μπορεί όχι μόνο να ελέγχει τα άνω άκρα του ρομπότ αλλά και να λαμβάνει απτικά ερεθίσματα από τα αντικείμενα που πιάνει η μηχανή.

Nasa's Robonaut 2 also has hands, upper body and a head, which has cameras that work like eyes.

Στον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό εργάζεται ήδη o Robonaut, ένα ανθρωποειδές ρομπότ που ανέπτυξαν από κοινού η NASA και η General Motors.

The robot can lift up to 10 kilograms on Earth, but this translates into lifting objects that weigh more in space, as the robot is designed to be able to work outside the space station too.

Παρέα στους αστροναύτες κρατά και ο Kirobo, ένα μικρό ιαπωνικό ρομπότ που ανέλαβε να μελετήσει την αλληλεπίδραση των ανθρώπων με τις μηχανές.

Πάντως τα μεγαλύτερα και πιο χρήσιμα ρομπότ στο πολυεθνικό τροχιακό εργαστήριο είναι το Canadarm και το Dexter, δύο ρομποτικοί βραχίονες καναδικής κατασκευής που αναλαμβάνουν τη μετακίνηση μεγάλων φορτίων.

Οι τηλεοράσεις γίνονται (επικίνδυνα) έξυπνες. Is your TV watching you? Latest models raise concerns

Οι νέας γενιάς τηλεοράσεις που συνδυάζουν τις ιδιότητες της συμβατικής τηλεόρασης και των ηλεκτρονικών υπολογιστών μπορούν να μετατραπούν σε ένα είδος Μεγάλου Αδελφού για τους κατόχους τους. In addition to watching what you do, and listening to what you say, a smart TV hacker can even mess with your mind.

Λειτουργώντας (και) ως υπολογιστής με πρόσβαση στο Internet, η τηλεόραση αυτόματα αποκτά και τις διάφορες όχι και τόσο ευχάριστες παρενέργειες των συμβατικών υπολογιστών και της online δραστηριότητας. Έτσι οι νέες «έξυπνες» τηλεοράσεις καταγράφουν τις προτιμήσεις των κατόχων τους και τα δεδομένα αποστέλλονται στη βιομηχανία του μάρκετινγκ, η οποία φροντίζει να αποστέλλει στην κάθε συσκευή προσωποποιημένα διαφημιστικά μηνύματα. Διαφημίσεις, δηλαδή, που να ταιριάζουν στο εμπορικό και καταναλωτικό προφίλ του κατόχου της τηλεόρασης το οποίο φτιάχνεται από τις εταιρείες βάσει των τηλεοπτικών  προτιμήσεών του και όχι μόνο...

Big Brother TV

Vulnerable: Samsung's Smart TV can be penetrated by hackers who can install malicious software on to the device to record whatever is picked up by its built-in microphones and cameras.

Πριν από λίγες ημέρες ο Τζέισον Χάντλεϊ, ένας βρετανός σύμβουλος επιχειρήσεων σε θέματα πληροφορικής και υπολογιστών,  έγινε ένα από τα πρώτα επώνυμα θύματα αυτής της εξέλιξης. Ο Χάντλεϊ παραξενεύτηκε όταν κάποια στιγμή αντιλήφθηκε ότι έβλεπε συνεχώς συγκεκριμένες διαφημίσεις κατά τη διάρκεια σχετικών με τα εν λόγω διαφημιζόμενα προϊόντα εκπομπών που έβλεπε. Ως άριστος γνώστης των υπολογιστών συνέδεσε την τηλεόρασή του με έναν φορητό υπολογιστή και κατέγραφε σε αυτόν τα δεδομένα που έστελνε στους ιντερνετικούς διακομιστές η τηλεοπτική  συσκευή του.

As such, a smart TV is a much more dangerous weapon for spying than a smartphone because it’s always watching you because, well, you are watching it. Televisions are the centerpiece for many living room and even bedrooms. Do you really want someone seeing everything that goes on in your bedroom behind closed doors? If you have a smart TV in your room, that’s exactly what could be happening.

Έκπληκτος διαπίστωσε ότι η τηλεόρασή του δεν κατέγραφε απλά τις εκπομπές που εκείνος παρακολουθούσε αλλά κατέγραφε κυριολεκτικά κάθε κουμπί που πατούσε στο τηλεκοντρόλ και στη συνέχεια έστελνε όλα τα δεδομένα στα κεντρικά γραφεία της κατασκευάστριας εταιρείας της τηλεόρασής του. Επιπλέον η τηλεόραση μετέδιδε στην εταιρεία και το περιεχόμενο του σκληρού της δίσκου στο οποίο οι κάτοχοι συνήθως αποθηκεύουν όχι μόνο τηλεοπτικές εκπομπές αλλά και διαφόρων ειδών άλλα αρχεία. Στην προκειμένη περίπτωση ο Χάντλεϊ είχε αποθηκεύσει στον σκληρό δίσκο της τηλεόρασής του ταινίες αλλά και οικογενειακά βίντεο και φωτογραφίες του. Όλα αυτά κατέληξαν στα αρχεία της κατασκευάστριας εταιρείας. Μάλιστα όλα τα δεδομένα συνέχισαν να αποστέλλονται στην εταιρεία ακόμη και όταν ο Χάντλεϊ απενεργοποίησε τη σχετική δυνατότητα της συσκευής!

Εκτός όμως από την καταγραφή των δεδομένων, οι ειδικοί επισημαίνουν ότι, όπως συμβαίνει με τους υπολογιστές αλλά και κάθε άλλη συσκευή που συνδέεται με το Internet, έτσι και οι τηλεοράσεις που έχουν αυτή τη δυνατότητα ενέχουν ταυτόχρονα και τους ίδιους κινδύνους. Μπορεί, π.χ., κάποιος να αποκτήσει τον έλεγχό τους από μακριά ή η συσκευή να μολυνθεί από κάποιον ιό.

Τηλε-κατάσκοπος

Personal information: A video posted by Malta-based security company ReVuln reveals how once their researcher gained access to the Smart TV he was able to scour all connected drives and read data from them.

Πριν από λίγο καιρό η εταιρεία ReVuln, που εδρεύει στη Μάλτα, ανακοίνωσε ότι οι τεχνικοί της λειτουργώντας ως χάκερ κατάφεραν να αποκτήσουν τον έλεγχο μιας τηλεόρασης που κυκλοφορεί στην αγορά και διαθέτει σκληρό δίσκο, μικρόφωνα και κάμερα.

Σύμφωνα με τα στελέχη της εταιρείας, αν κάποιος αποκτήσει πρόσβαση σε αυτό το συγκεκριμένο μοντέλο θα μπορεί να παρακολουθεί - εν αγνοία τους φυσικά - τους κατόχους της συσκευής. Θα βλέπει και θα ακούει τι συμβαίνει στον χώρο όπου είναι εγκατεστημένη η τηλεόραση, ενώ επίσης θα μπορεί να αποκτήσει τα δεδομένα που είναι καταχωρισμένα στον σκληρό δίσκο της. Προφανώς η πλειονότητα των έξυπνων τηλεοράσεων που εμφανίζονται θα είναι... ευάλωτες και πιο εύκολα ή πιο δύσκολα θα γίνονται κτήμα κακόβουλων ατόμων.

Δημήτρης Δημητριάδης, «Περί πίστεως, Εμείς (και) οι Δαιμονισμένοι»

Michaïl Alexandrovitch Vroubel, Tête de Démon, Head of Demon, 1891

Σε παλαιότερο κείμενό μου με τον τίτλο Η Απόρρητη Αλήθεια του Κόσμου, διατύπωσα μια άποψη η οποία έλεγε ότι ο συγγραφέας είναι ένας αντίστροφος Ευαγγελιστής.

Στην περίπτωση των Δαιμονισμένων, ο Ντοστογιέφσκι είναι ένας αντίθετος Ιησούς. Γίνεται κυριολεκτικά ο αντί-Χριστός, ο Αντίχριστος. Γίνεται αυτός που ανταποδίδει και παίρνει την εκδίκησή του. Η ταύτιση είναι απόλυτη, το Κακό έχει ενσαρκωθεί.

Vasily Perov, Portrait of Dostoyevsky, 1872

Αυτός, όμως, ο Ντοστογιέφσκι, συνομιλεί με τα δαιμόνια όχι για να τα βγάλει μέσα απ' τούς ανθρώπους, να τα βάλει στους χοίρους και να τα ρίξει στον γκρεμό, αλλά για να τα βρει μέσα στους ανθρώπους και να τα ρίξει αυτούσια και αναλλοίωτα στις σελίδες του, κι αυτό όχι για να τα αφανίσει, ν' απαλλάξει τούς ανθρώπους απ' τα δαιμόνια και να τους μεταλλάξει, όχι για να φτιάξει έναν νέο άνθρωπο - ξέρει ότι τέτοιο πράγμα δεν υπάρχει, δεν θα υπάρξει ποτέ - αλλά για να δείξει στους ανθρώπους ότι οι άνθρωποι δεν μπορούν ν' απαλλαγούν απ' τους δαίμονες, οι άνθρωποι δεν έχουν μέσα τους τούς δαίμονες, είναι οι ίδιοι οι δαίμονες. Καταστρέφοντας τους δαίμονες, καταστρέφεται και ο άνθρωπος. Άνθρωπος χωρίς δαίμονες δεν είναι ένας νέος, λυτρωμένος, άνθρωπος, αλλά το τέλος τού ανθρώπου, είναι ο μη άνθρωπος. Λυτρωμένος ο άνθρωπος παύει να είναι άνθρωπος. Αυτό, όχι μόνον ως διαπίστωση, αλλά κυρίως ως αποδοχή, ως κατακύρωση, ως επικύρωση, με τη σφραγίδα της ύψιστης λογοτεχνίας. Με τον θρίαμβο του Κακού θριαμβεύει και η λογοτεχνία.

Ο Ντοστογιέφσκι, όχι μόνο κατασκευάζει ένα δαιμόνιο και δαιμονικό βιβλίο, αλλά, ακριβώς επειδή το βιβλίο αυτό είναι και δαιμόνιο και δαιμονικό, γίνεται αυτομάτως ιερό, δηλαδή όντως ζωτικής σημασίας. Γίνεται το Ευαγγέλιο των δαιμόνων. Ένα Ευδαιμόνιο. Διότι, η ευδαιμονία είναι δαιμονική, κι αν η Δυσδαιμόνα στραγγαλίζεται απ' τον μαύρο δαίμονα, αυτό γίνεται επειδή είναι δυσ-. Ο Ευαγγελισμός είναι Ευδαιμονισμός, και Ευδαιμονισμός είναι  το τέλειον, δηλαδή η τελική κατίσχυση του δαίμονα, εκείνου του ενός που έχει πει ότι η εκδίκηση είναι δική του και ότι θα ανταποδώσει ο ίδιος.

Feodor Dostoevsky on his deathbed

Αυτή η εκδίκηση αλλά κι αυτή η ανταπόδοση είναι Οι Δαιμονισμένοι. Ο Ντοστογιέφσκι ομολογεί ότι πρώτος αυτός είναι δαιμονισμένος.

Ο Μαρσέλ Προυστ

Υπέρτατη ανθρωπογνωσία. Αυτήν που επιζητούσε και ο Προυστ. Αυτήν που επιζητούσε και επιζητά πάντα και από πάντα η λογοτεχνία. Η λογοτεχνία έχει μέσα της κάτι το επείγον, μια επείγουσα ανάγκη, μια ανάγκη πιεστική η οποία επιζητά το επειγόντως, το κατεπείγον, διότι η ύπαρξή της η ίδια έχει να κάνει μ' ένα αενάως επείγον περιστατικό.

 Edouard Manet, The Suicide, 1880

Το αενάως επείγον περιστατικό είναι ο άνθρωπος. Η λογοτεχνία δεν μπορεί να περιμένει. Η λογοτεχνία δεν είναι αναμονή, ούτε προσδοκία.  Είναι μη αναμενόμενη έλευση. 

Η λογοτεχνία είναι μια Δευτέρα Παρουσία που δεν την αναμένει, δεν την προσδοκά κανείς, και η οποία συμβαίνει όχι άπαξ ούτε στο τέλος των καιρών ή της χιλιετίας, αλλά τώρα, κάθε μέρα, σήμερα, ανά πάσα στιγμή, σ' έναν χρόνο ανακυκλούμενο και επαναφερόμενο, όπου το πριν είναι και μετά, όπου το τώρα είναι και πριν, όπου το μετά είναι και πριν και τώρα, όπου το σήμερα είναι και αύριο. Κι αυτός είναι ο χρόνος της θνητότητας.

Martin Schongauer, La Descente aux Limbes, Descent with the Limbs, 1475, Musée d'Unterlinden, Colmar, Retable des Dominicains

Η Δευτέρα Παρουσία είναι η παροντική καθημερινή θνητότητα. Αυτή η θνητότητα είναι ο χρόνος μας. Μέσα σ' αυτόν τον χρόνο δεν περισσεύει ο χρόνος. Ο χρόνος είναι αενάως κατεπείγων.

Jacek Malczewski, La mort, Death, 1902

Συμπέρασμα: δεν έχουμε καιρό. Όσον είχαμε να δώσουμε για να περνάει ο καιρός όπως περνούσε, τον δώσαμε. Δεν έχουμε άλλον να δώσουμε. Ο ίδιος ο καιρός δεν δίνεται πια ο ίδιος. 

Η ανθρωπογνωσία είναι μια επιτακτική ανάγκη. Και ενδέχεται να μην αντέχουμε αυτήν την ανθρωπογνωσία, μάλλον: ασφαλέστατα δεν την αντέχουμε, και επειδή η ίδια δεν αντέχεται αλλά και επειδή μας έχουν μάθει, εθίσει, διαμορφώσει, να μην την αντέχουμε, να αντέχουμε τα πάντα εκτός απ' αυτήν, λες κι αυτή δεν είμαστε εμείς. Ο καιρός όμως δεν μας ρωτάει πια αν αντέχουμε.

 Edvard Munch, The Lonely Ones, 1935

Αυτό που δεν αντέχουμε είναι αυτό του οποίου ήρθε ο καιρός. Οχι ήγγικεν, αλλά έχει έρθει. Είναι ο καιρός ο δικός μας. Ο καιρός μας είναι αυτό που δεν αντέχουμε.

Simon Marmion, Vision de l'Enfer, 1475, The J. Paul Getty Museum

Η παλαιά πίστη έχει εκδημήσει. Όσοι ανήκουν σ' αυτήν, πιστεύουν σε κάτι που δεν έχει πλέον τίποτε στοιχειωδώς διαθέσιμο για ν' αποδείξει την αναγκαιότητά του και την εγκυρότητά του. Όσοι πιστεύουν σε ό,τι πρεσβεύει αυτή, πιστεύουν σε κάτι που δεν έχει πλέον καμία σχέση με τη ζωή αλλά ούτε και με τον θάνατο. Πιστεύουν σε κάτι που δεν έχει εμπράγματο λόγο υπάρξεως. Που ό,τι έδωσε θα χρειαστεί να το υπερβούμε, να το αναπληρώσουμε, ή να βγούμε απ' αυτό, για να ξεκινήσουμε πέρα απ' αυτό. Κάτι που συσκότισε και σύγχυσε, διασάλευσε και δυσχέρανε, τη σχέση του ανθρώπου με τον εαυτό του, με τη ζωή του, τον θάνατό του, τον έρωτα, το φύλο, το σώμα, τον κόσμο. Που δημιούργησε ένα ψευδές βάθος και έναν αναίτιο, ανυπόστατο προβληματισμό, επέβαλε μία εκ των προτέρων χαμένη προοπτική, έσπειρε το ανθρώπινο οδικό δίκτυο με κατασκευασμένα αδιέξοδα, ανύπαρκτες γέφυρες και πλαστές διόδους, εφηύρε άλυτες λύσεις και απαντήσεις παράλυτες, μίκρυνε, στένεψε, έκοψε κι έραψε κατά το δικό του φανατισμένο και στενόμυαλο δοκούν, αφήνοντας πίσω του τρέμοντα ανθρωπάρια. Περιέπλεξε τόσο πολύ τα πράγματα δημιουργώντας κλίμακες λανθασμένων και άχρηστων αξιών, οι οποίες αποδείχθηκαν παρεξηγήσεις, παραδοξολογίες και διανοητικές διαστροφές, ώστε θα πρέπει ο άνθρωπος να γκρεμίσει τον άνθρωπο έτσι όπως τον οικοδόμησε αυτή η πίστη, και να χτίσει ξανά τον άνθρωπο απ' την αρχή.

Jérôme Bosch, Le Jardin des Délices, The Garden of the Delights, 1503-1504, Museo del Prado, Madrid

Πίστεψαν, και πιστεύουν ακόμη, σε κάτι που αρνήθηκε στον άνθρωπο τον ίδιο τον άνθρωπο, και που στη θέση της σχέσης του ανθρώπου με τον εαυτό του και με τον άνθρωπο επέβαλε μια σχέση με ένα όν που η ύπαρξή του αποδείχθηκε φρούδα και η χρησιμότητά του αποτρεπτική μιας άλλης χρησιμότητας απείρως πιο αναγκαίας: της χρησιμότητας του να γνωρίσει ο άνθρωπος τον άνθρωπο σε σχέση με τον εαυτό του και με τον άνθρωπο.

Jules Delaunay, Ixion précipité dans les Enfers, 1876, musée des beaux-arts de Nantes

Απαιτείται, λοιπόν, είναι ιστορική επιταγή, να δούμε και να δεχτούμε αυτό που είμαστε - με όλες τις συνέπειες που αυτό θα έχει. Την απαίτηση αυτή μας τη δείχνει ένας άνθρωπος της παλαιάς πίστης. Σ' αυτό ακριβώς έγκειται το θαύμα, το πραγματικό όμως, το θαύμα που μπορούμε να αγγίξουμε με το δάχτυλο και να πούμε: Αληθώς, συ ει ος ει.

Απόσπασμα από το δοκίμιο του Δημήτρη Δημητριάδη, Περί Πίστεως - Εμείς (και) οι Δαιμονισμένοι,  εκδόσεις Σαιξπηρικόν.

Δημήτρης Δημητριάδης. Θεσσαλονικιός. Γέννημα θρέμμα, σχολείο, Νομική («κακήν κακώς τα πήγα»), έρωτες, και το 1963 αλλαγή πλεύσης και τόπου. Βρυξέλλες, Εθνικό Ινστιτούτο Τεχνών Θεάματος, σπουδές – «είχα τεράστια τύχη που βρέθηκα εκεί, σαν να ξαναγεννήθηκα...». Το πρώτο του θεατρικό έργο είναι στη γαλλική γλώσσα, ο διάσημος σκηνοθέτης Πατρίς Σερό το ανεβάζει στο Παρίσι· ξάφνιασμα, θερμή υποδοχή, συγκίνηση για τον άγνωστο νεαρό Έλληνα – «δεν ήξερα τι μου συμβαίνει». Γράφει με πάθος, μεταφράζει σημαντικούς λογοτέχνες και φιλοσόφους στα ελληνικά, καθώς και αρχαίους Έλληνες στη νεοελληνική. Το εμβληματικό έργο του «Πεθαίνω σαν χώρα», που ανεβαίνει στην Αθήνα το 1978, ταράζει τα νερά, το κείμενο εντυπωσιάζει, μοιάζει προφητικό – «ποιος είναι αυτός ο Δημητριάδης;» ρωτούν πολλοί. Από τότε ως σήμερα έχουν εκδοθεί δεκάδες έργα του – θεατρικά, πεζογραφήματα και ποιητικές συλλογές –, πολλά έχουν μεταφραστεί σε αρκετές γλώσσες και ο ίδιος δεν παύει να εμπνέεται, να εμβαθύνει στα δικά του και να μεταφράζει άλλων. Πολυγραφότατος, λοιπόν, ο Δημήτρης Δημητριάδης μοιάζει να έχει άστρο για ό,τι κάνει, αλλά και συνοδεύεται από μιαν αχλή, σαν να φέρει έναν μυστηριακό εσωτερικό κόσμο, αυστηρό και απόρθητο.

Παράλληλα ασχολήθηκε συστηματικά με τη μετάφραση πεζογραφημάτων των Jean Genet, Georges Bataille, Witold Gombrowicz, Maurice Blanchot, Gιrard de Nerval, Balzac, Bernard-Marie Koltes, καθώς και τη μετάφραση θεατρικών έργων των Μολιέρου, Ευρυπίδη, J. Genet, G. Courteline, Tennessee Williams, Σαίξπηρ για διάφορα θέατρα. Μετά το 1980 συνεργάστηκε στενά με τις εκδόσεις Άγρα, που έχουν εκδώσει το μεγαλύτερο μέρος του έργου του και πολλές μεταφράσεις του.