Elliott Erwitt

Ο Erwitt γεννήθηκε στις 26 Ιουλίου 1928 στο Παρίσι από Ρωσο-εβραίους μετανάστες. Φοιτά το 1934 σε δημοτικό σχολείο στην Ιταλία, όπου είχαν μετακομίσει οι γονείς του, αλλά το 1939 η οικογένεια Erwitt αποφασίζει να μεταναστεύσει στις Ηνωμένες Πολιτείες, αρχικά στη Νέα Υόρκη και έπειτα από 2 χρόνια στο Λος Άντζελες. Εκεί σπούδασε φωτογραφία και κινηματογράφο στο Los Angeles City College. Μετά την μετακόμισή του στη Νέα Υόρκη το 1946, παρακολουθεί ένα σεμινάριο ιστορίας του κινηματογράφου στο New School for Social Research, ανταλλάσσοντας το κόστος των μαθημάτων με την προσωπική του εργασία στην ίδια σχολή. Ολοκλήρωσε τις σπουδές του το 1950.

Τη δεκαετία του 1950 υπηρέτησε τον στρατό των ΗΠΑ ως βοηθός φωτογραφίας στη Γαλλία και τη Γερμανία. Μετά το τέλος της θητείας του εγκαταστάθηκε στη Νέα Υόρκη.

Ο Erwitt επηρεάστηκε από τη γνωριμία του με τους διάσημους φωτογράφους Edward Steichen, Robert Capa και Roy Stryker, οι οποίοι τον καθοδήγησαν στις φωτογραφικές του αναζητήσεις. Ο τελευταίος τον προσέλαβε για να εργαστεί σε μια φωτογραφική δουλειά για την εταιρεία Standard Oil Company. Τότε ο Erwitt ξεκίνησε να εργάζεται ως ελεύθερος επαγγελματίας φωτογράφος και συνεργάστηκε με τα περιοδικά Life, Look, Holiday και Collier’s. Η ένταξή του στο πρακτορείο Magnum το 1953, μετά από πρόσκληση του Robert Capa, του έδωσε την ευκαιρία να εργαστεί σε πολλά μέρη σε όλον τον κόσμο. Γίνεται μόνιμο μέλος του Magnum το 1954 και το 1968 υπηρέτησε ως πρόεδρος του πρακτορείου για 3 περιόδους.

Ασχολείται με πολλά είδη φωτογραφίας: διαφημιστική, κινηματογραφική, βιομηχανική, μόδας, ρεπορτάζ κ.ά. Εξέδωσε περισσότερα από 20 βιβλία και έκανε πολλές εκθέσεις σε μεγάλα μουσεία και εκθεσιακούς χώρους σε πολλές πόλεις σε όλον τον κόσμο. Μέχρι σήμερα εξακολουθεί να είναι ενεργός φωτογράφος και ένα από τα μεγαλύτερα ονόματα στο χώρο.

Από το 1970 η φωτογραφική δραστηριότητα συνδυάζεται με την κινηματογραφική, που πολύ γρήγορα θα απορροφήσει μεγάλο μέρος του χρόνου του, με τη δημιουργία τόσο διαφημιστικών ταινιών και ρεπορτάζ, όσο και θεματικών ταινιών. Ασχολείται με την παραγωγή, σκηνοθεσία, σενάριο και φωτογραφία κινηματογραφικών ταινιών και τηλεοπτικών προγραμμάτων. Το 1974, με το "Son of Bitch" αρχίζει την παραγωγή βιβλίων, που συνοδεύεται και υποστηρίζεται από εκθέσεις σε γκαλερί και μουσεία. Καταγράφει θεματικά έργα (όπως "Οn the Beach", το 1991 ή το "Museum Watching" του 1999) και γενικά έργα όπως το "Snaps", που δημιούργησε το 2001.

Όπως δηλώνει και ο ίδιος στην προσωπική του ιστοσελίδα, αγαπάει τα παιδιά και τα σκυλιά.

Στρατοί μίνι-ρομπότ σε ρόλο «οικοδόμων». Termites inspire robot builders

Στρατός από μικροσκοπικά αυτόνομα ρομπότ που μιμούνται τους τερμίτες και μπορούν να χτίσουν ολόκληρα κάστρα με τουβλάκια χωρίς ανθρώπινη παρέμβαση, δημιουργήθηκε από Αμερικάνους ερευνητές του πανεπιστημίου Χάρβαρντ. Self-organizing Systems Research Group, Harvard University.

Μια ιδέα κυριολεκτικά βγαλμένη από την λογοτεχνία επιστημονικής φαντασίας (ο Ουίλιαμ Γκίμπσον έχει γράψει σχετικά) μετουσιώνεται σε πραγματικότητα. Ερευνητές του πανεπιστημίου Χάρβαρντ μελέτησαν τη συμπεριφορά των τερμιτών όταν αυτοί χτίζουν τις φωλιές τους και δημιούργησαν μικρά ρομπότ που χωρίς ανθρώπινη παρέμβαση μπορούν να φτιάχνουν διάφορες κατασκευές όπως για παράδειγμα, κάστρα με τουβλάκια.

In the future, similar robots could be used to lay sandbags in advance of a flood, or to perform simple construction tasks on Mars. Harvard University

Σύμφωνα με τους δημιουργούς τους τα ρομπότ αυτά σε μεγάλο αριθμό θα μπορούν να πραγματοποιούν εργασίες κατασκευής σε σημεία που είναι δύσκολο να το κάνει ο άνθρωπος. Θα μπορούν να αναλάβουν παραδείγματος χάριν τη δημιουργία φραγμάτων με σακιά σε περιοχές που αντιμετωπίζουν πρόβλημα πλημμύρας ή να κατασκευάσουν βάσεις στον Άρη.

Οι τερμίτες

Termites are champion construction workers.

Οι τερμίτες παρά το πολύ μικρό τους μέγεθος και την επίσης πολύ περιορισμένη νοημοσύνη οργανώνονται με τέτοιο τρόπο κατά τη δημιουργία της φωλιάς τους ώστε ενώ λειτουργούν  ανεξάρτητα κάνοντας ο καθένας διαφορετική εργασία, η κάθε εργασία να λειτουργεί συμπληρωματικά της άλλης. Το αποτέλεσμα είναι εντυπωσιακό αφού οι τερμίτες κατασκευάζουν πραγματικά θεόρατες για το μέγεθος τους φωλιές. Το πιο εντυπωσιακό δε «οικοδόμημα» είναι ένας πύργος λάσπης τριών μέτρων που κατασκευάζουν οι τερμίτες πάνω από τις φωλιές τους.

Τα ρομπότ

Οι ερευνητές εμπνεόμενοι από τη συμπεριφορά ή καλύτερα την αυτό-οργάνωση των τερμιτών κατά τη διαδικασία των εργασιών δημιούργησαν ένα νέο τύπο αυτόνομου ρομπότ. Το Termes, όπως ονομάστηκε αυτό το ρομπότ, έχει μήκος 18 εκατοστά και ημικυλινδρική «ανατομία». Διαθέτει τέσσερα είδη αισθητήρων (υπέρυθρους, υπερήχων, αφής και επιτάχυνσης) και αντιλαμβάνεται με τους αισθητήρες του μόνο τα γειτονικά του ρομπότ και το κοντινό περιβάλλον του, χτίζοντας γύρω από αυτό.

Κάθε ρομπότ είναι προγραμματισμένο με απλές οδηγίες και απλώς δρα (και αντιδρά) ανάλογα με αυτό που συναντά γύρω του, χωρίς να έχει προγραμματιστεί να κάνει κάτι συγκεκριμένο. Όμως, σε συνεργασία με τα άλλα ρομπότ τελικά προκύπτει μια εντυπωσιακή κατασκευή. Οι ρομποτικοί… τερμίτες μπορούν να κινούνται μπρος πίσω και αριστερά δεξιά, να  ανεβοκατεβαίνουν σκάλες, να σηκώνουν, να μεταφέρουν και να τοποθετούν τούβλα χωρίς κάποια καθοδήγηση. Οι ερευνητές δημοσιεύουν λεπτομέρειες των ρομπότ στην επιθεώρηση «Science».  

Αρχαίο γονιδίωμα αγοριού υποδεικνύει τις ρίζες των Αμερικανών; Prehistoric Boy May Be Native American 'Missing Link'

Μερικά από τα αντικείμενα που είχαν βρεθεί στον τάφο του Anzick. A nearly complete projectile point of dendritic chert, a mid-interval biface of translucent quartz, displaying relatively heavy red ochre residue and an "end-beveled" osseous rod, also exhibiting red ochre residue. These artifacts are technologically consistent with artifacts of the Clovis complex. Credit: Sarah L. Anzick

Για περισσότερα από 20 χρόνια, οι ανθρωπολόγοι σταυρώνουν τα ξίφη τους για το αν οι πρώτοι Αμερικανοί ήρθαν στο Νέο Κόσμο διασχίζοντας μια γέφυρα πάνω από τον Βερίγγειο Πορθμό ή αν κατέφθασαν εν πλω από τη νοτιοδυτική Ευρώπη.

The burial mound in Montana where the skeleton was found. Texas A&M University

Νέα ανάλυση γενετιστών από το Πανεπιστήμιο του Τέξας, ωστόσο έρχεται να φουντώσει τη διαμάχη μεταξύ των επιστημόνων, καθώς για πρώτη φορά υποστηρίζουν ότι κατάφεραν να χαρτογραφήσουν το πλήρες γονιδίωμα ενός παιδιού που έζησε πριν από περίπου 12.600 χρόνια. Το παιδί πέθανε σε ηλικία 1 έτους, από άγνωστα αίτια, και θάφτηκε στη δυτική Μοντάνα.

A large (approx. 255mm x 122mm) tabular core/ late-interval biface made of brown chert along with the beveled end of an osseous rod. Credit: Sarah L. Anzick.

Βάσει των αποτελεσμάτων που προέκυψαν από την ανάλυση του γενετικού υλικού του παιδιού, οι ειδικοί εντόπισαν μια σχέση ανάμεσα στους σημερινούς ιθαγενείς Αμερικανούς και αρχαίους μετανάστες από την ανατολική Ασία.

Anzick Child of North America Gene Map

Η θεωρία ότι οι πρώτοι Αμερικανοί είχαν έρθει στην περιοχή χιλιετίες νωρίτερα από ότι πιστευόταν μέχρι σήμερα και από άλλο σημείο του πλανήτη από την Βεριγγεία – η οποία εκτεινόταν από τη Ρωσία μέχρι την Αλάσκα – έχει δυσκολέψει τις σχέσεις ιθαγενών και ανθρωπολόγων. Κάποιες φυλές φοβούνται ότι η θεωρία πως οι πρώτες αφίξεις έγιναν από την Ευρώπη, θα μπορούσε να αλλάξει την ιστορία της προέλευσής τους και να οδηγήσει στην απομάκρυνσή τους από περιοχές των προγόνων τους.

Τα νέα ευρήματα

The genome sequence of a male infant who lived 12,600 years ago from a Clovis burial site (shown here with poles) in Wilsall, Mont., suggests many contemporary Native Americans are direct descendants of the people who made and used Clovis tools. Credit: Mike Waters

Μέρη του σκελετού του περίπου ενός έτους αγοριού, Anzick-1 όπως ονομάστηκε από τους ειδικούς, εντοπίστηκε όταν το 1968 εκσκαφέας χτύπησε κατά λάθος τον τάφο του κατά την εκτέλεση έργων στην περιοχή της Μοντάνα. Στο εσωτερικό του τάφου, σύμφωνα με τον ανθρωπολόγο δρ Μάικλ Γουότερς, είχαν βρεθεί 125 αντικείμενα, ανάμεσα στα οποία ήταν και πέτρινες λόγχες και αντικείμενα από κέρατο ταράνδου αιώνες παλαιότερα από την ηλικία των οστών.

Spear points found at the burial site. Texas A&M University

«Κάτι τέτοιο δείχνει ότι προφανώς τα αντικείμενα από κέρατο ταράνδου αποτελούσαν ένα σημαντικό οικογενειακό κειμήλιο και ενδεχομένως να δίδονταν από γενιά σε γενιά» αναφέρει ο δρ Γουότερς. Το γιατί ωστόσο, ένα τόσο μικρό παιδί βρέθηκε θαμμένο με τα συγκεκριμένα αντικείμενα παραμένει άγνωστο.

Στον χάρτη φαίνεται το σημείο όπου είχε βρεθεί ο Anzick. Anzick-location-450 The Clovis people lived in America about 13,000 years ago.

Τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά των πέτρινων εργαλείων αποδεικνύουν ότι το αγόρι ήταν μέλος της φυλής των Κλόβις, μια από τις παλαιότερες φυλές στη Βόρεια Αμερική η οποία έκανε την εμφάνισή της πριν από 12.000-13.000 χρόνια. Τόσο οι πρόγονοι, όσο και οι απόγονοι των Κλόβις παραμένουν στο σκοτάδι. Οι ειδικοί παρόλα αυτά, πιστεύουν ότι το γονιδίωμα του αγοριού θα μπορούσε να προσφέρει σημαντικά στοιχεία στο συγκεκριμένο κομμάτι.

«Βάσει του γενετικού προφίλ του Anzick, οι πρόγονοι του αγοριού προέρχονταν από την Ασία» υπογραμμίζει ο επικεφαλής της μελέτης και ερευνητής του Μουσείου Φυσικής Ιστορίας της Δανίας, δρ Εσκε Βίλερσλεβ. Το γενετικό του υλικό δείχνει ότι το παιδί ανήκε σε μια ομάδα η οποία αποτελεί άμεσο πρόγονο περίπου του 80% των ιθαγενών σήμερα στην Αμερική. «Είναι σαν να βρήκαμε τον χαμένο συνδετικό κρίκο» κατέληξε ο ειδικός.

Λύθηκε το μυστήριο με την πέτρα που βρήκε το Opportunity. Mars Rover Heads Uphill After Solving 'Doughnut' Riddle

This image from the panoramic camera (Pancam) on NASA’s Mars Exploration Rover Opportunity shows the location of a rock called "Pinnacle Island" before it appeared in front of the rover in early January 2014.  This image was taken during the 3,567th Martian day, or sol, of Opportunity's work on Mars (Feb. 4, 2014). Pinnacle Island, (see arrow in the lower left corner of this scene), has a dark-red center and white rim, an appearance that has been likened to a jelly doughnut. It showed up in front of Opportunity in an image taken on Sol 3540 (Jan. 8, 2014) at a location where the rock had been absent in an image taken four sols earlier.  Researchers used the microscopic imager and alpha particle X-ray spectrometer on Opportunity's robotic arm to examine Pinnacle Island for several days in January. In this February image, a rock that has been dubbed "Stuart Island," with similar dark-red center and white edge, is visible just left of the center of the scene (see arrow near center). Its location is uphill from Pinnacle Island. The rover's own solar panels blocked a view of it while the robotic-arm instruments were studying Pinnacle Island. The wheel track beside Stuart Island helps tell the story: Opportunity drove over a rock and broke it open. One of the pieces, Pinnacle Island, was knocked downhill. Image Credit: NASA/JPL-Caltech/Cornell Univ./Arizona State Univ.

Τμήμα μεγαλύτερου βράχου που έσπασε και παρασύρθηκε από το Opportunity είναι η μυστηριώδης πέτρα που εντοπίστηκε από το διαστημικό όχημα στις αρχές Ιανουαρίου, σύμφωνα με επιστήμονες της NASA.

Ο βράχος, που έχει σχήμα ντόνατ και το μήκος του φτάνει τα τέσσερα εκατοστά, εμφανίστηκε σε μια από τις φωτογραφίες που μετέδωσε το ρομποτικό όχημα στις 8 Ιανουαρίου, την ώρα που οι χειριστές του ετοιμάζονταν να ενεργοποιήσουν τον τηλεχειριζόμενο βραχίονά του.

Πριν (αριστερά): 26 Δεκεμβρίου 2013 - Μετά (δεξιά): 8 Ιανουαρίου του 2014.

Στην εικόνα διακρίνεται μια μικρή πέτρα, λευκή στο περίγραμμα και βαθυκόκκινη στο κέντρο της, σε ένα σημείο όπου σε μια άλλη φωτογραφία που είχε ληφθεί τέσσερις ημέρες νωρίτερα δεν υπήρχε τίποτα, όπως εξήγησε ο Στιβ Σκουάιρς, ο επικεφαλής της αποστολής του Opportunity.

Οι επιστήμονες κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι ο μικρός βράχος, στον οποίο έδωσαν το όνομα «Πίνακλ Άιλαντ», είναι τμήμα ενός μεγαλύτερου βράχου ο οποίος έσπασε και αυτό το κομμάτι του παρασύρθηκε από μια ρόδα του διαστημικού οχήματος.

The boulder-studded ridge in this scene recorded by NASA's Mars Exploration Rover Opportunity. Image Credit: NASA/JPL-Caltech/Cornell Univ./Arizona State Univ.

Πιο πρόσφατες φωτογραφίες δείχνουν τον «μητρικό» βράχο που χτυπήθηκε από τη ρόδα του ρομπότ. «Αφού μετακινήσαμε το Opportunity σε μικρή απόσταση και αφού εξετάσαμε το Πίνακλ Άιλαντ, μπορέσαμε να δούμε λίγο πιο πάνω έναν άλλο βράχο που έχει την ίδια ασυνήθιστη όψη», εξήγησε σε ανακοίνωσή του ο Ρέι Έρβιντσον, ένας από τους επιστήμονες της αποστολής του Πανεπιστημίου Ουάσινγκτον στο Σεντ Λούις του Μισούρι.

Η εξέταση του βράχου έδειξε μεγάλες συγκεντρώσεις θείου και μαγγανίου, γεγονός που οδηγεί τους επιστήμονες στο συμπέρασμα ότι υδατοδιαλυτές ουσίες συγκεντρώθηκαν στο βράχο λόγω της δράσης του νερού. «Η διαδικασία αυτή έγινε είτε ακριβώς κάτω από την επιφάνεια του εδάφους σχετικά πρόσφατα είτε σε μεγαλύτερο βάθος πριν από μεγαλύτερο χρονικό διάστημα και στη συνέχεια λόγω της διάβρωσης απομακρύνθηκαν τα υλικά που κάλυπταν τον βράχο, φέρνοντάς τον σε άμεση επαφή με τις ρόδες του Opportunity», εξήγησε ο καθηγητής.

Γιάννης Ριτσος, «Η απόγνωση της Πηνελόπης». Yannis Ritsos, “Penelope's Despair”

Odysseus, in the guise of a beggar, tries to be recognized by Penelope. Terracotta relief, ca. 450 BC. From Milo. Ulysse déguisé en mendiant tente de se faire reconnaître par Pénélope. Relief en terre cuite, vers 450 av. J.-C. Provenance: Milo.

Δεν ήτανε πως δεν τον γνώρισε στο φως της παραστιάς· δεν ήταν

τα κουρέλια του επαίτη, η μεταμφίεση, – όχι· καθαρά σημάδια:

η ουλή στο γόνατό του, η ρώμη, η πονηριά στο μάτι.

Max Klinger, Penelope, 1896

Τρομαγμένη, ακουμπώντας τη ράχη της στον τοίχο,

μια δικαιολογία ζητούσε,

μιά προθεσμία ακόμη λίγου χρόνου,

να μην απαντήσει,

να μην προδοθεί.

 Honoré Daumier, Ulysses and Penelope, Lithograph, 1842

Γι’ αυτόν, λοιπόν, είχε ξοδέψει είκοσι χρόνια,

είκοσι χρόνια αναμονής και ονείρων, για τούτον τον άθλιο,

τον αιματόβρεχτο ασπρογένη;

Marc Chagall, Ulysses and Penelope, 1975

Ρίχτηκε άφωνη σε μια καρέκλα,

κοίταξε αργά τους σκοτωμένους μνηστήρες στο πάτωμα,

σαν να κοιτούσε νεκρές τις ίδιες τις επιθυμίες.

Και: «καλώς όρισες», του είπε,

ακούγοντας ξένη, μακρινή, τη φωνή της.

John William Waterhouse, Penelope and the Suitors, 1912

Στη γωνιά, ο αργαλειός της γέμιζε το ταβάνι με καγκελωτές σκιές·

κι όσα πουλιά είχε υφάνει με κόκκινες λαμπρές κλωστές σε πράσινα φυλλώματα,

αίφνης, τούτη τη νύχτα της επιστροφής, γυρίσαν στο σταχτί και μαύρο

χαμοπετώντας στον επίπεδο ουρανό της τελευταίας της καρτερίας.

Λέρος, 21.ΙΧ.68

Από την ποιητική συλλογή: «Επαναλήψεις, σειρά ΙΙ» (1968 / 1972).

Penelope's Despair

A Roman wall-painting from the first century ce, showing Penelope contemplating the stranger and pondering, while Eurycleia looks on from the doorway (upper left).

It wasn't that she didn't recognize him in the light from the hearth: it wasn't the beggar's rags, the disguise–no. The signs were clear: the scar on his knee, the pluck, the cunning in his eye. Frightened, her back against the wall, she searched for an excuse, a little time, so she wouldn't have to answer, give herself away.

David Byers Brown, Odysseus and Penelope. As his faithful followers dance to delay news of the massacre reaching the Ithacan town, Odysseus recounts his travels to his wife Penelope. Pencil on A4 card signed and dated 26th-27th July 2008.

Was it for him, then, that she'd used up twenty years, twenty years of waiting and dreaming, for this miserable blood-soaked, white-bearded man?

She collapsed voiceless into a chair, slowly studied the slaughtered suitors on the floor as though seeing her own desires dead there. And she said "Welcome," hearing her voice sound foreign, distant.

 Benton Spruance, Penelope, Color Lithograph, 1956

 In the corner, her loom covered the ceiling with a trellis of shadows; and all the birds she'd woven with bright red thread in green foliage, now, on this night of the return, suddenly turned ashen and black, flying low on the flat sky of her final enduring.

Translated by Edmund Keeley

ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ

"Yannis Ritsos," wrote Peter Levi in the Times Literary Supplement of the late Greek poet, "is the old-fashioned kind of great poet. His output has been enormous, his life heroic and eventful, his voice is an embodiment of national courage, his mind is tirelessly active." At their best, Ritsos' poems, "in their directness and with their sense of anguish, are moving, and testify to the courage of at least one human soul in conditions which few of us have faced or would have triumphed over had we faced them," as Philip Sherrard noted in the Washington Post Book World. Twice nominated for the Nobel Prize, Ritsos won the Lenin Peace Prize, the former Soviet Union's highest literary honor, as well as numerous literary prizes from across Eastern Europe prior to his death in 1990.

The hardship and misfortune of Ritsos' early life played a large role in all of his later writings. His wealthy family suffered financial ruin during his childhood, and soon afterward his father and sister went insane. Tuberculosis claimed his mother and an older brother and later confined Ritsos himself to a sanatorium in Athens for several years. Poetry and the Greek communist movement became the sustaining forces in his life.

Because his writing was frequently political in nature, Ritsos endured periods of persecution from his political foes. One of his most celebrated works, the "Epitaphios," a lament inspired by the assassination of a worker in a large general strike in Salonica, was burned by the Metaxas dictatorship, along with other books, in a ceremony enacted in front of the Temple of Zeus in 1936. After World War II and the annihilation of Greece's National Resistance Movement—a Communist guerrilla organization that attempted to take over the country in a five-year civil war—Ritsos was exiled for four years to the islands of Lemnos, Makronisos, and Ayios Efstratios. His books were banned until 1954. In 1967, when army colonels staged a coup and took over Greece, Ritsos was again deported, then held under house arrest until 1970. His works were again banned.

Ritsos' poetry ranges from the overtly political to the deeply personal, and it often utilizes characters from ancient Greek myths. One of his longer works and the subject of several translations, The Fourth Dimension, is comprised of seventeen monologues that most frequently involve the ancient King Agamemnon and the tragic House of Atreus. Narrated by such classical figures as Persephone, Orestes, Ajax, Phaedra, and Helen of Troy, The Fourth Dimension is a "beautifully written book . . . describing what happens when love and hate and sibling rivalry run amok," commented Standreviewer Mary Fujimaki, who also praised the work's "colour, the excitement, the shifting back and forth from past to present that naturally makes the stories seem more familiar to modern readers." Shorter in length are the verses from 1991's Repetitions, Testimonies, Parentheses, a collection of eighty relatively brief poems that incorporate Greek myths and history. "Here . . . is the Ritsos of 'simple things,'" commented Minas Savvas in a review for World Literature Today. "The desire to draw out a moment or an object and magically expand it for its mystifying, arcane significance is wonderfully evident in these laconic, almost epigrammatic poems."

Many critics rank Ritsos' less political poems as his best work. George Economou, writing in the New York Times Book Review, stated that "in the short poems, most of which are not overtly political, Ritsos is full of surprises. He records, at times celebrates, the enigmatic, the irrational, the mysterious and invisible qualities of experience." Vernon Young in Hudson Review cited Ritsos' "remarkable gift . . . for suggesting the sound and color of silence, the impending instant, the transfixed hush." Similarly, John Simon pointed to the surreality of Ritsos' work. In a review of Ritsos in Parenthesis for Poetry, Simon wrote: "What I find remarkable about Ritsos' poetry is its ability to make extraordinary constructs out of the most unforcedly ordinary ingredients—surreality out of reality. And seem not even to make it, just find it." Simon also found a loneliness in Ritsos' poems. He explained: "Ritsos . . . is also a great bard of loneliness, but of loneliness ennobled and overcome. Poem after poem, image upon image, suffuses aloneness with a gallows humor that begins to mitigate its ravages and makes the person in the poem a Pyrrhic winner." Ritsos' final volume of verse, Argha, poli argha mesa sti nihta, was completed just prior to his death and published in its original Greek in 1991. "The imagistic dynamism, lyric intensity, and astonishing quasi-surrealistic expressions" that characterized the poet's work for his seventy-year career are, in the opinion of World Literature Today reviewer M. Byron Raizis, "manifest again, as refreshing and effective as any time during . . . his creative activity."