László Moholy-Nagy: Εικόνα σε κίνηση. László Moholy-Nagy: Picture in motion

Πώς μπορούμε να εισαγάγουμε το στοιχείο της κίνησης σε κάτι στατικό όπως είναι η εικόνα; Αυτό υπήρξε το ερώτημα που διέτρεξε όλη την καλλιτεχνική πορεία του πολύπλευρου εικαστικού καλλιτέχνη Λάσζλο Μόχολυ-Νοτζ (László Moholy-Nagy) (1895-1946). Εικόνα σε κίνηση είναι ο τίτλος του βιβλίου που ετοίμαζε επί χρόνια, και εκδόθηκε ένα χρόνο μετά τον πρόωρο θάνατό του.

Ο Μόχολυ-Νοτζ επιχείρησε να δώσει απάντηση στο ερώτημα με θεωρητικά κείμενα και πρακτικούς πειραματισμούς. Τα σημαντικότερα έργα του: το δοκίμιο για το «Θέατρο της ολότητας» και η πειραματική κατασκευή Διαμορφωτής φωτός-χώρου ή αλλιώς Σκηνικό φωτιστικό αντικείμενο για ηλεκτρική σκηνή.

Στο «Θέατρο της ολότητας» που, κατά τον Μόχολυ-Νοτζ, είναι το θέατρο του μέλλοντος, το αίτημα είναι να βρεθεί μια ισορροπία ανάμεσα στην πνευματική και τη σωματική-μηχανική πλευρά του ανθρώπου, αλλά και ο ίδιος ο άνθρωπος να πάψει να κυριαρχεί και να βρει τη θέση του ανάμεσα στα υπόλοιπα σκηνικά  στοιχεία, ώστε να προκύψει ένα Ολικό έργο τέχνης (Gesamtkunstwerk).

Ο László Moholy – Nagy γεννήθηκε ως László Weisz στο Bácsborsód της Ουγγαρίας, στις 20 Ιουλίου 1895, από εβραϊκή οικογένεια. Ο πατέρας εγκατέλειψε την οικογένεια και η μητέρα του μαζί με τρία από τα παιδιά που επέζησαν, μετακόμισαν στην πόλη Ada, που τώρα ανήκει στη Σερβία. Εκεί τους ανέλαβε ο θείος του Gusztáv Nagy. Γυμνάσιο πήγε στην πόλη Szeged. Αρχικά, ο László ήθελε να γίνει ποιητής και μάλιστα δημοσίευσε και μερικά ποιήματα στην τοπική εφημερίδα. Άλλαξε το γερμανο – εβραϊκό επίθετό του σε Nagy από το επίθετο του θείου του. Έπειτα, πρόσθεσε και το Moholy στο επίθετό του από την πόλη Mohol στην οποία μεγάλωσε. Το 1918 έγινε τελικά Καλβινιστής.

Σπούδασε νομικά στη Βουδαπέστη μετά από προτροπή του θείου του και αφού μετακόμισε εκεί η οικογένεια του. Υπηρέτησε στον Αυστρο-ουγγρικό στρατό κατά τη διάρκεια του 1ου Παγκόσμιου Πολέμου, όπου και τραυματίστηκε. Κατά τη διάρκεια της θητείας του, στις ατελείωτες ώρες σκοπιάς σχεδίαζε ασταμάτητα. Κατά τη διάρκεια της ανάρρωσής του συνεργάστηκε με κάποιες εφημερίδες ως δοκιμιογράφος και κριτικός λογοτεχνίας. Η εμπειρία του στο στρατό ήταν δυσάρεστη και την περίοδο εκείνη ανέπτυξε σοσιαλιστικές απόψεις.

Μετά την απόλυσή του από το στρατό παρακολούθησε μαθήματα στον φωβιστή ζωγράφο Róbert Berény. Μελέτησε σύνθεση και την επιρροή του χρώματος στη σύνθεση. Τότε εξέθεσε και τα πρώτα έργα ζωγραφικής, που κινούνταν στο χώρο του εξπρεσιονισμού. Ασχολήθηκε για λίγο καιρό και με τις ντανταϊστικές συνθέσεις.

Την ίδια εποχή γνώρισε και τη φωτογραφία από έναν φίλο του, τον Érzsi Landau, που είχε δικό του εργαστήριο στη Βουδαπέστη.

Ήταν οπαδός της Ουγγρο-ρωσικής Δημοκρατίας, που είχε διακηρυχτεί το 1919, αν και ποτέ δεν συμμετείχε ενεργά. Μετά την ήττα της Ουγγρικής Σοβιετικής Δημοκρατίας αποσύρθηκε στην πόλη Szeged, όπου έκανε μια έκθεση. Το 1919 πήγε στη Βιέννη και το 1920 στο Βερολίνο.

Το 1923 έγινε ο νεότερος καθηγητής της γνωστής σχολής Bauhaus αντικαθιστώντας τον Itten (το δημιουργό της σχολής). Όλοι οι καθηγητές της Σχολής ήταν πολυτάλαντοι. Έτσι και ο Mohony – Nagy ασχολήθηκε με τη φωτογραφία, την τυπογραφία, τη γλυπτική, τη ζωγραφική και το βιομηχανικό σχεδιασμό. 

Η φωτογραφία ήταν από τις κύριες ασχολίες του. Χρησιμοποίησε τον όρο “New Vision” (Νέα Οπτική), για να περιγράψει τις απόψεις του για τη φωτογραφία. Σύμφωνα με αυτές, η φωτογραφία πρέπει να καταγράφει τον κόσμο με τρόπο που δεν μπορεί να το κάνει το ανθρώπινο μάτι. Συγκέντρωσε τις θεωρίες και τις εισηγήσεις του σε ένα βιβλίο με τίτλο “The New Vision, from Material to Architecture”. Πειραματίστηκε με τη διαδικασία εκτύπωσης των φωτογραφιών με μια συσκευή που ονομάστηκε φωτόγραμμα.

Ο Moholy – Nagy ήταν και συντάκτης στο avand-garde περιοδικό International Revue i10 από το 1927 έως το 1929. Παραιτήθηκε από το Bauhaus το 1928, εργάστηκε στο Βερολίνο, αργότερα στο Παρίσι και τέλος στο Λονδίνο το 1935. Εκεί δημιούργησε ένα μικρό κύκλο καλλιτεχνών με έδρα το Hampstead. 

Στην Αγγλία θέλησε να δημιουργήσει μια νέα σχολή στο ύφος του Bauhaus αλλά δεν βρήκε τη χρηματοδότηση που ήθελε. Έτσι έγινε καθηγητής στο Royal College of Arts. Στην Αγγλία εργάστηκε, επίσης, ως σχεδιαστής, φωτογράφησε σύγχρονα κτήρια για περιοδικά και έκανε ειδικά εφέ για κινηματογραφικές ταινίες.

Μετά από πρόσκληση, ο Moholy – Nagy μετακόμισε το 1937 στο Chicago, προκειμένου να γίνει διευθυντής της σχολής New Bauhaus. Η φιλοσοφία της σχολής δεν διέφερε από αυτήν της πρώτης σχολής στο Βερολίνο. Η σχολή έκλεισε ένα χρόνο αργότερα λόγω οικονομικών δυσχερειών. Υπήρξε και καλλιτεχνικός σύμβουλος του περιοδικού Spiegel στο Chicago. 

Το 1939 άνοιξε το School of Design, που μετονομάστηκε σε Institute of Design το 1944, το οποίο το 1949 έγινε μέρος του Illinois Institute of Technology, η πρώτη σχολή στις ΗΠΑ που έδωσε διδακτορικό στην επιστήμη του σχεδιασμού.

Ο Moholy – Nagy πέθανε το 1946 από λευχαιμία. Το Πανεπιστήμιο Τέχνης και Σχεδιασμού της Βουδαπέστης πήρε το όνομά του. Ομοίως το όνομά του δόθηκε σε πρόγραμμα ανοικτού κώδικα, το OpenLaszlo. Το 2003 δημιουργήθηκε το Ίδρυμα Moholy – Nagy (http://moholy-nagy.org).

American painter, sculptor, photographer, designer, film maker, theorist and teacher, of Hungarian birth. Moholy-Nagy’s importance in the 20th century is based as much on his theories as on his practical work. His ideologies related to the relationship between space, time and light and the interaction of man with these forces. His great achievement was that he applied his mystical outlook to highly practical enterprises and always recognized the purpose behind his creativity. © 2009 Oxford University Press

Πηγές: László Moholy-Nagy: Εικόνα σε κίνηση, László Moholy-Nagy.

Τοποθέτηση αστεροειδούς σε τροχιά γύρω από τη Σελήνη. Surprise! New Asteroid-Capture Candidate May Be Rubble Pile

Εικόνα του αστεροειδούς 2011 MD, που λήφθηκε τον Φεβρουάριο του 2014, από το διαστημικό τηλεσκόπιο της NASA’s Spitzer. This image of asteroid 2011 MD was taken by NASA's Spitzer Space Telescope in Feb. 2014, over a period of 20 hours. The long observation, taken in infrared light, was needed to pick up the faint signature of the small asteroid (center of frame). The Spitzer observations helped narrow down the size of the space rock to roughly 20 feet (6 meters), making it one of a few candidates for NASA's proposed Asteroid Redirect Mission for which sizes are approximately known. This image was taken by Spitzer's Infrared Array Camera at a wavelength of 4.5 microns. Image credit: NASA/JPL-Caltech/Northern Arizona University/SAO

Η πορτοκαλί κουκκίδα της παραπάνω φωτογραφία μπορεί να μην γεμίζει το μάτι, ανοίγει όμως την όρεξη της NASA. Είναι ο αστεροειδή 2011MD, ένας από τους πιθανούς στόχους μιας φιλόδοξης αποστολής για τη σύλληψη ενός διαστημικού βράχου και τη μεταφορά του σε τροχιά γύρω από τη Σελήνη.

This concept images shows ARM robotic capture Option A in which the robotic vehicle deploys an inflatable bag to envelop a free-flying small asteroid before redirecting it to a lunar distant retrograde orbit.

Η αποστολή ARM («Αποστολή Ανακατεύθυνσης Αστεροειδή») προγραμματίζεται να αναχωρήσει το 2019 και η NASA θα πρέπει να έχει επιλέξει τον κατάλληλο αστεροειδή περίπου έναν χρόνο νωρίτερα. Αν όλα πάνε καλά, αναφέρει η NASA, μια επανδρωμένη αποστολή θα αναχωρήσει τη δεκαετία του 2020 για να μελετήσει το αιχμάλωτο δείγμα γύρω από το φεγγάρι.

Δεδομένου ότι οι αστεροειδείς πιστεύεται ότι είναι το υλικό που περίσσεψε από το σχηματισμό πλανητών, η αποστολή θα μπορούσε να προσφέρει νέα στοιχεία για τη γέννηση του Ηλιακού Συστήματος και της Γης. Εξίσου σημαντικό είναι όμως ότι η αποστολή θα αποτελέσει πεδίο δοκιμών για τις τεχνολογίες που θα απαιτηθούν σε μια επανδρωμένη αποστολή στον Άρη.

Οι προτάσεις

This concept images shows ARM robotic capture Option B, in which the robotic vehicle ascends from the surface of a large asteroid, on its way to a lunar distant retrograde orbit with a smaller asteroid mass in its clutches.

Δύο είναι τα σενάρια που εξετάζει η αμερικανική διαστημική υπηρεσία για το ARM. Το πρώτο είναι να αιχμαλωτίσει έναν μικρό αστεροειδή στο Διάστημα, το δεύτερο είναι να συλλέξει έναν βράχο από την επιφάνεια ενός μεγαλύτερου αστεροειδή.

This conceptual image shows NASA’s Orion spacecraft approaching the robotic asteroid capture vehicle. The trip from Earth to the captured asteroid will take Orion and its two-person crew an estimated nine days.

Και στις δύο περιπτώσεις, ένα δείγμα διαμέτρου μέχρι δέκα μέτρων θα μεταφερθεί από ρομποτικό σκάφος σε τροχιά γύρω από τη Σελήνη.

Ο 2011MD, με διάμετρο γύρω στα έξι μέτρα, είναι ένα από τους τρεις υποψήφιους αστεροειδής που έχουν επιλεγεί μέχρι σήμερα για το πρώτο σενάριο. Προσπέρασε τη Γη το 2011 σε απόσταση μόλις 12.250 χιλιομέτρων (βρέθηκε δηλαδή σε πολύ μικρότερη απόσταση από το φεγγάρι), χωρίς όμως να μελετηθεί επαρκώς.

NASA's Spitzer telescope peers through dust in the universe to see the infrared sky. Credit: Spitzer Science Center

Νέα στοιχεία για το διαστημικό βράχο δίνει τώρα το υπέρυθρο διαστημικό τηλεσκόπιο Spitzer της NASA, το οποίο χρειάστηκε 20 ώρες συνεχούς παρατήρησης για να δώσει την παραπάνω εικόνα. Σύμφωνα με τα ευρήματα, τα οποία δημοσιεύονται στην επιθεώρηση «The Astrophysical Journal», ο 2011 MD έχει εντυπωσιακά μικρή πυκνότητα, περίπου ίση με την πυκνότητα του νερού -τα δύο τρίτα του όγκου του πρέπει να είναι άδειος χώρος.

In this concept image, the robotic vehicle descends to the surface of a large asteroid to collect a boulder that it can redirect to a distant retrograde lunar orbit.

Και στις δύο περιπτώσεις, λέει η NASA, το σύνολο της μάζας του αστεροειδή, μερικές δεκάδες τόνοι, θα μπορούσε να συλληφθεί και να μεταφερθεί στη Σελήνη.

Οι υποψήφιοι

Καλλιτεχνική απεικόνιση των δύο διαφορετικών δομών που μπορεί να έχει ο 2011 MD. Artist’s conception of the structure around 2011 MD, a candidate asteroid for NASA’s proposed asteroid redirect mission. Credit: NASA/JPL-Caltech

Εκτός όμως από τον 2011 ΜD, η NASA έχει δύο ακόμα υποψήφιους στόχους για το σενάριο της σύλληψης ολόκληρου αστεροειδή. Ένας τέταρτος υποψήφιος, άγνωστης όμως μάζας, -ο 2008 HU4- θα περάσει αρκετά κοντά στη Γη το 2016 για να μελετηθεί με διαπλανητικό ραντάρ.

Όσον αφορά το σενάριο συλλογής ενός βράχου από την επιφάνεια ενός μεγαλύτερου αστεροειδή, η λίστα των υποψήφιων περιλαμβάνει τον αστεροειδή Itokawa, τον οποίο επισκέφθηκε το ιαπωνικό Hayabusa το 2005, και τον αστεροειδή Bennu, τον οποίο θα φωτογραφήσει από κοντά το 2018 η αποστολή Osiris-Rex της NASA. Η προσπάθεια για τον εντοπισμό υποψήφιων στόχων για την αποστολή ARM εντάσσεται στο πλαίσιο του προγράμματος της NASA για τον εντοπισμό όλων των «Κοντινών στη Γη Αντικειμένων» (NEO) που θα μπορούσαν να απειλήσουν τον πλανήτη. Η NASA θα επιλέξει ανάμεσα στα δύο βασικά σενάρια της αποστολής ARM στα τέλη του 2014.

Ο Πικάσο έκρυβε έναν άλλο Πικάσο. Who’s hiding behind Picasso’s “Blue Room”?

Ένα έργο του Πάμπλο Πικάσο που εικονίζει έναν γενειοφόρο άνδρα βρέθηκε κρυμμένο κάτω από το «Γαλάζιο Δωμάτιο» (φωτ. The Phillips Collection).  (Left) Pablo Picasso, The Blue Room, 1901, Oil on canvas. Acquired 1927. (Right) Infrared of Pablo Picasso’s The Blue Room (1901). The Phillips Collection, copyright 2008. A hidden painting beneath one of Pablo Picasso’s first masterpieces, “The Blue Room” (1901), was revealed by scientists and art experts of The Phillips Collection (Washington DC) through the use of imaging technology. The hidden painting shows a bow-tied man with his face resting on his hand. Now the question that conservators at The Phillips Collection hope to answer is simply: Who is he?

Ένα έργο του Πάμπλο Πικάσο που εικονίζει έναν γενειοφόρο άνδρα βρέθηκε κρυμμένο κάτω από ένα άλλο έργο του Πικάσο, το «Γαλάζιο Δωμάτιο», που ανήκει στη Συλλογή Φίλιπς στην Ουάσινγκτον, από το 1927.

According to the latest post about the hidden paintings identity, at The Phillips Collection blog, one of the most frequent suggestions the public has posted, tweeted or sent by email to the museum is Ambroise Vollard (1866–1939), a foremost European art dealer at the turn of the century, but there’s no documentation and no clues left on the canvass. “Known for his keen eye in recognizing rising stars, he amassed an impressive list of artistic connections, including Paul Cézanne, Paul Gauguin, Henri Matisse, and Vincent van Gogh. Vollard boasted the first one-man exhibition of Picasso’s work, and in fact the artist did create a portrait or two of his dealer during his lifetime. However, this was not a terribly uncommon practice. One Phillips patron wrote in noting that the small lips, body language and type, as well as outfit seem very similar to other portraits of Vollard. Another name that has come up several times is Pío Baroja (1872–1956). Baroja was a writer best known for his seminal work The Tree of Knowledge. While his novels never reached the height of popularity, likely due to his penchant for pessimism, he is still considered one of the leading Spanish novelists of the period. Baroja was a member of the Generation of ’98, a group that lead the way in avant-garde change in Spain and which paved the way for artists like Picasso. A Phillips follower tweeted that Picasso drew him for Arte Joven while in Madrid”. (Experiment Station, The Phillips Collection) The “mystery man” fuels new research about the 1901 painting created early in Picasso’s career while he was working in Paris at the start of his distinctive blue period of melancholy subjects.

Οι ειδικοί υποψιάζονταν από τη δεκαετία του 1950 ότι κάποιο έργο κρυβόταν κάτω από τον πίνακα του 1901, της «Γαλάζιας Περιόδου» του Ισπανού ζωγράφου, όπως δήλωσε η συντηρήτρια του Μουσείου, Σούζαν Φρανκ.

What lies beneath: The Blue Room, one of Pablo Picasso's first masterpieces, under a microscope at The Phillips Collection, Washington. Scientists and art experts have found a hidden painting beneath the painting.

Οι υποψίες τους επιβεβαιώθηκαν για πρώτη φορά το 2008, μετά από εξέταση του πίνακα με υπέρυθρες ακτίνες. Μόνο τους τελευταίους μήνες όμως, αφού ανέλυσαν και τις χρωστικές ουσίες που είχαν χρησιμοποιηθεί, διαπίστωσαν με βεβαιότητα ότι το «κρυφό» έργο ανήκε και αυτό στον Πικάσο.

Masterpiece: Curators are planning the first exhibit focused on The Blue Room as a seminal work in Picasso's career for 2017. It will also examine the revelation of the man's portrait beneath the painting. “The Blue Room” has been part of The Phillips Collection in Washington since 1927. Conservators long suspected there might be something under the surface of the painting, as brushstrokes on the piece clearly don’t match the composition that depicts a woman bathing in Picasso’s studio. A conservator noted the odd brushstrokes in a 1954 letter, but it wasn’t until the 1990s that an x-ray of the painting first revealed a fuzzy image of something under the picture. It wasn’t clear, though, that it was a portrait. In 2008, improved infrared imagery revealed for the first time a man’s bearded face resting on his hand with three rings on his fingers. He’s dressed in a jacket and bow tie. A technical analysis confirmed the hidden portrait is a work Picasso likely painted just before “The Blue Room,” curators said. After the portrait was discovered, conservators have been using other technology to scan the painting for further insights.

Ο άνδρας που εικονίζεται κάτω από το «Γαλάζιο Δωμάτιο» έχει μούσι και μουστάκι, είναι ηλικίας περίπου 40 ετών και από το κοστούμι του συμπεραίνεται ότι είναι εύπορος. Οι ιστορικοί τέχνης εικάζουν ότι ίσως να είναι προσωπογραφία του εμπόρου έργων τέχνης Αμπρουάζ Βολάρ ή του κριτικού Γκιστάβ Κοκιό, όμως προς το παρόν τίποτα δεν είναι βέβαιο, διευκρίνισε η Φρανκ.

The Blue Room in a vertical orientation in front of an infared camera: Suspicions were raised by brushstrokes on the piece which clearly don't match the composition that depicts a woman bathing in Picasso's studio. “When he had an idea, you know, he just had to get it down and realize it,” curator Susan Behrends Frank told the AP, revealing Picasso had hurriedly painted over another complete picture. “He could not afford to acquire new canvasses every time he had an idea that he wanted to pursue. He worked sometimes on cardboard because canvass was so much more expensive.”

«Οι μουσαμάδες ήταν ακριβοί και εκείνη την εποχή ο Πικάσο ήταν πολύ φτωχός», είπε η συντηρήτρια, εξηγώντας γιατί ο ζωγράφος επέλεξε να χρησιμοποιήσει την ίδια επιφάνεια δύο φορές.