Πώς η κοινωνική απομόνωση αλλάζει τον εγκέφαλο. How Social Isolation Transforms the Brain

Giorgio de Chirico, Solitude, 1917. Ένα συγκεκριμένο χημικό του εγκεφάλου υπερπαράγεται προκαλώντας επιθετικότητα και φόβο – Δοκιμάστηκε φάρμακο που μπλοκάρει τη διαδικασία εξαφανίζοντας αυτές τις επιπτώσεις. A particular neural chemical is overproduced during long-term social isolation, causing increased aggression and fear.

Η χρόνια κοινωνική απομόνωση βλάπτει σοβαρά την ψυχική υγεία - έχει συνδεθεί επανειλημμένως με κατάθλιψη και διαταραχή μετατραυματικού στρες. Τώρα, μια ομάδα από το Ινστιτούτο Τεχνολογίας της Καλιφόρνιας (Caltech) ανακάλυψε ότι η κοινωνική απομόνωση προκαλεί συσσώρευση ενός συγκεκριμένου χημικού στον εγκέφαλο καθώς και ότι το μπλοκάρισμα αυτού του χημικού μπορεί να «σβήσει» τις αρνητικές επιπτώσεις της. Τα νέα αυτά ευρήματα που δημοσιεύθηκαν τον περασμένο μήνα στην επιθεώρηση «Cell» μπορούν να έχουν εφαρμογή σε ό,τι αφορά την αντιμετώπιση των ψυχικών διαταραχών στους ανθρώπους.

Συμπεριφορικές αλλαγές

Οι ερευνητές κατέληξαν στα συμπεράσματά τους τα οποία επιβεβαιώνουν αλλά και «επεκτείνουν» προηγούμενες παρατηρήσεις μέσα από πειράματα σε ποντίκια. Είδαν συγκεκριμένα ότι η χρονίζουσα κοινωνική απομόνωση προκαλεί πολλές συμπεριφορικές αλλαγές στα πειραματόζωα, όπως επιθετικότητα, επίμονο φόβο αλλά και υπερευαισθησία σε απειλητικά ερεθίσματα. Για παράδειγμα, όταν τα ποντίκια έρχονταν αντιμέτωπα με ένα απειλητικό ερέθισμα, όσα εξ αυτών ήταν κοινωνικώς απομονωμένα παρέμεναν «παγωμένα» στη θέση τους για πολλή ώρα αφότου η απειλή είχε πλέον περάσει - όσα ποντίκια δεν ήταν απομονωμένα όμως επανέρχονταν σε φυσιολογική συμπεριφορά πολύ πιο σύντομα. Οι επιδράσεις αυτές παρατηρήθηκαν μετά από υποβολή των ζώων σε δύο εβδομάδες κοινωνικής απομόνωσης, όχι όμως και όταν η απομόνωση ήταν βραχυπρόθεσμη - της τάξεως των 24 ωρών. Το γεγονός αυτό μαρτυρεί ότι οι συμπεριφορικές αλλαγές απαιτούν χρόνια απομόνωση.

Από τις μύγες στα ποντίκια

Σε προηγούμενη μελέτη της η ίδια ομάδα είχε δείξει μέσα από πειράματα σε δροσόφιλες (οι αποκαλούμενες μύγες του ξιδιού) ότι ένα νευροχημικό του εγκεφάλου που ονομάζεται ταχυκινίνη παίζει ρόλο στην εμφάνιση επιθετικότητας στις κοινωνικώς απομονωμένες μύγες. Η ταχυκινίνη είναι ένα νευροπεπτίδιο το οποίο εκλύεται από ορισμένους νευρώνες όταν αυτοί ενεργοποιούνται. Τα νευροπεπτίδια προσδένονται σε συγκεκριμένους υποδοχείς άλλων νευρώνων, τροποποιώντας τις ιδιότητές τους και επιδρώντας έτσι στη λειτουργία του κυκλώματος των νευρώνων.

Οι ερευνητές προσπαθώντας να ανακαλύψουν αν η ταχυκινίνη παίζει ρόλο και στις συμπεριφορές που συνδέονται με την κοινωνική απομόνωση στα θηλαστικά, διεξήγαγαν πειράματα σε ποντίκια. Στα ποντίκια, το γονίδιο της ταχυκινίνης Tac2 κωδικοποιεί ένα νευροπεπτίδιο που ονομάζεται νευροκινίνη Β (NkB). To Tac2/NkB παράγεται από νευρώνες σε συγκεκριμένες περιοχές του εγκεφάλου των ποντικιών όπως η αμυγδαλή και ο υποθάλαμος που εμπλέκονται στη συναισθηματική και κοινωνική συμπεριφορά.

Φαρμακευτική αναστροφή

Οι επιστήμονες είδαν ότι η χρόνια απομόνωση οδηγεί σε αύξηση της δραστηριότητας του γονιδίου Τac2 και τελικώς σε αύξηση της παραγωγής του NkB στον εγκέφαλο. Ωστόσο η χορήγηση ενός φαρμάκου που μπλοκάρει τους υποδοχείς του NkB επέτρεψε στα στρεσαρισμένα ζώα να συμπεριφέρονται φυσιολογικά, εξουδετερώνοντας τις αρνητικές επιδράσεις της κοινωνικής απομόνωσης. Αντιστρόφως, η τεχνητή αύξηση της δραστηριότητας του Tac2 οδήγησε φυσιολογικά ποντίκια που δεν είχαν στρες σε συμπεριφορές που ήταν χαρακτηριστικές του στρες και της κοινωνικής απομόνωσης.

Σε ένα δεύτερο επίπεδο των πειραμάτων οι ερευνητές αποσιώπησαν το γονίδιο Tac2 σε συγκεκριμένες περιοχές του εγκεφάλου. Είδαν ότι η αποσιώπηση του γονιδίου στην αμυγδαλή σταματούσε τη φοβική συμπεριφορά, όχι όμως και την επιθετικότητα. Η αποσιώπηση πάλι του γονιδίου στον υποθάλαμο του εγκεφάλου σταματούσε την επιθετικότητα, όχι όμως και τον φόβο. Τα αποτελέσματα αυτά μαρτυρούν ότι τα επίπεδα της δραστηριότητας του Tac2 αυξάνονται σε διάφορες εγκεφαλικές περιοχές ώστε να παραχθούν οι διαφορετικές επιδράσεις της κοινωνικής απομόνωσης.

Ελπίδα για νέες θεραπείες

Η ομάδα του Caltech ανακάλυψε πώς η κοινωνική απομόνωση οδηγεί σε συμπεριφορές όπως ο φόβος και η επιθετικότητα και πιστεύει ότι τα ευρήματά της μπορούν να οδηγήσουν σε νέες θεραπείες για τις ψυχικές διαταραχές. Artist's concept of a brain in isolation. Credit: Maayan Harel

Παρότι η μελέτη αυτή διεξήχθη σε ποντίκια, σύμφωνα με τους επιστήμονες, μπορεί να οδηγήσει στην κατανόηση σχετικά με το πώς το χρόνιο στρες επιδρά και στον άνθρωπο. «Οι άνθρωποι διαθέτουν ένα ανάλογο μονοπάτι σήμανσης του Tac2, γεγονός που μαρτυρεί ότι τα ευρήματά μας μπορούν να έχουν κλινική "μετάφραση" σε ό,τι αφορά τον άνθρωπο» ανέφερε ο Μοριέλ Ζελικόφσκι, επικεφαλής της δημοσίευσης, μεταδιδακτορικός ερευνητής στο εργαστήριο του καθηγητή Βιολογίας στο Caltech Ντέιβιντ Αντερσον και προσέθεσε: «Όταν αναζητούμε θεραπείες για τις ψυχικές διαταραχές, παραδοσιακά επικεντρωνόμαστε σε ευρεία συστήματα νευροδιαβιβαστών όπως της σεροτονίνης και της ντοπαμίνης που κυκλοφορούν σε ολόκληρο τον εγκέφαλο. Ωστόσο η παρέμβαση σε αυτά τα συστήματα μπορεί να έχει και παρενέργειες λόγω της ευρείας παρουσίας τους στον εγκέφαλο. Έτσι, η τοπική τροποποίηση ενός νευροπεπτιδίου όπως το Tac2 μπορεί να αποτελέσει υποσχόμενη προσέγγιση σε ό,τι αφορά τις θεραπείες για τα προβλήματα ψυχικής υγείας».

Πηγές: http://www.caltech.edu/news/how-social-isolation-transforms-brain-82290 - https://authors.library.caltech.edu/86450/ - https://www.cell.com/cell/fulltext/S0092-8674(18)30361-1 - http://www.tovima.gr/science/article/?aid=994163

Ο Αϊνστάιν αποδείχθηκε σωστός και μάλιστα σε άλλο γαλαξία. Hubble proves Einstein correct on galactic scales

Ο πιο ακριβής έως σήμερα έλεγχος της γενικής θεωρίας σχετικότητας του Αϊνστάιν. An image of the nearby galaxy ESO 325-G004, created using data collected by the NASA/ESA Hubble Space Telescope and the MUSE instrument on the ESO’ Very Large Telescope. MUSE measured the velocity of stars in ESO 325-G004 to produce the velocity dispersion map that is overlaid on top of the Hubble Space Telescope image. Knowledge of the velocities of the stars allowed the astronomers to infer the mass of ESO 325-G004. The inset shows the Einstein ring resulting from the distortion of light from a more distant source by intervening lens ESO 325-004, which becomes visible after subtraction of the foreground lens light. Credit: ESO, ESA/Hubble, NASA

Μια διεθνής ομάδα αστρονόμων έκανε τον πιο ακριβή έως σήμερα έλεγχο της γενικής θεωρίας σχετικότητας του Αϊνστάιν όχι μόνο πέρα από το ηλιακό μας σύστημα, αλλά και πέρα από τον δικό μας γαλαξία, επιβεβαιώνοντας την ορθότητά της, για τη συμπεριφορά της βαρύτητας σε κοσμική κλίμακα.

Astronomers have made the most precise test ever of general relativity outside the Milky Way. A nearby galaxy acts as a strong gravitational lens, distorting light from a distant galaxy behind it to create an Einstein ring around its centre. By comparing the mass of the lensing galaxy with the curvature of space around it, the astronomers found that gravity on these astronomical length-scales behaves as predicted by general relativity. Credit: ESO

Συνδυάζοντας στοιχεία από το διαστημικό τηλεσκόπιο «Χαμπλ» και το Πολύ Μεγάλο Τηλεσκόπιο του Ευρωπαϊκού Νοτίου Αστεροσκοπείου στη Χιλή, οι επιστήμονες έδειξαν ότι πράγματι η βαρύτητα συμπεριφέρεται όπως ακριβώς προβλέπει η γενική θεωρία σχετικότητας που είχε παρουσιάσει ο Άλμπερτ Αϊνστάιν το 1915.

This infographic compares the two methods used to measure the mass of the galaxy ESO 325-G004. The first method used ESO’s Very Large Telescope to measure the velocities of stars in ESO 325-G004. The second method used the NASA/ESA Hubble Space Telescope to observe an Einstein ring caused by light from a background galaxy being bent and distorted by ESO 325-G004. By comparing these two methods of measuring the strength of the gravity of ESO 325-G004, it was determined that Einstein’s general theory of relativity works on extragalactic scales — something that had not been previously tested. Credit: ESA/Hubble, ESO, NASA

Από τότε, η θεωρία αυτή έχει περάσει με «άριστα» από αλλεπάλληλα τεστ στη Γη και το διάστημα. Οι νέες ακόμη πιο μακρινές μετρήσεις, που έδειξαν πως καμπυλώνεται το φως (και άρα ο χωροχρόνος) γύρω από τον γαλαξία, επιβεβαίωσαν για μια ακόμη φορά ότι η θεωρία είναι σωστή.

Οι ερευνητές από τη Βρετανία, τη Γερμανία και τις ΗΠΑ, με επικεφαλής τον δρα Τόμας Κόλετ του Ινστιτούτου Κοσμολογίας και Βαρύτητας του βρετανικού Πανεπιστημίου του Πόρτσμουθ, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό "Science", χρησιμοποίησαν έναν σχετικά κοντινό γαλαξία (τον ESO325-G004 σε απόσταση 450 εκατομμυρίων ετών φωτός από τη Γη) ως βαρυτικό φακό για να πραγματοποιήσουν ένα τεστ ακριβείας της θεωρίας.

This diagram shows how the effect of gravitational lensing around a normal galaxy focuses the light coming from a very distant star-forming galaxy merger to created a distorted, but brighter view. The NASA/ESA Hubble Space Telescope and many other telescopes on the ground and in space have enlisted the help of a galaxy-sized magnifying glass to reveal otherwise invisible detail and obtain the best view yet of a collision that took place between two galaxies when the Universe was only half its current age. The image showing these combined observations can be seen in the inset. These new studies of the galaxy H-ATLAS J142935.3-002836 have shown that this complex and distant object looks surprisingly like the well-known local galaxy collision, the Antennae Galaxies. Credit: ESA/ESO/M. Kornmesser

Ο γαλαξίας αυτός δρα ως ισχυρός βαρυτικός φακός, στρεβλώνοντας το φως από έναν άλλο πολύ πιο μακρινό γαλαξία που βρίσκεται από πίσω του, δημιουργώντας έτσι τον λεγόμενο φωτεινό «δακτύλιο Αϊνστάιν» γύρω από το κέντρο του. Συγκρίνοντας τη μάζα του γαλαξία ESO 325-G004 με την καμπύλωση του χώρου γύρω του, οι αστρονόμοι βρήκαν ότι η βαρύτητα συμπεριφέρεται σύμφωνα με τις προβλέψεις της γενικής θεωρίας της σχετικότητας.

Thomas Collett discusses the methods behind his research into whether Einstein’s general theory of relativity is correct on extragalactic length scales. This research was published in the journal, Science, in June 2018. Credit: University of Portsmouth

«Είναι τόσο ανακουφιστικό να χρησιμοποιούμε τα καλύτερα τηλεσκόπια στον κόσμο για να θέσουμε σε αμφισβήτηση τον Αϊνστάιν και τελικά να βρίσκουμε πόσο σωστός ήταν» δήλωσε ο καθηγητής Μπομπ Νίκολ, διευθυντής του Ινστιτούτου Κοσμολογίας και Βαρύτητας.

This image from the NASA/ESA Hubble Space Telescope shows the diverse collection of galaxies in the cluster Abell S0740 that is over 450 million light-years away in the direction of the constellation Centaurus. The giant elliptical ESO 325-G004 looms large at the cluster's centre. Hubble resolves thousands of globular star clusters orbiting ESO 325-G004. Globular clusters are compact groups of hundreds of thousands of stars that are gravitationally bound together. At the galaxy's distance they appear as pinpoints of light contained within the diffuse halo. This image was created by combining Hubble science observations taken in January 2005 with Hubble Heritage observations taken a year later to form a 3-colour composite. The filters that isolate blue, red and infrared light were used with the Advanced Camera for Surveys aboard Hubble. Credit: NASA, ESA, and The Hubble Heritage Team (STScI/AURA)

Το νέο τεστ σχετίζεται και με την επέκταση του σύμπαντος, κάτι που είναι γνωστό ήδη από το 1929 ότι συμβαίνει, αλλά το 1998 έγινε πλέον αντιληπτό ότι η διαστολή του σύμπαντος είναι ταχύτερη σήμερα από ό,τι στο παρελθόν.

Αυτό μπορεί να εξηγηθεί μόνο αν υπάρχει ένας «εξωτικός» παράγων διαστολής, η λεγόμενη -και προς το παρόν μόνο θεωρητική- σκοτεινή ενέργεια. Όμως το κατά πόσο μπορεί να ισχύει αυτή η εξήγηση της επιταχυνόμενης διαστολής του σύμπαντος, εξαρτάται από το εάν ισχύει επίσης η γενική θεωρία.

Πηγές: Science paper - https://www.spacetelescope.org/news/heic1812/ - http://www.tovima.gr/science/article/?aid=993946

Ο Άρης από Κόκκινος Πλανήτης έγινε τιρκουάζ. Once in a Blue Dune

Εντυπωσιακό γεωατμοσφαιρικό φαινόμενο βάφει με γαλαζοπράσινα χρώματα τους αμμόλοφους του Άρη. Sand dunes often accumulate in the floors of craters. In this region of Lyot Crater there is a field of classic barchan dunes. Just to the south of the group of barchan dunes is one large dune with a more complex structure. This particular dune, appearing like turquoise blue in enhanced color, is made of finer material and/or has a different composition than the surroundings. Credit: NASA/JPL/University of Arizona

Ο Άρης λόγω της ερυθρής απόχρωσης του (απόρροια των υψηλών επιπέδων οξειδίου του σιδήρου στον πλανήτη) έχει λάβει τον χαρακτηρισμό Κόκκινος Πλανήτης. Ο Άρης είναι ένας άγονος κόσμος όπου κυριαρχούν απέραντες έρημοι με μικρότερους και μεγαλύτερους αμμόλοφους. Η κάμερα HiRiSE του δορυφόρου Mars Reconnaissance Orbiter κατέγραψε ένα πολύ εντυπωσιακό γεωατμοσφαιρικό φαινόμενο το οποίο προσδίδει στους αμμόλοφους του βόρειου ημισφαιρίου του Άρη ένα έντονο τιρκουάζ χρώμα.

Το χιόνι και ο πάγος στον Άρη αποτελείται από διοξείδιο του άνθρακα, τον λεγόμενο ξηρό πάγο. Κατά την διάρκεια του χειμώνα ο ξηρός πάγος κάθεται πάνω στους αμμόλοφους. Όταν με την εμφάνιση της άνοιξης κάνει πιο έντονη την παρουσία του ο Ήλιος ο ξηρός πάγος στους αμμόλοφους αρχίζει να «σπάει» και απελευθερώνονται αέρια τα οποία σε συνδυασμό με τα διαφόρων ειδών υλικά που υπάρχουν γύρω από τα σημεία που υπάρχει ο ξηρός πάγος κάνουν τους αμμόλοφους να παίρνουν διάφορα σχήματα αλλά και να αποκτούν τιρκουάζ αποχρώσεις.

Πηγές: https://www.nasa.gov/image-feature/jpl/once-in-a-blue-dune - http://www.tovima.gr/science/physics-space/article/?aid=993712

Σκάφος με μικρό πλήρωμα μπορεί να φτάσει στη νέα Γη. What's the minimum number of people you should send in a generational ship to Proxima Centauri?

Ένα διαστημόπλοιο με μικρό πλήρωμα μπορεί να κάνει μακρινά ταξίδια στο Διάστημα προς αναζήτηση νέας κατοικίας. A team of French scientists have recently published a new study detailing everything that would be needed if humans were to one day make the long interstellar journey to Proxima Centauri to start a new life and civilization. The research went to great lengths to determine the correct amount of people that would ensure a successful voyage to Proxima b. A concept for a multi-generation ship being designed by the TU Delft Starship Team (DSTART), with support from the ESA. Credit: Nils Faber & Angelo Vermeulen

Ο Εγγύτατος του Κενταύρου (Proxima Centauri) είναι το πλησιέστερο στον Ήλιο άστρο. Πρόκειται για ένα αχνό ερυθρό νάνο που βρίσκεται σε απόσταση 4,2 ετών φωτός από εμάς στον αστερισμό του Κενταύρου, στο νότιο ημισφαίριο του ουρανού της Γης. Ο Εγγύτατος έχει παρόμοια ηλικία με το δικό μας άστρο.

The Project Orion concept for a nuclear-powered spacecraft. Credit: silodrome.co

Γύρω από το γειτονικό άστρο ανακαλύφθηκε, το 2016, ο κοντινότερος στη Γη εξωπλανήτης, ο Proxima b, που έχει μέγεθος παρόμοιο με της Γης και κινείται σε τέτοια απόσταση από τον Εγγύτατο, ώστε ίσως έχει συνθήκες φιλόξενες για την ανάπτυξη ζωής. Όπως είναι φυσικό ο Proxima b βρίσκεται στην κορυφή της λίστας των πλανητών έξω από το ηλιακό μας σύστημα που ο άνθρωπος θα προσπαθήσει να πάει κάποια στιγμή για να διαπιστώσει αν μπορεί να τον κατοικήσει.

Weighing in at 60,000 tons when fully fuelled, Daedalus would dwarf even the Saturn V rocket. Credit: Adrian Mann

Βέβαια η προσπάθεια να βγει ο άνθρωπος από τα σύνορα του ηλιακού μας συστήματος και να ταξιδέψει σε άλλα συστήματα αναζητώντας μια νέα Γη δεν είναι καθόλου εύκολη. Με τις υπάρχουσες τεχνολογίες ένα ταξίδι στον Proxima b απαιτεί μερικές δεκάδες χιλιάδες έτη.

Project Starshot, an initiative sponsored by the Breakthrough Foundation, is intended to be humanity’s first interstellar voyage. Credit: breakthroughinitiatives.org

Όμως αναπτύσσονται νέες τεχνολογίες κάποιες εκ των οποίων θα χρησιμοποιηθούν σε μια αποστολή εξερεύνησης του συστήματος του Εγγύτατου με μικρά επαναστατικού σχεδιασμού σκάφη. Με αυτές τις τεχνολογίες ένα σκάφος θα μπορεί να φτάσει στον Εγγύτατο σε περίπου 6,5 χιλιάδες έτη. Ακόμη και σε αυτόν τον μικρότερο αναλογικά χρόνο όμως οι ειδικοί μέχρι σήμερα ανέφεραν ότι θα πρέπει το σκάφος που θα κάνει αυτό τα ταξίδι να έχει δυνατότητα μεταφοράς μεγάλου αριθμού ατόμων που θα δημιουργήσουν ένα βιώσιμο πληθυσμό ο οποίος θα φτάσει τελικά στον πλανήτη.

Επιστήμονες του Πανεπιστημίου του Στρασβούργου στην Γαλλία με άρθρο τους στο διαδικτυακό αρχείο επιστημονικών προδημοσιεύσεων Arxiv υποστηρίζουν ότι το ταξίδι στον Proxima b μπορεί να γίνει με ένα σκάφος το πλήρωμα του οποίου να μην ξεπερνά τα εκατό άτομα. Σύμφωνα με τους ερευνητές ένα πλήρωμα 98 ατόμων θα μπορέσει να δημιουργήσει ένα βιώσιμο πληθυσμό που θα καταφέρει να φτάσει στον τελικό του προορισμό. Αν η μελέτη αυτή έχει βάση αυτό σημαίνει ότι για ένα τέτοιο ταξίδι θα χρειαστεί ένα μικρότερο και άρα πιο εύκολο στην κατασκευή αλλά και χαμηλότερου κόστους σκάφος.

Πηγές: https://arxiv.org/abs/1806.03856 - https://www.universetoday.com/139456/whats-the-minimum-number-of-people-you-should-send-in-a-generational-ship-to-proxima-centauri/ - http://www.tovima.gr/science/physics-space/article/?aid=993118

Το ιαπωνικό σκάφος Hayabusa 2 πλησιάζει τον αστεροειδή Ριούγκου. Hayabusa-2 Approaches Asteroid Ryugu

Για συλλογή δειγμάτων. Hayabusa-2 spacecraft. Credit: Akihiro Ikeshita / JAXA

Το ιαπωνικό σκάφος Hayabusa 2 άρχισε να στέλνει εικόνες του αστεροειδούς Ryugu, τον οποίο πλησιάζει και αναμένεται να προσεγγίσει στις 27 Ιουνίου, με στόχο να συλλέξει δείγματα και να τα φέρει πίσω στη Γη.

Το βάρους 600 κιλών σκάφος «Χαγιαμπούσα 2» εκτοξεύθηκε το 2014 και πλέον απέχει περίπου 215 χιλιόμετρα από τον ακανόνιστου σχήματος και πολύ σκούρο αστεροειδή «Ριούγκου», ο οποίος μοιάζει με «ντάμπλινγκ» και η περιστροφή του είναι ανάδρομη, δηλαδή ανάποδη σε σχέση με εκείνη της Γης και του Ήλιου.

Image of Ryugu taken using the ONC-T. The photograph was taken around 13:50 JST on June 13, 2018. The field of view is 6.3 degrees x 6.3 degrees and the exposure time is 178 seconds. From the spacecraft, you see Ryugu in the direction of the constellation, Gemini (Gem). Ground observation team: JAXA, Kyoto University, Japan Spaceguard Association, Seoul National University. ONC Team: JAXA, University of Tokyo, Kochi University, Rikkyo University, Nagoya University, Chiba Institute of Technology, Meiji University, University of Aizu and AIST.

O Ριούγκου ανακαλύφθηκε το 1999, έχει διάμετρο περίπου 900 μέτρων και ανήκει στην κατηγορία των δυνητικά επικίνδυνων για τη Γη αστεροειδών της ομάδας «Απόλλων». Tο Χαγιαμπούσα-2 διαθέτει δύο ηλιακά πάνελ και μια μηχανή ιόντων που δουλεύει με το χημικό στοιχείο ξένο.

The rotation of Ryugu is captured in images taken by the ONC-T. The photographs were shot between June 14, 2018 at around 21:00 JST and June 15, 2018 at around 05:10 JST. From this animation, you can see the asteroid surface appears to be strongly angled, and pitted with dents or craters. Also, the axis of rotation looks close to the vertical direction (perpendicular to the ecliptic plane in which the Earth orbits the Sun) in this image. The direction of rotation is retrograde, spinning in the opposite sense to the Earth and Sun, and to the direction of the planetary orbits. This information is very important for exploring the asteroid. As we see the surface of Ryugu more clearly from now on, we will start to gain a more precise knowledge of the asteroid’s properties. ONC Team: JAXA, University of Tokyo, Kochi University, Rikkyo University, Nagoya University, Chiba Institute of Technology, Meiji University, University of Aizu and AIST

Στις 27 Ιουνίου, το σκάφος θα βρεθεί σε απόσταση 20 χιλιομέτρων από τον αστεροειδή και η Ιαπωνική Διαστημική Υπηρεσία (JAXA) θα τον μελετήσει, για περίπου ενάμιση χρόνο. Σε αυτό το διάστημα θα στείλει διαστημοσυσκευές στην επιφάνειά του -αρχής γενομένης το Σεπτέμβριο ή τον Οκτώβριο- και θα χρησιμοποιήσει εκρηκτικά για να ανοίξει τρύπα, ώστε να πάρει δείγματα και από το υπέδαφός του.

Αν όλα πάνε καλά, η αποστολή θα εγκαταλείψει τον Ριούγκου το Δεκέμβριο 2019, ώστε να επιστρέψει στον πλανήτη μας με τα δείγματα του αστεροειδούς στο τέλος του 2020.

Είχε προηγηθεί η αποστολή «Χαγιαμπούσα 1», που είχε εκτοξευθεί το 2003 και έφθασε στον αστεροειδή Ιτοκάβα το 2005. Παρά τις τεχνικές δυσκολίες, το σκάφος τελικά επέστρεψε στη Γη το 2010, μεταφέροντας μια μικρή ποσότητα υλικού από τον αστεροειδή.

Κάτι ανάλογο θα επιχειρήσει το αμερικανικό σκάφος Osiris-Rex που έχει «ραντεβού» με τον αστεροειδή Μπενού τον Αύγουστο.

Πηγές: http://www.hayabusa2.jaxa.jp/topics/20180616je/index_e.html - http://www.amna.gr/home/article/268330/To-iaponiko-skafos-Hayabusa-2-plisiazei-ton-asteroeidi-Riougkou–apo-opou-tha-sullexei-deigmata

Σύστημα τεχνητής νοημοσύνης κάνει «ντιμπέιτ» με ανθρώπους. AI Learns the Art of Debate

Παρουσιάστηκε από την αμερικανική εταιρεία ΙΒΜ.  Project Debater moves us a big step closer to one of the great boundaries in AI: mastering language. Credit: IBM Research

Η αμερικανική εταιρεία ΙΒΜ παρουσίασε το πρώτο, στον κόσμο, σύστημα τεχνητής νοημοσύνης, το οποίο μπορεί να κάνει «ντιμπέιτ» με τους ανθρώπους για διάφορα θέματα.

Το IBM Debater, όπως ονομάστηκε, μπορεί να ανοίξει διάλογο για περίπου 100 διαφορετικά θέματα. Αφού κάνει μια τετράλεπτη εισαγωγή πάνω στο υπό συζήτηση θέμα, το «έξυπνο» μηχάνημα ακούει τα επιχειρήματα του ανθρώπου συνομιλητή του, τα αντικρούει με μια νέα τετράλεπτη τοποθέτηση και στο τέλος κάνει ένα «κλείσιμο», παρουσιάζοντας επί δύο λεπτά συνοπτικά τη δική του θέση.

Προ μηνός, η Google παρουσίασε το σύστημα Duplex που μπορεί να τηλεφωνήσει σ΄ ένα εστιατόριο και να κάνει μια κράτηση ή να κλείσει ένα ραντεβού σε κομμωτήριο. Συστήματα όπως το IBM Debater και το Google Duplex αποτελούν σημαντικά βήματα προόδου για τη δημιουργία υπολογιστών ικανών να πιάνουν με φυσικό τρόπο συζήτηση με ανθρώπους. Τόσο φυσικό που να μην καταλαβαίνει ο συνομιλητής ότι έχει να κάνει με μηχανή και όχι με άνθρωπο (αυτό, άλλωστε, είναι και το βασικό κριτήριο επιτυχίας, που, από τη δεκαετία του 1950, έχει θέσει για τις «έξυπνες» μηχανές ο Βρετανός πρωτοπόρος της πληροφορικής Άλαν Τιούρινγκ).

Η ΙΒΜ έκανε επίδειξη του νέου συστήματος στο Σαν Φρανσίσκο, με 'αντίπαλο' μία ισραηλινή πρωταθλήτρια φοιτητικών «ντιμπέιτ», τη Νόα Οβάντια. Το αντικείμενο του διαλόγου ανθρώπου-μηχανής ήταν κατά πόσο πρέπει να υπάρχουν κυβερνητικές επιδοτήσεις για την εξερεύνηση του διαστήματος (όχι ακριβώς το πιο εύκολο ή το πιο ενδιαφέρον θέμα για συζήτηση, αλλά αυτή ήταν η επιλογή της ΙΒΜ...).

Το IBM Debater επιχειρηματολόγησε υπέρ των επιδοτήσεων και η Οβάντια εναντίον. Ένα γρήγορο «γκάλοπ» μεταξύ όσων παρακολούθησαν το ντιμπέιτ, έδειξε ότι οι περισσότεροι θεώρησαν πως το μηχάνημα εμπλούτισε καλύτερα τον προβληματισμό τους πάνω στο συγκεκριμένο ζήτημα από ό,τι η συνομιλήτριά του.

Ακολούθησε ένα δεύτερο ντιμπέιτ της μηχανής με έναν άλλο Ισραηλινό, τον Νταν Ζαφρίτ, με θέμα αν θα πρέπει να αυξηθεί ή όχι η χρήση της τηλεϊατρικής (ο υπολογιστής ήταν υπέρ, ενώ ο άνθρωπος εναντίον).

Με βάση τις έως τώρα δοκιμές, όπως ανέφερε ο ερευνητής της ΙΒΜ Νόαμ Σλόνιμ, το σύστημα -που αναπτύσσεται εδώ και έξι χρόνια με επικεφαλής το ερευνητικό εργαστήριο της εταιρείας στη Χάιφα του Ισραήλ- έχει μεγάλα περιθώρια βελτίωσης. Κατά καιρούς κάνει λάθη, ενώ τα καταφέρνει να κάνει διάλογο με νόημα πάνω σε αυτά τα 100 θέματα περίπου το 40% του χρόνου.

Project Debater is the first AI system that can debate humans on complex topics. The goal is to help people build persuasive arguments and make well-informed decisions. Credit: IBM Research

Κατά κάποιο τρόπο, το Debater αποτελεί το νέο φιλόδοξο πρόγραμμα τεχνητής νοημοσύνης της ΙΒΜ μετά τον υπολογιστή Deep Blue που είχε νικήσει τον πρωταθλητή στο σκάκι Γκάρι Κασπάροβ το 1997 και τον υπολογιστή Watson που νίκησε τους πρωταθλητές του παιγνιδιού γνώσεων Jeopardy το 2011.

Τα τελευταία χρόνια τα συστήματα τεχνητής νοημοσύνης γίνονται ολοένα πιο ικανά στην αναγνώριση ανθρώπων, εικόνων και αντικειμένων ή στη μετάφραση. Όμως η κατανόηση της φυσικής ανθρώπινης γλώσσας -κάτι απαραίτητο σε ένα διάλογο- είναι μια πολύ πιο δύσκολη πρόκληση.

Πηγές: https://www.ibm.com/blogs/research/2018/06/ai-debate/ - http://www.tovima.gr/science/article/?aid=992637

Τα παιδιά αναγνωρίζουν συναισθήματα ακόμη και σε μια ξένη γλώσσα. Children can recognize feelings even in a foreign language

Otto Dix, Two Children, 1921. Νέα διεθνής έρευνα με επικεφαλής μια Ελληνίδα επιστήμονα. Different language is not an inaccessible barrier to understanding emotions and empathy. Even children are able to recognize emotions by listening to the voice of others, not only in their own language but also in foreign languages, just recognition is somewhat more accurate in the mother language.

Η διαφορετική γλώσσα δεν αποτελεί απροσπέλαστο φραγμό για την κατανόηση των συναισθημάτων και την ενσυναίσθηση. Ακόμη και τα παιδιά είναι ικανά να αναγνωρίσουν τα συναισθήματα ακούγοντας τη φωνή των άλλων, όχι μόνο στη δική τους γλώσσα αλλά και σε ξένες γλώσσες, απλώς η αναγνώριση είναι κάπως πιο ακριβής στη μητρική γλώσσα. Στο παραπάνω συμπέρασμα κατέληξε νέα διεθνής έρευνα με επικεφαλής μια Ελληνίδα επιστήμονα της διασποράς.

Οι ερευνητές, με επικεφαλής τη λέκτορα αναπτυξιακής νευροεπιστήμης Γεωργία Χρονάκη του βρετανικού Πανεπιστημίου του Κεντρικού Λάνκασιρ, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό «Scientific Reports», ζήτησαν από 57 παιδιά και 22 νεαρούς ενηλίκους, χωρίς γνώση ξένων γλωσσών, να αναγνωρίσουν τα διάφορα συναισθήματα (θυμός, φόβος, ευτυχία, λύπη, άγχος κ.ά.), που εκδήλωναν ηθοποιοί σε διάφορες γλώσσες (αγγλικά, κινεζικά, ισπανικά, αραβικά).

Διαπιστώθηκε ότι τα παιδιά μπορούν να αναγνωρίσουν τα συναισθήματα και σε κάποια άλλη γλώσσα πέραν της μητρικής. Η ακρίβεια αναγνώρισης είναι μεγαλύτερη, όταν η φωνή που ακούν, είναι θυμωμένη ή λυπημένη, από ό,τι όταν είναι χαρούμενη ή φοβισμένη.

Η συναισθηματική αναγνώριση βασίζεται στα επιμέρους χαρακτηριστικά της φωνής (τόνο, ένταση, χροιά, ρυθμό κ.ά.), ενώ η μητρική γλώσσα αναμφίβολα παρέχει ένα συγκριτικό πλεονέκτημα στην κατανόηση των συναισθημάτων των άλλων.

Η μελέτη δείχνει ότι αυτή η ικανότητα φωνητικής αναγνώρισης βελτιώνεται αρκετά από την εφηβεία έως την ενηλικίωση, ενώ μικρότερη είναι η βελτίωση από την παιδική ηλικία έως την εφηβεία.

 Dr Georgia Chronaki

Η Γ. Χρονάκη αποφοίτησε από το Τμήμα Ψυχολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (2003) και πήρε το διδακτορικό της στην αναπτυξιακή ψυχοπαθολογία από το βρετανικό Πανεπιστήμιο του Σαουθάμπτον (2011), όπου έκανε και μεταδιδακτορική έρευνα. Μεταξύ 2013-15 δίδαξε γνωσιακή νευροεπιστήμη στη Σχολή Ψυχολογίας του Πανεπιστημίου του Κεντρικού Λάνκασιρ, ενώ μετά το 2015 έως σήμερα διδάσκει αναπτυξιακή νευροεπιστήμη.

Πηγές: https://www.nature.com/articles/s41598-018-26889-1 - http://www.tovima.gr/science/article/?aid=992184