Αλμπέρ Καμύ, «Ο δονζουανισμός». Albert Camus, “Don Juanism”

Charles Ricketts, 'Don Juan', c. 1911

Αν έφτανε η αγάπη, τα πράγματα θα ήσαν πολύ απλά. Όσο αγαπάμε, τόσο εδραιώνεται τo παράλογο. Δεν οφείλεται διόλου σε έλλειψη αγάπης το αν ο Δον Ζουάν πηγαίνει από γυναίκα σε γυναίκα. Είναι αστείο να τον παρουσιάζουμε σαν φαντασιόπληκτο που ζητάει την ολοκληρωτική αγάπη. Είναι, όμως, συνεπής, γιατί τις έχει αγαπήσει το ίδιο παράφορα και κάθε φορά με όλο του το είναι, πράγμα που του επιτρέπει να επαναλαμβάνει αυτό το δόσιμο κι αυτή την αναζήτηση.

Felicien Rops, Le plus bel amour de Don Juan (Le diaboliques), from 1880 until 1890

Εκεί στηρίζεται το ότι κάθε μία ελπίζει να του προσφέρει εκείνο που ποτέ καμιά δεν του πρόσφερε. Κάθε φορά πλανώνται οικτρά και το μόνο που κατορθώνουν είναι να τον κάνουν να νοιώσει την ανάγκη αυτής της επανάληψης. «Επιτέλους, φωνάζει μια απ’ όλες, σου έδωσα την αγάπη». Εκπλήσσεται κανείς όταν ο Δον Ζουάν γελώντας: «Επιτέλους; όχι, λέει, μα μια ακόμα φορά». Γιατί έπρεπε ν’ αγαπήσει που και που για ν’ αγαπήσει πολύ;

O Δον Ζουάν είναι θλιμμένος; Δεν είναι αλήθεια. Θ’ αναφερθώ αμέσως στο χρονικό. Το γέλιο, η περηφάνια του νικητή, αυτό το σκίρτημα και η θεατρική γεύση, είναι φωτεινά και χαρούμενα. Όλο υγεία τείνουν να πολλαπλασιασθούν. Έτσι κι ο Δον Ζουάν. Οι θλιμμένοι έχουν δύο λόγους ύπαρξης, αγνοούν ή ελπίζουν.

Πορτραίτο του Φραντσίσκο Ντ'Αντράντε ως Δον Ζουάν στο Ντον Τζοβάννι του Μότσαρτ από τον Μαξ Σλεβόκτ, 1912. Portrait of Francisco D'Andrade as Don Juan in Mozart's Don Giovanni by Max Slevogt, 1912.

O Δον Ζουάν ξέρει και δεν ελπίζει. Μας αναγκάζει να σκεφτούμε εκείνους τους καλλιτέχνες που ξέρουν τα όρια τους, δεν τα περνάνε ποτέ, και στο πρόσκαιρο διάλειμμα που το πνεύμα τους ξεκουράζεται, έχουν την υπέροχη άνεση των κατακτητών. Εκεί βρίσκεται η ικανότητα: στη σκέψη που ξέρει τα όριά της. Ως τα σύνορα του φυσικού θανάτου ο Δον Ζουάν αγνοεί τη θλίψη. Από τη στιγμή που ξέρει, ξεσπάει το γέλιο του κι όλοι τον συγχωρούν. Ήταν θλιμμένος τον καιρό που έλπιζε. Σήμερα, πάνω στο στόμα αυτής της γυναίκας, ξαναβρίσκει την πικρή και ενθαρρυντική γεύση της μοναδικής επιστήμης. Πικρή; Ναι: η αναγκαία ατέλεια που κάνει αισθητή την ευτυχία.

Eugène Delacroix, 'The Shipwreck of Don Juan', about 1840

Αποτελεί μεγάλο λάθος να προσπαθήσουμε να δούμε τον Δον Ζουάν σαν έναν άνθρωπο επηρεασμένο από τον εκκλησιαστή. Γιατί, τίποτα πιο μάταιο γι’ αυτόν από την ελπίδα μιας άλλης ζωής. Το αποδεικνύει αφού τον εμπαίζει ενάντια στον ουρανό νοσταλγία του πόθου που χάθηκε μέσα στην απόλαυση, αυτή η κοινοτοπία της αδυναμίας δεν του αρμόζει. Ταιριάζει στον Φάουστ που πίστευε αρκετά στον Θεό για να πουληθεί στο διάβολο.

Για τον Δον Ζουάν το πράγμα είναι απλούστερο. Ο «Διαφθορέας» του Μολίνα, στις απειλές της κόλασης, απαντάει συνεχώς: «Ας μου δίνες μια μεγάλη αναβολή!» Ότι έρχεται μετά το θάνατο είναι μάταιο και για τους ζωντανούς μια ατέλειωτη σειρά ημερών! Ο Φάουστ ζητούσε τα αγαθά αυτού του κόσμου: ο δυστυχής, δεν είχε παρά να απλώσει το χέρι. Την ψυχή του την είχε πουλήσει από τη στιγμή που δεν ήξερε να τη χαρεί.

Αντίθετα, ο Δον Ζουάν εξουσιάζει τον κόσμο. Όταν εγκαταλείπει μια γυναίκα δεν το κάνει επειδή δεν την επιθυμεί πια. Μια όμορφη γυναίκα είναι πάντα επιθυμητή. Την εγκαταλείπει επειδή επιθυμεί μια άλλη και όχι, δεν είναι το ίδιο.

Αυτή η ζωή τον γεμίζει, τίποτα χειρότερο από το να τη χάσει. Αυτός ο τρελός είναι πολύ λογικός. Αλλά οι άνθρωποι που ζουν με την ελπίδα δύσκολα συμβιβάζονται μ’ αυτό τον κόσμο όπου η καλοσύνη αντικαθίσταται με τη γενναιότητα, η τρυφερότητα με την ψυχωμένη σιωπή, η επικοινωνία με το θάρρος της μοναξιάς. Και όλοι λένε: «Ήταν συγκαταβατικός, ιδεαλιστής ή άγιος». Πρέπει οπωσδήποτε να ταπεινώσει το μεγαλείο που χλευάζει.

Maria Lassnig, Don Juan d'Austria, 2003

Αγανακτεί κανείς (όπου αυτό το συνένοχο γέλιο εξευτελίζει ότι θαυμάζει) με τα λόγια του Δον Ζουάν και την ίδια φράση που επαναλαμβάνει σε όλες τις γυναίκες. Αλλά γι’ αυτόν που ζητάει την ποσότητα στις ηδονές, το αποτέλεσμα μόνο έχει σημασία. Γιατί να αντικαταστήσουμε με άλλα, τα λόγια που είπαμε, αφού μ’ αυτά πετύχαμε το σκοπό μας; Κανείς, ούτε γυναίκα ούτε άντρας, τα ακούει, μα πιο πολύ η φωνή που τα λέει. Νοιώθουν τον κανόνα, τη συμφωνία και την ευγένεια. Λένε τι πιο ενδιαφέρον μένει να γίνει.

Ο Δον Ζουάν ήδη ετοιμάζεται. Γιατί να τον απασχολούσε ένα πρόβλημα ηθικής; Δε μοιάζει στον Μανιάρα του Μιλόζ που κολάζεται για να γίνει ένας άγιος. Γι’ αυτόν η κόλαση είναι κάτι που προκαλεί κανείς. Στη θεία οργή έχει μια απάντηση: την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. «Έχω αξιοπρέπεια, λέει στο Διοικητή, κι εκπληρώνω την υπόσχεσή μου γιατί είμαι ιππότης».

Το σφάλμα, όμως, θα ήταν εξ ίσου μεγάλο αν τον παρουσιάζαμε σαν ανήθικο. Από αυτή την άποψη είναι «πως όλος ο κόσμος»: έχει την ηθική της συμπάθειας ή της αντιπάθειας του. Καταλαβαίνουμε εύκολα τον Δον Ζουάν αν τον παρουσιάσουμε όπως συνήθως συμβολίζεται: σαν κοινός διαφθορέας και άντρας με γυναίκες. Είναι ένας κοινός διαφθορέας. Από τη στιγμή που συνειδητοποιεί αυτόν το χαρακτηρισμό γίνεται παράλογος. Ο διαφθορέας μένει διαφθορέας. Η διαφθορά είναι η συνηθισμένη του κατάσταση και δεν πρόκειται να αλλάξει ή να γίνει καλύτερος.

Μονάχα στα μυθιστορήματα αλλάζει ή γίνεται με πλήρη αίσθηση και με τα ελαττώματα του. Ελαττώματα περιέχονται επίσης και σε μια σωστή στάση, κανείς καλύτερος. Μπορούμε, όμως, να πούμε πως τίποτα δεν έχει αλλάξει και συγχρόνως όλα είναι αλλαγμένα. Εκείνο που πραγματοποιεί ο Δον Ζουάν είναι μια ηθική ποσότητας, αντίθετη του αγίου που τείνει προς την ποιότητα.

Alexandre Marie Colin, Byron as Don Juan, with Haidee, 1831

Χαρακτηριστικό του παράλογου ανθρώπου, είναι να μην πιστεύει στο βαθύ νόημα των πραγμάτων. Αυτά τα ζεστά και υπέροχα πρόσωπα τα διαπερνάει, τα μαζεύει σωρό και τα καίει. Ο χρόνος βαδίζει μαζί του. Παράλογος είναι ο άνθρωπος που δε χωρίζεται από το χρόνο. Ο Δον Ζουάν δε σκέφτεται να «κάνει συλλογή» γυναικών. Τις εξαντλεί αριθμητικά και μαζί μ’ αυτές τα περιστατικά της ζωής του. Μια συλλογή θα σήμαινε πως μπορεί να ζήσει με το παρελθόν. Αλλά αρνιέται τη μεταμέλεια την άλλη μορφή της ελπίδας. Δεν ξέρει να κοιτάζει τα πορτρέτα.

Είναι εν τούτοις εγωιστής; Με τον τρόπο του, είναι. Αρκεί όμως να τον κατανοήσουμε. Υπάρχουν εκείνοι που φτιάχτηκαν για να ζουν κι εκείνοι που φτιάχτηκαν για ν’ αγαπούν. Ο Δον Ζουάν, τουλάχιστον, το παραδεχόταν. Μα το έκανε όσο μπορούσε πιο γρήγορα αφού είχε τη δυνατότητα της εκλογής. Γιατί η αγάπη για την όποια μιλάμε είναι στολισμένη με τις φαντασίες της αιωνιότητας. Όλοι οι ειδικοί του πάθους μας το μαθαίνουν, μονάχα η απαγορευμένη αγάπη είναι αιώνια. Δεν υπάρχει διόλου πάθος χωρίς αγώνα. Μια τέτοια αγάπη τελειώνει μέσα στην τελευταία αντίφαση που είναι ο θάνατος.

Ford Madox Brown, Finding Of Don Juan By Haidee, 1873 

Πρέπει να είσαι βέβαιος ή τίποτα. Στην περίπτωση αυτή υπάρχουν πολλοί τρόποι αυτοκτονίας και ένας από αυτούς είναι το ολοκληρωτικό δόσιμο και η λήθη του ίδιου του εαυτού σου. Ο Δον Ζουάν, περισσότερο από κάθε άλλον, ξέρει πως αυτό μπορεί να είναι συγκινητικό. Αλλά είναι ένας από τους λίγους που ξέρουν πως το ενδιαφέρον δε βρίσκεται εκεί. Εκείνοι που ένας μεγάλος έρωτας τους παρεκτρέπει από την προσωπική τους ζωή πλουτίζουν ίσως, αλλά, οπωσδήποτε, φτωχαίνουν εκείνους που διάλεξαν για ν’ αγαπήσουν. Μια μητέρα, μια γυναίκα γεμάτη πάθος, αναγκαστικά, έχουν σκληρή καρδιά γιατί η τελευταία έχει απομονωθεί από τον κόσμο. ‘Ένα μονάχα συναίσθημα, μια μονάχα ύπαρξη, ένα μονάχα πρόσωπο, μα ολόκληρο καταβροχθισμένο. Μια άλλη αγάπη συγκινεί τον Δον Ζουάν, κι αυτή τον απελευθερώνει. Κλείνει μέσα της όλα τα πρόσωπα του κόσμου και το ανατρίχιασμά της προέρχεται από τη φθορά. Ο Δον Ζουάν έχει διαλέξει να είναι τίποτα.

Γι’ αυτόν το θέμα είναι να βλέπει σωστά. Δε λέμε αγάπη εκείνο που μας συνδέει με μερικές υπάρξεις, παρά ανάγοντας το σε έναν τρόπο να βλέπουμε από κοινού και για τον όποιο είναι υπεύθυνα τα βιβλία και οι θρύλοι. Μα από την αγάπη, δεν ξέρω παρά αυτό το μίγμα πόθου, τρυφερότητας και επικοινωνίας που με συνδέει με την τάδε ύπαρξη. Αυτό το κράμα δεν είναι το ίδιο για μια άλλη. Δεν έχω το δικαίωμα να δώσω σ’ όλες αυτές τις εμπειρίες το ίδιο όνομα. Αυτό απαλλάσσει από την υποχρέωση να γίνονται με τον ίδιο τρόπο. Εδώ, ο παράλογος άνθρωπος πολλαπλασιάζει αυτό που δεν μπορεί να ενοποιήσει. Έτσι, ανακαλύπτει έναν καινούργιο τρόπο για να υπάρχει που τον ελευθερώνει, περισσότερο τουλάχιστον, απ’ όσο ελευθερώνει εκείνους που τον πλησιάζουν. Δεν υπάρχει πραγματική αγάπη έκτος εκείνης που ξέρει να είναι συγχρόνως παροδική και μοναδική. Όλοι αυτοί οι θάνατοι κι όλες αυτές οι αναστάσεις αποτελούν για τον Δον Ζουάν το σύνολο της ζωής του. Είναι ο τρόπος του να δίνει και που τον κάνει να ζει. Αφήνω να κριθεί αν μπορούμε να μιλήσουμε για εγωισμό.

Charles S. Ricketts, Don Juan in Hell, c.1931

Σκέφτομαι όλους αυτούς που πολύ επιθυμούν να τιμωρηθεί ο Δον Ζουάν. Όχι μόνο σε μια άλλη ζωή αλλά και σ’ αυτή. Σκέφτομαι τους μύθους, τους θρύλους και τα γέλια για το γερασμένο Δον Ζουάν. Αλλά ο Δον Ζουάν είναι ήδη έτοιμος. Για έναν άνθρωπο με συνείδηση τα γερατειά και τα επακόλουθά τους δεν είναι έκπληξη. Δεν έχει απόλυτη συναίσθηση παρά στο μέτρο που δεν κρύβει τη φρίκη.

Στην Αθήνα υπήρχε ένας ναός αφιερωμένος στα γερατειά. Εκεί πήγαιναν τα παιδιά. Για τον Δον Ζουάν, όσο περισσότερο γελάει κανείς μαζί του τόσο πιο πολύ αναγνωρίζει το πρόσωπό του. Αρνιέται ότι του προσάπτουν οι ρομαντικοί. Μ’ αυτόν το βασανισμένο και οικτρό Δον Ζουάν κανείς δε θέλει να γελάσει. Τον λυπούνται, ο ουρανός θα τον λυτρώσει; Δεν είναι αυτό όμως. Στον κόσμο που ο Δον Ζουάν προαισθάνεται συμπεριλαμβάνεται ακόμα και το γελοίο. Θα το βρίσκει φυσικό να τιμωρηθεί. Είναι ο κανόνας του παιχνιδιού. Και ακριβώς η γενναιότητά του τον κάνει να δεχτεί όλους τούς κανόνες τού παιχνιδιού. Ξέρει όμως, πως έχει δίκιο και πως δεν μπορεί να πρόκειται για τιμωρία. Το πεπρωμένο δεν είναι τιμωρία.

Αυτό είναι το έγκλημά του και, όπως καταλαβαίνει κανείς, γι’ αυτό οι άνθρωποι που πιστεύουν στην αιωνιότητα επικαλούνται την τιμωρία. Επειδή δέχεται μια γνώση χωρίς αυταπάτες και αρνιέται το κάθε τι που πρεσβεύουν. Αγάπη και κυριαρχία, κατάκτηση και φθορά, να ο τρόπος που έχει για να μαθαίνει. (Υπάρχει νόημα σ’ αυτή την αγαπημένη λέξη του Χειρόγραφου που αποκαλεί «γνώση» την ερωτική πράξη) . Στο μέτρο που τους αγνοεί είναι ο χειρότερος εχθρός τους.

Κάποιος χρονικογράφος αναφέρει πώς ο πραγματικός «Διαφθορέας» πέθανε δολοφονημένος από τούς φραγκισκανούς πού ήθελαν «να θέσουν τέρμα στις  ακολασίες και στις βλασφημίες του Δον Ζουάν που η καταγωγή του εξασφάλιζε την ατιμωρησία». Μετά διέδωσαν ότι ο ουρανός τον είχε κεραυνοβολήσει. Κανένας δεν απέδειξε αυτό το παράξενο τέλος. Κανένας επίσης δεν απέδειξε το αντίθετο. Χωρίς, όμως, να διερωτώμαι αν αυτό είναι αληθοφανές, μπορώ να πω πως είναι λογικό. Εδώ, θέλω να καταλάβω εντελώς τον όρο «καταγωγή» και να παίξω με τις λέξεις: η ζωή του εξασφάλιζε την αθωότητά του. Ο θάνατος μόνο του προσήψε μια ενοχή ήδη παραδοσιακή.

Alexandre-Évariste Fragonard, Don Juan and the Statute of the Commander, first half of 19th century.

Τι άλλο μπορεί να σημαίνει αυτός ο πέτρινος ιππότης, αυτός ο ψυχρός ανδριάντας που πήρε ζωή για να τιμωρήσει το αίμα και το θάρρος που τόλμησαν να σκεφτούν; Όλες οι δυνάμεις του αιώνιου λόγου, της τάξης, της παγκόσμιας ηθικής, όλο το παράξενο μεγαλείο ενός Θεού ευεπίφορου στην οργή, συγκεντρώνεται σ’ εκείνον. Αυτή η γιγαντιαία κι άψυχη πέτρα συμβολίζει, μονάχα, τις δυνάμεις που ο Δον Ζουάν αρνήθηκε για πάντα. Μα η αποστολή του διοικητή σταματάει εκεί. Η οργή και ο κεραυνός μπορούν να ξανακερδίσουν τον ψεύτικο ουρανό απ’ όπου τα επικαλούνται.

Titian, Sisyphus, 1549

Αλμπέρ Καμύ, «Ο μύθος του Σίσυφου» (δοκίμιο για το παράλογο)

Πηγή: https://antikleidi.com/2017/04/01/albert-camus-don-juanism/

Βρέθηκε ο πρώτος γενετικός παράγοντας κινδύνου για τη στυτική δυσλειτουργία. First genetic risk factor for erectile dysfunction identified

Michelangelo, David, Détail le sexe, 1501-1504. Ανοίγει ο δρόμος για νέες θεραπείες. For the first time, a team of researchers has found a specific place in the human genome that raises a person's risk of erectile dysfunction. The discovery is a significant advancement in the understanding of the genetics underlying erectile dysfunction.

Επιστήμονες στις ΗΠΑ ανακοίνωσαν ότι ανακάλυψαν μια περιοχή του ανθρωπίνου γονιδιώματος, η οποία σχετίζεται με αυξημένο κίνδυνο για στυτική δυσλειτουργία στους άνδρες.

Είναι η πρώτη φορά που εντοπίζεται ένας γενετικός παράγοντας κινδύνου για το εν λόγω πρόβλημα, γεγονός που πιθανώς ανοίγει το δρόμο για νέες θεραπείες εκείνων των ανδρών που δεν ανταποκρίνονται στις υπάρχουσες θεραπείες.

Η στυτική δυσλειτουργία, δηλαδή η αδυναμία ενός άνδρα να έχει επαρκή στύση κατά τη σεξουαλική δραστηριότητα, είναι μια κοινή διαταραχή των ανδρών μέσης και τρίτης ηλικίας. Θεωρείται ότι μπορεί να έχει πολλές αιτίες, όπως νευρολογικές, ψυχολογικές, ορμονικές και αγγειακές.

Υπάρχουν σήμερα ορισμένες θεραπείες, αλλά δεν ανταποκρίνονται όλοι οι άνδρες σε αυτές. Οι επιστήμονες υποψιάζονται ότι το πρόβλημα έχει και γενετικό υπόβαθρο περίπου στο ένα τρίτο των περιστατικών, αλλά έως τώρα δεν είχαν βρει κάποιο γονίδιο.

Οι ερευνητές, με επικεφαλής τον δρα Έρικ Γιόργκενσον του ερευνητικού ιατρικού κέντρου Kaiser Permanente της Βόρειας Καλιφόρνιας, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό της Εθνικής Ακαδημίας Επιστημών των ΗΠΑ (PNAS), μελέτησαν στοιχεία για σχεδόν 380.000 άνδρες.

The new study found that variations in a specific place in the genome—called a genetic locus—near the SIM1 gene are significantly associated with an increased risk of erectile dysfunction. The researchers ruled out that the risk was due to other known risk factors for erectile dysfunction, such as body mass index, or differences in how men describe their erectile dysfunction. The study also demonstrated a biological role for the genetic location in regulating sexual function, strongly suggesting that these variations can cause erectile dysfunction. Credit: CC0 Public Domain

Εντόπισαν μια γενετική περιοχή κοντά στο γονίδιο SIM1, η οποία εμφανίζει σημαντική συσχέτιση με τη στυτική δυσλειτουργία (αύξηση κινδύνου 26% για όσους έχουν τον συγκεκριμένο γενετικό παράγοντα στο DNA τους) και αυτό άσχετα με άλλους παράγοντες που μπορεί να συνυπάρχουν στο ίδιο άτομο (π.χ. παχυσαρκία).

Το εν λόγω γονίδιο SIM1 είναι γνωστό ότι παίζει κεντρικό ρόλο στη ρύθμιση του βάρους και στη σεξουαλική λειτουργία. Ο παράγοντας κινδύνου για στυτική δυσλειτουργία είναι μια περιοχή του γονιδιώματος πολύ κοντά σε αυτό το γονίδιο. Δεν ταυτίζεται με αυτό, αλλά αλληλεπιδρά μαζί του.

Πηγές: Eric Jorgenson el al., "Genetic variation in the SIM1 locus is associated with erectile dysfunction," PNAS(2018). www.pnas.org/cgi/doi/10.1073/pnas.1809872115  - https://medicalxpress.com/news/2018-10-genetic-factor-erectile-dysfunction.html - https://www.tovima.gr/2018/10/09/science/vrethike-o-protos-genetikos-paragontas-kindynou-gia-ti-stytiki-dysleitourgia/

Ασύλητος τάφος βρέθηκε στο νεκροταφείο των Αηδονίων. Unplundered Mycenaean Tomb Discovered In Nemea

Ασύλητος θαλαμοειδής τάφος, από τους μεγαλύτερους που έχουν βρεθεί στην περιοχή, ανακάλυψε η αρχαιολογική σκαπάνη στο μυκηναϊκό νεκροταφείο στα Αηδόνια Νεμέας, σύμφωνα με ανακοίνωση του υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού. Αεροφωτογραφία του μυκηναϊκού νεκροταφείου στα Αηδόνια (φωτ.: ΥΠΠΟΑ). Aerial view of the Mycenaean cemetery in Aidonia. (Credit: Greek Ministry of Culture)

Ολοκληρώθηκε η τρίτη ανασκαφική περίοδος της πενταετούς συστηματικής ανασκαφικής έρευνας της Εφορείας Αρχαιοτήτων Κορινθίας στο μυκηναϊκό νεκροταφείο στα Αηδόνια Νεμέας.

Το μυκηναϊκό νεκροταφείο των Αηδονίων εντοπίστηκε πριν από τέσσερις δεκαετίες περίπου, έπειτα από την εκτεταμένη σύλησή του, και έγινε ευρύτερα γνωστό τη δεκαετία του 1990, έπειτα από το συσχετισμό του με ένα ιδιαίτερο σύνολο μυκηναϊκών κοσμημάτων που, ενώ επρόκειτο να πωληθεί στο εξωτερικό, επαναπατρίστηκε και εκτίθεται στο Μουσείο Νεμέας.

Η ανασκαφή της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας που μεσολάβησε της σύλησης και του επαναπατρισμού έφερε στο φως μία συστάδα από 16 θαλαμοειδείς τάφους, λαξευμένους στο βράχο της περιοχής και αποτελούμενους από τρία τμήματα: το δρόμο, το στόμιο και τον ταφικό θάλαμο.

Το μυκηναϊκό νεκροταφείο των Αηδονίων ερευνάται εκ νέου τα τελευταία χρόνια από την Εφορεία Αρχαιοτήτων Κορινθίας, έπειτα από σχετική άδεια του Υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού, υπό τη διεύθυνση του δρος Κωνσταντίνου Κίσσα, τέως προϊσταμένου της Υπηρεσίας και Επίκουρου Καθηγητή του Πανεπιστημίου του Graz και με βασική συνεργάτιδα τη δρα Kim Shelton, Καθηγήτρια του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνια στο Berkeley και Διευθύντρια του Κέντρου Νεμέας για την Κλασική Αρχαιολογία.

Τα νέα ευρήματα

Ο δρόμος και το στόμιο του μνημειώδους θαλαμοειδούς τάφου (φωτ.: ΥΠΠΟΑ). The 'dromos' and entrance of the monumental chamber tomb. (Credit: Greek Ministry of Culture)

Με την ανασκαφή του 2018 ολοκληρώθηκε η αποκάλυψη ενός ασύλητου θαλαμοειδούς τάφου της πρώιμης μυκηναϊκής περιόδου (περίπου 1650-1400 π.Χ.), ενός από τους μεγαλύτερους που έχουν έως τώρα έρθει στο φως στα Αηδόνια. Ο νεο-αποκαλυφθείς τάφος διακρίνεται για τον βραχύ πλην ιδιαίτερα φαρδύ δρόμο, το επίσης βραχύ και ευρύ στόμιο και τον κυκλικής-ελλειψοειδούς κάτοψης θάλαμο, με διαστάσεις που κατά τόπους προσεγγίζουν και σε άλλους ξεπερνούν τα έξι μέτρα. Τόσο η είσοδος όσο και ο θάλαμος παρουσιάζουν μορφολογικές συγγένειες με τους μεσαίου μεγέθους θολωτούς τάφους της πρώιμης Μυκηναϊκής περιόδου.

Ο θάλαμος του τάφου με τους τέσσερις λάκκους στο δάπεδό του, 1600/1500-1250/1200 π.Χ. (φωτ.: ΥΠΠΟΑ). The four burial pits found in the tomb chamber, c.1600/1500-1250/1200 BC. (Credit: Greek Ministry of Culture)

Στο δάπεδο του ταφικού θαλάμου λαξεύθηκαν τέσσερις μεγάλοι λάκκοι, καλυμμένοι με μεγαλιθικές πλάκες, ένα ακόμη στοιχείο που παραπέμπει στους πρώιμους μυκηναϊκούς θολωτούς τάφους.

Πήλινα κύπελλα με δακτυλιόσχημες λαβές, περίπου 1600/1500 π.Χ. (φωτ.: ΥΠΠΟΑ). Clay cups with ring-shaped handles, c1600/1500 BC. (Credit: Greek Ministry of Culture)

Πήλινος πιθαμφορέας του «ανακτορικού ρυθμού» με γραπτή διακόσμηση παπύρων και ροδάκων, 1600/1500 π.Χ. (φωτ.: ΥΠΠΟΑ). Palace-style' pithamphora decorated of papyri and reeds, c.1600/1500 BC. (Credit: Greek Ministry of Culture)

Στους λάκκους αυτούς ερευνήθηκαν οι παλαιότερες ταφές, που συνοδεύονταν από πήλινα επιτραπέζια και αποθηκευτικά αγγεία, ορισμένα εκ των οποίων μνημειώδη, όπως ένα σύνολο από πιθαμφορείς του «ανακτορικού ρυθμού» με συμβολική διακόσμηση, εμπνευσμένη από τον φυτικό και τον θαλάσσιο κόσμο.

Χάλκινο μονόστομο βραχύ ξίφος, περίπου 1600/1500 π.Χ. (φωτ.: ΥΠΠΟΑ). Bronze short sword, c.1600/1500 BC. (Credit: Greek Ministry of Culture)

Βρέθηκαν ακόμη χάλκινα μαχαίρια, εγχειρίδια και ξίφη καθώς και πολυάριθμες αιχμές βελών από χαλκό, οψιανό και πυριτόλιθο.

Περιδέραιο με χάντρες από αμέθυστο και χρυσό, περίπου 1600/1500 π.Χ. (φωτ.: ΥΠΠΟΑ). Necklace with amethyst and gold beads, c.1600/1500 BC (Credit: Greek Ministry of Culture)

Συνελέγησαν επίσης κοσμήματα, χάντρες περιδεραίων από ποικίλες πρώτες ύλες, περόνες και άλλα αντικείμενα γοήτρου, όπως σφραγιδόλιθοι.

Η χρήση του μνημείου εξακολουθεί και κατά την Ύστερη Μυκηναϊκή περίοδο (περίπου 1400-1200 π.Χ.), οπότε χρονολογούνται οι ταφές που βρέθηκαν απευθείας επί του δαπέδου του τάφου, απλούστερα κτερισμένες συγκριτικά με αυτές της πρώιμης μυκηναϊκής.

Η ανασκαφή τεκμηρίωσε ακόμη ότι μετά τη χρήση του τάφου κατά τη Μυκηναϊκή περίοδο ακολούθησε η κατάρρευση τμήματος της οροφής του θαλαμοειδούς τάφου και ο σχηματισμός βραχοσκεπής, που ήταν ορατή πριν από την έναρξη της έρευνας. Η εντατική χρήση της θέσης αυτής τόσο στην Αρχαϊκή-Πρώιμη Κλασική περίοδο όσο και στους ρωμαϊκούς αυτοκρατορικούς χρόνους καθώς και στη μετάβαση από τη Μέση στην Ύστερη Βυζαντινή περίοδο συντέλεσε στη συσσώρευση παχύτατων αποθέσεων, οι οποίες εν πολλοίς διατήρησαν το μυκηναϊκό μνημείο απαραβίαστο.

Η ανεύρεση του ασύλητου θαλαμοειδούς τάφου στα Αηδόνια και η διεπιστημονική μελέτη των ταφικών συνόλων θα ρίξουν νέο φως στο χαρακτήρα της τοπικής άρχουσας τάξης της Πρώιμης Μυκηναϊκής περιόδου.

Ο αρχαιολογικός χώρος των Αηδονίων εμπλουτίζεται με έναν επιπλέον, μνημειώδη, θαλαμοειδή τάφο και με τεκμήρια για τη χρήση του χώρου σε επιμέρους περιόδους των αρχαίων και μεσαιωνικών χρόνων.

Πηγές: https://archaeologynewsnetwork.blogspot.com/2018/10/unplundered-mycenaean-tomb-discovered.html#Qpi0sBArjRvTDtFC.97 - https://www.archaiologia.gr/blog/2018/10/05/

Η «Επιστολή του Θεού» του Αϊνστάιν θα πουληθεί σε δημοπρασία. Albert Einstein letter in which physicist explicitly rejected religion to be auctioned

«Η λέξη Θεός για εμένα δεν είναι παρά η έκφραση και το προϊόν των ανθρώπινων αδυναμιών και η Αγία Γραφή (δεν είναι παρά μόνο) μια συλλογή σεβαστών μύθων, αλλά παρ' όλ' αυτά, μάλλον πρωτόγονων», γράφει ο Αϊνστάιν έναν χρόνο πριν από τον θάνατό του, τον Απρίλιο του 1955. “The word God is for me nothing but the expression and product of human weaknesses, the Bible a collection of venerable but still rather primitive legends,” writes the physicist, best known for his theory of relativity.

Μια χειρόγραφη επιστολή του Άλμπερτ Αϊνστάιν όπου περιγράφει τις απόψεις του για τον Θεό, τη θρησκεία και το νόημα της ζωής, θα δημοπρατηθεί στη Νέα Υόρκη στις αρχές Δεκεμβρίου και εκτιμάται ότι θα πιάσει 1-1,5 εκατ. δολάρια, ανακοίνωσε ο οίκος Christie’s.

Written a year before the legendary physicist died in 1955, Albert Einstein wrote in German from Princeton, New Jersey, to German philosopher Eric Gutkind.

Στην «Επιστολή του Θεού», που γράφτηκε στα γερμανικά το 1954 και απευθυνόταν στον φιλόσοφο Έρικ Γκούτκιντ, ο διασημότερος φυσικός του 20ού αιώνα δηλώνει κατηγορηματικά ότι δεν πιστεύει στην ύπαρξή του. «Η λέξη Θεός για εμένα δεν είναι παρά η έκφραση και το προϊόν των ανθρώπινων αδυναμιών και η Αγία Γραφή (δεν είναι παρά μόνο) μια συλλογή σεβαστών μύθων, αλλά παρ’ όλα αυτά, μάλλον πρωτόγονων», γράφει ο Αϊνστάιν ένα χρόνο πριν από το θάνατό του, τον Απρίλιο του 1955. «Καμία ερμηνεία, όσο δεξιοτεχνική και αν είναι, δεν θα το αλλάξει αυτό», πρόσθεσε.

H «Επιστολή του Θεού» γράφτηκε στα γερμανικά το 1954 και απευθυνόταν στον φιλόσοφο Έρικ Γκούτκιντ (φωτ.: Christie’s Images LTD).

Η επιστολή έχει έκταση μιάμιση σελίδα και γράφτηκε την εποχή που ο Αϊνστάιν ζούσε στο Νιου Τζέρσεϊ. Το 2008 το γράμμα πουλήθηκε σε δημοπρασία σε έναν ιδιώτη συλλέκτη αντί 404.000 δολαρίων.

Einstein abandoned religion at the age of 13 when he discovered mathematics. (Rex)

«Πρόκειται για μια από τις κατηγορηματικότερες δηλώσεις στη διαμάχη μεταξύ των επιστημών και της θρησκείας», σχολίασε ο Πίτερ Κλάρνετ, ειδικός του οίκου Christie’s στον τομέα των βιβλίων και των χειρογράφων.

Ο θεμελιωτής της θεωρίας της σχετικότητας, αν και Εβραίος ο ίδιος, δεν διστάζει να απορρίψει και τον ιουδαϊσμό: «Για εμένα, η εβραϊκή θρησκεία είναι, όπως όλες οι άλλες θρησκείες, η ενσάρκωση μιας πρωτόγονης δεισιδαιμονίας», σημειώνει.

Τον Οκτώβριο του 1917, ένα χειρόγραφο σημείωμα του Αϊνστάιν που αναφερόταν στο μυστικό της ευτυχίας πουλήθηκε στην Ιερουσαλήμ έναντι 1,56 εκατ. δολαρίων, ενώ η αρχική εκτίμηση ήταν ότι δεν θα έπιανε παρά 5.000-8.000 δολάρια.

«Μολονότι γράμματα και χειρόγραφα του Αϊνστάιν εμφανίζονται τακτικά σε δημοπρασίες, ελάχιστα είναι εκείνα που έχουν ιδιαίτερη σημασία», εξήγησε ο Κλάρνετ. Σύμφωνα με τον ειδικό, η επιστολή που θα πουληθεί στις 4 Δεκεμβρίου στη Νέα Υόρκη είναι εξίσου σημαντική με εκείνη που είχε στείλει ο Αϊνστάιν στον Αμερικανό πρόεδρο Φραγκλίνο Ρούζβελτ το 1939, με την οποία τον προειδοποιούσε για τις προσπάθειες της Γερμανίας να κατασκευάσει ατομική βόμβα. Εκείνη η επιστολή πουλήθηκε το 2002 έναντι 2 εκατ. δολαρίων.

Διαβάστε την επιστολή του Άλμπερτ Αϊνστάιν προς τον Γερμανό συγγραφέα Έρικ Γκούτκιντ:

Albert Einstein in 1950. (AFP/File Photo)

«Διάβασα ένα μεγάλο μέρος από το βιβλίο σας τις τελευταίες μέρες και σας ευχαριστώ πολύ για την αποστολή του. Με εντυπωσίασε ιδιαίτερα που μου το αποστείλατε. Όσον αφορά την πραγματική στάση απέναντι στη ζωή και στην ανθρώπινη κοινότητα έχουμε πολλά κοινά.

Η λέξη Θεός για μένα δεν είναι τίποτα περισσότερο από την έκφραση και το προϊόν της ανθρώπινης αδυναμίας, η Βίβλος μια συλλογή αξιότιμων, αλλά πρωτόγονων μύθων που είναι εντούτοις και αρκετά παιδαριώδεις. Καμία ερμηνεία όσο λεπτομερής κι αν είναι (για μένα) δεν μπορεί να το αλλάξει αυτό.

Οι πολλαπλές ερμηνείες που δίδονται, δεν έχουν σχεδόν καμία σχέση με το αρχικό κείμενο. Για μένα η εβραϊκή θρησκεία, όπως όλες οι άλλες θρησκείες, είναι μια ενσάρκωση των πιο παιδαριωδών δεισιδαιμονιών.

Και ο εβραϊκός λαός, στον οποίο ευχαρίστως ανήκω, και με τη νοοτροπία του οποίου έχω βαθιά συγγένεια, δεν έχει καμία διαφορετική ποιότητα για μένα από ό,τι για όλους τους άλλους λαούς. Και όσον αφορά την εμπειρία μου, δεν είναι καλύτερη από ό,τι άλλες ομάδες πληθυσμού, αν και προστατεύονται από τις χειρότερες μορφές καρκίνου εξαιτίας έλλειψης δυνάμεως. Διαφορετικά δεν μπορώ να δω κάτι να με κάνει να πω “επέλεξε αυτούς”.

Γενικά θεωρώ ότι είναι επώδυνο να διεκδικείς προνομιακή θέση και να προσπαθείς να την υπερασπιστείς μεταξύ δύο τειχών υπερηφάνειας, μιας εξωτερικής ως άνθρωπος και μιας εσωτερικής ως εβραίος. Σαν άνθρωπος αξιώνεις, τρόπον τινά, την εξαίρεση από την αιτιολόγηση που σε άλλες περιπτώσεις γίνεται αποδεκτό, και σαν Εβραίος διεκδικείς το προνόμιο του μονοθεϊσμού. Αλλά η περιορισμένη αιτιολόγηση δεν είναι πλέον αιτιολόγηση, όπως αναγνώρισε ο υπέροχος Σπινόζα, πιθανώς ως πρωταρχικό κανόνα. Και οι ανιμιστικές ερμηνείες των θρησκειών της φύσης δε ακυρώνονται εξ ορισμού, από το μονοπώλιο. Με τέτοια τείχη μπορούμε να πετύχουμε μόνο μια συγκεκριμένη αυταπάτη, αλλά οι ηθικές μας προσπάθειες δεν εξυπηρετούνται από αυτά. Το αντίθετο μάλιστα.

Τώρα που έχω δηλώσει ανοιχτά τις διαφορές μας στις πνευματικές μας πεποιθήσεις, είναι σαφές για μένα ότι είμαστε πολύ κοντά σε βασικά πράγματα, δηλαδή: στις αξιολογήσεις μας για την ανθρώπινη συμπεριφορά. Αυτά που μας διαφοροποιούν είναι μόνο τα πνευματικά “στηρίγματα” και ο “εξορθολογισμός” στη γλώσσα του Φρόιντ.

Πέρα τούτων πιστεύω ότι θα κατανοούσαμε ο ένας τον άλλον πολύ καλά, αν μιλούσαμε για συγκεκριμένα πράγματα.»

Με φιλικές ευχαριστίες και τις καλύτερες ευχές,

δικός σας, Α. Αϊνστάιν

Princeton, 3. 1. 1954

Dear Mr Gutkind,

Inspired by Brouwer's repeated suggestion, I read a great deal in your book, and thank you very much for lending it to me. What struck me was this: with regard to the factual attitude to life and to the human community we have a great deal in common. Your personal ideal with its striving for freedom from ego-oriented desires, for making life beautiful and noble, with an emphasis on the purely human element. This unites us as having an "unAmerican attitude."

Still, without Brouwer's suggestion I would never have gotten myself to engage intensively with your book because it is written in a language inaccessible to me. The word God is for me nothing more than the expression and product of human weakness, the Bible a collection of honorable, but still purely primitive, legends which are nevertheless pretty childish. No interpretation, no matter how subtle, can change this for me. For me the Jewish religion like all other religions is an incarnation of the most childish superstition. And the Jewish people to whom I gladly belong, and whose thinking I have a deep affinity for, have no different quality for me than all other people. As far as my experience goes, they are also no better than other human groups, although they are protected from the worst cancers by a lack of power. Otherwise I cannot see anything "chosen" about them.

In general I find it painful that you claim a privileged position and try to defend it by two walls of pride, an external one as a man and an internal one as a Jew. As a man you claim, so to speak, a dispensation from causality otherwise accepted, as a Jew the privilege of monotheism. But a limited causality is no longer a causality at all, as our wonderful Spinoza recognized with all incision, probably as the first one. And the animistic interpretations of the religions of nature are in principle not annulled by monopolization. With such walls we can only attain a certain self-deception, but our moral efforts are not furthered by them. On the contrary.

Now that I have quite openly stated our differences in intellectual convictions it is still clear to me that we are quite close to each other in essential things, i.e; in our evaluations of human behavior. What separates us are only intellectual "props" and "rationalization" in Freud's language. Therefore I think that we would understand each other quite well if we talked about concrete things.

With friendly thanks and best wishes,

Yours,

A. Einstein

Πηγές: https://www.independent.co.uk/news/world/americas/einstein-letter-auction-god-religion-rejection-a8568886.html - http://www.lettersofnote.com/2009/10/word-god-is-product-of-human-weakness.html - https://enallaktikidrasi.com/2013/07/epistoli-tou-einstein-apokalyptei-tis-apopseis-tou-peri-theou/ - https://www.archaiologia.gr/blog/2018/10/05/