Πόσο πρέπει να κοιμούνται παιδιά και έφηβοι; Recharge with sleep: Pediatric sleep recommendations promoting optimal health

Francis Chantrey, The Sleeping Children, 1817. Οι νέες οδηγίες λαμβάνουν υπόψη τους τις επιστημονικές μελέτες των τελευταίων ετών. For the first time, the American Academy of Sleep Medicine has released official consensus recommendations for the amount of sleep needed to promote optimal health in children and teenagers to avoid the health risks of insufficient sleep.

Η Αμερικανική Ακαδημία Ιατρικής Ύπνου έδωσε στη δημοσιότητα τις νέες κατευθυντήριες οδηγίες για το πόσο πρέπει να κοιμάται ένα παιδί, ανάλογα με την ηλικία του.  Οι νέες οδηγίες, που δημοσιεύονται στην επιθεώρηση «Journal of Clinical Sleep Medicine», λαμβάνουν υπόψη τους τις επιστημονικές μελέτες των τελευταίων ετών.

Τα ωράρια

William Rinehart, Sleeping Children, 1869. Τα παιδιά και οι έφηβοι χρειάζονται αρκετό ύπνο και πρέπει οι γονείς να φροντίζουν αυτό να συμβαίνει.

Το βασικό συμπέρασμα παραμένει ότι τα παιδιά και οι έφηβοι χρειάζονται αρκετό ύπνο. Επισημαίνεται ότι τουλάχιστον ένας στους τέσσερις 12χρονους κοιμάται κάτω από εννέα ώρες το βράδυ, ενώ και ένα στα τρία παιδιά προσχολικής ηλικίας δεν κοιμάται όσο πρέπει.

Αναλυτικότερα οι συστάσεις ανά ηλικιακή ομάδα έχουν ως εξής:

• Νήπια τεσσάρων μηνών έως ενός έτους: 12-16 ώρες (σε 24ωρη βάση μαζί με τoυς ενδιάμεσους υπνάκους μέσα στη μέρα)
• Παιδιά ενός έως δύο ετών: 11-14 ώρες (μαζί με τους ενδιάμεσους υπνάκους)
• Παιδιά τριών έως πέντε ετών: 10-13 ώρες (σε 24ωρη βάση)
• Παιδιά έξι έως 12 ετών: εννέα έως 12 ώρες
• Έφηβοι 13-18 ετών: οκτώ έως δέκα ώρες.

Η έλλειψη ύπνου, σύμφωνα με την Αμερικανική Ακαδημία Ιατρικής Ύπνου, σχετίζεται με χειρότερες σχολικές επιδόσεις, ψυχικά προβλήματα και συμπεριφοράς, καρδιολογικά, μεταβολικά και άλλα προβλήματα υγείας.  Για περισσότερο και καλύτερο ύπνο των παιδιών και εφήβων, οι ειδικοί συστήνουν όχι τηλεόραση, κινητά τηλέφωνα, υπολογιστές-ταμπλέτες και άλλες ηλεκτρονικές συσκευές στην κρεβατοκάμαρα την ώρα του ύπνου, οργανωμένο πρόγραμμα καθημερινότητας που περιλαμβάνει σωματική άσκηση, περιορισμένη δραστηριότητα λίγο πριν τον ύπνο κ.α.

Πηγή: www.aasmnet.org/articles.aspx?id=6326

Ο μεγαλύτερος εξωπλανήτης με δύο ήλιους. New Planet Is Largest Discovered That Orbits Two Suns

Έχει μέγεθος ανάλογο του Δία και ηλικία παρόμοια με της Γης. Καλλιτεχνική απεικόνιση του Kepler-1647 b (η μαύρη κουκκίδα) που βρίσκεται σε δυαδικό αστρικό σύστημα. Artist's impression of the simultaneous stellar eclipse and planetary transit events on Kepler-1647. Credits: Lynette Cook

Αστρονόμοι στις ΗΠΑ ανακάλυψαν τον μεγαλύτερο μέχρι τώρα εξωπλανήτη, ο οποίος έχει δύο ήλιους στον ουρανό του.

Comparison of the relative sizes of several Kepler circumbinary planets. Kepler-1647 b is substantially larger than any of the previously known circumbinary planets. Credits: Lynette Cook 

Έχει μέγεθος ανάλογο του Δία, βρίσκεται σε απόσταση 3.700 ετών φωτός στην κατεύθυνση του αστερισμού του Κύκνου και έχει ηλικία περίπου 4,4 δισεκατομμυρίων ετών, δηλαδή σχεδόν όσο και η Γη. Τα δύο άστρα γύρω από τα οποία περιφέρεται, μοιάζουν με τον Ήλιο, με το ένα να είναι λίγο μεγαλύτερο και το άλλο λίγο μικρότερο.

Φιλικός;

Καλλιτεχνική απεικόνιση του Kepler-1647 b. A standalone version of the artistic impression of the planet Kepler-1647 b. Given that the planet is nearly identical to Jupiter in both size and mass, the planet is expected to be roughly similar in appearance. But it is much warmer -- Kepler-1647 b is in the habitable zone. Credits: Lynette Cook

Ο εξωπλανήτης, που εντοπίσθηκε με το διαστημικό τηλεσκόπιο Kepler, χρειάζεται 1.107 μέρες για να διαγράψει μια πλήρη περιφορά γύρω από τους ήλιους του. Θεωρείται ότι, με βάση την απόστασή από τα άστρα του, βρίσκεται στη δυνητικά φιλόξενη για ζωή ζώνη.

A bird's eye view comparison of the orbits of the Kepler circumbinary planets. Kepler-1647 b's orbit, shown in red, is much larger than the other planets (shown in gray). For comparison, the Earth's orbit is shown in blue. Credits: B. Quarles

Οι επιστήμονες του Διαστημικού Κέντρου Goddard της NASA και του Πολιτειακού Πανεπιστημίου του Σαν Ντιέγκο της Καλιφόρνια, με επικεφαλής τον Βεσέλιν Κόστοφ, έκαναν τη σχετική ανακοίνωση σε συνέδριο της Αμερικανικής Αστρονομικής Εταιρείας, ενώ σχετική δημοσίευση θα γίνει στο περιοδικό αστροφυσικής «The Astrophysical Journal».

Πηγή: Kepler-1647b: the largest and longest-period Kepler transiting circumbinary planet, arXiv:1512.00189 [astro-ph.EP] arxiv.org/abs/1512.00189v2

Γεράσιμος Σκλάβος - Στο φως της μεγάλης τέχνης. Gerasimos Sklavos - In light of the great art

Μεταφυσική ιδιοσυγκρασία, απόλυτα χαρισματική, πολυδιάστατη, σηματοδοτεί την πορεία της τέχνης στην πιο ακραιφνή μορφή της. Ανατρεπτικός και εφευρετικός, συνδύασε τις παραδοσιακές αξίες με τους εντελώς σύγχρονους τρόπους δημιουργίας και έκφρασης και αυτό τον κατέστησε μορφή στο διεθνές καλλιτεχνικό στερέωμα. Τον θεωρούσαν τον σημαντικότερο γλύπτη, μετά τον θάνατο του Τζιακομέτι. Λες και μάντευε το σύντομο πέρασμα του από τη ζωή, γι' αυτό ίσως, στην προσπάθεια του να προλάβει, δούλευε πυρετωδώς. Ο Γεράσιμος Σκλάβος πρόλαβε στη σύντομη ζωή του να ενσαρκώσει κι όχι απλώς να πλάσει ή να σχεδιάσει ένα πολυδιάστατο, μνημειακό, συμπαγές με πνοή έργο. Άφησε πίσω του περί τα εκατόν είκοσι μικρά- μεγάλα γλυπτά, πολλά σχέδια και πίνακες ζωγραφικής. Ο Γεράσιμος Σκλάβος στο ατελιέ του δίπλα στην «Τελευταία Ενόραση» (1967) το οποίο ολοκλήρωσε τη μέρα που χτυπήθηκε θανάσιμα από γλυπτό του.

«Η δική μου κηλίδα φωτός αντάμωσε τον ήλιο» έγραψε ο Γεράσιμος Σκλάβος. Και πράγματι ένα καθάριο-αυτούσιο φως θαρρείς ότι ξεχύνεται από τα γλυπτά του. Εμφανίζεται και εξαφανίζεται ανάλογα με τη χρονική στιγμή, τη θέση, τη σχέση που έχουμε μαζί τους. Το φως και ο χώρος, η ύλη και η μορφή βρίσκονται σε έναν επίπονο διάλογο δυναμικής έντασης στο έργο του. Παθιασμένα και σκληρά ο γλύπτης δούλεψε με τον πορφυρίτη, τον γρανίτη, τον χαλαζίτη, το μάρμαρο και το σίδερο για να εκφράσει τον οραματικό του κόσμο.

Εμπνευσμένα και διεισδυτικά αξιοποίησε το οξυγόνο και την ασετυλίνη χρησιμοποιώντας τη φλόγα σε υψηλή θερμοκρασία (περίπου 3.000 βαθμοί Κελσίου) για να κάμψει τη σκληρότητα της πέτρας φθάνοντας σε σημεία που η σμίλη αδυνατούσε να προσεγγίσει. Τεχνική που του έδινε τη δυνατότητα να κερδίσει μια ενδογενή κίνηση χωρίς να θρυμματίζει τη σκληρή ύλη.

Στην επιφάνεια των συμπαγών όγκων συχνά δημιουργούσε κενά, σαν κυψέλες, για να αναπτύξει τη μορφή σε βάθος. Η ανόργανη ύλη έτσι αποκτούσε μια άλλη διάσταση με αποτέλεσμα όχι μόνο να μην απορροφά το φως αλλά να το εκπέμπει μπερδεύοντάς μας ως προς το σημείο της εκκίνησής του.

Σκλάβος Γεράσιμος, «Αστραπή», 1965. Μάρμαρο, 60 x 39 x 25 εκ.

Μετά από μια σύντομη περίοδο θητείας στην παραστατική απεικόνιση, στη διάρκεια της οποίας ενδιαφέρθηκε για την ψυχογραφική, αλλά συγχρόνως αφαιρετική απόδοση της ανθρώπινης μορφής, ο Γεράσιμος Σκλάβος πέρασε το 1959 στην αφαίρεση. Δουλεύοντας κυρίως με σκληρά υλικά - γρανίτη, χαλαζίτη, μάρμαρο, πορφυρίτη - και σπανιότερα με σίδερο ή ξύλο, τα οποία λάξευε απευθείας, δημιούργησε συνθέσεις περίοπτες στο πλαίσιο κυρίως της γεωμετρικής και, σε ορισμένες περιπτώσεις, της οργανικής αφαίρεσης. Το 1960 εφηύρε την "Τηλεγλυπτική", μια τεχνική που του επέτρεπε να σκαλίζει ευκολότερα τα υλικά του χρησιμοποιώντας φλόγα οξυγόνου και ασετιλίνης, για την οποία τιμήθηκε με δίπλωμα ευρεσιτεχνίας. Πρωταρχικό ρόλο στην ανάδειξη των έργων του παίζει το φως, καθώς αποκαλύπτει τις εσοχές και τα ανοίγματα και προβάλλει τους όγκους, τις επιφάνειες, τη φύση και το χρώμα του υλικού. 

Εκτός από τη γλυπτική ασχολήθηκε επίσης με το σχέδιο και τη ζωγραφική, δημιουργώντας έργα που ακολουθούν το ύφος των γλυπτικών του συνθέσεων, από την αναπαράσταση ως την αφαίρεση.

Σκλάβος Γεράσιμος, «Ίκαρος», πριν το 1957. Μπρούντζος, 89 x 18 x 20 εκ.

Η γλυπτική του Σκλάβου διακρίνεται από τη μορφική πολυπλοκότητα, την αίσθηση της κίνησης, την εκφραστική λιτότητα, το αφαιρετικό πνεύμα, τα γεωμετρικά και μετακονστρουκτιβιστικά στοιχεία. Κύρια όμως χαρακτηρίζεται από τη βαθιά της πνευματικότητα. Ο Κριστιάν Ζερβός, φίλος και ένθερμος υποστηρικτής του, γράφει ότι το έργο του «είναι πραγματοποιημένο σε διάστημα μικρότερο από οκτώ χρόνια. Χάρη στην εκμετάλλευση του αχρησιμοποίητου ως τότε μορφικού πλούτου και την επανερμηνεία, με νέο και πρωτότυπο βλέμμα, των γερασμένων από τις χιλιετίες κανόνων, μπόρεσε να συνδυάσει τις ζωντανές δυνάμεις του ενστίκτου και τις επεμβάσεις του πνευματικού φωτός. Θα ήταν ευχή το έργο του να χρησιμεύσει σαν παράδειγμα για τις άλλες γενιές. Έργο της λεπτότητας του πνεύματος και της ποιητικής ευαισθησίας, διαυγεί μέσα στη γενική σύγχυση των σύγχρονων καλλιτεχνικών αξιών ειδικά σε μια εποχή που οι νόμοι της τέχνης ποδοπατούνται και απορρίπτονται».

Σκλάβος Γεράσιμος, «Αυτοπροσωπογραφία», 1956. Λάδι σε ξύλο, 33 x 23 εκ.

Ο Σκλάβος γεννήθηκε σε ένα μικρό χωριό της Κεφαλλονιάς, τα Ντομάτα, το 1927. Ήταν το τέταρτο από τα οκτώ παιδιά μιας αγροτικής οικογένειας. Εκεί έζησε τα παιδικά και εφηβικά του χρόνια. Αργότερα προσπάθησε να εισαχθεί στη Σχολή Ικάρων αλλά απέτυχε. Πέρασε δύσκολες στιγμές και συνειδητά ζήτησε από τον συμπατριώτη του καθηγητή Α. Αλιβιζάτο να τον βοηθήσει να παρακολουθήσει το εργαστήριο γλυπτικής στην ΑΣΚΤ. Ως απόδειξη του ταλέντου του έδειξε μόνο δύο φωτογραφίες με έργα φτιαγμένα από χιόνι, όταν υπηρετούσε τη στρατιωτική του θητεία στη Μακεδονία. Φοίτησε στην ΑΣΚΤ με δάσκαλο τον Μιχαήλ Τόμπρο και συνέχισε τις μεταπτυχιακές του σπουδές στην Ecole des Beaux Arts με καθηγητές τους Adam, Gimond, Vencesse και παράλληλα στην Ακαδημία Grande Chaumiere με τον Zadkine. Το 1961 κέρδισε το Α´ Βραβείο Γλυπτικής και το Βραβείο Καλλιτεχνών στη Β´ Μπιενάλε Νέων του Παρισιού. Την ίδια χρονιά ο Κριστιάν και η Υβόννη Ζερβού του οργάνωσαν ατομική έκθεση στη γνωστή γκαλερί του Παρισιού Cahiers d' Art. Δύο χρόνια αργότερα εξέθεσε στη Λωζάννη, στην γκαλερί Panorama, και εγκαταστάθηκε στο ατελιέ που του παραχώρησε η βαρόνη Α. de Rothschild στο προάστιο του Παρισιού Levallois-Perret. 

«Το Δελφικό Φως» του Γεράσιμου Σκλάβου, μάρμαρο (1965 -1966). "The Light of Delphi" by Gerasimos Sklavos, marble (1965 - 1966).

Στον χώρο αυτό, μετά από σημαντικές εκθέσεις, θριαμβευτικές κριτικές και την εγκατάσταση των μνημειακών γλυπτών «Αδελφές αρετές», «Τα μάτια του ουρανού» και του περίφημου «Δελφικού φωτός» αντίστοιχα στο Μόντρεαλ, στη Νέα Υόρκη και τους Δελφούς, θα βρει τον τραγικό θάνατο. Ήταν μόλις 40 ετών, στις 28 Ιανουαρίου του 1967, όταν το περίφημο γλυπτό του «Η Φίλη που δεν έμενε» μοιραία τον καταπλάκωσε... Και ενώ ο Σκλάβος δεν άφηνε ποτέ το έργο του στο παιχνίδι της τύχης και της παραδοξότητας, η ζωή του επεφύλαξε το πιο απροσδόκητο τέλος.

Περιφρονημένο το «Δελφικό Φως» του

«Δελφικό Φως», σε πεντελικό κάτασπρο μάρμαρο (1965 - 66), σχετικά με το οποίο ο καλλιτέχνης έγραψε: «Στους Δελφούς λαμπάδιασε η ψυχή μου./ Τα σκήπτρα κατέχει το φως/. Τα σκήπτρα κατέχει το φως./ Πρέπει να τρέξεις/ γιατί το φως είναι λίγο/ και θα τελειώσει./ Τρέξε τρέξε/ μοιράζουν το φως/ κι είσαι μόνος».

Το «Δελφικό Φως» στάθηκε ο μεγαλύτερος οίστρος του και το αριστούργημά του, ν' ανεμίζει σα φλόγα με θαλασσινό αγέρα. Να 'ρχεται από την Ιτιά στο δελφικό αρχαϊκό ιερό τοπίο, γεμάτο μυστικισμό, συναρπαστικό, από τις Φαιδριάδες Πέτρες. Να σιγοτραγουδά η Κασταλία Πηγή, καθώς γαργαρίζει από τον Παρνασσό ως τον κάμπο κάτω στην Άμφισσα, με τις ασημόφυλλες ελιές και τη γαλάζια θάλασσα ως το Γαλαξίδι. Εκεί, με τους ήχους από τα κουδούνια των γιδοπροβάτων που βόσκουνε στον Παρνασσό, εμπνεύστηκε, συγκινήθηκε και δούλεψε για έντεκα μήνες, με ήλιο, καμίνι, βροχή, κρύο, χιόνι ο Σκλάβος.

Αυτό το θαυμαστό, με τη «διάσταση της ύλης της πέτρας» περίοπτο γλυπτό, έχει την περιπέτειά του. Ο Σκλάβος άρχισε να το δουλεύει στους Δελφούς από το 1965 και το τέλειωσε το 1966. Το προόριζε για το «καλλιτεχνικό» χωράφι στο Ευρωπαϊκό Πολιτιστικό Κέντρο. Κι όμως βρίσκεται μαντρωμένο σε κήπο, σε ξενοδοχείο των Δελφών, πράγμα που δεν ήθελε ο γλύπτης. Όπως αποκάλυψε η αδερφή του Ελένη, στο κέντρο του σκάλισε μια τρύπα, όπου έριξε χώμα από τον πατρικό τους τάφο στην Κεφαλλονιά.

Μετά το θάνατό του, επί υπουργίας Μελίνας Μερκούρη, τ' αδέρφια του δωρίσανε το «Δελφικό Φως» στο ελληνικό Δημόσιο, όπως ήθελε ο καλλιτέχνης (η δωρεά δημοσιεύτηκε στην «Εφημερίδα της Κυβερνήσεως»), με σκοπό να στηθεί στο Ευρωπαϊκό Πολιτιστικό Κέντρο, στους Δελφούς. Το δημόσιο δε φρόντισε να πάρει το έργο, που βρίσκεται ακόμα μαντρωμένο. Όπως είπε ο αδερφός του Νίκος, το δημόσιο ζητά τ' αδέρφια του να αναλάβουν να πάρουν το γλυπτό από το ξενοδοχείο, ώστε να το δώσουν στο Ευρωπαϊκό Πολιτιστικό Κέντρο (!!!), πράγμα που απαιτεί πολύχρονη και πολυέξοδη διαδικασία.

Σκλάβος Γεράσιμος, «Η Φίλη που δεν Έμεινε», 1966. Γκρίζος γρανίτης, 233x35x23 εκ. Πρόκειται για το «μοιραίο» για τη ζωή του γλυπτό, που βρισκόταν στο εργαστήρι του στην περιοχή Λεβαλουά Περρέ, του Παρισιού, από το οποίο, στα 40 του χρόνια, καταπλακώθηκε, νύχτα, στις 28 Γενάρη 1967, και το οποίο βρίσκεται στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης, στο Κέντρο Ζορζ Πομπιντού.

Για το θανάσιμο χτύπημα από το γλυπτό «Η φίλη που δεν έμενε», το Γενάρη 1967, στο εργαστήρι του, ρώτησαν τον αδερφό του Νίκο «πώς έγινε το κακό;» και απάντησε μονολεκτικά: «Μυστήριο»! Η αδερφή του Ελένη έμαθε για την «κακή στιγμή», που το γλυπτό του 'σπασε το θώρακα και τον αυχένα. Νύχτα, 28 Γενάρη 1967, πήγε στο εργαστήρι του. Δεν υπήρχε φως. Ανεβαίνοντας, με σκοτάδι, προς το υπνοδωμάτιό του, σκόνταψε πάνω στο γλυπτό, που καθώς μετακινήθηκε τον καταπλάκωσε.

Σκλάβος Γεράσιμος, «Η τελευταία ενόραση», 1967. Μάρμαρο, 106 x 21 x 16 εκ. Με προαίσθηση, ίσως, έγραψε για το έργο: «Κι αν μείνει μες στο σκοτάδι/ γράψε με τα μάτια της ψυχής». (Το χειρόγραφο έχει στο αρχείο του το ζεύγος Θάνος και η Ελένη Κωνσταντινίδη).

Ήταν της ίδιας μέρας που ολοκλήρωσε, με κάποιο προαίσθημα, το μνημειακό γλυπτό «Η τελευταία ενόραση» (βρίσκεται στην Εθνική Γλυπτοθήκη).

Βίντεο με τα γλυπτά του Γεράσιμου Σκλάβου:

Βίντεο με τους πίνακες ζωγραφικής:
          

Βίντεο με τα σχέδια έργων του:

Πηγές: www.rizospastis.gr/story.do?id=4360413, Το Βήμα Online, Γεράσιμος Σκλάβος

Τι συνέβη την τελευταία μέρα των δεινοσαύρων. Here’s What Happened the Day the Dinosaurs Died

O κρατήρας του Τσιξουλούμπ, διαμέτρου 185 χιλιομέτρων, έχει διαβρωθεί και σήμερα δεν διακρίνεται από την επιφάνεια. Sixty-six million years ago, an asteroid struck eastern Mexico and wiped out the dinosaurs. Now scientists have a better idea of what that looked like. PHOTOGRAPH BY TIM PEAKE, ESA, NASA

Συνέβη μια ωραία πρωία του Μεσοζωικού αιώνα, πριν από περίπου 66 εκατομμύρια χρόνια. Όλα ήταν ήσυχα στην περιοχή όπου βρίσκεται σήμερα η χερσόνησος Γιουκατάν του Μεξικού, με δεινόσαυρους και υπερμεγέθη έντομα να περιφέρονται στα κωνοφόρα δάση και τους βαλτότοπους του Τσιξουλούμπ. Μερικά δευτερόλεπτα αργότερα, όλα είχαν καταστραφεί.

Ένας βράχος από το Διάστημα, μεγάλος σαν βουνό, πέφτει προς στη Γη με ταχύτητα 64.000 χιλιομέτρων την ώρα, και για μια στιγμή φαίνεται μεγαλύτερος και λαμπρότερος από τον Ήλιο καθώς σχίζει τον ουρανό. Μερικά κλάσματα του δευτερολέπτου αργότερα, συντρίβεται και απελευθερώνει ενέργεια που εκτιμάται στα 100 τρισεκατομμύρια τόνους TNT, ή ένα δισεκατομμύριο βόμβες σαν της Χιροσίμα.

Η πρόσκρουση σκάβει τον γήινο φλοιό σε βάθος 30 χιλιομέτρων και δημιουργεί κρατήρα διαμέτρου 185 χιλιομέτρων. Εκατομμύρια κυβικά χιλιόμετρα πετρωμάτων εξαερώνονται και αρχίζουν ένα ντόμινο καταστροφής που εξαφανίζει το 75% των ζωντανών οργανισμών στη Γη, ανάμεσά τους και οι περισσότεροι δεινόσαυροι.

Η θεωρία της πρόσκρουσης διατυπώθηκε τη δεκαετία του 1980, ωστόσο η ανακάλυψη του κρατήρα του Τσιξουλούμπ στο Μεξικό τη δεκαετία του 1990 έδωσε για πρώτη φορά στους επιστήμονες μια εικόνα για το πού και το πότε, υπενθυμίζει το National Geographic.

Ο υπολογιστής πρόσκρουσης πιάνει δουλειά

This is a piece of the asteroid that made the Chicxulub Crater. PHOTOGRAPH BY FAITH TUCKER, NASA

Οι άμεσες επιπτώσεις του κομβικού βομβαρδισμού μπορούν να εκτιμηθούν με τον «υπολογιστή πρόσκρουσης» που αναπτύχθηκε από γεωεπιστήμονες του Πανεπιστημίου Πέρντιου της Ιντιάνα και του Imperial College του Λονδίνου. Ο χρήστης εισάγει τις βασικές παραμέτρους, όπως το μέγεθος, η ταχύτητα και η γωνία πρόσκρουσης εισερχόμενου αντικειμένου, και το πρόγραμμα αναλαμβάνει να δώσει μια εικόνα των άμεσων συνεπειών.

«Μπορείς να εισάγεις διαφορετικές αποστάσεις από το σημείο πρόσκρουσης και να δεις πώς τα αποτελέσματα αλλάζουν ανάλογα με την απόσταση» εξηγεί στο National Geographic η Τζοάνα Μόργκαν, μέλος της βρετανικής ερευνητικής ομάδας που ανοίγει την πρώτη γεώτρηση στον κρατήρα του Τσιξουλούμπ.

«Αν βρισκόσουν κοντά, ας πούμε σε ακτίνα 1.000 χιλιομέτρων από την πρόσκρουση, θα σκοτωνόσουν ακαριαία ή μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα» αναφέρει η ερευνήτρια.

Πράγματι, ο θάνατος θα ήταν βέβαιος για οποιονδήποτε βρισκόταν αρκετά κοντά για να δει την πύρινη σφαίρα, συμφωνεί ο Γκάρεθ Κόλινς, μέλος της ερευνητικής ομάδας που ανέπτυξε τον υπολογιστή πρόσκρουσης στο Imperial College.

Εννέα δευτερόλεπτα μετά την ώρα μηδέν, η θερμική ακτινοβολία της πρόσκρουσης τσιγαρίζει τον υποθετικό παρατηρητή μας. Οτιδήποτε μπορεί να καεί -θάμνοι, δέντρα και ολόκληρα δάση- φτάνει στο σημείο ανάφλεξης και πιάνει αυθόρμητα φωτιά από την ακτινοβολία.

Και μετά τη πυρκαγιά, έρχεται η ώρα, της πλημμύρας: ανάλογα με το ανάγλυφο της περιοχής, η πρόσκρουση πιστεύεται ότι σήκωνε τσουνάμι με ύψος μέχρι 305 μέτρα.

Σείστηκε η γη

These rocks were brought up by scientists from the Chicxulub Crater. PHOTOGRAPH BY DAVE SMITH, INTERNATIONAL OCEAN DISCOVERY PROGRAM

Σύμφωνα με συντηρητικές εκτιμήσεις, το τράνταγμα του κοσμικού χτυπήματος θα ξεπερνούσε τους 10,1 βαθμούς στην κλίμακα Ρίχτερ. «Ένα σεισμικό συμβάν αυτού του μεγέθους θα αντιστοιχούσε με το να εκδηλωθούν ταυτόχρονα όλοι οι σεισμοί του κόσμου τα τελευταία 160 χρόνια» λέει ο Ρικ Άστερ, καθηγητής Σεισμολογίας στο Πολιτειακό Πανεπιστήμιο του Κολοράντο και πρώην πρόεδρος της Σεισμολογικής Εταιρείας Αμερικής.

Περίπου 8 λεπτά μετά την ώρα μηδέν, συντρίμμια της πρόσκρουσης αρχίζουν να πέφτουν προς τη Γη, πνίγοντας τα πάντα σε ένα κάλυμμα από πυρωμένες πέτρες και στάχτη.

Περίπου 45 λεπτά αργότερα, ένας αφύσικος άνεμος χτυπά τον παρατηρητή με ταχύτητα 960 χιλιομέτρων την ώρα, ισοπεδώνοντας ό,τι είχε καταφέρει να μείνει όρθιο. Μαζί με τη ριπή φτάνει ο κρότος της πρόσκρουσης, ένα βιβλικό βουητό των 105 decibel, εκκωφαντικό σαν αεριωθούμενο που πετά σε χαμηλό ύψος.

Χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά, σε περιοχές που παρέμειναν ασφαλείς από τις άμεσες επιπτώσεις, ο ουρανός πρώτα μαυρίζει από τον κουρνιαχτό και μετά φωτίζεται από συντρίμμια που εκτινάχθηκαν στο Διάστημα και μετά έπεσαν στην ατμόσφαιρα σαν πεφταστέρια.

«Δεν θα έμοιαζαν με κανονικούς διάττοντες αστέρες ή μετέωρα» εκτιμά ο Γκάρεθ Κόλινς του Imperial College. «Τα μετέωρα κινούνται με μεγαλύτερες ταχύτητες και καίγονται σε υψηλότερες θερμοκρασίες. Τα συντρίμμια θα εισέρχονταν στην ατμόσφαιρα σε μικρότερο ύψος και με μικρότερη ταχύτητα, εκπέμποντας κυρίως υπέρυθρη ακτινοβολία. Δεν είμαι σίγουρος με τι θα έμοιαζαν. Θα είχαν κάτι σαν κοκκινωπή λάμψη φαντάζομαι».

Σίγουρα θα πέρασε καιρός μέχρι να καθαρίσει η ατμόσφαιρα από την σκόνη. «Τις πρώτες ώρες το σκοτάδι θα ήταν σχεδόν απόλυτο» συνεχίζει ο Κόλινς. Για εβδομάδες, μήνες ή και χρόνια, ο πλανήτης έμεινε βυθισμένος στο ημίφως.

Η απόκοσμη λάμψη του τέλους

People gaze at Tristan the Tyrannosaurus rex in Berlin, Germany. Tristan was found in Montana and is one of the best preserved large dinosaur skeletons ever discovered. PHOTOGRAPH BY AXEL SCHMIDT, GETTY IMAGES

Κι όμως, μια απόκοσμη λάμψη διακρίνεται στον ορίζοντα. Πυρακτωμένα συντρίμμια που έπεσαν στο έδαφος προκαλούν πρωτοφανείς πυρκαγιές που τυλίγουν τη Γη και αφήνουν πίσω τους ένα στρώμα στάχτης, το οποίο παραμένει στα ιζήματα μέχρι και σήμερα ως μάρτυρας του μεγέθους της καταστροφής.

Όμως ο σημαντικότερος παράγοντας στη μαζική εξαφάνιση ειδών ήταν πιθανότατα το παγκόσμιο σκοτάδι, το οποίο μείωσε τη φωτοσύνθεση των φυτών σε δραματικά χαμηλά επίπεδα, και στέρησε έτσι από τη βασική πηγή τροφής τους τα περισσότερα μεγαλόσωμα ζώα.

Το φαινόμενο εκτιμάται ότι επιδεινώθηκε από τα θειούχα πετρώματα του Τσιξουλούμπ. Το θείο του υπεδάφους εκτινάχθηκε στην ατμόσφαιρα, αντέδρασε με υδρατμούς και σχημάτισε θειικό οξύ, το οποίο έπεσε στη Γη ως διαβρωτική βροχή από βιτριόλι.

Εκτός από θείο, όμως, τα ασβεστολιθικά πετρώματα του Τσιξουλούμπ πρέπει να απελευθέρωσαν κατά την πρόσκρουση γιγάντιες ποσότητες άνθρακα: δέκα δισεκατομμύρια τόνους διοξειδίου του άνθρακα, εκατό δισεκατομμύρια τόνους μονοξειδίου και ακόμα 100 δισεκατομμύρια τόνους μεθανίου, εκτιμά ο Ντέιβιντ Κρινγκ, γεωλόγος του Lunar and Planetary Institute.

Όταν ο ουρανός καθάρισε, τα αέρια αυτά πιστεύεται ότι προκάλεσαν ένα ακραίο φαινόμενο θερμοκηπίου, ανεβάζοντας δραματικά τη θερμοκρασία για δεκαετίες ή αιώνες. Κοντολογίς, αιτία της μαζικής εξαφάνισης ήταν το διπλό χτύπημα ενός πυρηνικού χειμώνα, τον οποίο ακολούθησε ένα επεισόδιο ακραίας παγκόσμιας θέρμανσης.

Υπάρχουν ωστόσο και εναλλακτικές θεωρίες, σύμφωνα με τις οποίες η εξαφάνιση των δεινόσαυρων προκλήθηκε από την πρόσκρουση του Τσιξουλούμπ σε συνδυασμό με άλλους παράγοντες όπως γιγαντιαίες ηφαιστειακές εκρήξεις.

Ό,τι κι αν συνέβη, το αρχείο των απολιθωμάτων μαρτυρά ότι τουλάχιστον επτά στα δέκα είδη του πλανήτη εξαφανίστηκαν, συμπεριλαμβανομένων όλων των τετράποδων ζώων με βάρος άνω των 25 κιλών.

Υπήρχαν όμως και αυτοί που επέζησαν της παγκόσμιας καταστροφής. Ανάμεσά τους μια ομάδα δεινόσαυρων που είχαν μάθει να πετούν, και ήταν οι πρόγονοι όλων των σημερινών πτηνών.

Και αυτό σημαίνει ότι, αντίθετα με την ευρέως διαδεδομένη άποψη, η πρόσκρουση του Τσιξουλούμπ δεν εξαφάνισε όλους τους δεινόσαυρους. Μερικοί πετούν σήμερα ανάμεσά μας, απόγονοι των ηρωικών επιζώντων.

Χαρτογράφησαν τις αμμοθύελλες του Άρη. Mars Atmospheric Temperature and Dust Storm Tracking

Οι αμμοθύελλες του Άρη είναι εξαιρετικά ισχυρές και επίμονες. Κάποιες καλύπτουν όλο τον πλανήτη και διαρκούν μερικούς μήνες. This graphic presents Martian atmospheric temperature data as curtains over an image of Mars taken during a regional dust storm. The temperature profiles extend from the surface to about 50 miles up. Temperatures are color coded, from minus 243 degrees Fahrenheit (purple) to minus 9 F (red). Image credit: NASA/JPL-Caltech

Είναι γνωστό ότι ένα από τα πιο συχνά φαινόμενα στον Άρη είναι αμμοθύελλες που εκδηλώνονται στην επιφάνεια του. Η μελέτη τους είναι πολύ σημαντική από την στιγμή που θέλουμε να δημιουργήσουμε αρχικά βάσεις και αργότερα αποικίες στον Κόκκινο Πλανήτη. Ομάδα επιστημόνων της NASA ολοκλήρωσαν την πρώτη χαρτογράφηση των αμμοθυελλών του Άρη. Τα στοιχεία είναι ιδιαίτερα ενδιαφέροντα όσο και εντυπωσιακά.

Οι τύποι

Οι ερευνητές μελέτησαν δεδομένα που κατέγραψαν οι δορυφόροι Μars Reconnaissance Orbiter και Mars Global Surveyor που μελετούν τον Άρη από το 1997 μέχρι και σήμερα. Κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι στον Κόκκινο Πλανήτη εκδηλώνονται τρεις διαφορετικοί τύποι αμμοθύελλας την ίδια πάντα περίοδο η κάθε μια. Οι τρεις τύποι έλαβαν τις… κοινές ονομασίες A,B και C. Οι δύο πρώτοι τύποι αμμοθύελλας εκδηλώνονται στο νότιο ημισφαίριο του Άρη όταν εκεί επικρατεί η άνοιξη και το καλοκαίρι ενώ ο τρίτος τύπος εκδηλώνεται στο βόρειο ημισφαίριο αμέσως μετά την εκδήλωση των δύο πρώτων. Ο τρίτος τύπος εκδηλώνεται στο βόρειο ημισφαίριο όπου επικρατεί χειμώνας και διαφέρει κάθε φορά σε ένταση και έκταση.

Τα χαρακτηριστικά

This graphic shows Martian atmospheric temperature data related to seasonal patterns in occurrence of large regional dust storms. The data shown here were collected by the Mars Climate Sounder instrument on NASA's Mars Reconnaissance Orbiter over the course of one-half of a Martian year, during 2012 and 2013. The color coding indicates daytime temperatures of a layer of the atmosphere centered about 16 miles (25 kilometers) above ground level, corresponding to the color-key bar at the bottom of the graphic. Three regional dust storms indicated by increased temperatures are labeled A, B and C. A similar sequence of three large regional dust storms has been seen in atmosphere-temperature data from five other Martian years. Image credit: NASA/JPL-Caltech

Ο πρώτος τύπος αρειανής αμμοθύελλας χαρακτηρίζεται από τους ερευνητές ως «τοπικός» φτάνει σε διάμετρο τα δύο χιλιάδες χλμ. και διαρκεί μερικές ημέρες. Ο δεύτερος τύπος χαρακτηρίζεται ως «περιφερειακός» και πρόκειται για αμμοθύελλες που καλύπτουν το 30% του Άρη και μπορεί να διαρκέσουν τρεις εβδομάδες. Ο τρίτος τύπος αμμοθύελλας κινείται από το βόρειο προς το νότιο ημισφαίριο και όταν φτάνει σε αυτό όπου επικρατούν οι αντίθετες καιρικές συνθήκες μετατρέπεται στον πρώτο τύπο.

Υπάρχει και ένας τέταρτος σπάνιος τύπος αμμοθύελλας ο οποίος καλύπτει ολόκληρο τον πλανήτη και μπορεί να διαρκέσει μερικούς μήνες! Οι ερευνητές εντόπισαν επίσης σημαντικά στοιχεία για το πώς σχηματίζονται αυτές οι αμμοθύελλες και διάφορα άλλα χρήσιμα δεδομένα όπως η θερμοκρασίες που αναπτύσσονται σε αυτές κ.α. Όλα αυτά τα στοιχεία δημοσιεύονται στην επιθεώρηση «Geophysical Research Letters».

Είναι τετραδιάστατος ο εγκέφαλός μας; The Four-Dimensional Brain?

Είμαστε τρισδιάστατα όντα. Άρα και ο εγκέφαλός μας είναι ένα τρισδιάστατο αντικείμενο. Ή μήπως όχι; Current advances in neurosciences deal with the functional architecture of the central nervous system, paving the way for general theories that improve our understanding of brain activity. From topology, a strong concept comes into play in understanding brain functions, namely, the 4D space of a "hypersphere's torus", undetectable by observers living in a 3D world.

Τα τελευταία χρόνια γίνονται μεγάλες προσπάθειες στις νευροεπιστήμες για να κατανοηθεί η λειτουργική αρχιτεκτονική του κεντρικού νευρικού συστήματος και να διατυπωθούν θεωρίες που θα περιγράψουν την κατανόηση της εγκεφαλικής λειτουργίας.

Σύμφωνα λοιπόν με την περίληψη του άρθρου με τίτλο «Towards a fourth spatial dimension of brain activity» των Arturo Tozzi και James F. Peters, για την ερμηνεία της εγκεφαλικής δραστηριότητας απαιτείται μια τέταρτη χωρική διάσταση!

Πρόκειται για μια περίεργη ιδέα που φιλοδοξεί να εξηγήσει τις εγκεφαλικές λειτουργίες διαμέσου της τοπολογίας. Εισάγεται η έννοια της υπερσφαίρας, ο τετραδιάστατος χώρος ενός «τόρου μιας υπερσφαίρας», στο πλαίσιο της λειτουργικής δραστηριότητας του εγκεφάλου. Ο τόρος μπορεί να συγκριθεί με ένα βιντεο γκέιμ με αεροπλάνα σε μια εναέρια μάχη: όταν το αεροπλάνο πετάει και συναντάει την μια άκρη της οθόνης, δεν καταστρέφεται, αλλά εμφανίζεται στην αντίθετη άκρη της οθόνης. Οι σκέψεις μας φαίνεται να παρουσιάζουν παρόμοια συμπεριφορά, δηλαδή έχουν την μοναδική ικανότητα να συνδέουν γεγονότα του παρελθόντος, του παρόντος και του μέλλοντος σε μια ενιαία συνεκτική εικόνα, σαν να είχαμε τη δυνατότητα να βλέπουμε τις τρεις οθόνες του παρελθόντος-παρόντος-μέλλοντος «κολλημένες» μαζί σε ένα ψυχικό καλειδοσκόπιο.

Οι Tozzi και Peters υποθέτουν ότι οι λειτουργίες του εγκεφάλου είναι ενσωματωμένες σε μια αδιόρατη τέταρτη χωρική διάσταση και προτείνουν μια μέθοδο για τον εμπειρικό προσδιορισμό της. Σύμφωνα με τους συγγραφείς, η νευροαπεικόνιση μπορεί να ψάξει για αποδείξεις της παρουσίας μιας τέταρτης διάστασης. Υποστηρίζουν ότι υπάρχει ένα τυπικό χαρακτηριστικό που αποκαλύπτει την ύπαρξη μιας λειτουργικής υπερσφαίρας: η ταυτόχρονη ενεργοποίηση περιοχών που βρίσκονται απέναντι μεταξύ τους στην τρισδιάστατη επιφάνεια του φλοιού. Η υπόθεση των Tozzi και Peters – που υποστηρίζονται από τα πρόσφατα ευρήματα – ότι η εγκεφαλική δραστηριότητα λαμβάνει χώρα σε μια κλειστή τροχιά σαν ντόνατ βοηθά να λυθούν μακροχρόνια μυστήρια σχετικά με τις ψυχολογικές δραστηριότητες, όπως η αναπόληση, η ανάκτηση μνήμης και η ονειρική κατάσταση.

Το να χρησιμοποιούνται οι τοπολογικές έννοιες ως αναλογία για την περιγραφή των εγκεφαλικών λειτουργιών είναι θεμιτό. Έτσι, αν στην εργασία των Tozzi και Peters η έννοια της τέταρτης διάστασης στον εγκέφαλο χρησιμοποιείται μεταφορικά δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα. Αν όμως υπονοείται ότι μια τέταρτη χωρική διάσταση εμφανίζεται στην κλίμακα του μεγέθους ενός εγκεφάλου, τότε αυτό είναι μια μεγάλη ανοησία.

Πηγή: blogs.discovermagazine.com

Κορνήλιος Καστοριάδης, Η Φιλία και το Έλεος

Gavin Hamilton, Ο Αχιλλέας θρηνεί τον Πάτροκλο, 1763. «Στην ελληνική αντίληψη φιλία μόνο μεταξύ ίσων μπορεί να υπάρχει» -Κορνήλιος Καστοριάδης

Θα έβλεπα δύο πολύ σημαντικά στοιχεία, που χαρακτηρίζουν τις διαπροσωπικές σχέσεις στην Ελλάδα και εκφράζονται με τις λέξεις φιλία και έλεος. Ας αρχίσουμε από την πρώτη. Ο Αριστοτέλης, ο οποίος είναι παραδόξως ο κατ’ εξοχήν φιλόσοφος της κλασικής πόλης, θα τη συζητήσει δια μακρών. Έχουμε συνηθίσει, μετά από τους Ρωμαίους, να μεταφράζουμε αυτή τη λέξη ως «amitié» («φιλική σχέση»), καθόλου δόκιμη απόδοση. Η φιλία προέρχεται από το ρήμα φιλώ, που σημαίνει αγαπώ. Όχι αγαπώ ερωτικά, αν και αυτό το νόημα είναι επίσης δυνατό. Η φιλία είναι το γένος, που σαν επιμέρους είδη του έχει τις διάφορες μορφές συναισθημάτων, που μπορούν να συνδέσουν τα άτομα. Και στην ελληνική πόλη, η φιλία έχει πολύ σημαντικές θεσμικές πτυχές. Βεβαίως, πρόκειται κυρίως για τη φιλική σχέση μεταξύ ανδρών, συχνά βάσει άτυπων πολιτικών συνδέσμων που ονομάζονται εταιρείαι, ενώ ο Πλάτων, όπως και ο Αριστοτέλης, θα πουν δικαίως, ότι η φιλία είναι κατ’ εξοχήν ο τύπος σχέσης, που μπορεί να ευδοκιμήσει και να αναπτυχθεί σε μια ελεύθερη κοινότητα και ότι μια τέτοια κοινότητα την προϋποθέτει.

Κατά κανόνα, η τυραννία δεν μπορεί να ανεχθεί τη φιλίαν (Πλάτων, «Πολιτεία», Ι, 576a, Αριστοτέλης, «Ηθικά Νικομάχεια», Θ, 1161a 30-35, 1161b 1-10). O τύραννος έχει κάθε συμφέρον να εμποδίσει την, ανεξάρτητα από αυτό τον ίδιο, δημιουργία ισχυρών δεσμών μεταξύ των ανθρώπων, που θα μπορούσαν να ευνοήσουν τον αγώνα εναντίον της εξουσίας του και, εν πάση περιπτώσει, τη σύσταση μέσα στην κοινωνία ενός κέντρου αναφοράς που διαφεύγει του ελέγχου του. Μπορούμε να δούμε το πράγμα από μια μακιαβέλεια σκοπιά -δεν λέω μακιαβελική-, θέτοντας το ερώτημα του πώς πρέπει να ενεργήσει ο τύραννος για να κυβερνήσει. Απάντηση: πρέπει να καταστρέψει τις φιλικές σχέσεις. Ας μεταθέσουμε το ερώτημα στην εποχή μας: τι χρειάζεται ένα ολοκληρωτικό καθεστώς για να εξασφαλίσει τη θέση του; Να διαρρήξει με κάθε τρόπο όλες τις ανεξάρτητες από αυτό σχέσεις μέσα στην κοινωνία, να καταφέρει να κονιορτοποιήσει το λαό και να καταστήσει μοναδικό κέντρο αναφοράς και ενοποίησης τους την ίδια την εξουσία.

«Τυραννοκτόνοι». Γλυπτό σύνταγμα του γλύπτη Αντήνωρα προς τιμή των Αρμόδιου και Αριστογείτονα. Statue of Harmodius and Aristogeiton, Roman copy of Greek bronze by Kritios and Nesiotes, Naples National Archaeological Museum.

Δεν είναι εξ’ άλλου τυχαίο το γεγονός ότι, πολύ συχνά, οι αφηγήσεις των τυραννοκτόνων φέρνουν στο προσκήνιο φίλους, όπως στο περίφημο παράδειγμα του Αρμόδιου και του Αριστογείτονος στην Αθήνα, οι οποίοι σκότωσαν τον Ίππαρχο, γιο του τυράννου Πεισίστρατου. Θα βρούμε και άλλους στη νότια Ιταλία... Επομένως, η πρώτη διαπροσωπική σχέση, που μετρά στην πολιτική ζωή της κοινότητας είναι η φιλία, θα επανέλθω.

Αττικός μελανόμορφος αμφορέας με λαιμό. Αποδίδεται στον "Ζωγράφο του Rycroft" (από το όνομα της συλλογής). Ο Αχιλλέας στεφανωμένος ξαπλώνει στο ανάκλιντρό του. Στο δεξί του χέρι κρατά φιάλη. Ο Πρίαμος, στο κέντρο της σκηνής, βαδίζει προς τον Αχιλλέα, με τα χέρια του απλωμένα ικετευτικά. Το σώμα του νεκρού Έκτορα βρίσκεται ξαπλωμένο στο πάτωμα, κάτω από τον ανάκλιντρο και το τραπέζι με φαγητό. Αριστερά από τον Πρίαμο, ένας νέος κουβαλά τα λύτρα για τον Έκτορα: έναν τρίποδα και τρεις φιάλες. Στην άκρη αριστερά στέκεται ο Ερμής. Στον τοίχο κρέμεται η νέα πανοπλία του Αχιλλέα. Την σκηνή κλείνει μια θεραπαινίδα που σερβίρει κρασί στον Αχιλλέα. Στην πίσω όψη σκηνή αναχώρησης πολεμιστών. Ο συγκεκριμένος αμφορέας ξεχωρίζει ανάμεσα στα άλλα αγγεία που απεικονίζουν τη σκηνή των λύτρων του Έκτορα χάρη στο έντονο συναίσθημα που καταφέρνει να αποδώσει ο αγγειογράφος στο πρόσωπο του Πρίαμου.

Το δεύτερο στοιχείο, για να χρησιμοποιήσουμε τον όρο του Αριστοτέλη στον ορισμό της τραγωδίας, είναι ο έλεος -θα μπορούσαμε να πούμε επίσης η συμπάθεια-, δεν πρόκειται για οίκτο ή για κάπως δακρύβρεχτη συμπόνια, αλλά για το γεγονός ότι ο ένας μπαίνει στη θέση του άλλου και συμπάσχει, δηλαδή μεταφορικά, υφίσταται αυτό που κάνει τον άλλο να πάσχει, δεν μένει απαθής απέναντι στη δυστυχία του. Βρίσκουμε έτσι σε ένα λόγο του Δημοσθένη («Κατά Τιμοκράτους», 171,1) το απόσπασμα, όπου λέει, ότι κατά γενική ομολογία, πρέπει τους ασθενείς ελεείν, να επιδεικνύεται έλεος απέναντι στους αδύναμους, να λαμβάνεται υπόψη αυτό που τους συμβαίνει...

Αττική ερυθρόμορφη υδρία (κάλπις). Αποδίδεται στην "Ομάδα των Πρωτοπόρων". Στον ώμο της υδρίας απεικονίζεται η σκηνή της ικεσίας του Πριάμου και η προσφορά λύτρων στον Αχιλλέα για τον Έκτορα. Ο Αχιλλέας ξαπλώνει σε ανάκλιντρο, ενώ ο Πρίαμος εισέρχεται από αριστερά. Ο Πρίαμος προχωρά με τα χέρια απλωμένα, για να πιάσει τα γόνατα του Αχιλλέα, σε στάση ικεσίας, ενώ το στόμα του είναι ανοιχτό, για να παρακαλέσει. Ο Αχιλλέας γευματίζει. Ο ζωγράφος απεικονίζει με ανατριχιαστική λεπτομέρεια σταγόνες αίματος από το κρέας του δείπνου να πέφτουν στο κακοποιημένο σώμα του Έκτορα, που βρίσκεται ακριβώς από κάτω. Τα πόδια του Έκτορα είναι δεμένα, κάτι που υπενθυμίζει ότι διασύρθηκε δεμένος στο άρμα του Αχιλλέα. Αίμα, ζωγραφισμένο με διαλυτό βερνίκι, φαίνεται να τρέχει ακόμα από τις πολλές πληγές του. Το ίδιο το σώμα του νεκρού απεικονίζεται πολύ μεγαλύτερο και από τον Αχιλλέα και από τον Πρίαμο. Αριστερά στον τοίχο είναι αφημένη η πανοπλία του Αχιλλέα.

Η ιδέα, φυσικά, βρίσκεται ήδη στην Ιλιάδα. Σας θυμίζω τη σκηνή, στο τέλος του έπους, μεταξύ Αχιλλέως και Πριάμου. Βρίσκουμε εκεί όλο τον έλεον του κόσμου, ο καθένας μπαίνει στη θέση του άλλου, και μάλιστα με διάφορους τρόπους. Μπορούμε λοιπόν να συγκρατήσουμε από τη μια τη φιλίαν, και από την άλλη τον έλεον, ως τυπικά συναισθήματα, που αφορούν στις σχέσεις μεταξύ ατόμων. Το επαναλαμβάνω, έχουμε να κάνουμε εδώ, φυσικά, με μια άτυπη θέσμιση, κάτι σαν έθιμο, αλλά με την ισχυρή έννοια του όρου, δηλαδή αυτού, που κατά τα ειωθότα εφαρμόζεται στην πόλη.

Εδώ είναι αναγκαία μια παρέκβαση. Όταν μιλάμε για συναισθήματα, βρισκόμαστε αντιμέτωποι με ένα θεμελιώδες γεγονός, που αποτελεί επίσης κοινοτυπία – και τις κοινοτυπίες δεν τις πολυσκεφτόμαστε∙ τα συναισθήματα δεν λειτουργούν κατά παραγγελία. Μπορούμε, μέχρι ενός σημείου, να κατευθύνουμε την εξωτερική μας συμπεριφορά και να κυριαρχήσουμε στα συναισθήματα μας. Δεν είναι όμως δυνατό να τα αλλάξουμε επιβάλλοντας τη θέληση μας ή από απλό ηθικό καθήκον. Το περισσότερο που μπορούμε να κάνουμε είναι να τα διαμορφώσουμε κατά τη διάρκεια της ζωής μας, όπως λέει ο Αριστοτέλης στην αρχή του δεύτερου βιβλίου των «Ηθικών Νικομαχείων»: «Ουτ' άρα  φύσει ούτε παρά φύσιν εγγίνονται αι αρεταί, αλλά πεφυκόσι μεν ημίν  δέξασβαι αυτάς, τελειουμένοις δε δια του έθους». [Oι αρετές δεν υπάρχουν μέσα μας εκ φύσεως - ούτε όμως και είναι αντίθετη προς τη φύση μας η γένεσή τους μέσα μας; η φύση μας έκανε επιδεκτικούς στις αρετές, τέλειοι όμως σ' αυτές γινόμαστε με τη διαδικασία του έθους (1103a 25).]

Και ιδού ένα πολύ ωραίο ανέκδοτο: κάποιοι φίλοι του Σωκράτη γνώρισαν ένα διάσημο φυσιογνωμιστή, του έδειξαν από μακριά τον Σωκράτη και του ζήτησαν να περιγράφει το χαρακτήρα του. Εκείνος, αφού τον κοίταξε καλά, απάντησε, ότι είναι ευέξαπτος και ανίκανος για αυτοέλεγχο, φιλήδονος, ψεύτης κ.λ.π.. Κατάπληξη και γέλια των φίλων, που τα μετέφεραν όλα στον Σωκράτη. Έτσι ακριβώς ήμουν, τους απαντά· έκτοτε άλλαξα τον εαυτό μου, τα ελαττώματα όμως αυτά παρέμειναν χαραγμένα στο πρόσωπο μου (Κικέρων, Τusculanes, IV, 37).

Δεν πρέπει να ξεχάσουμε, ότι στην ελληνική αντίληψη -και ο Αριστοτέλης το αναφέρει ρητά- φιλία μόνο μεταξύ ίσων μπορεί να υπάρχει. Αυτό είναι εξάλλου που την ανάγει στο κατεξοχήν δημοκρατικό συναίσθημα, θα ήταν γελοίο, λέει, να φανταστούμε ότι δεσμοί φιλίας μπορούν να συνδέσουν ένα θνητό με τον Δία. Από την άλλη, το συναίσθημα αυτό απευθύνεται σε ό,τι αξιολογούμε θετικά στον άλλο. Αυτό μπορεί να φαίνεται αυτονόητο, αλλά μην ξεχνάτε ότι η χριστιανική θέση είναι εντελώς διαφορετική - θα επανέλθω επ' αυτού. Βλέπετε λοιπόν, ότι η φιλία εξαρτάται, κατά μία έννοια, από την πολιτική θέσμιση της πόλης, δεδομένου ότι η ίδια η πόλη θέτει τα άτομα ως ίσα, δημιουργώντας ως εκ τούτου τις συνθήκες για αυτό τον τύπο δεσμών. Και ταυτόχρονα η πόλη βεβαίως δίνει σε καθένα από τα μέλη της τη δυνατότητα να εξυψωθεί ώστε να γίνει άξιο φιλίας.

Ilya Glazunov. Golgotha, from the triptych “The Legend of the Grand Inquisitor”, 1983

Υποθέστε τώρα, ότι η θεμελιώδης ηθική προτροπή σε μια κοινότητα είναι η αγάπη, όχι η ανοχή ή η λύπηση, αλλά η αγάπη των πάντων ανεξάρτητα από το τι είναι ο καθένας, επιπλέον δε, ότι πρέπει η αγάπη αυτή να επιδεικνύεται ακόμη περισσότερο, όταν το άτομο δεν αξίζει ηθικά. Σε αυτό ακριβώς έγκειται, όπως ξέρουμε, το περιεχόμενο της χριστιανικής προτροπής σε ό,τι αφορά τις ατομικές σχέσεις. Ο πραγματικός χριστιανικός ήρωας είναι αυτός, που μπορεί να φιλήσει τις πληγές των λεπρών ή ο Χριστός της παραβολής του Dostoevsky, ο οποίος φιλά στο στόμα τον Μέγα Ιεροεξεταστή, που μόλις του εξήγησε τις ορθολογικές φρικαλεότητες, που γνωρίζετε.

Φυσικά, δεν υπάρχει τίποτα παρόμοιο στον ελληνικό κόσμο. Η φιλία απευθύνεται στον άλλο στο βαθμό που ενσαρκώνει μια αξία, στο μέτρο που είναι καλός καγαθός, δηλαδή ένα ον «καλό και ωραίο». Όσο για τον έλεον, απευθύνεται σε όλο τον κόσμο, αλλά δεν πρόκειται για αγάπη. Είναι το γεγονός, ότι ο άλλος λαμβάνεται υπ’ όψη, η δυστυχία του μετρά και υπαγορεύει την ανάλογη δράση. Μπορεί να δείξει κανείς έλεον σε ένα λεπρό και να τον βοηθήσει χωρίς να τον αγαπά ούτε να αισθάνεται υποχρεωμένος να φιλήσει τις πληγές του.

Είναι αλήθεια, ότι βρίσκουμε στον ελληνικό πνευματικό κόσμο κάτι που σηματοδοτεί ταυτόχρονα ένα όριο και μια αλλαγή, και για το οποίο ελέχθη -κακώς- ότι προανήγγειλε το χριστιανισμό. Πρόκειται βεβαίως για τη θέση, που αποδίδει ο Πλάτων στον Σωκράτη, που προέρχεται πιθανότατα από τον Σωκράτη ως ιστορικό πρόσωπο και συνίσταται στην προτροπή του να μην απαντάς στο κακό με το κακό. Είναι προτιμότερο να υφίστασαι την αδικία παρά να τη διαπράττεις. Είναι όμως διαφορετικό να πεις: μην απαντάς στο κακό με το κακό, πράγμα που αφορά στη συμπεριφορά μας και εξαρτάται από εμάς, είναι, όπως λέει ο Αριστοτέλης, «εφ’ ημίν». Και είναι άλλο να λες: να αγαπάς αυτόν που σου κάνει κακό. Αυτή η προτροπή δεν αφορά στη συμπεριφορά, αλλά στο συναίσθημα και είναι καθ’ αυτή παράλογη, διότι κανείς δεν μπορεί να κυριαρχήσει τα συναισθήματα του. Δεν συζητώ καν για το αν πρέπει ή όχι να αγαπάμε αυτούς που κάνουν κακό. Αν θεωρήσουμε όμως τι συνεπάγεται αυτό, θα καταλήξουμε στο συμπέρασμα, ότι όσο περισσότερο ο τάδε έχει βασανίσει στο Άουσβιτς, τόσο περισσότερο θα πρέπει να αγαπηθεί! Πρόταση απολύτως απορριπτέα.

Κορνήλιος Καστοριάδης  - O εξέχων Έλληνας φιλόσοφος για την αρχαιοελληνική φιλία και τη διαστρέβλωσή της απ' την υποκριτική χριστιανική ηθική. 

Εδώ έγκειται η διπλοπροσωπία ή η θεμελιώδης υποκρισία του χριστιανισμού. Υποκρισία όχι με την τρέχουσα, αλλά με την οντολογική έννοια. Αυτό που προτείνεται εδώ είναι ένα είδος ψευδούς απολύτου, δεδομένου ότι πρόκειται για απόλυτο απολύτως μη πραγματοποιήσιμο και επομένως ανύπαρκτο. Και ζούμε κάτω ακριβώς από την τερατώδη κυριαρχία αυτής της αδύνατης ηθικής εδώ και σχεδόν δεκαεπτά αιώνες, πράγμα που φέρνει, φυσικά, καταστροφικά αποτελέσματα, όπως ο ουσιώδης διχασμός στον εσωτερικό κόσμο των ατόμων, που ο Ηegel είχε πολύ καθαρά δει. Όταν μιλά για τη δυστυχή συνείδηση, αναφέρεται κατά μία έννοια στο χριστιανισμό, που επιβάλλει στο άτομο έναν κανόνα, στον οποίο δεν μπορεί ποτέ να υπακούσει.

Εν ολίγοις, υπάρχει θεμελιώδης διαφορά ανάμεσα σε μια ηθική, που λέει, ότι αυτός που κάνει το κακό (αυτό που θεωρώ, αυτό που θεωρούμε κακό) πρέπει παρά ταύτα να αντιμετωπίζεται ως άτομο, που δεν υποβιβάζεται εντελώς στο κακό που διαπράττει, ως άτομο, που μπορεί να αναπτύξει και άλλες δυνατότητες -αυτή η προτροπή έχει περιεχόμενο, δυνατότητα εφαρμογής, και αφορά σε μια συμπεριφορά, όχι σε συναισθήματα- και μια άλλη που λέει, ότι αυτόν που κάνει το κακό πρέπει να τον αγαπάς εξ’ ίσου, και μάλιστα περισσότερο από τους άλλους - πράγμα που καταλήγει σε μια ηθική η οποία, κυριολεκτικά, θα μας προέτρεπε να αγαπάμε τον Χίτλερ και τον Στάλιν. Σχηματοποιώ φυσικά, αλλά αυτή η εναλλακτική λύση είναι σαφώς παρούσα.

Δομήνικος Θεοτοκόπουλος, Το Μαρτύριο του Αγίου Μαυρίκιου (1580-82), λάδι σε μουσαμά, 448x301 εκ., Εσκοριάλ, Μοναστηριακή Εκκλησία Αγίου Λαυρεντίου. Ο Άγιος Μαυρίκιος απεικονίζεται στον πίνακα δύο φορές, σε πρώτο πλάνο στραμμένος προς το θεατή και στο αριστερό άκρο του πίνακα, δίπλα από την αποκεφαλισμένη μορφή.

Η δεύτερη ηθική, η χριστιανική, της οποίας εξ’ άλλου θα μπορούσαμε να εντοπίσουμε τους προδρόμους στην Παλαιά Διαθήκη -η Καινή είναι από αυτή την άποψη λιγότερο ανακαινιστική απ' όσο θα ήθελε-, καταλήγει επομένως να μεταμορφώσει το άτομο σε αιώνιο ένοχο, που παραμένει πάντοτε ανεπαρκές απέναντι στον κανόνα. Είναι ως εκ τούτου καταδικασμένο να συμβιβάζεται διαρκώς με αυτό τον κανόνα, να ζει μέσα στον κομφορμισμό και στη διπλοπροσωπία, σχετικοποιώντας, ως μη όφειλε, τα πράγματα.

Ο αυτοκράτορας Θεοδόσιος Ά με άλω, σε σύγχρονο αργυρό δίσκο (Βασιλική Ακαδημία Επιστημών, Μαδρίτη). Όταν ανήλθε στον θρόνο ο Θεοδόσιος Ά σε ηλικία 33 ετών σε συνεργασία με το Δυτικό Ρωμαϊκό κράτος άρχισε απάνθρωπους διωγμούς με εκατομμύρια νεκρούς για την επικράτηση του χριστιανισμού ως μοναδικής θρησκείας του κράτους. Ο Θεοδόσιος εφάρμοσε την Ιερά εξέταση στην Ανατολή πολύ πριν εφαρμοστεί στη Δύση επιβάλλοντας μαζικές εκτελέσεις διανοουμένων και καταστρέφοντας στην πυρά φιλοσοφικά έργα. 

Όσο για το κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο, ο χριστιανισμός ξεκινά αγνοώντας το αναφανδόν: δεν μας αφορά, λένε τα ευαγγέλια, πάσα εξουσία εκ θεού, τα του Καίσαρος τω Καίσαρι (είναι η Προς Ρωμαίους Επιστολή) κ.λ.π.. Έτσι καταλήγουμε αναγκαστικά σε μια σχάση, σε μια διάσπαση. Από τη μια ένας δημόσιος χώρος, θεσμισμένος, όπου ο Καίσαρ κάνει ό,τι έχει να κάνει και όπου, παρ' όλες τις συζητήσεις περί αυτού, δεν βλέπουμε με ποιο τρόπο θα μπορούσαν να εφαρμοστούν οι κανόνες της ηθικής: ο εξομολογητής του βασιλιά μπορεί βεβαίως να του επιβάλλει μια μετάνοια επειδή διέταξε τη σφαγή μερικών χιλιάδων υπηκόων του, όμως αυτό δεν αλλάζει σε τίποτα τη νομιμότητα του βασιλιά. Από την άλλη, ένας ιδιωτικός χώρος, όπου ισχύει αυτή η μη πραγματοποιήσιμη προτροπή του να αγαπάς τον πλησίον σου, όποιος κι αν είναι αυτός, περισσότερο από τον εαυτό σου. Ασφαλώς, μετά τη θέσμισή του, ο χριστιανισμός απέκτησε εξαιρετική πνευματική ευρύτητα, οικειοποιούμενος μεγάλο τμήμα της αρχαίας φιλοσοφίας και των μεθόδων της, οπότε τα προβλήματα εμφανίζονται πιο επεξεργασμένα, συμπεριλαμβανομένων και των πολιτικών και ενεργοποιείται μια ολόκληρη σοφιστεία.

Όλα αυτά τα βρίσκουμε, από κάποια στιγμή και μετά, στους Πατέρες της Εκκλησίας και στη συνέχεια στους θεολόγους του Μεσαίωνα. Και τα επιχειρήματα εξακοντίζονται προς όλες τις κατευθύνσεις: για να καταδικάσουν το φόνο του βασιλιά ή για να τον δικαιολογήσουν ή και τα δύο... επειδή έχει επανεισαχθεί στον δημόσιο χώρο κάτι σαν θείο φυσικό δίκαιο, που ο μονάρχης είναι παρά ταύτα υποχρεωμένος να σεβαστεί. Δεν επιτυγχάνεται όμως ποτέ μια συμφωνία, ένα μονοσήμαντο δόγμα. Παραμένει σε τελευταία ανάλυση αυτή η διπλοπροσωπία της θέσμισης, ανάμεσα σε μια πολιτική, που προέρχεται από την απλή πραγματικότητα και σε μια ηθική, που περιορίζεται στον ιδιωτικό βίο των ανθρώπων.

Οικογένεια προσφύγων από τη Μ. Ασία το 1922 στην Ελλάδα. Συλλογή Α. Ερυθρού Σταυρού.

Όμως, το σημαντικό -αυτός εξάλλου είναι και ο λόγος, που επέμεινα σε αυτή την παρέκβαση- είναι, ότι δεν υπάρχουν στον αρχαίο ελληνικό κόσμο η διπλοπροσωπία, το ενσωματωμένο ψέμα στην πραγματική λειτουργία της κοινωνίας και στην παράσταση, που φτιάχνει η ίδια για τον εαυτό της και η οποία εξακολουθεί να υφίσταται από το Μεσαίωνα μέχρι τον σύγχρονο κόσμο μας. Θα μπορούσαμε μάλιστα να πούμε, ότι απουσιάζει από όλες τις ιστορικές κοινωνίες, με εξαίρεση τις μονοθεϊστικές. Οι ασιάτες δεσπότες δεν θα πουν κάτι και θα κάνουν κάτι άλλο. Στην Ελλάδα, στη Ρώμη, δεν θα πουν, ότι όλα τα ανθρώπινα όντα είναι ίσα για να επικυρώσουν στη συνέχεια τις υπάρχουσες ιεραρχίες. Δεν θα ισχυριστούν, ότι η δικαιοσύνη οφείλει, να προέχει στις σχέσεις μεταξύ πόλεων, θα πουν ότι αυτό που υπερισχύει στις σχέσεις μεταξύ πόλεων, αν δεν είναι ίσες, είναι η βία. Δεν θα βρούμε όμως αυτές τις εξωφρενικές καταστάσεις, στις οποίες έχουμε από τη μια μεριά ένα διεθνές δίκαιο, που υποτίθεται ότι εξασφαλίζει τη δικαιοσύνη στις σχέσεις μεταξύ Κρατών και από την άλλη παρεμβάσεις στη Νικαράγουα, στα νησιά Φόκλαντ, στο Αφγανιστάν κ.α., καταστάσεις στις οποίες το δίκαιο δεν παίζει απολύτως κανένα ρόλο. Εφιστώ την προσοχή σας σε αυτό το κεφαλαιώδες γεγονός: μία από τις συνθήκες ύπαρξης αυτού, που αποκαλούμε ιδεολογία -με την πραγματική έννοια του όρου και όχι με την έννοια που κολλά παντού, όπως στους αλθουσερικούς ή σε άλλους, που μιλάνε για ιδεολογία των Ελλήνων ή των Παπούα- είναι ακριβώς αυτός ο διχασμός ανάμεσα στο λέγειν και το πράττειν.

Μια τέτοια απόσταση ανάμεσα σε απατηλό λόγο και πραγματικότητα της κοινωνικής δράσης έχει σημαντικές προεκτάσεις. Μια πραγματική ηθική μόνο στα εφ’ ημίν, σε ό,τι εξαρτάται από εμάς, μπορεί να αναφέρεται. Και είναι ουσιώδες να αναγνωρίσουμε αυτόν ακριβώς το χώρο της ψυχικής ζωής, που ο άνθρωπος δεν ελέγχει – εξ’ άλλου δεν μπορούμε να δούμε στη συγκεκριμένη περίπτωση τί θα σήμαινε ο έλεγχος. Μπορούμε να ελέγξουμε τη συμπεριφορά, που προέρχεται από τα συναισθήματα, όχι όμως τα ίδια τα συναισθήματα. Κατά συνέπεια, κάθε ηθική προτροπή απευθυνόμενη στα συναισθήματα είναι παράλογη. Ακόμη μεγαλύτερος παραλογισμός είναι η προσπάθεια επιβολής αδύνατων ή αντιφατικών συναισθημάτων.

Όποιος αγαπά όλο τον κόσμο φυσικά δεν αγαπά κανένα. Και όποιος αγαπά αυτό που μισεί δεν μισεί τίποτα - αλλά όποιος δεν μισεί τίποτα δεν επενδύει τίποτα συναισθηματικά. Πράγμα, που οριακά είναι δυνατό, αλλά αποτελεί εξ ορισμού αποκλειστικότητα ορισμένων ατόμων, χριστιανών αναχωρητών στην έρημο ή οπαδών του βουδισμού. Και η ύπαρξη αυτών των περιθωριακών ατόμων, ερημιτών ή αγίων επιτρέπει ταυτόχρονα στην κοινωνία να δικαιολογείται και να ενοχοποιείται δίνοντας στον εαυτό της την απατηλή απόδειξη της δυνατότητας να πραγματωθεί το διακηρυσσόμενο ιδεώδες. Ο άγιος τάδε το καταφέρνει, άρα η ηθική μας δεν είναι παράλογη· εμείς όμως δεν έχουμε το απαιτούμενο ανάστημα, πρέπει επομένως να εξιλασθούμε, να γονυπετήσουμε, να συνεισφέρουμε στους εράνους για την ανοικοδόμηση του ιερού ναού κ.λπ. - και ταυτόχρονα, αναμφίβολα, να μάθουμε να εξαπατάμε.

Η εικόνα «Η Δευτέρα Παρουσία», έργο του 17ου αιώνα, από τη Μονή Αγίου Παντελεήμονος του Νομού Ηρακλείου. (Μουσείο Ιερών Εικόνων και Κειμηλίων Ιεράς Αρχιεπισκοπής Κρήτης)

Ίσως υπήρξε κάποια στιγμή στην ιστορία του χριστιανισμού, που αυτή η διπλοπροσωπία δεν είχε ακόμη εμφανιστεί: Αναφέρομαι στους δύο πρώτους αιώνες της εξάπλωσής του (τον 2ο και τον 3ο μ.Χ. αιώνα) περίοδο, για την οποία έχει κανείς την εντύπωση σε μεγάλο βαθμό, ότι αυτοί οι χριστιανοί είχαν πράγματι παραιτηθεί από την εγκόσμια ζωή και περίμεναν ανά πάσα στιγμή τη Δευτέρα Παρουσία, την επιστροφή του Χριστού επί της γης. Ως εκ τούτου, η επίγεια ζωή -συμπεριλαμβανομένης βεβαίως και της ζωής των πολιτικών θεσμών- έχανε κάθε σημασία, αφού ο Μεσσίας θα εμφανιζόταν από τη μια στιγμή στην άλλη.

Υπό αυτές τις συνθήκες, όταν τα άτομα ζουν μια ζωή, που μόνο κατ' όνομα είναι, ζωή, σε απόλυτη ετοιμότητα και με τις αποσκευές ανά χείρας για το ταξίδι στον άλλο κόσμο, είναι δυνατό να φανταστούμε εφαρμογή της χριστιανικής ηθικής που να μην αποτελεί διαρκή διπλοπροσωπία. Από τη στιγμή όμως που οι χριστιανοί εγκαθίστανται μόνιμα στη ζωή της κοινωνίας, και επομένως από τη στιγμή, όπου ο χριστιανισμός αναγνωρίζεται (το 313 μ.Χ., επί Κωνσταντίνου) και στη συνέχεια γίνεται η υποχρεωτική θρησκεία για όλους τους κατοίκους της Αυτοκρατορίας επί ποινή διώξεων (384, ψήφισμα του Θεοδόσιου), η διπλοπροσωπία βρίσκεται στην καρδιά της χριστιανικής θέσμισης της κοινωνίας και η κατάσταση αυτή προεκτείνεται μέχρι τις μέρες μας με τη διάσταση ανάμεσα σε ένα δικαιολογητικό λόγο και στην πραγματικότητα.

Συμπεραίνοντας, ας επανέλθουμε σε δύο στοιχεία της άτυπης θέσμισης της κοινωνίας στην αρχαία Ελλάδα, δηλαδή τον έλεον και τη φιλίαν. Διαβάστε σχετικά ή ξαναδιαβάστε αυτό το υπέροχο χωρίο των «Ηθικών Νικομαχείων» (Η, 1155a 23-29), όπου ο Αριστοτέλης λέει, ότι πρόκειται για τη σημαντικότερη αρετή, σημαντικότερη ακόμη και από τη δικαιοσύνη, σε βαθμό που οι νομοθέτες δικαίως ασχολούνται περισσότερο με τη φιλία, παρά με τη δικαιοσύνη. Φράση πολύ περίεργη, που θα έπρεπε να αναλυθεί σε βάθος, τόσο σε σχέση με το ιστορικό ανάφορο, το οποίο έχει κατά νου ο Αριστοτέλης, όσο και για την κατανόηση της σημασίας της.

Όπως και να 'χει το πράγμα, αντιμετωπίζει αρνητικά το γεγονός, ότι οι τύραννοι δεν συμβιβάζονται με τη φιλία μεταξύ πολιτών και προσθέτει, ότι αν η φιλία βασίλευε παντού στην πόλη, δεν θα υπήρχε ανάγκη δικαιοσύνης, διότι, όπως λέει η παροιμία, «τα πάντα είναι κοινά μεταξύ φίλων» («Ηθικά Νικομάχεια», Η, 1159 b 30). Χαράσσει έτσι ένα είδος προοπτικής - ορίου, ένα ιδεώδες, στο πλαίσιο του οποίου, ιδιαίτερα, το μεγάλο ερώτημα της διανεμητικής δικαιοσύνης (τι πρέπει να δοθεί σε ποιον;) δεν θα ετίθετο καν, δεδομένου, ότι δεν θα υπήρχε κανείς, που θα ήθελε να προστατεύσει τα αγαθά του ούτε θα είχε βλέψεις για τα αγαθά του άλλου, και όπου ακόμη και οι όροι «δικό μου» και «δικό σου» θα είχαν περιπέσει σε αχρησία.

Το κείμενο του άρθρου αποτελεί  απόσπασμα σεμιναρίου (1983) του Κορνήλιου Καστοριάδη, το οποίο έχει συμπεριληφθεί στο εξαιρετικό βιβλίο «Η Ελληνική ιδιαιτερότητα, Τόμος Β΄, Η Πόλις και οι νόμοι» (εκδ. «Κριτική. Επιστημονική Βιβλιοθήκη», Αθήνα, 2008, μετάφραση: Ζωή Καστοριάδη.)