Πόσο χρόνο χρειάζεται ο εγκέφαλος για να αναγνωρίσει ένα οικείο τραγούδι; Our Brain Takes Less Than a Second to Recognize Familiar Song

Μόλις 100-300 χιλιοστά του δευτερολέπτου είναι αρκετά, γεγονός που δείχνει πόσο βαθιά καταγράφονται στη μνήμη μας οι αγαπημένες μας μελωδίες. The human brain can recognise a familiar song within 100 to 300 milliseconds, highlighting the deep hold favourite tunes have on our memory, a UCL study finds. Le Corbusier, Three musicians, 1958.

Ο ανθρώπινος εγκέφαλος μπορεί να αναγνωρίσει ένα οικείο τραγούδι μέσα σε 100 ως 300 χιλιοστά του δευτερολέπτου, σύμφωνα με μια νέα μελέτη που δημοσιεύθηκε στην επιθεώρηση «Scientific Reports».

Ερευνητές του Ινστιτούτου για την Ακοή στο University College του Λονδίνου (UCL) θέλησαν να ανακαλύψουν πόσο γρήγορα ο εγκέφαλος αποκρίνεται σε οικεία μουσικά κομμάτια καθώς και τις διαδικασίες που λαμβάνουν χώρα στον εγκέφαλο επιτρέποντας την ταχεία αναγνώριση της οικείας μουσικής.

Η… μουσική μελέτη

Jagiello et al used electroencephalography and pupillometry to reveal the temporal signatures of the brain processes that allow differentiation between a familiar, well liked, and unfamiliar piece of music. Image credit: Gordon Johnson.

Στη μελέτη συμμετείχαν πέντε άνδρες και πέντε γυναίκες ο καθένας και η καθεμία εκ των οποίων έδωσαν στους ερευνητές μια λίστα από πέντε τραγούδια τα οποία τους ήταν πολύ οικεία. Για κάθε εθελοντή οι ερευνητές επέλεξαν ένα από τα οικεία τραγούδια του και το «ταίριαξαν» με μια μελωδία η οποία ήταν παρόμοια (στο τέμπο, στην αρμονία, στα φωνητικά και στην ενορχήστρωση) αλλά άγνωστη στον εθελοντή.

                                   

Στη συνέχεια οι συμμετέχοντες άκουσαν 100 αποσπάσματα (το καθένα διαρκούσε λιγότερο από ένα δευτερόλεπτο) τόσο του γνωστού όσο και του αγνώστου τους τραγουδιού με τυχαία σειρά – συνολικά ο καθένας άκουσε περί τα 400 δευτερόλεπτα από τις δύο μελωδίες. Οι επιστήμονες χρησιμοποίησαν ηλεκτροεγκεφαλογράφημα το οποίο καταγράφει την ηλεκτρική δραστηριότητα του εγκεφάλου καθώς και την τεχνική της κορημετρίας που μετρά τη διαστολή της κόρης των ματιών (η διαστολή της κόρης θεωρείται δείκτης νοητικής εγρήγορσης).

Σύμφωνα με τα ευρήματα, ο ανθρώπινος εγκέφαλος αναγνωρίζει τις οικείες μελωδίες μέσα σε 100 ως 300 χιλιοστά του δευτερολέπτου από τη στιγμή που ξεκινά η μελωδία. Αυτό αποκαλύφθηκε μέσω αρχικώς διαστολής της κόρης των ματιών η οποία ακολουθείτο από ενεργοποίηση του εγκεφάλου στην περιοχή που συνδέεται με την ανάσυρση αναμνήσεων.

Δεν εντοπίστηκαν τέτοιου είδους διαφορές σε μια ομάδα ελέγχου που αποτελείτο από φοιτητές στους οποίους ήταν άγνωστα τόσο τα οικεία όσο και τα μη οικεία τραγούδια των εθελοντών.

Μουσικοθεραπεία για σοβαρές νόσους

Researchers hope the findings will support the use of music-based therapy in caring for patients with conditions like dementia. Diego Velazquez, Three musicians, 1618.

Η κύρια συγγραφέας της νέας μελέτης καθηγήτρια Μαρία Τσέιτ ανέφερε ότι «με βάση τα ευρήματά μας αποδεικνύεται πως η αναγνώριση οικείας μουσικής λαμβάνει χώρα πολύ γρήγορα καθώς ενεργοποιούνται ταχύτατα δομές στην κροταφική περιοχή του εγκεφάλου. Όλα δείχνουν ότι τα πολύ οικεία μουσικά κομμάτια βρίσκονται βαθιά ριζωμένα στη μνήμη μας». Σύμφωνα με την καθηγήτρια, τα αποτελέσματα της ίδιας και της ομάδας της δεν αφορούν μόνο τη βασική έρευνα. «Το να κατανοήσουμε πώς ο εγκέφαλος αναγνωρίζει οικείες μελωδίες είναι χρήσιμο σε ό,τι αφορά θεραπευτικές παρεμβάσεις που βασίζονται στη μουσική. Για παράδειγμα υπάρχει αυξανόμενο ενδιαφέρον σχετικά με χρήση της μουσικής σε ασθενείς με άνοια στους οποίους η μνήμη της μουσικής φαίνεται να διατηρείται καλά παρά τη συστημική κατάρρευση όλων των άλλων συστημάτων της μνήμης».

Πηγές: Rapid Brain Responses to Familiar vs. Unfamiliar Music - an EEG and Pupillometry study. Scientific Reports, 2019 DOI: 10.1038/s41598-019-51759-9 - http://www.sci-news.com/othersciences/neuroscience/brain-familiar-song-07754.html - https://www.tovima.gr/2019/11/05/science/poso-xrono-xreiazetai-o-egkefalos-gia-na-anagnorisei-ena-oikeio-tragoudi/

Eπιστήμονες δημιούργησαν το πρόσωπο μαχήτριας των Βίκινγκ που έζησε πριν 1.000 χρόνια. Meet Erika the Red: Viking women were warriors too, say scientists

Το πρόσωπο μίας γυναίκας, πολεμίστριας των Βίκινγκ που έζησε πριν από 1.000 χρόνια επαναδημιούργησαν οι επιστήμονες. A facial reconstruction image of the skull of the Viking woman found at Solør, Norway shows a large head injury, possibly sustained in battle. Photograph: National Geographic

Το πρόσωπο της φωτογραφίας δεν είναι τυχαίο, αλλά βασίζεται σε σκελετό που βρέθηκε σε νεκροταφείο Βίκινγκ στη Νορβηγία και τώρα είναι στο Μουσείο Πολιτιστικής Ιστορίας του Όσλο.

Σύμφωνα με τους επιστήμονες, παρ’ όλο που τα λείψανα είχαν ήδη αναγνωριστεί ως θηλυκά, αρχικά δεν θεωρήθηκε πως πρόκειται για πολεμίστρια, «απλώς και μόνο επειδή η νεκρή ήταν γυναίκα», δήλωσε η αρχαιολόγος Ella Al-Shamahi στο «The Guardian».

Η πρώτη (και με την βούλα) γυναίκα μαχήτρια των Βίκινγκ

Οι ερευνητές ανακάλυψαν επίσης ένα βαθούλωμα στο κεφάλι της, το οποίο φαίνεται να προκλήθηκε από ξίφος.

Δεν είναι σαφές εάν ο βίαιος τραυματισμός ήταν η αιτία του θανάτου της, ωστόσο πιστεύεται ότι είναι «η πρώτη απόδειξη που βρέθηκε ποτέ για γυναίκα Βίκινγκ η οποία τραυματίστηκε σε μάχη», σύμφωνα με την κ. Al-Shamahi.

Πώς δημιουργήθηκε το πρόσωπό της

Ella Al-Shamahi comes face to face with the Viking woman’s skull. Photograph: Eloisa Noble/National Geographic

Ωστόσο οι Βρετανοί επιστήμονες κατάφεραν να δημιουργήσουν ξανά την μορφή της, χρησιμοποιώντας τεχνολογία αιχμής αναγνώρισης προσώπου.

Το πρόσωπο δημιουργήθηκε ανατομικά από τους μυς και την επίστρωση του δέρματος και μάλιστα το ντοκιμαντέρ αναμένεται να προβληθεί στο National Geographic.

Επίσης με την βοήθεια της τεχνολογίας, αναδημιουργήθηκε και ο τάφος της συγκεκριμένης γυναίκας που δείχνει ότι είχε θαφτεί με όπλα.

Πηγές: https://www.theguardian.com/uk-news/2019/nov/02/viking-woman-warrior-face-reconstruction-national-geographic-documentary - https://www.nationalgeographic.com.au/tv/viking-warrior-women/ - https://www.tovima.gr/2019/11/03/science/epistimones-dimiourgisan-to-prosopo-maxitrias-ton-vikingk-pou-ezise-prin-1-000-xronia/

Μια μαύρη τρύπα διαφορετική από τις άλλες. Astronomers may have discovered whole new class of black holes

Ανακάλυψη πιθανού νέου είδους μαύρων τρυπών. A team of astronomers offers a new way to search for stellar-mass black holes, and shows that it is possible there is a class of black holes smaller than the smallest known black holes in the Universe. An artist’s rendition of a giant star in orbit around a low-mass black hole. Image credit: Sci-News.com.

Οι μαύρες τρύπες αποτελούν σημαντικό κομμάτι ως προς την κατανόηση του τρόπου που λειτουργεί το σύμπαν, και ως εκ τούτου οι αστροφυσικοί επιδιώκουν την καταγραφή όλων των μαύρων τρυπών που υπάρχουν στον γαλαξία μας- ωστόσο, νέες έρευνες δείχνουν πως αυτές οι προσπάθειες ενδεχομένως να παραβλέπουν μια ολόκληρη κατηγορία μαύρων τρυπών, για τις οποίες μέχρι πρότινος δεν ήταν καν γνωστό πως υπήρχαν.

Σε έρευνα που δημοσιεύτηκε στο Science, αστρονόμοι παρουσιάζουν έναν νέο τρόπο αναζήτησης μαύρων τρυπών και δείχνουν πως είναι πιθανόν να υπάρχει ένα είδος μαύρων τρυπών, που είναι μικρότερες από τις μικρότερες γνωστές μαύρες τρύπες που υπάρχουν στο σύμπαν.

«Δείχνουμε αυτή την ένδειξη πως υπάρχει άλλος ένας πληθυσμός εκεί έξω, που δεν έχουμε εξετάσει ακόμα στην έρευνά μας για μαύρες τρύπες» είπε ο Τοντ Τόμσον, καθηγητής αστρονομίας στο The Ohio State University και lead author της μελέτης, σύμφωνα με ανάρτηση στο Science Daily.

«Οι άνθρωποι προσπαθούν να καταλάβουν τις εκρήξεις σουπερνόβα, το πώς εκρήγνυνται υπερμεγέθη μαύρα άστρα, πώς σχηματίζονται τα στοιχεία στα υπερμεγέθη άστρα. Οπότε αν μπορούσαμε να αποκαλύψουμε έναν νέο πληθυσμό μαύρων τρυπών, θα μας έλεγε περισσότερα σχετικά με το ποια άστρα εκρήγνυνται, ποια όχι, ποια σχηματίζουν μαύρες τρύπες, ποια σχηματίζουν αστέρες νετρονίων. Ανοίγει έναν νέο τομέα μελέτης» πρόσθεσε.

Οι αστρονόμοι αναζητούν εδώ και καιρό μαύρες τρύπες, οι οποίες έχουν βαρυτικές έλξεις τόσο ισχυρές που τίποτα- ούτε ύλη ούτε ακτινοβολία- δεν μπορεί να τους ξεφύγει. Οι μαύρες τρύπες σχηματίζονται όταν κάποια άστρα πεθαίνουν, καταρρέουν προς τα μέσα και εκρήγνυνται. Οι αστρονόμοι αναζητούν επίσης αστέρες νετρονίων- μικρά, πυκνά άστρα που σχηματίζονται όταν κάποια άστρα πεθαίνουν και καταρρέουν. Και οι δύο κατηγορίες υπόσχονται πολύτιμες πληροφορίες για τα στοιχεία στη Γη και το πώς τα άστρα ζουν και πεθαίνουν- ωστόσο για να αποκαλυφθούν αυτές οι πληροφορίες, πρέπει να διαπιστωθεί πρώτα πού βρίσκονται οι μαύρες τρύπες, και για να γίνει αυτό, πρέπει να είναι γνωστό τι ακριβώς αναζητούν οι αστρονόμοι.

Οι μαύρες τρύπες συχνά συναντώνται σε δυαδικό σύστημα: Όταν δύο άστρα είναι αρκετά κοντά μεταξύ τους για να «κλειδώνονται» μαζί από τη βαρύτητα σε τροχιά το ένα γύρω από το άλλο. Όταν το ένα από αυτά πεθάνει, το άλλο μπορεί να παραμείνει, συνεχίζοντας να κινείται σε τροχιά γύρω από την περιοχή όπου βρισκόταν το νεκρό άστρο, που πλέον έχει γίνει μαύρη τρύπα ή αστέρας νετρονίων.

An artist's impression of a black hole. In a new study, scientists identify a black hole in a non-interacting binary with a star, a discovery that could support future black hole findings. (Image: © Shutterstock)

Για χρόνια οι μαύρες τρύπες που γνώριζαν οι επιστήμονες είχαν μάζες από 5 έως 15 φορές μεγαλύτερες αυτής του ήλιου. Οι γνωστοί αστέρες νετρονίων γενικά δεν έχουν μάζα άνω των 2,1 φορών της μάζας του ήλιου- αν είχαν 2,5 φορές τη μάζα του ήλιου, κατέρρεαν σε μαύρη τρύπα. Ωστόσο, το καλοκαίρι του 2017, μια έρευνα ονόματι LIGO (Laser Interferometer Gravitational-Wave Observatory) εντόπισε δύο μαύρες τρύπες σε έναν γαλαξία περίπου 1,8 εκατομμύρια έτη φωτός μακριά. Μία από αυτές είχε μάζα 31 φορές μεγαλύτερη από αυτήν του ήλιου, η άλλη 25. Τόσο μεγάλες μαύρες τρύπες δεν είχαν εντοπιστεί ξανά στο παρελθόν.

Γενικότερα μιλώντας, αστροφυσικοί υποψιάζονταν πως οι μαύρες τρύπες μπορεί να έρχονταν σε διάφορα μεγέθη πέραν του γνωστού εύρους και η ανακάλυψη του LIGO έδειξε πως υπήρχαν μεγαλύτερες- ωστόσο υπήρχε ακόμα ένα «παράθυρο» μεταξύ των μεγαλύτερων αστέρων νετρονίων και των μικρότερων μαύρων τρυπών. Ως εκ τούτου, ο Τόμσον και άλλοι επιστήμονες εξέτασαν δεδομένα από το APOGEE (Apache Point Observatory Galactic Evolution Experiment). Ενδελεχής μελέτη τους έδειξε ένα άστρο- κόκκινο γίγαντα που ήταν σε τροχιά γύρω από κάτι, το οποίο όμως ήταν αρκετά μικρότερο από τις γνωστές μαύρες τρύπες στον γαλαξία, αν και μεγαλύτερο από τους περισσότερους γνωστούς αστέρες νετρονίων. Μετά από περαιτέρω ανάλυση, διαπιστώθηκε πως επρόκειτο για μια μικρής μάζας μαύρη τρύπα- με μάζα 3,3 φορές αυτήν του ήλιου.

Όπως τόνισε ο Τόμσον, πιθανότατα πρόκειται για την πρώτη περίπτωση μιας νέας κατηγορίας μαύρων τρυπών, χαμηλής μάζας, για τις οποίες οι αστρονόμοι δεν ήξεραν στο παρελθόν. «Οι μάζες των πραγμάτων μας αποκαλύπτουν πράγματα για τη σύνθεση και την εξέλιξή τους, καθώς και για τη φύση τους» σημείωσε χαρακτηριστικά.

Πηγές: A noninteracting low-mass black hole–giant star binary system. Science, 2019 DOI: 10.1126/science.aau4005 - http://www.sci-news.com/astronomy/new-class-low-mass-black-holes-07759.html - https://www.naftemporiki.gr/story/1528969/anakalupsi-pithanou-neou-eidous-mauron-trupon

Συγκρουόμενοι γαλαξίες εκτοξεύουν τεράστια κρουστικά κύματα στο βαθύ διάστημα. Astronomers catch wind rushing out of galaxy

Έρευνα που διεξήχθη από μία διεθνή ομάδα αστρονόμων αποκάλυψε ένα τεράστιο νεφέλωμα γύρω από μία ακραία μορφή συγχωνευμένου γαλαξία (που δημιουργείται από τη βαρυτική αλληλεπίδραση δύο γαλαξιών). The direct evidence of the role of galactic winds — ejections of gas from galaxies — in creating the so-called circumgalactic medium has been discovered by a research team led by Rhodes College astronomer David Rupke. A volume rendering of the ionized gas wind in the Makani galaxy. Two of the dimensions are spatial, and the third is velocity. The colors trace the velocity axis, shown by the arrow at center. The approximate locations of the two proposed outflow episodes are labeled. Image credit: Jim Geach, David Tree & Peter Richardson, University of Hertfordshire.

Έρευνα που διεξήχθη από μία διεθνή ομάδα αστρονόμων, η οποία δημοσιεύεται στο διεθνές επιστημονικό περιοδικό «Nature» αποκάλυψε ένα τεράστιο νεφέλωμα γύρω από μία ακραία μορφή συγχωνευμένου γαλαξία (που δημιουργείται από τη βαρυτική αλληλεπίδραση δύο γαλαξιών).

The giant galactic wind surrounding the massive, compact galaxy Makani. The colors and white contour lines show the amount of light emitted by the ionized gas from different parts of the oxygen nebula, from brightest (white) to faintest (purple). The middle part of the image (black) shows the full extent of the galaxy, though most of the galaxy is concentrated at the center (the tiny green circle). The axes show distance from the center of the galaxy in kiloparsecs. Credit: Gene Leung (UC San Diego)

Ο γαλαξίας που ονομάζεται Makani -σημαίνει «άνεμος» στη γλώσσα των κατοίκων της Χαβάης- σπρώχνει ένα μεγάλο μέρος του αερίου του στον περιγαλαξιακό χώρο. Η ερευνητική ομάδα παρατήρησε τον άνεμο στην ιδιαίτερα λαμπερή άλω αερίου οξυγόνου σε τεράστιες αποστάσεις από τον γαλαξία. Το νεφέλωμα αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα του είδους που έχει ανακαλυφθεί μέχρι σήμερα, και μάλιστα παρατηρήθηκε να έχει διαφορετικές ταχύτητες σε διαφορετικές αποστάσεις, γεγονός που οφείλεται στο ότι ο γαλαξίας σχημάτιζε αστέρια με έντονο ρυθμό σε διαφορετικές χρονικές στιγμές. Αυτό τους έδωσε τη δυνατότητα να παρακολουθήσουν με λεπτομέρεια τη χρονική εξέλιξη της ενεργειακής κατάστασης του φαινομένου, το οποίο προσφέρει επίσης και μία ερμηνεία του πώς μέταλλα, δηλαδή, χημικά στοιχεία βαρύτερα από το υδρογόνο και το ήλιο, μπορεί να εκτοξεύονται σε μακρινές αποστάσεις σε περιοχές μεταξύ των γαλαξιών.

«Αυτό που είναι επίσης αξιοσημείωτο είναι ότι ο αστρικός άνεμος από αστέρια στο τέλος της ζωής τους φαίνεται να είναι αρκετά ισχυρός, ώστε να προκαλέσει το φαινόμενο αυτό, χωρίς να είναι απαραίτητη η ύπαρξη μαύρης τρύπας, αν και είναι αναμενόμενο να υπάρχει μία στο κέντρο των συγχωνευμένων γαλαξιών, κυριολεκτικά κρυμμένη κάτω από μεγάλες ποσότητες σκόνης και αερίων», ανέφερε ο Δρ. Paul Sell, ο οποίος συνέβαλε σε αυτή την έρευνα ως ερευνητής στο Ινστιτούτο Αστροφυσικής του Ιδρύματος Τεχνολογίας και Έρευνας (ΙΤΕ), και εργάζεται σήμερα στο Πανεπιστήμιο της Florida.

Πηγές: David S. N. Rupke et al, A 100-kiloparsec wind feeding the circumgalactic medium of a massive compact galaxy, Nature (2019). DOI: 10.1038/s41586-019-1686-1 - http://www.sci-news.com/astronomy/galactic-wind-circumgalactic-medium-07758.html - https://www.amna.gr/home/article/404438/Sugkrouomenoi-galaxies-ektoxeuoun-terastia-kroustika-kumata-sto-bathu-diastima

Η «κολοκύθα-φανάρι» που εντόπισε το διαστημικό τηλεσκόπιο Spitzer της NASA. Spitzer Telescope Spots a Ghoulish Gourd

Οι ερευνητές του διαστημικού τηλεσκοπίου Spitzer είδαν στον ουρανό μια κολοκύθα-φανάρι, σαν αυτές που συνηθίζεται να φτιάχνουν στο Χαλοουίν. This infrared image from NASA's Spitzer Space telescope shows a cloud of gas and dust carved out by a massive star. A drawing overlaid on the image reveals why researchers nicknamed this region the "Jack-o'-lantern Nebula." Credit: NASA/JPL-Caltech

Οι αστρονόμοι διασκεδάζουν με το Χαλοουίν (η γιορτή των Αγίων Πάντων), που γιορτάζεται την νύχτα της 31ης Οκτωβρίου, δημοσιεύοντας αστρονομικές φωτογραφίες που παραπέμπουν στην εν λόγω γιορτή. Εκτός λοιπόν από το «τρομακτικό πρόσωπο που μας παρακολουθεί από μακριά» που εντόπισε το διαστημικό τηλεσκόπιο Hubble, οι ερευνητές του διαστημικού τηλεσκοπίου Spitzer είδαν στον ουρανό μια κολοκύθα-φανάρι, σαν αυτές που συνηθίζεται να φτιάχνουν στο Χαλοουίν.

A carved-out cloud of gas and dust looks like a celestial jack-o'-lantern in this image from NASA's Spitzer Space Telescope. A massive star - known as an O-type star and about 15 to 20 times heavier than the Sun - is likely responsible for sculpting this cosmic pumpkin. A recent study of the region suggests that the powerful outflow of radiation and particles from the star likely swept the surrounding dust and gas outward, creating deep gouges in this cloud, which is known as a nebula. Spitzer, which detects infrared light, saw the star glowing like a candle at the center of a hollowed-out pumpkin. The study's authors have fittingly nicknamed the structure the "Jack-o'-lantern Nebula." Credit: NASA/JPL-Caltech

Αυτή η αστρονομική κολοκύθα οφείλεται σε ένα άστρο τύπου Ο με μάζα 15 με 20 φορές την μάζα του ήλιου. Το άστρο περιβάλλεται από αέρια και σκόνη και το διαστημικό τηλεσκόπιο Spitzer που ανιχνεύει την υπέρυθρη ακτινοβολία «είδε» το άστρο σαν κερί που λάμπει στο εσωτερικό μιας κολοκύθας – σήμα κατατεθέν του Χαλοουίν.

Πηγές: https://www.jpl.nasa.gov/news/news.php?feature=7528 - https://physicsgg.me/2019/10/31/ - https://ui.adsabs.harvard.edu/abs/2019ApJ...880....9W/abstract

Ένα τρομακτικό πρόσωπο μας παρακολουθεί από μακριά. Hubble Captures Cosmic Face

Η ομάδα που διαχειρίζεται το διαστημικό τηλεσκόπιο Humble της NASA αποφάσισε να γιορτάσει το Halloween δημοσιοποιώντας μια τρομακτική φωτογραφία από το διάστημα. Στην φωτογραφία που λήφθηκε στις 19 Ιουνίου 2019 από το διαστημικό τηλεσκόπιο Hubble καταγράφεται η σύγκρουση δυο γαλαξιών. Το σύστημα των δυο γαλαξιών που απέχει 704 εκατομμύρια έτη φωτός από τη Γη, είναι γνωστό στους αστρονόμους ως Arp-Madore 2026-424 (AM 2026-424). In celebration of Halloween, this new image from the NASA/ESA Hubble Space Telescope captures two galaxies of equal size in a collision that appears to resemble a ghostly face. This observation was made on 19 June 2019 in visible light by the telescope’s Advanced Camera for Surveys. Residing 704 million light-years from Earth, this system is catalogued as Arp-Madore 2026-424 (AM 2026-424) in the Arp-Madore “Catalogue of Southern Peculiar Galaxies and Associations”. Credit: NASA, ESA, J. Dalcanton, B.F. Williams, and M. Durbin (University of Washington)

Ένα φοβερό πρόσωπο μας παρακολουθεί από μακριά… Στην πραγματικότητα πρόκειται για δύο γαλαξίες ίσου μεγέθους που συγκρούονται και συγχωνεύονται.

Πώς δημιουργήθηκε το φοβερό αυτό φαινόμενο

This image shows a ground-based wide-field view of the region around NGC 6752 from the Digitized Sky Survey 2. Credit: ESA/Digitized Sky Survey 2. Acknowledgement: Davide De Martin

To τηλεσκόπιο Hubble φωτογράφισε αυτούς τους γαλαξίες στις 19 Ιουνίου 2019 και πριν από λίγες μέρες ανέβασε την φωτογραφία στο Twitter, με αφορμή τη «στοιχειωμένη» επέτειο του Halloween.

Το σύστημα αυτό ονομάζεται Arp-Madore 2026-424 και συμβαίνει 704 εκατομμύρια έτη φωτός μακριά. Το «κεφάλι» έχει δημιουργηθεί από το βαρυτικό κύμα που προκλήθηκε κατά τη διάρκεια της σύγκρουσης των δύο γαλαξιών. Tα «φωτεινά μάτια» που διακρίνονται είναι τα κέντρα των δύο γαλαξιών.

This video pans over Arp-Madore 2026-424 (AM 2026-424) as observed by the NASA/ESA Hubble Space Telescope. This image shows the collision of two galaxies of equal size and was taken on 19 June 2019 in visible light by the telescope’s Advanced Camera for Surveys. Residing 704 million light-years from Earth, this system is catalogued as Arp-Madore 2026-424 (AM 2026-424) in the Arp-Madore “Catalogue of Southern Peculiar Galaxies and Associations”. Credit: NASA, ESA, J. Dalcanton, B.F. Williams, and M. Durbin (University of Washington)

«Η σύγκρουση αυτή προκάλεσε την απελευθέρωση αερίων, σκόνης και αστεριών προς τα έξω, σχηματίζοντας αυτό το «δαχτυλίδι», το οποίο προκύπτει από τα αστέρια και διαμορφώνει τα χαρακτηριστικά μύτης και προσώπου», εξηγείται στον επίσημο διαδικτυακό ιστότοπο της NASA.

Πηγές: https://www.spacetelescope.org/news/heic1919/?utm_source=Twitter&utm_medium=social&utm_campaign=SocialSignIn - https://www.in.gr/2019/10/31/tech/nasa-anakalypse-sygkrousi-galaksion-pou-thymizei-tromaktiko-prosopo/

Η Πυθία «διαβάζει» μισοκατεστραμμένες αρχαίες ελληνικές επιγραφές. New research uses deep learning to restore ancient Greek texts

Επιγραφή από την αρχαία Αθήνα, 485 π.Χ. Πηγή: Deep Mind – Wikimedia. Researchers at Oxford University and DeepMind Technologies, a UK-based Artificial Intelligence (AI) company owned by Alphabet Inc. – a conglomerate best known as the parent company of Google – have created “Pythia,” an ancient text restoration system that outperforms experts in guessing the missing text from partially destroyed Ancient Greek inscriptions. Damaged inscription: a decree of the Athenian Assembly relating to the management of the Acropolis, dating 485/4 BCE. Credit: WikiCommons

Ερευνητές της Deep Mind, της θυγατρικής εταιρείας τεχνητής νοημοσύνης της Google, με επικεφαλής έναν Έλληνα, δημιούργησαν την «Πυθία», ένα «έξυπνο» σύστημα που φαίνεται να τα καταφέρνει καλύτερα και από τους ανθρώπους ειδικούς στην ανάγνωση μισοκατεστραμμένων επιγραφών με αρχαία ελληνικά κείμενα.

Το πλήρως αυτοματοποιημένο σύστημα, το πρώτο του είδους του στον κόσμο, συμπληρώνει τις λέξεις που λείπουν, κάνοντας εναλλακτικές προτάσεις, πράγμα που μπορεί να βοηθήσει σημαντικά στο μέλλον τους επιστήμονες να διαβάσουν αρχαίες επιγραφές. Υπάρχουν χιλιάδες τέτοιες επιγραφές από διάφορα μέρη του κόσμου και κάθε χρόνο ανακαλύπτονται μερικές δεκάδες νέες. Δυστυχώς πολλές έχουν διαβρωθεί ή καταστραφεί με το πέρασμα των αιώνων, με αποτέλεσμα να είναι πια δυσανάγνωστες ή ένα μέρος του κειμένου τους να έχει χαθεί για πάντα. Η συμπλήρωση των κενών είναι δύσκολη δουλειά, που απαιτεί μεγάλες γνώσεις, σύγκριση με άλλα κείμενα, διαίσθηση κ.ά.

Οι ερευνητές, με επικεφαλής τον Έλληνα Γιάννη Ασσαέλ, εκπαίδευσαν ένα νευρωνικό δίκτυο (είδος αλγόριθμου τεχνητής νοημοσύνης) να μαντεύει τις λέξεις ή τα γράμματα της αρχαίας ελληνικής γλώσσας που λείπουν σε επιγραφές σε πέτρα, κεραμικά ή μέταλλο, ηλικίας 1.500 έως 2.600 ετών (7ος αι. π.Χ.-5ος αι. μ.Χ.). Η «Πυθία» έμαθε έτσι να αναγνωρίζει μοτίβα σε 35.000 επιγραφές που περιέχουν πάνω από τρία εκατομμύρια λέξεις.

Όταν βρεθεί μπροστά σε μια νέα ελλιπή επιγραφή, η «Πυθία» προτείνει έως 20 διαφορετικές λέξεις ή γράμματα και αφήνει τους ειδικούς να επιλέξουν αυτήν που θεωρούν καλύτερη λύση.

Artificial intelligence is learning to decipher damaged ancient Greek engravings. The AI seems to be better than humans at filling in missing words, but may be most useful as a collaborative tool, where researchers use it to narrow down the options. A Greek text inscription on a rock in Delphi. Teefa/Getty Images

Σε μια συγκριτική δοκιμή, όπου τόσο η «Πυθία» όσο και οι ειδικοί κλήθηκαν να καλύψουν τα κενά σε 2.949 επιγραφές, οι τελευταίοι είχαν ποσοστό σφαλμάτων 57,3%, ενώ η τεχνητή νοημοσύνη σχεδόν το μισό (30,1%). Επιπλέον, ενώ οι άνθρωποι χρειάστηκαν δύο ώρες για μόνο 50 επιγραφές, η «Πυθία» έκανε τις προτάσεις της για το σύνολο των επιγραφών μέσα σε μερικά δευτερόλεπτα.

Όπως είπε η Θία Σόμερσιλντ του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης, μέλος της ερευνητικής ομάδας, αυτό δείχνει τις δυνατότητες της τεχνητής νοημοσύνης στο πεδίο της ψηφιακής επιγραφικής. Η Φιλίπα Στιλ του Πανεπιστημίου του Κέιμπριτζ συμφώνησε ότι η «Πυθία» μπορεί να συμβάλει σημαντικά στην αποκατάσταση των επιγραφών, αν και οι άνθρωποι ειδικοί πάντα θα χρειάζονται. Η «Πυθία» θα μπορούσε να αξιοποιηθεί και σε συναφή πεδία, όπως η αρχαία γραμματεία, η παπυρολογία, η κωδικολογία κ.ά.

Ο Γιάννης Ασσαέλ αποφοίτησε το 2013 από το Τμήμα Εφαρμοσμένης Πληροφορικής του Πανεπιστημίου Μακεδονίας στη Θεσσαλονίκη και έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στα βρετανικά πανεπιστήμια Imperial και Οξφόρδης, όπου και κάνει σήμερα το διδακτορικό του στο Τμήμα Επιστήμης των Υπολογιστών, με αντικείμενο τη μηχανική μάθηση. Παράλληλα, από το 2015 είναι ερευνητής της Deep Mind στο πεδίο της τεχνητής νοημοσύνης. Για να γνωρίσετε καλύτερα το νέο σύστημα «Πυθία» πατήστε εδώ.

Πηγές: https://arxiv.org/abs/1910.06262 - http://www.cs.ox.ac.uk/news/1741-full.html - https://www.archaiologia.gr/blog/2019/10/22/