Σκύλοι στη Λογοτεχνία

Λόρδος Βύρων: Επιτάφιος για έναν σκύλο, γραμμένος πάνω στον τάφο του σκύλου του.

Πεζός πρόλογος: Κοντά σε αυτό το Σημείο κείτονται τα Λείψανα κάποιου που είχε Ομορφιά χωρίς Ματαιοδοξία, Δύναμη χωρίς Θράσος, Τόλμη χωρίς Σκληρότητα και όλες τις Αρετές του Ανθρώπου χωρίς τα Ελαττώματά του. Ο Έπαινος αυτός, που θα μπορούσε

Ποίημα: «…Ω άνθρωπε! εσύ, αδύναμε ένοικε μιας ώρας, εξευτελισμένος από τη δουλεία, ή διεφθαρμένος από την εξουσία -η αγάπη σου είναι λαγνεία, η φιλία σου όλη μια απάτη, η γλώσσα σου υποκρισία, τα λόγια σου ένα ψέμα! Από τη φύση σου αχρείος, εξευγενισμένος μόνο κατ’ όνομα, κάθε ευγενικό ζώο μπορεί να σε κάνει να κοκκινίσεις από ντροπή. Εσύ, που τυχόν θα δεις αυτήν την απλή υδρία, προσπέρνα – δεν τιμάει κάποιον που θα ‘θελες να θρηνήσεις. Για να σημαδέψει τα λείψανα ενός φίλου αυτές οι πέτρες έχουν υψωθεί· δεν γνώριζα παρά μονάχα έναν – και βρίσκεται εδώ.»

Λόρδος Βύρων, «Δον Ζουάν»

«…Είναι ευχάριστο να ακούς του σκύλου τη φωνή, με ειλικρίνεια γεμάτη. Να σε καλωσορίζει με γάβγισμα βαθύ, σαν στο σπίτι πλησιάζεις. Είν' ευχάριστο να ξέρεις ότι τον ερχομό σου θα δει ένα μάτι. Που θα γίνει ακόμα πιο λαμ περό κοντά σου σαν θα φτάσεις….»

Όγντεν Νας «Πόρτα είναι αυτό που απ' τη λάθος πλευρά του βρίσκεται συνεχώς ο σκύλος»

Ελίζαμπεθ Μπάρετ Μπράουνινγκ «…Εγώ που είχα μείνει με την καρδιά γεμάτη για πολλές ώρες, εκμεταλλεύτηκα μια στιγμή που ήμουν μόνη νωρίς το πρωί για να κλάψω πικρά. Ξαφνικά ένα μικρό μαλλιαρό κεφάλι πετάχτηκε πίσω απ' το μαξιλάρι μου και χώθηκε μες το πρόσωπό μου, τρίβοντας πάνω μου τ' αφτιά και τη μύτη του με ταραχή που ανταποκρινόταν στην δική μου…»

Παμ Μπράουν «Γυρνάς σπίτι. Ο σκύλος ρίχνεται πάνω σου. Που ήσουν; 'Έλειπες τόση ώρα. Μου 'λειψες, μου 'λειψες, σ' αγαπώ, σ' αγαπώ, σ' αγαπώ. Τί έχει μες στην τσάντα; Κάτι για μένα ; Αχ, άσε με να σου γλύψω τ' αφτί. Αχ, άσε με να μασήσω τα γάντια σου. Είσαι σπίτι!»

Μίλαν Κούντερα «Το να κάθεσαι με ένα σκύλο την πλαγιά ενός λόφου ένα όμορφο απόγευμα είναι σαν να βρίσκεσαι ξανά πίσω στην Εδέμ, εκεί όπου το να μην κάνεις τίποτα δεν ήταν πληκτικό, ήταν γαλήνη.»