Φλωρεντία: Σαν κινούμενος πίνακας. Florence: As moving painting

H Φλωρεντία αγαπήθηκε και αναδείχθηκε από την οικογένεια των Mεδίκων. Aυτοί προστάτεψαν και χρηματοδότησαν καλλιτέχνες, των οποίων το έργο σήμερα θεωρείται κληρονομιά όχι μόνον της Φλωρεντίας, αλλά και ολόκληρου του κόσμου.

 Γκαλερία Uffizi

Ένα από τα σημαντικότερα μουσεία της Ιταλίας και ολόκληρου του κόσμου είναι η Γκαλερία Uffizi στην Ιταλία. Αρχικά το κτίριο θα γινόταν στέγη των γραφείων των φημισμένων Μεδίκων. Από την αρχή όμως οι ίδιοι χρησιμοποιούσαν τα περισσότερα δωμάτια για να εκθέτουν τα σημαντικότερα και ομορφότερα έργα τέχνης των συλλογών τους.

Σήμερα το μουσείο φιλοξενεί έργα από τον 13ο αιώνα μέχρι και τον 18 ο αιώνα από διάσημους Ιταλούς και ξένους καλλιτέχνες όπως οι Cimabue, Giotto, Masaccio, Beato Angelico, Leonardo da Vinci, Botticelli, Michelangelo, Piero della Francesca, Raphael, Caravaggio, Rubens, Rembrandt, Duerer, Goya και πολλοί άλλοι. 

Το Pallazo Vecchio, δηλ. το Παλιό Παλάτι είναι το πιο σημαντικό δημόσιο κτίριο στην πόλη της Φλωρεντίας. Το παλάτι είναι πολύ όμορφης αρχιτεκτονικής και περιέχει πολλά αξιόλογα εκθέματα, καθώς άξια θαυμασμού είναι επίσης τα ίδια τα δωμάτια τα οποία διατηρούνται ατόφια από την εποχή εκείνη. Επίσης υπάρχουν και πολλά γλυπτά όπως ο Περσέας του Cellini και Βιασμός των Γυναικών Σαμπίν του Τζιαμπολόνια.

Η κατασκευή του ξεκίνησε το 1299 βασισμένο σε σχέδια του Arnolfo di Cambio. Στην αρχή ήταν η έδρα των Τεχνών και της Signoria. Αργότερα αποτέλεσε οικία της οικογένειας των Δούκων και συγκεκριμένα του Cosimo I de' Medici πριν μετακομίσουν στο Palazzo Pitti. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου ο Βασάρι μετέτρεψε το εσωτερικό του με τέτοιο τρόπο ώστε να συνδυάζει το γεγονός ότι ήταν η έδρα της κυβέρνησης όσο και η επίσημη κατοικία της άρχουσας οικογένειας.

Ο Δαβίδ του Μιχαήλ Άγγελου, που φιλοτεχνήθηκε από το 1501 ως το 1504, είναι ένα αριστούργημα της Αναγεννησιακής γλυπτικής και, μαζί με την Πιετά, ένα από τα δυο σημαντικότερα γλυπτά του Μιχαήλ Άγγελου. Είναι ένα από τα πιο γνωστά αγάλματα στην ιστορία της γλυπτικής, και έχει γίνει σύμβολο δύναμης και νεανικής ομορφιάς. Παριστάνει τον Βιβλικό βασιλιά Δαβίδ, τη στιγμή που αποφασίζει να αναμετρηθεί με τον Γολιάθ. Στην εποχή του θεωρήθηκε σύμβολο της δημοκρατίας της Φλωρεντίας, μιας ανεξάρτητης πόλης-κράτους που απειλούνταν από πιο ισχυρά αντίπαλα κράτη. Αυτή η ερμηνεία τονίστηκε και με την τοποθέτηση του ύψους 5,17 μέτρων αγάλματος έξω από το Παλάτσο Βέκιο, την έδρα της τοπικής κυβέρνησης της Φλωρεντίας. Τα αποκαλυπτήριά του έγιναν στις 8 Σεπτεμβρίου του 1504.

Η Piazza della Signoria, που ξεπρόβαλλε κάποια στιγμή μπροστά μας, στην καρδιά την πόλης, στολισμένη με τον εκπληκτικό Σιντριβάνι του Ποσειδώνα, έργο του Bartolomeo Ammanati. 

Οι αναλογίες του αγάλματος διαφέρουν από αυτές ενός μέσου ανθρώπου· το κεφάλι, τα χέρια και το πάνω μέρος του σώματος είναι μεγαλύτερα σε σχέση με το κάτω μέρος. Αν και έχει υποστηριχθεί ότι αυτό είναι δείγμα μανιερισμού, η πιο αποδεκτή εξήγηση είναι ότι το άγαλμα προορίζονταν να τοποθετηθεί σε κάποιο ψηλό σημείο, όπως στην πρόσοψη μιας εκκλησίας ή σε ένα ψηλό βάθρο, και οι αναλογίες θα φαίνονταν σωστές αν κάποιος κοίταζε από χαμηλά. Προβληματισμός υπάρχει επίσης και για το γεγονός ότι, παρόλο που το άγαλμα παριστάνει ένα πρόσωπο της Βίβλου, η μορφή απεικονίζει έναν άντρα που δεν φαίνεται να έχει κάνει περιτομή, σε αντίθεση με τον πραγματικό βασιλιά Δαβίδ. Υποστηρίζεται ότι αυτό ήταν συνειδητή επιλογή του Μιχαήλ Άγγελου, που θέλησε έτσι να παραπέμψει στην αρχαία ελληνική αισθητική, σύμφωνα με την οποία ένα περιτμημένο πέος θεωρούνταν ακρωτηριασμένο. Ακόμα, το μικρό μέγεθος των γεννητικών οργάνων της μορφής -που γίνεται μερικές φορές αντικείμενο αστεϊσμού ανάμεσα στους Φλωρεντίνους- αποδίδεται στην απεικόνιση του Δαβίδ πριν από τη μάχη, σε στιγμή έντασης και φόβου, καθώς σε τέτοιες καταστάσεις τα αντρικά γεννητικά όργανα συστέλλονται.

Ο καθεδρικός ναός του Duomo είναι αφιερωμένος στη Santa Maria del Fiore και είναι χαρακτηριστικό δείγμα ιταλικής γοτθικής αρχιτεκτονικής. Το παρόν κτίριο είναι σχέδιο του Arnolfo di Cambio, έναν από τους σπουδαιότερους αρχιτέκτονες - γλύπτες της εποχής του. Η κατασκευή του τελείωσε το 1367 και ήταν πλήρως καλυμμένο με χρωματιστά μάρμαρα όπως παλαιότερα και το Βαπτιστήριο, αλλά η πρόσοψή του πήρε την τελική σημερινή μορφή της κατά το 19ο αιώνα. 

Μέσα στο ναό, πέρα από τα γλυπτά του αρχιτέκτονα, υπάρχουν και πολλά άλλα σημαντικά έργα τέχνης, όπως π.χ. τα δύο φρέσκο που βρίσκονται στο δεξί μας χέρι και απεικονίζουν τους στρατηγούς condottieri Paolo Uccello και andrea del Castagno. Η μεγάλη Pieta του Michalangelo, τα ξύλινα χαρακτικά του Ιερού σε σχέδια του Brunellesvhi και άλλων, αλλά και τα καταπληκτικά βιτρό αποτελούν σημεία θαυμασμού στον καθεδρικό. Πολλά από τα γλυπτά του Duomo φυλάσσονται σήμερα στο Μουσείο Opera del Duomo.

Η Ponte Vecchio, η παλαιότερη από τις 6 γέφυρες της Φλωρεντίας, αποτελεί το σήμα κατατεθέν της πόλης. Χρονολογείται από τους Ρωμαϊκούς χρόνους, εξαιτίας των πλήθινων βάσεων της και των ξύλινων στηριγμάτων. Το 1333 μια καταστροφική πλημμύρα την κατέστρεψε, αλλά ανακατασκευάστηκε 12 χρόνια αργότερα από τον Neri da Fioravante. Οι 5 καμάρες έγιναν 3 και το κύριο μέρος της πλατύνθηκε. Στην αρχή τα καταστήματα στη γέφυρα ανήκαν στην Κομμούνα, αλλά κατά το 15ο αιώνα πωλήθηκαν σε ιδιώτες και άρχισαν να επεκτείνονται με άναρχο τρόπο. Το 15ο αιώνα τα καταστήματα αυτά ήταν οπωροπωλεία, κρεοπωλεία και ψαράδικα. Αργότερα όμως εξαιτίας πιθανότατα της κακής οσμής, ο Ferdinando I τα αντικατέστησε με χρυσοχοεία, κάνοντας έτσι το δρόμο πιο κομψό και καθαρό. Το 1565, ο Vasari, κατασκεύασε το διάσημο Διάδρομο που περνάει επάνω από τα χρυσοχοεία της γέφυρας.

Ένα αρχιτεκτονικό θαύμα των ετρουσκικών χρόνων που αναστυλώθηκε τον 14ο αιώνα και στέκεται ακόμα πάνω σε ξύλινους πασσάλους. Και παρ’όλα αυτά ήταν η μοναδική γέφυρα της πόλης που κατάφερε να σωθεί από το μένος του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου. 

Το εντυπωσιακότερο, όμως, σχετικά με αυτήν την γέφυρα είναι τα αμέτρητα κοσμηματοπωλεία, κυρίως, που στριμώχνονται πάνω της, με τις τόσο φορτωμένες βιτρίνες που πραγματικά σε θαμπώνουν και σε ζαλίζουν καθώς τις περιδιαβαίνεις.

Φωτογραφίες: Κωνσταντίνος Βακουφτσής, Photos: Kostas Vakouftsis