Απρίλιος. April

Henri-Edmond Cross, Cypress, April, 1904.

To “April” είναι το τελευταίο κομμάτι από τον δίσκο Deep Purple III που κυκλοφόρησε το 1969. Έχει διάρκεια 12 λεπτών και θα μπορούσε να πει κανείς πως χωρίζεται θεματικά σε τρία διακριτά μέρη.

Τα δυο πρώτα έχουν ύφος κλασικής μουσικής, ενώ στο τρίτο μέρος το συγκρότημα επιστρέφει στην θεμελιώδη ροκ κατάστασή του, όπου ακούγονται οι στίχοι του Jon Lord:

April is a cruel time(*)

Even though the sun may shine

And world looks in the shade as it slowly comes away

Still falls the April rain

And the valley’s filled with pain

And you can’t tell me quite why

As i look up to the grey sky

Where it should be blue

Grey sky where I should see you

Ask why, why it should be so

I’ll cry, say that I don’t know

Maybe once in a while I’ll forget and I’ll smile

But then the feeling comes again of an April without end

Of an April lonely as they come

In the dark of my mind I can see all too fine

But there is nothing to be done when I just can’t feel the sun

And the springtime’s the season of the night

Grey sky where it should be blue

Grey sky where I should see you

Ask why, why it should be so

I’ll cry, say that I don’t know

I don’t know

Pieter Bruegel the Elder, The Triumph of Death, c. 1562, oil on panel, 117 cm × 162 cm (46 in × 63.8 in), Museo del Prado, Madrid.

(*) Ο στίχος αυτός είναι σχεδόν πανομοιότυπος με τον πρώτο στίχο της Έρημης Χώρας (The Waste Land) που έγραψε ο Τ. S. Eliot το 1922:

“April is the cruelest month, breeding

Lilacs out of the dead land, mixing

Memory and desire, stirring

Dull roots with spring rain.

Winter kept us warm, covering

Earth in forgetful snow, feeding

A little life with dried tubers…”

Ο Γιώργος Σεφέρης που μετέφρασε στα ελληνικά την Έρημη Χώρα απέδωσε τους παραπάνω στίχους ως εξής:

“Ο Απρίλης είναι ο μήνας ο σκληρός, γεννώντας

Μες απ’ την πεθαμένη γη τις πασχαλιές, σμίγοντας

Θύμηση κι επιθυμία, ταράζοντας

Με τη βροχή της άνοιξης ρίζες οκνές.

Ο χειμώνας μας ζέσταινε, σκεπάζοντας

Τη γη με το χιόνι της λησμονιάς, θρέφοντας

Λίγη ζωή μ’ απόξερους βολβούς…”