Γιάννης Δάλλας, Αρχαιολογικός χρόνος

Γερ. Γερολυμάτου, «Η Πύλη των Καρυατίδων της Αμφίπολης», λάδι-μικτή τεχνική σε χαρτόνι, 064Χ0,53.

Κομμάτια αγάλματα συντρίμμια από θριάμβους

εδώ οι Σκιπίωνες εκεί οι νεκροί Γαλάτες

ξένα νομίσματα και σκεύη άλλου καιρού.

Και ξαφνικά μια σκέψη με κεραυνοβόλησε

έτσι θα γίνει και μένα σκέφτηκα

Θα ‘ρθει καιρός που κάποιος θα μας σκάψει

να βγάζει εδώ ιδέες κ’ εκεί συνθήματα

όλα τα λάθη και τ’ αλάθητα που λάτρεψα

κομμάτια τα είδωλα συντρίμμια οι θρίαμβοι μας

κάποιος θα ‘ρθει να μας αναστηλώσει

να μας καρφώσει ακίνητους στα βάθρα μας

να μας εκθέσει κατ’ ανάστημα η παρέκκλιση

όταν θα γίνομε άχρηστοι κι ακίνδυνοι

όταν θα γίνομε κ’ εμείς για τα Μουσεία;

Πριν δευτερώσει η σκαπανιά και με ξεκάνει

έκλεισα γρήγορα την ανοιχτή πληγή του στήθους.

Θόδωρος Πάντος, Κατασκευή αρείας γυναικός, 1976

Γιάννης Δάλλας, «Ο ζωντανός χρόνος», εκδ. Κείμενα, 1985.

Ο Γιάννης Δάλλας γεννήθηκε το 1924 στη Φιλιππιάδα. Είναι ποιητής, νεοελληνιστής και μεταφραστής έργων της αρχαίας γραμματείας. Σπούδασε κλασική φιλολογία στην Αθήνα. Υπηρέτησε στη μέση και στην ανώτατη εκπαίδευση (καθηγητής της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων και του Τμήματος Ιστορίας του Ιονίου Πανεπιστημίου). Eξέδωσε δεκατρείς ποιητικές συλλογές από τις οποίες οι δέκα πρώτες περιέχονται στη συγκεντρωτική τους επανέκδοση "Ποιήματα 1948-1988" (Νεφέλη, 1990) και οι τρεις επόμενες είναι οι: "Αποθέτης" (1993), "Στοιχεία ταυτότητας" (1999) και "Γεννήτριες" (2004). Επίσης σειρά συγκεντρωτικών μελετημάτων ("H δημιουργική δεκαετία στην ποίηση του Βάρναλη" και "Κωνσταντίνος Θεοτόκης, κριτική σπουδή μιας πεζογραφικής πορείας"), φιλολογικές εκδόσεις των πεζών του Κωνσταντίνου Θεοτόκη (Διηγήματα, Oι σκλάβοι στα δεσμά τους), των συνθετικών συλλογών του K. Βάρναλη ("Σκλάβοι πολιορκημένοι" και "Tο φως που καίει") και των έργων του A. Κάλβου ("Ωδαί", "H Ιωνιάς", "Oι Ψαλμοί του Δαβίδ"). Δημοσίευσε ακόμη δύο κριτικά βιβλία γύρω από το θέμα της ποιητικής και το θέμα του κλασικισμού του Κάλβου και άλλα τέσσερα για την ποίηση του Καβάφη (από τα οποία, τα σημαντικότερα είναι τα: "Καβάφης και ιστορία" και "Ο Καβάφης και η δεύτερη σοφιστική"). Αρκετά δοκίμια που αναφέρονται σε θέματα και κείμενα της παλαιότερης, της μεσοπολεμικής και της μεταπολεμικής λογοτεχνίας ("Εποπτείες A΄", 1954, "Υπερβατική Συντεχνία", 1958, "Πλάγιος λόγος", 1989, "Ο ποιητής Μίλτος Σαχτούρης", 1997, "Ευρυγώνια", 2000, "Μανόλης Αναγνωστάκης - Ποίηση και ιδεολογία", 2000). Tο 2002 κυκλοφόρησε στις εκδόσεις Άγρα το βιβλίο του "Σκαπτή ύλη - Από τα σολωμικά μεταλλεία". Είναι επίσης συστηματικός μεταφραστής των αρχαίων λυρικών και των Αλεξανδρινών ποιητών: "Αρχαίοι λυρικοί" ("Χορικολυρικοί", "Μελικοί", "Ελεγειακοί", "Ιαμβογράφοι"), τα "Επιγράμματα" του Καλλίμαχου και "Tα δημώδη των αρχαίων" και "Αττικά συμποτικά", 2001). Οι τελευταίες σχετικές εκδόσεις του είναι "Ο ελληνιστικός μικρόκοσμος" (Ηριδανός, 2009), οι "Συνεκδοχές" (2010) και το "Ψαλτήριον του Δαυίδ", μεταφρασθέν υπό Α. Κάλβου (Ίκαρος, 2011). Τιμήθηκε με τη διάκριση του πρώτου Κρατικού Βραβείου Κριτικής και Δοκιμίου (1987) και του Μεγάλου Βραβείου Λογοτεχνίας για το σύνολο του έργου του (1999).