Σπάνιο πλάσμα του βυθού κατέγραψαν οι ερευνητές. What’s That Weird Purple Sea Creature?

Scientists aboard the E/V Nautilus research vessel, led by Titanic discoverer and National Geographic Explorer-in-Residence Robert Ballard, recently recorded this siphonophore swimming at the bottom of the Gulf of Mexico. Siphonophores, a member of the phylum Cnidaria, are among the group of organisms that includes the famous—and famously painful when it stings—Portuguese man-of-war.

Μια σπάνια και μυστηριώδης μορφή ζωής κατέγραψαν τα μέλη της διεθνούς ερευνητικής ομάδας Nautilus, στον Κόλπο του Μεξικό.

Siphonophores are not actually jellyfish; they’re “colonial animals” comprised of small, interdependent life-forms called zooids. They’re also tough to see. The species in the video is most likely Erenna richardi, Stefan Siebert of the Dunn Lab at Brown University, which specializes in Cnidaria, said by email. There are about 180 species of known siphonophores and five to six species in the genus Erenna, half which are currently undescribed, said Siebert, who was not involved in the Nautilus research.

Οι ερευνητές εντόπισαν στα βάθη του ωκεανού ένα πλάσμα που πιστεύεται ότι ανήκει στα σιφωνοφόρα (siphonophore), το οποίο καταγράφηκε σε ένα βίντεο υψηλής ευκρίνειας από υποβρύχια ρομποτική κάμερα.

Αν και εμφανίζονται ως ένα πλάσμα, τα σιφωνοφόρα αποτελούνται στην πραγματικότητα από πολλούς μικρότερους οργανισμούς και βρίσκονται να πλέουν σε λεκάνες ωκεανών σε όλο τον κόσμο. Κάθε αποικία έχει ως άξονα ένα υδρόσωμα, που στο ένα άκρο του, το πνευματοφόρο, φέρει μία φούσκα από αέρα που χρησιμεύει για να πλέει.

The Portuguese man-of-war is a siphonophore, an animal made up of a colony of organisms working together. Photograph by O.S.F./Animals Animals—Earth Scenes

Ένα διάσημο είδος της τάξης των σιφωνοφόρων είναι η θανατηφόρα Πορτογαλική "Man O 'War".

Πως ο Τυραννόσαυρος ρεξ έγινε... πουλάκι. No Single Missing Link Between Birds and Dinosaurs, Study Finds

Νέα μελέτη αποκαλύπτει το δέντρο της εξέλιξης των δεινοσαύρων σε πτηνά. Modern birds evolved gradually from their dinosaur ancestors, before diversifying into the thousands of species known today. Credit: Jason Brougham

Ερευνητές στη Βρετανία ανέπτυξαν μια νέα θεωρία για την καταγωγή των πτηνών και δημιούργησαν παράλληλα ένα νέο εξελικτικό δέντρο από τους μεγάλους δεινοσαύρους μέχρι και την εμφάνιση των ιπτάμενων ειδών το οποίο  κρίνεται ως το πλέον ολοκληρωμένο που έχει δημιουργηθεί μέχρι σήμερα.

Η θεωρία

Η κρατούσα θεωρία για την καταγωγή των πτηνών αναφέρει ότι τα πτηνά είναι απόγονοι των δεινοσαύρων οι οποίοι στην προσπάθεια τους να επιβιώσουν στις μεταβαλλόμενες συνθήκες του πλανήτη συρρικνώθηκαν σε μέγεθος, έβγαλαν φτερά και έμαθαν να πετούν. Σε όσους αμφέβαλαν για αυτή την θεωρία οι παλαιοντόλογοι προσκομίζουν συνεχώς νέα ευρήματα τα οποία την στηρίζουν. Έχουν ανακαλυφθεί πολλά άγνωστα μέχρι πρόσφατα είδη που θεωρούνται κρίκοι σε αυτή την εξελικτική αλυσίδα με τους ειδικούς να συνεχίζουν να αναζητούν τέτοια είδη που συνήθως χαρακτηρίζονται «χαμένοι κρίκοι» αυτής της αλυσίδας.

Η έκρηξη

Το εξελικτικό δέντρο που έφτιαξαν οι ερευνητές. Το δέντρο ξεκινά από τον βασιλιά των δεινοσαύρων, τον T.rex και δείχνει τις ανατομικές μεταβολές που υπήρξαν σε επόμενα είδη ώστε προοδευτικά να φτάσουμε στα σημερινά πτηνά. Τον μικρό σαρκοφάγο Κομψογνάθο ακολουθεί ο Ορνιθομιμόσαυρος με χαρακτηριστικά στρουθοκαμήλου και ο φυτοφάγος Θεριζινόσαυρος. Μετά υπάρχει η οικογένεια δεινοσαύρων που έτρωγαν έντομα και ονομάστηκαν Αλβαρεζόσαυροι από το όνομα των διακεκριμέονων επιστημόνων Γουόλτερ και Λουίς Αλβάρεζ (πατέρας και υιός) που διατύπωσαν πρώτοι τη θεωρία της εξαφάνισης των δεινοσαύρων από την πτώση ενός μεγάλου αστεροειδή. Ακολουθεί ο Οβιράπρορας, ένα είδος της οικογένειας των θηροπόδων το κύριο χαρακτηριστικό του οποίου ήταν ότι δεν διέθετε δόντια. Ο Τροοδοντίδης ήταν ένα είδος δεινοσαύρων με πιο έντονα χαρακτηριστικά πτηνών από τα προηγούμενα είδη ενώ επίσης θεωρείται ότι ήταν ιδιαίτερα έξυπνο ον. Ο Δρομόσαυρος ήταν ένας δεινόσαυρος με χαρακτηριστικά αρπακτικού πτηνού και στη συνέχεια αρχίζει η αλυσίδα των ιπτάμενων δεινοσαύρων που ξεκινά από τον διάσημο Αρχαιοράπτορα για να καταλήξουμε τελικά στα σημερινά πτηνά. Researchers examined the evolutionary links between ancient birds and their closest dinosaur relatives, by analyzing the anatomical make-up of more than 850 body features in 150 extinct species, and used statistical techniques to analyze their findings and assemble a detailed family tree. Credit: Steve Brusatte

Ερευνητική ομάδα με επικεφαλείς επιστήμονες του Πανεπιστημίου του Εδιμβούργου ανατρέπουν τα δεδομένα υποστηρίζοντας ότι είναι...χαμένος χρόνος και κόπος να αναζητούμε χαμένους κρίκους στην αλυσίδα δεινοσαύρων-πτηνών γιατί πολύ απλά τέτοια είδη δεν υπάρχουν. Οι ερευνητές μελέτησαν τα ανατομικά και άλλα χαρακτηριστικά 150 εξαφανισμένων σήμερα ειδών πτηνών. Κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι οι δεινόσαυροι ξεκίνησαν κάποια στιγμή πριν από περίπου 200 εκ. έτη να αποκτούν ανατομικά και άλλα χαρακτηριστικά (πούπουλα, φτερά κ.α) των πτηνών.

Σύμφωνα με τους ερευνητές αυτές οι αλλαγές γίνονταν σε πολύ αργούς ρυθμούς για εκατομμύρια έτη όταν ξαφνικά πριν από 150 εκ. έτη υπήρξε μια ξαφνική «εξελικτική έκρηξη» όπως την χαρακτηρίζουν η οποία οδήγησε στην ταυτόχρονη εμφάνιση χιλιάδων νέων ειδών με ικανότητα να πετούν. Οι ερευνητές αναφέρουν μάλιστα ότι ορισμένα από αυτά τα είδη εξακολουθούν να ζουν και σήμερα. Για αυτό οι ερευνητές θεωρούν ανούσια την αναζήτηση «χαμένων κρίκων». Δημιούργησαν μάλιστα ένα δέντρο της εξέλιξης των δεινοσαύρων σε πτηνά το οποίο οι ειδικοί θεωρούν ότι είναι το πλέον ολοκληρωμένο που έχει υπάρξει μέχρι σήμερα. Η μελέτη δημοσιεύεται στην επιθεώρηση «Current Biology».

Curiosity: πρώτη «γεύση» από το όρος Σαρπ. Curiosity Mars rover drills into base of Mount Sharp

Η τρύπα από την πρώτη δειγματοληψία του Curiosity στο όρος Σαρπ έχει διάμετρο 1,6 εκ. και βάθος 6,7 εκ. This image from the Curiosity rover's Mars Hand Lens Imager camera shows the first sample-collection hole drilled into Mount Sharp, the mission's main science destination. Credit: NASA/JPL-Caltech/MSSS

Την πρώτη «γεύση» από το όρος Σαρπ, το βουνό του Άρη που αποτελεί τον κύριο προορισμό της αποστολής του, πήρε ο ρομποτικός εξερευνητής της NASA. 

Map showing the route driven by NASA's Mars rover Curiosity from its August 2012 landing site to the "Pahrump Hills" outcrop at the Mount Sharp. Credit: NASA/JPL-Caltech/Univ. of Arizona

Το Curiosity, το οποίο έφθασε στους πρόποδες του όρους που βρίσκεται μέσα στον κρατήρα Γκέιλ στις 12 Σεπτεμβρίου, πραγματοποίησε τώρα και την πρώτη δειγματοληψία. Οι επιστήμονες ελπίζουν ότι η μελέτη των νέων δειγμάτων θα δώσει ακόμη πιο σαφείς πληροφορίες για το γεωμορφολογικό παρελθόν του Κόκκινου Πλανήτη και για το ενδεχόμενο να είχε κάποτε φιλοξενήσει τη ζωή.

Τρύπα σε μαλακό έδαφος

This image taken by the Curiosity rover's Mast Camera shows the "Pahrump Hills" outcrop and surrounding terrain, as seen from a position about 70 feet (20 meters) northwest of the outcrop. Credit: NASA/JPL-Caltech/MSSS

Χρησιμοποιώντας τον ειδικό εξοπλισμό του ο ρομποτικός εξερευνητής άνοιξε μια τρύπα με διάμετρο 1,6 εκ. και βάθος 6,7 εκ. σε ένα σημείο το οποίο οι επιστήμονες έχουν ονομάσει «Λόφοι Πάραμπ» (Pahrump Hills). Το έδαφος στο σημείο αυτό, στο οποίο έχει προγραμματιστεί να γίνουν μια σειρά από αναλύσεις, είναι αμμώδες και πιο μαλακό από τα πετρώματα που έχει εξετάσει ως τώρα το ρομπότ – όπως φαίνεται στη φωτογραφία έχει επίσης διαφορετικό χρώμα. Οι αναλύσεις που θα γίνουν στο ειδικό εργαστήριο στο «στομάχι» του Curiosity θα δώσουν στους επιστήμονες μερικές πρώτες πληροφορίες σχετικά με τη σύσταση στη βάση του Σαρπ (το βουνό αποτελείται από διάφορα στρώματα πετρωμάτων) καθώς και μια ιδέα για το τι πρόκειται να συναντήσουν στην πορεία.

Curiosity has seen an extraordinary array of rocks on its travels.

Οι ερευνητές της αποστολής εκτιμούν ότι το έδαφος στους «Λόφους Πάραμπ» θα πρέπει να έχει υψηλή περιεκτικότητα σε πυρίτιο – χαρακτηριστικό το οποίο το Curiosity έχει ανιχνεύσει με φασματομετρικές αναλύσεις και σε άλλα πετρώματα που έχει συναντήσει κατά τις τελευταίες εβδομάδες της πορείας του. 

Αν οι εκτιμήσεις τους επιβεβαιωθούν η έντονη παρουσία του πυριτίου θα έρθει να στηρίξει και άλλες ενδείξεις που υποδηλώνουν ότι τα ιζηματογενή πετρώματα στην περιοχή σχηματίστηκαν παρουσία άφθονου νερού. Ήδη προηγούμενα ευρήματα του ρομποτικού εξερευνητή έχουν δείξει ότι στον κρατήρα Γκέιλ πριν από δισεκατομμύρια χρόνια υπήρχαν ποτάμια και μια λίμνη.

Το νερό που πίνουμε είναι αρχαιότερο από το ηλιακό μας σύστημα! Water on Earth is older than the sun, scientists say

Καλλιτεχνική απεικόνιση της ροής του νερού που υπάρχει στο ηλιακό μας σύστημα. Το νερό ξεκίνησε από το εσωτερικό ενός διαστρικού νέφους διασκορπίστηκε στο διαστρικό κενό και τελικά κατέληξε στο υπό εκκόλαψη ηλιακό μας σύστημα. An illustration of the history of origins of water in our solar system. A new study finds it started in the molecular cloud (prior to the Sun's formation), traveled through the stages of star formation, until it wound up in the solar system. Credit: Bill Saxton, NSF/AUI/NRAO

Ένα μεγάλο μέρος από το νερό που υπάρχει στη Γη και πέρα από αυτήν, είναι αρχαιότερο από τον Ήλιο, καθώς προϋπήρχε της δημιουργίας του ηλιακού μας συστήματος, σύμφωνα με μια νέα διεθνή επιστημονική μελέτη. Η έρευνα δείχνει ότι σχεδόν το μισό νερό που βρίσκεται στο ποτήρι μας, είναι πιο παλιό και από το άστρο μας. Η εκτίμηση αυτή ενισχύει την πιθανότητα να υπάρχει ζωή κάπου αλλού στον γαλαξία μας, καθώς φαίνεται πως το νερό είναι πιο διαδεδομένο στα πλανητικά συστήματα από ό,τι πιστευόταν ως τώρα.

Η ανάλυση

Using computer simulations, they were able to show that water in the oceans, meteorite samples and comets bore the chemical fingerprint of formation before the solar system took shape. Pictured is the Pacific Ocean.

Οι ερευνητές, με επικεφαλής τη Ισεντορ Κλιβς του Τμήματος Αστρονομίας του Πανεπιστημίου του Μίσιγκαν, συνέκριναν -με την βοήθεια υπολογιστικών μοντέλων που ανέπτυξαν- την αναλογία των ισοτόπων του υδρογόνου με το βαρύτερο ισότοπό του, το δευτέριο (που έχει ένα νετρόνιο παραπάνω), αναλύοντας δείγματα νερού από τον πλανήτη μας και μετεωρίτες.

Στο ηλιακό μας σύστημα νερό έχει βρεθεί στη Γη, τη Σελήνη, τον Άρη, μετεωρίτες, κομήτες και τους παγωμένους δορυφόρους των μεγάλων πλανητών. Το ερώτημα που εδώ και χρόνια απασχολεί τους επιστήμονες, είναι από πού προέρχεται όλο αυτό το νερό. Η νέα «ετυμηγορία» είναι ότι το 30% έως 50% από τα μόρια του νερού στη Γη και γενικότερα στο ηλιακό μας σύστημα -και σχεδόν όλο το παγωμένο νερό πάνω στους κομήτες- σχηματίστηκαν νωρίτερα από τη δημιουργία του ίδιου του Ήλιου πριν από περίπου 4,6 δισεκατομμύρια χρόνια, προερχόμενα από μικροσκοπικά σωματίδια πάγου που έπλεαν στον διαστρικό χώρο. Η νέα μελέτη δημοσιεύεται στην επιθεώρηση «Science».

Η ζωή

Όπως φαίνεται το νερό που πίνουμε προέρχεται από κοσμικές δομές που προϋπήρχαν του ηλιακού μας συστήματος. The water in your bottle might be older than the sun. Photo credit: University of Michigan

Η διαπίστωση των ερευνητών αποτελεί άλλη μια ένδειξη ότι συνθήκες ευνοϊκές για τη ζωή μπορεί να υπήρχαν ήδη -και να υπάρχουν ακόμη- κάπου «εκεί έξω», πιθανώς σε ορισμένους εξωπλανήτες, προτού αναπτυχθούν καν στον δικό μας πλανήτη.

Οι πιθανότερες περιοχές εκτός του ηλιακού μας συστήματος που θα μπορούσαν να έχουν σχηματιστεί αυτές οι μεγάλες ποσότητες νερού, είναι τα κρύα διαστρικά νέφη αερίων και σκόνης, που αποτέλεσαν την πρώτη ύλη και για το δικό μας ηλιακό σύστημα. Το νερό ή ο πάγος με διαστρική προέλευση έχει μεγάλη αναλογία δευτέριου προς υδρογόνο, επειδή σχηματίζεται σε χαμηλές θερμοκρασίες. Η διακριτή αυτή χημική «υπογραφή» αποκαλύπτει την εξωηλιακή προέλευση αυτών των μορίων.

Πηγή: University of Michigan.

Το αρχαίο θέατρο της Λάρισας υποδέχθηκε τραγωδία μετά από 2.500 χρόνια. The ancient theater of Larissa welcomed tragedy after 2500 years

Οι μνήμες ξυπνάνε στο Ά Αρχαίο Θέατρο Λάρισας, μετά από 2500 χρόνια και πάλι ο αρχαίος λόγος ακούγεται στη σκηνή του...

Ιστορική ημέρα ήταν το Σάββατο 20 Σεπτεμβρίου για τη Λάρισα, καθώς, μετά από 2.500 χρόνια παίχτηκε αρχαία τραγωδία στο αρχαίο θέατρο της πόλης.

The First Ancient Theatre of Larissa is a major open-air theatre and the biggest theater in Thessaly, with a seating capability of 10,000 persons. The theatre lies on the south slope of the hill called "Frourion" (Fortress) at Larissa. It was built at the end of the 3rd century BC and continued to be used in the Roman period. Parts of the stage and the cavea with the rows of marble seats have been uncovered. The excavation of the theatre started in 1910 and has been continued with intervals by the 15th Ephorate of Prehistoric and Classical Antiquities. In order for the excavations to proceed to the revealing of the monument, were required extensive appropriations of private plots and the demolition of the overlying contemporary buildings.

Ο λόγος του αρχαίου δράματος ακούστηκε για πρώτη φορά μετά από 2.500 χρόνια στο Αρχαίο Θέατρο Λάρισας με την ευκαιρία της Ζ΄ Γενικής Συνέλευσης της Κίνησης για τα Αρχαία Θέατρα «Διάζωμα» και τιμητικής εκδήλωσης για τον αρχαιολόγο κ. Αθανάσιο Τζιαφάλια.

Παρουσιάστηκαν χορικά από την «Ηλέκτρα» του Ευριπίδη, υπό τη φροντίδα του Κώστα Τσιάνου και σε συνεργασία με το Λύκειο Ελληνίδων της Λάρισας και τη χορωδία του Δημοτικού Ωδείου Λάρισας.

Το “Θεσσαλικό Θέατρο” ιδρύθηκε το 1975 από τους Λαρισαίους καλλιτέχνες Άννα Βαγενά, Κώστα Τσιάνο και Γιώργο Ζιάκα. Ήταν το πρώτο επαγγελματικό θέατρο στην Ελλάδα που έκανε έδρα του μια επαρχιακή πόλη και έκανε πράξη την ιδέα της πολιτιστικής αποκέντρωσης. Χωρίς κρατική επιχορήγηση, για οκτώ χρόνια περιόδευσε τον Θεσσαλικό κάμπο και στα πιο απομακρυσμένα ορεινά χωριά. Λειτουργεί στην τεχνόπολη του Μύλου Παπά. Διαθέτει δύο σκηνές για παραστάσεις και τα έργα του περιοδεύουν σε Ελλάδα και εξωτερικό.

Την εκδήλωση άνοιξε εκ μέρος του «Διαζώματος» ο Γιάννης Σάπκας και εν συνεχεία ο Κώστας Τσιάνος μίλησε για τις δυσκολίες του Θεσσαλικού, για την παράσταση και τα τρία χορικά από την «Ηλέκτρα» του Ευριπίδη, που πρωτοπαρουσίασε το 1988 το «Θεσσαλικό Θέατρο», εγκαινιάζοντας το Β΄ Αρχαίο Θέατρο της Λάρισας.

Η παράσταση ανέβηκε σε σκηνοθεσία Κώστα Τσιάνου, κοστούμια Γιώργου Ζιάκα και σε συνεργασία με το Λύκειο των Ελληνίδων της Λάρισας και τη Μικτή Χορωδία του Δημοτικού Ωδείου Λάρισας υπό τη διεύθυνση του Δημήτρη Καρβούνη.

Πόλος έλξης οι Ομπρέλες του Γ. Ζογγολόπουλου. Τhe Umbrellas of Giorgos Zongolopoulos

Ένα από τα πλέον φωτογραφημένα έργα τέχνης της Θεσσαλονίκης. Οι Ομπρέλες αρχικά είχαν τοποθετηθεί στην Biennale της Βενετίας το 1993 και στη συνέχεια στο Κτίριο Συμβουλίου Υπουργών της Ευρωπαϊκής Ένωσης στις Βρυξέλες. Το 1996 το γλυπτό μεταφέρθηκε στη Θεσσαλονίκη όταν η πόλη προετοιμαζόταν για τον ρόλο της πολιτιστικής πρωτεύουσας της Ευρώπης ( 1997 ). Ένα άλλο έργο με όμοιο τίτλο δωρίζεται, και στήνεται στον αύλιο χώρο, στο Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης. The first umbrellas were placed in the Venice Biennale in 1993 and then at the Council of Ministers of the European Union in Brussels. In 1996 the sculpture was moved to Thessaloniki when the city was preparing for the role of cultural capital of Europe (1997). Another project donated a similar title, and in the courtyard, the Museum of Contemporary Art.

«Εάν ζούσε ο Ζογγολόπουλος θα χαμογελούσε με τον δικό του, χαρακτηριστικό τρόπο. Τι καλύτερο να περίμενε πέρα από την τόσο μεγάλη αγάπη του κόσμου για τις Ομπρέλες; Ήθελε το έργο του να είναι μέσα στην καθημερινότητα των πολιτών…» Με αυτά τα λόγια, ο γενικός διευθυντής του Ιδρύματος «Γεώργιος Ζογγολόπουλος» Άγγελος Μωρέτης περιγράφει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ πώς θα ένιωθε ο περίφημος γλύπτης, για το γεγονός ότι το έργο που σμίλεψε με τόση τέχνη κι αγάπη έχει αναδειχθεί, τον τελευταίο καιρό, σε ένα από τα πλέον φωτογραφημένα της Θεσσαλονίκης.

Πράγματι, μετά την ανάπλαση της Νέας Παραλίας, οι «Ομπρέλες» του Γιώργου Ζογγολόπουλου κατάφεραν να διεισδύσουν δυναμικά στις καρδιές των κατοίκων και των επισκεπτών, που περιμένουν καρτερικά τη σειρά τους προκειμένου να φωτογραφηθούν στο σημείο και να «ανεβάσουν» τη φωτογραφία σε κάποιους από τους δημοφιλείς ιστότοπους κοινωνικής δικτύωσης.

Ο Γιώργος Ζογγολόπουλος μπροστά από τις Ομπρέλες Θεσσαλονίκης  1997 φωτό Ίδρυμα Γεωργίου Ζογγολόπουλου. Giorgos Zongolopoulos in front of the umbrellas in Thessaloniki 1997 photo Georgios Zongolopoulos Foundation. The sculpture 'Umbrellas' or 'Ομπρέλλες' (in Greek) can be found if you walk by the port in Thessaloniki on the way to Macedonia Palace Hotel. In the area 'Nea Paralia'. Created by G. Zogolopoulos, it is 13m high and was presented in 1993 for the 46th Biennale in Venice, to celebrate 100 years of Biennale. In 1997 it was placed in Thessaloniki while the town was Cultural Capital of Europe.

«Ξεπερνάει κάθε προσδοκία η αγάπη του κόσμου, μετά την τοποθέτηση στο νέο σημείο της παραλίας. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι το γλυπτό δίνει τη δυνατότητα να κινηθείς μέσα του, να περάσεις ανάμεσα και να το ακουμπήσεις. Δεν είναι ένας ανδριάντας ή ένα άγαλμα που σε κοιτάει αφ’ υψηλού. Ο Ζογγολόπουλος πάντα ήθελε τα έργα του να είναι ελεύθερα, να ζουν, να υπάρχουν στην καθημερινότητα των ανθρώπων», επισημαίνει ο κ. Μωρέτης.

Το γλυπτό τοποθετήθηκε στη Θεσσαλονίκη, στο ύψος του ξενοδοχείου «Μακεδονία Παλλάς» το 1997, χρονιά κατά την οποία η πόλη ήταν Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης, όμως εδώ και λίγους μήνες μεταφέρθηκε κοντά στο άγαλμα του Μεγάλου Αλεξάνδρου, σε απόσταση «αναπνοής» από τον Λευκό Πύργο.

'Umbrellas'of G. Zogolopoulos in Thessaloniki Greece.

Κατάφερε σ’ αυτή την τριάδα των μνημείων να κερδίσει τους δικούς του θαυμαστές και να γίνει σημείο συνάντησης όλες τις ώρες της ημέρας – είναι ο τόπος όπου ερωτευμένα ζευγαράκια, γονείς με τα παιδιά τους, ποδηλάτες, τουρίστες κάθονται στο ξύλινο δάπεδο, παίζουν με τα χαμηλά σιντριβάνια νερού και φωτογραφίζονται, κρατώντας μια από τις μεταλλικές ομπρέλες του γλυπτού.

A Woman Passes the 'Umbrellas'of Yorgos Zongolopoulos.

«Η ομπρέλα σαν αντικείμενο προστατευτικό είναι οικείο σε όλο τον κόσμο. Όλοι βρίσκουμε προστασία και θαλπωρή κάτω από τον ανάλαφρο θόλο της, καταιγίδες, άγριος ήλιος, τρυφερές συναντήσεις… Θα μπορούσαμε να τις θεωρήσουμε σαν αντικείμενο κοινό στη χρήση του και φανταστικό στην τέχνη», είχε δηλώσει ο ίδιος ο Ζογγολόπουλος.

Ακόμη και οι οδηγοί που κινούνται με τα αυτοκίνητα τους στην παραλιακή λεωφόρο της Θεσσαλονίκης συχνά χαμηλώνουν ταχύτητα για να θαυμάσουν το έργο. Για κάποιους φαντάζει σαν μια ιεροτελεστία – σταματούν ό,τι κι αν κάνουν, έστω και για λίγα δευτερόλεπτα, και αφήνουν το μάτι τους να «ταξιδέψει» στο σημείο εκείνο που οι «Ομπρέλες» ενώνονται αρμονικά με τη θάλασσα.

Φωτισμός του γλυπτού "Ομπρέλες" του Γ. Ζογγολόπουλου στη Νέα Παραλία Θεσσαλονίκης.

«Η επιλογή του νέου σημείου είναι ιδανική, καθώς το γλυπτό φαίνεται πλέον από παντού. Είναι δίπλα το στοιχείο του νερού, το οποίο ο Ζογγολόπουλος το έβαζε πάντα σε όσα έργα μπορούσε. Ήθελε να υπάρχει η αίσθηση της κίνησης και της αλλαγής. Οι Ομπρέλες μπορούν να αποτελέσουν ένα σύμβολο του μέλλοντος, ένα έμβλημα για την πόλη», καταλήγει ο κ. Μωρέτης.

Το γλυπτό εκπροσώπησε την Ελλάδα στην Μπιενάλε Βενετίας το 1995, όπου ήταν τοποθετημένο σε πλωτή εξέδρα. Το ίδιο έτος συμπληρώνονταν τα 100 χρόνια λειτουργίας του θεσμού και το γλυπτό έλαβε μεγάλη δημοσιότητα παγκοσμίως.

Η διαφοροποίηση με την πρώτη παρουσίαση στην Μπιενάλε ήταν ότι, λόγω του δυνατού αέρα που πνέει αρκετές φορές στην περιοχή της παραλίας, ο καλλιτέχνης πρόσθεσε ορισμένες μεταλλικές γραμμές, που μοιάζουν με βροχή, αλλά εξυπηρετούν και στη στήριξη του έργου.

Χαρακτηριστικό είναι πως εκδοτικός οίκος της Κίνας προχώρησε στην έκδοση βιβλίου τέχνης απ’ όλο τον κόσμο, συμπεριλαμβάνοντας νέες δημιουργίες. Η μόνη ελληνική συμμετοχή-αναφορά ήταν ο Ζογγολόπουλος, ο οποίος ήταν και ο μόνος καλλιτέχνης μεγάλος σε ηλικία, που δεν είναι πλέον εν ζωή.

Πορτρέτο του Ζογγολόπουλου από τον Κ. Ηλιάδη - 1923. Portrait of Giorgos Zongolopoulos by K.Eliades - 1923. Sculptor George Zongolopoulos was born in Athens in 1903 and studied at The Athens School of Fine Arts. During the period 1930-1938, having graduated from The Athens School of Fine Arts, he worked as an architect at the Ministry of Education. In 1938 he resigned from his position at the Ministry in order to devote himself entirely to sculpture. George Zongolopoulos will link closely sculpture to architecture to his artistic path. A scholarship from the French government made him continue his studies and work in Paris, while a scholarship from the Greek State Scholarship Foundation made him move to Italy for further studies and especially in bronze casting techniques. In the ’50s, influenced by several trips he made abroad and touched by the newest artistic trends of his time, was driven in abstraction. Restless soul and methodical spirit, always progressive in views and positions, he experimented with many techniques materials. Marble and bronze his very first media, stainless steel, Plexiglas, lenses, light, water are the materials through which he examines in his work the meaning of the space and vacuum and of motion and sound. The “Eternal Teenager”, as he was usually called, as an artist so far he examined and searched for the harmony and balance in his art. He represented Greece in the Venice Biennale for nine times, in the Cairo Biennale in 1947 and in the Biennale of Sao Paolo in 1957. He participated in all National Artistic Exhibitions – except during the 1967-1974 dictatorship- and took part in dozens of solo and group exhibitions in Greece and abroad. Awarded dozens of times with the first prize in competitions he participated in and was honored and many times as well. Particularly significant were the Awards for the Monument of Zalongo in 1954, for the remodeling of the oldest square in Athens Omonia in 1958, for the sculpture of the Thessaloniki International Fair in 1966. The hydrokinetic sculpture “Umbrellas” won the first prize throughout Europe and was installed in the Cour d’ Honneur of the European Union building in Brussels in 1995, a fact that was a great honor for the artist and for Greece as well. G. Zongolopoulos tireless creates up to the end of his long life with an unprecedented passion and fiery enthusiasm for art. His rich artistic activity covers eight decades and distinguishes the incessant mood renewal and development. In 2004 he established the GEORGE ZONGOLOPOULOS FOUNDATION where and he bequeaths all his work.

«Εδώ στη Θεσσαλονίκη είναι πολύ καλύτερα. Δεν ξέρω τι συμβαίνει. Φταίει ο μεγάλος ορίζοντας, οι προοπτικές, αυτό το αυστηρό πλακόστρωτο της παραλίας;» είχε αναρωτηθεί ο ίδιος ο καλλιτέχνης, μετά την τοποθέτηση του γλυπτού στην πόλη.

Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ

Ένας εξωπλανήτης με καθαρό ουρανό και νερό! Clear skies reveal water on distant Neptune-sized planet

Καλλιτεχνική απεικόνιση του εξωπλανήτη με τον καθαρό ουρανό και τους υδρατμούς. The planet HAT-P-11b, shown in an artist's illustration, is the first Neptune-size world outside our solar system where astronomers have detected water. ILLUSTRATION BY DAVID A. AGUILAR, HARVARD-SMITHSONIAN CENTER FOR ASTROPHYSICS

Η καθαρή από σύννεφα ατμόσφαιρα ενός εξωπλανήτη στο μέγεθος του Ποσειδώνα επέτρεψε στους αστρονόμους να εντοπίσουν ίχνη νερού, με τη μορφή υδρατμών. Είναι ο μικρότερος μέχρι σήμερα πλανήτης εκτός του ηλιακού μας συστήματος, στον οποίο αναλύεται η χημική σύνθεση της ατμόσφαιράς του και ανιχνεύεται νερό. Έως τώρα, μόνο γιγάντιοι εξωπλανήτες σαν τον Δία είχε καταστεί εφικτό να μελετηθούν με αυτό τον τρόπο και να βρεθούν υδρατμοί σε αυτούς, καθώς όλοι σχεδόν οι μικρότεροι κόσμοι που έχουν μέχρι σήμερα βρεθεί, καλύπτονται από πυκνά νέφη που εμποδίζουν τις παρατηρήσεις.

Η ανακάλυψη

Έχει μέγεθος παρόμοιο με του Ποσειδώνα αλλά δεν έχει νέφη και διαθέτει υδρατμούς. This artist’s illustration depicts the alien planet HAT-P-11b, which shows signs of water in its atmosphere, as the exoplanet crosses in front of its parent star. As starlight passes through the puffed-up atmosphere surrounding the planet, shown here in orange, scientists can detect its composition. Credit: NASA/JPL-Caltech

Ερευνητές του Πανεπιστημίου του Μέριλαντ χρησιμοποίησαν τρία διαστημικά τηλεσκόπια (Hubble, Spitzer, Kepler) για να αναλύσουν την ατμόσφαιρα του πλανήτη ΗΑΤ Ρ-11b, ο οποίος βρίσκεται σε τροχιά γύρω από ένα άστρο στον αστερισμό του Κύκνου, σε απόσταση περίπου 124 ετών φωτός από τη Γη. Η διάμετρός του είναι σχεδόν τετραπλάσια του δικού μας πλανήτη.

A plot of the transmission spectrum for exoplanet HAT-P-11b, with data from NASA's Kepler, Hubble and Spitzer observatories combined. The results show a robust detection of water absorption in the Hubble data. Transmission spectra of selected atmospheric models are plotted for comparison. Image Credit: NASA/ESA/STScI

Η ανίχνευση των υδρατμών έγινε με φασματοκοπική ανάλυση των χρωμάτων του φωτός, που ο εξωπλανήτης απορροφά, καθώς περνά μπροστά από το άστρο του. Όταν μια ατμόσφαιρα περιέχει μόρια νερού, τότε αυτά απορροφούν συγκεκριμένα μήκη κύματος του αστρικού φωτός και έτσι αφήνουν τη δική τους διακριτή χημική «υπογραφή» στο φως που ταξιδεύει και φθάνει μέχρι τους φασματογράφους των τηλεσκοπίων. Η ατμόσφαιρά του εξωπλανήτη, σύμφωνα με τους υπολογισμούς, περιέχει περίπου 90% υδρογόνο (είτε ως αέριο, είτε δεσμευμένο σε μόρια νερού), καθώς και σημαντικές ποσότητες υδρατμών. Η ανακάλυψη δημοσιεύεται στην επιθεώρηση «Nature».

To νερό

This artist's illustration shows what the skies may look like on different alien planets. On the left is a cloudy planet, while on the right is a planet with clear skies that may resemble the sky of exoplanet HAT-P-11b, a Neptune-size world thought to have water in its atmosphere. Credit: NASA

Στόχος των επιστημόνων είναι να κάνουν κάτι ανάλογο σε ολοένα μικρότερους βραχώδεις εξωπλανήτες, ώσπου για πρώτη φορά να καταφέρουν να ανιχνεύσουν νερό σε έναν πλανήτη σαν τη Γη. Το νερό, σύμφωνα με όσα ξέρουμε από την γήινη βιολογία τουλάχιστον, αποτελεί ζωτικό συστατικό για την ύπαρξη ζωής.

Πάντως ο ΗΑΤ Ρ-11b, που είναι κυρίως αέριος και μάλλον χωρίς βραχώδη επιφάνεια, αλλά μόνο με στερεό πυρήνα, περιφέρεται πολύ κοντά στο άστρο του, κάνοντας μια πλήρη περιστροφή σε μόνο πέντε γήινες ημέρες. Αναπτύσσει, έτσι, θερμοκρασίες άνω των 600 βαθμών Κελσίου, οπότε θεωρείται πολύ καυτός για να φιλοξενεί κάποια μορφή ζωής.

This image from the Hubble Space Telescope shows the star HAT-P-11 (center), which has a Neptune-size planet that is the smallest yet known to have water in its atmosphere. The planet, HAT-P-11b, is not visible in this image. The other bright object seen here is another star. Credit: NASA, ESA, J. Fraine

Το υπό κατασκευή διαστημικό τηλεσκόπιο «James Webb» της NASA, το οποίο αναμένεται να αντικαταστήσει το «Χαμπλ» το 2018, θα έχει αυξημένες δυνατότητες μελέτης της ατμόσφαιρας των εξωπλανητών και ανίχνευσης τυχόν «βιο-υπογραφών» σε αυτές, δηλαδή χημικών αερίων με πιθανή βιολογική προέλευση, όπως οξυγόνο (από φωτοσύνθεση), μεθάνιο (από μικροοργανισμούς) κ.α.

Το μόριο του νερού είναι κοινό στο σύμπαν, καθώς οπουδήποτε υπάρχει υδρογόνο και οξυγόνο, το νερό σχηματίζεται με φυσικό τρόπο. Ακόμη και μερικές ηλιακές κηλίδες, όταν είναι πιο ψυχρές, περιέχουν ίχνη υδρατμών.