Ένα ιωνικό κιονόκρανο από το Πρυτανείο της Αμβρακίας. An Ionic column capital from the Prytaneion of Ambracia

Το κιονόκρανο, η επιφάνεια του οποίου φέρει επένδυση μαρμαροκονιάματος, προέρχεται από το Πρυτανείο της Αμβρακίας (φωτ. Εφορεία Αρχαιοτήτων Άρτας). The capital, which is coated with a thin layer of stucco, comes from the Prytaneion of Ambracia. (Photo: Ephorate of Antiquities of Arta)

Ένα ιωνικό κιονόκρανο, που είναι κατασκευασμένο από πωρόλιθο και χρονολογείται στην Ύστερη Κλασική Περίοδο, επέλεξαν να παρουσιάσουν στο ευρύ κοινό η Εφορεία Αρχαιοτήτων Άρτας και το Αρχαιολογικό Μουσείο Άρτας ως «Έκθεμα του Μήνα» για τον Μάιο.

An Ionic column capital was chosen this time as “exhibit of the month” by the Ephorate of Antiquities of Arta and the Archaeological Museum of Arta. The capital is made of porous stone and as coated with a thin layer of stucco. It is dated in the Late Classical Period and comes from the Prytaneion of Ambracia. The artefact was found during excavation works. (Photo: Ephorate of Antiquities of Arta)

Το κιονόκρανο, η επιφάνεια του οποίου φέρει επένδυση μαρμαροκονιάματος, προέρχεται από το Πρυτανείο της Αμβρακίας και βρέθηκε κατά τη διάρκεια ανασκαφών. Το Πρυτανείο ήταν το σημαντικότερο δημόσιο κτίριο της Αμβρακίας. Το κτίριο λειτουργούσε ως χώρος συνεδριάσεων, διαμονής και σίτισης των Πρυτάνεων, καθώς και απεσταλμένων άλλων πόλεων.

Μαρμάρινο αγαλμάτιο Αφροδίτης από το Πρυτανείο της Αμβρακίας (φωτ. Εφορεία Αρχαιοτήτων Άρτας). Marble figurine of Aphrodite from the Prytaneion of Ambracia. (Photo: Ephorate of Antiquities of Arta).

Μέσα στο κτίριο, κατά τη διάρκεια της ανασκαφής, αποκαλύφθηκαν χώροι συμποσίων (ανδρώνες), λίθινα ενεπίγραφα βάθρα αφιερωμένα σε θεούς της πόλης και ένα μαρμάρινο αγαλμάτιο Αφροδίτης. Επίσης βρέθηκαν αρκετά αρχιτεκτονικά μέλη του κτιρίου, όπως παραστάδες και σπόνδυλοι κιόνων αλλά και το συγκεκριμένο κιονόκρανο.

Ο βυζαντινός ναός της αγίας Θεοδώρας, στην Άρτα (φωτ. Εφορεία Αρχαιοτήτων Άρτας). The church of St. Theodora. (Photo: Ephorate of Antiquities of Arta).

Στο σημείο όπου βρισκόταν το Πρυτανείο κατά την αρχαιότητα, σήμερα υπάρχει ο βυζαντινός ναός της αγίας Θεοδώρας.

Το κιονόκρανο, που εκτίθεται στην Αίθουσα Α του Αρχαιολογικού Μουσείου Άρτας, μπορείτε να δείτε σε βίντεο που φιλοξενείται στο YouTube.

Χανς Μπέλμερ, Τα παιχνίδια της κούκλας. Hans Bellmer, Les jeux de la poupée

Hans Bellmer, Nora Mitrani & la poupée. Στις αρχές της δεκαετίας του 1930, ο Μπέλμερ δημιούργησε μία φιγούρα μίας νεαρής κοπέλας με σχεδόν κανονικές αναλογίες, την οποία ο πατέρας του κινήματος του Σουρεαλισμού Αντρέ Μπρετόν, χαρακτήρισε ως "το πρώτο και μοναδικό σουρεαλιστικό αντικείμενο με τέτοια καθολική και προκλητική δύναμη". Ο καλλιτέχνης επαναδημιούργησε την κούκλα σε διάφορες φόρμες. In the early 1930s, Bellmer created an almost life-sized figure of a young girl, which André Breton and Paul Eluard described as ‘the first and only Surrealist object with a universal, provocative power’. He recreated the doll in a variety of forms. This version makes the element of sexual fantasy explicit by reducing her to two sets of hips. It also derives from Bellmer’s desire to maximise the articulation of this substitute body/object through the use of ball joints. Indeed, this work was originally known as Ball Joint, and was exhibited in the 1936 Surrealist exhibition of objects held in Paris.

Είναι για τον Hans Bellmer μια κίνηση «προσωπικής απελευθέρωσης» που θα απασχολήσει τον σουρεαλιστή καλλιτέχνη ως το τέλος της ζωής του. Ένα μέρος της δουλειάς του Hans Bellmer παρουσιάστηκε ξανά στο Δυτικό Βερολίνο, οχτώ χρόνια μετά το θάνατο του γνωστού-άγνωστου αυτού σουρεαλιστή.

Plate from La Poupée, 1936. Bellmer constructed his first doll—"an artificial girl with multiple anatomical possibilities," he said—in 1933 in Berlin. He conceived it under the erotic spell of his young cousin Ursula, but he was also inspired by Jacques Offenbach's fantasy opera Les Contes d'Hoffmann (The Tales of Hoffmann, 1880), in which the hero, maddened by love for an uncannily lifelike automaton, ends up committing suicide.

Είναι ερωτικές φωτογραφίες, ζωγραφισμένες με το χέρι, φωτογραφίες της κούκλας του, οι περισσότερες από ιδιωτικές συλλογές του Paul Reissert, του αδελφού του Friedrich Bellmer, που είχε ασχοληθεί και προσωπικά με το «μηχανισμό» της κούκλας, της οποίας το κυριότερο χαρακτηριστικό ήταν ότι μπορούσε να διαλυθεί και να ξανασυνδεθεί στους πιο απίθανους συνδυασμούς και ακόμα από τη συλλογή του Frans Hermesmeyer. Οι κούκλες ήταν κατασκευασμένες από μέταλλο, από ξύλο, από πεπιεσμένο χαρτόνι, από γύψο και πορσελάνη.

Hans Bellmer & la poupée. A year later, at his own expense, Bellmer published Die Puppe (The Doll) (reprinted in French, as La Poupée, in 1936), a book of ten photographs documenting the stages of the doll's construction. The pictures created a stir among the Surrealists, who recognized its subversive nature, and French poet Paul Éluard decided to publish eighteen photographs of the doll in the December 1934 issue of the Surrealist journal Minotaure. In 1935 Bellmer constructed a second, more flexible doll, which he photographed in various provocative scenarios involving acts of dismemberment. These transformations of the doll's body offered an alternative to the image of the ideal body and psyche popularized in German fascist propaganda of the 1930s.

Ο Hans Bellmer γεννημένος το 1902, στις αρχές του αιώνα μας, δέχεται όλες τις επιδράσεις των ιστορικοπολιτικών μεταβολών. Παιδί ζει τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, στα χρόνια της μεγάλης ανεργίας (1920-23) εργάζεται σ’ ένα μεταλλουργείο και αργότερα σαν ανθρακωρύχος.

Hans Bellmer Autoportrait.

Παράλληλα, το 1923 παρουσιάζει την πρώτη του έκθεση από gouachen, στην Πολωνία, με περιεχόμενο πολιτικό και τίτλο: «Η Κοινωνική Αθλιότητα» που έχει ως αποτέλεσμα να διωχθεί από την Αστυνομία και αργότερα να καταφύγει στο Βερολίνο όπου αρχίζει τις σπουδές του στην εκεί Σχολή Καλών Τεχνών. Στενή γνωριμία με Georg Grosz και John Heartfield που σατιρίζουν με το έργο τους δηκτικότατα, την τότε πολιτική κατάσταση στη Γερμανία και αργότερα χρησιμοποιούν την τέχνη τους σαν όπλο ενάντια στον φασισμό.

Hans Bellmer, La Poupée, 1935-37. Gelatin silver print. 24.1 x 23.7 cm.

Ο Bellmer καταφεύγει το 1933 στο Παρίσι, όπου σαν αντίδραση για το φασιστικό καθεστώς πετάει το διαβατήριό του σ’ ένα υπόνομο και αρνείται με αυτή τη χειρονομία τη γερμανική του υπηκοότητα, γίνεται μέλος του σουρεαλιστικού κινήματος και αρχίζει την «κατασκευή» της κούκλας του. Είναι μια κίνηση «προσωπικής απελευθέρωσης» που θα τον απασχολήσει ως το τέλος της ζωής του.

Ο σουρεαλισμός δεν υπήρξε τόσο ένα ακόμα ρεύμα στην Τέχνη, όσο περισσότερο μια πολιτική κίνηση, μια κοσμοθεωρία που γύρευε να συνδυάσει τον Μαρξισμό με τη Φροϋδική ψυχανάλυση, να γκρεμίσει τη διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στο συνειδητό και στο υποσυνείδητο, στην πραγματικότητα και στο όνειρο.

Hans Bellmer, Les jeux de la poupée (The Games of the Doll). Paris: Les Éditions Premières, 1949. 15 hand-colored gelatin silver prints plus 2 trimmed, hand-colored gelatin silver prints, all mounted within the artist’s book. 10 x 7 3/4 x 1/2 in. (25.4 x 19.7 x 1.3 cm). Signed in pencil and stamped number '104' on the last page of book. Number 104 from an edition of 136. Text by Paul Éluard.

Τα παιχνίδια της κούκλας ανήκουν στο είδος της «πειραματικής ποίησης». Το πιο ενδιαφέρον παιχνίδι είναι αυτό που ο σκοπός του δεν προσδιορίζεται από πριν, αυτό που η εξέλιξή του μένει ανοιχτή, που αφήνει τόσες δυνατότητες, τόσα περιθώρια στη φαντασία, ώστε εδώ και εκεί να δίνει μόνο του ξαφνικές απαντήσεις σ’ εσωτερικά ερωτήματα. Τα ερωτήματα που θέτει ο Bellmer αφορούν το αιώνιο παιχνίδι του έρωτα, φυσικά απ’ τη σκοπιά του αρσενικού.

Hans Bellmer, Les jeux de la poupée, 1938-1949. Maquette.

Τα μικρά κορίτσια με τα πελώρια μάτια δεν τον ηρεμούν, αντίθετα εξάπτουν τη φαντασία του με ερωτήματα όπως «τι» κρύβουν πίσω από τη γοητεία τους, «τί» κρύβουν κάτω από τις φούστες τους, Τα βλέπει τρυφερά ευάλωτα, εύθραυστα σαν πορσελάνινα αυγά στολισμένα με περιστέρια και ζαχαρωτές γιρλάντες, στο βάθος όμως θέλει να αποδείξει μ’ ένα ξαφνικό και άκρατο μισογυνισμό, πόσο κούφια και άδεια είναι, πόσο ανόητος ο μικρός μηχανισμός τους. Από τη στιγμή που θέλγουν προετοιμάζουν κιόλας για εκείνον την απογοήτευση.

Hans Bellmer, Untitled, 1961 (from the series à Sade).

Αμύνεται ψάχνοντας, διαλύοντάς τες για να τις ξανασυνδέσει, χωρίς να πάψει να είναι δέσμιος της γοητείας τους, χωρίς να πάψει ποτέ να ψάχνει. Τούτα τ’ αποκομμένα μέλη, με κάποια άκρη δαντελωτού μισοφοριού, ένα γυάλινο μάτι, μια περούκα, έχουν πάνω τους κάτι το «άπιαστο», είναι ένα παράξενο φετιχιστικό παιχνίδι — για να μεταχειριστώ την ορολογία του Freud — που βρίσκει το κίνητρο και τα ερωτήματα στα βάθη του υποσυνείδητου ανάμεσα σε γιομάτα παλιά μπαούλα, μυτερά παπούτσια και φόβο. Πάνω στη δουλειά του Βellmer αναγνωρίζουμε την επίδραση του Baudelaire και του Sade που με τη μελέτη των έργων τους ασχολήθηκε ιδιαίτερα.

Hans Bellmer, Les jeux de la poupée, 1938-1949.

Η Xaviere Gauthier στο βιβλίο της «Σουρεαλισμός και Σεξουαλικότητα», καταφέρεται ενάντια στην ιδεολογία του σουρεαλισμού και ειδικότερα στο κεφάλαιο για τον Hans Bellmer και γράφει: «Αν ο σουρεαλισμός προσέφερε κάτι, τότε είναι στο επίπεδο ότι τόσο οι ζωγράφοι που τον αντιπροσώπευαν, όσο και ορισμένοι συγγραφείς μίλησαν ανοιχτά για τις διαστροφές τους» (“Surrealismus und Sexualität”, Xaviers Gauthier, μετάφραση στα γερμανικά Heiner-Noger, σελ. 264). Θα διαφωνήσω — Ακόμα και αν τούτο ήταν το μόνο επίτευγμα του σουρεαλισμού, το να εκφράσει, να ρίξει φως μέσα απ’ το γραπτό λόγο και το πινέλο στ’ άδυτα του υποσυνείδητου, να δείξει τις επιθυμίες, τους «Δράκους της σεξουαλικής Ζωής» (Masson), απλά σαν ένα μέρος της πραγματικότητας όχι μιας «κολοβωμένης», «ευνουχισμένης», αλλά μιας ολοκληρωμένης πραγματικότητας, θα ήταν — είναι — ήδη μια σημαντική συμβολή στην πολιτιστική εξέλιξη μια και η σεξουαλική επανάσταση είναι αναπόσπαστο μέρος μιας πολιτιστικής επανάστασης.

Karin Székessy, Hans Bellmer dans son Atelier.

Στην έκθεση παρουσιάστηκαν ακόμα φωτογραφίες της γνωστής Γερμανίδας Karin Székessy, ερωτικές φωτογραφίες εμπνευσμένες από τη βαθιά μελέτη του έργου του Bellmer, καθώς και του συντρόφου της, ζωγράφου της fantastische malerei — φανταστικής ζωγραφικής — Paul Wunderlich.

Hans Bellmer, Les jeux de la poupée, 1938-1949.

Για να παρουσιάσει την «κατασκευασμένη του κούκλα» ο Bellmer σαν κάτι το «υπαρκτό» δείχνει στις φωτογραφίες του τον περίγυρό της, ένα δέντρο, μια σκάλα, μια καρέκλα. Με λίγα λόγια κατασκευάζει ένα αμάλγαμα από μια «αντικειμενική πραγματικότητα», την καρέκλα, τη σκάλα, το δέντρο και από μία «υποκειμενική πραγματικότητα», την κούκλα, ένα αμάλγαμα μιας ανώτερης, μιας ολοκληρωμένης πραγματικότητας, μια και είναι «υποκειμενική» και συνάμα «αντικειμενική» μαζί. Τοποθετώντας την κούκλα του, ανάμεσα στον «υπαρκτό» και «μη υπαρκτό» κόσμο, την προσδιορίζει σαν ένα παθητικό μα συνάμα κινητό και κινούμενο «αντικείμενο». Κατ’ αυτό τον τρόπο αφήνεται καθαρότερα να εννοηθεί ο ρόλος της κούκλας σαν κίνητρο της πειραματικής ποίησης.

Hans Bellmer, Les jeux de la poupée, 1938-1949.

Η αρχή της κινητικότητας ανάμεσα στο «υπαρκτό» και «μη υπαρκτό» βασίζεται συμβολικά σ’ ένα σύστημα περιστρεφόμενων δακτυλίων στο κέντρο των οποίων κρεμιέται ένα σώμα κατά τέτοιο τρόπο ώστε καμία μεταβολή, καμία αναστάτωση στο περιβάλλον να μη μπορεί να ανατρέψει την ισορροπία του. Το γεγονός ότι πάνω σ’ ένα σώμα καμία δύναμη του περιβάλλοντος δεν επιδρά πέρα από τη δύναμη της βαρύτητας, φέρεται σαν σύμβολο της εγω-κεντρικότητας. Το σύστημα των περιστρεφόμενων δακτυλίων συνδέεται στην περιφέρειά του, όμως με τον περίγυρο, με το περιβάλλον έτσι που η ισορροπία του βασίζεται σε δυο αντιφατικές κινητήριες δυνάμεις την εγωκεντρική και την εξωκεντρική.

Ας δούμε αυτή την αντίθεση σαν κίνηση ανάμεσα στην υποκειμενική και στην αντικειμενική πραγματικότητα και ας προσπαθήσουμε έτσι διαλεκτικά να πιάσουμε το νόημα της δουλειάς του Bellmer.

Οι κούκλες του Bellmer, κατασκευασμένες επί τούτου δύσμορφες, ακρωτηριασμένες, διαμελισμένες, λειτουργούν ως υποκατάστατο της γυναίκας. Τις εμπνεύστηκε παρακολουθώντας μια παράσταση της όπερας του Jacques Offenbach «Τα Παραμύθια του Χόφμαν» και διαβάζοντας τις δημοσιευμένες επιστολές του αυστριακού καλλιτέχνη Oskar Kokoschka. «Το σώμα μοιάζει με μια πρόταση, η οποία φαίνεται να μας προσκαλεί να τη διασπάσουμε στα γράμματα που την αποτελούν, προκειμένου να αποκαλυφθούν εκ νέου τα αληθινά μηνύματά της μέσα από μια ατελείωτη σειρά αναγραμματισμών», γράφει σ' ένα σχόλιό του που συνοδεύει τα έργα της μούσας του Unica Zurn. Η επιλογή της κούκλας, που μοιάζει περισσότερο με θύμα σεξουαλικού εγκλήματος παρά με παραδοσιακό παιχνίδι, καταδίκασε τον δημιουργό της σε διαρκή απολογία για τη θεματολογία του, ενώ τα έργα του συγκαταλέγονταν ανάμεσα σ' εκείνα που το ναζιστικό καθεστώς χαρακτήρισε «εκφυλισμένα», αφού έρχονταν σε έντονη αντίθεση με την ιδεολογία της τελειότητας του σώματος της άριας φυλής. 

Hans Bellmer, La demie poupée, 1971. While in his drawings Bellmer was free to imagine all manner of contortions, his photographs depended on the poses he could contrive with his sculpted dolls, or poupées. These he constructed to allow a multitude of variations. His first version was more rigid; his second had a fully articulated body and included a spherical belly around which he could arrange up to four legs, four bulbous breasts, an upper torso, three pelvises, a pair of arms and the recycled head and hands of his first doll. It is this second version that most often features in his photography. By dressing the dolls in girls’ dresses with large ribbons in their hair and schoolgirls’ shoes, he added further variation. The figures could then be posed in bizarre situations on stairways and beds, or against trees, often as if in bondage. ‘La demie poupée’ is simpler in that it has only one leg, one arm and one breast. Like his earlier dolls, it wears an enormous bow at the back of its bald head, a white sock and ‘Mary-Jane’ shoe. Possibly, its most bizarre feature is its head, which is configured more like the head of a penis or the cleft of a buttock – only the small puckered mouth confirms that it is at least part human. These gender mutations are typical of Bellmer’s work but they also find contemporary resonance with the abject objects and images created by artists such as the Chapman brothers and Cindy Sherman, and aspects of works by Francesco Clemente and Dennis Del Favero.

Η «Demi- poupée» (1971), με το ένα πόδι, το ένα στήθος και με μία σχισμή αιδοίου στο κεφάλι που παραπέμπει σε κουμπαρά, ήταν ένα από τα πρωτοποριακά έργα που σίγουρα λειτούργησε ως πρότυπο στο «Bunny» της Sarah Lucas.

Το ύφος του Bellmer κυριαρχεί και στην περιβόητη φωτογραφία του Robert Whitaker που χρησιμοποιήθηκε ως εξώφυλλο στη συλλογή των Beatles «Yesterday and Today» (1966), πριν αποσυρθεί εξαιτίας διαμαρτυριών από μερίδα ενοχλημένων πολιτών. Ακόμη και σήμερα οι επισκέπτες της έκθεσης προειδοποιούνται πως κάποια από τα μοτίβα ενδέχεται να τους σοκάρουν.

Πηγή: Περιοδικό ΕΙΚΑΣΤΙΚΑ, 1983.

Μελισσάνθη, Περσεφόνη

Φρέντερικ Λέιτον, Η επιστροφή της Περσεφόνης, 1891.

Απ’ το βασίλειο του Πλούτωνα επιστρέφω

του σκοτεινού μου συζύγου

κρατώντας ένα βλασταράκι για πυρσό

την πυρκαγιά της άνοιξης μ’ αυτό ν’ ανάψω

Στον Άδη ψύχος και φωτιά, κύκλος αδιάσπαστης σιωπής

πέρα από κάθε ελπίδα με κρατά δεμένη ζωντανή νεκρή

Στους πεθαμένους πλάι αγρύπνησα

είδα μες στ’ ανοιχτά τους μάτια τον ουρανό απολιθωμένο

κάθε λαμπρότητα του κόσμου να γυρνά σε τέφρα

Κανείς δεν γίνεται με το θνητό του σώμα

ν’ αντισταθεί σε τόσο ψύχος και φωτιά

Πέφτουν τα δάχτυλα νεκρώνονται

τα μάτια καίγονται στεγνώνουν

—μ’ από ’να δάκρυ του χιονιού κάτω απ’ τα βλέφαρα

μπορεί να μείνουν χρόνους φυλαγμένα—

Λόγια δεν έχει ο Άδης να σου μάθει

μόνο αν μπορέσει μια κραυγή να σου αποσπάσει

την ώρα που η φωνή σου σφίγγεται σε σιδερένια μέγγενη

Ακίνδυνα κανείς ποτέ δεν έμαθε τα μυστικά της κόλασης

Κοιτάχτε αυτό το βλασταράκι το πυρό που φέρνω

κι αν γίνεται, μαντέψετε ποιό είναι του Άδη το χρώμα.

Pinax of Persephone and Hades from Locri. Reggio Calabria, National Museum of Magna Graecia.

Από το βιβλίο: Μελισσάνθη, «Οδοιπορικό, Ποιήματα 1930-1984», Εκδόσεις Καστανιώτη, Αθήνα 2000, σελ. 258.

Στα ίχνη των Νεάντερταλ της Νάξου. Neanderthals on Naxos? New work at the early prehistoric chert source of Stélida

Ο ναός του Απόλλωνα (Πορτάρα) στη Νάξο (φωτ. K. Βακουφτσής). The temple of Apollo (Portara) in Naxos (Photograph: K. Vakouftsis).

Υπήρχαν Νεάντερταλ στη Νάξο; Πολύ πιθανόν, όπως προκύπτει από τις νέες έρευνες στη Στελίδα της Νάξου. Οι έρευνες, που ξεκίνησαν το 2013 από το Καναδικό Ινστιτούτο, σε συνεργασία με την Εφορεία Αρχαιοτήτων Κυκλάδων, έφεραν στο φως πλήθος αντικειμένων τα οποία πιστοποιούν την εμφάνιση πρώιμων ανθρώπων στην περιοχή ως και πριν από 260.000 χρόνια.

Location of Stélida on Naxos, transects and grids surveyed in 2013, and the distribution of diagnostic earlier prehistoric artefacts.

Η συντριπτική πλειοψηφία των ευρημάτων που εντοπίστηκαν στην επιφανειακή αρχαιολογική έρευνα του 2013 είχαν τη μορφή πελεκημένης πέτρας (πυριτόλιθος), ενώ βρέθηκε και μικρή ποσότητα σμύριδας (υλικό που αφθονεί στο νησί, αν και όχι στη Στελίδα) και ακόμα μικρότερες ποσότητες μαρμάρου, που επίσης υπάρχει στη Νάξο. Η κεραμική που συλλέχθηκε ήταν πολύ σπάνια και η πλειοψηφία της είναι πολύ μεταγενέστερη. Το ενδιαφέρον στην έρευνα, που θα συνεχιστεί καθώς το νέο πενταετές πρόγραμμα πήρε το «πράσινο φως» από το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο, είναι η χρονολόγηση των ευρημάτων, που αλλάζει τα προϊστορικά δεδομένα στις Κυκλάδες.

A two-year geo-archaeological survey of the Stélida chert source on Naxos (Cycladic islands) has documented Middle Palaeolithic activity across the site, both near the best quality chert outcrops and in front of two small rockshelters. The material is dominated by products from a discoidal core technology, followed by Levallois flake and blade industries. The assemblage part-relates to the Denticulate Mousterian, which in Greece – along with Levallois technologies – are exclusively related with Neanderthal populations; Stélida arguably provides the first evidence for Neanderthals in the Cyclades. View of Stélida from the west, and raw materials.

Μέχρι πρόσφατα οι ειδικοί θεωρούσαν ότι η ανθρώπινη δραστηριότητα στα νησιά ξεκινούσε πολύ αργότερα, γύρω στην 5η χιλιετία π.Χ., ενώ μόλις το 1981, με την ανακάλυψη της θέσης στη Στελίδα, εμφανίστηκε δειλά η πιθανότητα μιας πρωιμότερης χρονολόγησης.

Mesolithic implements and Middle Palaeolithic implements from Stélida: 1–2) flake cores; 3 & 16) denticulates; 4) denticulated end-scraper; 5–6) end-scrapers; 7–8, 15 & 17–18) piercers/borers; 9–10) retouched flakes; 11) circular scraper; 12 & 14) notched bladelets; 13) truncated bladelet; 19) Levallois blade core; 20) Levallois flake core.

Το νέο ερευνητικό πρόγραμμα, τη διεύθυνση του οποίου θα έχει ο δρ Δημήτρης Αθανασούλης, προϊστάμενος της Εφορείας Αρχαιοτήτων Κυκλάδων, ενώ επικεφαλής από πλευράς Καναδικού Ινστιτούτου στην Ελλάδα θα είναι ο καθηγητής Τριστάν Κάρτερ, έχει πολλαπλούς στόχους. Ένας από αυτούς είναι η χρονολόγηση της θέσης με τη χρήση επιστημονικών τεχνικών ώστε να διευκρινιστεί πότε οι πρώιμοι άνθρωποι μετανάστευσαν στην Ευρώπη μέσω της λεκάνης του Αιγαίου και αν η μετανάστευση αυτή έγινε με ναυσιπλοΐα.

Middle Palaeolithic implements from Stélida: 1) Levallois point; 2–4) Levallois flakes; 5–7) Levallois blades; 8–10) backed flakes; 11 & 13) déjeté flake scrapers; 12) déjeté flake; 14) pointed tool; 15) inverse scraper; 16) pseudo-Levallois point.

Επίσης, θα γίνει λεπτομερής τυπολογική ανάλυση των τεχνέργων και θα διερευνηθούν οι σχέσεις συμπεριφοράς (λατόμευση και κατασκευή εργαλείων) των πρώιμων ανθρώπων στην περιοχή, δηλαδή των Νεάντερνταλ και των Homo sapiens.

Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ (Ελ. Μάρκου).

Google: Μηχανές με κοινή λογική θα «κωδικοποιούν τις σκέψεις». Google a step closer to developing machines with human-like intelligence

Αναπτύσσεται μια νέα γενιά αλγορίθμων που κωδικοποιούν τις σκέψεις σε αλληλουχίες αριθμών. Algorithms developed by Google designed to encode thoughts, could lead to computers with ‘common sense’ within a decade, says leading AI scientist. Joaquin Phoenix and his virtual girlfriend in the film Her. Professor Hinton think that there’s no reason why computers couldn’t become our friends, or even flirt with us. Photograph: Allstar/Warner Bros/Sportsphoto Ltd.

Ο γκουρού της τεχνητής νοημοσύνης που προσέλαβε η Google πριν από δύο χρόνια αναπτύσσει τώρα αλγορίθμους που κωδικοποιούν τα νοήματα της γλώσσας σε «διανύσματα σκέψης». Εντός μιας δεκαετίας, λέει, οι μηχανές θα έχουν αναπτύξει «κοινή λογική».

Λύση δύο κεντρικών προβλημάτων της τεχνητής νοημοσύνης

Geoffrey Hinton, a pioneer in the field of artificial intelligence, thinks the best approach to understanding how brains learn is to try to build computers that learn in the same way. Photograph: Keith Penner

Η νέα προσέγγιση, λέει ο καθηγητής Τζεφ Χίντον, θα λύσει δύο κεντρικά προβλήματα στον χώρο της τεχνητής νοημοσύνης: την κατανόηση και χρήση της φυσικής, καθημερινής ομιλίας, και την ικανότητα για λογική σκέψη.

Ο βρετανός Χίντον, ο οποίος προγραμματιζόταν να δώσει ομιλία την Παρασκευή στη Βασιλική Εταιρεία του Λονδίνου, παρουσίασε το όραμά του στην εφημερίδα The Guardian.

Ανέφερε ότι η Google βρίσκεται στα πρώτα στάδια της ανάπτυξης μιας νέας γενιάς αλγορίθμων που κωδικοποιούν τις «σκέψεις» σε αλληλουχίες αριθμών που ονομάζονται «διανυσματικές σκέψεις».

Στα μαθηματικά, τα διανύσματα είναι χονδρικά αναπαραστάσεις φυσικών μεγεθών που μπορούν να αναλυθούν σε συνιστώσες. Για παράδειγμα, η ταχύτητα ενός αντικειμένου που κινείται διαγώνια μπορεί να θεωρηθεί η συνιστώσα δύο επιμέρους ταχυτήτων με κατεύθυνση προς τα εμπρός και προς τα πλάγια.

Αφορμή για την ερευνητική προσπάθεια ήταν τα προβλήματα στην υπηρεσία μετάφρασης Google Translate, η οποία βασίζεται σήμερα σε λεξικά και μεταφρασμένα κείμενα αναφοράς. Δεδομένου ότι οι αλγόριθμοι αυτοί δεν κατανοούν το νόημα του κειμένου, είναι επιρρεπείς σε χοντροκομμένα λάθη.

Τα διανύσματα σκέψης

Τα διανύσματα σκέψης, λέει ο Χίντον, θα φέρουν τις μηχανές πιο κοντά στο πραγματικό νόημα. Κάθε λέξη σε μια πρόταση θα αντιστοιχίζεται σε ένα διάνυσμα που ορίζει τη θέση της σε έναν διανυσματικό χώρο νοήματος. Με άλλα λόγια, το νόημα ή σκέψη είναι η διανυσματική συνισταμένη των λέξεων.

Στην περίπτωση της αυτόματης μετάφρασης, οι διανυσματικές σκέψεις γεφυρώνουν τις δύο γλώσσες. Όπως λέει ο Χίντον, «αν πάρεις το διάνυσμα του Παρισιού,  αφαιρέσεις το διάνυσμα της Γαλλίας και προσθέσεις το διάνυσμα της Ιταλίας, αυτό που παίρνεις είναι η Ρώμη. Είναι εντυπωσιακό».

Το δύσκολο βέβαια είναι να αποδώσει κανείς διανύσματα σε κάθε λέξη. Στην αρχή αυτό γίνεται στην τύχη, ωστόσο ο αλγόριθμος θα εκπαιδεύεται σταδιακά μέσω έτοιμων μεταφράσεων και θα ενημερώνεται για τα λάθη του σε κείμενα που συναντά για πρώτη φορά.

Η εκπαίδευση των αλγορίθμων με μεγάλα σύνολα δεδομένα είναι εξάλλου η βασική έννοια της λεγόμενης «Βαθιάς Μάθησης» (Deep Learning), της οποίας ήταν πρωτεργάτης ο Χίντον τη δεκαετία του 1980.

Εμπορικές εφαρμογές της «Βαθιάς Μάθησης»

Watson, powered by IBM POWER7 (Image: IBM).

Η Βαθιά Μάθηση έχει ήδη αρχίσει να βρίσκει εμπορικές εφαρμογές. Ένα από τα εντυπωσιακότερα παραδείγματα είναι ο Watson, το σύστημα τεχνητής νοημοσύνης της IBM που ανακηρύχθηκε πρωταθλητής στο τηλεπαιχνίδι Jeopardy! και εκπαιδεύεται τώρα σε νέες ειδικότητες όπως η Ιατρική.

Ο καθηγητής παραδέχεται πως η ιδέα της ψηφιοποίησης των σκέψεων δεν θα βρει σύμφωνους τους πάντες. Όμως το όραμά του δεν φαίνεται υπεραισιόδοξο στον δρα Χέρμαν Χάουζερ, επιχειρηματία και επιστήμονα υπολογιστών στο Πανεπιστήμιο του Κέιμπριτζ: «Ο Χίντον είναι ο νούμερο 1 γκουρού παγκοσμίως σε αυτόν τον τομέα» είπε στην εφημερίδα.

Βρέθηκε το Γέλοουστοουν του Άρη. Family of Yellowstones: Ancient remains of Martian supervolcanoes discovered by ESA

Ένας γιγάντιος κρατήρας είναι πιθανώς προϊόν της δράσης ενός υπόγειου υπερηφαιστείου. The colour-coded topographic view shows relative heights and depths of terrain in the Arabia Terra region on Mars, focusing on the Siloe Patera feature close to the centre of the image. The digital terrain model is based on the data acquired by the High Resolution Stereo Camera on ESA’s Mars Express 26 November 2014 during Mars Express Orbit 13837. The image is centred on 36ºN / 6ºE. The ground resolution is about 24 m per pixel. Credit: ESA/DLR/FU Berlin, CC BY-SA 3.0 IGO

Το Γέλοουστοουν στις ΗΠΑ είναι ένα από τα μεγαλύτερα και σίγουρα το πιο γνωστό υπόγειο υπερηφαίστειο της Γης. Ο κρατήρας του Γέλοουστοουν έχει διάμετρο 55x72 χλμ. Ερευνητές του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Διαστήματος (ESA) μελετώντας εικόνες και δεδομένα που κατέγραψε ο ευρωπαϊκός δορυφόρος Mars Express που βρίσκεται σε τροχιά γύρω από τον Άρη εντόπισαν ένα κρατήρα που πιστεύουν ότι είναι προϊόν της έκρηξης ενός υπόγειου υπερηφαιστείου. 

Siloe Patera in context. Credit: NASA MGS MOLA Science Team

Ο κρατήρας ονομάστηκε Siloe Patera και βρίσκεται στο βόρειο ημισφαίριο του Άρη. Έχει διάμετρο 40x30 χλμ και η κορυφή του έχει απόσταση από τον πυθμένα του 1,750 μέτρα.

Οι ερευνητές έδωσαν στη δημοσιότητα μια εικόνα του κρατήρα Siloe Patera που δημιουργήθηκε από την έκρηξη ενός υπόγειου υπερηφαιστείου. Perspective view of Siloe Patera, a 40 x 30 km construct in the Arabia Terra region on Mars. Scientists believe it is the remains of a volcanic caldera. Credit: ESA/DLR/FU Berlin, CC BY-SA 3.0 IGO

Οι ερευνητές εκτιμούν ότι η έκρηξη που δημιούργησε τον κρατήρα έγινε πριν από περίπου τρία δισ. έτη και θεωρούν ότι το υπόγειο ηφαίστειο που την προκάλεσε έχει χαρακτηριστικά παρόμοια με εκείνα του Γέλοουστοουν.

Ο φάρος του Σύμπαντος. The Most Luminous Galaxy In The Universe

Εντοπίστηκε ο πιο φωτεινός γαλαξίας που λάμπει όσο 300 τρισ. Ήλιοι! Καλλιτεχνική απεικόνιση του υπέρλαμπρου γαλαξία που δημιουργήθηκε στο νεαρό Σύμπαν. This artist's concept depicts the current record holder for the most luminous galaxy in the universe. The galaxy, WISE J224607.57-052635.0, is erupting with light equal to more than 300 trillion suns. It was discovered using data from NASA's WISE mission. Credits: NASA/JPL-Caltech

Ερευνητές του Εργαστηρίου Αεριοπροώθησης της NASA (το γνωστό JPL) χρησιμοποιώντας το διαστημικό τηλεσκόπιο WISE εντόπισαν ένα γαλαξία στις εσχατιές του Σύμπαντος ο οποίος είναι ο πιο φωτεινός γαλαξίας που έχει εντοπιστεί μέχρι σήμερα. Ο WISE J224607.57-052635.0 βρίσκεται στη ασύλληπτη απόσταση των 12,5 δισ. ετών φωτός από εμάς και η λέξη λάμπει είναι ίσως φτωχή για να τον περιγράψει. Σύμφωνα με τους ερευνητές αυτός ο γαλαξίας έχει φωτεινότητα ίση με εκείνη 300 τρισ. άστρων σαν τον Ήλιο!

A chart from the paper shows that the hot DOGs (dust-obscured galaxies) are far brighter than even hyperluminous quasars. The technical paper is online at: http://arxiv.org/abs/1410.1751

Ο εντυπωσιακός γαλαξίας ανήκει σε μια σπάνια κατηγορία, που ονομάζεται «υπερβολικά φωτεινοί υπέρυθροι γαλαξίες». Η υπερβολική λαμπρότητα του πιθανώς οφείλεται σε μια κολοσσιαία μελανή οπή στο κέντρο του, η οποία «καταπίνει» μεγάλες ποσότητες αερίων που την περιβάλλουν. Η ανακάλυψη δημοσιεύεται στην επιθεώρηση «The Astrophysical Journal».