Οι επιγραφές του Μηχανισμού των Αντικυθήρων. The inscriptions of the Antikythera Mechanism

Ο Μηχανισμός των Αντικυθήρων μελετήθηκε με σύγχρονες απεικονιστικές τεχνικές. Detail of the inscriptions on the Antikythera mechanism.

Tη συνολική ανάγνωση των επιγραφών του Μηχανισμού των Αντικυθήρων, αποτέλεσμα διεθνούς ερευνητικής προσπάθειας κατά τα δέκα τελευταία χρόνια, θα παρουσιάσει η Ομάδα Μελέτης του Μηχανισμού σε ειδική εκδήλωση που θα πραγματοποιηθεί σήμερα, Πέμπτη 9 Ιουνίου στις 7.30 μ.μ., στην Ιστορική Βιβλιοθήκη του Ιδρύματος Λασκαρίδη (2ας Μεραρχίας 36 και Ακτής Μουτσοπούλου, Πειραιάς). Συνδιοργανωτές της εκδήλωσης είναι το Ίδρυμα Αικατερίνης Λασκαρίδη, η Ομάδα Μελέτης του Μηχανισμού των Αντικυθήρων και οι εκδότες του διεθνούς διεπιστημονικού περιοδικού «Almagest», στο οποίο δημοσιεύονται τα αποτελέσματα της έρευνας.

Το κοινό θα έχει για πρώτη φορά την ευκαιρία να πληροφορηθεί απευθείας από τους ειδικούς το ακριβές περιεχόμενο των επιγραφών που βρίσκονται στο εσωτερικό του μηχανισμού.

Η ολοκληρωμένη ανάγνωση των σωζόμενων θραυσμάτων του Μηχανισμού προσφέρει νέες δυνατότητες ερμηνείας (φωτ.: Antikythera Mechanism Research Project, Niels Bos, Bayerische Staatsbibliothek, Rehmiana III 9).

Ήδη από την ανακάλυψη των θραυσμάτων του Μηχανισμού το 1902, στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο, οι πρώτες λέξεις που διαβάστηκαν –«Αφροδίτη» και «Ηλίου ακτίνα»– ανέδειξαν την αστρονομική χρήση του αντικειμένου.

Στην πρώτη αρχαιολογική δημοσίευση είχαν αποκρυπτογραφηθεί περίπου 600 χαρακτήρες. Μέχρι τη δεκαετία του 1970 είχαν διαβαστεί περίπου 923 χαρακτήρες, ενώ η πρώτη δημοσίευση της Ομάδας Μελέτης του Μηχανισμού, το 2006, υπερδιπλασίασε το πλήθος των χαρακτήρων, ανεβάζοντάς το στους 2.160. Σταδιακά αποκαλυπτόταν έτσι ο ρόλος των επιγραφών ως ενός είδους συνοδευτικού εγχειριδίου που σχετίζεται με τη λειτουργία του οργάνου και με τις αστρονομικές γνώσεις που αυτό εμπεριέχει.

Fragment C, front, part of the parapegma (calendar of risings and settings of constellations). Interlinear spacing about 4.8mm.

Ξ̣         ΠΛΕΙΑΣ ΕΠΙΤ̣ΕΛΛΕΙ ΕΩΙΑ̣

Ο         ΥΑΣ ΕΠΙΤΕΛΛΕΙ ΕΩΙΑ

Π         ΔΙΔΥΜΟΙ ΑΡΧΟΝΤΑΙ ΕΠΙΤΕ̣

Ρ          ΑΕΤΟΣ ΕΠΙΤΕΛΛΕΙ ΕΣΠΕΡ

Σ         ΑΡΚΤΟΥΡΟΣ ΔΥΝΕΙ ΕΩΙ̣ΟΣ

Η νέα και ολοκληρωμένη ανάγνωση των σωζόμενων θραυσμάτων του Μηχανισμού ανέβασε τον αριθμό των χαρακτήρων στους 3.400 προσφέροντας επίσης καλύτερη ποιότητα ανάγνωσης και νέες δυνατότητες ερμηνείας: πλέον, ολόκληρες προτάσεις και πολλοί νέοι αριθμοί βοηθούν στην αποκωδικοποίηση των λειτουργιών του μηχανισμού.

Antikythera mechanism

Έτσι, δεν χωρεί πια καμιά αμφιβολία ότι ο Μηχανισμός δημιουργήθηκε τον 1ο π.Χ αιώνα και πως τα 30 γρανάζια του επιτρέπουν αφενός την αναπαράσταση της κίνησης των ουρανίων σωμάτων και αφετέρου δημιουργούν ένα ημερολόγιο το οποίο επιτρέπει την πρόβλεψη των εκλείψεων. Τέλος, οι ειδικοί εκτιμούν ότι οι επιγραφές του μηχανισμού (οι οποίες αποτελούν ένα είδος συνοδευτικού εγχειριδίου που σχετίζεται με τη λειτουργία του οργάνου και με τις αστρονομικές γνώσεις που αυτό εμπεριέχει), ανήκουν σε δύο συγγραφείς, γεγονός που είναι δηλωτικό της ύπαρξης εργαστηρίων τα οποία ασχολούνταν με τη δημιουργία τέτοιων αντικειμένων.

The “Aikaterini Laskaridis Foundation”, the publishers of the international interdisciplinary journal “Almagest” and the Antikythera Mechanism Research Project organize the first international presentation of the publication – special issue of “Almagest”, at the Historic Library of the "Aikaterini Laskaridis Foundation", II Merarchias Str. & Aktis Moutsopoulou, Piraeus.

Πρώτο το ελληνικό κοινό θα έχει την ευκαιρία να μάθει για το αστρονομικό ημερολόγιο του Μηχανισμού και για το πώς αυτό συνδέεται με τους τόπους καταγραφής των αστρονομικών φαινομένων, για το πρωτότυπο και ανερμήνευτο μέχρι σήμερα σύστημα πρόγνωσης εκλείψεων, για το πλήρες πλανητάριο που έδειχνε τις κινήσεις των ουρανίων σωμάτων, αλλά και για τα αποκρυπτογραφημένα ημερολόγια που ίσως μας δώσουν νέα στοιχεία για τον τόπο κατασκευής και χρήσης του μοναδικού αυτού μηχανήματος. Η τελευταία ομιλία της εκδήλωσης θα επικεντρωθεί στη σχέση των επιγραφών του Μηχανισμού με τους αρχαίους μηχανικούς, ένας από τους οποίους πιθανώς να ήταν και ο κατασκευαστής της περίπλοκης αυτής συσκευής.

Οι επιγραφές του Μηχανισμού των Αντικυθήρων παρουσιάζονται σε ειδικό τεύχος του περιοδικού «Almagest».

Η πληρότητα της νέας αυτής ανάγνωσης, και ενώ η ενάλια αρχαιολογική έρευνα στα Αντικύθηρα είναι σε εξέλιξη, δίνει στοιχεία για τα μηχανικά τμήματα του Μηχανισμού και για τις επιγραφές που δεν έχουν βρεθεί ακόμη, αλλά παραμένουν εδώ και πάνω από δύο χιλιάδες χρόνια στο βυθό της θάλασσας των Αντικυθήρων. Η αναζήτησή τους συνεχίζεται από τους αρχαιολόγους-δύτες στο πλαίσιο της αποστολής της Εφορείας Εναλίων Αρχαιοτήτων, η οποία στηρίζεται μεταξύ άλλων από το Ίδρυμα Αικατερίνης Λασκαρίδη και την ελβετική ωρολογοποιία Hublot.

Βρέθηκαν οι πρόγονοι των Χόμπιτ της Ινδονησίας. Flores fossil discovery provides clues to 'hobbit' ancestors

Νέα πολύ ενδιαφέροντα στοιχεία για την καταγωγή του μυστηριώδους ανθρώπινου είδους στην Ινδονησία έρχονται στο φως. Ζούσαν στο νησί Φλόρες πριν από περίπου 700 χιλιάδες έτη. Researchers find what appear to be predecessors of tiny humans whose bones were first unearthed on Indonesian island in 2004. An artist’s impression of the ‘hobbits’ that are thought to have roamed the island of Flores. Photograph: Kinez Riza

Επιστήμονες από την Αυστραλία, την Ιαπωνία και την Ινδονησία πιστεύουν ότι ανακάλυψαν στην ινδονησιακή νήσο Φλόρες τους εξίσου μικρόσωμους προγόνους του αινιγματικού μικροσκοπικού «Χόμπιτ», ο οποίος είχε σχεδόν το μισό ύψος ενός σημερινού ανθρώπου. Τα απολιθώματα χρονολογούνται πριν από περίπου 700.000 χρόνια και είναι πολύ αρχαιότερα από εκείνα του ίδιου του «Aνθρώπου του Φλόρες» (Homo floresiensis), τα οποία είχαν ανακαλυφθεί το 2003 και θεωρούνται ηλικίας 50.000 έως 190.000 ετών.

Χρειάζονται και άλλα

The jawbone is least 20% smaller than that of the Liang Bua ‘hobbit’. Photograph: Kinez Riza

Τα νέα απολιθώματα είναι πάντως ανεπαρκή -μόνο μερικά δόντια, καθώς επίσης οστά γνάθου και κρανίου από τουλάχιστον ένα ενήλικα και δύο παιδιά- για να δώσουν μια βέβαιη και ολοκληρωμένη εικόνα σχετικά με τους προγόνους του «Χόμπιτ» (πήρε το όνομα της ομώνυμης μικρόσωμης φυλής φανταστικών πλασμάτων στον «Άρχοντα των Δαχτυλιδιών»).

Homo floresiensis (reconstruction pictured) is thought to have lived on Flores between 90,000 and 50,000 years ago. They are thought to have been around 3.5 feet tall when fully grown and had small brains.

Ο «Χόμπιτ» είχε ύψος περίπου 1,06 μέτρων και ο εγκέφαλός του ήταν ανάλογου μεγέθους με του χιμπατζή. Τα νέα απολιθώματα δείχνουν ότι πιθανώς προήλθε από τους προγόνους του σύγχρονου ανθρώπου (Homo sapiens), τους Όρθιους Ανθρώπους (Homo erectus). Οι τελευταίοι, που έφθαναν σε ύψος τα 1,8 μέτρα, εμφανίσθηκαν στην Αφρική πριν από περίπου 1,9 εκατομμύρια χρόνια και είχαν επεκταθεί στην Ασία πριν ένα 1,5 εκατ. χρόνια. Κάποια στιγμή, με κάποιο τρόπο, ίσως πάνω σε κορμούς δέντρων που ξεριζώθηκαν από τσουνάμι και επέπλεαν, έφθασαν αρχικά στην Ιάβα και μετά στη νήσο Φλόρες.

Το σενάριο

Six teeth were found on Flores that belonged to at least one adult and two children. Photograph: Kinez Riza

Σύμφωνα με το εξελικτικό «σενάριο» των επιστημόνων, που έκαναν δύο σχετικές δημοσιεύσεις στην επιθεώρηση «Nature», το σώμα των «μεταναστών» σταδιακά συρρικνώθηκε, υπό την πίεση του νέου φυσικού περιβάλλοντος, κυρίως λόγω ανεπαρκούς τροφής και προοδευτικά πήρε τις διαστάσεις του «Χόμπιτ», κάτι που ήδη είχε συμβεί πριν από τουλάχιστον 700.000 χρόνια. Η συρρίκνωση του μεγέθους στην πορεία διαδοχικών γενεών είναι μια διαδικασία που έχει παρατηρηθεί σε διάφορα θηλαστικά (π.χ. ελέφαντες), όταν απομονώνονται σε ένα νησί.

Μάλιστα τα νέα απολιθώματα δείχνουν ότι οι πρόγονοι του «Χόμπιτ» μπορεί να ήσαν ακόμη πιο μικροκαμωμένοι. Αυτό σημαίνει ότι η συρρίκνωση του σώματός τους πρέπει να συνέβη πολύ γρήγορα, πράγμα που μάλλον ξαφνιάζει τους επιστήμονες. Ορισμένοι, όπως ο κθηγητής Κρις Στρίνγκερ του Μουσείου Φυσικής Ιστορίας του Λονδίνου, εμφανίζονται διστακτικοί να αποδεχθούν κάτι τέτοιο.

Η ανακάλυψη και οι θεωρίες

The original Homo floresiensis fossils were found in the Luang Bua cave (pictured) on Flores. The new fossils were found just 43 miles away.

Τα νέα ευρήματα, που ανακαλύφθηκαν στην κοίτη ενός αρχαίου ποταμού, σε απόσταση περίπου 70 χιλιομέτρων από το σπήλαιο Λιάνγκ Μπούα όπου είχε βρεθεί αρχικά ο «Χόμπιτ», ενισχύουν πάντως την άποψη ότι ο τελευταίος είχε μια μακρά και αυτόνομη εξελικτική παρουσία στο συγκεκριμένο νησί.

The fossils were found in a deposit of sandstone (pictured) which is thought to have been laid down by an ancient stream. Dating techniques revealed the fossils were 700,000 years old. PhD student Mika Puspaningrum is pictured pointing to the spot where the mandible fragment was found in October 2014.

Από την άλλη, εξασθενούν την υπόθεση ότι ο «Χόμπιτ» δεν ήταν παρά ένας  Homo sapiens που απλώς είχε κάποιο ιατρικό ή γενετικό πρόβλημα το οποίο του προκάλεσε νανισμό. Επίσης δεν συνηγορούν υπέρ μιας άλλης υπόθεσης ότι ο «Χόμπιτ» είχε ακόμη πιο αρχαίους προγόνους, όπως ο «Επιδέξιος Άνθρωπος» (Homo habilis) ή ο Αυστραλοπίθηκος.

The Mata Menge site is a open grassland (pictured), much as it would have been 700,000 years ago.

«Φαίνεται πλέον πως ο ‘Χόμπιτ' του Φλόρες είναι στην πραγματικότητα ένας Homo erectus που έγινε νάνος», δήλωσε ο επικεφαλής ερευνητής, αρχαιολόγος Άνταμ Μπρουμ του Κέντρου Ερευνών Ανθρώπινης Εξέλιξης του Πανεπιστημίου Γκρίφιθ της Αυστραλίας.

The origins of the species known as ‘the hobbit’ - a human relative only a little over a metre tall - have been debated ever since its discovery in 2004. New fossils may reveal the ancestors of this strange species and help us to understand its history.

«Η νέα ανακάλυψη δίνει την οριστική απάντηση σε όσους αμφισβητίες πιστεύουν ότι ο Άνθρωπος του Φλόρες ήταν απλώς ένας άρρωστος Homo sapiens», πρόσθεσε ο επικεφαλής της ανασκαφής, καθηγητής Γκερτ βαν ντερ Μπεργκ του Κέντρου Αρχαιολογικής Επιστήμης του Πανεπιστημίου της Wollongong.

Πηγή: Find the paper on the new fossils here: http://www.nature.com/doifinder/10.10...
And a second paper here covers the age and context of the fossils: http://www.nature.com/doifinder/10.10... 

«Καταρρακτώδης βροχή» σε μια μαύρη τρύπα! Monster Black Hole Caught Feeding On Clumpy, Cloudy 'Rain'

Εντοπίστηκαν διαγαλαξιακά νέφη ψυχρών αερίων να πέφτουν μέσα σε σούπερ μελανή οπή. Καλλιτεχνική απεικόνιση του εντυπωσιακού φαινομένου με την μελανή οπή να ρουφάει μοριακά νέφη. For the first time, astronomers have detected billowy clouds of cold, clumpy gas streaming toward a black hole, at the center of a massive galaxy cluster. The clouds are traveling at speeds of up to 355 kilometers per second -- that's almost 800,000 miles per hour -- and may be only 150 light years away from its edge, almost certain to fall into the black hole, feeding its bottomless well. This artist's concept shows condensing clouds of cold molecular gas being accreted by the Abell 2597 Brightest Cluster Galaxy. The clouds condense out of the hot, ionized gas that suffuses the space between among the galaxies in this cluster, according to a statement from the European Southern Observatory. Credit: NRAO/AUI/NSF; Dana Berry/SkyWorks; ALMA (ESO/NAOJ/NRAO)

Μια διεθνής ομάδα αστρονόμων παρατήρησε ένα κοσμικό φαινόμενο που ποτέ πριν οι επιστήμονες δεν είχαν δει: να «βρέχει καταρρακτωδώς» διαγαλαξιακά νέφη ψυχρών αερίων μέσα σε μια υπερμεγέθη μαύρη τρύπα σε ένα μακρινό γαλαξία. Στην ουσία, η μαύρη τρύπα «ρουφάει» τα αέρια στο εσωτερικό της.

Η ανακάλυψη

This composite image of Abell 2957 includes a background image taken by the Hubble Space Telescope and a red foreground image from the ALMA radio telescope showing the distribution of carbon monoxide gas in and around the Abell 2597 Brightest Cluster Galaxy. The pull-out box shows the "shadow" of the galaxy's supermassive black hole, which appears to be eating cold clouds of molecular gas. Credit: B. Saxton (NRAO/AUI/NSF)/G. Tremblay et al./NASA/ESA Hubble/ALMA (ESO/NAOJ/NRAO)

Οι ερευνητές, με επικεφαλής τον Γκραντ Τρεμπλέϊ του Πανεπιστημίου Γέηλ  χρησιμοποίησαν τη συστοιχία τηλεσκοπίων ALMA (Atacama Large Millimeter/submilliimter Array) του Ευρωπαϊκού Νοτίου Αστεροσκοπείου (ESO) στην έρημο Ατακάμα της Χιλής.

Η μαύρη τρύπα έχει μάζα όσο περίπου 300 εκατομμύρια Ήλιοι και βρίσκεται σε ένα γαλαξία του σμήνους Abell 2597, σε απόσταση ενός δισεκατομμυρίων ετών φωτός από τη Γη. Πρόκειται για έναν από τους πιο φωτεινούς γαλαξίες στο σύμπαν, ο οποίος πιθανότατα παράγει μεγάλο αριθμό νέων άστρων.

Εντοπίσθηκαν τρία νέφη αερίων να κινούνται προς την κεντρική μαύρη τρύπα με την εκπληκτική ταχύτητα του ενός εκατομμυρίου χιλιομέτρων την ώρα. Κάθε μοριακό νέφος έχει πλάτος δεκάδες έτη φωτός και περιέχει ύλη αντίστοιχη με ένα εκατομμύριο Ήλιους. Τα νέφη αερίων απέχουν «μόνο» 150 έως 300 έτη φωτός από την μαύρη τρύπα, πράγμα που σημαίνει ότι -σε όρους αστρονομικών αποστάσεων- αυτή ετοιμάζεται να τα «καταπιεί».

Το φαινόμενο

Another artist's concept of gas clouds raining onto the heart of the Abell 2597 Brightest Cluster Galaxy. The clouds were observed using the Atacama Large Millimeter/submillimeter Array (ALMA). Credit: NRAO/AUI/NSF; Dana Berry/SkyWorks; ALMA (ESO/NAOJ/NRAO)

Είναι η πρώτη άμεση παρατήρηση ψυχρών πυκνών νεφών, που προέρχονται από τη συμπύκνωση καυτών διαγαλαξιακών αερίων και τα οποία βυθίζονται στην καρδιά ενός γαλαξία για να «θρέψουν» την κεντρική μαύρη τρύπα του.

A black hole in an enormous galaxy one billion light years from Earth (named: Abell 2597 Brightest Cluster Galaxy) is feeding off of "towering intergalactic gas clouds," according to astronomers. Data from the Atacama Large Millimeter/submillimeter Array (ALMA) reveals a "shadow" in the region that suggests that molecular gas is 'raining' into the black hole. Imagery: B. Saxton / G. Tremblay et al. / NASA / ESA Hubble / ALMA (ESO/NAOJ/NRAO) / Dana Berry/SkyWorks / RAO/AUI/NSF

Προηγουμένως οι επιστήμονες πίστευαν ότι στους μεγαλύτερους γαλαξίες οι τεράστιες μαύρες τρύπες «τρέφονται» μόνο με μια αργή και σταθερή «δίαιτα» καυτών αερίων από την άλω του γαλαξία τους. Όμως, η νέα ανακάλυψη δείχνει ότι μερικές τουλάχιστον μαύρες τρύπες «τρέφονται», επίσης, μέσα από μια πιο χαοτική διαδικασία, «ρουφώντας» γιγάντια πολύ ψυχρά μοριακά νέφη.  Η ανακάλυψη δημοσιεύεται στην επιθεώρηση «Nature».

Πηγή: Grant R. Tremblay, J. B. Raymond Oonk, Françoise Combes, Philippe Salomé, Christopher, P. O’Dea, Stefi A. Baum, G. Mark Voit, Megan Donahue, Brian R. McNamara, Timothy A. Davis, Michael A. McDonald, Alastair C. Edge, Tracy E. Clarke, Roberto Galván-Madrid, Malcolm N. Bremer, Louise O. V. Edwards, Andrew C. Fabian, Stephen Hamer, Yuan Li, Anaëlle Maury, Helen R. Russell, Alice C. Quillen, C. Megan Urry, Jeremy S. Sanders, Michael W. Wise. Cold, clumpy accretion onto an active supermassive black hole. Nature, 2016; 534 (7606): 218 DOI:10.1038/nature17969

Οι πίνακες του Edward Hopper ζωντανεύουν μαγικά. From Canvas to Celluloid: Edward Hopper on Film

Edward Hopper, A Woman in the Sun, 1961. Και μεταφέρουν σε ένα πρόσφατο φιλμ όλη την γλυκόπικρη σαγήνη του πολύ αγαπημένου Αμερικανού ζωγράφου.

Στο πρωτότυπο έργο του Gustav Deutsch "Shirley: Visions of Reality", 13 πίνακες του δημοφιλούς, γλυκόπικρου ζωγράφου Εdward Hopper, παίρνουν ζωή και διηγούνται την ζωή μιας γυναίκας, της οποίας οι σκέψεις, οι ονειροπολήσεις και τα συναισθήματα, μας επιτρέπουν να ρίξουμε μια λοξή ματιά σε μια περίοδο της Αμερικανικής ιστορίας.

13 of Edward Hopper's paintings are brought alive by the film, telling the story of a woman, whose thoughts, emotions and contemplations let us observe an era in American history.

Σε λίγους μήνες θα δούμε «live» μια μαύρη τρύπα! We May Soon Capture The First Real Image Of A Black Hole

Για πρώτη φορά θα υπάρξουν πραγματικές εικόνες του ορίζοντα των γεγονότων μιας μελανής οπής. An MIT-led team of scientists has developed a new algorithm – named the CHIRP (Continuous High-resolution Image Reconstruction using Patch priors) — that could help astrophysicists take the first-ever image of a black hole. An artist’s impression of the disc of material around Sagittarius A*. Image credit: L. Calçada / ESO.

Οι επιτελείς του προγράμματος Event Horizon Telescope (Τηλεσκόπιο Ορίζοντα Γεγονότων) υποστηρίζουν ότι στις αρχές του 2017 θα καταφέρουν να καταγράψουν σε φωτογραφίες τον ορίζοντα των γεγονότων μιας μελανής οπής. Αν τα καταφέρουν θα είναι η πρώτη φορά που θα έχουμε πραγματικές εικόνες από το περιβάλλον μιας μαύρης τρύπας.

Ο «μαύρος» ορίζοντας

An artist's drawing a black hole named Cygnus X-1. It formed when a large star caved in. This black hole pulls matter from the blue star beside it. Image: M.Weiss/NASA/CXC

Σύμφωνα με τη Γενική Θεωρία της Σχετικότητας, ο ορίζοντας των γεγονότων είναι το σημείο στον χωροχρόνο εντός του οποίου τα γεγονότα δεν μπορούν να επηρεάσουν τον παρατηρητή, καθώς η βαρύτητα ισοδυναμεί με καμπύλωση του χωροχρόνου. Με απλά λόγια είναι το «σημείο χωρίς επιστροφή», δηλαδή το σημείο στο οποίο η βαρυτική έλξη γίνεται τόσο δυνατή, ώστε κάθε διαφυγή να είναι αδύνατη.

Το πρόγραμμα

The ALMA telescope array is one of many groups involved with the Event Horizon Telescope project which hopes to image black holes. Image credit: European Southern Observatory (ESO) | CC BY 4.0

Το Event Horizon Telescope είναι ένα δίκτυο εννέα ραδιοτηλεσκοπίων που είναι εγκατεστημένα σε διάφορες περιοχές του πλανήτη. Οι παρατηρήσεις των τηλεσκοπίων και η επεξεργασία τους με ένα λογισμικό που βασίζεται σε ένα νέο αλγόριθμο θα βοηθήσουν στην οπτική αποτύπωση του ορίζοντα των γεγονότων του Τοξότη Α*, της μελανής οπής που βρίσκεται στο κέντρο του γαλαξία μας. Οι ερευνητές εκτιμούν ότι η εικόνα του ορίζοντα των γεγονότων της μαύρης τρύπας θα μοιάζει με μια μεγάλη ημισέληνο. Οι ερευνητές θα παρουσιάσουν την τεχνολογία με την οποία θα επιχειρήσουν να καταγράψουν τις εικόνες του ορίζοντα των γεγονότων σε συνέδριο πληροφορικής που θα γίνει σε λίγες εβδομάδες.

Τα μαλλιά των μελανών οπών

Example CHIRP reconstruction of a black hole image with the Event Horizon Telescope (EHT). The left image shows a numerical simulation of the black hole in M87, and the center image shows how this simulated image would appear to a conventional telescope that was even larger than the Earth. The EHT only samples a small number of spatial frequencies, shown as the blue dots in the next panel. The right-most image shows a reconstructed image with CHIRP using only synthetic observations with the EHT. Image: Jason Dexter, Monika Moscibrodzka, and Hotaka Shiokawa

Στις αρχές του 2016 ο διάσημος αστροφυσικός Στίβεν Χόκινγκ παρουσίασε μια νέα θεωρία για τις μαύρες τρύπες στη μελέτη των οποίων έχει αφιερώσει ουσιαστικά την ζωή του. Ο Χόκινγκ ανέπτυξε την νέα θεωρία σε συνεργασία με τον φυσικό Μάλκολμ Πέρι από το Πανεπιστήμιο του Κέιμπριτζ και τον φυσικό Άντριου Στρόμινγκερ από το Χάρβαρντ. Οι τρεις ερευνητές υποστηρίζουν ότι οι πληροφορίες που υπάρχουν στην ύλη που εισέρχεται σε μια μαύρη τρύπα δεν καταστρέφονται μαζί με αυτή αλλά αποσπώνται και αποθηκεύονται σε εξωτικές κοσμικές δομές στον ορίζοντα των γεγονότων, το αόρατο σύνορο το οποίο περιβάλλει κάθε μαύρη τρύπα στο Σύμπαν και εμποδίζει το φως να ξεφύγει. Κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι οι πληροφορίες που εισέρχονται στις μελανές οπές αποθηκεύονται σε μια κοσμική δομή την οποία ονομάζουν «μαλακά μαλλιά».

Σύμφωνα με τον Χόκινγκ και τους συνεργάτες του αυτά τα… μαλλιά αποτελούνται από φωτόνια και βαρυτόνια. Τα βαρυτόνια είναι υποθετικά στοιχειώδη σωματίδια φορείς της βαρυτικής αλληλεπίδρασης. Όπως αναφέρουν οι τρεις επιστήμονες όταν η ύλη εισέρχεται σε μια μελανή οπή οι πληροφορίες τους «απογυμνώνονται» από αυτή και… πιάνονται στα «μαλακά μαλλιά» που βρίσκονται στον ορίζοντα των γεγονότων. Η θεωρία τους δημοσιεύεται στο νέο τεύχος της επιθεώρησης «Physical Review Letters» με τον Χόκινγκ να αναφέρει ότι δεν αποκλείεται οι μαύρες τρύπες να αποτελούν πύλες επικοινωνίας με άλλα σύμπαντα

Τα ψάρια αναγνωρίζουν τα ανθρώπινα πρόσωπα! Fish can recognize human faces, study shows

Απρόσμενη ανακάλυψη διεθνούς ερευνητικής ομάδας. A species of tropical fish has been shown to be able to distinguish between human faces. It is the first time fish have demonstrated this ability. An archerfish in its aquarium at a laboratory in Oxford. Credit: University of Oxford

Eπιστήμονες από τη Βρετανία και την Αυστραλία ανακάλυψαν ότι ακόμη και τα ψάρια έχουν την ικανότητα να ξεχωρίζουν τα ανθρώπινα πρόσωπα.

Κατόρθωμα

Oxford University shows an archerfish spitting in its aquarium at a laboratory in Oxford. Credit: University of Oxford

Ομάδα ερευνητών από τα πανεπιστήμια της Οξφόρδης και της Κουίνσλαντ, με επικεφαλής τη δρ. Κέιτ Νιούπορτ του Τμήματος Ζωολογίας  πειραματίστηκαν με το τροπικό ψάρι-τοξότης, γνωστό και ως «ψάρι-νεροπίστολο» επειδή «φτύνει» νερό από το στόμα του για να πιάσει τη λεία του (π.χ. έντομα) στον αέρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας.

Οι επιστήμονες διαπίστωσαν ότι το εν λόγω ψάρι μαθαίνει να αναγνωρίζει πρόσωπα και μάλιστα με μεγάλο βαθμό ακριβείας, ένα εντυπωσιακό κατόρθωμα, που προϋποθέτει εξελιγμένες οπτικές ικανότητες. «Η ικανότητα να διακρίνεις ανάμεσα σε έναν μεγάλο αριθμό ανθρώπινων προσώπων είναι ένα πολύ δύσκολο έργο, επειδή όλα τα πρόσωπα μοιράζονται τα ίδια βασικά χαρακτηριστικά», δήλωσε η κ. Νιούπορτ.

Έκπληξη

In the first experiment (A), the fish were shown colorful pictures of human faces, and in the second experiment (B), the faces had certain features removed. (Image: C. Newport et al., 2016)

Οι επιστήμονες υπέθεταν ότι μόνο εξελιγμένα ζώα, όπως οι πίθηκοι, θα είχαν αυτήν την ικανότητα αναγνώρισης, αλλά εξεπλάγησαν που και ένα ψάρι με μικρότερο και απλούστερο εγκέφαλο (δεν διαθέτει νεοφλοιό), τα καταφέρνει εξίσου καλά. Στο παρελθόν είχαν διαπιστώσει ικανότητες αναγνώρισης προσώπων και στα πουλιά, μόνο που ο εγκέφαλος των τελευταίων διαθέτει τον εξελιγμένο νεοφλοιό.

The research, carried out by a team of scientists from the University of Oxford (UK) and the University of Queensland (Australia), found that archerfish were able to learn and recognize faces with a high degree of accuracy – an impressive feat, given this task requires sophisticated visual recognition capabilities. Credit: University of Oxford

Τα πειράματα που έγιναν σε ενυδρείο, με τη βοήθεια μίας οθόνης υπολογιστή πάνω από το νερό, όπου εμφανίζονταν διαφορετικά πρόσωπα, έδειξαν ότι το ψάρι-τοξότης είναι σε θέση να ξεχωρίσει ένα συγκεκριμένο πρόσωπο ανθρώπου ανάμεσα σε 44 νέα πρόσωπα. Η ακρίβεια αναγνώρισης κυμάνθηκε από 81% έως 86%. Όσον αφορά τον τρόπο που το ψάρι έκανε την αναγνώριση, ήταν απλός: «Έφτυνε» νερό πάνω του! Η ανακάλυψη δημοσιεύεται στην επιθεώρηση «Scientific Reports».

Πηγή: Discrimination of human faces by archerfish (Toxotes chatareus), Scientific Reports, DOI: 10.1038/srep27523

Άνοιξε ο δρόμος για τους διαστημικούς ανιχνευτές βαρυτικών κυμάτων. Paving the Way to Space-Based Gravitational-Wave Detectors

Κορυφαίο επίτευγμα: Σχεδόν τέλεια ελεύθερη πτώση αντικειμένου στο διάστημα. The first results from the LISA Pathfinder mission demonstrate that two test masses can be put in free fall with a relative acceleration sufficiently free of noise to meet the requirements needed for space-based gravitational-wave detection. An artist’s conception of the LISA Pathfinder spacecraft in orbit at Lagrange Point 1. Photovoltaic solar cells on the top of the spacecraft provide power. Micronewton thrusters can be seen on the sides of the spacecraft. The test masses and laser interferometer readout system are located inside the spacecraft. Credit: ESA

Οι επιστήμονες της αποστολής LISA Pathfinder του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Διαστήματος (ESA) ανακοίνωσαν ότι το πείραμά τους ξεπέρασε τις προσδοκίες τους, πετυχαίνοντας τη σχεδόν τέλεια ελεύθερη πτώση ενός αντικειμένου στο διάστημα.

Κανένα άλλο ανθρώπινο κατασκεύασμα δεν έχει ποτέ «βιώσει» κάτι ανάλογο, όπως ανέφεραν οι επιστήμονες, οι οποίοι παρουσίασαν τα αποτελέσματα των πρώτων δύο μηνών της πειραματικής αποστολής. Όπως είπαν, ανοίγει πλέον με ασφάλεια ο δρόμος για την κανονική αποστολή LISA.

Η αποστολή του δορυφόρου LISA Pathfinder, ο οποίος εκτοξεύθηκε στις 3 Δεκεμβρίου 2015, δεν αποτελεί παρά ένα κρίσιμο αλλά αναγκαίο τεστ σε μικρή κλίμακα για τον έλεγχο της τεχνολογίας, που θα χρησιμοποιηθεί σε πολύ μεγάλη πλέον κλίμακα στη μελλοντική αποστολή του παρατηρητηρίου LISA (Laser Interferometer Space Antenna), η οποία θα επιχειρήσει να ανιχνεύσει τα βαρυτικά κύματα στο διάστημα.

Για να ανιχνευθούν βαρυτικά κύματα, ο κύβος στο εσωτερικό του δορυφόρου πρέπει να είναι πλήρως απομονωμένος από κάθε άλλη επιρροή. Πράγμα που οι επιστήμονες, οι οποίοι έκαναν και τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό φυσικής «Physical Review Letters», ανακοίνωσαν ότι το πέτυχαν όχι ακριβώς στην εντέλεια, αλλά πάντως δεκάδες χιλιάδες φορές καλύτερα από κάθε προηγούμενο πείραμα ελεύθερης πτώσης.

Στην τωρινή φάση, ο δορυφόρος φέρει στο εσωτερικό του δύο πανομοιότυπους κύβους βάρους δύο κιλών ο καθένας και με πλευρά 46 χιλιοστών, από κράμα χρυσού και πλατίνας, οι οποίοι αιωρούνται στο κενό στο εσωτερικό της διαστημοσυσκευής Pathfinder, τελείως ελεύθεροι από κάθε άλλη δύναμη πέρα από τη βαρύτητα.

Οι δύο κύβοι στο εσωτερικό του Pathfinder βρίσκονται σε απόσταση 38 εκατοστών μεταξύ τους, ενώ παρακολουθούνται συνεχώς μέσω ενός συμβολόμετρου λέιζερ, το οποίο καταγράφει την παραμικρή επίδραση εξωτερικής δύναμης που δέχονται και άρα την τυχόν απόκλιση από τη θέση τους. Οι κύβοι, όπως απέδειξε το πείραμα, είναι σχεδόν τελείως ακίνητοι μεταξύ τους και -πέρα από τη βαρύτητα- η δύναμη που δέχονται, δεν ξεπερνά το βάρος ενός ιού πάνω στη Γη. Το λέιζερ μπορεί να καταγράψει μια ανεπαίσθητη απόκλιση στην μεταξύ τους απόσταση όχι μεγαλύτερη από το μισό της διαμέτρου ενός ατόμου!

«Με το LISA Pathfinder δημιουργήσαμε το πιο “ήσυχο” μέρος που είναι γνωστό στην ανθρωπότητα. Η απόδοσή του είναι θεαματική και υπερβαίνει όλες τις προσδοκίες μας», δήλωσε ο καθηγητής Κάρστεν Ντάντσμαν, διευθυντής του Ινστιτούτου Βαρυτικής Φυσικής Μαξ Πλανκ της Γερμανίας και διευθυντής του Ινστιτούτου Βαρυτικής Φυσικής του Πανεπιστημίου Λάιμπνιτς του Ανοβέρου. «Εξαλείφοντας όλες τις πηγές διαταραχών, μπορέσαμε να παρατηρήσουμε την πιο τέλεια ελεύθερη πτώση που δημιουργήθηκε ποτέ. Και αυτό μας έδειξε πώς μπορούμε να κατασκευάσουμε το LISA, ένα διαστημικό παρατηρητήριο βαρυτικών κυμάτων», προσέθεσε.

Μετά από αυτή την επιβεβαίωση ότι η αρχική ιδέα του πειράματος είναι σωστή και υλοποιήσιμη, η κανονική αποστολή LISA, η οποία αναμένεται να είναι έτοιμη το 2034, θα περιλαμβάνει τη δημιουργία ενός τριγωνικού σχηματισμού δορυφόρων. Αυτοί θα πετάνε σε καθορισμένες μεταξύ τους αποστάσεις στο διάστημα (περίπου ένα εκατομμύριο χιλιόμετρα θα είναι η κάθε πλευρά του «τριγώνου») και θα δημιουργούν έτσι ένα τεράστιο διαστημικό συμβολόμετρο λέιζερ. Αυτό θα είναι ικανό να ανιχνεύσει τυχόν περαστικά βαρυτικά κύματα, τα οποία θα έχουν ως προέλευση κάποιο βίαιο συμβάν στο σύμπαν (π.χ. μια σύγκρουση ανάμεσα σε μαύρες τρύπες).

LISA Pathfinder, a mission led by the European Space Agency (ESA) with contributions from NASA, has successfully tested a key technology needed to build a space-based observatory for detecting gravitational waves. These tiny ripples in the fabric of space, predicted by Albert Einstein a century ago, were first seen last year by the ground-based Laser Interferometer Gravitational-Wave Observatory (LIGO). Credit: NASA's Goddard Space Flight Center/Scott Wiessenger

Από φέτος τον Φεβρουάριο, η πειραματική συσκευή LISA Pathfinder, με τους κύβους στο εσωτερικό της, βρίσκεται σε τροχιά στο διάστημα στο λεγόμενο σημείο «Λαγκράνζ 1» (L1), σε απόσταση περίπου 1,5 εκατ. χλμ. από τη Γη. Το κανονικό παρατηρητήριο βαρυτικών κυμάτων LISA -που εντάσσεται στο πρόγραμμα «Cosmic Vision» («Κοσμικό Όραμα») της ESA- θα τεθεί σε τροχιά γύρω από τον Ήλιο σε απόσταση 50 εκατ. χιλιομέτρων από τη Γη.

Το διαστημικό παρατηρητήριο LISA θα συμπληρώσει το επίγειο LIGO, καθώς θα είναι σε θέση να ανιχνεύσει χαμηλής συχνότητας βαρυτικά κύματα (0,1 mHz έως 1 Hz), τα οποία δεν είναι δυνατό να γίνουν αντιληπτά στη Γη. Τα βαρυτικά κύματα που «πιάνει» το επίγειο LIGO, έχουν συχνότητες από δέκα έως αρκετές χιλιάδες hertz, όμως τα βαρυτικά κύματα στο διάστημα έχουν ένα πολύ ευρύτερο φάσμα συχνοτήτων, τα οποία θα μπορεί να «δει» το διαστημικό παρατηρητήριο LISA. Επιπλέον ένα τέτοιο διαστημικό παρατηρητήριο βαρυτικής αστρονομίας θα είναι απαλλαγμένο από τους αναπόφευκτους «θορύβους» της Γης (σεισμικούς, θερμικούς κ.ά.).