Οι μύγες κινούνται όπως τα μαχητικά αεροσκάφη, Can't swat a fly? Blame it on their jet manoeuvres: When under threat the insects roll and bomb like a fighter plane

Scientists have shown that when a threat comes into view, fruit flies (left) make split-second turns similar to the manoeuvres performed by fighter jets (right).

Τα τελευταία χρόνια έχουν γίνει διάφορες έρευνες στις οποίες γίνεται προσπάθεια να αποκρυπτογραφηθούν οι μηχανισμοί που τους επιτρέπουν να αποφεύγουν τους κινδύνους και ειδικά την εξόντωση τους από κάποιο ανθρώπινο χτύπημα.

Μια νέα μελέτη αποκαλύπτει ότι οι μύγες έχουν εξελιχθεί έτσι ώστε να κάνουν μανούβρες στον αέρα 50 φορές ταχύτερα από το χρόνο που χρειάζεται ο άνθρωπος για να ανοιγοκλείσει τα μάτια του.

Μαχητικά τζετ

University of Washington researcher Michael Dickinson said: ‘Although they have been described as swimming through the air, tiny flies actually roll their bodies just like aircraft in a banked turn to manoeuvre away from impending threats.

Ερευνητές του Πανεπιστημίου της Ουάσιγκτον στο Σιάτλ χρησιμοποίησαν κάμερες υψηλής ταχύτητας και ειδικότερα κάμερες που καταγράφουν 7.5 χιλιάδες καρέ/δευτ. Διαπίστωσαν ότι μέσα σε διάστημα λίγων χιλιοστών του δευτερολέπτου οι μύγες μπορούν να αλλάζουν πολλές φορές κατεύθυνση αποφεύγονται έτσι μια επιθετική εναντίον τους κίνηση.

Οι μύγες πραγματοποιούν μια μανούβρα σε σχήμα U σε κλάσματα του δευτερολέπτου. Flies can change direction by rolling their bodies with a slight flick of their wings within five milliseconds.

Οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι μέσα σε αυτό το στιγμιαίο χρονικό διάστημα οι μύγες καταφέρνουν να πραγματοποιούν μια κίνηση U η οποία τους επιτρέπει να αποφεύγουν τις επιθέσεις.

«Αν και η κρατούσα άποψη ήθελε τις μύγες να κινούνται στον αέρα όπως οι κολυμβητές στο νερό όπως φαίνεται οι μύγες στην πραγματικότητα ‘κουλουριάζονται΄ και κινούνται όπως τα αεροσκάφη όταν κάνουν μανούβρες» αναφέρει ο Μάικλ Ντίκινσον, επικεφαλής της μελέτης που δημοσιεύεται στην επιθεώρηση «Science».

Οι συχνοί εφιάλτες «καμπανάκι» για προβλήματα υγείας, Infections. Heart problems. Even the menopause: What your nightmares reveal about your health

Johan-Heinrich Füssli, Le Cauchemar, 1781. Πίσω από τα άσχημα όνειρα μπορεί να κρύβεται πλήθος νόσων, από ψυχικές διαταραχές στα παιδιά έως καρδιολογικά προβλήματα κ.ά. Bad dreams may cause us to wake in a cold sweat in the night, but it's not something you would bother mentioning to your doctor. Or should you? Scientists believe that recurring nightmares could provide vital clues about health and even warning signs about impending illness - sometimes years before symptoms appear.

Τα άσχημα όνειρα μας κάνουν να πεταγόμαστε ιδρωμένοι από το κρεβάτι μέσα στη νύχτα, αλλά δεν είναι κάτι τόσο σημαντικό ώστε να χρειάζεται να το αναφέρουμε στον γιατρό μας. 'Η μήπως όχι;

Οι επιστήμονες πιστεύουν ότι οι συχνοί εφιάλτες μπορεί να αποτελούν σημαντική ένδειξη σχετικά με την ύπαρξη προβλημάτων υγείας - ακόμη και χρόνια πριν από την εμφάνιση των συμπτωμάτων τους -, σύμφωνα με άρθρο που δημοσιεύθηκε στη βρετανική εφημερίδα «Daily Mail».

Σύνδεση με ψυχικές διαταραχές στα παιδιά

Last month, researchers found regular nightmares in childhood could be an early warning sign of psychotic disorders later in life. The study, published in the journal Sleep, tracked 6,800 children and found those having frequent nightmares (two to three times a week) between the ages of two and seven were three-and-a-half times more likely to have a psychotic experience, such as hallucinations or hearing voices, as a teenager.

Πρόσφατα ερευνητές ανακάλυψαν ότι οι τακτικοί εφιάλτες στην παιδική ηλικία ίσως είναι ένα πρώιμο σημάδι ψυχικών διαταραχών αργότερα στη ζωή. Σύμφωνα με τη συγκεκριμένη μελέτη που δημοσιεύθηκε τον περασμένο μήνα στο επιστημονικό έντυπο «Sleep» και βασίστηκε σε παρακολούθηση 6.800 παιδιών, όσα εξ αυτών είχαν συχνά εφιάλτες (δύο-τρεις φορές την εβδομάδα) στις ηλικίες δύο ως επτά ετών αντιμετώπιζαν 3,5 φορές μεγαλύτερες πιθανότητες να παρουσιάσουν κάποιο ψυχωσικό επεισόδιο, όπως το να έχουν παραισθήσεις ή να ακούνε φωνές, κατά την εφηβεία. Οι επιστήμονες σημείωσαν ότι οι συχνοί εφιάλτες στα παιδιά μπορεί να μαρτυρούν ένα συναισθηματικό τραύμα. Πιθανόν, δηλαδή, το παιδί κατά την... ξυπνητή ζωή του να έχει πέσει θύμα σχολικού εκφοβισμού (bullying) ή βίας στο σπίτι του. Προσέθεσαν επίσης ότι η ενασχόληση με βίαια βιντεοπαιχνίδια πριν από την ώρα του ύπνου μπορεί επίσης να μεταφραστεί σε... όνειρα κακά για τα παιδιά.

Παράλληλα, σύμφωνα με τον Πάτρικ Μακ Ναμάρα, αναπληρωτή καθηγητή Νευρολογίας στην Ιατρική Σχολή του Χάρβαρντ, οι εφιάλτες μπορεί να μαρτυρούν ένα (ακόμη και πολύ σοβαρό) πρόβλημα σωματικής υγείας και στους ενηλίκους.

Many medical problems mean you're more likely to wake during REM sleep and remember a nightmare.

Ονειρευόμαστε μόνο σε ένα πολύ ελαφρύ στάδιο του ύπνου που ονομάζεται REM (Rapid Eye Movement) - βιώνουμε αυτό το στάδιο περί τις τέσσερις ως πέντε φορές κάθε νύχτα (ο REM εμφανίζεται για πρώτη φορά γύρω στα 90 λεπτά από την ώρα που πρωτοκοιμόμαστε).

Πολλά και διαφορετικά προβλήματα υγείας μπορούν να διαταράξουν τον ύπνο μας, γεγονός που σημαίνει ότι είναι πιθανότερο να ξυπνήσει κάποιος κατά τη φάση REM του ύπνου και να θυμάται ότι είδε εφιάλτη, σημειώνει από την πλευρά του ο δρ Νίκολας Όσκροφτ, ερευνητής στο πεδίο του ύπνου και καρδιολόγος στο Νοσοκομείο Παπγουόρθ στο Κέιμπριτζ.

Σημάδι υπνικής άπνοιας

Recurring nightmares could provide vital clues about health and warning signs about impending illness. 'Regular nightmares, could, for example, be a sign of sleep apnoea - this causes breathing to stop temporarily as the airways become obstructed'.

 Οι συχνοί εφιάλτες θα μπορούσαν, για παράδειγμα, να αποτελούν σημάδι υπνικής άπνοιας - κατάσταση στην οποία η αναπνοή σταματά παροδικά αρκετές φορές κατά τη διάρκεια του ύπνου καθώς μπλοκάρονται οι αεραγωγοί. Ασθενείς με υπνική άπνοια αναφέρουν ότι έχουν τακτικά εφιάλτες.

Μελέτη του Πανεπιστημίου Σουόνσι που δημοσιεύθηκε στο επιστημονικό έντυπο «Journal of Clinical Sleep Medicine» το 2011 και περιελάμβανε 47 άνδρες με υπνική άπνοια έδειξε ότι οι εθελοντές που εμφάνιζαν τα πιο σοβαρά συμπτώματα άπνοιας κατά τον ύπνο δήλωναν πως είχαν και τα πιο αρνητικώς φορτισμένα συναισθηματικά και δυσάρεστα όνειρα.

Από άλλη μελέτη που δημοσιεύθηκε το 2012 στο επιστημονικό έντυπο «Sleep Medicine» προέκυψε ότι, όταν ασθενείς έλαβαν θεραπεία για την υπνική άπνοια (μέσω της χρήσης μάσκας κατά τον ύπνο η οποία έστελνε περισσότερο αέρα στους αεραγωγούς), το 91% εξ αυτών σταμάτησε να έχει εφιάλτες.

Σύμφωνα με τον επικεφαλής της μελέτης καθηγητή Αχμέντ ΜπαΧαμάμ, ειδικό στο πεδίο του ύπνου στο Πανεπιστήμιο King Saud της Σαουδικής Αραβίας, η μείωση της ροής οξυγόνου προς τον εγκέφαλο στα άτομα με υπνική άπνοια μπορεί να «γεννήσει»... εφιαλτικές βραδιές.

Σχέση με καρδιολογικά προβλήματα

Επιπλέον τα άσχημα όνειρα μπορεί να συνδέονται με καρδιολογικά προβλήματα, λέει ο δρ Όσκροφτ. Άτομα με συχνούς εφιάλτες είχαν τριπλάσιες πιθανότητες να εμφανίσουν καρδιακές αρρυθμίες, σύμφωνα με μελέτη περισσότερων από 6.000 ενηλίκων που δημοσιεύθηκε στο «Netherlands Journal of Medicine» πριν από μία δεκαετία. Συγχρόνως επτά φορές περισσότερες πιθανότητες να παρουσιάσουν πόνους στο στέρνο είχαν τα άτομα που έβλεπαν τακτικά εφιάλτες. Μια θεωρία, όπως εξηγεί ο δρ Οσκροφτ, είναι ότι τα άτομα με καρδιολογικά προβλήματα - κυρίως όσα πάσχουν από καρδιακή ανεπάρκεια - παρουσιάζουν αναπνευστικά προβλήματα τη νύχτα. Η καρδιακή ανεπάρκεια οδηγεί σε συσσώρευση υγρού στους πνεύμονες, γεγονός που δυσχεραίνει την αναπνοή, ιδίως κατά τη φάση REM του ύπνου. Αυτό συμβαίνει επειδή οι περισσότεροι μύες μας παραλύουν στη φάση REM έτσι ώστε να μη βιώνουμε στην πραγματικότητα μέσω κινήσεων τα όνειρά μας. Ωστόσο αυτό μπορεί να έχει επίδραση στους μυς της αναπνοής και να κάνει το άτομο να ξυπνήσει στη φάση REM, με αποτέλεσμα να είναι πιθανότερο να θυμάται τα άσχημα όνειρα που είδε.

Και με φλεγμονές

Περισσότερες πιθανότητες να δουν εφιάλτες έχουν και τα άτομα με οποιουδήποτε είδους μόλυνση ή φλεγμονή, από σοβαρή γρίπη ως φλεγμονή των νεφρών, κατά τον δρα Μακ Ναμάρα.

Εκτός από τη φάση REM υπάρχει και η φάση non-REM του ύπνου. Η τελευταία χαρακτηρίζεται από τον ύπνο βραδέων κυμάτων κατά τη διάρκεια του οποίου το ανοσοποιητικό μας σύστημα «αυτοεπιδιορθώνεται» και ενισχύεται. «Όταν έχουμε μια λοίμωξη, ακόμη και αν δεν εμφανίζουμε πυρετό, το σώμα χρειάζεται περισσότερο ύπνο βραδέων κυμάτων ώστε να καταφέρει το ανοσοποιητικό σύστημα να πολεμήσει τον ανεπιθύμητο "εισβολέα". Ωστόσο η διαδικασία αυτή "πλήττει" τον ύπνο REM καθυστερώντας τη στιγμή που εισερχόμαστε στον ύπνο των ονείρων. Αυτό μπορεί να οδηγήσει σε έντονα, "ζωντανά" όνειρα ή σε εφιάλτες» λέει ο δρ Μακ Ναμάρα και συμπληρώνει πως καθώς κατά τον ύπνο REM επεξεργαζόμαστε τα συναισθήματά μας είναι πιθανόν να συσσωρευθούν αρνητικά συναισθήματα τα οποία θα εκδηλωθούν ως εφιάλτες.

Προειδοποίηση για τη νόσο Πάρκινσον

Οι συχνοί βίαιοι εφιάλτες μπορεί να αποτελούν και πρώιμο σημάδι της νόσου του Πάρκινσον - αρκετές φορές προηγούνται των συμπτωμάτων ως και κατά μία δεκαετία -, σημειώνει o δρ Ρόμπερτ Μπρένερ, νευρολόγος από το Νοσοκομείο Spire Bushey στο Γουότφορντ της Βρετανίας. Ο ειδικός αναφέρει ότι το μοτίβο των εφιαλτών σε πολλούς από τους ασθενείς με Πάρκινσον είναι το ίδιο. «Κάποιος τους κυνηγά ή τους επιτίθεται και συχνά, ενώ βλέπουν τον εφιάλτη, τον "ζουν" ρίχνοντας γροθιές ή κλωτσώντας». Αυτό συμβαίνει επειδή το 15% των ατόμων που αργότερα στη ζωή τους εμφανίζουν Πάρκινσον παρουσιάζουν διαταραχή κατά τον ύπνο REM - οι μύες τους δεν παραλύουν σε αυτή τη φάση του ύπνου όπως θα έπρεπε και έτσι κινούνται όσο διαρκεί ο εφιάλτης.

Μελέτη που είχε δημοσιευθεί στο επιστημονικό έντυπο «Neurology» είχε δείξει ότι το 38% των ατόμων με συχνούς εφιάλτες εξαιτίας διαταραχής στον ύπνο REM ανέπτυξε Πάρκινσον μέσα σε διάστημα 12,7 ετών κατά μέσον όρο.

Ημικρανίες, εμμηνόπαυση

Migraines are often preceded by unpleasant dreams, involving themes of anger, aggression and misfortune.

Αλλά και των ημικρανιών προηγούνται σε κάποιες περιπτώσεις δυσάρεστα όνειρα στα οποία κυριαρχούν ο θυμός και η επιθετικότητα, σύμφωνα με μελέτη που είχε δημοσιευθεί στο επιστημονικό έντυπο «Psychotherapy and Psychosomatics». Ενας στους τέσσερις πάσχοντες από ημικρανία εμφανίζει ημικρανία με αύρα - βλέπει φώτα που αναβοσβήνουν ή κάνουν ζιγκ ζαγκ. Ο καθηγητής Μακ Ναμάρα εξηγεί ότι κάποιες φορές η αύρα εμφανίζεται κατά τη διάρκεια του ύπνου REM λαμβάνοντας τη μορφή εφιάλτη ή πολύ έντονου ονείρου στο οποίο ένα φως τυφλώνει το άτομο.

Παράλληλα πολλές γυναίκες αναφέρουν ότι έχουν εφιάλτες στην εμμηνόπαυση. Και αυτό διότι, όπως λέει ο δρ Τόνι Μπόρετ, γυναικολόγος από το Νοσοκομείο Spire Bushey, ως και μία δεκαετία πριν από την εμμηνόπαυση τα επίπεδα των οιστρογόνων πέφτουν σημαντικά, γεγονός που επηρεάζει και τα επίπεδα της σεροτονίνης, του χημικού του εγκεφάλου που συνδέεται με εξάψεις, μεταβολές της διάθεσης, νυχτερινές εφιδρώσεις αλλά και με διαταραχές του ύπνου στο 15% των γυναικών.

Προεμμηνορρυσιακό σύνδρομο

Ορισμένοι ειδικοί πιστεύουν ότι και το προεμμηνορρυσιακό σύνδρομο μπορεί να οδηγήσει σε εφιάλτες. Μελέτη που δημοσιεύθηκε το 2008 από ερευνητές του Πανεπιστημίου της Δυτικής Αγγλίας έδειξε ότι οι εφιάλτες πιθανώς συνδέονται με τις αλλαγές στη θερμοκρασία του σώματος που εμφανίζονται σε ορισμένες φάσεις του κύκλου των γυναικών. Η αύξηση της ορμόνης προγεστερόνης που καταγράφεται πριν από την περίοδο της γυναίκας ανεβάζει τη θερμοκρασία του σώματος, κάτι που έχει συνδεθεί με αϋπνίες, νυχτερινή εφίδρωση, εξάψεις και έντονα όνειρα αλλά και εφιάλτες.

Έλλειψη ύπνου

Η έλλειψη ύπνου μπορεί να αποτελεί άλλη μια αιτία για εφιάλτες. Όπως εξηγεί ο καθηγητής Μακ Ναμάρα, ακόμη και μία-δύο λιγότερες ώρες ύπνου τη νύχτα είναι πιθανόν να μεταφραστούν σε εφιάλτες όταν το άτομο τελικώς κοιμηθεί αρκετά. Και αυτό διότι όταν δεν κοιμόμαστε επαρκώς συνήθως χάνουμε τον ύπνο REM, τον οποίον όμως ο εγκέφαλος χρειάζεται απαραίτητα ώστε να επεξεργαστεί τις πληροφορίες, τις αναμνήσεις και τις γνώσεις της ημέρας. Έτσι όταν τελικώς κοιμηθούμε κανονικά ο εγκέφαλος αποζητεί περισσότερο REM ύπνο έχοντας συσσωρεύσει ανεπεξέργαστα συναισθήματα. Και αυτό μπορεί να γεννήσει εφιάλτες.

Καμιά φορά οι εφιάλτες μας αντικατοπτρίζουν προβλήματα υγείας που εμφανίζουμε στη ζωή μας. Άτομα με αναπνευστικά προβλήματα αναφέρουν συχνά ότι βλέπουν όνειρα στα οποία πνίγονται.

«Κατά τον ύπνο REM ο εγκέφαλος προσπαθεί να επεξεργαστεί έντονα συναισθήματα, πράγματα που μας απασχολούν ή ό,τι δεν μπορούμε να εκφράσουμε με λόγια. Αυτό το κάνει μέσω των εικόνων που βλέπουμε στα όνειρά μας» καταλήγει ο καθηγητής Μακ Ναμάρα.

Ο LHCb επιβεβαιώνει την ύπαρξη εξωτικού σωματιδίου. LHCb confirms existence of exotic hadrons

Μια άποψη της εγκατάστασης του πειράματος LHCb. A view of the LHCb experiment at underground Point 8 on the Large Hadron Collider (LHC). The prominent tube is the LHC beam pipe, in which protons circulate at close to the speed of light. Image: Anna Pantelia/CERN.

Tην επιβεβαίωση για την ύπαρξη ενός νέου, εξωτικού σωματιδίου ανακοίνωσαν χθες φυσικοί του πειράματος LHCb (Large Hadron Collider beauty) που λαμβάνει χώρα στο CERN της Ελβετίας.

"The Large Hadron Collider beauty (LHCb) collaboration today announced results that confirm the existence of exotic hadrons – a type of matter that cannot be classified within the traditional quark model. LHCb reports a more detailed measurement of the Z(4430) that confirms that it is unambiguously a particle, and a long-sought exotic hadron at that. They analysed more than 25,000 decays of B mesons selected from data from 180 trillion (180 ×10^12) proton-proton collisions in the Large Hadron Collider." Read more at:http://home.web.cern.ch/about/updates/2014/04/lhcb-confirms-existence-exotic-hadrons & http://lhcb-public.web.cern.ch/lhcb-public/. Image credit: Zoe Matthews / IOP / http://physicsworld.com/.

Πρόκειται για το Ζ(4430), ένα σωματίδιο που αποτελείται από τέσσερα κουάρκ (tetraquark). Τα κουάρκ είναι τα στοιχειώδη σωματίδια που μαζί με τα ηλεκτρόνια συνθέτουν τη συνήθη ύλη και το παραδοσιακό μοντέλο για την περιγραφή τους επιτρέπει την ύπαρξη ζευγών κουάρκ και τριών κουάρκ. Ο τελευταίος μάλιστα είναι και ο συνδυασμός που ευθύνεται για την ύπαρξη των πρωτονίων και των νετρονίων στους πυρήνες των ατόμων.

Οποιαδήποτε σύζευξη περισσότερων από τριών κουάρκ σε ένα σωματίδιο ανήκει στην κατηγορία των εξωτικών αδρονίων, κάτι που δεν προβλέπεται από τα απλούστερα θεωρητικά μοντέλα για τα κουάρκ.

Results from the BELLE collaboration at the KEK particle accelerator in Japan hint at a tetraquark (Image: KEK).

Η πρώτη ένδειξη για το Ζ(4430) είχε έρθει το 2008 από το πείραμα Belle Collaboration στην Ιαπωνία και  στη συνέχεια ανακοινώθηκε με τη μορφή ανακάλυψης, αφού οι φυσικοί του πειράματος μέτρησαν την κατανομή μάζας τους με ακρίβεια 5.2 σίγμα (σιγουριά της τάξεως του 99.9999%).

The squared mass distribution for the 25,200 B meson decays to ψ’ π- found by LHCb in their entire data set. The black points represent the data, the red curve the result of the simulation when including the presence of the Z(4430)- state. The dashed light brown curve below shows that the simulation fails to reproduce the data if no contribution from Z(4430)- is included, establishing the clear presence of this particle with 13.9 sigma. Image credit: Large Hadron Collider beauty collaboration.

Η ανάλυση από τα δεδομένα του πειράματος LHCb ήταν αρκετά πιο λεπτομερής. Σε 180 τρισεκατομμύρια συγκρούσεις πρωτονίων στον επιταχυντή LHC, το πείραμα κατέγραψε 25.000 διασπάσεις μεσονίων, οι οποίες επέτρεψαν στους φυσικούς να συνοδεύσουν την ανακάλυψή τους με τη συντριπτική ακρίβεια των 13.9 σίγμα, κάτι που μεταφράζεται σε απόκλιση από το 100% της τάξεως του 10-44.

The Large Hadron Collider, the world’s largest and most powerful particle accelerator. Image credit: CERN.

Το LHCb επίσης προχώρησε και ένα βήμα παραπέρα σε σχέση με το πείραμα Belle, καταγράφοντας το σπιν και την ισοτιμία του σωματιδίου, δύο από τις κβαντικές του ιδιότητες με ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Το Ζ(4430) είναι το πρώτο τετρακουάρκ που παρατηρείται και αποτελείται πιθανότατα από ένα γοητευτικό, ένα αντί-γοητευτικό, ένα κάτω και ένα αντι-άνω κουάρκ.

LHCb spokesperson Pierluigi Campana and LHCb physicist Richard Jacobsson discuss the unambiguous observation of an exotic particle which cannot be classified within the traditional quark model (Video: CERN).

Γνωρίζοντας πλέον πως υπάρχει τουλάχιστον ένα εξωτικό αδρόνιο, οι επιστήμονες έχουν κάθε λόγο να πιστεύουν πως υπάρχουν και άλλες αχαρτογράφητες περιοχές του υποατομικού κόσμου, με το δρόμο να μένει ανοικτός και για την ύπαρξη πιο σύνθετων συνδυασμών, όπως πεντακουάρκ κτλ.

Enrico Fermi at the blackboard.

Ίσως τελικά να είχε δίκιο ο Ιταλός φυσικός Ενρίκο Φέρμι, ο οποίος όταν τον είχε ρωτήσει o φοιτητής του Λέον Λέντερμαν για το όνομα ενός σωματιδίου τη δεκαετία του ’50, είχε δώσει την απάντηση «Νεαρέ, εάν μπορούσα να θυμηθώ τα ονόματα όλων αυτών των σωματιδίων, θα είχα γίνει βοτανολόγος».

Αρχαιότητα και νεοελληνική τέχνη. Antiquity and Modern Greek art

Nikos Hatzikiriakos-Gikas, Προπύλαια, Propulaea.

Η Ελλάδα έγινε ανεξάρτητο κράτος το 1830 σε μια εποχή που στην Ευρώπη ο κλασικισμός είχε ήδη εξαπλωθεί σε διάφορες μορφές τέχνης: αρχιτεκτονική, γλυπτική, ζωγραφική. Η σύνδεση της νεότερης Ελλάδας με το αρχαιοελληνικό παρελθόν της προέκυψε από ιστορικές συγκυρίες που καθόρισαν τον ιδεολογικό προσανατολισμό της. Το 1832 οι Μεγάλες Δυνάμεις όρισαν βασιλέα των Ελλήνων τον νεαρό Όθωνα, γιο του Λουδοβίκου Α' της Βαβαρίας, του πιο θερμού φιλέλληνα και αρχαιολάτρη μονάρχη της Ευρώπης. Ήταν αυτός που με αρχαιοπρεπή κτήρια, μουσεία, τη Γλυπτοθήκη με τα γλυπτά της Αφαίας από την Αίγινα, τους Αιγινήτες, και πλήθος αρχαιολογικών θησαυρών μετέτρεψε το Μόναχο σε Αθήνα «επί του Ίσαρος». Ήταν επομένως φυσικό ο Όθωνας να ακολουθήσει τα βήματα του πατέρα του και ο κλασικισμός μαζί με τον ακαδημαϊσμό (τέχνη που διδάσκεται στην Ακαδημία του Μονάχου) να εμφυτευθούν στην Ελλάδα κατά τη βασιλεία του. Η αναβίωση της Αρχαιότητας είναι επομένως ευρωπαϊκή επιλογή για τη νέα Ελλάδα και η επίσημη γλώσσα που θα την εκφράσει είναι η καθαρεύουσα.

Πρόχειρο σχέδιο των Στρατώνων Ιππικού στο Ναύπλιο που δημοσιεύτηκε στο αγγλικό περιοδικό «The Graphic» (20.1.1877) και στο γαλλικό «L᾿ Illustration» (27.1.1877).

Η εισβολή του κλασικισμού στην Ελλάδα γίνεται πρώτα στην αρχιτεκτονική ήδη στη σύντομη διακυβέρνηση της χώρας από τον Καποδίστρια, όταν ο αρχιτέκτονας Λάμπρος Ζαβός δημιουργεί λιτά αυστηρά κτήρια, όπως οι Στρατώνες Ιππικού στο Ναύπλιο, χαρακτηριστικό δείγμα κλασικισμού με καθαρή γεωμετρική αντίληψη. Το 1834 η πρωτεύουσα μεταφέρεται από το Ναύπλιο στην Αθήνα και στη νέα πρωτεύουσα του Όθωνα εισάγεται η ουμανιστική γερμανική αντίληψη που θέλει να αναστήσει την αρχαία δόξα: ο κλασικισμός μεταφέρεται σχεδόν αβίαστα στην αρχιτεκτονική, με το εξαιρετικό πλεονέκτημα να αναπτύσσεται δίπλα στα πιο σημαντικά κλασικά μνημεία της Αρχαιότητας. 

Καρλ Φρίντριχ Σίνκελ, Ανάκτορα στην Ακρόπολη, πένα και ακουαρέλα, 1834. Κρατική Συλλογή Σχεδίων Μονάχου.

Ο Σίνκελ προτείνει να οικοδομηθούν τα νέα ανάκτορα πάνω στην ίδια την Ακρόπολη, λύση που ευτυχώς εγκαταλείφθηκε. Η νέα πρωτεύουσα γεμίζει γρήγορα κλασικιστικά κτήρια. Ο Βάιλερ κτίζει το πρώτο δημόσιο κτήριο το 1834, το στρατιωτικό νοσοκομείο, όπου δίπλα του σήμερα υψώνεται το νέο Μουσείο της Ακρόπολης στου Μακρυγιάννη, κ.ά. Κτίζονται τα Παλαιά Ανάκτορα, η σημερινή Βουλή, που άρχισε το 1836 σε σχέδια του Φρίντριχ Γκέρτνερ, ένα μνημειακό, επιβλητικό, συμπαγές σε όγκους κτήριο, που επιβάλλει αμέσως μια διαφορετική κλίμακα στο αττικό τοπίο. Ακολουθεί η λεγόμενη «αθηναϊκή τριλογία», από Δανούς αρχιτέκτονες, το Πανεπιστήμιο (1839) του Χριστιανού Χάνσεν και λίγο αργότερα η Ακαδημία (1859-1887) και η Εθνική Βιβλιοθήκη (1888), έργα του Θεόφιλου Χάνσεν. Ξένοι αρχιτέκτονες, ο Λέο φον Κλέντσε και ο Σάουμπερτ, εκπονούν το πολεοδομικό σχέδιο της Αθήνας. 

Σχέδιο του Τσίλλερ για το παλάτι του διαδόχου. Ernst Ziller's plan for the extension to the ballroom of the crown prince's palace in Athens.

Ο Ερνστ Τσίλλερ είναι σίγουρα ο πιο παραγωγικός και δραστήριος Γερμανός αρχιτέκτονας, καθώς ως τον θάνατο του το 1923 έκτισε τα περισσότερα νεοκλασικά κτήρια στην Αθήνα (ανάκτορα της Ηρώδου Αττικού, το Γερμανικό Αρχαιολογικό Ινστιτούτο, το Ιλίου Μέλαθρον, τη Σχολή Ευελπίδων, το Ταχυδρομείο, αλλά και το Δημαρχείο της Ερμούπολης Σύρου κ.ά.). Παράλληλα με τους ξένους σπουδάζουν στην Ευρώπη σημαντικοί Έλληνες και δημιουργούν στην Αθήνα μια αρχιτεκτονική εκλεκτικισμού, που μεταφέρει το νεοκλασικό πνεύμα στην Ελλάδα: ο Κλεάνθης, που συνέβαλε στον πολεοδομικό σχεδιασμό της πρωτεύουσας, ο Καυταντζόγλου, ο Κάλκος κ.ά. Η Αθήνα ως κέντρο του νέου κράτους επηρεάζει όλη την επικράτεια και οι πόλεις της Ελλάδας γεμίζουν νεοκλασικά κτήρια. Όχι μόνο τα δημόσια κτήρια, αλλά και οι απλές κατοικίες δανείζονται νεοκλασικά στοιχεία και δημιουργείται έτσι ένας «λαϊκός κλασικισμός», όπως τον χαρακτηρίζει ο Παύλος Μυλωνάς, «σε μικρές διαστάσεις, πραγματικά ταπεινός, αφελής, χαριτωμένος».

Γιάννης Τσαρούχης, Σπίτι στην οδό Αγ. Ασωμάτων, 1971-1973. Ιδιωτική Συλλογή.

Δυστυχώς σώθηκαν λίγα μόνο δείγματα αυτής της αρχιτεκτονικής, που είναι γνωστή περισσότερο από τη ζωγραφική του Τσαρούχη και άλλων ζωγράφων της γενιάς του, νοσταλγών αυτής της Ελλάδας που χάθηκε, καθώς η μεταπολεμική ταχύρρυθμη ανάπτυξη γύρω στο 1950 έβαλε στη θέση τους απρογραμμάτιστα και κερδοσκοπικά τσιμεντένιες πολυκατοικίες.

Νικηφόρος Λύτρας, Η Μήδεια σκοτώνει τα παιδιά της, περ. 1860-1866. Αθήνα, Συλλογή Α. Λεβέντη.

Εκτός από τους αρχιτέκτονες, μια μεγάλη ομάδα ξένων καλλιτεχνών, ιδίως Βαβαρών, έρχεται στην Αθήνα για διάφορους λόγους, είτε για να διακοσμήσουν τα ανάκτορα, είτε για να διδάξουν στο Σχολείο των Τεχνών που ίδρυσε ο Όθωνας το 1836, είτε για να συμμετάσχουν στις πρώτες ανασκαφές. Η ίδρυση της Αρχαιολογικής Εταιρείας το 1837 και του Αρχαιολογικού Μουσείου καθώς και η αποκατάσταση των μνημείων της Ακρόπολης τονίζουν τον προσανατολισμό του νέου κράτους στο αρχαίο παρελθόν του. Έλληνες καλλιτέχνες φεύγουν για το Μόναχο, ιδίως στο δεύτερο μισό του 19ου αιώνα, και οι περισσότεροι σπουδάζουν στην Ακαδημία του Μονάχου. Στη γλυπτική και στη ζωγραφική επικρατεί ο ακαδημαϊσμός. Στο δεύτερο μισό του 19ου αιώνα στην Ακαδημία του Μονάχου γίνεται καθηγητής ένας ιδιαίτερα προικισμένος Έλληνας ζωγράφος, ο Τήνιος Νικόλαος Γύζης (1842-1901). Την εποχή αυτή στην Ελλάδα, στο Σχολείο των Τεχνών την επαφή με την Ακαδημία του Μονάχου στηρίζει ένας άλλος σπουδαίος Τήνιος, ο Νικηφόρος Λύτρας (1832-1904), ο οποίος μετά τις σπουδές του στο Μόναχο, γύρισε στην Ελλάδα, δίδαξε στο Σχολείο των Τεχνών και φρόντιζε να στέλνει με υποτροφία στο Μόναχο, κοντά στον Γύζη, τους πιο προικισμένους μαθητές του. Πανταζής, Λεμπέσης, Ιακωβίδης, Ροϊλός, Βικάτος, Αριστεύς, Αργυρός, Οθωναίος, Νικόλαος Λύτρας κ.ά. θα συνεχίσουν τις σπουδές τους στο Μόναχο. Η προτίμηση σε ιστορικά θέματα περιλαμβάνει φυσικά και θέματα της ελληνικής Αρχαιότητας. 

Εζέν Ντελακρουά, Μήδεια, ελαιογραφία, 1862. Παρίσι, Λούβρο.

Έτσι η Μήδεια του Νικηφόρου Λύτρα (περ. 1860-1866), που δημιουργείται κάτω από την επίδραση του δραματικού στιλ του Καρλ φον Πίλοτυ, διευθυντή για πολλά χρόνια της Ακαδημίας του Μονάχου, έχει πρότυπό της τη Μήδεια του Ντελακρουά (1838), έργο σημαντικό με μεγάλη απήχηση στην ευρωπαϊκή τέχνη, που φαίνεται ότι επηρέασε και τον Χαλεπά στο έργο που κατέστρεψε ο ίδιος στην πρώτη περίοδο δημιουργίας του (1878) στην Αθήνα την εποχή της περίφημης Κοιμωμένης του. 

Την περίοδο 1918-1924 ο Γιαννούλης Χαλεπάς φιλοτεχνεί την Μήδεια Ι (γύψος, 35x24x16 εκ. Συλλογή Πανελληνίου Ιερού Ιδρύματος Ευαγγελιστρίας Τήνου. Μόνιμη έκθεση Ιδρύματος Τηνιακού Πολιτισμού), όπου σχηματίζει έναν συμπαγή όγκο με τα πρόσωπα να αποδίδονται υποτυπωδώς. Η Μήδεια παρουσιάζεται αγέρωχη, με βλέμμα απλανές να κρατά με το δεξί της χέρι στο κέντρο της σύνθεσης ένα τεράστιο μαχαίρι και να υποβαστάζει ένα παιδί, πάνω από τον αριστερό της γοφό, ενώ ένα δεύτερο όρθιο, σφίγγεται στο δεξί της πλευρό. Και τα δύο παιδιά δίνουν την εντύπωση ότι έχουν παραλύσει από την μητρική επιβολή.

Αυτή τη Μήδεια απηχεί ένα μικρό πρόπλασμα του Χαλεπά της περιόδου της Τήνου, έργο του 1922, που διέσωσε σε γύψο ο γλύπτης Θωμάς Θωμόπουλος.

Λεωνίδας Δρόσης, Η γέννηση της Αθηνάς, 1870-1875. Ακαδημία Αθηνών, δυτικό αέτωμα.

Ο κλασικισμός επηρέασε περισσότερο τη νεοελληνική γλυπτική του 19ου αιώνα, μια τέχνη που μπορούσε αμεσότερα να επιβεβαιώσει τη σύνδεση με την αρχαία κληρονομιά. Από τις οικογένειες των Τηνιακών μαρμαράδων που θα δουλέψουν στα πρώτα κλασικιστικά κτήρια της πρωτεύουσας θα προκύψουν στο δεύτερο μισό του 19ου αιώνα οι πρώτοι γλύπτες που θα δημιουργήσουν έργα σε δημόσιους χώρους, στο Α' Νεκροταφείο αλλά και εκτός Αθηνών σε ολόκληρη την Ελλάδα. Πρώτος δάσκαλος στο Σχολείο των Τεχνών είναι ο κλασικιστής Κρίστιαν Ζίγκελ και μετά από αυτόν ο Λεωνίδας Δρόσης και ο Γεώργιος Βρούτος. 

Γιαννούλης Χαλεπάς, Σάτυρος και Έρωτας I (Καραπάνου), 1877. Αθήνα, Εθνική Γλυπτοθήκη.

Τα έργα τους όπως και του σπουδασμένου στο Μόναχο Γεωργίου Κόσσου, καθώς και των Φυτάληδων, του Γεωργίου Βιτάλη, του Βιτσάρη κ.ά. είναι προσανατολισμένα στον ιταλικό και γερμανικό κλασικισμό, στον ακαδημαϊσμό του Μονάχου με κορύφωση τα αριστουργήματα του Γιαννούλη Χαλεπά (1852-1938), την Κοιμωμένη του στο Α' Νεκροταφείο και το σύμπλεγμα Σάτυρος και Έρωτας I (1877) σήμερα στην Εθνική Γλυπτοθήκη.

Νικόλαος Λύτρας, Αυτοπροσωπογραφία, π. 1910.

Παρόλο που η αναφορά στην Ακαδημία του Μονάχου φέρνει στον νου —ειδικών και μη— τους πιο δημοφιλείς καλλιτέχνες της νεοελληνικής τέχνης (Λύτρα, Γύζη, Βολανάκη, Ιακωβίδη, Γιαννούλη Χαλεπά), το έργο τους δέχθηκε έντονη κριτική για την αποδοχή και επιβολή στην Ελλάδα ενός ξενόφερτου ακαδημαϊσμού. Ιδιαίτερα στα τέλη του 19ου και στα πρώτα χρόνια του 20ού αιώνα η τέχνη τους θεωρήθηκε συχνά ταυτόσημη με τη συντήρηση, την οπισθοδρόμηση, τη στείρα μίμηση ξένων προτύπων, ενώ τους αποδόθηκε και η κύρια ευθύνη για την απουσία της Ελλάδας από τις διεθνείς καλλιτεχνικές εξελίξεις. Σήμερα το έργο τους αντιμετωπίζεται πιο ψύχραιμα χωρίς υπερβολές προς όποια κατεύθυνση. Μπορεί οι καλλιτέχνες αυτοί να αποδέχθηκαν τον συντηρητισμό, μετέφεραν όμως και την ποιότητα, μια στέρεη τεχνική, καθώς και μια σωστή οργάνωση και συστηματική εκπαίδευση στον χώρο της καλλιτεχνικής δημιουργίας, βάσεις που είχε ανάγκη στις αρχές της η νεοελληνική τέχνη για να επιδιώξει μια γρήγορη εξέλιξη.

Κωνσταντίνος Παρθένης, Πλαγιά, 1908.

Στις αρχές του 20ού αιώνα η ιδεολογία του ελληνισμού αποκτά νέες αποχρώσεις και μια αύρα ανανέωσης έρχεται από παντού. Η σχέση των Νεοελλήνων καλλιτεχνών με την τέχνη του παρελθόντος τους αλλάζει γρήγορα. Το νέο στιλ (art nouveau) και ιδίως ο συμβολισμός που επικρατούν στην Ευρώπη αποδεικνύονται ιδιαίτερα ελκυστικά για τους Έλληνες καλλιτέχνες, όπως οι Παρθένης, Μαλέας, Γουναρόπουλος, Στέρης, Φρίξος Αριστέας κ.ά., καθώς θεωρούν ότι επιτρέπουν την ανάπτυξη ενός νέου κλασικισμού με μυθολογικά-αλληγορικά θέματα, τα οποία συμβαδίζουν με τον ευρωπαϊκό μοντερνισμό, χωρίς τη μομφή του συντηρητισμού ή της οπισθοδρόμησης. 

Νικόλαος Γύζης, Εαρινή συμφωνία, 1886. Αθήνα, ΕΠΜΑΣ.

Σε αυτή την κατεύθυνση μπορεί να συνέβαλε και η καθολική σχεδόν αναγνώριση και αποδοχή στην Ελλάδα της όψιμης δουλειάς του Γύζη ήδη στα τέλη του 19ου αιώνα. Πρόκειται για αλληγορικά θέματα όπου η νοσταλγία μιας ιδανικής Ελλάδας αποδίδεται με υψιπετείς αρχαιοπρεπείς συνθέσεις: Η τέχνη και τα πνεύματά της, Εαρινή συμφωνία, Αρμονία. Νίκες, λύρες, βάρβιτοι κτλ. οπτικοποιούν σχεδόν τη μουσική του Μπετόβεν ή του Βάγκνερ (προτιμήσεις του Γύζη), με αναφορές στο αιώνιο κλασικό μεγαλείο.

Κωνσταντίνος Παρθένης, Ορφέας και Ευρυδίκη, ελαιογραφία, περ. 1925-1930. Αθήνα, Συλλογή Υπουργείου Εξωτερικών.

Αρχαιότητα προσαρμοσμένη σε ένα προσωπικό στιλ που καθορίζεται από την προσπάθεια να συμβαδίσει με τη σύγχρονη παραγωγή στην Ευρώπη συναντούμε στο έργο του Κωνσταντίνου Παρθένη (1878-1907), ο οποίος με την αγάπη του στα μυθολογικά θέματα, όπως στο Ορφέας και Ευρυδίκη (περ. 1925-1930), δημιουργεί μια νέα σχέση με το αρχαιοελληνικό παρελθόν είτε αξιοποιώντας τα διδάγματα του κινήματος της απόσχισης (Sezession) της Βιένης είτε του Σεζάν είτε αυτά του γαλλικού συμβολισμού. Τα αρχαία θέματα του Παρθένη, έως την ύστερη, λιτότερη, αποπνευματωμένη ζωγραφική του, φιλτράρονται μέσα από ένα δυτικότροπο κυβιστικό ιδίωμα, που θα επηρεάσει πολλούς καλλιτέχνες της εποχής του.

Ο Παρθένης είναι το εισαγωγικό κεφάλαιο για τη λεγόμενη γενιά του 1930, η οποία αποτελεί τη μεταφορά στην τέχνη ενός λογοτεχνικού περισσότερο κινήματος στην Ελλάδα του Μεσοπολέμου με πρωτεργάτες ποιητές και πεζογράφους, όπως τους Σεφέρη, Ελύτη, Εγγονόπουλο, Εμπειρίκο κ.ά., οι οποίοι επιδιώκουν την εισαγωγή και αφομοίωση πρωτοποριακών ρευμάτων στην Ελλάδα.

Φώτης Κόντογλου, Λαοκόων, 1938. Αθήνα, Πινακοθήκη Δήμου Αθηναίων.

Η Αρχαιότητα έχει μερίδιο στους προβληματισμούς της γενιάς του 1930, όπου οι δημιουργοί προσπαθούν να προσδιορίσουν την εθνική καλλιτεχνική τους ταυτότητα μέσα από ολόκληρο το πολιτισμικό παρελθόν τους (Αρχαιότητα, Βυζάντιο, λαϊκό πολιτισμό), μια διαδρομή με αδιάλειπτη συνέχεια. Η Μικρασιατική καταστροφή το 1922 και το ξερίζωμα των Ελλήνων προσφύγων επιτείνει την ανάγκη μιας νέας εθνικής αυτογνωσίας. Ήδη από τα τέλη του 19ου αιώνα η βυζαντινή παράδοση αναγνωρίζεται ως σημαντική κληρονομιά και ακολουθεί από κοντά η επανεκτίμηση της λαϊκής τέχνης. Η ανακάλυψη πιο πρόσφατων μορφών λαϊκού πολιτισμού, λαϊκών καλλιτεχνών κ.ά. στο Παρίσι κατανοείται ως έκφραση του πηγαίου και πρωτόγονου στοιχείου που αναζητούν οι εκεί πρωτοπορίες. Η ανακάλυψη του Μακρυγιάννη και του Θεόφιλου στην Ελλάδα ερμηνεύεται ως άμεση σύνδεση με τις ρίζες, ως επιβεβαίωση της εθνικής ταυτότητας, ως απόδειξη μνήμης και συνέχειας. Στο κλίμα αυτό αναπτύσσονται δύο τάσεις στην Ελλάδα: αυτή που απορρίπτει την Αρχαιότητα ως ξενόφερτο, επιβεβλημένο βαρύ παρελθόν και στρέφεται στο Βυζάντιο και τη λαϊκή παράδοση με προεξάρχοντα τον Αϊβαλιώτη Φώτη Κόντογλου (1896-1965), παρόλο που σπούδασε στο Παρίσι, και η τάση των καλλιτεχνών που πιστεύουν ότι πρέπει να συμβαδίζουν με τον μοντερνισμό της Δύσης, αξιοποιώντας στοιχεία του ελληνικού πολιτισμού από όλη τη διαδρομή του. Μιαν αντίστοιχη χροιά έχει και η αντίθεση ανάμεσα στην «εθνική μουσική» του Καλομοίρη και το ελληνικό πνεύμα του μοντερνιστή Σκαλκώτα. Ο διαχωρισμός τις περισσότερες φορές δεν είναι καθαρός και κάπως απλουστευτικά συνοψίζεται στο γνωστό δίπολο ελληνικότητα και μοντερνισμός. Είναι πάντως χαρακτηριστικό ότι και στις δύο τάσεις η Αρχαιότητα λειτουργεί ως πηγή υλικού, ακόμη και στις ακραίες μορφές, όπως ο Κόντογλου, που καλλιέργησε με συνέπεια τη βυζαντινή παράδοση: το 1937 καλείται να διακοσμήσει το ισόγειο του Δημοτικού Μεγάρου της Αθήνας με αττικούς μύθους, τους οποίους αποδίδει με ένα ιδιότυπο εκλεκτικό στιλ. 

Ελ Γκρέκο, Λαοκόων. Ουάσιγκτον, National Gallery of Art.

Το ίδιο ιδιότυπη και ξεχωριστή είναι η εκδοχή του για τον Λαοκόοντα (1938) με μια μακρινή συγγένεια με αυτόν του Γκρέκο. Ο Κόντογλου επηρέασε μια ολόκληρη γενιά καλλιτεχνών που έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη της νεοελληνικής ζωγραφικής, όπως ο Παπαλουκάς, ο Εγγονόπουλος, ο Τσαρούχης κ.ά.

Γεώργιος Γουναρόπουλος, Γυμνά Ειδύλλια, 1924.

Από την άλλη οι μοντερνιστές που κινούνται στα πλαίσια του συμβολισμού, του κυβισμού, με κάποιες σουρεαλιστικές τάσεις, όπως ο Γουναρόπουλος, ο Στέρης κ.ά., χρησιμοποιούν αρχαίους μύθους, αρχαία σύμβολα, αλλά και το στιλ, το σχέδιο της κλασικής αγγειογραφίας ως ιδιαιτερότητα στη μοντερνιστική τους κατεύθυνση.

Νίκος Εγγονόπουλος, Ο Οδυσσέας διηγείται στον Όμηρο, ελαιογραφία, 1957. Αθήνα, Συλλογή Εθνικής Τράπεζας της Ελλάδος.

Ο μόνος πραγματικά σουρεαλιστής στην Ελλάδα, που χρησιμοποιεί δημιουργικά με προσωπική γραφή και χιούμορ τους αρχαίους μύθους είναι ο μαθητής του Κόντογλου, ο Νίκος Εγγονόπουλος (1907-1985). Ο Εγγονόπουλος εμπνέεται από τη μεταφυσική περίοδο του Ντε Κίρικο (1888-1978) και βρίσκεται σε συνεχή διάλογο με το ελληνικό παρελθόν, αρχαιοελληνικό και βυζαντινό. Στο έργο του οι αρχαίοι μύθοι αποδίδονται με βυζαντινή τεχνοτροπία και ξαναζωντανεύουν μέσα από την επίδραση του Νίτσε και του Φρόιντ λειτουργώντας ως στοιχεία του παράλογου, του μη ορθολογικού.

Γιάννης Τσαρούχης, Αντιγραφή του Τιτσιάνο (Η Άρτεμη κυνηγός), 1971. Αθήνα, Ίδρυμα Γιάννη Τσαρούχη.

Μια ξεχωριστή περίπτωση είναι ο Γιάννης Τσαρούχης (1910-1984)· μαθητής του Παρθένη και του Κόντογλου γοητεύεται από τον Θεόφιλο και τον Καραγκιόζη. Ο Τσαρούχης βλέπει το ελληνικό παρελθόν σαν μια ενιαία συνέχεια ως το σήμερα και επιδιώκει να το συνδέσει και να το εκφράσει μέσα από μοντέρνες τάσεις που θαυμάζει, όπως τον φοβισμό του Ματίς. Ο διχασμός Ανατολή ή Δύση μοιάζει να απαλείφεται γι᾽ αυτόν. Θαυμάζει επίσης την Αναγέννηση, την οποία επιχειρεί να προσεγγίσει μέσα από τις αρχαιοελληνικές πηγές που την επηρέασαν, προσδιορίζοντας έτσι τη δική του εθνική ιδιαιτερότητα. Στρέφεται στην ελληνιστική τέχνη, στα πορτρέτα του Φαγιούμ και δημιουργεί τις Τέσσερις εποχές, τους Δώδεκα μήνες κ.ά. Στο έργο του Αντιγραφή του Τιτσιάνο (1971) οι διεισδύσεις από έργο σε έργο είναι αλλεπάλληλες και χαρακτηριστικές: ο Τσαρούχης με εμφανή την επίδραση από Πομπηιανές τοιχογραφίες διεισδύει στον Τιτσιάνο, του οποίου η Άρτεμη βασίζεται στη λεγόμενη Άρτεμη των Βερσαλιών, ένα μαρμάρινο ρωμαϊκό αντίγραφο ελληνιστικού έργου, σήμερα στο Λούβρο. Στο πρώτο επίπεδο του πίνακα, κάτω αριστερά στο πάτωμα το ανδρικό γυμνό δανείζεται τη στάση του ελληνιστικού Θνήσκοντα Γαλάτη (τέλη 3ου αιώνα π.Χ.).

Γιαννούλης Χαλεπάς, Μήδεια III, 1933. Αθήνα, Εθνική Γλυπτοθήκη.

Τα μυθολογικά θέματα αποτελούν ένα σημαντικό κομμάτι στην παραγωγή της νεοελληνικής γλυπτικής του πρώτου μισού του 20ού αιώνα. Το έργο της δεύτερης και τρίτης περιόδου του Γιαννούλη Χαλεπά (1918-1938) έχει στοιχεία μοντερνισμού, παρόλη την απομόνωση του δημιουργού τους. Ξαναδουλεύει τα μυθολογικά θέματα της πρώτης του περιόδου, Σάτυρος και Έρωτας, Μήδεια, Αμφιτρίτη, Αφροδίτες κ.ά. δίνοντας σημασία στην ισορροπία των όγκων και στη σύνθεση, στην εκφραστικότητα της χειρονομίας και όχι στις ακαδημαϊκές αξίες του 19ου αιώνα Οι γλύπτες μας, ωστόσο, στις αρχές του 20ού αιώνα προσανατολίζονται όλο και περισσότερο στο Παρίσι, στον Ροντέν, στον συμβολισμό, χωρίς να αποδεσμεύονται από την ανθρωπομορφική κατεύθυνση της κλασικής παράδοσης. 

Αντώνης Σώχος, Αρχαϊκή κόρη, 1955. Αθήνα, Εθνική Γλυπτοθήκη.

Εξαίρεση αποτελεί ο Αντώνης Σώχος (1888- 1975), ο οποίος στο κλίμα του μοντερνισμού και της στροφής της ευρωπαϊκής γλυπτικής σε αρχαϊκές ή πρωτόγονες φόρμες, δημιουργεί έργα εμπνευσμένα από την παραδοσιακή τέχνη (ξυλόγλυπτα ακρόπρωρα) ή την αρχαϊκή πλαστική (κόρες κ.ά.). Πρόκειται όμως πάντοτε για έργα που δεν προορίζονται για επίσημες δημόσιες παραγγελίες. Το ίδιο και ο Τόμπρος, στην προσωπική του δουλειά και όχι στα έργα παραγγελιών, θα προχωρήσει μετά το 1935 σε μιαν αφαιρετική διατύπωση, ενώ η αποδέσμευση της νεοελληνικής γλυπτικής από το κλασικό παρελθόν της θα γίνει κυρίως μετά τον πόλεμο από τους Ζογγολόπουλο, Λουκόπουλο, Καπράλο, Λαμέρα, Παππά κ.ά.

Γιάννης Μόραλης, Επιτύμβια Σύνθεση Γ', 1958-1963. Αθήνα, ΕΠΜΑΣ.

Η Αρχαιότητα δεν έπαψε να αποτελεί σημείο αναφοράς για τη νεοελληνική δημιουργία σε όλο τον 20ό αιώνα, ανεξάρτητα από καλλιτεχνικούς προσανατολισμούς. Αρχαίοι μύθοι, ο Διόνυσος, ο Βάκχος, Μαινάδες, κολόνες, αρχαία σύμβολα εισχωρούν στον εξελληνισμένο κυβιστικό χώρο του Χατζηκυριάκου-Γκίκα. Όταν μετά τον πόλεμο η αντίθεση ανάμεσα στις τάσεις του μοντερνισμού και της παράδοσης αντικαθίστανται από το δίλημμα αφαίρεση ή παραστατική ζωγραφική, η αφηρημένη έκφραση εμφανίζεται για ένα διάστημα ως απαραίτητος και αναγκαίος εκσυγχρονισμός της νεοελληνικής τέχνης. Ωστόσο, και οι αφηρημένοι καλλιτέχνες αισθάνονται την ανάγκη να συνδεθούν με την παράδοση. Ο Γιάννης Σβορώνος σε συνθέσεις καθαρά γεωμετρικής αφαίρεσης θα προτιμήσει, εκ των υστέρων όπως ομολογεί ο ίδιος, να δώσει στα έργα του τίτλους από μυθολογικές μορφές (Μινώταυρος, κ.ά.). Η επίδραση της Αρχαιότητας στη μεταπολεμική ελληνική τέχνη χαρακτηρίζεται γενικά από μια πιο ψύχραιμη, ελεύθερη και προσωπικότερη αντιμετώπιση του παρελθόντος. Αφετηρία των καλλιτεχνών δεν είναι η άγνοια ή η αμφισβήτηση του μοντερνισμού, αλλά η ανάγκη προσωπικού προσδιορισμού σε έναν διεθνή χώρο καλλιτεχνικής δημιουργίας. Τη δεκαετία του 1950 ο Γιάννης Μόραλης (1913) επιδιώκει την επιστροφή στην παράδοση μέσω ενός δικού του ελληνικού μοντερνισμού που τείνει σε ένα κλασικό ιδεώδες: λιτότητα, ολιγοχρωμία, έρωτας και θάνατος, επιτύμβιες συνθέσεις με νεαρές γυμνές γυναίκες, που κατάγονται από αρχαία πρότυπα μεταφρασμένα σε γεωμετρικά ιδεογράμματα. 

Νίκος Νικολάου, Γυναικείος κορμός, 1963. Αθήνα, ΕΠΜΑΣ.

Με την Αρχαιότητα διαλέγεται και το πιο προσωπικό έργο του Νίκου Νικολάου (1909-1986), φίλου και συνοδοιπόρου του Μόραλη. Γυναικείοι κορμοί εμπνέονται ελεύθερα και αφαιρετικά από την αρχαία αγγειογραφία, όπως και στο έργο του Αλέκου Φασιανού (1938), όπου τύποι της Αρχαιότητας, λαϊκή τέχνη και διδάγματα του Τσαρούχη δημιουργούν έναν αισιόδοξο κώδικα επικοινωνίας.

Χρήστος Λεφάκης, Ανθέμια, 1961. Θεσσαλονίκη, Τελλόγλειο Ίδρυμα. ΑΠΘ.

Το 1966 ο Χρήστος Λεφάκης (1906-1969) μετά από μια διαδρομή στην αφαίρεση, δημιουργεί στο τέλος της ζωής του τις σειρές «Ελληνικά θέματα» και «Ανθέμια» για την Μπιενάλε της Βενετία. Στην αφηρημένη επιφάνεια εισάγει ρεαλιστικά στοιχεία, κεφάλια από σπασμένες τερακότες, αρχαία γλυπτά, εμπειρίες που μάζεψε από τη συμμετοχή του σε ανασκαφές και στη συντήρηση αρχαιοτήτων, τις οποίες μετουσιώνει σε στοιχεία προσωπικής ιδιαιτερότητας στον διεθνή χώρο. 

Αλέκος Κοντόπουλος, Θέτις. Ιδιωτική Συλλογή.

Αλλά και ο Αλέκος Κοντόπουλος (1905-1975), μετά από μια ενδιαφέρουσα αναζήτηση στον χώρο της αφαίρεσης, αξιοποιεί τις εμπειρίες από τη θητεία του στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο και σε έργα όπως η Θέτις ή η Πολιτεία ή το χρυσό βόδι (1955) προσθέτει στο αφηρημένο γεωμετρικό βάθος του πίνακα αρχαιολογικά σύμβολα, αετώματα, σπασμένους κίονες, ταύρους, μια βάρβιτο, μορφές από λευκές ληκύθους κ.ά., λεπτές ερμηνείες ελληνικών θεμάτων ως «υποβολή μιας ασύνορης κοσμοθεωρίας ουμανισμού» (Σπητέρης). 

Σαράντης Καραβούζης, Τοπίο με αρχαιολογικά ερείπια, ελαιογραφία, περ. 1974. Αθήνα, ΕΠΜΑΣ.

Αυθεντικός απόγονος του Ντε Κίρικο ο Σαράντης Καραβούζης (1938) δημιουργεί μεταφυσικά αρχαιολογικά τοπία με ακρωτηριασμένα αγάλματα, σπασμένες επιγραφές, κολόνες κτλ. συνδυασμένα κάποτε και με επικαιρικές νύξεις.

Γιάννης Τσαρούχης, Οι Τέσσερις Εποχές (Λεπτομέρεια), 1968-69.

Ο ιστορισμός επανέρχεται στη δεκαετία του 1970-1980 με τη μορφή ενός κριτικού σχολιασμού της Αρχαιότητας και άλλων περιόδων τέχνης, ένα κίνημα που έγινε γνωστό ως μεταμοντέρνο (αρχικά από την ποίηση και την αρχιτεκτονική). Το κίνημα του μεταμοντέρνου, όπως και του συμβολισμού παλαιότερα, έγινε γρήγορα αποδεκτό στη σύγχρονη ελληνική δημιουργία, καθώς άφηνε περιθώρια στη χρήση προγονικών αξιών χωρίς αμφισβητήσεις ή ιεραρχίες. Συχνά έχει αναγνωριστεί ο Γιάννης Τσαρούχης ως ο πρώτος μεταμοντέρνος καλλιτέχνης στην Ελλάδα για τον ελεύθερο, εκλεκτικό διάλογο που επιχειρεί με πολλές παραδόσεις ταυτόχρονα. Εξάλλου, αυτός ο —κατά τον Χατζηδάκι— «οραματιστής της μεσογειακής μας μελαγχολίας», αυτοχαρακτηρίστηκε μεταμοντέρνος για τον τρόπο που χρησιμοποιεί την ελληνική παράδοση.

Δημήτρης Μυταράς, Νίκη της Σαμοθράκης. Δημοτική Ολυμπιακή Πινακοθήκη "Σπύρου Λούη".

Τη δεκαετία του 1970-1980 οι διαμάχες ανάμεσα σε συντηρητικούς και πρωτοπόρους δεν έχουν πια σημασία μέσα σε ένα γενικότερο κλίμα συγκρητισμού και παγκοσμιοποίησης. Ο ελληνοκεντρικός μοντερνισμός έφθασε στον κορεσμό, στην εκλαΐκευση, στη φυσική του εξάντληση. Η ρήξη με την παράδοση που επιζητούσαν οι πρωτοπορίες δεν είναι πια της μόδας. Αντικαθίστανται με την επιστροφή σε ιστορικά στιλ του παρελθόντος έως το κοντινό παρόν, όμως με ένα νηφάλιο, αποστασιοποιημένο τρόπο, συχνά με ειρωνεία και χιούμορ, κάποτε με τρυφερότητα και νοσταλγία, χωρίς τον κίνδυνο μομφής για οπισθοδρόμηση. Ο εκλεκτικισμός του μεταμοντέρνου δημιούργησε ένα σχεδόν ιδανικό περιβάλλον για την ελληνική εικαστική παραγωγή. Οι Νεοέλληνες δημιουργοί στα τέλη του 20ού αιώνα μπορούν να θαυμάσουν χωρίς αναστολές τα αριστουργήματα της αρχαίας τέχνης και να ορίσουν ελεύθερα τον τρόπο που θα τα χρησιμοποιήσουν. Έτσι διακρίνουμε μεταμοντέρνες επιστροφές και σχολιασμό της Αρχαιότητας σε έργα σύγχρονων Ελλήνων ζωγράφων. 

Δημήτρης Μυταράς, Νίκη, 1967. Αθήνα, Συλλογή Υπουργείου Εξωτερικών.

Ο Δημήτρης Μυταράς (γενν. 1934) στη Νίκη του 1967 χρησιμοποιεί τη Νίκη της Αγοράς (ακρωτήριο από τα τέλη του 5ου αιώνα π.Χ.). 

Χρίστος Καράς, Τρεις Χάριτες, ελαιογραφία, 1974. Αθήνα ΕΠΜΑΣ.

Ο Χρίστος Καράς (γενν. 1930) έχει μια προσωπική εκδοχή για τις Τρεις Χάριτες (1974). 

Αντώνης Απέργης, Εν τω μηνί Αθήρ, 1998. Αθήνα, ΕΠΜΑΣ.

Στο έργο του Αντώνη Απέργη (γενν. 1938), Εν τω μηνί Αθήρ (1998) διακρίνεται καθαρά η χρήση μιας Νίκης από το Θωρακείο του Ναού της Απτέρου Νίκης στην Ακρόπολη.  

Αχιλλέας Δρούγκας, Το Ολυμπιακό πνεύμα, 2007. Αθήνα, ΕΠΜΑΣ.

Ηνίοχος, γύρω στο 470 π.Χ. Δελφοί, Αρχαιολογικό Μουσείο.

Ο Αχιλλέας Δρούγκας (γενν. 1940) δημιουργεί το Ολυμπιακό πνεύμα το 2007  με δεσπόζουσα τη μορφή του Ηνιόχου των Δελφών.

Η Αρχαιότητα ως προγονικό παρελθόν μπορεί να είναι πλέον ελεύθερη επιλογή των Νεοελλήνων. Η διεθνοποίηση μοιάζει να μπορεί να αντιμετωπιστεί.

Πηγή: «Η Αρχαία Ελληνική Τέχνη και η Ακτινοβολία της» των Μανόλη Βουτυρά & Αλεξάνδρας Γουλάκη-Βουτυρά.