Απόστολος Κιλεσσόπουλος, Χωρίς Τίτλο, 1988.
Αυτός που σωπαίνει
Το σούρουπο έχει
πάντα τη θλίψη
ενός ατέλειωτου
χωρισμού
Κι εγώ έζησα σε
νοικιασμένα δωμάτια
με τις σκοτεινές
σκάλες τους
που οδηγούνε
άγνωστο που…
Με τις μεσόκοπες
σπιτονοικοκυρές
που αρνούνται
κλαίνε λίγο
κι ύστερα ενδίδουν
και τ’ άλλο πρωί,
αερίζουν το σπίτι
απ’ τους μεγάλους
στεναγμούς…
Στα παλαιικά
κρεβάτια
με τα πόμολα στις
τέσσερις άκρες
πλάγιασαν κι
ονειρεύτηκαν
πολλοί περαστικοί
αυτού του κόσμου
κι ύστερα
αποκοιμήθηκαν
γλυκείς κι
απληροφόρητοι
σαν τους νεκρούς
στα παλιά κοιμητήρια
Όμως εσύ
σωπαίνεις…
Γιατί δε μιλάς;
Πες μου!
Γιατί ήρθαμε εδώ;
Από πού ήρθαμε;
Κι αυτά τα
ιερογλυφικά της βροχής πάνω στο χώμα;
Τι θέλουν να πουν;
Ω, αν μπορούσες να
τα διαβάσεις!!!
Όλα θα άλλαζαν…
Όταν τέλος, ύστερα
από χρόνια ξαναγύρισα…
δε βρήκα παρά τους
ίδιους έρημους δρόμους,
το ίδιο
καπνοπωλείο στη γωνιά…
Κι ολόκληρο το
άγνωστο
την ώρα που
βραδιάζει…
Τάσος Λειβαδίτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου