Μίνως Ζώτος, «Ηδυπάθεια»

Franz Von Stuck, Sensuality, 1891

Είναι βαθιά μεσάνυχτα, γλυκιά

Σελήνη στα μεσούρανα εκαρφώθη.

Είναι η καρδιά μου, που άφησαν οι πόθοι,

Μια γλύκα θηλυκιά.

John Silver, In her own World

Είναι βαθιά σιωπή· ο ηδονικός

Κάματος αναπαύει πια τα γύρω,

Χαϊδευτικά με αγγίζει όλο το μύρο

Κι η ζέστα της σαρκός.

Peter Lely, Portrait of a Young Lady and Child, detail, circa 1664

Ψυχή μου, αλήθεια; κι όπως προχωρώ

Δε με βαραίνει φόβος, σκέψη ολίγη;

Ω! ας μη μιλούμε κι έχουμε διαφύγει

Τον άγρυπνο φρουρό.

Carl Heinrich Bloch, In a Roman Osteria, 1866

Στην τρυφερότη που έπνευσε, ξανά

Κρυφαναθρώσκει ολόβαθα η ορμή μου,

Κι απ’ τη θερμότη εθάρρεψε η ψυχή μου

Και μέλπει σιγανά:

Léon-François Comerre, Danaë and the Shower of Gold, circa 1908

«Γλυκιά που είν’ όλα εκεί! σε μυστική

συνένωση, να λέμε και να λέμε,

με το χρυσό σου αγκίστρι ψάρεψέ με,

σελήνη ερωτική».

Μίνως Ζώτος

Ο Μίνως Ζώτος γεννήθηκε στο Νιοχώρι Παραχελωίτιδος. Τέλειωσε το δημοτικό σχολείο στη γενέτειρά του, το Σχολαρχείο στο Αιτωλικό και το Γυμνάσιο στο Μεσσολόγγι. Το 1922 γράφτηκε στη νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και με μεσολάβηση του Μιλτιάδη Μαλακάση διορίστηκε βοηθός ταμία στο Δήμο Αθηναίων. Δεν ολοκλήρωσε ποτέ τις σπουδές του, καθώς σύντομα αφοσιώθηκε στην ποίηση και την ξέφρενη ζωή. Ο Ζώτος έζησε μια σύντομη ζωή που σήμερα θα την χαρακτηρίζαμε ως μποέμ, μαζί με Λαπαθιώτη και αρκετούς άλλους που σύχναζαν σε ύποπτα στέκια και διασκεδάσεις και προσπαθούσαν να ρουφήξουν τη ζωή ως το μεδούλι, σε μια εποχή που παρόμοια συμπεριφορά ήταν ασυγχώρητη. Το 1928 γνωρίστηκε με τη Μαρία Πολυδούρη που στάθηκε ο έρωτας της ζωής του. Ο θάνατός της το 1930 επιδείνωσε την κατάσταση της ήδη βεβαρημένης υγείας του. Παρά τις προσπάθειές του να ξαναβρεί τις δυνάμεις του και την επιστροφή του στο χωριό του το φθινόπωρο του 1932 πέθανε από φυματίωση το Δεκέμβρη του ίδιου χρόνου σε ηλικία εικοσιεφτά μόλις χρόνων.

Στο χώρο της ποίησης ο Μίνως Ζώτος πρωτοεμφανίστηκε το 1923 από τις σελίδες του περιοδικού Μούσα. Κείμενά του δημοσίευσε σε περιοδικά όπως τα Βίγλα (Μεσολογγίου), Νεοελληνική Τέχνη, Νέα Εστία, Πνοή, Κίτρινος Γάτος, Ελληνική Επιθεώρησις. Συνολικά εξέδωσε δυο ποιητικές συλλογές και δημοσίευσε λίγα κριτικά άρθρα και ποιητικές μεταφράσεις. Η τελευταία του συλλογή ποιημάτων με τίτλο Σουρντίνα εκδόθηκε μετά το θάνατό του σε συλλογική έκδοση με τίτλο Άπαντα. Το ποιητικό του έργο τοποθετείται χρονικά στους νεώτερους εκπροσώπους της ελληνικής μεσοπολεμικής ποίησης και εμφανίζει επιρροές από τα ρεύματα του νεορομαντισμού και του νεοσυμβολισμού και από ποιητές όπως ο Μιλτιάδης Μαλακάσης και ο Κώστας Καρυωτάκης. Η γραφή του είναι έντονα λυρική και συχνά ρομαντικής υφής.