Με εορταστική έκρηξη τίμησε ο Ήλιος το ηλιοστάσιο, Sun Blasts Out Summer Solstice Shockwave

H έκλαμψη καταγράφηκε συμπτωματικά μόλις δύο ώρες πριν από το θερινό ηλιοστάσιο του βορείου ημισφαιρίου. This image from June 20, 2013, at 11:15 p.m. EDT shows the bright light of a solar flare on the left side of the sun and an eruption of solar material shooting through the sun's atmosphere, called a prominence eruption. Shortly thereafter, this same region of the sun sent a coronal mass ejection out into space. (Photo : NASA/SDO)

Την ώρα που το βόρειο ημισφαίριο ετοιμαζόταν να υποδεχτεί το θερινό ηλιοστάσιο, ο Ήλιος το γιόρταζε με μια έκρηξη που έστειλε δισεκατομμύρια τόνους υλικού στο Διάστημα.

To Παρατηρητήριο Ηλιακής Δυναμικής (SDO), ένας δορυφόρος της NASA που κρατά τα μάτια του μονίμως στραμμένα προς τον Ήλιο, κατέγραψε μια ηλιακή έκλαμψη στις 06.15 ώρα Ελλάδας στις 21 Ιουνίου.

Μεγάλη μέρα, μεγάλη έκρηξη

Η εικόνα σε πλήρη ανάλυση.

Λίγο αργότερα, στις 08.04 ώρα Ελλάδας, οι ακτίνες του Ήλιου έπεσαν κάθετα στον Τροπικό του Καρκίνου -ήταν η στιγμή του θερινού ηλιοστασίου, η οποία σηματοδότησε τη μεγαλύτερη μέρα του χρόνου για το βόρειο ημισφαίριο.

Η έννοια «ηλιοστάσιο» δεν έχει κανένα νόημα για τον ίδιο τον Ήλιο, φαίνεται όμως ότι το μητρικό μας άστρο είχε διάθεση για πυροτεχνήματα. Η ηλιακή έκλαμψη που κατέγραψε το SDO ήταν μια μέτρια εκπομπή ενέργειας που κατατάχθηκε στην μεσαία κατηγορία M2. Λίγο αργότερα, όμως, η ίδια περιοχή του Ήλιου εξερράγη σε αυτό που οι αστροφυσικοί ονομάζουν «εκτίναξη στεμματικού υλικού»: μια γιγάντια ποσότητα ιονισμένου αερίου εκτοξεύτηκε στο Διάστημα με ταχύτητα 2.170 χιλιομέτρων το δευτερόλεπτο, ταχύτητα που χαρακτηρίζεται «υψηλή».

Τα φορτισμένα σωματίδια από τις εκτινάξεις στεμματικού υλικού μπορούν να προκαλέσουν διακοπές της ηλεκτροδότησης και των τηλεπικοινωνιών αν βρεθούν στην πορεία της Γης. Αυτό όμως δεν συνέβη σε αυτή την περίπτωση. Οι ηλιακές εκλάμψεις, καθώς και οι εκτινάξεις στεμματικού υλικού από τις οποίες συνοδεύονται, γίνονται όλο και συχνότερες καθώς πλησιάζουμε το λεγόμενο ηλιακό μέγιστο, την κορύφωση του 11ετούς κύκλου αυξομείωσης της δραστηριότητας του Ήλιου. Το επόμενο μέγιστο αναμένεται εντός του 2013.

Φωτογραφίες από την μεγαλύτερη πανσέληνο 2013. Amazing pictures of the solar system's best lunar show this weekend

Ναός του Ποσειδώνα. The moon rises over the temple of Poseidon, the ancient Greek god of the seas.

Νέα Υόρκη. The supermoon sets over the Statue of Liberty, N.Y.

Oυάσιγκτον. Jefferson Memorial, A full moon rises behind the Jefferson Memorial in Washington D.C.

The moon is seen in its waxing gibbous stage as it rises over Lower Manhattan, including One World Trade Center, center, seen from The Heights neighborhood of Jersey City, N.J.

A statue of the Angel Moroni on top a Latter-day Saints temple is silhouetted against the rising moon in Kansas City, Mo.

Αγία Πετρούπολη. The moon rises behind the Peter and Pawel Fortress in St. Petersburg, Russia.

Veteran night sky photographers Edwin Aquirre and Imelda Joson took this amazing photo of the supermoon full moon rising through haze over downtown Boston on June 23, 2013. A passenger is visible beneath the moon. Credit: Imelda B. Joson and Edwin L. Aguirre

Ουάσιγκτον. A supermoon climbed its way to the top of the Washington Monument, Sunday, June 23, 2013, in Washington. This year the supermoon is up to 13.5 percent larger and 30 percent brighter than a typical full moon is. This is a result of the moon reaching its perigee — the closest that it gets to the Earth during the course of its orbit. During perigee on June 23 the Moon was about 221,824 miles away, as compared to the 252,581 miles away that it is at its furthest distance from the Earth (apogee). Credit: NASA/Bill Ingalls

Γαλαξιακό τανγκό, Hubble Sees Colliding Galaxy Pair Arp 142

Οι δύο γαλαξίες έχουν σχηματίσει την εικόνα ενός... κολιμπρί. Galaxy pair Arp 142, below the center of the image (NASA / ESA / Hubble Heritage Team / STScI / AURA)

Τον κοσμικό χορό δύο γαλαξιών κατέγραψε το διαστημικό τηλεσκόπιο Hubble. Πρόκειται για έναν σπειροειδή και έναν ελλειπτικό γαλαξία που βρίσκονται σε απόσταση 326 εκατομμυρίων ετών φωτός από εμάς, στον αστερισμό της Ύδρας. Η επιστημονική κοινότητα έχει δώσει σε αυτό το γαλαξιακό δίδυμο την ονομασία Arp142.

What looks like a celestial hummingbird is really the result of a collision between a spiral and an elliptical galaxy at a whopping 326 million light- years away. The flat disk of the spiral NGC 2936 is warped into the profile of a bird by the gravitational tug of the companion NGC 2937. The object was first cataloged as a "peculiar galaxy" by Halton Arp in the 1960s. This interacting galaxy duo is collectively called Arp 142. Credit: ESA/Hubble

Οι δύο γαλαξίες πότε προσεγγίζουν ο ένας τον άλλο σε σημείο τέτοιο που να φαίνεται ότι θα συγχωνευτούν και πότε απομακρύνονται μεταξύ τους. Αυτές οι κινήσεις δημιουργούν εντυπωσιακά φαινόμενα. Ένα από αυτά κατέγραψε το Hubble. Στην εικόνα που δόθηκε στη δημοσιότητα οι δύο γαλαξίες έχουν βρεθεί σε μια θέση τέτοια που να μοιάζουν όπως λένε οι ειδικοί με ένα μικρό πτηνό και πιο συγκεκριμένα με κολιμπρί.

Ο λεπτομερέστερος ψηφιακός χάρτης του εγκεφάλου, Bigbrain: An Ultra-High Resolution 3-D Roadmap of the Human Brain

BigBrain (credit: Montreal Neurological Institute and Forschungszentrum Jülich)

Η Γη διαθέτει τους ψηφιακούς χάρτες του Google Earth και ο ανθρώπινος εγκέφαλος απέκτησε κάτι ανάλογο χάρη σε έναν νέο ανατομικό «άτλα», ο οποίος ονομάζεται «Μεγάλος Εγκέφαλος» (Big Brain).

Whole brain. The three-dimensional virtual brain is based on information from more than 7,400 tissue sections, each of them a mere 20 micrometres thick, that were obtained from a human brain. (Credit: © werbefoto-burger.ch / Fotolia)

Πρόκειται για τη λεπτομερέστερη μέχρι σήμερα τρισδιάστατη ψηφιακή χαρτογράφηση του εγκεφάλου. Ο «Μεγάλος Εγκέφαλος» επιτρέπει στους επιστήμονες να βλέπουν χαρακτηριστικά μικρότερα και από μία τρίχα.

Ο «χάρτης», που έχει ανάλυση 50 φορές μεγαλύτερη από οποιονδήποτε άλλο υπήρξε μέχρι σήμερα, δίνει στους επιστήμονες καλύτερη πρόσβαση στις δομές του εγκεφάλου που σχετίζονται με τη νόηση, τα συναισθήματα, την ομιλία, τη γήρανση και τις διάφορες νευροεκφυλιστικές ασθένειες (Αλτσχάιμερ, Πάρκινσον κ.α.).

Illustration of tissue and image processing. (A) Photographs of the fixed brain. Lateral left (top), lateral right (middle), and dorsal (bottom) views. (B) Magnetic resonance image (coronal view) and (C) 3D-reconstructed MRI volume of the fixed brain. (D) Histological sectioning. (E) Blockface image of a section (pseudocolored) resting on the mounting grid that served for alignment of the blockface images. (F) Series of blockface images. (G) Cell body–stained histological sections with the region of interest denoted by a red box. This area is shown with higher magnification in (H). (I) Series of histological images, which were 3D-reconstructed using the blockface images (F) and the MRI (C). (Credit: K. Amunts et al./Science)

Το νέο ψηφιακό μοντέλο του εγκεφάλου απεικονίζει χαρακτηριστικά διαστάσεων έως 20 μικρομέτρων (εκατομμυριοστών του μέτρου), δηλαδή σχεδόν όσο οι διαστάσεις των περίπου 80 δισεκατομμυρίων εγκεφαλικών κυττάρων (νευρώνων). Πρόκειται για ένα επίτευγμα γερμανο-καναδικής επιστημονικής συνεργασίας με επικεφαλής την καθηγήτρια Κάτριν Άμουντς, διευθύντρια του Ινστιτούτου Έρευνας του Εγκεφάλου του πανεπιστημίου Χάινριχ Χάινε του Ντίσελντορφ, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο «Science», σύμφωνα με το BBC, το «Nature» και το «New Scientist».

Finely sliced brain samples. Some 7,400 were needed to make Big Brain.

Η δημιουργία του «χάρτη» χρειάστηκε δέκα χρόνια και έγινε με πρότυπο τον, διατηρημένο σε παραφίνη, εγκέφαλο μιας γυναίκας που είχε πεθάνει σε ηλικία 65 ετών. Ο εγκέφαλός της τεμαχίστηκε σε πάνω από 7.400 τμήματα, το καθένα πάχους το πολύ 20 μικρομέτρων. Τα τμήματα αυτά, αφού χρωματίστηκαν με τις κατάλληλες ουσίες, «σκαναρίστηκαν» σε υπολογιστές και μετά έγινε η ψηφιακή ανακατασκευή του εγκεφάλου.

Τα πλήρη δεδομένα του «Big Brain», που αποτελεί μέρος του ευρύτερου Ευρωπαϊκού Προγράμματος Ανθρωπίνου Εγκεφάλου, θα είναι προσβάσιμα από κάθε επιστήμονα στη διαδικτυακή πύλη CBRAIN (https://bigbrain.cbrain.mcgill.ca/).

Οι ερευνητές θα μπορούν να κάνουν «ζουμ» σε όποια περιοχή του εγκεφάλου θέλουν να μελετήσουν. «Είναι σαν να χρησιμοποιεί κανείς το Google Earth. Μπορεί πλέον κανείς να δει λεπτομέρειες, που έως τώρα δεν ήταν ορατές», δήλωσε η Άμουντς.

Ο «Μεγάλος Εγκέφαλος» εντάσσεται στο πλαίσιο του συνεχώς αυξανόμενου ενδιαφέροντος διεθνώς για την έρευνα στις νευρολογικές επιστήμες. Τον προηγούμενο Ιανουάριο, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή ανακοίνωσε ότι θα χρηματοδοτήσει με ένα δισεκατομμύριο ευρώ, σε πλαίσιο τουλάχιστον μίας δεκαετία, το φιλόδοξο ερευνητικό Πρόγραμμα Ανθρωπίνου Εγκεφάλου. Το πρόγραμμα συντονίζει ο κορυφαίος επιστήμονας Χένρι Μάρκραμ του Ελβετικού Ομοσπονδιακού Ινστιτούτου Τεχνολογίας στη Λωζάνη και στοχεύει στη δημιουργία ενός ολοκληρωμένου ψηφιακού αντιγράφου (προσομοιωμένου μοντέλου) του εγκεφάλου με τη βοήθεια υπέρ-υπολογιστών.

Τον Απρίλιο ήρθε η απάντηση των ΗΠΑ, όταν ο πρόεδρος Ομπάμα ανακοίνωσε ότι ξεκινά η Πρωτοβουλία Έρευνας του Εγκεφάλου μέσω προωθημένων νευροτεχνολογιών, αρχικού προϋπολογισμού 100 εκατ. δολαρίων.

H μεγαλύτερη Πανσέληνος του έτους, Supermoon will be big, bright, and full on June 23

Την ερχόμενη Κυριακή, 23 Ιουνίου, θα έχουμε την ευκαιρία να δούμε ένα αρκετά ενδιαφέρον φαινόμενο, την μεγαλύτερη Πανσέληνο του έτους.

Astronomers say it’s tough to notice the difference in size between a supermoon and any other full moon. But photographs show it. Check out this size comparison from our friend Alec Jones in the UK.

«Πολλοί είναι αυτοί που πιστεύουν λανθασμένα ότι αυτό συμβαίνει κάθε Αύγουστο, που φυσικά δεν είναι σωστό αφού πρόκειται απλά για μια οπτική απάτη. Αυτό που συμβαίνει δηλαδή είναι ότι στη διάρκεια των καλοκαιρινών μηνών ο Ήλιος βρίσκεται στο ψηλότερο σημείο της ετήσιας φαινόμενης τροχιάς του στον ουρανό ενώ αντίθετα η Σελήνη βρίσκεται σχετικά πιο κοντά στον ορίζοντα. Σ’ αυτή τη θέση η Πανσέληνος μπορεί να συγκριθεί με διάφορα άλλα χαρακτηριστικά που βρίσκονται εκεί, όπως δέντρα, κεραίες και διάφορα κτίσματα.

Μ’ αυτόν τον τρόπο ο εγκέφαλος του παρατηρητή παρασύρεται να πιστέψει ότι η Πανσέληνος είναι μεγαλύτερη ενώ επανειλημμένες μετρήσεις έχουν αποδείξει ότι το μέγεθος της Πανσελήνου δεν διαφέρει καθόλου από ώρα σε ώρα. Υπάρχει φυσικά μετρήσιμη διαφορά του μεγέθους της Σελήνης ανάλογα με το αν βρίσκεται στο περίγειό της ή στο απόγειό της, κάτι που συμβαίνει μια φορά κάθε μήνα. Για παράδειγμα το πλησιέστερο περίγειο της Σελήνης το 2013 είναι στις 23 Ιουνίου (357.014 χιλιόμετρα), ενώ το μεγαλύτερο απόγειο ήταν στις 10 Ιουνίου (406.485 χιλιόμετρα). Αυτό όμως δεν έχει σχέση με το πόσο μεγάλη φαίνεται όταν βρίσκεται κοντά στον ορίζοντα, που οφείλεται όπως είπαμε αποκλειστικά και μόνο σε οπτική απάτη.

Day and night sides of Earth at instant of full moon (2013 June 23 at 11:32 Universal Time). In North America, the full moon is setting in the west at sunrise on June 23. From eastern Asia, it’s rising in the east at sunset. The full moon resides close to zenith – straight overhead – as seen from the Samoan islands in the central South Pacific Ocean. Image credit: Earth and Moon Viewer

Η μέση απόσταση της Σελήνης από τη Γη (από κέντρο σε κέντρο) είναι 384.400 χλμ., ενώ στο περίγειό της βρίσκεται περίπου σε απόσταση 356.400 χλμ. και στο απόγειό της στα 406.700 χλμ. Υπάρχει δηλαδή μια διαφορά 50.000 χλμ. περίπου μεταξύ περιγείου και απογείου. Επόμενο είναι ότι στο περίγειό της η Σελήνη φαίνεται μεγαλύτερη απ’ ότι στο απόγειο, όπως επίσης κάποιο από τα 12 περίγεια ενός έτους θα είναι το πλησιέστερο και άρα η Σελήνη θα φαίνεται ως μεγαλύτερη του έτους ιδιαίτερα μάλιστα εάν συμπέσει την ίδια ημέρα να έχουμε και Πανσέληνο, όπως συμβαίνει φέτος στις 23 Ιουνίου!

Η καθημερινή παρουσία της Σελήνης στον ουρανό αλλά και η συνεχής αλλαγή της φωτισμένης της μορφής επηρέαζε ανέκαθεν τους ανθρώπους όπως φαίνεται στα τραγούδια, στις προλήψεις και στις δογματικές τους αντιλήψεις. Γιατί παρ’ όλο που η Σελήνη αντανακλά μόνο το 7% του ηλιακού φωτός που πέφτει πάνω στη γεμάτη κοιλώματα επιφάνειά της, είναι αρκετά λαμπερή ώστε να καλύπτει με το φως της ένα αρκετά μεγάλο μέρος των άστρων της νύχτας. Πολλές μάλιστα παραδόσεις, που κρατάνε από την αρχαία ακόμη εποχή, συνδέουν τη Πανσέληνο του κάθε μήνα με διάφορες αγροτικές εργασίες.

Τρίμορφη αναπαράσταση της Εκάτης. Ρωμαϊκό αντίγραφο πρωτοτύπου της ελληνιστικής περιόδου. Inv. 1922. Μουσείο Chiaramonti. Triple-formed representation of Hecate. Marble, Roman copy after an original of the Hellenistic period.

Στην αρχαιότητα η Σελήνη λατρεύτηκε σαν θεά. Για τους αρχαίους Έλληνες και τους Ρωμαίους η Σελήνη ήταν η θεά του κυνηγιού Άρτεμις που με το φως της βοηθούσε τους κυνηγούς να βλέπουν μεσ’ τη νύχτα. Η αγνή πανέμορφη παρθένα, η κυνηγός θεά, ήταν για τον Όμηρο το πρότυπο της γυναικείας ομορφιάς. Στη Σελήνη απέδιδαν επίσης τη νυχτερινή δροσιά και τις βροχές, γι’ αυτό ονόμαζαν την Άρτεμη «Ποτάμια» και την λάτρευαν κοντά σε πηγές και λίμνες όπου πίστευαν ότι λούζονταν μαζί με τις Νύμφες μακριά από τα βέβηλα μάτια των ανδρών. Ακόμη και σήμερα σε ορισμένες περιοχές της Αφρικής, της Αυστραλίας και της Ινδονησίας υπάρχουν φυλές που τη λατρεύουν με παρόμοιο τρόπο.

Στην κλασική εποχή, οι αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι μπόρεσαν να διαλευκάνουν αρκετά από τα μυστήρια της Σελήνης, ανάμεσα στα οποία ήταν και ο μηχανισμός των φάσεών της. Υπέθεσαν λοιπόν ότι το φως της Σελήνης δεν ήταν παρά η αντανάκλαση των ακτίνων του Ήλιου στην επιφάνειά της. Επειδή όμως το φως του Ήλιου φωτίζει καθημερινά διαφορετικές περιοχές της πλευράς της που είναι στραμμένη προς τη Γη, βλέπουμε τη Σελήνη να αλλάζει μορφή συνεχώς ανάλογα με το πώς φαίνεται από τη Γη. Έτσι όταν η Σελήνη βρίσκεται στην ίδια κατεύθυνση με τον Ήλιο στρέφει προς εμάς το μη φωτιζόμενο ημισφαίριό της, οπότε λέμε ότι έχουμε Νέα Σελήνη ή Νουμηνία.

Με την πάροδο των ημερών η Σελήνη μετατοπίζεται στην τροχιά της και έτσι από τη Γη αρχίζουμε να βλέπουμε όλο και μεγαλύτερο μέρος του φωτιζόμενου ημισφαιρίου της. Όταν η αποχή της από τον Ήλιο είναι 90 μοίρες, φαίνεται να είναι φωτισμένη κατά το 1/2, και η φάση αυτή ονομάζεται πρώτο τέταρτο. Η κίνηση συνεχίζεται μέχρις ότου η Σελήνη βρίσκεται σε αντίθεση προς τη θέση του Ήλιου, βρίσκεται δηλαδή απέναντι από τον Ήλιο με την Γη στη μέση, οπότε εμείς βλέπουμε από τη Γη ολόκληρο το φωτιζόμενο ημισφαίριό της και λέμε ότι έχουμε Πανσέληνο. Τότε η Σελήνη ανατέλλει όταν ο Ήλιος δύει.

Photo: Anthony Ayiomamamitis

Ο χρόνος όμως κυλάει και η Σελήνη συνεχίζει την κίνησή της γύρω από τη Γη μέχρις ότου βρεθεί στη φάση του τελευταίου τέταρτου. Τέλος, η Σελήνη ξανάρχεται σε σύνοδο με τον Ήλιο, οπότε έχουμε και πάλι Νουμηνία ή Νέα Σελήνη. Από τη μια σύνοδο ως την επομένη, για τη συμπλήρωση δηλαδή όλων των φάσεων της Σελήνης, χρειάζονται περίπου 29,5 ημέρες, και για την ακρίβεια 29 ημέρες 12 ώρες, 44 λεπτά και 2,86 δευτερόλεπτα. Ο χρόνος αυτός ονομάζεται συνοδικός μήνας και είναι η χρονική περίοδος μεταξύ δύο διαδοχικών πανσελήνων ή δύο διαδοχικών φάσεων Νέας Σελήνης, από την οποία γεννήθηκε ο ημερολογιακός μας μήνας. Δεν είναι λοιπόν καθόλου παράξενο που τα πρώτα ημερολόγια βασίζονταν σε έναν κύκλο σεληνιακών μηνών.

Υπάρχει όμως και ο άλλος «μήνας», όπως είπαμε, που ονομάζεται «αστρικός μήνας», και είναι ο πραγματικός χρόνος μιας πλήρους περιφοράς της Σελήνης γύρω από τη Γη αφού μετράει την χρονική περίοδο μεταξύ δύο διαδοχικών περασμάτων της Σελήνης μπροστά από ένα δεδομένο άστρο. Η κίνηση αυτή γίνεται εμφανής καθώς η θέση της Σελήνης ανάμεσα στα άστρα αλλάζει από νύχτα σε νύχτα. Ο χρόνος αυτός είναι περίπου 27 ημέρες, και για την ακρίβεια 27 ημέρες 7 ώρες, 43 λεπτά και 11,5 δευτερόλεπτα.

Πανσέληνος στο ναό του Ποσειδώνα, Σούνιο (AP Photo/Dimitri Messinis).

Η αιτία της μεγαλύτερης διάρκειας του συνοδικού μήνα σε σχέση με τον αστρικό μήνα είναι αρκετά απλή: Κατά τη διάρκεια ενός μήνα, το ντουέτο Γη και Σελήνη έχει διασχίσει μια αρκετά μεγάλη απόσταση γύρω από τον Ήλιο. Έτσι όταν η Σελήνη έχει ολοκληρώσει μία πλήρη περιφορά της γύρω από τη Γη, πρέπει να ταξιδέψει επιπλέον πάνω από δύο ακόμη ημέρες για να ξαναγυρίσει στην ίδια γραμμική σχέση που είχε με την Γη και τον Ήλιο ώστε να δημιουργηθούν οι ίδιες πάλι προϋποθέσεις που είναι αναγκαίες για να έχει την ίδια φάση με αυτή με την οποία άρχισε την τροχιά της γύρω από τη Γη.

Άρθρο του κ. Διονύση Σιμόπουλου, Διευθυντή του Ευγενιδείου Πλανηταρίου.

Το GPS του Γαλαξία. Glimpse360: Observing The Outback Of The Galaxy

This infrared image shows an example of what is called a hierarchical bubble structure, in which one giant bubble, carved into the dust of space by massive stars, has triggered the formation of smaller bubbles. The large bubble takes up the central region of the picture while the two spawned bubbles, which can be seen in yellow, are located within its rim.

Δόθηκαν στη δημοσιότητα νέες εικόνες του γαλαξία μας οι οποίες είναι προϊόν του προγράμματος Galactic Legacy Infrared Mid-Plane Survey Extraordinaire που είναι πιο γνωστό ως Glimpse 360. Οι επιστήμονες που συμμετέχουν στο Glimpse 360 κάνουν τοπογραφικές μελέτες του γαλαξία μας. Στόχος είναι να χαρτογραφηθεί ο Γαλαξίας και ειδικά οι πιο απομακρυσμένες και «έρημες» περιοχές του. Στο τέλος του έτους αναμένεται να δημοσιοποιηθεί μια εικόνα που θα επιτρέπει στους φίλους του Διαστήματος να δουν ένα πανόραμα του ισημερινού του γαλαξία μας, μια εικόνα 360 μοιρών.

Το βασικό εργαλείο των επιστημόνων του Glimpse είναι το διαστημικό τηλεσκόπιο Spitzer, οι παρατηρήσεις του οποίου και οι εικόνες που καταγράφει αποτελούν τη βασική ύλη που τροφοδοτεί το πρόγραμμα. Οι υπέρυθρες παρατηρήσεις του Spitzer επιτρέπουν στους επιστήμονες που μετέχουν στο πρόγραμμα να χαρτογραφήσουν τον Γαλαξία με τη μεγαλύτερη ακρίβεια που έχει επιτευχθεί ως σήμερα.

Dozens of newborn stars sprouting jets from their dusty cocoons have been spotted in images from NASA's Spitzer Space Telescope. In this view showing a portion of sky near Canis Major, infrared data from Spitzer are green and blue, while longer-wavelength infrared light from NASA's Wide-field Infrared Survey Explorer are red.

Η πιο σημαντική παράμετρος του Glimpse είναι ότι καθώς εξελίσσεται η χαρτογράφηση οι επιστήμονες ανακαλύπτουν «αστρικές οάσεις» σε άγνωστες ή ερημικές περιοχές του Γαλαξία. «Ανακαλύπτουμε τη δημιουργία άστρων στις λιγότερο γνωστές περιοχές στις άκρες του Γαλαξία» αναφέρει η Μπάρμπαρα Γουίτνεϊ, αστρονόμος του Πανεπιστημίου του Γουισκόνσιν και μέλος του προγράμματος. Μέσω του Glimpse οι αστρονόμοι εντόπισαν μια περιοχή κοντά στον αστερισμό του Μεγάλου Κυνός στην οποία υπάρχουν περί τα 30 νεαρά άστρα.

The stringy, seaweed-like filaments are the blown out remnants of a star that exploded in a supernova. The billowy clouds seen in pink are sites of massive star formation. Clusters of massive stars can be seen lighting up the clouds, and a bubble carved out from massive stars is seen near the bottom.

Παράλληλα τα δεδομένα της χαρτογράφησης φωτίζουν διάφορες κοσμικές διεργασίες για τις οποίες οι επιστήμονες δεν έχουν πολλά στοιχεία στη διάθεσή τους, όπως, για παράδειγμα, τον ρόλο που παίζουν τα πολύ μεγάλα άστρα στον σχηματισμό άλλων άστρων.

Συμμετοχή του κοινού

A prominent bubble. This bright bubble is one of the easier ones that need to be measured. Although computers can do an ok job: people are much better. The Milky Way Project is currently working with data taken from the Galactic Legacy Infrared Mid-Plane Survey Extraordinaire (GLIMPSE) and the Multiband Imaging Photometer for Spitzer Galactic Plane Survey (MIPSGAL). We aim to bring you a host of interesting science problems as time goes by, and to begin with we're looking for bubbles. These bubbles are part of the life cycle of stars. Some bubbles have already been found - by the study that inspired this project - but we want to find more! By finding more, we will build up a comprehensive view of not only these bubbles, but our galaxy as a whole. We're asking you to help us map star formation in our galaxy. So how can you help? Using our bubble-drawing interface, our hope is that you will find bubbles and note any important or unusual characteristics. For example, if you can see what looks like a knot in the bubble, flag it! This knot might tell us something about how the bubble is affecting star formation in the region. If you see a star cluster, flag it! We hope to map the location of these clusters - many of which have not been located before.

Εκτός όμως από τις εικόνες που καταγράφει το Spitzer, οι αστρονόμοι επιχειρούν να αξιοποιήσουν και εικόνες που συλλέγουν οι ερασιτέχνες αστρονόμοι, μέσω του προγράμματος «The Milky Way Project» (http://www.milkywayproject.org/needyou).

«Αυτού του είδους το crowdsourcing έδειξε ότι πραγματικά λειτουργεί» επισημαίνει ο Τσαρλς Κέρτον από το Πολιτειακό Πανεπιστήμιο της Αϊόβα. «Εξετάζουμε τις δομές παραγωγής άστρων που εντόπισαν οι εθελοντές στον γαλαξία μας για να κατανοήσουμε καλύτερα τους μηχανισμούς που κρύβονται πίσω από τη γέννησή τους» συμπληρώνει. Αυτές οι δομές άστρων έχουν την μορφή κοσμικών φυσαλίδων με τους ειδικούς να τις χαρακτηρίζουν «κουκούλια» μέσα στα οποία γεννιούνται τα άστρα.

Ο Γαλαξίας και η Γη

The Galactic Plane showing the areas covered by previous surveys in white and the GLIMPSE360 survey in blue. The circles centered on the Sun shows the GLIMPSE360 detection limit distance for a solar type star (solid line) is about twice that of WISE (dashed line). The approximate positions of Galactic spiral arms (Taylor & Cordes 1993) are indicated in red. The dashed spiral arms have tangency points that show no excess star counts (Benjamin 2007) and may not be density wave arms. The central oval and bar represent the approximate extent of the central triaxial bulge/bar (Gerhard 2002; Cole & Weinberg 2002) and the Long bar (Hammersley et al. 2001; Benjamin et al. 2005). The radius marking the expected truncation or break in the exponential Galactic stellar disk is also shown with a dashed line

Η κρατούσα θεωρία αναφέρει ότι ο σχηματισμός των γαλαξιών ολοκληρώνεται πολλά δισεκατομμύρια έτη προτού αρχίσουν να δημιουργούνται ηλιακά συστήματα και να κάνουν την εμφάνισή τους οι πρώτοι πλανήτες μέσα σε αυτά. Νέα μελέτη της NASA έρχεται να ανατρέψει αυτή τη θεωρία, και μάλιστα με τον πιο εντυπωσιακό τρόπο, αφού, όπως δείχνει, οι γαλαξίες συνεχίζουν να εξελίσσονται για πολλά δισεκατομμύρια έτη μετά τη γέννησή τους. Μάλιστα, σύμφωνα με τη μελέτη, ο γαλαξίας μας ολοκλήρωσε τη διαμόρφωσή του και έφθασε το τελικό σημείο σχηματισμού του, αυτό που γνωρίζουμε σήμερα, την ίδια ακριβώς εποχή που γεννιόταν το ηλιακό μας σύστημα. 

Σύμφωνα με τα όσα πίστευαν ως σήμερα οι αστρονόμοι, οι γαλαξίες - ειδικά εκείνοι στη συμπαντική μας γειτονιά, συμπεριλαμβανομένου του δικού μας - ολοκλήρωσαν τις διεργασίες σχηματισμού και μορφοποίησής τους πριν από περίπου 8 δισεκατομμύρια έτη και έκτοτε εμφάνισαν μικρές και άνευ ιδιαίτερης σημασίας μεταβολές.

There are nearly 200 galaxies within the marked circles in this image from NASA's Spitzer Space Telescope. These are part of the Perseus-Pisces supercluster of galaxies located 250 million light-years away. Normally, galaxies beyond our Milky Way are hidden from view when they happen to fall behind the plane of our galaxy. This is due to foreground dust standing in the way.

Οι ερευνητές της NASA κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι κάτι τέτοιο δεν ισχύει και ότι ειδικά οι σπειροειδείς γαλαξίες (όπως ο δικός μας) συνεχίζουν να εξελίσσονται και να διαμορφώνονται για αρκετά δισεκατομμύρια έτη μετά το χρονικό όριο που έχει θέσει η κρατούσα θεωρία.

Οι ερευνητές εκτιμούν ότι ο γαλαξίας μας συνέχιζε να βρίσκεται σε διαδικασία εξέλιξης και διαμόρφωσης πριν από 4,6 δισεκατομμύρια έτη, την εποχή δηλαδή που είχε ξεκινήσει και ο σχηματισμός του ηλιακού μας συστήματος.

Υπολογίζεται ότι η Γη γεννήθηκε πριν από περίπου 4,5 δισεκατομμύρια έτη, οπότε, αν η μελέτη της NASA είναι ορθή, ο πλανήτης μας βρισκόταν σε διαδικασία σχηματισμού του ταυτόχρονα με τον Γαλαξία.

Σάρωση με λέιζερ φέρνει στο φως χαμένες πόλεις. 'Lost' Medieval City Discovered Beneath Cambodian Jungle

To διάσημο σύμπλεγμα του Άνγκορ Βατ ήταν τμήμα ενός οικιστικού ιστού έκτασης δεκάδων τετραγωνικών χιλιομέτρων. Aerial view of Angkor Wat, showing the moat and causeway and the central tower surrounded by four smaller towers. CREDIT: Alexey Stiop | Shutterstock.com

Μια μεγάλη χαμένη πόλη, η οποία δεν αποκλείεται να είναι η αρχαία πρωτεύουσα της δυναστείας των Χμερ στην Καμπότζη, ανακαλύφθηκε χάρη σε έρευνα με ελικόπτερο που σάρωσε την πυκνή ζούγκλα με αποστασιόμετρο λέιζερ.

Here, the lost city of Mahendraparvata revealed in a shaded relief map of terrain beneath the vegetation in the Phnom Kulen acquisition area, with elevation derived from the lidar digital terrain model at 0.5 meter resolution and 4x vertical exaggeration. Green denotes previously documented archaeological features; areas shaded red contain newly documented features indicative of an extensive urban layout. CREDIT: Archaeology and Development Foundation - Phnom Kulen Program

Γεωμετρικά σχήματα που αντιστοιχούν σε κανάλια, δρόμους και κτήρια καλύπτουν μια έκταση δεκάδων τετραγωνικών χιλιομέτρων γύρω από το διάσημο ναό του Άνγκορ Βατ, έναν από τους δημοφιλέστερους τουριστικούς προορισμούς στη χώρα.

A map of northwest Cambodia provides an overview of the areas where lidar imagery was acquired, indicated with yellow shading. The background data is from NASA's Shuttle Radar Topography Mission. Evans et al. / PNAS

Το Άνγκορ Βατ κατασκευάστηκε τον 12ο αιώνα από τους Χμερ, οι οποίοι κυριάρχησαν στη Νοτιοανατολική Ασία από τον 9ο έως τον 15 αιώνα.

Το τεράστιο σύμπλεγμα του Άνγκορ, έκτασης 9 τετραγωνικών χιλιομέτρων, ήταν πιθανότατα η καρδιά της αυτοκρατορίας, φαίνεται όμως ότι είναι ένα μικρό μόνο τμήμα ενός τεράστιου οικιστικού συμπλέγματος, έκτασης τουλάχιστον 35 τετραγωνικών χιλιομέτρων.

Lidar imagery shows the central area of Angkor, with the "walled city" of Angkor Thom above Angkor Wat. Red lines indicate post-medieval features, including roads and canals. The other features are from the Angkor era. Evans et al. / PNAS

Επιπλέον, στα βορειοανατολικά του Άνγκορ η σάρωση αποκάλυψε έναν δεύτερο εκτεταμένο οικιστικό ιστό, ο οποίος πιθανώς αντιστοιχεί στο Μαχεντραπαρβάτα, μια από τις πρώτες πρωτεύουσες των Χμερ, η οποία είναι γνωστή μόνο από ιστορικές αναφορές.

Φωτομωσαϊκό του εδάφους του Άνγκορ πάνω από το μοντέλο του ανάγλυφου της περιοχής (Damian Evans et al.)

Η ανακάλυψη, η οποία έχει γίνει δεκτή για δημοσίευση στην αμερικανική επιθεώρηση PNAS, βασίστηκε στην τεχνική Lidar, η οποία βασίζεται στην ανάκλαση παλμών λέιζερ. Το ελικόπτερο που μετέφερε το όργανο κάλυψε απόσταση 370 τετραγωνικών χιλιομέτρων εκπέμποντας 200.000 παλμούς λέιζερ το δευτερόλεπτο. Κάποιοι από τους παλμούς αυτούς πέρασαν μέσα από τη φυλλωσιά της ζούγκλας και ανακλάστηκαν από τα ερείπια των αρχαίων κατασκευών, επιτρέποντας στους ερευνητές να εξετάσουν το τρισδιάστατο ανάγλυφο της περιοχής.

Η μελέτη, την οποία υπογράφει η ομάδα του Ντέμιαν Έβανς, αρχαιολόγου στο Πανεπιστήμιο του Σίδνεϊ, υποδεικνύει ότι οι Χμερ δεν ζούσαν σε κλειστές πόλεις με τείχη, αλλά σε εκτεταμένου αστικούς οικισμούς χαμηλής πυκνότητας.

Η διάταξη αυτή «μοιάζει με το Λος Άντζελες», στο οποίο ένα πυκνό αστικό κέντρο περιβάλλεται από προάστια μεγάλης έκτασης, σχολιάζει ο Δρ Έβανς.

Σύμφωνα με τον ίδιο, η παρακμή των Χμερ δεν αποκλείεται να σχετίζεται με τις θαυμαστές ικανότητές τους ως αρχιτεκτόνων και μηχανικών: όταν εξαντλούσαν τους φυσικούς πόρους μιας περιοχής μετακινούνταν σε άλλη και κατασκεύαζαν ακόμα μεγαλύτερα κανάλια και ναούς. Και η σταδιακή αποψίλωση της ζούγκλας ίσως σήμανε το τέλος της αυτοκρατορίας.