«Σήμερα, ένα σύμφυρμα κλεφτών, βιαστών,
δοσίλογων και κάθε είδους κακοποιών, εμφανίζεται ως προστάτης κοινωνικών
καθεστώτων, ως φύλακας ιερών και οσίων και ως Κέρβερος του νόμου και της τάξης».
Εισαγγελέας Παύλος Δελαπόρτας. MP and Greek
anti-fascist resistance icon Grigoris Lambrakis marching alone in the banned
Marathon–Athens Peace Rally on Sunday April 21 1963, one month before his
assassination.
Από
την απελευθέρωσή της μέχρι το 1967, η Θεσσαλονίκη, αναδείχθηκε σε
αδιαμφισβήτητη πρωτεύουσα των πολιτικών δολοφονιών και των οξύτερων ταξικών
συγκρούσεων, κυρίως εξαιτίας της καθαρότητας που είχε η ταξική της διαστρωμάτωση.
Όλες
οι πολιτικές δολοφονίες που έγιναν στη Θεσσαλονίκη ήταν προϊόν της συνεργασίας
της κρατικής εξουσίας με τον υπόκοσμο, από την οποία γεννήθηκε το παρακράτος,
ένας ιδιότυπος «θεσμός» που δραστηριοποιείται πέραν των ορίων της νομιμότητας
(με καθοδηγητικά όργανα που απαρτίζονται από κρατικούς αξιωματούχους και
εκτελεστικά όργανα που στρατολογούνται από τον υπόκοσμο), και λειτουργεί ως
εγγυητής της υφιστάμενης εξουσιαστικής τάξης πραγμάτων.
Ο
Γρηγόρης Λαμπράκης με την μητέρα του. Grigoris Lambrakis
was born in 1912 in the village Kerasitsa, in the Arcadia prefecture of the
Peloponnese. He had been elected to the Greek parliament in 1961 as a candidate
of the Pan-democratic Agrarian Movement of Greece on the
ticket of the Eniaia Dimokratiki Aristera (EDA) which was
Greece's farthest left party besides the outlawed communists. A member of the
National team who broke the Greek record for the long jump and the triple jump,
he studied medicine at the University of Athens. Lambrakis was a
pacifist who used his Parliamentry immunity to march unmolested in a walk
for peace, from Marathon to central Athens after it had been banned by the
police who had beaten up the other marchers. It was this march that
brought him to the forefront of Greek politics, making him a hero of the left
and an enemy of the right. Lambrakis' ideals captured the imagination of the
Greek left who after a quarter a century of opression by the right in
the name of fighting communism, were ready to embrace his goals of peace and a
nuclear-free world. Unfortunately these ideals and Lambrakis' speeches incited
the right-wing to hysteria, believing him to be a communist and a danger to
pro-America Greece.
Η ιστορία κινείται σε δύο επίπεδα: Ένα εμφανές, που το βλέπουν και το ζουν όλοι, και ένα αφανές, γνωστό σε λίγους μυημένους που κινούν τα νήματα της πολιτικής ζωής. Στο αφανές επίπεδο, η ελληνική ιστορία των δύο πρώτων μεταπολεμικών δεκαετιών σφραγίστηκε ανεξίτηλα από δύο πολιτικές δολοφονίες:
Ο
Τζορτζ Πολκ με τη σύζυγό του Ρέα το 1948, λίγες ημέρες πριν από τη δολοφονία
του στις 8 Μαΐου της ίδιας χρονιά.
Τη
δολοφονία του Αμερικανού δημοσιογράφου Τζορτζ Πολκ στις 8 Μαΐου 1948 και τη
δολοφονία του Έλληνα βουλευτή της Αριστεράς Γρηγόρη Λαμπράκη στις 22 Μαΐου
1963.
Στις
16 Μαΐου 1948, μεσούντος του Εμφυλίου Πολέμου, ο βαρκάρης Λάμπρος Αντώναρος
βρίσκει να επιπλέει στον θαλάσσιο χώρο της Θεσσαλονίκης ένα πτώμα με μια σφαίρα
στο κρανίο και δεμένο χειροπόδαρα. Η δολοφονία είναι οφθαλμοφανής και γρήγορα
ανακαλύπτεται ότι το πτώμα ανήκει στον αμερικανό δημοσιογράφο Τζορτζ Πολκ,
απεσταλμένο του ειδησεογραφικού δικτύου CBS. Η είδηση κάνει τον γύρο του κόσμου. George
Polk (17 October 1913, Fort Worth, Texas - May 1948) was an American journalist
for CBS who disappeared in Greece and was found dead a few days later on Sunday
May 16, 1948, shot at point-blank range in the back of the head, and with hands
and feet tied. Polk was covering the civil war in Greece between the right wing
government and communists and had been critical of both sides. He alleged that
a few officials in the Greek government had embezzled up to $250,000 in foreign
aid (equivalent to $2.3 million in 2011 dollars) from the Truman
Administration, a charge that was never proved.
Πρωτοσέλιδο
εφημερίδας «Μακεδονία» για τη δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη. Οι αντιδράσεις
που προκλήθηκαν από το δολοφονικό χτύπημα κι ενώ ο Γρηγόρης Λαμπράκης έπνεε τα
λοίσθια.
●
H δολοφονία του Λαμπράκη προσδιόρισε την πολιτική της ενηλικίωση.
Στις
22 Μαΐου 1963, ο Γρηγόρης Λαμπράκης, 51 ετών, υφηγητής της ιατρικής,
βαλκανιονίκης, μαχητικός ειρηνιστής και ανεξάρτητος βουλευτής της Αριστεράς,
δολοφονήθηκε στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, με την εναρμονισμένη δράση του
κράτους, του παρακράτους και του υποκόσμου.
Η
κηδεία του Γρηγόρη Λαμπράκη. Lambrakis funeral
was massively attended and just hours after his death composer Mikis
Theodorakis founded the Lambrakis Youth Movement, the first mass-movement of
its kind in Greece. The letter Z, which means zei, or in
English he lives became the rallying cry of the Greek youth
who found their voice following the Lambrakis murder, a voice that would move
the country towards the left, or at least to the center when Georgios
Papandreou's Center Union won the next election. But 4 years later when the
government was overthrown by the military Junta of April 21 1967 one of
the many things they banned was the letter Z.
In 1969 Costa
Gavras released the movie Z, about the Lambrakis murder and investigation. It
won numerous awards including best foreign film and was nominated for an oscar
for best picture. Still on the list of many critic's best movies of all time, Z
is a must see for anyone who wants to understand Greece of the fifties and
early sixties and the man who might have become a great leader instead of a
martyr. The Athens Classic Marathon, run every year in November and gaining
popularity, is dedicated to Grigoris Lambrakis.
Κατά
τις 100 ώρες του ψυχορραγήματος του Γρηγόρη Λαμπράκη στο νοσοκομείο ΑΧΕΠΑ, ο
ελληνικός λαός ξεπέρασε τους φόβους που του καλλιεργούσε μεθοδικά επί 15 χρόνια
η συνδυασμένη δράση των ορατών συνταγματικών και των αόρατων εξω-συνταγματικών
κέντρων εξουσίας: Της αμερικανικής πρεσβείας, του υποτελούς «ελληνικού» κράτους
και του παρακράτους.
Συγκεντρώσεις
διαμαρτυρίας για την δολοφονία του Γρ. Λαμπράκη - Συμπλοκές με την αστυνομία
και συλλήψεις διαδηλωτών.
Εκείνες
τις ώρες, που βιώθηκαν ως «στιγμή της αλήθειας», η ελληνική κοινωνία
συνειδητοποίησε ότι μπορούσε να διεκδικήσει κάποια στοιχειώδη δικαιώματα στη
ζωή και την ελευθερία, ενάντια στο πολύμορφο πλέγμα των αμερικανοκρατούμενων
θεσμών και μηχανισμών που επιδίωκαν να την καθηλώσουν στο ρόλο μιας
τριτοκοσμικής αποικίας.
Στις
9 Μαίου του 1936 η χωροφυλακή διαλύει βίαια συγκέντρωση καπνεργατών στη
Θεσσαλονίκη. Έντεκα άνθρωποι σκοτώνονται ενώ πολύ μεγάλος είναι ο αριθμός των
τραυματιών. Η μάνα του νεκρού Τάσου Τούση, που πληροφορήθηκε τα γεγονότα, τρέχει,
πέφτει πάνω στο νεκρό παιδί της και μοιρολογεί. Ο Γιάννης Ρίτσος γράφει το
ποίημα «Επιτάφιος» εμπνευσμένος από
τα τραγικά γεγονότα, το οποίο μελοποιήθηκε από το Μίκη Θεοδωράκη.
Κάτω
από την επίδραση αυτής της συλλογικής συνειδητοποίησης, ήταν φανερό ότι
οποιαδήποτε τρομοκρατική δράση του κράτους και του παρακράτους, θα αναβίωνε
γεγονότα παρόμοια μ’ αυτά του Μάη του 1936.
Ο
Γρηγόρης Λαμπράκης έχοντας αριστερά του τον θρυλικό Τζέσσε Όουενς (4 χρυσά
μετάλλια στην Ολυμπιάδα του 1936).
Η
δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη πυροδότησε εσωτερικές πολιτικές διεργασίες που
καθιστούσαν αδύνατη τη συνέχιση της ύπαρξης του ιδιότυπου ημιφασιστικού
αυταρχικού μετεμφυλιακού κράτους, το οποίο εξασφάλιζε την αποικιακό έλεγχο της
χώρας από τις ΗΠΑ.
Ο
Γρηγόρης Λαμπράκης στην τελευταία του ομιλία πριν τον θάνατό του.
Μέσω
αυτών των διεργασιών, η ελληνική κοινωνία διεκδίκησε το ξεπέρασμα των συνεπειών
του εμφυλίου πολέμου (που της επέβαλαν οι «προστάτες» της) και τον εκδημοκρατισμό
της. Και η Ουάσινγκτον απάντησε με την καταφυγή στην ανοικτή στρατιωτική
δικτατορία, δοκιμάζοντας το «χιλιανό μοντέλο» σε μια ευρωπαϊκή χώρα, έξι χρόνια
πριν το εφαρμόσει στη Χιλή, με απείρως πιο βάρβαρο και θηριώδες τρόπο.
Το
τρίκυκλο που προκάλεσε τον θανάσιμο τραυματισμό του Γρ. Λαμπράκη και ο ένας από
τους δράστες, ο οδηγός του "τρίκυκλου" Σπύρος Γκοτζαμάνης.
Οι
πρωταγωνιστές του κράτους και του παρακράτους που δολοφόνησαν τον Γρηγόρη
Λαμπράκη, είχαν δύο κοινά χαρακτηριστικά που καθόριζαν το βαθμό της ομοιότητας
και της αλληλεξάρτησής τους:
1.
Όλοι τους σχεδόν είχαν σταδιοδρομήσει στο κλίμα του δοσιλογισμού: Είχαν υπηρετήσει
τους κατακτητές και διασώθηκαν από τις ποινικές και ηθικές συνέπειες της
προδοσίας τους μόνο χάρη στο γεγονός ότι, με ευθύνη των ξένων δυνάμεων και του
ελληνικού πολιτικού κόσμου, η Ελλάδα σύρθηκε σ’ ένα ανθρωποβόρο εμφύλιο πόλεμο,
από τον οποίο αναδείχθηκε η αμερικανοκρατία ως κυρίαρχο στοιχείο στο
διακανονισμό των υποθέσεων του τόπου. Κι’ αυτό είχε ως αποτέλεσμα, να είναι
«δικαιωμένο» αφ’εαυτού, οτιδήποτε γινόταν στο όνομα του «αντικομουνισμού».
2.
Όλοι τους είχαν αναγάγει την εθνικοφροσύνη σε χρυσοφόρα δραστηριότητα, η οποία
τους επέτρεπε να μεταμορφώνουν το προδοτικό και δοσιλογικό παρελθόν τους σε
ύψιστη εθνική «προσφορά» και (μέσω του επαγγελματικού αντικομουνισμού) να
διασφαλίζουν τα προς το ζην και να μετέχουν στη νομή της εξουσίας σε διάφορα
επίπεδα.
Όπως
επισήμανε ο αείμνηστος εισαγγελέας Παύλος Δελαπόρτας, κατά την αγόρευσή του στη
δίκη των δολοφόνων του Λαμπράκη, το Δεκέμβριο 1966:
«Οι μηχανισμοί που δολοφόνησαν τον Λαμπράκη,
αποτελούνται από κατάλοιπα υποπροϊόντων του Χίτλερ, από γιγαντοκύτταρα
δοσιλογικής λευχαιμίας... από κακοποιούς διαφόρων βαθμών και ειδών, από
ιδεολογικούς σκηνίτες και από άλλους φτωχούς διαβόλους... Από τέτοια κοινωνικά
βυθοκορήματα αναμενόταν βοήθεια και σ’ αυτά θα ανατιθόταν σε ώρα κρίσης, η
ενίσχυση των Σωμάτων Ασφαλείας και η μεγάλη και άγια υπόθεση «της υπερασπίσεως
της Πατρίδος και του Ελληνοχριστιανικού Πολιτισμού παντού, πάντοτε και δι’ όλων
των μέσων», κατά τους σκοπούς της οργάνωσης του Γιοσμά που αναγράφονται πίσω
από την ταυτότητα του Γκοτζαμάνη... Σήμερα, εδώ, ένα σύμφυρμα κλεφτών, βιαστών,
δοσίλογων και κάθε είδους κακοποιών, εμφανίζεται (προς εθνοκαπηλεία και
ανομολόγητους ιδιοτελείς σκοπούς) ως προστάτης κοινωνικών καθεστώτων, ως
φύλακας ιερών και οσίων και ως Κέρβερος του νόμου και της τάξης. Τι άλλο έπρεπε
να περιμένει κανείς απ’ αυτό πλην του ότι θα εξελισσόταν σε κακοήθη νεοπλασία
της κοινωνίας;»
Mετά
τον πόλεμο και την αναπόφευκτη κατάρρευση της παραδοσιακής αποικιοκρατίας, η
ανατέλλουσα αμερικανική νέο-αποικιοκρατία, προκειμένου να επιβάλλει και να
εμπεδώσει την κυριαρχία της στη ζώνη της επιρροής της, έπρεπε:
1.
Να εξουδετερώσει τα λαϊκά στρώματα που είχαν χειραφετηθεί μέσα από την εμπειρία
της συμμετοχής τους στην Αντίσταση.
2.
Να διαμορφώσει ένα νέο στρώμα ντόπιων αποικιακών διαχειριστών, πράγμα που
προϋπέθετε την παλινόρθωση της παλιάς πολιτικής τάξης (που η Αντίσταση είχε
βάλει στο περιθώριο), τη χρησιμοποίηση των δυνάμεων που είχαν συνεργαστεί με
τους κατακτητές και τη συνεργασία με τον υπόκοσμο.
Ταγματασφαλίτες
εκπαιδεύονται από Γερμανούς αξιωματικούς.
Στην
κατεύθυνση αυτή, μεθοδεύτηκε η συνεργασία των μυστικών υπηρεσιών και του
οργανωμένου εγκλήματος, που οι δραστηριότητές τους αλληλο-επικαλύπτονται στ'
όνομα της αντιμετώπισης του «κομμουνιστικού κινδύνου». Κι αυτό συντέλεσε στον
αμοιβαίο μετασχηματισμό τους:
Μέσα
απ’ αυτή τη συνεργασία, το οργανωμένο έγκλημα πολιτικοποιείται διαμέσου της
εξυπηρέτησης πολιτικών στόχων που του τίθενται από τις μυστικές υπηρεσίες (όπως
το σπάσιμο των απεργιών, οι βιαιότητες σε βάρος της αριστεράς και η διάπραξη
πολιτικών δολοφονιών), και οι μυστικές υπηρεσίες εγκληματοποιούνται,
χρησιμοποιώντας τα μέσα του οργανωμένου εγκλήματος.
Όπως
συνέβη κατά την πρώτη μεταπολεμική περίοδο σε όλες τις εξαρτημένες χώρες, έτσι
και στην Ελλάδα (που πέρασε εν μια νυκτί από την αγγλοκρατία στην
αμερικανοκρατία), η νέα τάξη πραγμάτων οργανώθηκε έχοντας ως πυρήνα της την
αμερικανική πρεσβεία στην Αθήνα, γύρω από την οποία ενεργοποιούνταν οι δοτές
εξουσίες των Ανακτόρων, της κυβέρνησης (Αλέξανδρος Παπάγος, Κωνσταντίνος
Καραμανλής), του κρατικού μηχανισμού, των ενόπλων δυνάμεων, των σωμάτων
ασφαλείας, της οικονομίας, της δικαιοσύνης, των μυστικών υπηρεσιών, των
παρακρατικών συμμοριών και του υπόκοσμου.
Ο Γρ. Λαμπράκης τραυματίας.
Όλο
αυτό το πλέγμα της εξάρτησης και της ανομίας, θρυμματίστηκε στις 22 Μαΐου 1963,
με την άνανδρη δολοφονία του ανεξάρτητου βουλευτή της αριστεράς Γρηγόρη
Λαμπράκη από το σκοτεινό μηχανισμό που συγκροτούσαν τα «κοινωνικά
βυθοκορημάτα», η ηγεσία των ενόπλων βραχιόνων του κράτους (χωροφυλακή,
αστυνομία, ΚΥΠ, ΛΟΚ) και οι επαγγελματίες φονιάδες της «Επιχείρησης Stay
Behind» της CIA, που εξειδικεύτηκε στα καθ’ ημάς ως «Επιχείρηση Κόκκινη
Προβιά».
Κλεάνθης
Γρίβας