Δικαίωση του Ιπποκράτη για την σχέση πόνου και καιρικών συνθηκών. Cloudy with a chance of pain? Wet weather and a lack of sunshine does make chronic pain worse

Η σύγχρονη τεχνολογία επιβεβαιώνει μετά από τόσες χιλιάδες χρόνια τον Ιπποκράτη. Maybe Hippocrates Was Right About the Link Between Weather and Pain. Hippocrates' statue in Kos.

Οι χρόνιοι πόνοι αυξομειώνονται ανάλογα με τον καιρό, δείχνει μια νέα βρετανική επιστημονική έρευνα. Η μελέτη βασίστηκε στη συλλογή και ανάλυση καθημερινών στοιχείων από 9.000 άτομα σε τρεις πόλεις, χάρη σε μια ειδική εφαρμογή που είχαν εγκαταστήσει στο «έξυπνο» κινητό τηλέφωνό τους. Έτσι, τα smartphones έρχονται να δικαιώσουν τον Ιπποκράτη, ο οποίος είχε κάνει παρόμοιες διαπιστώσεις πριν από χιλιάδες χρόνια.

Τα ευρήματα

 

Οι χρόνιοι πόνοι αυξομειώνονται ανάλογα με τον καιρό δείχνει νέα μελέτη. Pain levels were found to increase during cold and wet weather and decrease when there were more hours of sunshine, A University of Manchester study has found.

Οι ερευνητές του Πανεπιστημίου του Μάντσεστερ, με επικεφαλής τον καθηγητή ρευματολογίας και ψηφιακής επιδημιολογίας Γουίλ Ντίξον της Σχολής Βιολογικών Επιστημών, ανακοίνωσαν στο Βρετανικό Φεστιβάλ Επιστήμης τα προκαταρκτικά στοιχεία από την έρευνά τους, η οποία συνεχίζεται.

Σύμφωνα με τα πρώτα ευρήματα του προγράμματος με τον ολίγον «παιχνιδιάρικο» τίτλο «Cloudy with a Chance of Pain» (Νεφελώδης με Πιθανότητα Πόνου), οι πόνοι αυξάνονται κατ' εξοχήν από τις βροχές και την έλλειψη λιακάδας. Τους μήνες που υπάρχει περισσότερη ηλιοφάνεια, υποχωρούν οι χρόνιοι πόνοι από αρθρίτιδα, μέση, ημικρανίες κ.α. Όταν όμως ο καιρός συννεφιάζει και αρχίζουν οι βροχές, οι πόνοι δυναμώνουν.

Η εφαρμογή του κινητού παρακολουθεί συνεχώς τον τοπικό καιρό, ενώ επιτρέπει παράλληλα στους χρήστες να καταγράφουν τα καθημερινά συμπτώματα των πόνων τους, επιτρέποντας έτσι να συνδυάζονται σε πραγματικό χρόνοι οι πόνοι με τις μεταβολές του καιρού. Το 80% των χρηστών δήλωσαν ότι υπάρχει συσχέτιση ανάμεσα στον καιρό και στους πόνους, ενώ οι μισοί ανέφεραν ότι μπορούσαν να χρησιμοποιούν την αυξομείωση των πόνων τους για να προβλέπουν τις αλλαγές του καιρού.

Η ποπ αρτ σε ρόλο αφηγητή της Ιστορίας. The World Goes Pop at Tate Modern: How pop art was used as dissent

Για το έργο του με τίτλο «Doll Festival» (1966) ο Ushio Shinohara βασίστηκε σε παραδοσιακά ιαπωνικά χαρακτικά του 19ου αιώνα.

Η ποπ αρτ γεννήθηκε στη Βρετανία στις αρχές της δεκαετίας του ’50, κατέκτησε την Αμερική λίγο αργότερα και στο πέρασμα του χρόνου καθιερώθηκε στη συλλογική συνείδηση ως «ταυτισμένη» με το δυτικό, αν όχι τον αγγλόφωνο, κόσμο – είτε ως μια μορφή κριτικής στον καταναλωτισμό και στην εμπορευματοποίηση της τέχνης είτε ως αποκύημα ακριβώς της μαζικής κουλτούρας, η οποία επιχειρεί να «μιμηθεί» με παιγνιώδη διάθεση.

Overlooked and overcooked ... Gérard Fromanger’s Album le Rouge, 1968-70.

Και όμως, όπως φιλοδοξεί να αποδείξει στο κοινό η Τate Modern, αυτό το τόσο επιδραστικό καλλιτεχνικό ρεύμα στην πραγματικότητα ουδέποτε γνώρισε γεωγραφικά σύνορα. Υπό τον χιουμοριστικό τίτλο «The World Goes Pop», η επερχόμενη έκθεση της λονδρέζικης γκαλερί θα περιλαμβάνει έργα καλλιτεχνών από την Ασία, τη Μέση Ανατολή, τη Λατινική Αμερική και την Ευρώπη, τα οποία αναδεικνύουν πώς άνθρωποι από διαφορετικές κουλτούρες συνεισέφεραν στο κίνημα της ποπ αρτ ή χρησιμοποίησαν τα χαρακτηριστικά έντονα χρώματα, τα επαναλαμβανόμενα μοτίβα και τις αναφορές στη διαφήμιση, την κοινωνικοπολιτική επικαιρότητα και την ποπ κουλτούρα για να εκφράσουν τις εντελώς προσωπικές τους ανησυχίες. Πολλά από τα περίπου 160 έργα, τα οποία φιλοτεχνήθηκαν τις δεκαετίες του ’60 και του ’70, δεν έχουν εκτεθεί ποτέ ξανά στη Μεγάλη Βρετανία.

«Ανατρεπτική» διάθεση

Visual noise … John F Kennedy and Nikita Krusciov (1962) by Sergio Lombardo. Photograph: Matt Dunham/AP

Ουσιαστικά, η έκθεση αφηγείται την παγκόσμια ιστορία της ποπ αρτ, δίνοντας έμφαση στην πιο «ανατρεπτική» της διάθεση, όπως αντανακλάται στο αντιπολεμικό γλυπτό «Βombs in Love» της Αυστριακής Kiki Kogelnik ή το οργισμένο πλήθος στο έργο με τίτλο «Multitude» του Claudio Tozzi από τη Βραζιλία. Σαφώς λιγότερο γνωστοί στο ευρύ κοινό από τον Άντι Γουόρχολ ή τον Ρόι Λίχτεσταϊν, οι συγκεκριμένοι εικαστικοί δεν στερούνταν την έμπνευση ούτε το ταλέντο.

Without Rebellion (1970) by Jerzy Ryszard “Jurry” Zieliński. About repression and censorship in Poland. Photograph: Matt Dunham/AP

Ανάμεσά τους, μάλιστα, υπάρχουν και πολυάριθμες γυναίκες, όπως η Delia Cancela από την Αργεντινή, η οποία ζωγραφίζει απομονωμένα μέλη του ανθρώπινου σώματος, ή η Κολομβιανή Beatriz Gonzalez, που χρωματίζει με ποπ διάθεση ένα παραδοσιακό κολομβιανό τραπέζι φαγητού.

 American Interior #1 (1968) by Erró. Photograph: Bildrecht Wien

Παρουσιάζονται, επίσης, δείγματα της δουλειάς του αναγνωρισμένου Ισλανδού καλλιτέχνη Erro, τα κολάζ του οποίου αποκαλύπτουν τα εγγενή παράδοξα του κόσμου της συνεχούς κατανάλωσης.

The Great Vagina by Mari Choardà, 1966, addressing the oppression of women in Spanish society.

Chicks and Cops (Ethnography) by Eulália Grau. Her work used photomontage to show how during Franco’s dictatorship, capitalism and consumption was meant to be fulfilling and liberating.

Accident at the Game by Antonio Dias. From 1964, the early years of military dictatorship in Brazil.

Είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον πώς αρκετοί από τους συμμετέχοντες προσεγγίζουν την ποπ αρτ ως μέσο για να ασκήσουν κριτική όχι μόνο στη σύγχρονη δυτική κουλτούρα, αλλά και στις παθογένειες των δικών τους κοινωνιών. Άλλοι συνδυάζουν «εισαγόμενες» εικόνες και μοτίβα με τις δικές τους πολιτισμικές αναφορές. Για παράδειγμα, τα κολάζ της Καταλανής Eulalia Grau από αποκόμματα εφημερίδων καταγγέλλουν τις αντιφάσεις του καθεστώτος Φράνκο και της καταναλωτικής κοινωνίας. Αντίστοιχα, ο Ushio Shinohara προτείνει εναλλακτικές, «ποπ» εκδοχές ιαπωνικών χαρακτικών του 19ου αιώνα.

Little TV Woman by Nicola L. Made in 1969, it was first displayed in the window of jeweller Alfred Van Cleef.

Man Chair by Ruth Francken, from 1971.

Breathing Out by Ángela García, from 1973.

Την επιμέλεια της έκθεσης «The World Goes Pop» συνυπογράφουν η Tζέσικα Μόργκαν, διευθύντρια του αμερικανικού Dia Art Foundation, η επιμελήτρια της Tate Modern Flavia Frigeri και η βοηθός επιμελητή Elsa Coustou. Σε πρόσφατη συνέντευξή της στο περιοδικό Ocula, η Τζέσικα Μόργκαν περιέγραψε χαρακτηριστικά την ποπ αρτ ως ένα εννοιολογικό κίνημα, το οποίο «πιθανώς δεν έχει αναγνωριστεί ως τέτοιο ακόμη, αλλά συχνά απορρίπτεται εξαιτίας της (αδιαμφισβήτητης) σχέσης του με τη μόδα και τη συνακόλουθη παροδικότητά του». Η εν λόγω έκθεση της Tate εστιάζεται κυρίως «στον πολιτικά και κοινωνικά ευαισθητοποιημένο τρόπο με τον οποίο η ποπ αρτ χρησιμοποιήθηκε ως μέσο εναντίωσης στο στάτους κβο», συνεχίζει η ίδια, ενώ ένα μεγάλο μέρος της «επικεντρώνεται στην αποκατάσταση «όσων έχουν διαγραφεί (ή ποτέ δεν αναγνωρίστηκαν) ως σημαντικοί εκπρόσωποι της ποπ αρτ».

Η έκθεση «The World Goes Pop» θα εγκαινιαστεί στις 17 Σεπτεμβρίου στην Tate Modern και θα διαρκέσει έως και τις 24 Ιανουαρίου του 2016.

Πηγή: Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Tρομερή σύγκρουση έσπειρε την βάση της ζωής στη Γη. Earth's carbon points to planetary smashup

Όλος ο άνθρακας στον πλανήτη μας προέρχεται από την σύγκρουση με ένα μικρό πλανήτη. Καλλιτεχνική απεικόνιση της τρομερής σύγκρουσης ανάμεσα στη Γη και ένα διαστημικό σώμα σαν τον Ερμή. The ratio of volatile elements in Earth's mantle suggests that virtually all of the planet's life-giving carbon came from a collision with an embryonic planet approximately 100 million years after Earth formed. Credit: A. Passwaters/Rice University based on original courtesy of NASA/JPL-Caltech

Σχεδόν όλος ο άνθρακας της Γης -χάρη στον οποίο υπάρχει ζωή πάνω στον πλανήτη μας, αφού στον άνθρακα βασίζονται όλοι οι έμβιοι οργανισμοί- πιθανώς προέρχεται από μια κατακλυσμική σύγκρουση, που συνέβη πριν περίπου 4,4 δισεκατομμύρια χρόνια ανάμεσα στη Γη και σε ένα άλλο εμβρυικό πλανήτη, σύμφωνα με νέες εκτιμήσεις επιστημόνων.

Το μυστήριο

Η παρουσία του άνθρακα στη Γη, η οποία δημιουργήθηκε πριν από 4,6 δισεκατομμύρια χρόνια, αποτελεί ένα παλαιό μυστήριο για τους επιστήμονες. Οι γεωλόγοι και χημικοί αναρωτιούνται πώς είναι δυνατό να αναπτύχθηκε η ζωή με βάση τον άνθρακα, αφού  ο τελευταίος -ως πτητικό στοιχείο- κανονικά θα έπρεπε πολύ γρήγορα, λίγο μετά τη δημιουργία του πλανήτη μας, είτε να είχε διαφύγει στο διάστημα εξατμιζόμενος από τις «κολασμένες» θερμοκρασίες της αρχέγονης Γης, είτε να είχε «κλειδωθεί» στον μεταλλικό πυρήνα της Γης. Όμως τόσο ο μανδύας του πλανήτη μας -το ενδιάμεσο στρώμα μεταξύ της επιφάνειας και του πυρήνα- όσο και η βιόσφαιρα της επιφάνειας διαθέτουν άφθονο άνθρακα μέχρι σήμερα.

Ο εμπλουτισμός

A schematic depiction of proto Earth’s merger with a potentially Mercury-like planetary embryo, a scenario supported by new high pressure-temperature experiments at Rice University. Magma ocean processes could lead planetary embryos to develop silicon- or sulfur-rich metallic cores and carbon-rich outer layers. If Earth merged with such a planet early in its history, it could explain how Earth acquired its carbon and sulfur. (Figure courtesy of Rajdeep Dasgupta)

Ερευνητές από τις ΗΠΑ και την Κίνα, με επικεφαλής τον γεωλόγο Ρατζίπ Ντασγκούπτα του Πανεπιστημίου Ράις του Τέξας ανέπτυξαν ένα νέο μοντέλο. Σύμφωνα με αυτό, η Γη δέχθηκε έξωθεν μια γενναία «ένεση» άνθρακα, όταν -γύρω στα 200 εκατομμύρια χρόνια μετά τον σχηματισμό της- έπεσε πάνω της ένας πρωτο-πλανήτης με μέγεθος όσο ο σημερινός Ερμής, ο οποίος τελικά απορροφήθηκε από τον πλανήτη μας και τον εμπλούτισε με τον τόσο ζωτικό άνθρακα.

Οι νέες εκτιμήσεις βασίζονται σε προσομοιώσεις στο εργαστήριο, οι οποίες αναπαριστούν τις συνθήκες υψηλής πίεσης και υψηλής θερμοκρασίας που επικρατούν στο εσωτερικό της Γης και άλλων πλανητών. Σε κάθε περίπτωση, πρόκειται για ένα πιθανό σενάριο και, προς το παρόν, δεν μπορεί κανείς να είναι σίγουρος κατά πόσο όντως ισχύει. H νέα θεωρία δημοσιεύεται στην επιθεώρηση «Nature Geoscience».

Πηγή: Yuan Li, Rajdeep Dasgupta, Kyusei Tsuno, Brian Monteleone, Nobumichi Shimizu. Carbon and sulfur budget of the silicate Earth explained by accretion of differentiated planetary embryos. Nature Geoscience, 2016; DOI: 10.1038/ngeo2801 

Ο Φρέντι Μέρκιουρι έχει πλέον τον δικό του... αστεροειδή. A shooting star leaping through the sky: asteroid named after Freddie Mercury on '70th birthday'

Ο διαστημικός βράχος πήρε το όνομα του, σε ανάμνηση των 70 ετών από τη γέννηση του μεγάλου τραγουδιστή. O Freddie Mercury στη σκηνή. Freddie Mercury on stage. CREDIT: REX

Ο Φρεντ Μέρκιουρι, το «αστέρι» του ροκ συγκροτήματος Queen με τη μαγευτική φωνή, θα ταξιδεύει πλέον στον ουρανό, όπως πάντα ήθελε και τραγουδούσε. Ένας αστεροειδής πήρε το όνομα του, σε ανάμνηση των 70 ετών από τη γέννηση του μεγάλου τραγουδιστή, ο οποίος πέθανε το 1991, δύο μόλις μέρες αφότου επιβεβαίωσε δημόσια ότι έπασχε από AIDS.

Ο αστεροειδής 17473 Freddie Mercury βρίσκεται στη ζώνη των αστεροειδών, μεταξύ Άρη και Δία. Asteroid Freddie Mercury lies in the Asteroid Belt between Mars and Jupiter.

Ο αστεροειδής «17473 Φρέντι Μέρκιουρι», ο οποίος ανακαλύφθηκε το 1991, τη χρονιά θανάτου του μεγάλου σταρ, είναι ένας πολύ σκούρος διαστημικός βράχος διαμέτρου περίπου τριών χιλιομέτρων, ο οποίος κινείται στη μεγάλη ζώνη των αστεροειδών μεταξύ Άρη-Δία.

Δείτε το βίντεο με την ανακοίνωση στο οποίο παρουσιάζεται και ο αστεροειδής που πήρε το όνομα του Φρέντι Μέρκιουρι.

Η ονοματοδοσία αποφασίσθηκε από το Κέντρο Ελασσόνων Πλανητών της Διεθνούς Αστρονομικής Ένωσης και έγινε γνωστή από τον κιθαρίστα των «Queen» Μπράιαν Μέι, στη διάρκεια εκδήλωσης στην Ελβετία, για την ανάμνηση της τελευταίας μέρας ζωής του Μέρκιουρι. Να σημειωθεί ότι ο Μπράιαν Μέι εκτός από μουσικός είναι και αστροφυσικός.

Mercury with bandmates including Brain May, far right, in 1976. CREDIT: GETTY

Ο Μέρκιουρι έρχεται να προστεθεί σε άλλους μουσικούς της ποπ και της ροκ, όπως οι Μπιτλς και ο Μπρους Σπρίνγκστιν, που επίσης έχουν αστεροειδείς στο όνομά τους. 

Ο «Φρέντι» γεννήθηκε στη Ζανζιβάρη και το πραγματικό όνομά του ήταν Φαρόκχ Μπουλσάρα, προτού το αλλάξει επισήμως σε Φρεντι Μέρκιουρι το 1970, όταν δημιουργήθηκαν οι Queen.

Πηγή: www.telegraph.co.uk

Zoom στον Βόρειο Πόλο του Δία. Jupiter's Wild North Pole, Southern Auroras Photographed for 1st Time

Η αποστολή Juno έστειλε τις πιο κοντινές εικόνες που έχουν τραβηχτεί ποτέ. Μια από τις νέες εικόνες του Βόρειου Πόλου του Δία. NASA’s Juno spacecraft captured this image of Jupiter’s north pole on Aug. 27, from a distance of 120,000 miles (195,000 kilometers). Credit: NASA/JPL-Caltech/SwRI/MSSS

Το διαστημικό σκάφος Juno (Ήρα) της Αμερικανικής Διαστημικής Υπηρεσίας (NASA) έστειλε στη Γη τις πρώτες κοντινές φωτογραφίες που έχουν τραβηχτεί ποτέ από το βόρειο πόλο του Δία.

Μοναδικός

This view of Jupiter's north pole — captured by NASA's Juno probe on Aug. 27, 2016, from a distance of 48,000 miles (78,000 kilometers) — shows storms and weather systems unlike any seen elsewhere in the solar system. Credit: NASA/JPL-Caltech/SwRI/MSSS

Οι θεαματικές εικόνες αποκαλύπτουν νέφη, καταιγίδες και μετεωρολογικές συνθήκες που δεν έχουν παρατηρηθεί ποτέ σε κανέναν άλλο από τους αέριους γίγαντες πλανήτες του ηλιακού μας συστήματος, από τους οποίους ο Δίας είναι ο μεγαλύτερος.

NASA’s Juno probe took this image of Jupiter’s south pole on Aug. 27, 2016, from a distance of 58,700 miles (94,500 kilometers). Credit: NASA/JPL-Caltech/SwRI/MSSS

Το σκάφος πραγματοποίησε το πρώτο κοντινό πέρασμά του από τον Δία (θα ακολουθήσουν άλλα 35), κατεβαίνοντας σε ύψος περίπου 4.200 χιλομέτρων πάνω από τα περιδινούμενα πολύχρωμα πυκνά σύννεφα του πλανήτη. «Η πρώτη εικόνα που έχουμε από τον βόρειο πόλο του Δία, δεν μοιάζει με τίποτε που έχουμε δει ή φανταστεί έως τώρα» δήλωσε ο επικεφαλής επιστήμων της αποστολής Σκοτ Μπόλτον του Νοτιοδυτικού Ινστιτούτου Ερευνών στο Σαν Αντόνιο του Τέξας.

Juno captured this infrared image of Jupiter’s southern lights on Aug. 27, 2016. Such views are not possible from Earth. Credit: NASA/JPL-Caltech/SwRI/ASI/INAF/JIRAM

«Ο βόρειος πόλος είναι πιο μπλε από τα άλλα μέρη του πλανήτη και μαίνονται εκεί πολλές καταιγίδες. Δεν διακρίνονται καθόλου οι συνήθεις διαμήκεις ζώνες και λωρίδες, έτσι η όλη εικόνα δύσκολα αναγνωρίζεται ως Δίας. Βλέπουμε επίσης ενδείξεις σκιών που δημιουργούν τα νέφη» πρόσθεσε. Ακόμη, τα υπέρυθρα όργανα του Juno ανίχνευσαν μυστηριώδη θερμά και ψυχρά σημεία τόσο στο βόρειο όσο και στο νότιο πόλο, που δεν έχουν ξαναπαρατηρηθεί. Επίσης, για πρώτη φορά οι επιστήμονες είδαν σε όλο το μεγαλείο του το πολύ φωτεινό σέλας του νοτίου πόλου του Δία.

Η αποστολή

As Juno approached Jupiter on August 27, 2016, it's Jovian Infrared Auroral Mapper (JIRAM) instrument captured the planet's glow in infrared light. The full story and more images from Juno's first pass of Jupiter with all instruments on is at: https://www.nasa.gov/feature/jpl/jupi...

Το Juno, κόστους 1,1 δισ. δολαρίων, εκτοξεύθηκε από το Ακρωτήριο Κανάβεραλ της Φλόριντα το 2011 και έφθασε στον Δία στις 4 Ιουλίου 2016. Το σκάφος διαγράφει πλέον μια ελλειπτική τροχιά γύρω από τον πλανήτη, η οποία ολοκληρώνεται σε 53 μέρες.

Η επόμενη στενή προσέγγιση του Δία θα συμβεί στις 19 Οκτωβρίου, οπότε το σκάφος θα τεθεί σε ακόμα πιο κοντινή τροχιά διάρκειας 14 ημερών. Τον Φεβρουάριο του 2018 θα αυτοκαταστραφεί «βουτώντας» στον γιγάντιο πλανήτη. Έως τότε, οι επιστήμονες ελπίζουν να έχουν δώσει απάντηση στο κεντρικό ερώτημα αν ο Δίας -που έχει διάμετρο 11 φορές και μάζα 300 φορές μεγαλύτερη από τη Γη- διαθέτει ή όχι στερεό πυρήνα κάτω από τη νεφελώδη «πανοπλία» του ή αν απλώς τα αέριά του γίνονται όλο και πιο πυκνά, όσο κανείς κατεβαίνει προς το κέντρο του.

These 10 images show Jupiter growing and shrinking in apparent size before and after NASA's Juno spacecraft made its close approach to the planet on August 27, 2016. Credit: NASA/JPL-Caltech/SwRI/MSSS

Ο Δίας μοιάζει αρκετά με άστρο, καθώς αποτελείται κυρίως από υδρογόνο και ήλιο, όπως ο Ήλιος. Λόγω της μεγάλης πίεσης, το υδρογόνο εκτιμάται ότι μετατρέπεται σε ηλεκτρικά αγώγιμο υγρό και αυτό το «μεταλλικό» υδρογόνο γεννά το ισχυρό μαγνητικό πεδίο του. Το πιο γνωστό χαρακτηριστικό του πλανήτη είναι η «Μεγάλη Ερυθρά Κηλίδα» του, μια γιγάντια θύελλα με πλάτος διπλάσιο της Γης.