Θεόδωρος Ντόρρος, Καμιά φωνή

Otto Dix, The Salon I, 1921. Oil on canvas, 86 x 120.5 cm. Kunstmuseum Stuttgart.

Δε με χωρούν οι τόποι σας.

Ούτ' οι χαρές σας ούτ' ο πόνος μου.

Δεν είναι δυνατό μου να ζω κάθε στιγμή ο ίσιος σας.

Σας θάβω και με θάβετε.

Κι η ασχήμια του πεθαμού σας λυπητερότερη απ' το

θάνατο.

Κουβέντες μόνο

απ' τα ψηλώματα του νου.

Τέτοιες, που σβήνουν κάθε "πιο αληθινό"

με στεναγμούς υπομονής,

και μ' ομορφιές ελπίδας του αδύνατου.

Πάντα το άγνωστο, η μοίρα και το μέλλον.

Με διώχνει από παντού ο ξαφνιασμός μου:

Γιατί, δε φώναξα μονάχος, δυνατά, ποτές μου.

Και σε κανένα μπρος.

Κι ούτε ποτές μου θα φωνάξω,

σαν τρελός,

με φλέβες φουσκωμένες.

Κι άλλος κανείς.

Φωνή της ανθρωπιάς,

κείνης που βγαίνει καυτερή ως το πετσί,

και που παγώνει κάθε ψέμμα ζεστασιάς,

ακόμα δεν ακούστηκε.

Μόνο να πει:

"Σταθείτε και σωπάστε.

Ξεχάστε τις αντίζωες του πίθηκου αξίες.

Πάψτε ζητώντας τα μεγάλα της ζωής

και τα δικά σας

στων αλλονών το μικρανθρώπισμα,

στις κυριότητες του νυσταγμού σας.

Γινήτε λίγοι.

Πολύ λίγοι για να' στε ζωντανοί."

Κει που' στε μαζεμένοι, η ανθρωπιά ντροπή.

Και βάρβαρη η δική μου

όταν μου λείπει η συφορά σας.

Δε με χωρούν οι τόποι σας. Δεν ξέρω πού να ζήσω.

Henry Koerner, Mirror of Life, 1946.

Από τη συλλογή “Στου γλυτωμού το χάζι”, Εκδόσεις Αμοργός 1981 – πρώτη έκδοση συλλογής Παρίσι 1930.

Το 1930 τυπώθηκε στο Παρίσι η ποιητική συλλογή «Στου γλυτωμού το χάζι» του Θεόδωρου Ντόρρου. Ως πρόσωπο ο ποιητής παραμένει άγνωστος. Το έργο του ωστόσο θεωρήθηκε από την κριτική ως το πρώτο δείγμα ελληνικής υπερρεαλιστικής γραφής.