Κουρσάροι και πειρατές στην Ανατολική Μεσόγειο. Corsairs and Pirates in the Eastern Mediterranean

Στα αριστερά του πίνακα διακρίνεται ελληνική φελούκα που χρησιμοποιούσαν Έλληνες πειρατές τον 19ο αιώνα. In the left of panel we see a Greek ship used by Greek pirates in the 19th century. “Corsairs and Pirates in the Eastern Mediterranean, 15th–19th c.” is the title of the 2nd International Scientific Conference on The Greek World in Travel Accounts and Maps organized by the Sylvia Ioannou Foundation.

Το 2ο Διεθνές Επιστημονικό Συνέδριο Περιήγησης και Χαρτογράφησης του Ελληνικού Χώρου, με θέμα «Κουρσάροι και Πειρατές στην Ανατολική Μεσόγειο, 15ος-­19ος αι.», που διοργανώνει το Sylvia Ioannou Foundation θα πραγματοποιηθεί στο Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης στην Αθήνα, από τις 17 έως και τις 19 Οκτωβρίου 2014.

Περισσότεροι από 20 διεθνούς κύρους πανεπιστημιακοί και ερευνητές, από έξι χώρες, θα ρίξουν φως στο πολυδιάστατο φαινόμενο της πειρατείας και των κουρσάρικων καταδρομών στον ευρύτερο χώρο της Ανατολικής Μεσογείου. The aim of the Conference is to highlight the historical dimensions of a phenomenon that has recurred in the Mediterranean history up to the end of the 19th century.

Τις εργασίες του Συνεδρίου θα εγκαινιάσει ο Διευθυντής του Μουσείου Κυκλαδικής Τέχνης Νικόλαος Χρ. Σταμπολίδης, Καθηγητής Αρχαιολογίας στο Πανεπιστήμιο Κρήτης, και η εναρκτήρια ομιλία θα πραγματοποιηθεί από τον David J. Starkey, Καθηγητή Ιστορίας στο University of Hull.

Aert Anthonisz, A French Ship and Barbary Pirates, c. 1615. More than 20 scientists and scholars of international repute from six countries (Greece, Cyprus, USA, UK, Malta, Turkey) will shed light to the multidimensional phenomenon of piracy and corsair raids in the Eastern Mediterranean.

Περισσότεροι από 20 διεθνούς κύρους πανεπιστημιακοί και ερευνητές, από έξι χώρες (Ελλάδα, Κύπρο, Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής, Ηνωμένο Βασίλειο, Μάλτα, Τουρκία) θα ρίξουν φως στο πολυδιάστατο φαινόμενο της πειρατείας και των κουρσάρικων καταδρομών στον ευρύτερο χώρο της Ανατολικής Μεσογείου. Ξεκινώντας από τον 15ο αιώνα και καταλήγοντας στον 19ο, έμφαση θα δοθεί επίσης στην παρουσία και τον αντίκτυπο της πειρατείας στη σύγχρονη εποχή και πραγματικότητα.

Pier Francesco Mola, A Barbary pirate, 1650. The conference will open with the welcoming address by the Director of the Museum of Cycladic Art, Nicholas Chr. Stampolidis. The keynote speech will be delivered by David J. Starkey (Department of History, University of Hull).

Οι καινοτόμες προσεγγίσεις των ομιλητών θα καλύψουν έξι θεματικές ενότητες: «Τόποι της Πειρατείας», «Κλίμακα και Είδος επιδρομών σε εμπορικά πλοία», «Πολιτική και Νομιμότητα», «Πειρατεία και Κράτος», «Απεικονίσεις της Πειρατείας», «Πειρατεία: Παρελθόν και Παρόν – Συμπεράσματα Συνεδρίου».

Mulai Ahmed er Raisuli, the last of the Barbary Pirates. At the conference the Proceeding of the 1st International Conference on the Greek World in Travel Accounts and Maps entitled Cyprus on the crossroads of travellers and map-makers from the 15th to 20th century, held in October 18-20, 2012 in Athens, will also be presented.

Στο Συνέδριο θα παρουσιαστεί, επίσης, η έντυπη έκδοση επιλεγμένων ανακοινώσεων από τα Πρακτικά του 1ου Διεθνούς Επιστημονικού Συνεδρίου Περιήγησης και Χαρτογράφησης του Ελληνικού Χώρου, που οργάνωσε τον Οκτώβριο του 2012 το Sylvia Ioannou Foundation σε συνεργασία με το Πανεπιστήμιο Αιγαίου και το Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Κύπρου, με θέμα «Η Κύπρος στο σταυροδρόμι των αναζητήσεων χαρτογράφων και περιηγητών από τον 15ο έως τον 20ό αιώνα».

Cornelis Hendriksz Vroom, Spanish Men-of-War Engaging Barbary Corsairs, 1615. Thematic sessions: “Topoi of Piracy”, “Scale and Character of Commerce Raiding”, “Politics and Legitimacy”, “Piracy and the State”, “Images of Piracy” “Piracy: Past and Present – Concluding Remarks”.

Το Sylvia Ioannou Foundation ιδρύθηκε το 2009 από την Σύλβια Ιωάννου με στόχο να θέσει στη διάθεση των ερευνητών, των επιστημόνων και των συλλεκτών σε ολόκληρο τον κόσμο μια από τις μεγαλύτερες ιδιωτικές συλλογές βιβλίων και χαρτών αφιερωμένη στο νησί της Κύπρου: περισσότερα από 2.000 χειρόγραφα και σπάνια βιβλία για την Κύπρο, ένα ιδιαίτερα σημαντικό σύνολο περιηγητικών κειμένων, καθώς και πάνω από 600 άτλαντες και χάρτες της Κύπρου και της ευρύτερης γεωγραφικής περιοχής, που χρονολογούνται από τον 15ο αιώνα έως τη σύγχρονη εποχή.

Περισσότερες πληροφορίες και οδηγίες για την εγγραφή στο Συνέδριο παρέχονται εδώ. For further information / Registration click here.

Χαρτογραφώντας ένα από τα πιο μακρινά γαλαξιακά σμήνη. New mass map of a distant galaxy cluster is the most precise yet

Πρόκειται για το σμήνος MCS J0416.1-2403 το οποίο έχει μάζα 160 τρισεκατομμύρια φορές μεγαλύτερη από αυτή του Ήλιου και καταλαμβάνει μία περιοχή με διάμετρο 650.000 ετών φωτός. This image from the NASA/ESA Hubble Space Telescope shows the galaxy cluster MCS J0416.1–2403. This is one of six being studied by the Hubble Frontier Fields programme. This programme seeks to analyse the mass distribution in these huge clusters and to use the gravitational lensing effect of these clusters, to peer even deeper into the distant Universe. A team of researchers used almost 200 images of distant galaxies, whose light has been bent and magnified by this huge cluster, combined with the depth of Hubble data to measure the total mass of this cluster more precisely than ever before. Credit: ESA/Hubble, NASA, HST Frontier Fields. Acknowledgement: Mathilde Jauzac (Durham University, UK and Astrophysics & Cosmology Research Unit, South Africa) and Jean-Paul Kneib (École Polytechnique Fédérale de Lausanne, Switzerland)

Μία ομάδα αστρονόμων με τη βοήθεια του διαστημικού τηλεσκοπίου Χαμπλ χαρτογράφησε την κατανομή της μάζας ενός μακρινού γαλαξιακού σμήνους με τη μεγαλύτερη ακρίβεια που έχει επιτευχθεί ποτέ μέχρι σήμερα.

Πρόκειται για το σμήνος MACS J0416.1-2403 το οποίο έχει μάζα 160 τρισεκατομμύρια φορές μεγαλύτερη από αυτή του Ήλιου και καταλαμβάνει μία περιοχή με διάμετρο 650.000 ετών φωτός.

Το Χαμπλ μελέτησε το συγκεκριμένο αντικείμενο στο πλαίσια του προγράμματος Frontier Fields του οποίου ο βασικός στόχος είναι οι μελέτη έξι γαλαξιακών σμηνών που βρίσκονται στις παρυφές του ορατού Σύμπαντος, οι οποίοι εξέπεμψαν το φως που λαμβάνουμε την εποχή της δημιουργίας των πρώτων γαλαξιών.

This image shows the galaxy MCS J0416.1–2403, one of six clusters targeted by the Hubble Frontier Fields programme. The varying intensity of blue haze in this image is a mass map created by using new Hubble observations combined with the magnifying power of a process known as gravitational lensing. Strong lensing gives a much more precise indication of the mass at the cluster’s core whilst weak lensing provides valuable information about the mass surrounding the cluster core. Credit: ESA/Hubble, NASA, HST Frontier Fields. Acknowledgement: Mathilde Jauzac (Durham University, UK and Astrophysics & Cosmology Research Unit, South Africa) and Jean-Paul Kneib (École Polytechnique Fédérale de Lausanne, Switzerland)

Για τη λεπτομερή μέτρηση της μάζας τόσο μακρινών αντικειμένων οι αστρονόμοι χρησιμοποιούν τις δυνατότητες των ισχυρότερων υφιστάμενων τηλεσκοπίων σε συνδυασμό με μια βοήθεια από τη φύση που ονομάζεται φαινόμενο του βαρυτικού φακού.

Το φαινόμενο αυτό περιγράφει πώς μία μεγάλη μάζα μπορεί να παραμορφώσει τις ακτίνες φωτός που περνούν γύρω της, συγκεντρώνοντάς τες προς μία κατεύθυνση όπως και ένας μεγεθυντικός φακός μπορεί να συγκεντρώσει τις ακτίνες του Ήλιου.

Με τον τρόπο αυτό, μεγάλοι γαλαξίες ή και γαλαξιακά σμήνη κατά μήκος μίας διαδρομής μπορούν να λειτουργήσουν ως φυσικοί ενισχυτές του αμυδρού σήματος που εκπέμπουν ορισμένα από τα πιο μακρινά αντικείμενα στο Σύμπαν.

Μέσω των βαρυτικών φακών οι επιστήμονες κατόρθωσαν να παρατηρήσουν 51 νέους γαλαξίες εντός του σμήνους MACS J0416.1-2403 ανεβάζοντας το συνολικό αριθμό των γαλαξιών στους 68.

Το σμήνος γαλαξιών MACS J0416.1–2403 (arxiv.org).

Ο αριθμός αυτός επέτρεψε στους ερευνητές να υπολογίσουν την κατανομή της ορατής και της σκοτεινής ύλης στο σμήνος και να παράξουν ένα λεπτομερή χάρτη της μάζας του με τη διπλάσια ακρίβεια από αυτή που είχαν επιτύχει άλλα υπάρχοντα μοντέλα.

Η ομάδα θα συνεχίσει να μελετάει το σμήνος κάνοντας χρήση των οργάνων του Χαμπλ προσπαθώντας να εντοπίσει μικρότερες δομές στα περίχωρά του.

Σύντομα θα προχωρήσουν και παρατηρήσεις σε άλλα μήκη κύματος, όπως τη διερεύνηση των εκπομπών ακτινών Χ από τα θερμά αέρια της περιοχής, οι οποίες θα τους βοηθήσουν στην περαιτέρω βελτίωση των μοντέλων τους και στην κατανόηση της ιστορίας και της εξέλιξης του συγκεκριμένου γαλαξιακού σμήνους.

Τα αποτελέσματα θα δημοσιευθούν στο επιστημονικό περιοδικό Monthly Notices of the Royal Astronomical Society.

Ο ανθρώπινος πολιτισμός σώθηκε στο παρά 5! The solar storm of 2012 that almost sent us back to a post-apocalyptic Stone Age

Αν μας χτυπούσε η ηλιακή καταιγίδα το 2012 ο ανθρώπινος πολιτισμός θα είχε δεχθεί ισχυρό πλήγμα. While you didn’t see it, feel it, or even read about it in the newspapers, Earth was almost knocked back to the Stone Age on July 23, 2012. It wasn’t some crazed dictator with his finger on the thermonuclear button or a giant asteroid that came close to wiping out civilization as we know it, though — no, what nearly ended us was a massive solar storm. Almost two years ago to the day, our most bounteous and fantastical celestial body — the Sun — kicked out one of the largest solar flares and coronal mass ejections ever recorded. And it missed Earth by a whisker. “If it had hit, we would still be picking up the pieces,” says Daniel Baker, who led the research into the massive solar storm.

Μερικά πράγματα είναι καλύτερα να τα μαθαίνεις εκ των υστέρων - αν και όταν τα μαθαίνεις. Η Γη γλύτωσε παρατρίχα μια σοβαρή καταστροφή το 2012, όταν μια τεράστια ηλιακή "καταιγίδα" πέρασε ξυστά από τον πλανήτη μας, όπως αποκάλυψαν τώρα οι επιστήμονες. Αν είχε "χτυπήσει" τη Γη, η ζωή δεν θα ήταν πια αυτή που ξέρουμε και ο ανθρώπινος πολιτισμός θα είχε γυρίσει στον 18ο αιώνα, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις επιστημόνων της NASA.

Το συμβάν

This handout image provided by Nasa, taken Sunday night, Jan. 22, 2012, shows a solar flare erupting on the Sun's northeast hemisphere.

Στις 23 Ιουλίου 2012, ο Ήλιος, μετά από μία εκτίναξη στεμματικής μάζας, έστειλε προς την κατεύθυνση του πλανήτη μας μια πανίσχυρη μαγνητική "καταιγίδα", με ταχύτητα 3.000 χιλιομέτρων το δευτερόλεπτο, η οποία στο «τσακ» δεν βρήκε τον στόχο της. Η NASA ανακοίνωσε ότι επρόκειτο για την ισχυρότερη ηλιακή καταιγίδα των τελευταίων 150 ετών και είχε τη δυνατότητα να «ταρακουνήσει» για τα καλά τον σύγχρονο πολιτισμό. Στην πραγματικότητα επρόκειτο για δύο διαδοχικές εκτινάξεις στεμματικής μάζας με χρονική απόσταση μόλις δέκα έως 15 λεπτών, με αποτέλεσμα το φαινόμενο να έχει ασυνήθιστη συνδυασμένη ένταση.

«Αν η ηλιακή έκρηξη είχε συμβεί μόνο μια εβδομάδα νωρίτερα, η Γη θα είχε βρεθεί ακριβώς στη γραμμή του πυρός», δήλωσε ο καθηγητής ατμοσφαιρικής και διαστημικής φυσικής του Πανεπιστημίου του Κολοράντο Ντάνιελ Μπέικερ. Ελάχιστοι κάτοικοι της Γης πήραν τότε είδηση τι συνέβη - ή τι θα μπορούσε να είχε συμβεί.

Οι προηγούμενες εμπειρίες

Η "καταιγίδα" έπληξε τη διαστημοσυσκευή STEREO-A, το ηλιακό παρατηρητήριο της NASA. Στη συνέχεια, οι επιστήμονες ανέλυσαν τα δεδομένα που εστάλησαν στη Γη και συμπέραναν ότι, αν ο πλανήτης μας είχε «χτυπηθεί» τότε, θα επρόκειτο για το χειρότερο συμβάν από την ηλιακή καταιγίδα του 1859 (γνωστή και ως «συμβάν Κάρινγκτον»), όταν το σέλας που είχε προκληθεί, ήταν ορατό νότια μέχρι την Ταϊτή στον Ειρηνικό, ενώ το «διαδίκτυο» της Βικτωριανής εποχής, το τηλεγραφικό δίκτυο, είχε βγει εκτός λειτουργίας. Το συμβάν του 2012 ήταν επίσης διπλάσιας έντασης από αυτήν που έπληξε το Κεμπέκ του Καναδά το 1989, προκαλώντας καθολικό «μπλακ-άουτ».

«Είμαι πεπεισμένος περισσότερο από ποτέ ότι η Γη και οι κάτοικοί της ήταν απίστευτα τυχεροί, όταν συνέβη η ηλιακή έκρηξη του 2012», δήλωσε ο Ντάνιελ Μπέικερ. «Αν είχαμε χτυπηθεί, ακόμη θα μαζεύαμε τα κομμάτια», πρόσθεσε και προειδοποίησε ότι η ανθρωπότητα πρέπει να προετοιμαστεί καλύτερα για ένα τέτοιο ενδεχόμενο.

Οι επιπτώσεις

A less threatening solar storm on the Sun. Photograph: Nasa/AP

Μία μελέτη της Εθνικής Ακαδημίας Επιστημών των ΗΠΑ εκτίμησε πρόσφατα ότι μια "καταιγίδα" ανάλογη εκείνης του 1859 θα είχε κοστίσει πάνω από δύο τρισεκατομμύρια δολάρια στην παγκόσμια οικονομία (20 φορές περισσότερα από τις ζημιές του τυφώνα «Κατρίνα») και θα είχε προκαλέσει εκτεταμένες καταστροφές σε κάθε είδους υποδομές και υπηρεσίες, που θα χρειάζονταν πολλά χρόνια για να αποκατασταθούν.

Μια τέτοια ηλιακή καταιγίδα μπορεί να επιφέρει εκτεταμένες και όχι εύκολα αποκαταστάσιμες διακοπές του ηλεκτρικού ρεύματος (βγαίνουν εκτός λειτουργίας οι μετασχηματιστές των ηλεκτρικών δικτύων), κατάρρευση ζωτικών συστημάτων επικοινωνιών και GPS, ζημιές στα συστήματα ύδρευσης - αποχέτευσης (που βασίζονται συνήθως σε ηλεκτρικές αντλίες), διάφορα επικίνδυνα προβλήματα ασφάλειας κ.α.

Η ηλιακή δραστηριότητα, που επηρεάζει καθοριστικά τον διαστημικό καιρό, είναι ένα σύνθετο φαινόμενο. Περιλαμβάνει τις ηλιακές εκλάμψεις (που στέλνουν ακτίνες-Χ και ισχυρή υπεριώδη ακτινοβολία στη Γη), την εκτόξευση τεράστιων ποσοτήτων φορτισμένων ηλιακών σωματιδίων, ηλεκτρονίων και πρωτονίων (που κάνουν ζημιά στα ηλεκτρονικά συστήματα των δορυφόρων), καθώς και τις εκτινάξεις στεμματικής μάζας, οι οποίες στέλνουν προς τον πλανήτη μας δισεκατομμύρια τόνους μαγνητισμένου νέφους ηλιακού πλάσματος, που πέφτουν πάνω στην "ασπίδα" του γήινου μαγνητικού πεδίου (συνήθως προκαλούν απλώς το θεαματικό σέλας στους πόλους, αλλά ένα απευθείας μαζικό χτύπημα θα ήταν καταστροφικό).

Υπάρχει πιθανότητα 12% μια σούπερ ηλιακή καταιγίδα να χτυπήσει τη Γη μέσα στην επόμενη δεκαετία, σύμφωνα με τον φυσικό Πιτ Ράιλι, ο οποίος έκανε τη σχετική δημοσίευση στην επιθεώρηση «Space Weather». Η εκτίμηση αυτή βασίζεται σε στατιστική ανάλυση των στοιχείων για τις ηλιακές καταιγίδες κατά τα τελευταία 50 χρόνια.

Δεινόσαυροι ή μήπως… φτερόσαυροι; Earliest dinosaurs may have sported feathers

Η ανακάλυψη του K.zabaikalicus προσφέρει νέα ενδιάφεροντα στοιχεία για την εικόνα των δεινοσαύρων. Early birdiness? This dinosaur from the Jurassic period, shown in an artist's reconstruction, had structures on its skin that resemble the feathers of later flying dinos and birds. Credit: Andrey Atuchin

Τα τελευταία χρόνια έχουν ανακαλυφθεί κάποια είδη δεινοσαύρων που αν και δεν πετούσαν διέθεταν φτερά και κάποια είδη που το σώμα τους ήταν καλυμμένο με πούπουλα. Νέα ευρήματα αλλάζουν άρδην την εικόνα που έχουμε για τους δεινοσαύρους ενισχύοντας την άποψη πολλών ειδικών που πιστεύουν ότι όλοι οι δεινόσαυροι είχαν φτερά ή πούπουλα στο σώμα τους - ή έστω μπορούσαν να βγάλουν. Με απλά λόγια οι δεινόσαυροι ήταν κατά βάση… χνουδωτοί!

Η νέα ανακάλυψη

The locality where Kulindadromeus was found. Photo credit: Th. Hubin/RBINS.

Διεθνής ομάδα επιστημόνων που αποτελούνταν από Βέλγους, Ρώσους, Γάλλους και Βρετανούς ερευνητές ανακάλυψαν στην όχθη του ποταμού Ολόφ της Σιβηρίας τα απολιθώματα ενός μικρού φυτοφάγου δεινόσαυρου, μήκους μόλις ενάμισι μέτρου, που έμοιαζε με γιγάντιο κοτόπουλο χωρίς ράμφος. Το σώμα του ήταν σκεπασμένο από φτερά, αλλά δεν μπορούσε να πετάξει.

Ο δίποδος δεινόσαυρος, που ονομάστηκε Kulindadromeus zabaikalicus, είχε μακριά ουρά, μεγάλα πίσω πόδια, κοντά χέρια και πέντε δυνατά δάχτυλα σε αυτά. Οι ερευνητές βρήκαν στην ίδια περιοχή πολλά κρανία και άλλα οστά, που ανήκαν σε αρκετούς δεινόσαυρους του ίδιου φτερωτού είδους. Η ανακάλυψη δημοσιεύεται στην επιθεώρηση «Science».

Τα συμπεράσματα

Wispy structures that covered part of Kulindadromeus. But are they feathers? From Godefroit et al., 2014.

Ενώ ως τώρα οι επιστήμονες πίστευαν ότι μόνο οι πρώιμοι σαρκοβόροι δεινόσαυροι είχαν φτερά, μετά και τη νέα ανακάλυψη τείνουν πλέον να πιστέψουν ότι όλοι - ή σχεδόν όλοι οι δεινόσαυροι είχαν φτερά, τουλάχιστον όσοι ζούσαν πριν από περίπου 150 έως 160 εκατ. χρόνια. Τώρα αποκαλύπτεται ότι φτερά είχαν και οι φυτοφάγοι δεινόσαυροι (σε αυτή την κατηγορία ανήκουν ο Τρικεράτωψ, ο τεράστιος Στεγόσαυρος κ.α.). Τα επόμενα χρόνια, αρκετοί δεινόσαυροι, καθώς εξελίχτηκαν, έχασαν τα φτερά τους ολικά ή μερικά.

Fluffy juvenile Apatosaurus? It’s not out of the realm of possibility. Art by Niroot Puttapipat.

Οι παλαιοντολόγοι εκτιμούν ότι τα φτερά χρησίμευαν στους αρχαίους δεινόσαυρους όχι τόσο για να πετούν, όσο για να διατηρούν ζεστό το σώμα τους, αλλά και για λόγους επίδειξης στο άλλο φύλο (όπως τα σημερινά παγώνια). Χάρη στη θερμομόνωση των φτερών, οι δεινόσαυροι θα μπορούσαν να λειτουργήσουν σε πιο κρύα περιβάλλοντα και τις νύχτες. Όταν όμως το σώμα τους μεγάλωσε υπερβολικά, τα φτερά αυτά μετατράπηκαν από πλεονέκτημα σε μειονέκτημα, ζεσταίνοντάς τους υπερβολικά, γι’ αυτό σε μεγάλο βαθμό απαλλάχτηκαν από αυτά.

Τα σημερινά πουλιά εξελίχτηκαν πολύ αργότερα από μία κατηγορία σαρκοβόρων δεινοσαύρων. Το αξιοσημείωτο, όπως είπε ο βέλγος επιστήμων, είναι ότι τα φτερά στον σιβηρικό δεινόσαυρο ανήκουν σε ένα είδος που απέχει πολύ εξελικτικά από εκείνη την ομάδα που «γέννησε» τα πουλιά.

Ουσιαστικά είναι η πρώτη φορά που ανακαλύπτονται φτερά σε δεινόσαυρο, ο οποίος δεν σχετίζεται εξελικτικά με τα μετέπειτα πουλιά. Αυτό ακριβώς οδηγεί στην εκτίμηση ότι τελικά τα φτερά ήσαν πολύ περισσότερο διαδεδομένα από ό,τι πίστευαν ως τώρα οι επιστήμονες. Πάντως θα πρέπει να βρεθούν και άλλα είδη δεινοσαύρων με φτερά για να επιβεβαιωθεί ότι όντως αυτά αποτελούσαν κοινό χαρακτηριστικό τους.

Τα πρώτα ευρήματα

Please welcome the latest member of the growing club of flying dinosaurs, Changyuraptor yangi, pictured here in an artist’s reconstruction. This latest specimen, found in 125-million-year-old sediments in northeastern China, was about 1.2 meters long and is related to a noted group of flying dinosaurs called Microraptor, which has provided important insights into the evolution of powered flight. Credit: STEPHANIE ABRAMOWICZ, DINOSAUR INSTITUTE, NHM

Οι πρώτοι δεινόσαυροι με φτερά είχαν ανακαλυφθεί στην Κίνα στα μέσα της δεκαετίας του ’90 και όλοι ανήκαν στην κατηγορία των σαρκοβόρων θηροπόδων, που περιλαμβάνει τον τρομερό Τυραννόσαυρο Ρεξ και τον Βελοσιράπτορα, οι οποίοι, κατά πιθανότητα, είχαν και αυτοί φτερά και πούπουλα (γεγονός που έρχεται να αμβλύνει κάπως το τρομερό με λίγη δόση γελοίου…).

The Velociraptor was one of the most cunning dinosaurs to walk the earth. This is the theory of scientists who have studied the fossil remains the creature left behind.  Most Velociraptor skeletons have been determined to date back to the Upper Cretaceous period; however more fossils are found every year from different time periods.  The first Velociraptor dinosaur fossil was discovered by Henry. F. Osborn in Mongolia in 1924; with many more Velociraptor fossils being found in dry desert regions such as China, Russia, and Mongolia.  There have been over 12 full fossil structures discovered as well as over 50 partial fossils found allowing extensive research by thousands of paleontologists and scientists since the first discovery. The Velociraptor is a most fascinating dinosaur due to its start in evolution, its body structure, and its hunting abilities.

Εκτιμάται πλέον ότι ο κοινός πρόγονος όλων των δεινοσαύρων, φυτοφάγων και σαρκοβόρων, ο οποίος έζησε πριν από περίπου 220 έως 240 εκατ. χρόνια, διέθετε φτερά. Οι δεινόσαυροι -χνουδωτοί και μη- εξαφανίστηκαν πριν από 66 εκατ. χρόνια, πιθανώς λόγω πρόσκρουσης ενός μεγάλου αστεροειδούς στη Γη. Τα πουλιά ήταν τελικά οι μόνοι δεινόσαυροι που γλίτωσαν από την μαζική καταστροφή.

Στην Κόρινθο το μεγαλύτερο ηλιακό πλοίο του κόσμου. The largest solar catamaran in the world arrived at the port of Corinthos

Το MS Turanor PlanetSolar έφτασε στην Ελλάδα στο πλαίσιο αρχαιολογικής αποστολής. On Thursday the largest Catamaran in the world, driven exclusively by solar energy docked at the port of Corinthos in Greece. The MS Turanor PlanetSolar arrived in our country in an archaeological mission involving the exploration and surveying of a prehistoric settlement in the sea area of the Argolid Gulf and specifically in the area of Ermionidas. This is a joint archaeological research conducted by the University of Geneva in collaboration with the Swiss School of Archaeology, the Greek Centre for Marine Research and the Department of Underwater Antiquities. The solar boat with a Switzerland flag, will stay for the next three days at the port of Corinthos, and then it will be crossing the Isthmus headed for the bay of Argolis, where the research will take place. Then it will tie at the harbor of Nafplio and finally on Monday the 4th of August it will conclude its journey in Piraeus.

Στο λιμάνι της Κορίνθου έδεσε την Πέμπτη το μεγαλύτερο πλοίο που κινείται αποκλειστικά με ηλιακή ενέργεια, το οποίο είναι επίσης το πρώτο ηλιακό σκάφους που ολοκλήρωσε τον περίπλου της Γης. Το MS Turanor PlanetSolar έφτασε στην Ελλάδα στο πλαίσιο αρχαιολογικής αποστολής.

Ηλιακά «πανιά»

Το MS Turanor PlanetSolar, το μεγαλύτερο ηλιακό Catamaran στον κόσμο, που λειτουργεί αποκλειστικά με ηλιακή ενέργεια και σχεδιάστηκε από το Νεοζηλανδό Craig Loomes, κατά την είσοδό του στο λιμάνι της Κορίνθου, Πέμπτη 24 Ιουλίου 2014. Το σκάφος είναι Ελβετικό, και το πενταμελές προσωπικό του είναι Γάλλοι, όταν δεν υπάρχει ήλιος έχει αυτονομία για 72 ώρες, όταν υπάρχει είναι απεριόριστη, έχει μήκος 31 μέτρα και πλάτος 15 μ. Διαθέτει δύο ηλεκτροκινητήρες και αντλεί ενέργεια από φωτοβολταϊκά πάνελ, τα οποία καλύπτουν μια έκταση 537 τετραγωνικών μέτρων. Η μέση ταχύτητά του είναι 10 χλμ/ώρα (5,3 κόμβοι), όμως μπορεί να ξεπεράσει τα 25 χλμ. ΑΠΕ ΜΠΕ/ΑΠΕ ΜΠΕ/ΒΑΣΙΛΗΣ ΨΩΜΑΣ

Το καταμαράν των 31 μέτρων ανήκει στην ελβετική PlanetSolar SA και χρησιμοποιείται σήμερα ως πλωτό εργαστήριο του Πανεπιστημίου της Γενεύης. Φωτοβολταϊκών πάνελ που καλύπτουν επιφάνεια 500 τετραγωνικών μέτρων παράγουν συνολική ισχύ 93 kilowatt και τροφοδοτούν τέσσερις ηλεκτρικούς κινητήρες. Το βράδυ, το πλοίο αντλεί ενέργεια από μπαταρίες λιθίου συνολικού βάρους 8,5 τόνων.

Το όνομα Turanor, δανεισμένο από το βιβλίο Ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών του Τόλκιν, σημαίνει «Η Δύναμη του Ήλιου».

Το σκάφος καθελκύστηκε το Μάρτιο του 2010 και το Σεπτέμβριο του ίδιου έτους απέπλευσε από το Μονακό για τον περίπλου της Γης. Επέστρεψε στο Μονακό 584 ημέρες αργότερα και έγινε το πρώτο ηλιακό σκάφος που ολοκληρώνει το γύρο του κόσμου.

Η αποστολή

Το Turanor συμμετέχει τώρα σε αρχαιολογική έρευνα στον Αργολικό Κόλπο, έξω από την Ερμιόνη. Η μελέτη διεξάγεται από το Πανεπιστήμιο Γενεύης σε συνεργασία με την Ελβετική Αρχαιολογική Σχολή, το Ελληνικό Κέντρο Θαλάσσιων Ερευνών και την Εφορεία Ενάλιων Αρχαιοτήτων.

Θα μείνει στην Κόρινθο για τρεις ημέρες και στη συνέχεια θα περάσει τον Ισθμό της Κορίνθου για να φτάσει στον Αργολικό Κόλπο. Αργότερα θα δέσει στο λιμάνι του Ναυπλίου και το απόγευμα της Δευτέρας 4 Αυγούστου θα σταθμεύσει στον Πειραιά. Μικρή ομάδα επισκεπτών θα ξεναγηθεί στο σκάφος το πρωί της Παρασκευής κατά την επίσημη υποδοχή του στην Κόρινθο.

«Αναζητήστε τα μολυσμένα ίχνη των εξωγήινων». To Find Aliens, We Should Look for Industrial, Polluted Wastelands

O εντοπισμός συγκεκριμένων χημικών παραγόντων στην ατμόσφαιρα ενός πλανήτη μπορεί να μας αποκαλύψει την ύπαρξη εξωγήινων πολιτισμών. In this artist's conception, the atmosphere of an Earth-like planet displays a brownish haze - the result of widespread pollution. New research shows that the upcoming James Webb Space Telescope potentially could detect certain pollutants, specifically CFCs, in the atmospheres of Earth-sized planets orbiting white dwarf stars. Credit: Christine Pulliam (CfA)

Μια νέα πρόταση στην προσπάθεια αναζήτησης εξωγήινης ζωής κάνουν επιστήμονες του Κέντρου Αστροφυσικής Harvard-Smithsonian. Μάλιστα η πρόταση αυτή δεν αφορά την αναζήτηση κάποιων απλών μορφών ζωής αλλά τον εντοπισμό ενός προηγμένου εξωγήινου πολιτισμού.

Οι χημικοί «προδότες»

"We consider industrial pollution as a sign of intelligent life, but perhaps civilizations more advanced than us, with their own SETI programs, will consider pollution as a sign of unintelligent life since it's not smart to contaminate your own air," said lead author Henry Lin in Harvard’s statement.

Ήδη με τα υπάρχοντα επίγεια και διαστημικά τηλεσκόπια οι επιστήμονες μπορούν να συλλέγουν δεδομένα για τη σύσταση της ατμόσφαιρας των εξωπλανητών που εντοπίζονται στο Σύμπαν. Σε λίγα χρόνια θα λειτουργούν νέα ακόμη πιο ισχυρά τηλεσκόπια που θα μπορούν να συγκεντρώνουν και να αναλύουν ακόμη περισσότερα δεδομένα από τους εξωπλανήτες.

Οι ειδικοί του Harvard –Smithsonian υποστηρίζουν ότι θα πρέπει ανάμεσα στα άλλα οι αστρονόμοι να αναζητούν την παρουσία στην ατμόσφαιρα φθοροχλωρανθράκων μιας ομάδας χημικών οργανικών ενώσεων που είναι γνωστοί και ως χλωροφθοράνθρακες. Η παρουσία αυτών των ενώσεων συνδέεται με ανεπτυγμένο πολιτισμό. Οι φθοροχλωράνθρακες χρησιμοποιούνται ως ψυκτικά, ως διαλύτες αλλά και ως προωθητικά αέρια, τα γνωστά αεροζόλ. Η χρήση φθοροχλωράνθρακων δέχεται έντονη κριτική αφού έχει διαπιστωθεί ότι καταστρέφουν το στρώμα του όζοντος. Οι συγγραφείς της μελέτης αναφέρουν ότι η παρουσία φθοροχλωράνθρακων στην ατμόσφαιρα ενός πλανήτη είναι πολύ πιθανό να ταυτίζεται με την παρουσία ενός προηγμένου πολιτισμού.

Μπορεί να τους βρούμε αλλά να μην υπάρχουν πια!

Οι θιασώτες της θεωρίας σημειώνουν πάντως ότι λόγω της επικινδυνότητας των φθοροχλωράνθρακων κανονικά ένας προηγμένος αλλά… λογικός και με αίσθημα αυτοσυντήρησης πολιτισμός θα πρέπει να έχει φροντίσει και να μην τους χρησιμοποιεί αλλά και να καθαρίσει την ατμόσφαιρα του από αυτούς. Για αυτό όπως αναφέρουν αν εντοπισθεί σε ένα πλανήτη η παρουσία φθοροχλωράνθρακων και μάλιστα σε υψηλά επίπεδα αυτό μπορεί να σημαίνει ότι ο πολιτισμός που τους παρήγαγε δεν υπάρχει πλέον έχοντας καταστραφεί από τις αρνητικές επιπτώσεις της χρήσης τους.

Πώς λειτουργούν τα «μαύρα κουτιά»; How Do Black Boxes Work?

A black box/flight recorder. A plane's flight recorder - or 'black box' - can hold vital clues to how and why an aircraft went down. Find out how they could be used to shed light on last moments of flight MH17 and the disappearance of flight MH370. Credit: Anna Jurkovska | Shutterstock

Σημαντικές πληροφορίες σχετικά με το τι ακριβώς συνέβη στη μοιραία πτήση ΜΗ17 των Malaysian Airlines αναμένεται να παράσχουν τα «μαύρα κουτιά» του αεροσκάφους, τα οποία παραδόθηκαν σε ολλανδούς ερευνητές από μαλαισιανούς αξιωματούχους, που τα παρέλαβαν από φιλορώσους αποσχιστές.

Τα αποκαλούμενα «μαύρα κουτιά» στην πραγματικότητα είναι πορτοκαλί, για να είναι πιο εύκολος ο εντοπισμός τους ανάμεσα στα συντρίμμια ενός αεροσκάφους. A black box flight recorder: they are a shade called international orange, which makes them easier to spot. Photograph: Bloomberg/Getty Images

Τα αποκαλούμενα «μαύρα κουτιά» στην πραγματικότητα είναι πορτοκαλί, για να είναι πιο εύκολος ο εντοπισμός τους ανάμεσα στα συντρίμμια ενός αεροσκάφους. Ο όρος «μαύρο κουτί» είναι ανεπίσημος και δεν είναι γνωστό με βεβαιότητα πώς προέκυψε (αν και υπάρχουν διάφορες θεωρίες), καθώς ο επίσημος χαρακτηρισμός είναι «flight recorder» (καταγραφείς πτήσεις). Η «γένεσή» τους ως συσκευών εντοπίζεται γύρω στην περίοδο του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου.

Υπάρχουν δύο κοινές κατηγορίες «μαύρων κουτιών»: το FDR (flight data recorder), το οποίο καταγράφει τις λειτουργίες του αεροσκάφους, και το CVR (cockpit voice recorder), που καταγράφει τις συνομιλίες των πιλότων. Κάποιες φορές οι συσκευές μπορεί να συνδυαστούν σε μία ενιαία μονάδα, και η θέση τους είθισται να βρίσκεται κοντά στην ουρά του αεροσκάφους, καθώς εκεί είναι πιθανότερο να επιβιώσουν μίας συντριβής. Ως αποθηκευτικό μέσον χρησιμοποιείται ταινία (στις παλαιότερης τεχνολογίας συσκευές) ή solid state memory (στις νεότερες), ενώ τα κουτιά διαθέτουν ειδικές συσκευές για εκπομπή «ping» σόναρ, προκειμένου να είναι δυνατός ο εντοπισμός τους σε περίπτωση που η συντριβή του αεροσκάφους λάβει χώρα στη θάλασσα.

The flight data recorder found at the scene in Pennsylvania, where United Airlines flight 93 crashed after being hijacked on September 11, 2001. Photograph: Getty Images

Όπως γίνεται εύκολα αντιληπτό, τα ίδια τα «μαύρα κουτιά» είναι εξαιρετικά ανθεκτικά, φτιαγμένα από υλικά ικανά να αντέξουν σε δυνάμεις που ασκούνται σε συντριβές (μεγάλες επιταχύνσεις και απότομη διακοπή τους- ειδικότερα, μπορούν να αντέξουν σε επιβράδυνση της τάξης των 3.400 g μέσα σε 6,5 μιλισεκόντ και σε θερμοκρασίες που ξεπερνούν τους 1.000 βαθμούς Κελσίου), και σε γενικές γραμμές όντως «επιβιώνουν» από τα περισσότερα ατυχήματα, παρέχοντας πολύτιμες πληροφορίες στους ερευνητές.

Τα δεδομένα που καταγράφονται από ένα FDR περιλαμβάνουν ύψος, ταχύτητα, θέσεις των φτερών, αλλά και διαφορετικά στοιχεία, όπως σε τι κατάσταση βρίσκονταν οι ζώνες, ποια ήταν η θερμοκρασία στην καμπίνα των επιβατών ή στον χώρο των αποσκευών κ.α. Η καταγραφή των στοιχείων γίνεται για διάστημα 24 ωρών, οπότε και στη συνέχεια διαγράφονται και γράφονται ξανά από πάνω, σε ένα συνεχές «loop». Ειδικότερα, το FDR (ή ADR- accident data recorder) στην ουσία καταγράφει τις «οδηγίες»/ σήματα που αποστέλλονται στα ηλεκτρονικά συστήματα του αεροσκάφους, κάτι που επιτρέπει τη δημιουργία εικόνας σχετικά με τις κινήσεις/ επιδόσεις του.

The cockpit voice recorder from the downed Alaska Airlines Flight 261, held by the robotic arm of the remotely piloted vehicle that retrieved it. Photo courtesy U.S. Department of Defense

Όσον αφορά στο CVR, καταγράφει από μία σειρά διαφορετικών μικροφώνων αυτά που λέγονται στο πιλοτήριο από τους πιλότους, τις συνομιλίες τους με τον πύργο ελέγχου, καθώς και ήχους που βρίσκονται στο παρασκήνιο- δεδομένα τα οποία είναι εξαιρετικά σημαντικά για τους ερευνητές όσον αφορά στην κατανόηση του τι ακριβώς συνέβη σε ένα δυστύχημα.

The flight data recorders from Air France flight 447, which were recovered nearly two years after the plane crashed. Photograph: Mehdi Fedouach/AFP/Getty Images

Οι πληροφορίες αυτές βοηθούν στη σύνθεση της «εικόνας» όσον αφορά στις συνθήκες υπό τις οποίες έλαβε χώρα το περιστατικό – αν και δεν δίνουν στοιχεία για το ποιες ακριβώς, για παράδειγμα, ήταν οι προθέσεις των πιλότων και οι λόγοι για τις ενέργειές τους (εάν δεν διατυπωθούν ξεκάθαρα μέσω ομιλίας) ή το ποιος ήταν ο καιρός, τα «μαύρα κουτιά» παρέχουν απαραίτητα κομμάτια για την ολοκλήρωση του «παζλ» που αποτελεί μία συντριβή αεροσκάφους.

Στην περίπτωση της πτήσης ΜΗ17, τα «μαύρα κουτιά» αναμένεται να δώσουν σημαντικά στοιχεία πάνω στο πόσο γρήγορα σημειώθηκε απώλεια ρεύματος στο αεροσκάφος: εάν αυτή σημειώθηκε πολύ γρήγορα, αυτό το οποίο θα «δουν» οι ερευνητές θα είναι μία κατά τα άλλα φυσιολογική πτήση, η οποία κάποια στιγμή συνοδεύεται από το «μηδέν». Εάν ωστόσο αυτό συνέβη σταδιακά, τότε ενδεχομένως να είναι δυνατός ο εντοπισμός ήχων στο background, όπως πιθανώς μία έκρηξη, και να εξαχθούν συμπεράσματα σχετικά με την απώλεια ύψους του μοιραίου αεροσκάφους.

Όσον αφορά στον χρόνο που χρειάζεται για την εξαγωγή των δεδομένων από τις συσκευές, αυτός εξαρτάται από την κατάσταση των κουτιών: εάν έχουν σοβαρές ζημιές, μπορεί να χρειαστούν μήνες, εάν η κατάστασή τους είναι καλή μπορεί να είναι ζήτημα ημερών. Σε κάθε περίπτωση, όπως επεσήμανε στην Telegraph ο Ντέιβιντ Μπάρι, ειδικός σε θέματα αεροπορίας, οι ερευνητές πρέπει να εξετάσουν τα δεδομένα όσο το δυνατόν γρηγορότερα- παράλληλα, όσον αφορά στην καθυστέρηση της παράδοσης των κουτιών από τους αποσχιστές, εκτιμά ότι δεν τίθεται θέμα παραποίησης των δεδομένων, καθώς κάτι τέτοιο θα συνιστούσε μία εξαιρετικά χρονοβόρα, πολύπλοκη και γενικά δύσκολη διαδικασία.