Ανακάλυψη τερατώδους μαύρης τρύπας. Enormous Black Hole Is Too Big for Its Galaxy

Οι αστρονόμοι ανακάλυψαν μια ασυνήθιστη μαύρη τρύπα, η οποία έχει μάζα πάνω από επτά δισεκατομμύρια ήλιους και είναι δυσανάλογα μεγάλη σε σχέση με τον γαλαξία που τη φιλοξενεί. Η ανακάλυψη προβληματίζει τους επιστήμονες, καθώς θέτει σε αμφισβήτηση τα τωρινά μοντέλα τους για την εξήγηση του σχηματισμού των γαλαξιών. This artist's concept shows how high-speed jets from a supermassive black hole would look. Credit: ESA/Hubble, L. Calçada (ESO)

Η μαύρη τρύπα, που ανακαλύφθηκε στον γαλαξία CID-947 σε απόσταση 11 δισεκατομμυρίων ετών φωτός και είναι μία από τις μεγαλύτερες που έχουν βρεθεί μέχρι σήμερα, μελετήθηκε με τρία τηλεσκόπια, το επίγειο Κεκ της Χαβάης και δύο διαστημικά, το υπέρυθρο XMM-Newton της ESA και το ακτίνων-Χ Chandra της NASA. Η μαύρη τρύπα ήταν ήδη τεράστια, όταν το σύμπαν είχε ηλικία μικρότερη των δύο δισεκατομμυρίων ετών.

Οι αστρονόμοι, με επικεφαλής τον αστροφυσικό Μπένι Τράκτενμπροτ του Ινστιτούτου Αστρονομίας του Ελβετικού Ομοσπονδιακού Ινστιτούτου Τεχνολογίας (ETH) στη Ζυρίχη, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό «Science», δήλωσαν έκπληκτοι που μία τόσο πρόωρα υπερμεγέθης μαύρη τρύπα φιλοξενείται σε έναν μέσου μεγέθους γαλαξία. «Μια γιγάντια μαύρη τρύπα σε έναν φυσιολογικού μεγέθους γαλαξία είναι κάτι μη αναμενόμενο», δήλωσε ο Τράκτενμπροτ.

Οι περισσότεροι γαλαξίες -και ο δικός μας- περιέχουν στην «καρδιά» τους μια μαύρη τρύπα που έχει μάζα μόνο το 0,2% έως 0,5% της μάζας του γαλαξία της. Όμως, στην προκειμένη περίπτωση, η μαύρη τρύπα έχει μάζα σχεδόν το 10% του γαλαξία της.

Researchers have discovered a black hole that grew much more quickly than its host galaxy. The discovery calls into question previous assumptions on the development of galaxies. The black hole was originally discovered using NASA's Hubble Space Telescope, and was then detected in the Sloan Digital Sky Survey and by ESA's XMM-Newton and NASA's Chandra X-ray Observatory. An analysis of the data collected in Hawaii revealed that the black hole in CID-947, with nearly 7 billion solar masses, is among the most massive black holes discovered up to now. What surprised researchers in particular was not the black hole's record mass, but rather the galaxy's mass. "The measurements correspond to the mass of a typical galaxy," says Trakhtenbrot, a postdoctoral fellow working within the Extragalactic Astrophysics research group of Professor Marcella Carollo. "We therefore have a gigantic black hole within a normal size galaxy." The result was so surprising that two of the astronomers, including Hyewon Suh from the Harvard-Smithsonian Center for Astrophysics (CfA) in Cambridge, MA, had to verify the galaxy mass independently. Both came to the same conclusion. The team reports its findings in the current issue of the scientific journal Science. Credit: Illustration: M. Helfenbein, Yale University / OPAC

Τα υπάρχοντα θεωρητικά μοντέλα προβλέπουν ότι μια μαύρη τρύπα αναπτύσσεται παράλληλα και ανάλογα με τον γαλαξία της, έχοντας παρόμοιο ρυθμό μεγέθυνσης. Όμως αυτό περιέργως δεν συμβαίνει με την CID-947.

Η νέα ανακάλυψη ενισχύει προηγούμενα ευρήματα, σύμφωνα με τα οποία φαίνεται πως μερικές τρύπες μεγάλωσαν απίστευτα γρήγορα μετά την αρχική «Μεγάλη Έκρηξη» (Μπιγκ Μπανγκ) της δημιουργίας του σύμπαντος, κάτι για το οποίο δεν υπάρχει εξήγηση προς το παρόν.

Προτεινόμενος διάδοχος του Hubble θα ανίχνευε εξωγήινη ζωή. Powerful Space Telescope Would Scan Alien Planets for Signs of Life

Ουρανό σε υψηλή ανάλυση προτείνουν αμερικανοί αστρονόμοι μέσω του διαστημικού τηλεσκοπίου HDST. This side by side simulated image of a galaxy 10 billion light years away demonstrates how images taken by HDST (right) would compare to those taken by Hubble (left). HDST's mirror would be more than 5 times the width of Hubble's mirror, offering 25 times Hubble's resolving power. Hubble detects the galaxy’s bulge and disk but only HDST resolves the galaxy’s star forming regions and its nearby dwarf satellite. Credit: HDST/AURA

Ομάδα αμερικανών αστρονόμων παρουσιάζει μεγάλα σχέδια για τον αντικαταστάτη του γερασμένου διαστημικού τηλεσκοπίου Hubble: ένα γιγάντιο τροχιακό παρατηρητήριο που θα μπορούσε να δει απευθείας μακρινούς εξωπλανήτες, ακόμα και να ανιχνεύσει ενδείξεις ζωής.

Όπως και το Hubble, το προτεινόμενο Διαστημικό Τηλεσκόπιο Υψηλής Ανάλυσης (HDST) θα προσέφερε φαντασμαγορικές εικόνες στο ορατό και το υπεριώδες τμήμα του φάσματος. Το κάτοπτρό του θα είχε διάμετρο μέχρι 12 μέτρα, πενταπλάσια σε σχέση με τον καθρέπτη των 2,4 μέτρων που χρησιμοποιεί το Hubble.

Η πρόταση για την ανάπτυξη του γιγάντιου τηλεσκοπίου παρουσιάστηκε τη Δευτέρα από την αμερικανική Ένωση Πανεπιστημίων Αστρονομικής Έρευνας στην Ουάσινγκτον.

Το όραμα των ειδικών

Το HDST θα είχε σύνθετο κάτοπρο με διάμετρο μέχρι 12 μέτρα, πενταπλάσιο σε σχέση με το Hubble.

Το HDST θα λειτουργούσε συμπληρωματικά με το διαστημικό τηλεσκόπιο James Webb (JEST), το οποίο προγραμματίζεται να εκτοξευτεί το 2018 έπειτα από μεγάλες καθυστερήσεις και υπερβάσεις του προϋπολογισμού. Χάρη στην υπέρυθρη όρασή του, θα μπορεί να δει την αχνή θερμική ακτινοβολία πολύ μακρινών αντικειμένων, αν και οι εικόνες του δεν θα είναι τόσο εντυπωσιακές στο ανειδίκευτο μάτι του ευρέος κοινού. 

Το HDST θα αποκαθιστούσε τη δυνατότητα της NASA για παρατηρήσεις στο ορατό και υπεριώδες φως όταν το Hubble σταματήσει να λειτουργεί σε περίπου πέντε με έξι χρόνια. Θα είχε την ικανότητα να διακρίνει καθαρά πλανήτες εκτός του Ηλιακού Συστήματος -κάτι που ξεπερνά τις δυνατότητες των σημερινών τηλεσκοπίων- και θα μπορούσε να αναλύει τις ατμόσφαιρές τους αναζητώντας τη φασματική υπογραφή ουσιών που συνδέονται με τη ζωή.

Concept Drawing Of The HDST. Credit: NASA/GSFC

Ο σχεδιασμός του όμως θα έπρεπε να συμβιβάσει τις ανάγκες των αστρονόμων που μελετούν το βαθύ Διάστημα και των συναδέλφων τους που ειδικεύονται στους μακρινούς πλανήτες.

Και το αμερικανικό Κογκρέσο θα έπρεπε να πειστεί να εγκρίνει τον τσουχτερό προϋπολογισμό των 10 δισεκατομμυρίων δολαρίων. Η NASA θα μπορούσε πάντως να αναζητήσει διεθνείς εταίρους για το φιλόδοξο πρόγραμμα.

Οι πρώτες έγχρωμες φωτογραφίες του πλανήτη Πλούτωνα από το σκάφος New Horizons. New Horizons Color Images Reveal Two Distinct Faces of Pluto, Series of Spots that Fascinate

Καλλιτεχνική απεικόνιση των νεφών στον Πλούτωνα. An artist’s conception of clouds in Pluto’s atmosphere. Credits: JHUAPL

Αν ο Πλούτωνας έχει σύννεφα, τότε η αποστολή New Horizons μπορεί να τα εντοπίσει.

Οι τελευταίες έγχρωμες εικόνες του Πλούτωνα (και του δορυφόρου Χάροντα) από το διαστημικό σκάφος New Horizons. New Horizons team members combined black-and-white images of Pluto and Charon from the spacecraft’s Long-Range Reconnaissance Imager (LORRI) with lower-resolution color data from the Ralph instrument to produce these views. We see the planet and its largest moon in approximately true color, that is, the way they would appear if you were riding on the New Horizons spacecraft. About half of Pluto is imaged, which means features shown near the bottom of the dwarf planet are at approximately at the equatorial line.

Οι φωτογραφίες υψηλής ανάλυσης που στέλνει το διαστημικό σκάφος θα μπορούσαν, χρησιμοποιώντας μια σειρά από ειδικές τεχνικές, να μας αποκαλύψουν την ύπαρξη ατμόσφαιρας.

Φωτογραφίες που ελήφθησαν μεταξύ 23ης και 29ης του Ιουνίου 2015, όταν η απόσταση του διαστημικού σκάφους Νέοι Ορίζοντες από τον Πλούτωνα ήταν 24 εκατομμύρια έως 18 εκατομμύρια χιλιόμετρα. This is the first movie created by New Horizons to reveal color surface features of Pluto and its largest moon Charon. “It’s a bit unusual to see so much surface detail at this distance,” said New Horizons co-investigator William McKinnon of the Geology and Geophysics Investigation Team, Washington University in Saint Louis. “What’s especially noteworthy is the level of detail in both bodies. It’s certainly whetting our appetite for what’s to come.” The images were taken between June 23 and June 29, 2015, as New Horizons’ distance to Pluto decreased from a distance of 15 million to 11 million miles (24 million to 18 million kilometers). Six high-resolution black-and-white images from New Horizons’ LORRI instrument were combined with color data from the Ralph instrument to produce the movie.

Σύμφωνα με τους ερευνητές ο εντοπισμός των νεφών θα επιτρέψει τον προσδιορισμό των ταχυτήτων και των διευθύνσεων των ανέμων στον πλανήτη-νάνο Πλούτωνα.

Πηγή: www.nasa.gov

To Curiosity παρακολουθεί τον Φόβο. Phobos Passing Overhead

Εκπληκτική εικόνα του Φόβου από το Mars Reconnaissance Orbiter. This moon is doomed. Mars, the red planet named for the Roman god of war, has two tiny moons, Phobos and Deimos, whose names are derived from the Greek for Fear and Panic. These martian moons may well be captured asteroids originating in the main asteroid belt between Mars and Jupiter or perhaps from even more distant reaches of the Solar System. The larger moon, Phobos, is indeed seen to be a cratered, asteroid-like object in this stunning color image from the Mars Reconnaissance Orbiter, recorded at a resolution of about seven meters per pixel. But Phobos orbits so close to Mars - about 5,800 kilometers above the surface compared to 400,000 kilometers for our Moon - that gravitational tidal forces are dragging it down. In 100 million years or so Phobos will likely be shattered by stress caused by the relentless tidal forces, the debris forming a decaying ring around Mars. Image Credit: HiRISE, MRO, LPL (U. Arizona), NASA

Ο Φόβος μπορεί να είναι ο μεγαλύτερος από τους δύο δορυφόρους του πλανήτη Άρη (ο άλλος είναι ο Δείμος), πρόκειται όμως για ένα μικρό αντικείμενο με διαστάσεις 26,8 × 22,4 × 18,4 Km.

This movie clip shows Phobos, the larger of the two moons of Mars, passing overhead, as observed by NASA's Mars rover Curiosity in a series of images centered straight overhead starting shortly after sunset. Phobos first appears near the lower center of the view and moves toward the top of the view. The clip runs at accelerated speed; the amount of time covered in it is about 27 minutes.

Στο βίντεο βλέπουμε 86 διαδοχικές εικόνες που λήφθηκαν στις 28 Ιουνίου, από την κάμερα πλοήγησης του Curiosity, με τον δορυφόρο Φόβο – μια μικρή φωτεινή κουκκίδα – να κινείται από το κέντρο προς τα πάνω. Παρότι η κίνηση αυτή στο βίντεο διαρκεί 25 δευτερόλεπτα περίπου, η πραγματική διάρκεια της κίνησης ήταν 27 λεπτά.

Το Σύμπαν ίσως… σκιστεί. Big Rip will end the universe, scientists claim

Νέα μελέτη στηρίζει τη θεωρία της Μεγάλης Σχάσης. New model suggests that as the universe expands everything from galaxies to space-time itself will be torn apart - but not for about 22 billion years. The end of the world (and indeed the universe) as we know it won’t be an explosion but a separation of the constituents of all matter, say scientists at Vanderbilt University. Photograph: Ace Stock Limited/Alamy

Μια νέα μελέτη στηρίζει μια εκ των θεωριών για το πιθανό τέλος του Σύμπαντος και πιο συγκεκριμένα την λεγόμενη Μεγάλη Σχάση σύμφωνα με την οποία η διαστολή του Σύμπαντος θα οδηγήσει στο «τέντωμα» και τελικά το… σκίσιμο του.

Οι θεωρίες

The timeline of the universe, from Big Bang to Big Rip, according to the new theory. Photograph: Jeremy Teaford, Vanderbilt University

Σύμφωνα με την κρατούσα θεωρία το Σύμπαν διαστέλλεται και μάλιστα με επιτάχυνση. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα τα κοσμικά αντικείμενα και ειδικότερα οι γαλαξίες να απομακρύνονται ο ένας από τον άλλο. Η κατάληξη που θα έχει αυτό το φαινόμενο έχει γίνει αντικείμενο διαφόρων θεωριών. Δύο εξ αυτών έχουν ξεχωρίσει.

Η μια θεωρία αναφέρει ότι η επιταχυνόμενη διαστολή του Σύμπαντος οδηγεί σταδιακά στη ψύξη του. Οι γαλαξίες θα απομακρύνονται ολοένα και περισσότερο ο ένας από τον άλλο με αποτέλεσμα (μετά από αρκετά δισ. έτη) να «παγώσουν» και τελικά να «σβήσουν» με το Σύμπαν να μετατρέπεται σε απόλυτα σκοτεινό και ψυχρό. Η δεύτερη θεωρία που είναι γνωστή ως «Μεγάλη Σχάση», αναφέρει ότι αυτή η διαστολή «τεντώνει» το Σύμπαν με αποτέλεσμα στο τέλος να «σκιστεί» και να καταστραφεί. Ομάδα επιστημόνων με επικεφαλής τον μαθηματικό Μαρσέλο Ντισκόνζι του Πανεπιστημίου Vanderbilt στις ΗΠΑ πραγματοποίησαν μια νέα μελέτη τα ευρήματα της οποίας στηρίζουν τη θεωρία της Μεγάλης Σχάσης.

Big Bang is how it all began for the universe – Big Rip is how it will end, new research claims to show. An explosion in space. Photo: Alamy

«Αυτό που σίγουρα γνωρίζουμε είναι ότι το Σύμπαν διαστέλλεται και μάλιστα με επιταχυνόμενο ρυθμό. Μαθηματικά γνωρίζουμε τι σημαίνει αυτό αλλά σε όρους φυσικής όχι. Με βάση επίσης τα όσα γνωρίζουμε όπως για παράδειγμα την κίνηση των ατόμων μπορούμε να πούμε ότι η μεγάλη σχάση είναι ένα δραματικό υπαρκτό σενάριο» αναφέρει ο Ντισκόνζι. Οι ερευνητές στην μελέτη τους που δημοσιεύεται στην επιθεώρηση «Physical Review D» εκτιμούν ότι η Μεγάλη Σχάση θα συμβεί σε ένα χρονικό ορίζοντα 22 δις ετών από σήμερα.

Θεοδόσης Βολκώφ, «Όχι»

Paul Klee, Le conquerent, 1900.

Ο τόπος ξαναγίνεται τρισένδοξο αλωνάκι

που το κυκλώνουν γίγαντες και το ξεσχίζουν δράκοι.

Ερρίφθη ο κύβος. Σας κρατούν σε σιδερένια απόχη.

Μα σαν ηχώ, κι από μακριά, αντιλαλούσε τ’ Όχι.

Ξανά ποια μοίρα κλείνεται σε ποια στενά μονάχη

και την ισκιώνουν φόβητρα και την πλακώνουν βράχοι;

Κράτος και Βία, οι Δυνατοί, θα ρίξουν φλογοβρόχι.

Μα σαν ηχώ, κι από παλιά, αντιδονούσε τ’ Όχι.

Νύχτα είναι ο κόσμος γύρω μου, κι εγώ αγρυπνώ βαθιά του.

Καθένας και τα όπλα του. Καθένας κι η μεριά του.

Θα σας συντρίψουν μέχρι ενός. Ζαρώστε σε μια κώχη.

Και σαν ηχώ, κι από βαθιά, αντιβροντούσε τ’ Όχι.

Jean Cocteau, La peur donnant des ailes au courage, 1938. Dessin sur drap dessiné, graphite, craie noire et crayon sur coton.

Μεγάλους λάκκους εντόπισε το Rosetta. Pits on Rosetta's comet may be sinkholes

Ξαφνικά ο κομήτης 67P γέμισε... καταβόθρες. Left: 18 pits have been identified in OSIRIS images of the comet’s northern hemisphere; the pits are named after the region they are found in. Middle, top: close-up of the active pit named Seth_01 reveals small jets emanating from the interior walls of the pit. Right, top: context image showing fine structure in the comet’s jets as seen from a distance of 28 km from the comet’s surface on November 22, 2014. Left, bottom: how the pits may form through sinkhole collapse: (1) heat causes subsurface ices to sublimate (blue arrows), forming a cavity (2); when the ceiling becomes too weak to support its own weight, it collapses, creating a deep, circular pit (3, red arrow); newly exposed material in the pit walls sublimates, accounting for the observed activity (3, blue arrows). Image credit: ESA / Rosetta / MPS for OSIRIS Team / UPD / LAM / IAA / SSO / INTA / UPM / DASP / IDA / Jean-Baptiste Vincent et al.

Μια νέα πολύ ενδιαφέρουσα ανακάλυψη έκανε το διαστημικό σκάφος Rosetta που ακολουθεί και εξερευνά τον κομήτη 67P. Καθώς ο κομήτης πλησιάζει τον Ήλιο κάνουν την εμφάνιση τους διάφορα φαινόμενα τα οποία καταγράφει το σκάφος. Η τελευταία του ανακάλυψη είναι μεγάλοι λάκκοι, σαν καταβόθρες, που έκαναν ξαφνικά την εμφάνισή τους στην επιφάνεια του κομήτη.

Pits Ma’at 1, 2 and 3 on Comet 67P/Churyumov–Gerasimenko show differences in appearance that may reflect their history of activity. While pits 1 and 2 are active, no activity has been observed from pit 3. The young, active pits are particularly steep-sided, whereas pits without any observed activity are shallower and seem to be filled with dust. Middle-aged pits tend to exhibit boulders on their floors from mass-wasting of the sides. The image was taken with the OSIRIS narrow-angle camera from a distance of 28 km from the comet surface. Credits: ESA/Rosetta/MPS for OSIRIS Team MPS/UPD/LAM/IAA/SSO/INTA/UPM/DASP/IDA

Πρόκειται για λάκκους που, σύμφωνα με ερευνητές του Ινστιτούτου Max Planck οι οποίοι μελετούν αυτή την τελευταία ανακάλυψη του Rosetta, αν έκαναν την εμφάνιση τους στην Αίγυπτο θα κατάπιναν τις πυραμίδες.

Το φαινόμενο

Eighteen pits have been identified in high-resolution OSIRIS images of Comet 67P/Churyumov–Gerasimenko’s northern hemisphere. The pits are named after the region they are found in, and some of them are active. The context image was taken on 3 August 2014 by the narrow-angle camera from a distance of 285 km; the image resolution is 5.3 m/pixel. Image credit: ESA/Rosetta/MPS for OSIRIS Team MPS/UPD/LAM/IAA/SSO/INTA/UPM/DASP/IDA

Οι ερευνητές αναφέρουν ότι το έδαφος κάτω από την επιφάνεια του κομήτη υποχωρεί κατά τόπους, με συνέπεια κάποια στιγμή να καταρρέει η οροφή της κοιλότητας και να δημιουργούνται έτσι σχεδόν κάθετες κυλινδρικές τρύπες βάθους άνω των 100 μέτρων.

This close-up image shows the most active pit, known as Seth_01, observed on the surface of comet 67P/Churyumov-Gerasimenko by the Rosetta spacecraft. A new study suggests that this pit and others like it could be sinkholes, formed by a surface collapse process similar to the way these features form on Earth. Image credit: Vincent et al., Nature Publishing Group

Η μεγαλύτερη τρύπα έχει πλάτος περίπου 200 μέτρα και βάθος άλλα τόσα. Από αυτές τις καταβόθρες εκρέουν συνεχώς αέρια και σκόνη στο Διάστημα και το πιο σημαντικό είναι ότι επιτρέπουν στους επιστήμονες να ρίξουν μια ματιά στο εσωτερικό του κομήτη για πρώτη φορά. Μέχρι στιγμής, έχουν εντοπισθεί 18 τέτοιες τρύπες.

Graphic explaining how Comet 67P/Churyumov–Gerasimenko’s pits may form through sinkhole collapse. The graphic shows a dusty surface layer covering a mixture of dust and ices. 1. Heat causes subsurface ices to sublimate (blue arrows), forming a cavity (2). When the ceiling becomes too weak to support its own weight, it collapses, creating a deep, circular pit (3, red arrow). Newly exposed material in the pit walls sublimates, accounting for the observed activity (3, blue arrows). Credits: ESA/Rosetta/J-B Vincent et al (2015).

Οι ερευνητές εκτιμούν ότι η διάβρωση του εδάφους του κομήτη προέρχεται από την εξάτμιση των παγωμένων υλικών του καθώς πλησιάζει στον Ήλιο και δέχεται την έντονη θερμότητά του. Ο κομήτης είναι από τη φύση του πορώδης, οπότε ήδη διαθέτει κενά στο εσωτερικό του, τα οποία μεγαλώνουν σταδιακά, ώσπου καταρρέουν τμήματα της επιφάνειάς του.

Η πορεία

Active pits detected in the Seth region of Comet 67P/Churyumov¬Gerasimenko can be seen in the lower right portion of this OSIRIS wide-angle camera image. The contrast of the image has been deliberately stretched to reveal the details of the fine-structured jets against the shadow of the pit, which are interpreted as dusty streams rising from the fractured wall of the pit. The image was acquired on 20 October 2014 from a distance of 7 km from the surface of the comet. Credits: ESA/Rosetta/MPS for OSIRIS Team MPS/UPD/LAM/IAA/SSO/INTA/UPM/DASP/IDA

Αυτή τη στιγμή ο κομήτης 67P βρίσκεται σε απόσταση περίπου 290 εκατομμυρίων χιλιομέτρων από τη Γη και κατευθύνεται προς τον Ήλιο με ταχύτητα 32,5 χλμ το δευτερόλεπτο. Στις 13 Αυγούστου θα φθάσει στο περιήλιό του, δηλαδή στο κοντινότερο σημείο της τροχιάς του από το άστρο μας, προτού στη συνέχεια πάρει πάλι το δρόμο για τις παγωμένες εσχατιές του ηλιακού μας συστήματος.

Όπως ανακοινώθηκε από τον Ευρωπαϊκό Οργανισμό Διαστήματος (ESA), ενώ η αποστολή ήταν προγραμματισμένη να ολοκληρωθεί όταν ο κομήτης ολοκλήρωνε το κοντινό του πέρασμα από τον Ήλιο, αποφασίστηκε το Rosetta να συνεχίσει να συντροφεύει τον κομήτη παρατηρώντας τα φαινόμενα που θα λάβουν χώρα σε αυτόν όταν θα απομακρύνεται από το μητρικό μας άστρο.

Επιπλέον η ESA ευελπιστεί ότι όσο ο κομήτης πλησιάζει τον Ήλιο η διαστημοσυσκευή Philae που βρίσκεται πάνω σε αυτόν θα δεχθεί το απαραίτητο για τη λειτουργία της ηλιακό φως ώστε να πραγματοποιήσει κάποιες έρευνες. Τα νέα ευρήματα του Rosetta και η οι εκτιμήσεις των ερευνητών για αυτά δημοσιεύονται στην επιθεώρηση «Nature».