Ανρί Ματίς. Henri Matisse

Henri Matisse, Luxe, Calme et Volupté, Luxury, Calm and Pleasure, Χλιδή Ηρεμία και Απόλαυση, 1904, Musée National d'Art Moderne, Paris. Έργο εμπνευσμένο από τα "Άνθη του Κακού " του Μπωντλαίρ.

Ο φωτεινός Γάλλος καλλιτέχνης Ανρί Ματίς, γλύπτης, σχεδιαστής και συγγραφέας (1869-1954), αφίχθηκε στην τέχνη συγκριτικά αργά ενώ πρωταγωνίστησε ως ο κλειδοκράτορας του Φωβισμού, μακράν το πρώτο avant-garde κίνημα στη στροφή του αιώνα. Από τους λαμπρότερους καλλιτέχνες της Γαλλίας ο Henri Matisse γεννήθηκε το 1869, έτος που το γνωστό ιστιοφόρο Cutty Sark ξεκίνησε τους πλόες του μεταφέροντας φρεσκομαζεμένο τσάι από τη Σαγκάη στο Λονδίνο σε μόλις 122 ημέρες ! Πέθανε το 1954 όταν έγινε η πρώτη πυρηνική δοκιμή υδρογονοβόμβας στην ατόλη Bikini.

The Blue Window, 1911, 130 x 90 cm. Museum of Modern Art, New York.

Έζησε μέσα σε μερικά από τα τραυματικότερα πολιτικά γεγονότα στην καταγραμμένη ιστορία, τους χειρότερους πολέμους, τις μεγαλύτερες σφαγές, τους πιο παρανοϊκούς ανταγωνισμούς της ιδεολογίας : Όλα αποδείχθηκαν τόσο μάταια, ούτε μια τρίχα δεν άλλαξε στη γης. Δεν έκανε ποτέ διδακτική ζωγραφική, δεν υπέγραψε μανιφέστα, για εξήντα συνεχή χρόνια, παρήγαγε τις εικόνες της άνεσης, πρόσφερε καταφύγια χαράς. Συναρπάστηκε με τα «Παράθυρα». Δύο από τα πασίγνωστα έργα ζωγραφικής του, είναι “Tο ανοικτό παράθυρο” που έκανε το 1905 και “Το μπλε παράθυρο” που έκανε το 1911.

Matisse at work cutting paper forms while bed-bound in later life.

Στα τελευταία του χρόνια, ο Ματίς εστράφη στα βιτρώ ως νέο μέσο της καλλιτεχνικής έκφρασης. Σε ηλικία ογδόντα ενός ετών έστεψε τη σταδιοδρομία του με τη δημιουργία του νέου παρεκκλησιού του Rosary of Dominican Nuns of Venice, στη Γαλλία, το αριστούργημα του όπως έλεγε ο ίδιος. Ακόμα κι όταν καθηλώθηκε σε ένα κρεβάτι στο στούντιό του, ο Ματίς υπήρξε καινοτόμος, ανέδειξε την τεχνική gouache. Χρωματισμένα φύλλα χαρτιού τα έκοβε με το ψαλίδι κι οι βοηθοί του ανέπτυσσαν το κολάζ στον τοίχο απέναντι από το κρεβάτι του.

Baigneuses à la tortue, 1908.

«Δεν μπορώ να αντιγράψω πιστά τη φύση. Αντίθετα, νιώθω την ανάγκη να την ερμηνεύω… …η ακριβής αντιγραφή των αντικειμένων που αποτελούν τη νεκρή φύση, δεν είναι τέχνη.  Αυτό που μετράει είναι να εκφράσεις τα συναισθήματα που δημιουργεί, την αίσθηση που προκαλεί…».

Brassaï. Matisse dessinant un nu dans son atelier de la rue des Plantes, 1939.

Με τέτοιες σκέψεις ίσως ο Ρεαλισμός δεν καταλήγει παρά μια επίδειξης της τεχνικής κατάρτισης. Το ζητούμενο του Συναισθήματος, η σχέση με τα πράγματα, η ανασύνθεση αντί της πιστής μεταφοράς συχνά απουσιάζουν προδίδοντας το νόημα της Τέχνης.

L'Algérienne, 1909

Ευτυχώς αποστράφηκε σύντομα τη δικηγορία. Μελέτησε ταξιδεύοντας ακούραστα. Εμβάθυνε στην Αφρικανική Πλαστική, ενώ στην Αλγερία γνωρίζει την Ισλαμική Τέχνη. Σε ένα ταξίδι στην Μόσχα γνωρίζει και την Βυζαντινή Αγιογραφία και αργότερα την περίφημη Ιαπωνική Τέχνη. Λάτρης του Μεσογειακού τοπίου μαγεύεται από το φως και το εκπεμπόμενο χρώμα.

Brassaï. Henri Matisse dessinant un nu étendu, 1939.

Δίκαια θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε τον Ματίς επαναστάτη αλλά και μεγάλο φιλόσοφο αφού με τόση άνεση και απλότητα μας ερμηνεύει την σχετικότητα της επαφής μας με τον πραγματικό κόσμο, ένα κόσμο που απέχει πολύ από τον ορατό. Με το ελεύθερο προσωπικό του στυλ καταφέρνει και αιχμαλωτίζει το φως, τα χρώματα του μπορούν και λειτουργούν ως αυτόματες εκφραστικές αξίες. Οι πίνακες του γίνονται μήτρες φωτός.

La raie verte,  Portrait de madame Matisse, 1906, Statens Museum for Kunst, Copenhague.

Το 1905 μαζί με τους Βλαμένκ και Ντερέν λαμβάνουν μέρος στο Φθινοπωρινό Σαλόνι, οι επαναστατικές για την εποχή τους δημιουργίες εξοργίζουν πολύ τους κριτικούς οι οποίοι τους αποκαλούν ”άγρια θηρία” (fauves). Με αυτό τον χαρακτηρισμό προκύπτει και η ονομασία του κινήματος του Φωβισμού (1904 -1907). Ο Ματίς με το ανατρεπτικό του έργο γίνεται η ψυχή του κινήματος και συγκρούεται με το κοινωνικό και καλλιτεχνικό κατεστημένο. Κουρασμένοι από τις βαρύγδουπες ιδεολογίες δεν υπηρετούν κανένα δόγμα με απόλυτη ελευθερία έχουν τις δικές τους προσωπικές πεποιθήσεις και ιδέες για την ζωγραφική. Κάνουν πράξη την ελευθερία του χρώματος, ενώ δίνουν απάντηση και συνέχεια στους μεγάλους δασκάλους Van Gogh, Gauguin, Seurat και Signac.

La Gitane, 1906.

Στο Φωβισμό γίνεται ένας νέος τόπος ερμηνείας του ορατού κόσμου με κύριο οδηγό το συναίσθημα και το ένστικτο. Ο πίνακας γίνεται ένας αυτόνομος πνευματικός χώρος ξεχωριστός από τον φυσικό. Το ενδιαφέρον δεν επικεντρώνεται στα αντικείμενα αλλά στην αίσθηση που προκαλούν αυτά στην ψυχή, μια υπέρβαση στην ορατή πραγματικότητα.

André Derain, Henri Matisse, 1905.

Όταν ξέσπασε ο πόλεμος το 1914 ήταν σαράντα πέντε χρονών: Πολύ γέρος για να πολεμήσει, και πολύ σοφός για να πιστέψει ότι η τέχνη του θα σώσει κάποια από τα θύματα –όπως νόμιζαν αρκετοί αιθεροβάμονες στα 1960 ακόμη. Έχοντας πλήρη συνείδηση του ακορατηρίου του (κυρίως όμως της κοινής λογικής) είπε κάποτε πως ονειρεύεται την τέχνη του ως το ισοδύναμο μιας αναπαυτικής πολυθρόνας για έναν κουρασμένο επιχειρηματία.

Θεσσαλονίκη - Η Στοά των Ειδώλων. Las Incantadas

Las Incantadas, Σχέδιο του Cousinery με τη ρωμαϊκή στοά των Incantadas (Μαγεμένων ή Ειδώλων)

Γνωστή στη Θεσσαλονίκη είναι η λεγόμενη Στοά των Ειδώλων ή των Μαγεμένων της ύστερης ελληνιστικής περιόδου. Στοά των Ειδώλων ονομάστηκε από τους χριστιανούς κατοίκους της Θεσσαλονίκης και Μαγεμένες από τους Σεφαραδίτες, τους Ισπανοεβραίους που ήρθαν στη Θεσσαλονίκη από την περιοχή Sepharadh της Ισπανίας, όπου ήταν εγκατεστημένοι πριν το διωγμό του 1492 που επέβαλλαν οι Ισπανοί βασιλείς Φερδινάνδος και Ισαβέλλα. Εξάλλου, η Στοά των Ειδώλων –ό,τι, τέλος πάντων, είχε απομείνει από το μνημείο που είχαν ανεγείρει οι Ρωμαίοι για να στολίσουν τη νότια είσοδο στο Forum, από τη μεριά της σημερινής Εγνατίας– βρέθηκε να είναι ενσωματωμένη στο σπίτι του πλούσιου εβραίου υφασματέμπορου Λιάτσι Αρδίτη, στη συνοικία Rogos, στη βόρεια πλευρά της Εγνατίας, από την Παναγία Χαλκέων ως την περιοχή των λουτρών «Παράδεισος».

Το 1753 ο βρετανός ζωγράφος James Stuart (1713-1788) και ο αρχιτέκτονας και αρχαιολόγος Nicholas Revett (1720-1804), με τη μεσολάβηση του βρετανού προξένου, επισκέφθηκαν το σπίτι. Τη σκηνή αποθανάτισε ο Stuart σε χαρακτικό το οποίο έχει επιχρωματιστεί. Τα ανάγλυφα αφαιρέθηκαν (από τον παλαιογράφο Εμμανουήλ Μίλερ) και μεταφέρθηκαν στη Γαλλία το 1864, ενώ το σπίτι και τα κατάλοιπα του μνημείου στη Θεσσαλονίκη χάθηκαν στην πυρκαγιά του 1917. James 'Athenian' Stuart, Las Incantadas, Thessaloniki, 1762.

Κτίστηκε κατά το τέλος του 2ου μ.Χ. αιώνα, δηλαδή κατά την εποχή των Αντωνίνων Ρωμαίων Αυτοκρατόρων. Το όνομα με το οποίο έμεινε γνωστή, το πήρε πολύ αργότερα λόγω των αναγλύφων "ειδώλων" (έτσι δυστυχώς χαρακτηρίζονταν στους αιώνες του φανατισμού και της μισαλλοδοξίας τα αγάλματα που απαγορεύθηκε πλέον να αγάλλουν και να τιμούν) που υπήρχαν στις δύο πλευρές των πεσσών του άνω τμήματος της Στοάς. Η Στοά αυτή ήταν  ανοιχτού τύπου και όριζε την κεντρική είσοδο της Αγοράς, η οποία ήταν διαμορφωμένη σε δύο κλιμακωτά -ανάλογα με την κλίση του εδάφους- επίπεδα. 

Η αμφιπρόσωπη στοά των Ειδώλων

Στους αμφίπλευρους ανάγλυφους πεσσούς αναγνωρίζονται (σύμφωνα με την αναπαράσταση των Stuart και Revett) στη μια πλευρά οι μορφές μιας Νίκης, της Αύρας, ενός από τους Διοσκούρους, του Γανυμήδη με τον Αετό-Δία · στην άλλη πλευρά γοητεύουν οι παραστάσεις μιας Μαινάδας, του Διόνυσου, της Αριάδνης και της Λήδας με τον Κύκνο-Δία. 

Δύο καλλιτέχνες και καθηγητές στην Σχολή Καλών Τεχνών της Γρανάδα στην Ισπανία, επισκέφτηκαν την πόλη μας πριν από περίπου δυόμιση χρόνια. Μέσα σε όλα τα αξιοθέατα συμπεριέλαβαν και το Αρχαιολογικό Μουσείο. Τα εκθέματα τους μάγεψαν. Είχαν μία ιδέα. Να δημιουργήσουν μνημειακά έργα, ο κάθε ένας στο στυλ του, εμπνευσμένα από τα εκθέματα του μουσείου. Στην διεύθυνση άρεσε η ιδέα, και μέσα στα πλαίσια της παγκόσμιας τάσης να ανοίξουν τα μουσεία για εκδηλώσεις τέχνης, έκανε δεχτό το αίτημά τους. Για περίπου δύο χρόνια οι καλλιτέχνες πηγαινοέρχονταν για να κάνουν προσχέδια. Και ήρθε η στιγμή να παρουσιάσουν τις Las Incantadas….. Τις Μαγεμένες….. απεικονίσεις εμπνευσμένες από την πολιτιστική παράδοση της αρχαίας Μακεδονίας. Η Asuncion Jodar με ακουαρέλες σε σχεδόν φυσικό μέγεθος αναπαριστά ονειρικά γυναικείες φιγούρες από αγάλματα μαρμάρινα ή μικροσκοπικά μπρούτζινα ένθετα σε κρατήρες ή χρυσά κοσμήματα. Ο Ricardo Marin Viadel πιο έντονος στο σχέδιό του μας δίνει, με διάφορα στυλ ζωγραφικής βασισμένα σε μολύβι, προτομές επίσης μνημειακού χαρακτήρα. Τα έργα τοποθετήθηκαν κοντά, μπροστά, πίσω ή πάνω από τα εκθέματα τα οποία ενέπνευσαν τους δημιουργούς.

Ποιον ακριβώς μύθο αφηγούνταν οι μορφές αυτές που κοσμούσαν, προφανώς, ένα από τα πιο σημαντικά δημόσια κτήρια της πόλης, παραμένει άγνωστο. Έπειτα, μήπως δεν πρόκειται για την αφήγηση ενός μόνο μύθου; Μήπως πρόκειται για υπαινικτική αναφορά σε περισσότερους; 

Ωστόσο, δεν μπορούμε να μην υποψιαστούμε, τουλάχιστον για τις φιγούρες της Αριάδνης, του Διόνυσου και της Μαινάδας, τον πολύ γνωστό στον μακεδονικό χώρο μύθο του ιερού γάμου του θεού με την κόρη του Μίνωα και τον οργιαστικό χαρακτήρα της λατρείας του. Εξάλλου, στα νομίσματα που έκοβε η πόλη κυριαρχούσαν οι απεικονίσεις του Διόνυσου, του Κάβειρου, της Νίκης. Επισημαίνουμε ακόμη τη διπλή παρουσία του Δία με τη μορφή του αετού και του κύκνου. Στην πρώτη περίπτωση, ανακαλούμε στη μνήμη μας τον γνωστό μύθο της αρπαγής του νεαρού βοσκού στην Τροία, του «ωραιότερου των θνητών», τον οποίο ο θεός μετέφερε στον Όλυμπο, όπου υπηρέτησε ως οινοχόος των θεών. Η ανάκληση σκηνής συμποσίου σ’ έναν άλλον κόσμο, όχι των θνητών, παραπέμπει στην υπόσχεση για διαρκή συμποτική ζωή μετά θάνατον μέσα στα πλαίσια της διονυσιακής μύησης. 

Όσο για την ένωση της Λήδας με τον Κύκνο-Δία, σε μία από τις εκδοχές του μύθου το ζεύγος Κλυταιμνήστρα - Πολυδεύκης (ένας από τους Διόσκουρους) είναι παιδιά της Λήδας και του Τυνδάρεου, ενώ το ζεύγος Ελένη - Κάστορας (ο άλλος Διόσκουρος) προήλθε από την ένωση της Λήδας με τον Δία. Ένας από τους Διόσκουρους κοσμεί τη στοά. Αν, μάλιστα, λάβουμε υπόψη μας ότι οι Διόσκουροι εμπλέκονται ως συνοδοί θεοί στη λατρεία των Μεγάλων Θεών της Σαμοθράκης, τότε θα μπορούσε κανείς να βρει τους λεπτούς δεσμούς στις έξι από τις οκτώ ανάγλυφες μορφές των πεσσών. 

Μένουν η Νίκη και η Αύρα. Όμως και αυτή η τελευταία συνδέεται με τον Διόνυσο. Και όχι μόνο αυτό, αλλά υπαινίσσεται και φρυγικές καταβολές στη μυθολογία της Μακεδονίας. 

Η Αύρα ήταν κόρη της Περίβοιας από τη Φρυγία και του Τιτάνα Λέλαντα. Ανήκε στον κύκλο της Άρτεμης και μοιραζόταν με τις συντρόφισσές της την εμπειρία του κυνηγιού. Την ερωτεύτηκε ο Διόνυσος, εκείνη όμως, πιο ανάλαφρη, είχε το πλεονέκτημα να τρέχει σαν τον άνεμο και να του ξεφεύγει, μέχρι που η Αφροδίτη την έκαμε, ύστερα από παράκληση του ίδιου του Διόνυσου, να χάσει τα λογικά της και να του παραδοθεί. Από την ένωσή τους προέκυψαν δίδυμα, τα οποία όμως η ίδια η μάνα τα κομμάτιασε μέσα στην τρέλα της. Ύστερα, έπεσε στον ποταμό Σαγγάριο. Ο Δίας –διπλή η παρουσία του στη στοά– τη μεταμόρφωσε σε πηγή. Και πάντως, δεν μπορούμε να παραβλέψουμε τη σχέση ανάμεσα στις τρεις ανδρικές φιγούρες: Δίας, Διόνυσος, Διόσκουρος. Ο Δίας πατέρας του Διόνυσου και του Διόσκουρου από διαφορετικές γυναίκες, ο Διόσκουρος, διαπλεκόμενος με τα μυστήρια της Σαμοθράκης διονυσιακού χαρακτήρα, γιος της Λήδας που παρίσταται στη στιγμή της ένωσής της με τον Δία σε άλλο πεσσό. Τρεις ακόμη γυναικείες φιγούρες, η Αύρα, η Αριάδνη, η Μαινάδα, αυτές με κάθε βεβαιότητα συμπλέκονται με τον Διόνυσο. Όσο για την παρουσία της Νίκης, μήπως θα πρέπει να την εκλάβουμε ως τον θρίαμβο του Διονύσου;

Οι φιγούρες της στοάς συνοδεύτηκαν από έναν ιστορικά ανακριβή μύθο των βυζαντινών χρόνων μέχρι την αρπαγή και τη μεταφορά τους στη Γαλλία. Σύμφωνα με τον μύθο αυτό, ο Μέγας Αλέξανδρος ζήτησε ενισχύσεις από τον βασιλιά της Θράκης για την πανελλαδική εκστρατεία που ετοίμαζε εναντίον των Περσών. Ο θράκας βασιλιάς κατέφθασε στη Μακεδονία με όλη του την οικογένεια, αλλά από τις πρώτες κιόλας μέρες αντιλήφθηκε τις ερωτικές σχέσεις που είχε συνάψει ο Αλέξανδρος με τη γυναίκα του. Έβαλε λοιπόν να κάνουν μάγια στον μακεδόνα βασιλιά ακριβώς την ώρα που θα διέσχιζε τη στοά προς τα διαμερίσματα της γυναίκας του. Ο Αλέξανδρος το πληροφορήθηκε και εκείνο το βράδυ δεν την επισκέφθηκε. Η βασίλισσα που ανυπομονούσε, ανησύχησε, βγήκε στη στοά να τον προϋπαντήσει και απολιθώθηκε. Την ίδια τύχη είχε και ο βασιλιάς και η συνοδεία του που βγήκαν, για να δουν τα αποτελέσματα της μαγείας.

Η Στοά σώζονταν σε καλή κατάσταση μέχρι τον 19ο αιώνα κι ένα μέρος της, στην αυλή εβραϊκής κατοικίας, έχει ωραιότατα αποτυπωθεί σε χαρακτικά της εποχής. Στα χαρακτικά αυτά βασίστηκε και το πολύ καλό ημερολόγιο που εξέδωσε πρόσφατα ο Οργανισμός Πολιτιστικής Πρωτεύουσας (επιτέλους και μια προσπάθεια στην σωστή κατεύθυνση του Ελληνικού Πολιτισμού!). 

Το 1864, το μνημείο με "άδεια" των Τουρκικών αρχών, διαλύθηκε, όπως και τόσα άλλα, και μεταφέρθηκε με το πλοίο "La Mouette", στο νησί των Κύκνων. Από εκεί το 1869, με προσωπική εντολή του Ναπολέοντος Γ', τα μέλη του μεταφέρθηκαν στο Μουσείο του Λούβρου, όπου εκτίθενται και σήμερα, όμηροι και μάρτυρες του τρόπου με τον οποίο οι Ευρωπαίοι αντιλαμβάνονται τις αξίες ενός Πολιτισμού που υποκριτικά τιμούν και που βέβαια η κλοπή και κλεπταποδοχή δεν είναι ανάμεσα στις αρετές του.

Πηγή: Στοά των ειδώλων

Τα Άλογα του Aχιλλέως. The Horses of Achilles

Henri Regnault, Ο Αυτομέδων και τα άλογα του Αχιλλέα, Automedon with the Horses of Achilles, 1868

Τον Πάτροκλο σαν είδαν σκοτωμένο,

        που ήταν τόσο ανδρείος, και δυνατός, και νέος,

        άρχισαν τ’ άλογα να κλαίνε του Aχιλλέως·

        η φύσις των η αθάνατη αγανακτούσε

        για του θανάτου αυτό το έργον που θωρούσε.

Τίναζαν τα κεφάλια των και τες μακρυές χαίτες κουνούσαν,

        την γη χτυπούσαν με τα πόδια, και θρηνούσαν

τον Πάτροκλο που ενοιώθανε άψυχο — αφανισμένο —

μια σάρκα τώρα ποταπή — το πνεύμα του χαμένο —

                ανυπεράσπιστο — χωρίς πνοή —

εις το μεγάλο Τίποτε επιστραμένο απ’ την ζωή.

Τα δάκρυα είδε ο Ζευς των αθανάτων

        αλόγων και λυπήθη. «Στου Πηλέως τον γάμο»

        είπε «δεν έπρεπ’ έτσι άσκεπτα να κάμω·

        καλλίτερα να μην σας δίναμε, άλογά μου

        δυστυχισμένα! Τι γυρεύατ’ εκεί χάμου

στην άθλια ανθρωπότητα πούναι το παίγνιον της μοίρας.

        Σεις που ουδέ ο θάνατος φυλάγει, ουδέ το γήρας

      πρόσκαιρες συμφορές σας τυραννούν. Στα βάσανά των

      σας έμπλεξαν οι άνθρωποι.»— Όμως τα δάκρυά των

                για του θανάτου την παντοτινή

      την συμφοράν εχύνανε τα δυο τα ζώα τα ευγενή.

Κωνσταντίνος Καβάφης

The Horses of Achilles

Anthony van Dyck, The Horses of Achilles, 1635

When they saw Patroklos dead

—so brave and strong, so young—

the horses of Achilles began to weep;

their immortal nature was upset deeply

by this work of death they had to look at.

They reared their heads, tossed their long manes,

beat the ground with their hooves, and mourned

Patroklos, seeing him lifeless, destroyed,

now mere flesh only, his spirit gone,

defenseless, without breath,

turned back from life to the great Nothingness.

Zeus saw the tears of those immortal horses and felt sorry.

“At the wedding of Peleus,” he said,

“I should not have acted so thoughtlessly.

Better if we hadn’t given you as a gift,

my unhappy horses. What business did you have down there,

among pathetic human beings, the toys of fate.

You are free of death, you will not get old,

yet ephemeral disasters torment you.

Men have caught you up in their misery.”

But it was for the eternal disaster of death

that those two gallant horses shed their tears.

Translated by Edmund Keeley/Philip Sherrard

C.P. Cavafy

..ἵπποι δ᾽ Αἰακίδαο μάχης ἀπάνευθεν ἐόντες

κλαῖον, ἐπεὶ δὴ πρῶτα πυθέσθην ἡνιόχοιο

ἐν κονίῃσι πεσόντος ὑφ᾽ Ἕκτορος ἀνδροφόνοιο.

[Ραψ. Ρ,  426-428]

today's art: Gustave Courbet, La Femme au Perroquet, The Woman with the Parrot, 1866, Huile sur toile, 129 x 195 cm, New York, The Metropolitan Museum of Art

Ο Γουστάβος Κουρμπέ (Gustave Courbet 1819 – 1877) ηγήθηκε ως Γάλλος ζωγράφος του κινήματος του Ρεαλισμού κατά τον 19ο αιώνα. Οι Ρεαλιστές γεφύρωσαν το χάσμα ανάμεσα στους Ρομαντικούς (Ζερικώ, Ντελακρουά κ.α.) με την ευαίσθητη Σχολή της Μπαρμπιζόν και τους Ιμπρεσιονιστές. Γεννήθηκε στο μικρό αγροτικό χωριό Ορνάν από ικανούς κτηματίες ενώ το 1837 ξεκινά νομικές σπουδές που σε δύο χρόνια εγκαταλείπει πηγαίνοντας στο Παρίσι για σπουδές ζωγραφικής. Εκεί αντιγράφει πίνακες μεγάλων καλλιτεχνών, γίνεται φίλος με τον Μιλέ, αλλά σύντομα βρίσκει το δικό του εκφραστικό δρόμο των ασυμβίβαστων. Κατέχει σημαντική θέση πρωτοπορίας, ενώ είναι εντυπωσιακό πόσο μεγάλες και διαρκείς αντιμαχόμενες συζητήσεις προκάλεσε με το έργο του.

«Είμαι πενήντα χρονών και έζησα πάντα λεύτερος. Αφήστε με λεύτερος να τελειώσω τη ζωή μου. Σαν πεθάνω, τότε θα ήθελα να ειπωθεί για μένα : Δεν ανήκε σε καμία Σχολή, σε καμία Εκκλησία, σε κανένα Ίδρυμα, σε καμία Ακαδημία. Τέλος, σε κανένα καθεστώς, εκτός από το καθεστώς της Ελευθερίας».

Esquisse pour les Casseurs de pierres, Outline for the Stone breakers, 1849

Ασχολήθηκε με τοπία, θάλασσες, νεκρές φύσεις, εικόνες που θεωρούνταν τραχείς, αγρότες στη δουλειά, εργάτες. Κοντραρίστηκε με τις Ακαδημαϊκές συντηρητικές απόψεις, πρότεινε την ευθεία παρατήρηση στη φύση. Ανεξάρτητο πνεύμα, από τα πρώτα του αριστουργήματα θεωρούνται οι “Εργάτες που σπάζουν πέτρες”, για το οποίο και εκθειάστηκε ο τρόπος που προσέγγισε αυθεντικά και ανυπόκριτα τη φτώχεια. Ζωγραφίζοντας την ταφή ενός απλού ανθρώπου χαρακτηρίστηκε ως Φριχτός Σοσιαλιστής, και ως Άγριος, αλλά αυτό δεν μείωσε σε τίποτε την δημοσιότητα που απέκτησε παρότι δεν την επεδίωκε.

Le Sommeil, The Sleep, 1866

Αμετανόητα προκλητικός αποφάσισε με μια σειρά αισθησιακών σκηνών να περάσει στην αντεπίθεση των καθωσπρέπει αστών της παρισινής μπουρζουαζίας. Οι τρεις σταθμοί αυτής της τάσης του ήταν όταν ζωγράφισε τον πίνακα Sleep, εννοώντας την ξεκούραση που μπορούν να απολαύσουν δύο γυναίκες ομοφυλόφιλες  θέμα που προκάλεσε εκρήξεις αντιδράσεων. Παρόμοιες συγκρούσεις προκάλεσε η αποτύπωση δύο γυναικών που με πολλά υπονοούμενα ξαπλώνουν στη χλόη, προφανώς ελαφρότατων ηθών, με ημισηκωμένα φουστάνια, ίσως σχετιζόμενες, κοιτώντας λάγνα, και με ένα ανδρικό καπέλο πρόδηλο στην παραπλέουσα βάρκα, έργο για το οποίο τον συνέλαβαν για πρώτη φορά. Κλείνει τη σειρά με την «Προέλευση του Κόσμου», με το οποίο πλέον γενικεύεται η αντίδραση,  αρκεί δε να σημειωθεί πως το έργο δεν είχε εκτεθεί δημόσια μέχρι το 1988 !

L'Origine du monde, The Origin of the world, 1866

Συνέβαλε καταλυτικά στην εξάπλωση του Ιμπρεσιονισμού, καθώς υποστήριξε αδάμαστα την αδιαπραγμάτευτη ελευθερία του καλλιτέχνη, τάχθηκε υπέρ της πλήρους αυτονομίας του ακόμη και μπρος στις κυβερνήσεις, ενώ προώθησε στις ιδιωτικές εκθέσεις όλα τα αμφιλεγόμενα στις κριτικές έργα του. Στους πίνακές του φιλοτέχνησε μια σειρά από εντυπωσιακά έργα, με εικόνες και από την καθημερινή ζωή του μόχθου, γεγονός που τον χαρακτήρισε κι ως επαναστατική μορφή, ειδικά όταν πήρε μέρος στη Γαλλική Κομμούνα του 1871. Με το τέλος της Κομμούνας συνελήφθη ξανά, του επιβλήθηκε φυλάκιση και πρόστιμο για την πτώση της Στήλης του Άουστερλιτς στην Πλας Βαντόμ, δημεύτηκαν οι πίνακές του, κι ακολούθησε ο πικρός θάνατος του εξόριστου στην Ελβετία.

Η επιφάνεια του μακρινού Τιτάνα «έχει την υφή υγρής άμμου», Titan’s Surface the “Consistency of Soft, Damp Sand”

Καλλιτεχνική άποψη της προσγείωσης του Huygens στην επιφάνεια του Τιτάνα. Artist concept of the Huygens probe landing on the surface of Titan. Credit: ESA

The touchdown of ESA's Huygens probe on Titan in January 2005 is relived in this animation. The sequence is shown in two speeds. The initial impact of the probe with the surface creates a small, 12 cm deep hole and throws up dust into the atmosphere. The probe then bounces out and slides 30-40cm before wobbling to a rest. Vibrations in the probe's instruments were recorded for nearly 10 seconds after impact. The motion was reconstructed by combining accelerometer data from the Huygens Atmospheric Structure Instrument and the Surface Science Package with photometry data from the Descent Imager/Spectral Radiometer. Credits: ESA--C. Carreau

Αν μπορούσε κανείς να περπατήσει στο κατεψυγμένο έδαφος του Τιτάνα, του μεγαλύτερου και πιο ενδιαφέροντα δορυφόρου του Κρόνου, θα είχε την αίσθηση ότι πατά σε «μαλακή, υγρή άμμο», εκτιμούν ερευνητές που επανεξέτασαν τα δεδομένα της αποστολής Huygens.

H ευρωπαϊκή εξερευνητική συσκευή Huygens (βαφτίστηκε προς τιμήν του Δανού αστρονόμου Κρίστιαν Χόιγκενς) απελευθερώθηκε το 2004 από το διαστημικό σκάφος Cassini της NASA, λίγο πριν από την άφιξη του Cassini στο σύστημα του Κρόνου.

Λίγους μήνες αργότερα, τον Ιανουάριο του 2005, έγινε το πρώτο ανθρώπινο αντικείμενο που ακουμπά την επιφάνεια του εξωτικού Τιτάνα, ο οποίος κρύβεται κάτω από μια πορτοκαλί, παχιά και αδιαφανή ατμόσφαιρα.

This image is an artist's impression of the descent and landing sequence followed by ESA's Huygens probe that landed on Titan. The Jan. 14, 2005 landing was the culmination of a 22-year process of planning, organizing and cooperation between ESA and NASA. Credit: NASA/JPL/ESA

Τα δεδομένα της αποστολής Cassini-Huygens αποκάλυψαν την ύπαρξη αχανών εκτάσεων με σχηματισμούς που θυμίζουν αμμόλοφους. Πιο εντυπωσιακή ήταν όμως η ανακάλυψη ότι στον Τιτάνα υπάρχουν σχετικά μεγάλες λίμνες, οι πρώτες που εντοπίζονται εκτός της Γης.

Αντί για νερό, όμως, οι εξωγήινες λίμνες αποτελούνται από υγρό μεθάνιο και άλλους υδρογονάνθρακες, οι οποίοι περιοδικά πέφτουν στην επιφάνεια ως βροχή.

Το Huygens, μια αποστολή της ευρωπαϊκής διαστημικής υπηρεσίας ESA, συνέλεξε πολύτιμα δεδομένα για την ατμόσφαιρα καθώς έπεφτε με αλεξίπτωτο. Όταν τελικά έφτασε στο έδαφος, κατάφερε να παραμείνει σε λειτουργία για αρκετό χρόνο ώστε να μεταδώσει μια μοναδική εικόνα του εξωγήινου τοπίου.

Επτά χρόνια μετά, τα δεδομένα που συνέλεξαν τα όργανα της συσκευής, και κυρίως οι μετρήσεις από τα επιταχυνσιόμετρα, επανεξετάστηκαν από ερευνητές του Ινστιτούτου Έρευνας Ηλιακού Συστήματος Max Planck στη Γερμανία.

Η ανάλυση, αναφέρει η ερευνητική ομάδα στην επιθεώρηση Planetary and Space Science, αποκαλύπτει ότι, με την πρώτη επαφή του στο έδαφος, το Huygens άνοιξε έναν λάκκο βάθους 12 εκατοστών. Στη συνέχεια αναπήδησε, προσγειώθηκε σε μια επίπεδη επιφάνεια και γλίστρησε για 30 με 40 εκατοστά. Στην τελική του θέση, ταλαντώθηκε πέρα-δώθε πέντε φορές και τελικά ακινητοποιήθηκε.

Οι μετρήσεις δείχνουν ότι «στην πρώτη ταλάντωση, η συσκευή μάλλον χτύπησε ένα βότσαλο που προεξείχε περίπου δύο εκατοστά από την επιφάνεια του Τιτάνα, και πιθανώς έσπρωξε το βότσαλο μέσα στο έδαφος» αναφέρει ο Δρ Στέφαν Σρέντερ, επικεφαλής της μελέτης. «Αυτό υποδεικνύει ότι η επιφάνεια είχε την πυκνότητα μαλακής υγρής άμμου» καταλήγει.

Τα αποτελέσματα διαψεύδουν προηγούμενες εκτιμήσεις άλλων επιστημόνων, οι οποίοι υποψιάζονταν ότι η επιφάνεια του φεγγαριού είναι μόνιμα υγρή και λασπώδης λόγω της βροχής υδρογονανθράκων.

Ο Δρ Σρέντερ σημειώνει ωστόσο ότι στα δεδομένα του Huygens υπάρχουν ενδείξεις για ένα «χνουδωτό» υλικό σαν άμμο, το οποίο εκτινάχθηκε από την επιφάνεια κατά την προσεδάφιση και παρέμεινε αιωρούμενο για περίπου τέσσερα δευτερόλεπτα. Το υλικό αυτό πρέπει να ήταν στερεό, παρατήρηση που υποδεικνύει ότι στην συγκεκριμένη περιοχή του Τιτάνα δεν είχε βρέξει για καιρό.

Περισσότερα στοιχεία για τον μυστηριώδη δορυφόρο θα μπορούσε να προσφέρει στο μέλλον το Cassini, το οποίο συνεχίζει να εξερευνά το σύστημα του Κρόνου από το 2004.

Πέτρωμα-έκπληξη από το Curiosity. Mars Rock Touched by NASA Curiosity has Surprises

Ο ξεχωριστός Τζέικ Ματίεβιτς: οι κόκκινες κουκκίδες δείχνουν τα σημεία όπου στόχευσε το λέιζερ της Κάμερας Χημείας, οι μωβ αντιστοιχούν με τα σημεία «στόχευσης» του φασματογράφου APXS. This image shows where NASA's Curiosity rover aimed two different instruments to study a rock known as "Jake Matijevic."Image credit: NASA/JPL-Caltech/MSSS

Λέγεται Τζέικ Ματίεβιτς και αν και… Αρειανός, μοιάζει πολύ με ορισμένους «κατοίκους» της Γης. Το πρώτο πέτρωμα που συνέλεξε το «Curiosity» πριν από τρεις εβδομάδες έχει ονοματεπώνυμο και είναι διαφορετικό από αυτά που έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε στον Άρη. Όπως δείχνουν τα αποτελέσματα των αναλύσεων που δόθηκαν μόλις στη δημοσιότητα, είναι στενός συγγενής κάποιων όχι ιδιαίτερα διαδεδομένων αλλά γνωστών πετρωμάτων που συναντάμε σε ηφαιστειογενείς περιοχές του πλανήτη μας.

Ασυνήθιστο από όλες τις απόψεις

Το πέτρωμα, το οποίο ονομάστηκε Τζέικ Ματίεβιτς εις μνήμην ενός μηχανικού της αποστολής που έφυγε πρόσφατα από τη ζωή, αποτέλεσε έκπληξη για τους ειδικούς. Σκουρόχρωμο, με σχήμα πυραμίδας και μέγεθος μπάλας ποδοσφαίρου, όταν συνελέγη από το Curiosity στις 21 Σεπτεμβρίου έμοιαζε να είναι άλλο ένα κομμάτι αρειανού βασάλτη. Τελικά όμως ο Τζέικ αποδείχθηκε ξεχωριστός.

«Ταιριάζει πολύ ως προς τη χημική του σύσταση με ένα όχι ιδιαίτερα συνηθισμένο αλλά γνωστό είδος πυριγενούς πετρώματος που βρίσκουμε σε πολλές ηφαιστειογενείς περιοχές της Γης» ανέφερε ο Εντουαρντ Στόλπερ του Ινστιτούτου Τεχνολογίας της Καλιφόρνιας (Caltech), εκ των επιστημονικών υπευθύνων της αποστολής Curiosity.

«Ο Τζέικ είναι παράξενο αρειανό πέτρωμα» συμπλήρωσε από την πλευρά του ο Ραλφ Γκέλερτ του Πανεπιστημίου Γκελφ στο Οντάριο του Καναδά, επιστημονικός υπεύθυνος του φασματογράφου APXS που πραγματοποίησε μέρος των αναλύσεων. «Έχει υψηλή περιεκτικότητα σε στοιχεία που ταιριάζουν με το ορυκτό άστριος και χαμηλή σε μαγνήσιο και σίδηρο».

Υδάτινο παρελθόν;

Wide-angle perspective view of Curiosity's tracks and Jake Matijevic rock (right) on sol 43, anaglyph version. Credit NASA / JPL / Michael Howard

Τα γήινα πετρώματα που έχουν παρόμοια χημική σύσταση με αυτή του Τζέικ προέρχονται από τα έγκατα της Γης, και συγκεκριμένα από τον μανδύα, κάτω από τον φλοιό. Έχουν σχηματιστεί από την κρυσταλλοποίηση σχετικά πλούσιου σε νερό μάγματος σε υψηλές πιέσεις.

Όπως εξήγησε ο κ. Στόλπερ, δεν είναι πολύ συνηθισμένα σε όλο τον πλανήτη, είναι όμως διαδεδομένα σε ωκεάνια νησιά όπως η Χαβάη, η Αγία Ελένη ή οι Αζόρες καθώς και σε περιοχές τεκτονικών βυθισμάτων όπως ο ποταμός Ρίο Γκράντε.

Υποδηλώνει η παρουσία του Τζέικ την παρουσία νερού στο παρελθόν του Άρη καθώς και ότι στο εσωτερικό του συντελούνταν κάποτε διαδικασίες παρόμοιες με αυτές που συντελέστηκαν στη Γη; «Με μόνο μια αρειανή πέτρα αυτού του είδους είναι δύσκολο να γνωρίζουμε αν έχουν συντελεστεί οι ίδιες διαδικασίες. Είναι όμως λογικό να ξεκινήσουμε να εξετάζουμε την προέλευσή του από αυτή τη βάση» απάντησε ο ερευνητής.

today's art: Georges Seurat, Poseuse vue de dos, Étude pour les Poseuses, Poseuse seen of back, Study for Poseuses, 1887

Ο Georges Seurat (1859 – 1891) συγκαταλέγεται στους μεγαλύτερους (μετα)-Ιμπρεσιονιστές ζωγράφους όλων των εποχών. Μέσα σε μόλις 10 χρόνια καριέρας έδωσε μεγάλα δείγματα της τέχνης του, μέσα από έναν ανηλεή κόπο, αφοσίωση, επιστημοσύνη και ανεξάντλητους πειραματισμούς. Πολυπρόσωπες σκηνές, παραθαλάσσια τοπία, ρομαντισμός και πορτρέτα, τσίρκο και ειδύλλια απαρτίζουν το μοναδικής έκφρασης χρωστήρα. Αναγνωρίσιμο το στυλ του το δίχως άλλο με την πρώτη κιόλας ματιά.

Georges Seurat, Coin d'un Bassin à Honfleur, 1886

Μεγάλωσε σε οικογένεια εύπορη, με πατέρα υψηλόβαθμο νομικό αυστηρών αρχών. Ήδη από τα σχολικά χρόνια ο οικογενειακός περίγυρος τον έφερε κοντά στην τέχνη, γνωρίστηκε με γλύπτες και ζωγράφους, και το 1878 εισάγεται στη Σχολή Καλών Τεχνών. Αφού εγκαταλείπει σ’ έναν χρόνο τη σχολή, το 1884 παραδίδει το πρώτο σημαντικό έργο του Λουόμενοι στον Ασνιέρ, το οποίο απορρίφθηκε από την επίσημη Έκθεση (Salon). Η φιλία του όμως με τον Segnac, έναν ακόμη μετρ της νέας τέχνης, του δίνει θάρρος να συνεχίζει και να παραμένει αδιαπραγμάτευτα στην ζωγραφική ερμηνεία της επιστημονικής ανάλυσης του φωτός.

Promenade avec singe, étude pour la Grande Jatte, Walk with monkey, study for the Large Bowl, 1884-1885

Το επόμενο (τεράστιο) βήμα του ήταν ο μεγάλος πίνακας "Μια Κυριακή στο νησί Grande Jatte". Εκεί (δυο χρόνια του πήρε ο πίνακας….!) τελειοποιεί κατά το δυνατόν τις τεχνικές του πάνω σε μια νέα εκφραστική δυνατότητα ολόδικής του έμπνευσης  τον Πουαντιγισμό, ή Νεοϊμπρεσιονισμό, ή καλύτερα Ντιβιζιονισμό που ο ίδιος προτιμούσε. Πριν δώσει τον πίνακα προηγήθηκαν αμέτρητα σχέδια, και ασίγαστες προσπάθειες να καταλήξει στη σύνθεση που ονειρευόταν. Αντί να αναμιγνύει τα χρώματα στην παλέτα του, ακούραστα κεντούσε μικροσκοπικές τελείες μοναδικού χρώματος, ώστε τελικά μόνο του το μάτι του θεατή να προχωρήσει στην αυτόματη σύνθεση των χρωμάτων και να απολαύσει ένα ευγενικό αποτέλεσμα.

Πολλοί φυσικά απέρριψαν αμέσως την καλλιτεχνική του πρόταση, που με ιδιαίτερα αρνητικές κριτικές τον έθεσαν στο περιθώριο. Ο κριτικός τέχνης Felix Feneon είχε όμως την προφητική διαύγεια να προασπίσει το νέο “κύμα Seurat”: “Αν κοιτάξει κανείς οποιοδήποτε ομοιόμορφα σκιασμένη περιοχή στο Grande Jatte, μπορεί να βρει σε κάθε εκατοστό του ένα στροβιλιζόμενο σμήνος από μικρές τελείες το οποίο περιέχει όλα τα στοιχεία που αποτελούν το επιθυμητό χρώμα. Πάρτε για παράδειγμα ένα κομμάτι του χορτοτάπητα και της σκιάς του. Τα περισσότερα από τα σημεία αντανακλούν τον τοπικό χρωματισμό του χόρτου, μπλέκονται τα πορτοκαλί εκφράζοντας τη σχεδόν ανεπαίσθητη επίδραση του ήλιου. Περιστασιακές μωβ κηλίδες συμπληρώνουν το πράσινο ενώ ένα κυανό μπλε γίνεται η αφορμή να λειτουργήσει ο αμφιβληστροειδής μέσα στον πλούτο των φωτεινών ακτίνων.”

Μια Κυριακή στο νησί La Grande Jatte, Un dimanche après-midi à l'île de la Grande-Jatte, 1886

Ερωτεύτηκε μια αγροτοκοπέλλα τη Μαντλέν Νόμπλοχ κρατώντας μυστική τη σχέση του, απέκτησαν ένα γιο το 1891 αλλά δυστυχώς η μοίρα του παίζει άσχημο παιγνίδι, καθώς στα 42 του πεθαίνει ξαφνικά μάλλον από διφθερίτιδα ή μηνιγγίτιδα, αρρώστια από την οποία δυο βδομάδες μετά χάνεται κι ο γιος τους, ενώ σοκαρισμένη η χήρα εξαφανίστηκε από προσώπου γης.

Georges Seurat, Les Poseuses, Petite version, Poseuses, Small version, 1888.

Από κάθε άποψη ήταν ένας πρωτοπόρος, φέρνοντας έναν ολόφρεσκο αέρα στη γερασμένη αντίληψη της ζωγραφικής. Βέβαια αν κάποιος πλησίαζε πολύ κοντά, σχεδόν βέβηλα στους πίνακές του, θα χανόταν στο έγχρωμο μηδέν, σε ένα ακατανόητο πουά. Έτσι άλλωστε τηρούσε και τη γενικότερη αρχή των Ιμπρεσιονιστών, να θεώνται τα έργα από μακρύτερα του συνηθισμένου μέχρι τότε. Μόχθησε πάνω στο χρώμα όσο λίγοι. Ο συνδυασμός των υλικών χρωμάτων από Κόκκινο + Κίτρινο + Μπλε μας δίνει το Μαύρο. Ο συνδυασμός του φωτός από Κόκκινο + Πράσινο + Μπλε μας δίνει το Άσπρο.

Τέτοιες επιστημονικές θεωρίες ο Σερά αποφάσισε να τις κάνει τέχνη και προσέγγιση στο συναίσθημα και την αρμονία. Όσο κι αν αντιδρούσαν ακόμη και αναγνωρισμένοι ζωγράφοι όπως ο Ρενουάρ κι ο Μονέ. Έδωσε τη ζωή του κι έμεινε στην αιωνιότητα του από αυτή του την επιμονή.