ΠΡΟΚΛΟΣ. PROCLUS

Naxos © Κωνσταντίνος Βακουφτσής

Όπως αν κανείς κοιμάται στον ήλιο και, επειδή ακριβώς κοιμάται, αγνοεί ότι φωτίζεται' όταν όμως ξυπνήσει, βλέπει τον εαυτό του να λούζεται από το φως και τότε αντιλαμβάνεται ότι υπάρχει το φως και ότι εξ αρχής βρισκόταν πάνω του, παρόλο που λόγω της άγνοιάς του δεν βρισκόταν στο φως.

Naxos © Κωνσταντίνος Βακουφτσής

Όπως ακριβώς, ενώ ο ήλιος φωτίζει πάντα, αυτό που δεν μπορεί να τον βλέπει πάντα και τον βλέπει μερικές φορές, δεν προσδίδει την παροδικότητα στο φως του ήλιου αλλά αφαιρεί από τον εαυτό του τη δυνατότητα να βλέπει συνεχώς το φως του ήλιου επειδή στρέφει το βλέμμα του αλλού.

Naxos © Κωνσταντίνος Βακουφτσής

Είναι σαν να υπάρχει ένα πρόσωπο σταθερό και κάποιο ον που είναι κατάλληλο και στρέφεται προς το πρόσωπο να ομορφαίνει από εκείνο, ωσάν το ον να είναι ένας λείος και λαμπερός καθρέφτης που τοποθετήθηκε απέναντι στο πρόσωπο και προσέλαβε από το πρόσωπο κάποιο αποτύπωμα' το όν, όμως, που είτε βρίσκεται μακριά λόγω της αδυναμίας του είτε είναι γυρισμένο αλλού, λαμβάνει αμυδρή χορηγία από το πρόσωπο, επειδή το ίδιο το ον είναι ανώμαλο και σκοτεινό' και γίνεται τέτοιο, αν προσλάβει ύλη.

PROCLUS (CA. 410-485 A.D.)

Nothing hinders the soul so much in attaining to the knowledge of God as time and place. Therefore, if the soul is to know God, it must know Him outside time and place, since God is neither in this or that, but One and above them. Meister Eckhart