Feininger: Η γλώσσα της εικόνας, Feininger: Image Language

Ο γερμανός ζωγράφος Georg είπε το εξής «μερικές φορές σκέφτομαι ότι οι καλύτερες εικόνες δεν χρειάζονται καθόλου χρώμα». Αυτή ίσως είναι η πιο απλή εξήγηση του γιατί η ασπρόμαυρη, αυστηρή, γραμμικής γλυπτικής δουλειά του Feininger όχι μόνο έγινε διάσημη σε όλο τον κόσμο αλλά έμεινε και στα χρονικά της ιστορίας της φωτογραφίας.

Ο Feininger θεωρούσε  τον εαυτό  του ως έναν  τεχνίτη  που  έβλεπε  την  τέχνη  του ως  ένα σύνολο  από  τα  ταλέντα  του.

Η  κάμερα  την  οποία  συχνά  συνέκρινε  με  την  γραφομηχανή ενός συγγραφέα, ήταν το εργαλείο του.

Ο Feininger  δεν  ήταν  ένας  τυχοδιώκτης  της φωτογραφίας  όπως  ο Robert Capa  ούτε ένας παρατηρητής όπως ο Henri Cartier Bresson που προτιμούσε να περιμένει την «αποφασιστική στιγμή», το σημείο όπου μια κατάσταση φτάνει να γίνει σχεδόν σουρεαλιστική. Ήταν ένας εξερευνητής που παρέμεινε πιστός στην παλιομοδίτικη απαίτηση της ομορφιάς.

Ο Andreas Feininger ήταν ο πρωτότοκος από  τρία παιδιά του διάσημου ζωγράφου Lyonel Feininger και της γυναίκας του Julia Lilienfeldt. Γεννήθηκε στις 27 Δεκεμβρίου του 1906 στο Παρίσι αλλά ήταν αμερικάνος πολίτης καθώς η οικογένεια Feiningerμετακόμισε στις Η.Π.Α στα μέσα του 19ου αι.  

Το 1908 οι Feininger μετακόμισαν στη Γερμανία στο Zehlendorf ένα προάστιο του  Βερολίνου, όπου ο Αndrea πήγε σχολείο έως ότου η οικογένεια μετακόμισε στη Weimar το 1919.

Ο Feininger στη Weimar ανακάλυψε την έλξη του για τη φύση, την οπτική του περιέργεια  που  ξύπνησε  σε  περιπάτους στην περιοχή γύρω από τη Weimar και στα Θουρήγγεια βουνά.

Ο Feininger έστησε τον πρώτο του σκοτεινό θάλαμο το 1927 στο κελάρι των γονιών του, στη πατρική του κατοικία.  Μια  από  τις  πρώτες  φωτογραφίες,  μια  εικόνα  δυο καμπαναριών  μπροστά  στον  ορίζοντα  της  πόλης  πουλήθηκε  στα  1970  για  1000$  στη  μεγάλη συλλογή του George Eastman House στο Rochester της Νέας Υόρκης.

Η πρώτη του παρουσία ήταν σε μια ομαδική έκθεση στη θρυλική film and foto που διοργανώθηκε από  το Deutscher Werkbund στη Stuttgart  το 1929. Ήταν μια έκθεση  που  προσπαθούσε  να  παρουσιάσει  όλα  τα  διαφορετικά  κινήματα  στη  διεθνή φωτογραφία  εκείνη  την  εποχή.  

Ο Feininger  ήταν  εξαιρετικά  χαρισματικός  και  το  ταλέντο του δεν άργησε να ανακαλυφθεί. Ήταν φιλόδοξος και υπομονετικός, φρόντιζε να επιλέγει τα μοτίβα του και ήταν εξαιρετικά συγκεντρωμένος και λεπτολόγος στο σκοτεινό θάλαμο.

Το 1929 καθώς εμφάνισε μια από τις γυάλινες πλάκες συνειδητοποίησε ότι είχε εκθέσει σε λάθος  χρόνο.  Παρατηρεί  ότι  η  πλάκα  γίνεται  μαύρη  και  τα  περιγράμματα  του  αρνητικού αλλάζουν  και  έτσι  κατά  λάθος  ανακαλύπτει  αυτό  που  αργότερα  ονομάστηκε solarization.

Την ίδια χρονιά στο Παρίσι ο Μan Ray έκανε τα πρώτα του solarizations και η ανακάλυψη έχει κατοχυρωθεί σ΄αυτόν.

Στην πραγματικότητα ήταν ίσως δουλειά του φωτογράφου Lee Μiller ο οποίος ήταν τότε συνεργάτης του Man Ray.

Είναι εύκολο να καταλάβεις τον φωτογραφικό του κόσμο. Στη ζωή του δυο σφαίρες κινήτρων τον εξίταραν – του μιλούσαν όπως συχνά έλεγε.

Η μια ήταν η αστική ζωή του 20ου αιώνα: οι  ουτοπίες  αυτής  και  όχι  οι  συγκρούσεις  της. Η  άλλη  ήταν  η  φυσική  φόρμα.  

Ο Feininger  δεν  επιθυμούσε  την  απλή  καταγραφή  της, ενδιαφερόταν  κυρίως  για  τη  γεωμετρία, τη διακόσμηση και το μνημειώδες μέσα σ΄αυτή.

Όταν κοιτάξει κανείς την δουλειά του μέσα από αυτές τις δυο παραμέτρους έχει την εντύπωση  ότι  ο Feininger συγκρίνει την αρχιτεκτονική των μεγαλουπόλεων με τα φυσικά στοιχεία.  

Κατά τη διάρκεια της παραμονής του στο Αμβούργο ο Feininger συνδέθηκε με τον φωτογράφο Herbert List και τον κύκλο του με τον οποίο είχε ενδιαφέρουσες συζητήσεις και διαμάχες. Λόγω της τότε πολιτικής κατάστασης στη Γερμανία δεν υπήρχαν  εργασιακές ευκαιρίες για τον αμερικανό πολίτη και εβραίο Feininger το 1931.  

Έχοντας πλέον αρκετό χρόνο και μερικά  χρήματα διέσχισε την Ευρώπη με το αγαπημένο του αγωνιστικό του αυτοκίνητο Opel τραβώντας φωτογραφίες και χρησιμοποιώντας  τη Leica  του ως μηχανικό σημειωματάριο. Παρόλα αυτά επειδή δεν μπορούσε να εξασφαλίσει πλέον άδεια εργασίας στη Γερμανία ήξερε ότι κάποια στιγμή θα υποχρεωθεί να μεταναστέψει. Ο φίλος του πατέρα  του και  σκηνοθέτης του Bauhaus Walter Gropius τον Βοήθησε να βρει δουλειά δίπλα στον φωτισμένο αρχιτέκτονα Le Corbusier στο Παρίσι.

Στις 30 Σεπτεμβρίου 1932 το δημοτικό συμβούλιο της Dessau κατειλημμένο από  τους  εθνικοσοσιαλιστές διέλυσε το κίνημα  του  Bauhaus. Οι  γονείς  του Feininger  μετακόμισαν στο Βερολίνο το 1933 αλλά τελικά το 1937 πήγαν στη Νέα Υόρκη. Η επιβίωση στο Παρίσι ήταν δύσκολη για τον Andrea.

Του άρεσε η πόλη, η δουλειά και το μικρό διαμέρισμά του στη Rue Campagne premiere το οποίο  ήταν  μέχρι  πρότινος  καλλιτεχνικό studiο, όπως  αυτά  στις  νουβέλες  του  Guy  De Maupassand. Ήταν ένας μεγάλος χώρος με καλό φωτισμό και ψηλοτάβανος  αλλά  στο γειτονικό μικρό υπνοδωμάτιο υπήρχαν πολλές τσάντες. Στο Παρίσι έβγαλε πολλές φωτογραφίες με τη Leica του εμφανίζοντας τα φιλμ τη νύχτα.

Δυστυχώς τα  περισσότερα από τα αρνητικά αργότερα χάθηκαν. Κατά τη διάρκεια των 9 μηνών που συνεργάστηκαν, ο Le Corbusier εκπαίδευσε το μάτι του Feininger στην προοπτική, τη  σαφή  μορφή  και την αναλογία.  

Δεν τον ενθουσίαζε τόσο η φωτογραφία αυτή καθέ αυτή, όσο η δυνατότητα που του έδινε να  έχει εικόνες  από  πράγματα  που  εκτιμούσε  όπως φυσικά αντικείμενα, αρχιτεκτονικές  δομές  και  προοπτικές,  αστικά  τοπία  και  πορτραίτα ανθρώπων που σήμαιναν κάτι για αυτόν. Συνήθιζε να μάχεται πεισματικά, σχεδόν μανιωδώς την επικράτηση της ασχήμιας.

Ανικανοποίητος με τις εξελίξεις στην τεχνολογία της φωτογραφίας είτε επειδή  δεν εξυπηρετούσαν τους σκοπούς της είτε επειδή η τεχνολογική παραγωγή ήταν πολύ αργή ο Feininger πειραματίστηκε αδιάκοπα με τον εξοπλισμό που του ήταν διαθέσιμος. Έτσι δημιούργησε έναν ακόμα καλύτερο φακό και αρκετές φωτογραφικές  μηχανές, που του επέτρεπαν να φωτογραφίζει αντικείμενα σαν να ήταν αυτά κάτω από μικροσκόπιο. Όσο η εργασία του, που εκτείνονταν από τα πειράματα με τη  φωτογραφική  τεχνολογία προκειμένου να εκδίδει μεγάλο  αριθμό φωτογραφιών και  ως  αποτέλεσμα της εμπειρίας του γινόταν ακόμα διασκεδαστική τόσο γινόταν όλο και περισσότερο χρονοβόρα. Ως αποτέλεσμα αποφάσισε το 1962 να σταματήσει να δουλεύει για το περιοδικό  Life.

Ο Feininger στη Weimar ανακάλυψε την έλξη του για τη φύση, την οπτική του περιέργεια  που  ξύπνησε  σε  περιπάτους στην περιοχή γύρω από τη Weimar και στα Θουρήγγεια βουνά.

Ο  Feininger πήγε στο Montauk. στο  Long Island, και εκεί, σε ένα μπαλκόνι με  θέα  στον ωκεανό, έγραψε το βιβλίο με Feininger on Photography,ένα βιβλίο που διερευνά φωτογραφία τόσο από  τεχνική όσο και η καλλιτεχνική πλευρά.  Με την πάροδο του χρόνου το βιβλίο εξελίχθηκέ κάτι σαν τη «Βίβλο» της φωτογραφίας. Η εργασία στο βιβλίο διέγειρε τον Feininger, έτσι ώστε  στα επόμενα έτη ξόδεψε περισσότερο χρόνο εργαζόμενος στις εκδόσεις, οι οποίες ήταν είτε θαυμάσιες  ποσότητες φωτογραφιών είτε βιβλία που αφορούν σε εκτενείς εξηγήσεις των φωτογραφικών  τεχνικών και της τεχνολογίας.

Μέχρι το 1999, είχε δημοσιεύσει περισσότερα από πενήντα βιβλία που κυκλοφόρησαν ευρέως και μεταφράστηκαν σε δεκατέσσερις γλώσσες.

Είτε από μεγάλη ή μεσαία διάσταση είτε από μακροσκοπική ή μικροσκοπική ματιά το μότο του ήταν “Keep it Simple”.  

Το 1929 μετά από 4 χρόνια εντατικής δουλειάς ο Feininger ολοκλήρωσε τις αρχιτεκτονικές του  σπουδές.  

Εργάζεται ως αρχιτέκτονας στο Dessau και στο Αμβούργο το 1930 και παράλληλα πουλάει τις πρώτες του φωτογραφίες σε γερμανικά περιοδικά και εφημερίδες μέσω του πρακτορείου Dephot.

Ο Feininger  ήθελε  η  σύνθεση  των  φωτογραφιών  του  να  είναι καθαρά  δομημένη  όπως  η  μουσική  του J. S. Bach.  

Στις  30 Αυγούστου 1933  ο Feininger παντρεύτηκε την Wysse  την οποία γνώριζε από  τις μέρες  του Bauhaus.  Έμεινε  μαζί  της  66  χρόνια  μέχρι  τον  θάνατό  του.ο  μοναχογιός  του Tomas  γεννήθηκε  στις  21  Σεπτεμβρίου  1935. 

Για να έχει τη δυνατότητα να τραβάει μεγάλης διάστασης φωτογραφίες έφτιαξε μόνος του μια  τηλεκάμερα  με φακό 28in  τον  οποίο  είχε  αγοράσει  πολλά  χρόνια  πριν  σε  ένα  παζάρι στο Παρίσι. Δυο  ξύλινα κουτιά  συγκρατώντας πιάτα 6,5x9cm μπορούσαν να πιέζονται  το ένα  μέσα  στο άλλο  για εστίαση. Με  αυτή  τη  μοναδική  χειροποίητη κάμερα  μπορούσε  να φωτογραφίσει  τις  πιο  όμορφες  και  χαρακτηριστικές  όψεις  της  Στοκχόλμης  με  τα  απείρως μεγάλα  υδάτινα  σώματα  της.  

Έτσι δημιούργησε  έναν  ακόμα  καλύτερο  φακό  και  αρκετές  φωτογραφικές  μηχανές,  που του επέτρεπαν να φωτογραφίζει αντικείμενα σαν να ήταν αυτά κάτω από μικροσκόπιο.

Ανικανοποίητος με τις εξελίξεις στην τεχνολογία της φωτογραφίας είτε επειδή δεν εξυπηρετούσαν τους σκοπούς της είτε επειδή η τεχνολογική παραγωγή ήταν πολύ αργή ο Feininger  πειραματίστηκε  αδιάκοπα  με  τον  εξοπλισμό  που  του  ήταν  διαθέσιμος.

Αγαπούσε  περισσότερο  από  οτιδήποτε άλλο την μουσική του Bach λόγω της απλότητας της, που την καθιστούσε αγνή, γαλήνια και δυνατή. Επηρεάστηκε ιδιαίτερα από τους avant garde φωτογράφους του 1920 και κυρίως από τις Bauhaus φιγούρες. Τα κυριότερα στοιχεία της δουλείας τους όπως η σαφήνεια και η λειτουργικότητα τα οποία ήταν αποτέλεσμα των φωτογραφικών κανόνων της προοπτικής, του κοντράστ, των γκρίζων τόνων και της ευκρίνειας επηρέασαν τη  μέθοδο της δουλειάς και της προοπτικής του Feininger.

Ένιωσε ότι η  νέα γενιά είχε μια άλλη  προσέγγιση, μια διαφορετική στάση απέναντι στη φωτογραφία. Δεν μπορούσε, για παράδειγμα, να βρει οποιαδήποτε αξία σε μια φωτογραφία από ένα άδειο πάγκο σε ένα πάρκο, και οι φοιτητές του δεν ήταν, ως επί το πλείστον, σε θέση να  εξηγήσουν  επαρκώς το έργο και τις ιδέες τους σ 'αυτόν.  

Άρχισε να εργάζεται περισσότερο στο στούντιό του και φωτογράφισε τις μικρές λεπτομέρειες της φύσης, οι οποίες ήταν έτσι τοποθετημένες ώστε να αποκτήσουν μνημειακό μέγεθος και γλυπτικές ιδιότητες...

Αυτό ήταν ένας τρόπος ένα αντικείμενο που ήταν πάντα αλλοδαπό σε ένα άτομο προηγουμένως ενδιαφερόμενο στην τεκμηρίωση των θεμάτων του με τον τρόπο του εξερευνητή.

Αλλά εδώ, επίσης, το αξίωμα του για  την  ομορφιά θα μπορούσε να αναγνωρίζεται, ακόμη και όταν "η απλότητα" αναφέρεται μόνο στη σύνθεση της εικόνας.

Ο Feininger ασχολήθηκε με τη φωτογραφία όλη του τη ζωή. Ακόμη και λίγες μέρες πριν το θάνατό  του,  θα  μπορούσε  κανείς  να  τον  βρει  να  κάθεται  στο  σπίτι  του,  στο  δέκατο  έκτο όροφο ενός ουρανοξύστη στην Twenty Second Street, κοντά στο Flat Iron Building (η οποία, για  πολλούς  φωτογράφους,  ήταν  το  καλύτερο  μοτίβο  στη  Νέα York), δακτυλογραφώντας στην γραφομηχανή του, την Hermes Baby, η οποία τον συνόδευε για δεκαετίες και πάντοτε βρισκόταν στα γόνατά του, με μια πετσέτα κάτω από αυτή, έτσι ώστε το παντελόνι του να μη  γίνει "στιλπνό."  

Ο Andreas Feininger πέθανε στις 18 Φεβρουαρίου 1999, στη Νέα Υόρκη.

Ποιος διαβάζει τις σκέψεις μας; Brain decoding: Reading minds

ILLUSTRATION BY PETER QUINNELL; PHOTO: KEVORK DJANSEZIAN/GETTY

Οι επιστήμονες μπορούν, τώρα, μέσω μιας ειδικής σάρωσης του ανθρώπινου εγκεφάλου να αποκωδικοποιούν τις σκέψεις, τα όνειρα, αλλά και τις προθέσεις μας. Σε δημοσίευμα του περιοδικού Nature, ο νευροεπιστήμονας Jack Gallant από το Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια εξηγεί την εντυπωσιακή προσπάθειά του.

Στην αριστερή πλευρά της οθόνης του υπολογιστή που βρίσκεται στο εργαστήριό του προβάλλονται αποσπάσματα από τα φιλμ που έδωσε σε έναν εθελοντή να μελετήσει, καθώς μια συσκευή σάρωνε τον εγκέφαλο του. Στη δεξιά πλευρά της οθόνης, το ειδικό πρόγραμμα του υπολογιστή χρησιμοποιεί λεπτομέρειες των αποτελεσμάτων της σάρωσης για να μαντέψει τι έβλεπε ο εθελοντής τη στιγμή που παρατηρούσε τις εικόνες.

Σε ένα οπτικό απόσπασμα από την ταινία «Νύφες σε πόλεμο» (Bride Wars), η ηθοποιός Anne Hathaway εμφανίζεται να λογομαχεί με την Kate Hudson. O αλγόριθμος επιβεβαιώνει με «αυτοπεποίθηση» την εικόνα, εμφανίζοντας στην οθόνη του υπολογιστή τις λέξεις «γυναίκα» και «συζήτηση», γραμμένες σε έντονη γραμματοσειρά. Στη συνέχεια, στη προβολή μιας υποβρύχιας σκηνής ενός ντοκιμαντέρ, το πρόγραμμα του υπολογιστή δυσκολεύεται να κατανοήσει την εικόνα. Κάποια στιγμή, θα σημειώσει σε μια μικρότερη … δειλή γραμματοσειρά τις λέξεις: «φάλαινα» και «βουτιά». 

Ομάδες επιστημόνων από όλο τον κόσμο επιχειρούν, αυτήν την εποχή, με τη χρήση ανάλογων τεχνικών να αποκωδικοποιήσουν εγκεφαλικές λειτουργίες και να καταγράψουν τι σκέφτονται, θυμούνται, ακούν και αισθάνονται οι άνθρωποι.

Αν και αρκετές εταιρείες δηλώνουν ότι θα ήθελαν οι έρευνες να οδηγήσουν στη δημιουργία ποικίλων εφαρμογών, οι επιστήμονες συνεχίζουν την έρευνά τους, προκειμένου να κατανοήσουν τους κώδικες και τους αλγόριθμους που χρησιμοποιεί ο ανθρώπινος εγκέφαλος για να προσδώσει νόημα στον κόσμο που μας περιβάλλει.

Nέο ρεκόρ μετάδοσης δεδομένων στο διαστημικό Ίντερνετ, NASA Laser Communication System Sets Record with Data Transmissions to and from Moon

High-speed laser transmission between Earth and the LADEE satellite in lunar orbit (artist’s rendering) (credit: NASA)

Το όργανο λέιζερ (Lunar Laser Communications Demonstration – LLCD) της NASA έγραψε ιστορία καθώς κατάφερε μέσω μίας παλμικής ακτίνας λέιζερ να στείλει δεδομένα σχεδόν 385.000 χιλιόμετρα μακριά, από τη Σελήνη προς τη Γη, με ταχύτητα 622 megabit ανά δευτερόλεπτο (Mbps), σημειώνοντας νέο ρεκόρ. Παράλληλα, το όργανο έστειλε δεδομένα από τον επίγειο σταθμό στο Νέο Μεξικό προς το δορυφόρο με ταχύτητα 20 megabit ανά δευτερόλεπτο.

Το LLCD βρίσκεται πάνω στον αμερικανικό δορυφόρο LADEE (Lunar Atmosphere and Dust Environment Explorer), σε τροχιά γύρω από το φεγγάρι, και αποτελεί το πρώτο σύστημα της NASA για αμφίδρομη επικοινωνία με τη χρήση λέιζερ αντί για ραδιοκύματα.

Credit: eso

Όπως αναφέρει εκπρόσωπος της NASA, «το LLCD αποτελεί το πρώτο βήμα για τη δημιουργία διαστημικών επικοινωνιών νέας γενιάς. Τα αποτελέσματα μέχρι αυτό το σημείο είναι ενθαρρυντικά και είμαστε βέβαιοι ότι βρισκόμαστε στο σωστό δρόμο για να εφαρμόσουμε σύντομα τη νέα τεχνολογική δυνατότητα στις αποστολές μας».

Η NASA στηριζόταν μέχρι σήμερα στην επικοινωνία μέσω ραδιοσυχνοτήτων. Ωστόσο, αυτές έχουν φτάσει στα όριά τους και η ανάγκη για μεγαλύτερη χωρητικότητα δεδομένων ολοένα και μεγαλώνει. Η ανάπτυξη και χρήση επικοινωνιών που θα στηρίζονται στο λέιζερ θα διευρύνει τις δυνατότητες επικοινωνίας της NASA, καθώς θα μπορεί πλέον να έχει μεγαλύτερη ανάλυση εικόνων και μετάδοση τρισδιάστατων βίντεο από το εξωδιάστημα.

Επιδίωξη του διαστημικού οργανισμού είναι να δοκιμάσει την εν λόγω τεχνολογία γρήγορων και αξιόπιστων επικοινωνιών, που αναπτύχθηκε στο πανεπιστήμιο ΜΙΤ, ώστε να την επεκτείνει στις μελλοντικές αποστολές της στο διάστημα.

Το LADEE, που φέρει το όργανο LLCD, εκτοξεύτηκε στις 6 Σεπτεμβρίου 2013, και εντάσσεται σε μία ρομποτική αποστολή 100 ημερών με σκοπό να μελετήσει τη σεληνιακή ατμόσφαιρα αλλά και να συγκεντρώσει δεδομένα που θα βοηθήσουν τη NASA να μελετήσει αν τα σωματίδια σκόνης προκάλεσαν τη μυστηριώδη λάμψη που παρατήρησαν αρκετοί αστροναύτες των αποστολών Apollo στο σεληνιακό ορίζοντα.

Ο πιο μακρινός γαλαξίας. Taking Measure: A ‘New’ Most Distant Galaxy

Καλλιτεχνική απεικόνιση του zb_GND_5296, του πιο μακρινού γαλαξία που βρίσκεται σε απόσταση 30 δισεκατομμυρίων ετών φωτός από τη Γη. This is an artist's rendition of the newly discovered most distant galaxy z8_GND_5296. (The galaxy looks red in the actual Hubble Space Telescope image because the collective blue light from stars get shifted toward redder colors due to the expansion of the universe and its large distance from Earth.) Credit: V. Tilvi, S.L. Finkelstein, C. Papovich, NASA, ESA, A. Aloisi, The Hubble Heritage, HST, STScI, and AURA.

Ο πιο μακρινός γαλαξίας που έχει ανακαλυφθεί ως σήμερα εντοπίσθηκε από διεθνή ομάδα επιστημόνων. Ο zb_GND_5296, όπως είναι το διόλου εντυπωσιακό όνομά του, βρίσκεται 30 δισεκατομμύρια έτη φωτός μακριά από τη Γη και υπολογίζεται ότι είχε ήδη γεννηθεί όταν το Σύμπαν ήταν μόλις 700 εκατομμυρίων ετών. Η ανακάλυψη θεωρείται ότι θα βοηθήσει τους αστρονόμους να ρίξουν φως σε μια «στιγμή» του κόσμου μας που ακολούθησε αμέσως μετά τη Μεγάλη Έκρηξη.

Σημαντική επιβεβαίωση

A new spectroscope - an optical device for producing and observing a spectrum of light or radiation - on the Keck 1 space telescope (pictured) in Hawaii confirmed its distance.

Ο zb_GND_5296 δεν είναι «καινούργιος» για τους επιστήμονες. Είχε εντοπισθεί από το τηλεσκόπιο Χαμπλ, αλλά η απόστασή του δεν είχε υπολογιστεί επακριβώς. Αυτό επετεύχθη τώρα από αστρονόμους με επικεφαλής τον Στίβεν Φίνκελσταϊν του Πανεπιστημίου του Τέξας στο Όστιν που χρησιμοποίησαν δεδομένα του Αστεροσκοπείου Κεκ στη Χαβάη. «Αυτός είναι ο πιο μακρινός γαλαξίας που έχουμε επιβεβαιώσει ως τώρα» δήλωσε ο δρ Φινκελστάιν. «τον βλέπουμε όπως ήταν 700 εκατομμύρια χρόνια μετά το Μπιγκ Μπανγκ».

Όλα σχεδόν τα αντικείμενα σε αυτή την εικόνα του Τηλεσκοπίου Χαμπλ είναι γαλαξίες. Ο zb_GND_5296 φαίνεται στη μεγέθυνση σε πλαίσιο. Galaxy z8_GND_5296 (seen in the inset) is the earliest galaxy that astronomers have measured the distance to accurately. It formed approximately 700 million years after the Big Bang, and is forming stars at an incredibly rapid rate. Credit: V. Tilvi (Texas A&M), S. Finkelstein (UT Austin), the CANDELS team, and HST/NASA

Επειδή το φως χρειάζεται τόσο χρόνο για να ταξιδέψει και να φθάσει ως εμάς από την άκρη του Σύμπαντος οι επιστήμονες βλέπουν τον γαλαξία όπως ήταν πριν από 13,1 δισεκατομμύρια χρόνια. Προκειμένου να υπολογίσουν την απόστασή του οι ειδικοί ανέλυσαν το χρώμα του. Καθώς το Σύμπαν διαστέλλεται τα αντικείμενα που βλέπουμε γύρω μας απομακρύνονται από τη Γη, με αποτέλεσμα τα κύματα του φωτός που εκπέμπουν να επιμηκύνονται και να φαίνονται πιο κόκκινα από ό, τι είναι στην πραγματικότητα. Αυτή η αλλαγή στο χρώμα ονομάζεται μετατόπιση προς το ερυθρό και μετράται με μια συγκεκριμένη κλίμακα.

Όπως περιγράφουν στη μελέτη τους που δημοσιεύθηκε στην επιθεώρηση «Nature» οι αστρονόμοι που ανέλυσαν το χρώμα του zb_GND_5296 είδαν ότι έχει μετατόπιση προς το ερυθρό 7,51, μεγαλύτερη από αυτή του μέχρι τώρα θεωρούμενου μακρινότερου γαλαξία ο οποίος έχει μετατόπιση προς το ερυθρό 7,21. Ο νεος κάτοχος του ρεκόρ της απόστασης είναι μικρός – η μάζα του είναι ίση μόλις με το 1-2% της μάζας του Γαλαξία. Είναι όμως πλούσιος σε βαρέα στοιχεία και έχει ένα εξαιρετικό χαρακτηριστικό, «γεννά» νέα άστρα με εκπληκτική ταχύτητα, εκατοντάδες φορές μεγαλύτερη από αυτή με την οποία μπορεί να δημιουργήσει άστρα ο δικός μας γαλαξίας.

Νέες γνώσεις από πολύ μακριά

The detection of ever more remote galaxies are on the horizon with the construction of the powerful Thirty Metre Telescope in Hawaii and the Giant Magellan Telescope in Chile (pictured) along with the 6.5 metre James Webb Space Telescope.

Η ανακάλυψη θεωρείται ότι θα προσφέρει στους επιστήμονες νέες γνώσεις για τα πρώτα στάδια του Σύμπαντος. «Ένας πολύ ενδιαφέρων τρόπος για να μάθουμε πράγματα για το Σύμπαν είναι να μελετήσουμε αυτές τις εσχατιές, και αυτό μας λέει κάτι σχετικά με το τι είδους φυσικές διαδικασίες επικρατούν στον σχηματισμό και την εξέλιξη των γαλαξιών» τόνισε ο δρ Φινκελστάιν. «Το σπουδαίο με αυτόν τον γαλαξία είναι ότι δεν είναι μόνο μακρινός αλλά είναι επίσης εξαιρετικός». Ο ερευνητής πρόσθεσε ότι θεωρεί πως ακόμη πιο μακρινοί γαλαξίες θα ανακαλυφθούν στο άμεσο μέλλον, όταν το νέο τηλεσκόπιο Τζέιμς Γουέμπ (James Webb Space Telescope – JWST).

Σχολιάζοντας τα αποτελέσματα στο BBC ο δρ Μάρεκ Κούκουλα του Βασιλικού Αστεροσκοπείου στο Γκρίνουιτς ο οποίος δεν μετείχε στη μελέτη δήλωσε: «Αυτά σε συνδυασμό με άλλα στοιχεία δείχνει ότι υπάρχουν ήδη κάποιοι μάλλον εκπληκτικά εξελιγμένοι γαλαξίες στα πρώτα στάδια του Σύμπαντος. Αυτός ο ταχύς ρυθμός δημιουργίας άστρων ίσως αποτελεί μια ένδειξη σχετικά με το γιατί οι γαλαξίες αυτοί μπορούν να σχηματιστούν τόσο γρήγορα».

Μπορεί ένα παιχνίδι να διδάξει κβαντική μηχανική στα παιδιά; Can a game teach kids quantum mechanics?

Το qCraft είναι η επέκταση του παιχνιδιού Minecraft και φιλοδοξεί να εξοικειώσει τα παιδιά με αυτά που εμείς σήμερα θεωρούμε κβαντικά παράδοξα. Google Releases qCraft Mod For Minecraft So Kids Can Explore Quantum Computing.

Το Minecraft είναι ένα παιχνίδι που αναπτύχθηκε από την εταιρεία Mojang και κυκλοφόρησε για υπολογιστές πριν από δυο χρόνια περίπου. Όσοι έχουν ασχοληθεί με το παιχνίδι αυτό λένε ότι εστιάζει στη δημιουργικότητα και την οικοδόμηση, επιτρέποντας στους παίκτες να χτίσουν σε έναν τρισδιάστατο κόσμο, κατασκευές από κύβους διαφόρων υλικών, από μια μικρή ξύλινη καλύβα μέχρι ένα αντίγραφο του Enterprise από το Star Trek… Λένε επίσης ότι υπάρχουν εκατομμύρια χρήστες σε όλο τον κόσμο, κάθε ηλικίας, που όλοι τους έχουν ένα κοινό, τη μανία για δημιουργία…

Το qCraft είναι μια κβαντική (!) επέκταση αυτού του παιχνιδιού που δημιούργησε η Google. Οι έννοιες της κβαντικής υπέρθεσης, της κβαντικής σύμπλεξης και τα παράδοξα όπως κβαντική τηλεμεταφορά ή ο γάτος του Schrodinger αποτελούν μέρος του παιχνιδιού, έτσι ώστε ο παίκτης να εξοικειώνεται με τα κβαντικά φαινόμενα.

Κάποια από τα αντικείμενα στο qCraft εμφανίζουν κβαντικές ιδιότητες π.χ. ζεύγος κομματιών βρίσκονται σε κβαντική σύμπλεξη, συνδέονται μεταξύ τους σε μεγάλες αποστάσεις μέσα στον κόσμο του Minecraft, και η παρατήρηση του ενός επηρεάζει και το άλλο, ή κάποιο άλλο αντικείμενο βρίσκεται σε κβαντική υπέρθεση, είναι περισσότερα από ένα πράγμα ταυτόχρονα, και η παρατήρηση ενός τέτοιου αντικείμενο το επηρεάζει.

Μπορείτε να κατεβάσετε δωρεάν το παιχνίδι qCraft ΕΔΩ: http://qcraft.org/

Σκοπός του παιχνιδιού, πέρα από τη διασκέδαση, είναι η εξοικείωση του παίκτη με συγκεκριμένα κβαντικά φαινόμενα. Κι αν ο παίκτης είναι ένα μικρό παιδί (που πιθανόν στο μέλλον να ασχοληθεί με την κβαντική φυσική και κβαντικούς υπολογιστές) τότε το κέρδος θα είναι πολύ μεγαλύτερο, όσον αφορά την διαισθητική κατανόηση των κβαντικών εννοιών.

Δείτε ένα βίντεο με σχολιασμό των κβαντικών δομών του παιχνιδιού qCraft: “Schrödinger’s Ocelot: Behind the Scenes“

Όπως έγραψε ο John Preskill στο twitter, oι φυσικοί του 21ου αιώνα που παίζανε κβαντικά παιχνίδια στην παιδική τους ηλικία, δεν θα μπορούν να πιστέψουν ότι οι φυσικοί του 20ου αιώνα θεωρούσαν την κβαντική φυσική αλλόκοτη!

Το σίγουρο είναι ότι η κβαντική φυσική βρίσκεται ξανά στο προσκήνιο, εξαιτίας της εξέλιξης των κβαντικών υπολογιστών. Οι μελλοντικοί τεχνικοί και προγραμματιστές αυτών των υπολογιστών θα πρέπει να κατανοούν τι είναι το qubit (η βασική μονάδα μνήμης των κβαντικών υπολογιστών, που μπορεί να βρίσκεται όχι μόνο στις καταστάσεις 0 και 1 αλλά και σε κάθε δυνατή επαλληλία), ή τι ρόλο παίζουν οι κβαντικές πύλες  CNOT,  Ηadamard ,  Χ , Ζ , κ.λ.π.

Και όλα αυτά απαιτούν πολύ καλή γνώση της κβαντομηχανικής.

Παιχνίδια σαν το qCraft προφανώς δεν διδάσκουν κβαντική φυσική στα μικρά παιδιά – αυτό έτσι κι αλλιώς είναι αδύνατον προς το παρόν – “προετοιμάζουν” όμως την διαίσθησή τους όσον αφορά τις περίεργες κβαντικές έννοιες που θα συναντήσουν στις μελλοντικές σπουδές τους.

The D-Wave Two quantum computer has a 512-qubit processor (pictured) that can do some calculations thousands of times faster than conventional computers. D-WAVE

Οι κβαντικοί υπολογιστές αναμένεται να επιλύσουν προβλήματα που μέχρι τώρα θεωρούνταν άλυτα και γι αυτό θα κυριαρχήσουν τον 21ο αιώνα. Έτσι, η Google, εκτός από τα κβαντομηχανικά τουβλάκια τoυ παιχνιδιού qCraft, επενδύει σε συνεργασία με τη NASA, και στην ανάπτυξη του κβαντικού υπολογιστή D-Wave II (μάλιστα πριν από ένα μήνα περίπου ανακοινώθηκε, ότι αυτός ο κβαντικός υπολογιστής έλυσε ένα δύσκολο μαθηματικό πρόβλημα.

To βίντεο που ακολουθεί, σχετικό με τους κβαντικούς υπολογιστές, εμφανίστηκε στο κανάλι της Google πριν από μερικές μέρες:

A peek at the early days of the Quantum AI Lab: a partnership between NASA, Google, and a 512-qubit D-Wave Two quantum computer.

Μπενσουσάν Χαν. Bensoussan Han

Η περιοχή Istira ή αλλιώς Λαδάδικα, όπως είναι γνωστή από τις αρχές του αιώνα, η οποία ανήκε αρχικά στην ευρύτερη περιοχή του Αγ. Μηνά και αργότερα αποτέλεσε αυτόνομη αγορά χονδρεμπορίου, χωριζόταν σε τμήματα, με βάση τα προϊόντα εμπορίου κάθε περιοχής ή οδού. Η αγορά αυτή συνόρευε με δύο εβραϊκές συνοικίες, την Tophane και την Malta Cedid. Η οδός Εδέσσης ήταν η νοτιότερη οδός της Malta Cedid, γνωστή ως Tas Hani. Στην περιοχή αυτή βρίσκεται το κτίσμα Μπενσουσάν Χαν.

Το κτίριο στον αριθμό 6 της οδού Εδέσσης (οδός Τας Χάνι όπως λεγόταν τότε) έχει τη δικιά του ιστορία όπως και ο μικρός δρόμος στον οποίον βρίσκεται. Μαζί με το διπλανό του κτίριο στον αριθμό 4 έχουν κτιστεί πριν το 1917 και επέζησαν της μεγάλης πυρκαγιάς του 1917 (όπως και όλη η περιοχή των Λαδάδικων). Το αξιόλογο με το εν λόγω κτίριο είναι και ότι απέφυγε τις επακόλουθες κατεδαφίσεις στην περιοχή όπως και τα άλλα κτίρια στην οδό Εδέσσης (Κύρτση Χαν – 1910 στο νούμερο 5, Εμνιέτ Χαν-Μέγαρο Νάτσινα – 1896 στον αριθμό 3 και το κτίριο στον αριθμό 7 που χρονολογείται επίσης πριν από το 1917).

Η κάτοψη του κτιρίου οργανώνεται γύρω από έναν οκταγωνικό χώρο που στεγάζεται με υαλωτή στέγη. Η όψη του κτιρίου διαιρείται σε δύο ζώνες: το ισόγειο με τα καταστήματα, των οποίων τα ανοίγματα ορίζουν 4 πεσσοί με οριζόντιες ραβδώσεις και τη ζώνη του ορόφου. Το ισόγειο διαχωρίζεται από τον όροφο με γείσο που προεξέχει και προβάλλει περισσότερο στα σημεία των θέσεων των πεσσών. Στις θέσεις αυτές εδρεύουν και οι ψευδοπαραστάδες του ορόφου που φέρουν κορινθιακά επίκρανα. Η μορφή του κτίσματος βέβαια σήμερα εμφανίζεται αλλοιωμένη από σύγχρονες παρεμβάσεις, όπως αφαίρεση του μεταλλικού στέγαστρου και μερική κάλυψη των πεσσών. Το κτίριο σήμερα ανήκει στην κ. Ρούλα Γρηγοριάδου Παπανάγνου που το κληρονόμησε από τον θείο της, τον μεγαλέμπορο και πρόσωπο γνωστό στην ιστορία της πόλης, Βασίλειο Ζωτιάδη. Η ιδιοκτησία του είναι από πρώην μετόχι του Μεγάλου Τεμένους της Μέκκα και περιήλθε στην ιδιοκτησία του Σαμουήλ Μπενσουσάν στα 1920 για να μεταβιβαστεί στους γιους του Ισακ και Ζακ για να αγοραστεί στα 1929 από τους αδελφούς Ζωτιάδη. Ο Βασίλειος Ζωτιάδης στέγαζε εκεί την επιχείρησή του και αρχικά το κτίριο ήταν ενσωματωμένο με το διπλανό της επιχείρησης Μουμτζή – Τέια- Καφέδες (στον αριθμό 8). Λέγεται μάλιστα ότι η βάση του Μπενσουσάν Χαν δηλαδή τα πρώτα μέτρα του ισογείου χρονολογούνται από το 1810 σύμφωνα με παλιά κιτάπια των κτιρίων.

Η Καλλιτεχνική επιτροπή των 48ων «Δημητρίων», αποφάσισε να εντάξει το συγκεκριμένο χώρο, στο φετινό πρόγραμμα, παρουσιάζοντας εκδηλώσεις από όλο το φάσμα των παραστατικών τεχνών, ως μία εναλλακτική πρόταση που συνδυάζει τη μοντέρνα χρήση, με ένα σημαντικό ιστορικό κομμάτι της πόλης. 

«Από Μελάνι και Φως. Μια ματιά στην ψυχή της ισπανόφωνης γραμματείας του Daniel Mordzinski». Εκατό περίπου, πασίγνωστες προσωπικότητες της  ισπανόφωνης λογοτεχνίας, μέσα από το φωτογραφικό φακό του Daniel Mordzinski: Jorge Luis Borges, Luis Sepúlveda, Rosa Montero, Cristina Fernandez Cubas, Antonio Muñoz Molina, Carlos Fuentes, Laura Restrepo, Roberto Bolaño, Manuel Vázquez  Montalbán, Leonardo Padura, Alicia Giménez-Bartlett, Mario Vargas Llosa, Gabriel García Márquez και άλλοι.

Κατά την παραμονή του στην Θεσσαλονίκη, ο αργεντινός καλλιτέχνης, θα εμπλουτίσει την έκθεσή του, με φωτογραφίες, Ελλήνων και Ελληνόφωνων συγγραφέων που κατοικούν στη γειτονιά του Θερμαϊκού. Ο Daniel Mordzinski (Μπουένος Άιρες, 1960) ζει στο Παρίσι από το 1980 και είναι γνωστός ως «ο φωτογράφος των συγγραφέων». Δουλεύει για περισσότερα από τριάντα χρόνια, πάνω σ’ έναν φιλόδοξο «ανθρώπινο άτλαντα» της ισπανικής και λατινοαμερικάνικης λογοτεχνίας.

Σε συνεργασία με το Instituto Cervantes Αθήνας, το Μουσείο Φωτογραφίας Θεσσαλονίκης  και το Ελληνοϊσπανικό Κέντρο Πολιτισμού Θεσσαλονίκης Federico Garcia Lorca. Η έκθεση εντάσσεται στο πλαίσιο του Παράλληλου προγράμματος της PhotoBiennale του Μουσείου Φωτογραφίας Θεσσαλονίκης.

“Of Ink and Light. Αn insight into the soul of Hispanic literature by Daniel Mordzinski”. Around a hundred well-known personalities from Spanish-speaking literature, seen through the photographic lens of Daniel Mordzinski. Jorge Luis Borges, Luis Sepulveda, Rosa Montero, Cristina Fernandez Cubas, Antonio Munoz Molina, Carlos Fuentes, Laura Restrepo, Roberto Bolano, Manuel Vazquez Montalban, Leonardo Padura, Alicia Giménez-Bartlett, Mario Vargas Llosa, Gabriel Garcia Marquez and others.

During his stay in Thessaloniki the artist will enrich his exhibition with photographs of Greek and Greek-speaking writers living in the city and its environs. Daniel Mordzinski (Buenos Aires, 1960) has lived in Paris since 1980 and is renowned as ‘the writers’ photographer. He has been working for more than thirty years on an ambitious ‘human atlas’ of Spanish and Latin American literature.

In association with the Athens Cervantes Institute, the Thessaloniki Photography Museum and the Hellenic-Hispanic Federico Garcia Lorca Cultural Centre, Thessaloniki. The exhibition is part of the parallel programme of the Thessaloniki Photography Museum PhotoBiennale. Curated for the 48th Dimitria by Miguel Fernandez Belmonte.

The Istira area or Ladadika as it has been most commonly known since the beginning of the 20th century, belonged initially to the broader district of Aghios Minas, afterwards becoming an autonomous wholesale marketplace. It was separated into different sections according the merchandise being sold in each area or street. This market was fringed by two Jewish quarters, the Tophane and the Malta Cecid. Edessis Street was the most southern street of Malta Cecid, otherwise known as Tas Hani and is here that we find Bensoussan Han.

The first documentary evidence referring clearly to this building is a contract of 1920 in which the property of the deceased Samouil G. Bensoussan is distributed to his heirs.

According to its present owners, the building was originally a small hotel or inn (hani). From 1929 and after it has been successively an exotic food store, a spice shop, a tuck shop as well as a cafe.

The Artistic Committee of the 48th Dimitria has decided to incorporate this building into this year’s programme, putting on events from the whole spectrum of the performing arts, viewing it as an alternative proposal and combining its modern use with an important part of the city’s history.  

Ψήγματα χρυσού σε φύλλα ευκαλύπτου! Eucalypts reveal their veins of gold!

Eucalyptus leaves showing traces of different minerals.

Τα λεφτά μπορεί να μη μεγαλώνουν στα δέντρα, ο χρυσός όμως όπως φαίνεται… «φυτρώνει»! Ο λόγος για μια ομάδα ερευνητών από την Αυστραλία, οι οποίοι εντόπισαν ψήγματα χρυσού σε φύλλα ευκαλύπτου.

Όπως εξηγούν οι ειδικοί από τον Οργανισμό Επιστημονικών και Βιομηχανικών Ερευνών της Κοινοπολιτείας (CSIRO), τα δέντρα που μεγαλώνουν πάνω από κοιτάσματα χρυσού, που εντοπίζονται σε βάθος περίπου 40 μέτρων, αντλούν το πολύτιμο μέταλλο ενσωματώνοντάς το στα φύλλα τους.

Τα δέντρα του Μίδα

Scientists have discovered that Australian Gum trees are drawing up gold particles from the earth via their root system. Photo: Wayne Taylor

Οι επιστήμονες πιστεύουν ότι η μελέτη των φύλλων θα μπορούσε να υποδείξει την ακριβή θέση των κοιτασμάτων, ιδιαίτερα σε δύσβατες περιοχές όπου οι συμβατικές μέθοδοι αναζήτησης χρυσού είναι δύσκολο να τεθούν σε εφαρμογή.

The scientists found traces of gold in the leaves of Eucalyptus trees.

«Το γεγονός ότι τα συγκεκριμένα δέντρα κατάφεραν να αντλήσουν τον χρυσό που βρισκόταν σε τόσο μεγάλο βάθος, ήταν μια πραγματική έκπληξη για εμάς» αναφέρει ο γεωχημικός δρ Μελ Λίντερν.

Τα «χρυσόδεντρα», τα οποία αντλούν το πολύτιμο μέταλλο από τις ρίζες και το αποθηκεύουν στα φύλλα τους, εντοπίστηκαν στη δυτική Αυστραλία. The trees were taking in the gold particles as they drew in water from deep within the soil. 

Τα «χρυσόδεντρα» εντοπίστηκαν σε δύο περιοχές στη δυτική Αυστραλία. Ο δρ Λίντερν και η ομάδα του διαπίστωσαν ότι ο χρυσός αντλούνταν από τις ρίζες και στη συνέχεια μέσω του αγγειακού τους συστήματος αποθηκευόταν στα φύλλα τους, σε συγκεντρώσεις 100 μερών ανά δισεκατομμύριο.